เกียจคร้านหมดคุณค่า

เกียจคร้านหมดคุณค่า
โดยพระมหาอุเทน ปัญญาปริทัตต์

ปริตตฺ ทารุมารุยฺห
ยถา สีเท มหณฺณเว
เอวํ กุสีตมาคมฺม
สาธุชีวีปิ สีทติฯ
ขุ.เถร. ๒๖/๓๒๒/๓๐๙

เกาะขอนไม้เล็กๆ
ย่อมจมลงในห้วงน้ำใหญ่
คนดีๆอาศัยเป็นคนเกียจคร้าน
ก็จมลงในสังสารวัฏเหมือนกัน

หากเกาะขอนไม้กิ่งน้อยนั้นไป
ย่อมจ่อมจมลงไปในแม่น้ำ
อาศัยเป็นคนเกียจคร้าน
ใครคนนั้นย่อมล่มจมชอกช้ำไม่ช้าทุกข์ระทม

หลุมอุจจาระเป็นบ่อเกิดแห่งความเหม็น
ความเกียจคร้านเป็นบ่อเกิดของความเสื่อมทราม
ความเกียจคร้านฉุดดึงลงต่ำอย่างเดียว
ระวังอะไรก็จงระวัง แต่อย่าลืมระวังความเกียจคร้าน
อย่าปล่อยให้มันกระโดดเกาะ มันกระโดดเกาะเมื่อไหร่
รู้ตัวใช่ไหมว่าตนตกหลุมอุจจาระแล้ว

"ขี้"ขึ้นชื่อว่าเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ
สิ่งที่ไม่ดีเขาจึงใช้คำว่าขี้นำหน้า
เช่นขี้โมโห ขี้งก ขี้คุย ขี้อวด ขี้เมา ขี้เกียจ เป็นต้น
ขี้เกียจ เป็นสิ่งหนึ่งที่ไม่ดีเป็นสิ่งที่คนเขารังเกียจ
จึงมีคำว่า"ขี้"นำหน้าว่า"ขี้เกียจ"

กินอิ่มเอยเหนื่อยท้อทอดถอน
มัวมุ่งแต่จะนอนหลับแล้
ตื่นมาบ่อาทร เที่ยวพูดคุยเอย
ครูท่านตำหนิแท้ ทั่วทั้งทุกสมัยฯ

หากชีวิตของใครบางคนวันๆไม่ต้องทำอะไร
นอกจากกิน นอน ขับถ่าย พูดคุย ไฉนจะต่างจากสุกร
กลายเป็นว่าเขาดำรงชีวิตแบบสุกร
วิถีแห่งสุกรจะมองแง่มุมไหน
ก็ไม่ควรถือเอาเป็นเยี่ยงอย่าง
แต่คนจำนวนไม่น้อยกลับชอบ นั่งกิน นอนกิน
หายใจทิ้งอย่างเปล่าประโยชน์