เอามาให้ดู

เ

 

"ตายแล้วเกิด ผู้อ่านไม่ควรเชื่อ"

เห็นแล้วอึ้ง... แล้วประโยคว่า เรามีกรรมเป็นแดนเกิด นี่เขาไม่เคยเห็นหรือไง

 

เรื่องตายแล้วเกิด จะเชื่อได้ต่อเมื่อได้พบเห็น ว่าที่เกิดนั้นเคยตายมาก่อน ผู้ที่ปฎิบัติธรรม

จนจิตนิ่งสงบดีพร้อมแล้ว ย่อมเข้าไปดูในจิตที่มีการจดจำนั้นได้ ย่อมเห็นสภาวะการเกิดนั้นได้

ท่านให้พิจารณาว่าควรเชื่อมากน้อยเพียงใด ไม่ได้ห้ามไม่ให้เชื่อ หรือ บอกกล่าวให้เชื่อ

ศาสนาพุทธสอนให้เป็นผู้ที่มีเหตุ-ผลในการใตร่ตรอง เมื่อรู้เห็นอย่างชัดเจนย่อมเข้าใจ

มากกว่าเพียงแค่อ่านแล้วรู้ไปตามๆกัน ยังมีอีกมากในเรื่องการเห็นด้วยตนเอง หากไม่เคยเห็นด้วยตนเอง

จะให้เชื่อเลย ก็ไม่ต่างอะไรจากการงมงาย เพียงเชื่อตามๆกันมา จิตที่อยู่ภายในของเรานี้

มีพลังมากมายอย่างที่ไม่มีทางเข้าใจได้ด้วยการอ่าน ต้องลงมือกระทำเท่านั้นจึงจะเห็นได้ด้วยตนเอง

สาธุครับ

 

ใจหวิวเลยนะเนี่ย[Embarrass

 

คำสอนเกือบทั้งหมดยังถูกต้องอยู่ครับ ไตรลักษณ์ ขันธ์5 สติปัฎฐาน อริยสัจ เพียงแต่การตีความพระไตรปิฏกยังผ่านการตีความด้วยทิฎฐิของปุถุชนอยู่ ท่านว่าธรรมแท้เข้าไปสู่ใจปุถุชนเป็นสัทธรรมปฎิรูป การจะมองเห็นเนื้อแท้ได้มีแต่การเจริญปัญญาด้วยสติปัฎฐานจริงๆ จึงจะพอเข้าใจเนื้อหาคำสอนในพระไตรปิฎกได้ นี่คือปฎิเวธ

 

........หลักใหญ่ใจความส่วนใหญ่คือ ทุกข์ เหตุของความทุกข์ ความดับทุกข์ และทางให้ถึงความดับทุกข์....จริงจริง ส่วนมาก แล้ว ในตำรามักจะบอกอยู่แล้ว....ว่า นี่อย่างนี้เป็นส่วนของที่ยังเกี่ยวกับโลกยังเกี่ยวกับอาสวะ อย่างเช่นสัมมาทิฎฐิก็มีสองส่วน...อีกส่วนก็เป็นส่วนโลกุตระชั้นเหนือโลก...หรือ ชั้นสมมุติ และ ชั้นวิมุติ...สมมุติ วิมุติ....ทีนี้ถ้าโยนิโสมนสิการให้ดี จะเข้าใจ....ปัญหาคือ ยังไม่โยนิโสมนสิการให้ดีพอเลย เอาคำนี้ของชั้นที่มีอาสวะ ไปปะปนกับคำสอนขั้นโลกุตระซะงั้น...ก็เลยยุ่งเหยิงเพราะไม่เรียนให้ดี แท้ จริงผมเชื่อว่า พระไตรปิฎกที่สังคายนามากี่ยุคก็ตาม...ไม่มีส่วนที่ขัดแย้งกันเอง(ยังไงก็ ตามพระสูตรกาลามสูตรนั้นแหละที่เตือนตน เราท่านได้ เป็นอย่างดี)

 

ยกตัวอย่างสักหนึ่งพระสูตร.........พระวจนะ" ภิกษุทั้งหลาย สัมมาทิฎฐิเป็นอย่างไรเล่า ภิกษุทั้งหลาย เรากล่าวแม้สัมมาทิฎฐิว่ามีอยู่โดยส่วนสอง คือ สัมมาทิฎฐิ ที่ยังเป็นไปกับด้วย อาสวะ(สาสว)เป็นส่วนแห่งบุญ(ปุญญาภาคิย) มีอุปธิเป็นวิบาก(อุปธิเวปกก)ก็มีอยู่....สัมมาทิฎฐิอันเป็นอริยะ(อริย) ไม่มีอาสวะ(อนาสว)เป็นโลกุตระ เป็นองค์แห่งมรรค(มคคงค)ก้มีอยู่..........ภิกษุทั้งหลาย สัมมาทิฎฐิ ที่ยังเป็นไปกับด้วยอาสวะ เป็นส่วนแห่งบุญ มีอุปธิเป้นวิบาก นั้นเป็นอย่างไรเล่า คือสัมมาทิฎฐิ ที่ว่า ทานที่ให้แล้ว มีผล ยัญที่บูชาแล้วมี การบูชาที่บูชาแล้ว มี ผลวิบากกรรมที่สัตว์ทำดี ชั่ว มี โลกนีีมี โลกอื่นมี มารดามี บิดามี โอปาติกะสัตว์มี..........สมณ์พราห์มที่ไปแล้วปฎิบัติแล้วโดยชอบ ถึงกับกระทำให้แจ้งโลกนี้และโลกอื่น ด้วยปัญญาโดยชอบเอง และประกาศให้ผู้อื่นรู้ ก้มีอยู่ดังนี้ ภิกษุทั้งหลาย นี้คือ สัมมาทิฎฐิ ที่ยังเป้นไปกับด้วยอาสวะ เป้นส่วนแห่งบุญ มีอุปธิเป็นวิบาก........................ภิกษุทั้งหลาย สัมมาทิฎฐิ อันเป็นอริยะ ไม่มีอาสวะ เป้นโลกุตระ เป็นองค์แห่งมรรค นั้นเป้นอย่างไรเล่า คือ สัมมาทิฎฐิได้แก่ ปัญญา ปัญญินทรีย์ ปัญญาพละ ธัมวิจัยสัมโพชฌงค์ และสัมมาทิฎฐิที่เป้นองค์แห่งมรรค ของผู้มีอริยจิต ของผู้มีอนาสวะจิต ของผู้เป็นอริยมรรคสมังคี ผู้เจริญซึ่งอริยมรรค ภิกษุทั้งหลาย นี้คือ สัมมาทิฎฐิ อันเป้นอริยะ ไม่มีอาสวะ เป้นโลกุตระ เป้นองค์แห่งมรรค--------อุปริ.ม.14/181/256-258.(อริยสัจจากพระโอษฐ์ ท่านพุทธทาส)

 

พระไตรปิฏก ณ ปัจจุบัน เชื่อถือได้ล้านเปอร์เซนต์

แค่หยิบเศษเสี้ยวเดียวมาปฎิบัิติ ก็ทำให้บรรลุมรรค ผล นิพพานได้ ล้านเปอร์เซนต์

เพราะธรรม เป็นธรรม ธรรมที่พระศาสดาทรงชี้ ธรรมที่พระอริยสาวกทรงดำเนิน เป็นอกาลิโก

 

....ทีนี้...ความเชื่อมันเป็นอะไรล่ะ มันเป้นสิ่งที่เรียกว่า ทิฎฐิ...มีพระสูตรอีกหนึ่งพระสูตรที่น่าสนใจ......พระวจนะ" ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ คำที่กล่าวกันว่า สัมมาทิฎฐิ สัมมาทิฎฐิ ดังนี้ สัมมาทิฎฐิ ย่อมมีด้วยเหตุเพียงเท่าไรพระเจ้าข้า.........กัจจานะ สัตว์โลกนี้ อาศัยแล้วซึ่งส่วนสุดทั้งสอง โดยมาก คือ ส่วนสุดที่ว่าสิ่งทั้งปวงมี(อตถิตา) และส่วนสุดว่าสิ่งทั้งปวงไม่มี(นตถิตา)...กัจจานะ เมื่อบุคคลเห็นด้วยปัญญาอันชอบตามที่เป้นจริง ซึ่งธรรมเป็นแดนเกิดขึ้นแห่งโลก(โลกสมุทัย)อยู่ ทิฎฐิที่ว่าสิ่งทั้งปวงไม่มีในโลกย่อมไม่มี............กัจจานะ เมื่อบุคคลเห็นด้วยปัญญาอันชอบตามที่เป็นจริง ซึ่งความดับไม่เหลือของโลก(โลกนิโรธ)อยู่ ทิฎฐิที่ว่าสิ่งทั้งปวงมีในโลก ย่อมไม่มี...............กัจจานะ สัตว์โลกนี้โดยมาก มีอุปายะ อุปาทานะ และอภินิเวส เป้นเครื่องผูกพัน........ส่วนสัมมาทิฎฐินี้ย่อมไม่เข้าไปหา ย่อมไม่ยึดมั่น ย่อมไม่ตั้งทับ ซึ่งอุปายะ และอุปาทานทั้งสองนั้น ในฐานะที่เป้นที่ตั้งทับเป็นที่ตามนอนแห่งอภินิเวส ของจิตว่า อัตตาของเรา ดังนี้ ทุกขืนั้นแหละเมื่อเกิดขึ้น ย่อมเกิด ทุกขืนั่นแหละ เมื่อดับย่อมดับ ดังนี้ เป็นสัจจะที่ผู้มี สัมมาทิฎฐิ ไม่สงสัยไม่ลังเล ญานดังนี้นั้น ย่อมมีแก่เขา ในกรณีนี้ โดยไม่มีผู้อื่นเป็นปัจจัยเพื่อ ความเชื่อ..........กัจจานะ สัมมาทิฎฐิ ย่อมมีด้วยเหตุเพียงเท่านี้แล------------(อริยสัจจากพระโอษฐ์ ท่านพุทธทาส)

 

เป็นเรื่องที่น่าคิด..แต่ไม่ควรเก็บมาคิด

 

ต่อให้มีหลักฐาน หรือ เหตุ-ผล มากเท่าใด หากมีความเชื่อที่ยึดติดเกิดขึ้นแล้ว ย่อมไม่มีทางที่จะวางลงได้

การที่ยังไม่เห็นด้วยตนเองแล้วให้เชื่อ เป้นการแสดงออกว่า งมงาย ฉนั้นจึงจำเป็นต้องเห็นด้วยตนเองเสียก่อน

หากเห็นด้วยตนเองแล้วก็ควรเชื่อ และ เร่งรีบปฎิบัติไปตามทางที่ตนเองได้เชื่อมั่นอย่างมั่นใจ

เพราะหากว่ารู้จริงดั่งที่ตนกล่าวก็แสดงว่าผู้นั้นหลุดพ้นแล้ว ไม่ควรที่จะแสดงออกในสิ่งที่ไม่ดี

สาธุครับ

 

เมื่อ2-3ปีที่แล้วก็มีคนกล่าวว่าพระไตรปิฏกถูกต้องแล้ว ไม่มีข้อผิดเพี้ยน
แต่ลองดู ถ้าถูกต้องทำไมปี 2554 ถึงแก้ใขซะเหมือนเกือบเขียนใหม่
http://palungjit.org/threads/%E0%B9%81%E0%B8%81%E0%B9%89%E0%B9%84%E0%B8%82%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B9%84%E0%B8%95%E0%B8%A3%E0%B8%9B%E0%B8%B4%E0%B8%8F%E0%B8%81%E0%B9%83%E0%B8%99%E0%B8%9B%E0%B8%B5-2552-a.354823/page-2
แล้วยังมีข้อหนึ่งอีกที่เมื่อก่อนกล่าวว่ามนุยษ์จะมีอายุ1อสงไขย
ผมเถียบแทบตายว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ก็แพ้ ด้วยคำพูดที่ว่า พระไตรปิฏกถูกต้องแล้ว
ผมพูดไรไม่ออก แต่ตอนนี้แก้หมดแล้ว เหลือแค่ 80000ปี พระศรีอารย์ท่านก็จะลงมาประสูติ และตรัสรู้เป็นพุทธเจ้า

เอาออกไปเยอะมาก ถ้าเชื่อถือได้มากที่สุดก็ต้องฉบับที่ พระอรหันต์500รูปช่วยกันบันทึก ตั้งแต่ยุคแรกที่พระพุทธเจ้า ปรินิพพาน

แต่ทุกวันนี้ก็ไม่รู้ว่าฉบับแรกนั้น เป็นยังไงบ้าง

 

เราก็คงทำได้แค่รอดู ในอนาคตก็คงมีการแต่งใหม่อีกรอบหนึ่ง
จะไปทางใหน จะแก้เยอะใหม เราๆก็คงได้แค่มองดู

จะน่าเชื่อถือใหม จะไปทางใหนก็ดูๆกัน เพราะสมัยนี้มีกุสโรบาย แต่ละที่เยอะมาก ....
จนเหมือนจะรวมกันแทบไม่ได้แล้ว

 

ผมเคยอ่านพุทธทำนายกึ่งพุทธกาลอย่างหนึ่ง ในนั้นกล่าวว่า

เหล่าภิกษุจะแก้ไขคำสอนของพระพุทธเจ้า แล้วเอามาเป็นของตน

 

ส่วนตัวไม่ใส่ใจเลยด้วยซ่ำว่า ปัจจุบัน พระไตรปิฏก 84000 พระธรรมขันธ์ จะคลาดเคลื่อนจากสมัย ที่พระมหากัสสปะ ทรงเป็นพระประธาน หรือไม่ผมเอาหลักใหญ่ ศีล 5 มรรค8 โพดชงค์ 7 และ มหาสติปัฐฐาน 4 เอาแค่นี้ ปฏิบัติให้ถึงแก่นก่อนเหอะ ส่วนรายละเอียด ใครกล่าวอะไรตอนไหน ชาดก ว่าอย่างไร ปฏิหารเป็นไง มันแค่น้ำจิ้มให้สร้างศรัทธา เอาหลักใหญ่ๆปฏิบัติให้ได้ หลวงปู่มั่น พระป่าสายกรรมฐาน ไม่ได้ถ่องจำ พระไตรปิฏก ทำไมท่านสำเร็จ อรหันต์กันได้ละ

แล้วก็ไม่เห็นองค์ไหน จะกล้าตำนิ พระไตรปิฏกเลยว่า ไม่ถูกต้อง

มีแต่พวก ตดเหม็น คอยติติง พระไตรปิฏก ว่าไม่ถูกบ้าง ผิดบ้าง ไม่ตรงบ้าง

คนจำพวกนี้ โดนด่าหน่อยก็ โกรษ ควันออกหู แต่ไม่รู้ตัว กลับใช้ ทิฐิ ถือมั่น

ตำนิ คนที่เห็นต่าง เพื่อชัยชนะ แสดงภูมิธรรม เพื่อเพิ่ม อัตตา ยิ่งโชว์ เหมือน

ยิ่งรัดตัวเองให้ จมอบาย เศร้าใจกลับคนกลุ่มนี้จริงๆ

 

ลองกลับไปดูกระทู้เก่าๆนะครับ เคยมีคนแสดงทัศนไว้มาก

เรื่องพระไตรปิฎก ถ้าเราจับแค่เล่มสองเล่ม คงไม่รู้เรื่อง หรือบางคนอ่านทั้งหมด

ได้หนึ่งหรือสองครั้งแล้ว ก็แล้วแต่ ก็ต้องลองไปถามทีมงานที่เขาเปิดดูพระไตรปิฎก

ดูเป็นพันๆเที่ยว อย่างทีมงานของสวนโมกพลารามดู หรือหนังสือท่านพุธทาส ก็เขียนไว้

ว่าพระไตรฯที่ใช้กันอยู่ทุกวันเป็นอย่างไร

อย่าคิดอะไรมาก ให้ศึกษาแต่เรื่องที่จะพ้นทุกข์ หรือทางสู่ความดับทุกข์เท่านั้น

เรื่องอื่นๆ ให้ดูเพื่อประกอบการพิจารณา

สำหรับการสังคยนาครั้งแรก ที่มีพระอรหันต์ ๕๐๐ รูป มีพระมหากสปเป็นองค์ประธาน

พระอานนท์เป็นเสมือนเลขาฯ ก็ไม่รู้ว่ามีการจดบันทึกหรือไม่ เพราะไม่มีหลักฐานเหลือมาถึง

คงกล่าวแค่ว่า ใช้การจดจำ ท่องจำสืบทอดกันมา ไล่ไปเป็นอย่างๆ มาระยะหลังมีการบันทึก

แล้วก็มีอรรถคาถาจารย์ เสริมลงไปด้วย อาจเป็นการขยายความหรือเพื่อง่ายต่อการเรียนรู้ก็แล้วแต่

จะเชื่อได้ไม๊ได้ก็ต้องลองอ่าน เพราะการอธิบายก็มักจะใส่ความนึกคิดของตนเองเข้าไปด้วย

มันก็เป็นเรื่องธรรมดาของครูอาจารย์ พิจารณาเองนะครับ

 

ทำไมถึงคิดว่า"ผิด" และทำไมถึงคิดว่า"ถูก"
ถ้าคิดว่าผิดก้อคงแก้ร่ำไปทุกยุคทุกสมัย
แต่ถ้าเชื่อว่าถูกที่สุดแล้ว..ก้อคงเปิดแต่พระไตรฯอ้างร่ำไปอยู่ดี

นี่ขนาดครูอาจารย์รุ่นบรรพบุรุษแก้มาเรายังว่าผิด
หากยุคนี้พากันแก้อีกเรื่อยๆไป..คิดว่ารุ่นต่อไปเค้าจะว่าถูกหรือ?
อันนี้แค่สงสัยส่วนตัวนะคะ ศึกษาพระไตรปิฏกไม่เยอะค่ะ
แค่สงสัยว่าแท้จริงแล้วหัวใจในการมีพระไตรปิฎกคืออะไร
และเรามีหน้าที่อะไรในพระไตรปิฎกนั้น?

หากในเรื่องการปกครองพระวินัยความเป็นระเบียบเรียบร้อย
หากไม่มีบัญญัติไว้ในพระไตรปิฎกก้อน่าจะใช้การออกกฎของมหาเถระสมาคมให้ทันในยุคสมัยนั้นๆจะดีกว่าแก้ไขหรือไม่..

 

คนที่ไม่เชื่อโลกนี้โลกหน้า คุณควรจะเข้าสมาธิให้ได้เสียก่อน คุณควรเข้าอัปปนาสมาธิให้ได้เสียก่อน
จากอัปปนาสมาธินิ่งสงบในนั้น แล้วถอยออกมาอยู่ในอุปจารสมาธิ ตรงจุดนี้คุณมีโอกาสจะทราบชัดด้วยตนเองว่าโลกนี้โลกหน้ามีจริงหรือไม่จริง

คนที่ทั้งชีวิตที่เกิดมาเข้าสมาธิไม่ได้เลยคุณจะเอาอะไรมาเห็นโลกนี้โลกหน้าได้

พูดไปต่างๆด้วยความเห็นของตน

พระพุทธเจ้าสอนนรกมีสวรรค์มีนิพพาน ก็หักล้างว่าไม่มีจริงหรอกๆๆ

นิพพานที่เป็นที่สุดแห่งทุกข์ก็ไปประดิษฐืนิพพานขึ้นมาใหม่เป็นนิพพานแบบของตนเข้าใจ

คนตาบอดได้ยินคนตาดีบอก อย่าเดินไปๆๆข้างหน้ามีหนาม แทนที่จะเชื่อแล้วหลบเสีย กลับเถียงคนตาดี แล้วมันจะเป็นไง

ไปเข้าสมาธิให้ได้เสียก่อนดีไหม

 

ท่านอาจารย์พุทธทาส ท่านใช้คำพูดว่าพระไตรปิกฏมีเนื้อร้ายงอกออกมา
แต่เราว่านะ พระไตรปิกฏวิปลาสคลาดเคลื่อนตั้งแต่ โจฮัน กูเต็นเบิร์กประดิษฐ์คิดค้นเครื่องพิมพ์ได้ และพุทธพานิชย์พิมพ์ขึ้น เครื่องพิมพ์ของกูเตนเบิร์กทำให้สามารถผลิตหนังสือได้จำนวนมากและมีต้นทุนต่ำลง คนขายคัมภีร์รวยพุทธพานิชย์รวย

 

จะสนใจไปทำไมครับ ถ้าผิดเพี้ยนจริงทำไมยังมีพระอรหันต์อยู่หละครับ ถ้าอยากรู้ว่าถูกไหมเอาเวลาไปปฏิบัติดีกว่า