หนูอยากแก้อาการขี้อิจฉาค่ะ นิสัยเสียๆแก้ไม่หายเสียที

อยากรักษาอาการขี้อิจฉา แย่จังเลยค่ะ ก็รู้ว่ามันเป็นสิ่งไม่ดี ทำให้จิตใจมัวหมองเป็นทุกข์ แต่พอเห็นใครได้ดีหน่อย มันก็อดรู้สึกอิจฉาในใจไม่ได้ค่ะ แว๊บแรกในใจก็คิดว่า "ฮึ! ก็งั้นๆแหละ" หลังจากนั้นก็เริ่มรู้ตัวว่าเรากำลังอิจฉาเขาอยู่ ก็พยายามปรับเปลี่ยนความคิด แต่ยิ่งทำก็ยิ่งฟุ้งซ่านค่ะ เฮ้อ ชอบเอาคนอื่นมาเปรียบเทียบกับตัวเองตลอด และก็ไม่ค่อยรู้สึกยินดีเมื่อคนอื่นได้ดีด้วยค่ะ
หนูรู้สึกว่าตนเองไม่ค่อยมี พรหมวิหาร 4 เลย ยกเว้นเวลาเห็นขอทานพิการข้างถนน สงสารมากค่ะ อดไม่ได้ต้องให้ตังค์แทบทุกครั้งไป

พอจะแนะนำวิธีแก้อาการนี้ให้หน่อยได้มั๊ยคะ :'(

 

คุณเจ้าของกระทู้ เป็นคนมีความเมตตตาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ไม่ยากที่คุณจะปรับตัวเองนะคะ จากที่คุณบอกว่า "จากนั้นก็เริ่มรู้ตัวว่าเรากำลังอิจฉาเขาอยู่ ก็พยายามปรับเปลี่ยนความคิด " แสดงถึงการที่คุณรู้เท่าทันความคิดของตัวเอง เพียงคุณรู้คุณปรับ ๆๆๆ อีกหน่อยก็จะดีขึ้นเรื่อย ๆๆค่ะ เอาใจช่วยค่ะ

 

คุณรู้ตัว แสดงว่า มีสติอยู่ครับ ถือว่ามีบุญมาพอสมควร ที่เหลือก็คือฝึกครับ.. ในเมื่อเรารู้ตัวว่า ความอิจฉาไม่ดี ก็อย่าไปอิจฉาสิครับ ลองเปลี่ยนเป็นด้านตรงข้าม เช่น ยินดีในสิ่งที่เขาเป็น ... ให้ทานบ่อยๆ ทำจิตให้ผ่องใส เริ่มเลยครับ

 

ไร้สาระ

 

ผมเป็นครับ แต่ก็แก้ คิดว่า เค้าทําบุญมาดี น่านับถือโมทนาครับ คือคิดว่าอารมณ์อิจฉานี่ ทําให้ผมไม่มีความสุข (ใครมีความสุขอิจฉาบ้างมีไหม) แล้วอารมณ์ยินดี นี่สุขจริงครับ (สมมุติเพื่อนเราชนะการประกวดก็ดีใจ) อันนี้น่าจะเป็น มุทิตา ตัวยินดีครับ แล้วก็ทําบุญ แต่ที่แน่ๆ ลมหายใจ ต้องรู้ลมหายใจเข้าออกไว้ ตัวนี้แก้ฟุ้งครับ (ลองทําดูนะครับ)

 

ขอตอบว่าแก้โดยความมีสติที่รู้ว่าความอิจฉาเกิดขึ้นแล้ว ไม่ต้องข่ม ไม่ต้องฝืน อิจฉาเกิดขึ้นก็ให้มันเกิดไป เราเพียงแต่เอาจิตเข้าไปสำรวจดู โดยนิสัยในสันดานแล้วมนุษย์เราไม่อยากให้ใครได้ดีกว่าใครเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว...เพราะฉนั้นเมื่อมันมีความรู้สึกอิจฉาเกิดขึ้น ก็ให้ตามดูมัน ดูมัน อยู่กับมัน ให้รู้ว่ารูปร่างหน้าตาของความอิจฉานั้นเป็นอย่างไร....มีไปแล้วได้อะไร มีไว้ทำไม เพื่ออะไร....ตามดู ตามนึกตามคิด บ่อยๆตามที่มันเกิดขึ้นทุกครั้งแล้วคุณก็จะเบื่ออาการอิจฉาไปเอง ขอเพียงให้รู้ทัน แล้วเอามาพิจารณาดู มีประโยชน์ หรือ หาประโยชน์อันใดไม่ได้เลย....สุดท้ายนี้ขอฝากคำท่องที่ผมใช้ประจำนะครับ...คือ " เราก็ยังเป็นคนที่เจ็บได้ ตายก็เป็น ยังตกอยู่ภายใต้อำอาจของกิเลสไม่ได้วิเศษไปกว่าใคร ๆ เลย..." เพราะความอิจฉาเกิดจากการที่เราถือตัวว่าเราต่ำกว่าเขาหรือเสมอเขา การที่เราทำทานให้คนพิการเพราะเราถือตัวว่าเราสูงกว่าเขา เหนือกว่าเขา เขาไม่มีโอกาสเหมือนเรา แต่ความเป็นจริงไม่มีใครเหนือกว่าใคร ไม่มีใครด้อยกว่าใคร มีแต่ความต้องตกอยู่ภายใต้อำนาจของกรรมทั้งสิ้น อยากให้ชีวิตเป็นเช่นไร ควรจะทำกรรมที่จะให้เกิดผลเหล่านั้นด้วย....สวัสดี

 

เป็นปกติของจิตปุถุชนส่วนมาก

หมั่นฝึก หมั่นฝืน และเป็นผู้ให้มากขึ้น เริ่มจากการให้ที่ไม่ต้องใช้ทรัพย์ ใช้แรงกาย เช่น กวาดบ้าน ทำความสะอาดบ้าน กวาดลานวัด ทำความสะอาดวัด หรือหาวัดที่มีสอนปฏิบัติธรรม มาเป็นอุบาสิกาชั่วคราว

หรือเริ่มจากการทำความสะอาดที่สาธารณะ เช่นรอบๆบ้าน ถนนแถวบ้าน โรงเรียน

อย่าไปใช้เงิน เพราะการให้เงินเป็นสิ่งที่ง่าย แค่ควักจ่ายออกมา

ต่างกับการใช้แรงใจ แรงกาย ที่ต้องต่อสู้กับความเหน็ดเหนื่อย ความอดทนต่อสายตาผู้อื่น และความอดทนต่อความรู้สึกของเราเอง

เมื่อคุณอดทนอดกลั้นได้เมื่อไร จิตก็ถูกขัดเกลาความรู้สึกที่เป็นกิเลสให้ออกไป

ต้องบอกก่อนนะครับ ไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง

 

มีคนขี้อิจฉาอยู่ในบ้านด้วยนะครับ

มีคนแอบมาใช้ล๊อคอินนี่ อันตรายมาก

 

การที่คุณนำข้อด้อยของตนเองมาบอกเล่าประสพการณ์ให้กับคนอื่นได้ทราบ เท่ากับว่าคุณกล้าที่จะเปิดเผย เราคิดว่าคุณมีจิตเป็นกุศลนะค่ะ แต่โดนมารในใจของตนทดสอบ เป็นกำลังใจให้ค่ะขอให้ก้าวข้ามพ้นนะค่ะ สู้ สู้

 

ก่อนอื่นต้องเลิกดูละครตอนหัวค่ำทุกช่อง ครับ

เพราะละครเหล่านี้เป็นสาเหตุแห่งความอิจฉาและสิ่งเลวร้ายในจิตใจ
ต้องไปต้องเจริญภาวนาแผ่เมตตาให้มากๆ
เห็นใครได้ดี ทำดี ได้รับสิ่งดีๆก็ยินดีเปล่งคำอนุโมทนาบ่อยๆจนเป็นนิสัย

ถ้ารู้ตัวว่านิสัยไม่ดีต้องรีบแก้ไข นะครับ

 

เห็นสิ่งดี เรื่องดี เกิดขึ้นกับใคร รีบใส่มุทิตาเข้าไปก่อนเลยค่ะ
"ยินดีด้วยนะที่ได้รับสิ่งดีๆ" คิดให้ไว รู้ตัวว่า "งั้นๆแหละ"เมื่อไหร่ เปลี่ยนโหมดด่วน
มุทิตา แก้ริษยา ยินดีด้วยนะคะที่รู้เท่าทันตนเอง

 

ต้องพอใจในตัวเองค่ะ คิดสะว่าเกิดมาได้เท่านี้ก็ดีแล้ว อิจฉาคนนี้ 1 คน แน่นอนที่ต้องมีคนที่ดีกว่าคนนี้ เป็นร้อย เป็นพันคน แบบนี้จะต้องอิจฉากันไปอีกเท่าไหร่ รักเคารพและพอใจในสิ่งที่ตัวเองเป็นคะ แล้วคุณก็จะระงับความอิจฉาไปได้

 

อนุโมทนาสาธุครับ

ขออนุญาตแสดงความคิดเห็นนะครับ

แก้ไม่ยากนะครับ สั้นๆ

"มองคนอื่นที่ลำบากกว่าเรา เปรียบเทียบกับคนที่ลำบากกว่าเรา"
เมื่อจิตได้ฝึกพิจารณาบ่อยๆอาการอิจฉาก็หายไปเอง ปัจจุบันเป็นการแข่งขันกัน ดูกันที่ภายนอก ไม่ได้ดูกันข้างใน เมื่อเราเจอสาเหตุ เราก็พิจารณาถึงวิธีการในการแก้ปัญหา และดำเนินต่อไปในทางที่ถูกต้อง หรือที่เรารู้จักกันทางภาษาบาลีว่า"อริยสัจ ๔

อนุโมทนาบุญแด่ผู้ที่ใฝ่ในธรรมมะทุกๆท่านนะครับ สาธุ สาธุ สาธุ

 

ก็ไม่ลองคิดง่ายๆดูก่อนละครับ ว่าเราอิจฉาเขาไปแล้วเราได้อะไรขึ้นมา แล้วรู้สึกยังไงพออิจฉาคนอื่นเขา เกิดประโยชน์แก่เรามั้ย เป็นทุกข์มั้ย ? ถ้ามันทำให้เราฟุ้งซ่านและเป็นทุกข์ ควรจะทำยังไงต่อ ในเมื่อเรารู้แล้วว่าเรากำลังเป็นทุกข์ ฟุ้งซ่านอยู่ > ก็ต้องหาสาเหตุใช่มั้ยว่าเกิดจากอะไร

เพราะการที่เราเอาตัวเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น บางทีเราก็อาจจะทุกข์ใจ น้อยใจ ว่าทำไมเราไม่มี ไม่เป็นอย่างคนนั้นคนนี้ (ซึ่งผมว่าดีกรีความอิจฉามันก็ขึ้นอยู่กับหลายๆกรณีนะ)

แต่ถ้าการเปรียบเทียบไว้เพื่อเป็นการที่ เราจะพัฒนาตัวเอง แบบอย่างเช่นในกรณีคนที่เราอิจฉาเขาเรียนเก่ง หรือทำงานเก่งมีผลงาน เราก็ควรจะชื่นชมยินดีในสิ่งที่เขาได้รับ(ซึ่งก็เกิดจากการกระทำของเขาเอง)
และเราก็ดูเขาเป็นแบบอย่าง แล้วพัฒนาตัวเองขึ้นมาให้เป็นแบบนั้นได้มั้ง แบบนี้ก็พอจะเกิดประโยชน์

แต่ในกรณีที่อิจฉาที่คนนั้นคนนี้มีเงิน ใช้ของแพง ของหรูๆ แบบนี้ เราก็ลองพยายามเก็บออมสะสมเงินให้มีพอที่จะซื้อของชิ้นนั้นดู แล้วก็มาคิดดูอีกทีว่าเราจะไปซื้อของพวกนี้มาใช้มั้ย

แต่ถ้าในกรณีที่คนที่เรารู้จักอยู่ดีๆเขาได้ดีขึ้นมา อย่างเช่นถูกหวย จับรางวัล ได้เงิน แสนเป็นล้าน แบบนี้ก็อาจจะยากเหมือนกันนะ (ประมาณว่า แข่งบุญแข่งวาสนาแข่งดวงมันอาจจะแข่งกันยาก)
ซึ่งแน่หละ ถ้าพอเรามาเปรียบเทียบกับตัวเราเอง ก็อาจจะทำให้เราหดหู่ขึ้นมาได้ และเกิดเป็นความอิจฉาขึ้นมาได้อีก แบบนี้พอมีสติขึ้นมาอาจจะต้องคิดเยอะหน่อย
อาจจะแบบว่า แล้วยังไงละ ยังไงแล้วก็ชีวิตใครก็ชีวิตมัน ใครจะรวยขึ้นมาก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรา ไม่ได้ทำให้วิธีชีวิตความเป็นอยู่เราเปลี่ยนไปเลย ท้ายที่สุดแต่ละคนไม่ว่าจะเป็นเพื่อนคนรู้จัก เขาก็มีหน้าที่วิธีชีวิตความเป็นอยู่เป็นไปตามเรื่องของเขาเขาได้ดีขึ้นมาก็ดีแล้ว แล้วเราก็อาจจะมองย้อนเพิ่มเติมไปว่า คนที่ยังลำบากกว่าเราก็ยังมีเยอะแยะ

 

นึกถึงอารมณ์ ความเมตตา แล้ว ทรงอารมณ์นั้นไว้ครับ แล้ว ก็ บริกรรม เมตตา โดย หายใจ เข้า บริกรรม ว่า เมต หายใจออก บริกรรม ว่า ตา ทำอย่างนี้ ตลอดไป ครับ เดี๋ยวทุกๆอย่าง และใจจะค่อยๆปรับเปลี่ยนเองนะคับ ผมก็ทำอย่างนี้ครับ และจะทำไปจนกว่าจะหมดลมหายใจ

 

ถ้าคราวหน้ารู้สึกอีก ก็เปลื่ยนมันเลยจ้าแรก ๆอาจฝืนไปไม่เป็นธรรมชาติ ต่อมาจนชิน

จะมีความอิ่มเอมที่เห็นผู้อื่นมีความสุข

 

"มุทิตา" แก้ความอิจฉา ริษยา ..

เหมือนเรา ได้รับสิ่งที่ดี ๆ เราก็ดีใจเป็นธรรมดา ยากให้คนอื่นมาแสดงความยินดีกับเราด้วย
หากคนอื่นได้รับสิ่งที่ดี ๆ เหมือนเรา เราก็ควรแสดงความยินดีกับเขา เรียกว่า การแสดงมุทิตาจิต

คิดอย่างนี้บ่อย ๆ เอาใจเขามาใส่ใจเรา เรื่องอิจฉาริษยา ย่อมจะเบาบางลง ..

:d

 

ลองวิธีคิดของผมนะครับ อิจฉาทำไมมนุษย์ขี้เหม็น ร่างกายสกปรก ถึงรวย หรืออะไรก็แล้วแต่ ก็แค่มนุษย์ขี้เหม็นอยู่ในภพภูมิสกปรก ของต่างๆ ร่างกายเราเอง บ้าน รถ สามี ภรรยา ก็มุ่งไปสู่ความสกปรกแล้วก็เสื่อมลงเสื่อมลง เคยเห็นอะไรที่อยู่ในโลกมนุษย์มันใหม่ขึ้น ดีขึ้นไหม รถเดี๋ยวก็เก่า คนเดี๋ยวก็แก่ พัง ตายไปในที่สุด เปลี่ยนไปอิจฉาเทวดา ที่สะอาดบริสุทธิ์มีของอันเป็นทิพย์สะอาด แล้วทำตัวให้มีคุณธรรมให้ได้เป็นเทวดา อิจฉาพระพุทธเจ้า พระสาวกที่ท่านพ้นทุกข์ มีแต่ความสุขสงบ (อันนี้ซิน่าอิจฉาจริง) แล้วพยายามชำระจิตใจจะได้พ้นทุกข์ มีความสงบสุขเหมือนพระองค์ท่าน

 

ฟังธรรมเทศนาบ่อยๆ จะได้เข้าใจเหตุและผล เข้าใจแล้วก็แก้ได้หลายอย่างเลยครับ

 

พุทโธ ครับ ทุกลมหายใจเข้าออก ตั้งสติเอาจิตไว้ในร่างกาย ตรงไหนก็ไ้ด้ แล้ว พุทโธ ตั้งใจจริง ๆ ให้เวลา 7 วันครับ เิลิกคิดอิจฉาแน่นอน