กระทู้ทางผ่าน..ขอฝากด้วยค่ะ..พลีส > แชร์สัพเพเหระ

นานๆมาทีเจ้ยังแรงเหมือนเดิม ...อิอิ

 

อะไรอ่ะ พอรวยยังไม่ได้ใช้เงิน
จะทำตัวเองให้สุกแล้วหรือ ไม่ร้อนหรือนั่น กะเอาน้ำร้อน
ลวกเลยหรือป่ะ จะได้สุกไวๆๆ ควิ๊กๆๆ...

 

อร่อยออกพี่

 

ณ เวลานี้ก็ตั้งใจทำบุญตามกำลังศัทธาที่ตัวเองมีอยู่ มีมากทำมาก มีน้อยทำน้อย เมื่อสมัยทำงานก็ทำบ่อย ไม่เคยหวงของ เพื่อนมาขอก็ให้ เดือดร้อนมาก็ช่วย เคยถึงกับถอดทองให้ไปด้วยซ้ำ

แต่พอตัวเองเดือดร้อน หันไปพึ่งใครไม่ได้เลย เมินกันหมด เหมือนคนไม่รู้จักกัน แม้แต่พี่ เดี๋ยวนี้คิดได้แล้ว มนุษย์ก็มีแค่นี้แหละ รัก โลภ โกรธ หลง แต่พอตายไปแล้ว ไม่สามารถนำอะไรไปได้สักอย่าง เอาแค่พออยู่ พอกินตลอดชีวิต ไม่เดือดร้อนใคร มีที่พักอาศัยก็พอใจแล้ว ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีให้จ้า

 

นิพ_พาน;อ๋อหมายถึงคนหลอกควายที่หน้าไม่ใส่สามเหลี่ยมใช่ก่า เป็นนักบริหารเจี๋ยบ้านเจี๋ยเมือง เป็นที่ร๊ากของบรรดาควายๆๆ ที่มันจับสนตะพาย มีแต่ปัญญาชนอย่างพี่นี่แหละที่มันบ่ ไอ้แอ้มหร๊อก รวยเป็นแสนๆๆล้าน จุดจบก็ไม่พ้นเชิงตะกอนขาไปบินไป ขากลับฟันเฟรินว่าคงห่อกลับ นี่เจ๊เรายังใจดีนะเนี่ย ยังให้ห่อกลับ ปล่อยวางเลยดีกว่าเจ๊ วางไว้ณ ที่ที่ห่อนั่นแหละดีแล้ว[/COLOR][/I][/SIZE] สาธุไม่ได้แช่งนะ แต่สาปส่งอ่ะจ้า..เห็นไหม๊ ถ้าเจ๊ห่อกลับมาสุดท้ายไม่วายต้องสาปส่งอีก เหนื่อยตายเลย เอารอบเดียวพอ ห่อ ปล่อย วาง สาธุๆๆๆๆๆๆ

 

อย่าห่อกลับมาเลยค่ะเจ๊ ถ้าจะเผา แม้แต่ขี้เถ้าก็อย่าให้มาตกบนแผ่นดินไทยเลย

 

มีคำถามจ้ะ...เรื่องซีเครียดด้วย...นะเออ

คนเรามีกรรมอะไรที่กินปลาทูตาย ?? เฮ้อ...เวรกรรมเจงเจงเบย


พี่บัว.. จุ๊บ จุ๊บ คิดถุงกันนิดนุงนะก๊าฟฟฟ

 

เจ้สีลนี่....สงสัยวิญญาณเจ้าหนูจำมัยเข้าสิงแน่เลย

 

วิญญาณหนะหนูเข้าสิง แต่กายสังขารไหงบ่นอยู่ว่่า "หมู" pig_ballet เข้าสิง หว้าจิตกับสังขารไม่ต้องตรงกัน
อย่าเบี่ยงเบนเพิ่มอีกก็แล้วกันนะตัว กลัวแถวบ้านงงงง ;

 

เจ๊สีลฯไปไหน ให้ไว ให้ไว :
กลับกระทู้ด่วน พี่น้องให้อภัยแล้ว เร็วเข้าชักช้าเดี๋ยวปลาทูเจ๊สีลฯก็ตายรอบสองหรอก

 

เข้าอ่านแล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้ค่ะ " สงสารปลาทู " 55555555555555555

 

เห็นไหม๊ ถ้าเจ๊ห่อกลับมาสุดท้ายไม่วายต้องสาปส่งอีก เหนื่อยตายเลย เอารอบเดียวพอ ห่อ ปล่อย วาง สาธุๆๆๆๆๆๆ


ว้าว! ไม่บอกไม่รู้นะเนี่ยว่า พวกเราเป็นทั้งหลายเหล่านี้
รังเกียจคนหน้าเหลี่ยม อ๊าก.....

 

ดีใจจังเลยพี่ไม่มีกรรมกับปลาทูตาย เพราะพี่ชอบกินปลาทูทอด....

 

อ่านแล้วน้ำตาร่วงเลย

เรื่องของคุณยายอายุเจ็ดสิบ ชื่อคุณยายสง่า สังข์ทอง พิการ เดินไม่ได้ ต้องนั่งรถเข็น เป็นคนอยุธยา ได้มาอยู่อาศัยกับลูกคนแล้วคนเล่าในจำนวนสี่คนที่เมื่อก่อนแม่เลี้ยงดูฟูมฟักมากับมือจนเติบใหญ่ทั้งสี่คน

แต่บัดนี้ แม่หาประโยชน์มิได้แล้ว รังแต่จะเป็นภาระ ลูกชาย ลูกสาวนั้นก็พยายามหาทางผลักไส ให้แม่หนีไป ยายแกก็ไม่รู้จะไปไหนไป

สุดท้ายมาขออาศัยลูกชาย ชื่อสุเทพ ก็เจอลูกสะใภ้ด่าว่าเข้าให้อีกกินข้าวแต่ละมื้อกับน้ำพริก แม่ก็ต้องกินข้าวเคล้าน้ำตา ในที่สุด ทั้งลูกชาย และลูกสะใภ้ก็เรียกรถแท็กซี่มาอุ้มแม่ไปทิ้งที่ซอยอ่อนนุช 46 เมื่อวันที่ 18 มีนาคม พร้อมกับหมาหนึ่งตัวที่คุณยายแกเหลืออยู่......

คนที่ช่วยเอาไว้ ก่อนจะนำส่งที่สถานสงเคราะห์

เล่าว่าคุณยายแกไม่กล้ากลับไปอยู่กับลูก เพราะกลัวจะถูกด่าว่ารังแก เอาแต่ร้องไห้ และบอกว่า ถ้าลูกสำนึกได้แกก็ให้อภัยเสมอ

โธ่เอ๋ย.........
ผมไม่ทราบว่าท่านได้อ่านข่าวเรื่องราวอย่างนี้ จะคิดอย่างไรกัน
เทคโนโลยีก้าวหน้าไป คนไทยช่างทันสมัย ไม่นึกถึงพระคุณผู้ที่ให้กำเนิดแม้แต่น้อย

ใจโหดร้ายพอที่จะโยนแม่ทิ้งกลางถนนพร้อมกับหมาหนึ่งตัวได้อย่างไม่อายฟ้าอายดิน

คนไทยครับ.....เราเป็นอะไรกันไปแล้วหรือ ??
อีกความเห็นหนึ่ง คนเราทุกวันนี้ ก็แปลก มองเห็นเพื่อนๆ ที่ทำงาน หลายคน
มุ่งมั่นที่จะมีคู่ครองกันมาก ไม่เคยเห็นใครที่จะมุ่งมั่นเพื่อพ่อ แม่บ้างเลย
ทุกคน อยากทำงาน เก็บเงิน ซื้อรถ เพื่อจะได้ขับไปทำงานอย่างสบาย

อยากซื้อบ้านเพ ราะต้องการแยกตัวออกจาก พ่อ แม่ อยากแต่งงาน เพื่อเหตุผลแห่งการสืบพันธุ์อันเป็นธรรมชาติแห่งสัตว์โลก

ทำงานหนักเพื่อความฟุ่มเฟือย ของตนเอง ไม่ว่างานหนักแค่ไหนทนได้..แต่ไม่เคยทำงานบ้านเพราะอ้างว่าเหนื่อยมากพอแล้ว ทุกสิ่งในเนื้องานจำได้หมด...แต่ไม่เคยจำได้ว่าพ่อแม่ชอบกินอะไร

เจ้านาย อยากได้อะไรทำให้ได้หมด...แต่ไม่เคยทำอะไรให้พ่อแม่
คุณพาคู่รักไปท่องเที่ยว หาอาหารอร่อยๆกินได้ทุกที่...แต่ไม่เคยแม้แต่ซื้อกับข้าวกลับบ้าน
ทุกคนลืม มองข้ามคนที่รักเรามากที่สุด

(ฝากแชร์เป็นอุทาหร ครับ)

 

สังคมเปลี่ยนไป ใจคนเปลี่ยนตาม
ทุกวันนี้เราต่างก็บอกว่า ทุกอย่างในชีวิตต้องพัฒนา เพื่อความก้าวหน้าเพื่อการเติบโต......ฯลฯ
แต่จะมีสักกี่คนที่นั่งมอง ว่า
เมื่อก่อนเราไม่ต้องซื้อน้ำมาดื่ม แต่..ทำไมพัฒนาแล้วน้ำต้องซื้อดื่ม
เมื่อก่อนเราไม่มีโทรศัพท์มือถือ แต่..เราก็อยู่กันได้ ความสัมพันธ์ในครอบครัวก็อบอุ่นกว่าตอนมีโทรศพท์มือถือ
เมื่อก่อนเราไม่ต้องฝากบ้านไว้กับตำรวจ แต่..ตอนนี้นอกจากฝากบ้านไว้กับตำรวจแล้วยังต้องฝากไว้กับกล้องวงจรปิด
เมื่อก่อนโจรมีไม่มาก แต่...เดี๋ยวนี้ บางครั้งบางที คนข้างกายกลับกลายเป็นโจร

....นี่แค่เพียงตัวอย่างเล็กๆ ที่สังคมประเมินและเรียกว่า "ความเจริญก้าวหน้า"

ทุกครั้งที่เรารู้สึกเติบโต และสว่างไสว หากแต่เมื่อคุณมองหันหลังกลับไป ขอให้รู้ว่ายิ่งคุณเติบโตเท่าไหร่ เทียนอีก2 เล่มที่เราเรียกว่าพ่อกับแม่ ก็จะอ่อนแสงลงเท่านั้น กลับไปตอนที่เทียนยังเหลือแสงสว่าง ยังพอทัน ดีกว่ากลับไปตอนท่านเหลือแค่ เปลวควันไร้ไส้ของเทียน

ผู้คนเดี๋ยวนี้รู้ดีว่าศิลปินที่เขาปลื้ม ชอบของกินอะไร นาทีนี้เดินทางอยู่ที่ไหน สีอะไรที่เขาโปรด ใส่ใจกันกระทั่งเบอร์รองเท้า .....ส่งเสียงหวีดร้องชื่นชมแทบขาดใจ อดหลับอดนอนไปรอรับที่สนามบิน สนุกค่ะ ...แต่ล้มป่วยเมื่อไหร่ ใช่คนที่เรียกว่า พ่อกับแม่รึเปล่าค่ะ ที่มารอรับคุณ และรู้กระทั่งเบอร์รองเท้าคุณเบอร์อะไร หรือคุณจะตอบว่าไม่ใช่ ไม่เป็นไรค่ะ ตอบใจตัวเอง

 

น่าสงสารคุณยายจังเลยนะคะ มีลูกตั้ง4คน ไม่มีใครเลี้ยงดูคุณยายเลย อ่านแล้วน้ำตาคลอเลย


ค่ะ " เพราะตัวเองก็เคยทำผิดกับคุณแม่ท่านไว้ และก็ยังนึกเสียใจจนทุกวันนี้ และสำนึกในบาปที่เคยได้


กระทำไว้ " ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธจงดลบันดาลให้ ลูกๆของคุณยาย จงสำนึกในบาปได้ก่อนที่จะสาย


เกินไป และขอให้ดลจิตดลใจให้ลูกๆของคุณยายหวลระลึกถึงบุญคุณของท่านที่ชุบเลี้ยงเขาเล่านั้นมา

ให้กับมาคิดได้ว่าได้ทำอะไรกับคุณยายไว้บ้าง สลดใจจังเลย

 

คุณยายน่าสงสารจริงๆๆ คนเราจะสำนึกผิดได้ก็ต่อเมื่อมันสายไปแล้ว เหมือนอย่างเราตอนแม่อยู่ไม่ค่อยคิดถึงท่าน บางครั้งอารมณ์เสียใส่แม่ ตวาดแม่ แม่ก็ไม่เคยว่าเคยบ่นเลย ตอนนี้รู้ซึ้งเลยยามไม่มีแม่อยู่ด้วย แล้วลูกเรานี่แหละ เขาก็ถอดแบบเรามาเลย เห็นลูกแล้วเหมือนเห็นเงาตัวเองในกระจก....