สุขบ้างทุกข์บ้างสีสันของชีวิต

ถ่ายภาพฝีมือมากค่ะ.

 

เรื่องดีๆในวันมาฆบูชามาฝากครับ พอดีตอนกลางวันได้เพชรพยานาคมาเม็ดหนึ่ง พอตกเย็นหลังไปเล่นบอลมา ที่จริงไม่ค่อยได้เล่นหรอกไปวิ่งพอให้ได้เหงื่อน่าจะถูกก่วาเมื่อถึงบ้านเห็นวัยรุ่นกำลังนั่งดื่มเหล้ากันอยุ่ทั้งที่จริงวันนี้เขาห้ามขายแต่ก็อย่างว่าละครับที่กานดารอย่างนี้คงไม่มีใครเขาเข้ามาตรวจตราหรอก เลยไปปนั่งลงม้าหินอ่อนอยุ่กับเขาสักพักอีกคนที่อายุเยอะก่วาหน่อยล้วงเงินออกมายื่นให้เพื่อนร่วมวงพร้อมกำชับให้ไปชื้อไก่ คนที่ได้เงินก็หายไปสักพักแล้วกับมาพร้อมไก่กำลังหนุ่มๆตัวหนึ่งพอเราเห็นเข้าก็รุ้สึกสลดใจอย่างบอกไม่ถูกจะห้ามก็ไม่ควรได้แต่นึกในใจแผ่เมตตาให้ไก่ตัวนั้นหวังให้ได้ไปในภพทีดีๆเพราะช่วยอย่างอื่นก่วานี้ก็คงไม่ได้พอไก่มาถึงเขาก็รีบนำไก่ไปเข้าห้องครัวเพื่อฆ่าทันทีแต่พอไปถึงปรากฎว่าหม้อที่จะทำอาหารกับไม่มีอันไหนว่าง คนนำไก่ไปก็เดินบ่นๆออกมาว่าไม่มีหม้อว่างเลยจะไปทำที่บ้านตัวเอง ชึ่งอยู่ติดกันนั้นเองพอไปถึงบ้านตัวเองกำลังจะลงมือทำได้ยินเสียงพี่สาวของเขาร้องเอะอะโวยวายว่าจะฆ่าทำไมวันนี้วันพระอาหารก็มีอยุ่เยอะแยะไม่เอาไปกินกัน เดชะบุยของไก่เลยรอดตายมาได้ เลยทำให้ตัวเองยังดีใจอยู่จนถึงวันนี้เลยครับ

 

เพียงภาพถ่าย ลายลักษณ์ สลักติด
เมื่อเพ่งพิศ มองลง กับหลงไหล
ให้คนึง ถึงอดีต ตราติดใจ
เคยชิดไกล้ ร่วมเรียง คู่เคียงกัน

บัดนี้มา พานพบ ประสบพักต์
แรกประจักษ์ ก็เห็น เป็นเธอนั้น
เคยสัจจะ อธิษฐาน ก่อนกาลกัลป์
ว่าจะมั่น ในคู่ ได้อยู่กิน

จึงอยากเว้า อ้อนวอน เป็นกลอนรัก
หวังทายทัก ดลหทัย ให้ถวิล
ร้อยวจี ที่ใจ ให้ยุพิน
เจ้าลืมสิ้น หรือยังจำ คำสัญญา

 

นกขมิ้น พลัดถิ่น เจ้าบินทั่ว
เมื่อฟ้ามัว ค่ำลง ที่ตรงไหน
เจ้าก็นอน ที่นั้น ไม่หวั่นภัย
ร่อนเร่ไป ไร้จิต คิดกังวล

 

เผชิญกรรม ตามครรลอง ของชีวิต
ใครเคยคิด ถือกำเนิด เกิดไปไหน
ครองตนอยู่ คู่โลก ปราศทุกข์ภัย
ช่างกระไร ยากนัก จักสมปอง

การดำเนินชีวิตตั้งแต่ถือกำเนิดมาจนสิ้นชีพ มันดูยากลำบากดีแท้

 

วันและคืน กืนกิน ทุกสิ้นสิ่ง
อย่ามัวนิ่ง ทอดอาลัย ให้ใจหมอง
กรรมก็เพียง รู้รับ ประคับคอง
อย่ามาต้อง แบกกรรม ให้ช้ำนาน

อันวิบาก หากจิต พินิจแน่
เรื่องจิตแท้ เพียงธาตุ มาตรฐาน
จะทุกข์โศก อกเศร้า หรือร้าวราน
เป็นเพียงการ จรกรรม ที่ทำมา

หากเราวาง ว่างเปล่า ให้เท่าจิต
อารมณ์ผิด ชั่วดี ที่แรงกล้า
ก็จะจาง หลุดล่วง จากบ่วงคา
ใจโสภา สติรั้ง ตั่งมั่นคง

 

วางไม่ลง ปลงไม่ได้ ใจจึงเจ็บ
มัวแต่เก็บ เอามาคิด จิตเศร้าหมอง
ทั้งห่วงหน้า พะวงหลัง ทั้งตริตรอง
แล้วยังมอง คนรอบข้าง อย่างห่วงใย

เกิดมามี กรรมะ เป็นพันธุ
แม้อยากรุ ไม่รับรู้ ร้ายไปไหม
เกิดมาแล้ว มีดี หรืออย่างไร
แบกทุกข์ไว้ ใร้สติ ผิบางครา

 

เริ่มจากน้อย ค่อยลับ ให้ดับล่วง
ปลดปล่อยห่วง พันธ์การ ทั้งม่านใส
วางจากบ่า ให้ร่าเริง บันเทิงใจ
ให้จิตใส สดชื่น ทั้งคืนวัน

ลบความหลัง ให้เลื่อน ปล่อยเลือนหาย
ให้ทำใจ ดั่งเหมือน ในเรือนฝัน
ลืมอดีต ปลดห่วง บ่วงสัมพันธ์
หยุดยึดมั่น ว่างนะ แล้วละวาง

 

เข้ามาเยี่ยม คิดถึงเสมอครับ
ปล.ช่วงนี้ห่างโลกมายาซักพัก ขอมุงาน เมคมันนี่ก่อนล่ะคับ555+++

 

เริ่มวางลง ปลงได้ ไม่สนิท
ค่อยค่อยคิด จิตปล่อยห่วง บ่วงทั้งหลาย
ปลดจากบ่า เมื่อยล้า ท่าสบาย
มองดูคล้าย แบกหาม มานานวัน

ค่อยค่อยลบ ความหลัง ที่ฝังจิต
ค่อยค่อยปิด กายใจ คลายความฝัน
ลบความห่วง ทวงความสุข เพิ่มมาพลัน
ห่วงหานั้น ฉันง้างออก บอกให้วาง

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=-ikiAnFwtn0]เอาหยังเฮ็ดใจ - แมน มณีวรรณ.mp4 - YouTube[/ame]

 

[ame="http://www.youtube.com/watch?v=hnblU9Gv1XU"]?????? ????? - ?????????????? - keov ratanak - YouTube[/ame]

 

มองทุ่งทอง รองเรือง เหลืองอร่าม
ร่วงข้าวงาม ยามเคียว เก็บเกี่ยวผล
เลี้ยงชีวิต น้อยใหญ่ ให้เป็นคน
บ้างมีจน ต่ำสูง จากทุ่งงาม
แล้วบัดนี้ มีใคร ได้สำนึก
เคยรู้สึก เห็นใจ ได้ไต่รถาม
มีแต่เหยียบ ให้จม ข่มประนาม
เอาเปรียบตาม ชอบใจ เหมือนไร้คน
นี้นะหรือ ทุ่งท้อง ของชีวิต
เคยสักนิด มีไหม ใครจะสน
มาฉุดลาก ออกสักที ที่เคยจน
หรือต้องทน แบบนี้ จนชีวาย

 

มองทางไหน ซ้ายขวา บ่าแบกไว้
ต้องทนไป ทุกอาชีพ ตีบตันเหลือ
อยู่ในเมือง ใครเล่า เขาจุนเจือ
แม้มะเขือ ยำแกง แพงเหลือใจ

ต้องอาบเหงื่อ ต่างน้ำ ตามถิ่นที่
มีชีวี ดั้นด้น ต้องทนไหว
ใช้ชีวิต ลำบาก ทุกคราวไป
ไม่ว่าใคร อาชีพไหน ไม่ต่างกัน

 

ทั้งที่รู้ ว่าแบก ก็แปลกนะ
ยังปล่อยปะ ให้เหนื่อย เมื่อยบ้างไหม
รู้จริงต้อง วางลง ปลดปลงใจ
หรือมิใช้ รู้เพื่อจำ ทำท่าวาง
แม้เหน็ดเหนื่อย ก็กาย มิใช้จิต
แม้ถูกผิด พ้นคืนกั้น พลันสว่าง
ทุกอย่างไม่ อาจเที่ยง เป็นเพียงทาง
ขอน้องนาง มีดีมั่น อย่าหวั่นเลย

 

คงตามหา ยังพาหลง หรือคงอยู่
เหล่ามิตรพรู เข้ากระทู้ รู้บ้างไหม
มาเยี่ยมเยือน เพื่อนเพื่อน ไม่เลือนไกล
หายไปไหน กลับมาบ้าน มาอ่านกลอน

 

ยังคิดถึง ซึ้งใจ ไม่เคยห่าง
แม้จะจาง จากไกล อาลัยหา
ยังวนเวียน แม้ห่าง บางเวลา
แถมรู้ว่า เพื่อนคนหนึ่ง คิดถึงกัน

 

มาช่วยดันกระทู้ครับ

 

สวัสดีครับ...ห้องนี้เงียบดี ชีวิตจริงก็เงียบๆแบบนี้และ
แต่ก็ต้องยอมรับความเป็นจริงแบบเงียบๆกันไป

 

ล่วงจากกิ่ง หรือไง แม่ไม้ดอก
ใครเขาหลอก เด็ดลง น่าสงสาร
กลิ่นเจ้าเคย รัญจวน แม่นวลปราง
บัดนี้จาง ล่วงลง ตรงพื้นดิน
มองสองร่าง นางนวล ให้หวลนึก
คลากรำศึก พัลวัน หวั่นถวิล
ทั้งเป็นห่วง คะนึงนัก รักยุพิน
เจ้าอยู่กิน อย่างไร ยามไกลกัน
กลัวแต่ศึก เนินนาน กว่าผ่านพ้น
เจ้าจะทน ไหมคนดี รอพี่หัน-
อย่าให้พี่ หวั่นทั้งศึก นึกถึงกัน
เสร็จศึกพัน จะรีบทัพ กลับทันที