ช่วยขยายกันหน่อยคับ: พุทธภูมิบางครั้งอาจไม่มีกำลังใจอยากแม้ความเป็นพระพุทธเจ้า

เห็นมีหลายท่านแล้วที่พูดว่า พุทธภูมิบางครั้งก็ไม่มีความอยากเป็นพระพุทธเจ้า .. คือ มันฟังดูแปลกๆ แต่อาจจะมีอะไรบางอย่างก็ได้ รบกวนช่วยขยายกันหน่อยครับ

(ผมจะกด Like ทุกความเห็น เพื่อเป็นการขอบคุณที่เข้ามาแสดงความคิดเห็นกันนะครับ ^^)

 

เหมือนศึกษาพุทธกิจแล้วเกิดศรัทธาความอยากจึงเร้าให้เกิดการบำเพ็ญ คงต้องใช้ระยะเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ความแน่วแน่ในปฎิปทาของตน!

 

วาสนาเดิมนำพาให้ประพฤติเป็นไปเองในบารมีนั้นทั้งๆที่ไม่เคยได้ศึกษาทฤษฎีมาก่อนในชาติปัจจุบัน(ข้าพเจ้าเชื่อว่ามีอยู่)

 

แต่พอได้มาศึกษารายละเอียดการบำเพ็ญพุทธการกธรรมแล้ว เกิดปีติศรัทธาเป็นล้นพ้นเพราะตรงกับใจอะไรจะปานนั้น!

 

คือ มีความเป็นพระพุทธเจ้าเป็นเป้าหมายอยู่ตลอดครับ
ซึ่งสำหรับผมเองก็จะคิดถึงเป้าหมายเรื่อยๆ ครับ
และมักอธิษฐานเพื่อรักษากำลังใจไว้ ..

แต่ยังไม่เคยมีความคิดว่าไม่อยากเป็นนะครับ
มีแต่วางเฉย ไม่ได้มีอารมณ์อยากโม้อยากเล่าให้ใครฟังแค่นั้น
ก็อยู่เหมือนคนปกติธรรมดาทั่วไปครับ

ดังนั้นคนที่บอกว่า พุทธภูมิบางครั้งมีอารมณ์ไม่อยากเป็นพระพุทธเจ้า
ก็เลยงงๆ ครับ

 

ไม่อยากเป็นพระพุทธเจ้า จะเรียกว่าพุทธภูมิได้รึ
คงแค่นึกอยากเป็นพักๆ เหมือนเด็กเห็นของเล่นใหม่ๆกระมัง
บุคคลเหล่านี้ เป็นเพียงว่าที่พุทธภูมิ เป็นเพียงผู้หลงไหลได้ปลื้ม
อยากเป็น แต่ไม่พยายามทำตัวให้เป็น ก็ได้แค่อยากๆๆๆ
สุดท้ายก็นิพพานดีกว่า ไม่เป็นมันล่ะ

 

บุคคลเหล่านั้นมึนตึ้บครับ
และทำให้คุณ InvisibleForce มึนตึ้บตามเขาไป
สุดท้ายต้องมาตั้งกระทู้เนี่ยแหละ ๕๕๕

ไม่มีอะไรครับ แค่อยากจะเตือนว่า
อะไรที่ได้ยินได้ฟังมา ถ้ามันไม่สมเหตุสมผล
ก็วางๆมันไปเสียบ้างนะครับ
ไม่งั้นคำถามมันจะเยอะ เยอะจนฟุ้งซ่าน
เบียดเบียนการปฏิบัติเอาได้นะ ขอเตือน!!

 

ผมงงกับคนที่พูดแบบนั้นครับ ตัวผมเองไม่ได้งงครับ ^^

 

เท่าที่ผมทราบ น่าจะแบ่งได้เป็น 2 กรณี คือ

1) เบื่อในวัฎฎะ จนเกิดอยากลาพุทธภูมิ
2) เปลี่ยนใจตั้งปณิธานที่จะช่วยเหลือหมู่สัตว์ไปเรื่อยๆ ก่อน ไม่สนว่าจะได้เป็นพระพุทธเจ้าเมื่อไหร่ แต่ก็ไม่ละทิ้งความอยากเป็นพระพุทธเจ้า แต่จะเป็นเมื่อไหร่ก็ได้

ทั้งสองกรณีนี้ยังคงเป็นอนิตโพธิสัตว์ เพราะหากได้รับพุทธพยากรณ์เป็นนิตยโพธิสัตว์ก็ยากที่จะลาพุทธภูมิ หรือ เมื่อได้รับพุทธพยากรณ์แล้วก็มีเวลา 4 8 16 อสงไขยเป็นตัวกำหนด

เป็นเพียงความคิดเห็นส่วนตัวนะครับ จากสิ่งที่ได้รู้ได้เป็นมา

 

อาจเป็นเพราะ บุคคลเหล่านั้นมองคำว่า พระพุทธเจ้า เป็นเพียงนามเรียกขานสมมุติบัญญติเท่านั้น ... บุคคลเหล่านั้น อาจเพียงต้องการกระจ่างแจ้งซึ่งสภาวะจิตของพระองค์ โดยทำลายคำว่าพุทธเจ้าที่เป็นนามติดในใจนั้นทิ้งเสีย แล้วดำรงสภาวะจิตใจของพระองค์ แม้ไม่อาจเทียบเท่าด้วยพระองค์ แต่ก็ขอเจริญรอยตามจิตใจของพระองค์ ( สรรพสัตว์ทั้งหลายล้วนมีสภาวะของตถาคต ) / กระทำเพื่อเหล่าสรรพสัตว์ หรือ กระทำเพื่อฐานะเฉพาะตน

 

จากที่ตรวจสอบดูแบบแม่นแม่น InvisibleForce

คงจะงง จากข้อความของท่านผู้นี้ ก็คงต้องให้ท่านผู้นี้มาขยายความ เพื่อจะได้หายงง

http://palungjit.org/posts/8564710

 

จริงๆ แล้วรอเค้ามาตอบอยู่เหมือนกันครับ
แต่ที่มาถามทุกท่านก็อยากให้ร่วมกันออกความเห็นในหลายๆมุม ..
อั๊ย ผมเปิดกว้างทางความคิดนะคับ อิอิ

 

ไม่ต้องรอเขามาตอบหรอกครับ
ผมตอบแทนให้ก็ได้
เขาถาม เพราะว่าเขาอยากเป็นพระพุทธเจ้านั่นแหละ ไม่ผิด
และที่บอกว่าอยากจะหลุดพ้น อยากจะนิพพาน
มันเป็นธรรมดาวิสัยของทุกคนอยู่แล้ว
พระพุทธเจ้าก็ต้องหวังนิพพานเป็นอันดับแรก
ส่วนเรื่องความอยากช่วยคน
ก็ในเมื่อยังไม่ตรัสรู้หรือตรัสรู้แล้ว แต่ยังไม่ปรินิพพาน
ก็สามารถช่วยคนได้ ทั้งในฐานะพระโพธิสัตว์และพระพุทธเจ้า

คนทั่วไปปรารถนาความพ้นทุกข์
อริยบุคคลทุกระดับก็ปรารถนาความพ้นทุกข์
พระโพธิสัตว์ ทั้งอนิยต และ นิยตโพธิสัตว์ ก็ปรารถนาความพ้นทุกข์
พระพุทธเจ้า ก็ปรารถนาความพ้นทุกข์

ไม่แปลกๆ ไม่ต้องสงสัยเลย

 

ท่าน อสุรินทร์ ส่งลิ้งข้อความเห็นของคุณ Phanudet ไม่ใช่ จขกท ครับ

 

อ่าว เหรอ เข้าใจผิด ๕๕๕ ขออภัยๆ
โพสของคุณ Phanudet หลบสายตาผมไปได้อย่างไรน้อ
ไม่เห็นจริงๆ

 

ที่คุณ Phanudet โพสไว้อย่างนั้น
ก็น่าจะหมายว่า
บุคคลบางคน ไม่เคยปรารถนาพุทธภูมิ
ไม่เคยอยากจะเป็นพระพุทธเจ้า
แต่เขาทำแต่สิ่งดีๆ มีเมตตาต่อสัตว์โลก
ปัจจัยที่เขาทำ เป็นเหตุให้ได้เป็นพระโพธิสัตว์นั่นเอง

คือ แม้ไม่อธิษฐานจิต ก็เป็นพระพุทธเจ้าได้
เพราะความเป็นนั่นเป็นนี่ ต้องสร้างปัจจัย
การทำเหตุปัจจัย สำคัญว่าคำพูดหรือการอธิษฐานครับผม

 

มีคำอธิบายได้ดั่งนี้

ใช้คำว่า มุ่งมาดปรารถนา จะดีกว่าอยากเป็น หรือ ไม่อยากเป็น
อันความปรารถนา เป็น กำลัง สะสม ในช่วงแรก และช่วงกลาง
แต่เมื่อถึงจุดหนึ่ง แล้ว จะได้หรือไม่ ไม่เป็นเรื่องสำคัญ

เรารู้จักพระพุทธเจ้า จากพระไตรปิฏก
ลองนึกภาพ เจ้าชายสิทธัตถะ ก่อนบรรลุธรรม
ใจท่านปรารถนาอะไร เพราะท่านไม่รู้จักพระพุทธเจ้าแน่นอน
ท่านยังไม่ได้คิด เรื่อง ประกาศคำสอนด้วยซ้ำ

ท่านคิดอยู่อย่างเดียว ทำอย่างไร
ให้พ้นจาก การเกิด แก่ เจ็บ ตาย เท่านั้น

แต่บารมีท่าน กระทำมามากกว่าการที่จะได้เป็น ผู้บรรลุแต่เพียงผู้เดียว

 

อารมณ์ นิพพิทาญาณ บารมีปลายแล้วจิตเกาะพระนิพพานเป็นอารมณ์
จะเป็นใครก็ตาม ถ้ามาถึงจุดนี้แล้ว ไม่มีใครอยากจะอยู่ต่อหรอก อยากไปพระนิพพานกันทุกคน
บางครั้งพระโพธิสัตว์เมื่อเจอความทุกข์มากๆ อารมณ์มันก็ตัด เหมือนเซฟทีคัต พอผ่านความทุกข์ไปได้ก็สับสวิตช์ขึ้น ลุยงานต่อไป

 

โพธิสัตว์ผู้มุ่งบำเพ็ญบารมีปรารถนาเพียงช่วยตนแลเพื่อนทุกข์ให้หลุดพ้นเพียงเท่านี้มิได้คิดเป็นอื่น