ผมเห็นแก่ตัวหรือเปล่าครับ

คือเรื่องมีอยู่ว่า ตอนนี้ผมอายุ 19 ปี ได้เรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง ซึ่งการเดินทางในการไปมหาวิทยาลัยนั้น ผมนั่งรถไป-กลับ ใช้เวลาไป 2 ชั่วโมง กลับอีก 2 ชั่วโมงหรืออาจจะนานกว่านั้นถ้าดึกๆ แล้วเผอิญว่าตอนนี้มีกิจกรรมที่มหาวิทาลัยเป็นกิจกรรมของคณะที่ผมเรียนอยู่ แล้วผมอยู่ปี 1 เลยมีสิทธิ์ได้ขึ้นเชียร์ แล้วตอนนี้เพื่อนบางคนที่พักอยู่หอก็เข้าร่วมกิจกรรมนั้น แต่ว่าผมแล้วก็เพื่อนที่เดินทาง ไป-กลับ ที่ไกลพอสมควร ไม่ได้เข้าร่วมเพราะว่าไม่สะดวกที่จะต้องอยู่ซ้อมดึกๆดื่นๆทุกวัน แล้วเหตุผลของผมอีกอย่าง คือตอนนี้พ่อของผมอายุ 87 ซึ่งปกติจะอยู่บ้านกับแม่ผมแล้วก็หลานอายุ 2 ขวบหนึ่งคน ซึ่งจะอยู่ตั้งแต่เช้าเพราะทุกคนไปทำงาน แล้วก็ดึกๆ ประมาณ 2 ทุ่มทุกคนถึงจะกลับบ้าน

ซึ่งเหตุผลที่ผมยอมเดินทาง ไป-กลับ ในการเรียนมหาวิทยาลัย รวมการเดินทาง 4 ชั่วโมงกว่าๆ ก็เพราะผมอยากจะอยู่ที่บ้าน ดูแลพ่อกับแม่ของผม เป็นห่วงท่าน เพราะผมคิดไว้เสมอว่า วันนี้ท่านยังอยู่ให้ทำดีให้ดูแลท่านให้มากๆ เมื่อใดที่ท่านไม่อยู่เราจะได้ไม่รู้สึกเสียดาย หรือว่าเสียใจที่ไม่เคยทำสิ่งเหล่านั้น

การที่ผมทำแบบนี้ มันเป็นการที่ผมเห็นแก่ตัวจนเกินไปไหมครับ จนเพื่อนบางคนที่เค้าทำกิจกรรม เค้ามองเป็นว่า ผมเห็นแก่ตัว ไปแล้ว ไม่ใช่เพื่อนแท้บ้าง อะไรต่างๆนาๆ ซึ่งผมก็ไม่ได้อยากจะเอาเก็บมาคิดเยอะแยะนะครับ เพราะมันทำให้ผมไม่สบายใจเปล่าๆ แต่ผมอยากจะสอบถามท่านอื่นๆเพื่อจะได้มีคำแนะนำหรือว่าสิ่งที่จะทำให้ผมคิดในหลายๆด้าน ขอคำแนะนำหน่อยนะครับ ^___^

 

น้องเป็นคนมี"ปัญญา"ที่สั่งสมมาดีมาก จึงสามารถแยกแยะได้ว่า อันใดเป็น"ประโยชน์" เป็น"สาระ"ควรถือเอา..อันใดไม่ใช่สาระที่ต้องใส่ใจในลำดับต้นๆ ทั้งยังกล้าหาญที่จะ"แตกต่าง"จากฝูงด้วยเหตุผลที่น่าชื่นชมยิ่งนัก..พ่อแม่ที่มีบุญเท่านั้นจึงมีบุตรเช่นน้องนี้ได้ ..น่าดีใจแทนครับ..

ถ้าเขาเป็น"เพื่อนแท้" ...ไม่ใช่ "เพื่อนเฮ"..เขาจะไม่กล่าวหาน้องตื้นๆเช่นนี้ แต่จะเข้าใจ เห็นใจ และสนับสนุนให้น้อง "ยุติกิจกรรม"ที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับการเรียน เเต่เป็นไปเพื่อความบันเทิงที่ไม่มีสาระอะไรๆเช่นนี้....
น้องพึงทราบว่าเพื่อนแท้นั้นย่อมหวังประโยชน์ที่แท้จริง ด้วยจริงใจแก่เพื่อน ไม่ใช่มาตั้งแง่รังเกียจโดยไม่รู้จักเหตุผลเช่นนี้ ...ขอให้น้องแยกแยะให้ออกระหว่างปิยมิตรหรือเพื่อนแท้ กับพาลมิตรที่ชวนสนุกลูกเดียวโดยไม่ใส่ใจหลักศีลธรรมสามัญเช่นการทำนุบำรุงดูแลพ่อแม่ให้ออก...แล้วพาตนหลีกห่างจากพาลมิตรเสียให้เร็ว เพราะเขาจะเป็นปัจจัยนำความเสียหายมาสู่คนรอบข้างที่คบกันกับเขา...

การใ่ส่ใจในถ้อยคำของคนพาลไม่มีประโยชน์ เป็นมลภาวะทางใจที่ควรโยนทิ้งกลบฝังโดยเร็ว..น้องทำถูกต้องแล้วที่ไม่นำมาคิดให้รกสมอง...เหมือนว่ามีคนโยนอุจาระมาให้ เมื่อเราไม่รับ อุจาระย่อมไม่เปื้อนเราในที่ใหนๆ..ใช้เนื้อที่ในสมองเพื่อประโยชน์แม้การท่องสูตรคูณย่อมดีเลิศประเสริฐกว่าใช้เพื่อเอ็คโค่คำพูดพล่อยๆของพาลชน...

น้องพึงเข้มแข็ง ไม่หวั่นไหวง่ายๆกับคำพูดของคนอื่น..เมื่อน้องทำในสิ่งดีวิเศษอยู่ ผลดีย่อมตามมารักษาดังคำตรัสของพระพุทธเจ้าว่า "ธรรมะย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม"ดังนี้..

ขอความเจริญ และความสำเร็จในการศึกษา ตลอดจนกุศลปรารถนาทั้งหลายของน้องจงสำเร็จ ราบรื่นด้วยดีไม่ติดขัดครับ..

 

น้องทำดีแล้ว พ่อแม่ต้องมาก่อนเสมอ

 

ที่ผมไม่อยากย้ายมาอยู่หอ ก็เพราะผมยอมเหนื่อยที่จะได้อยู่กับพ่อแม่ ได้ดูแลพ่อแม่หล่ะสิครับ

การเข้าเชียร์ไม่ใช่แค่วันสองวันนะครับ อันนี้ต้องซ้อมทุกวันกลับดึก แล้ววันจริงก็ไปแข่งอะครับ ซึ่งเหลืออีกไม่ถึง 2 อาทิตย์ก็จะแข่งแล้ว เลยต้องซ้อมดึกอะครับ ผมก็เลยไม่สะดวกจริงๆอะครับ

แล้วอีกอย่างพ่อผมเกิดปีขาล ปีนี้ 2556 ก็เป็นที่ทราบกันดีอยู่แล้วว่า ขาลเป็นปีชงด้วย
ดังนั้นผมก็ต้อง สวดมนต์ นั่งสมาธิ ทุกวัน ทำเพื่อพ่อแล้วก็คนที่บ้านจะได้มีความสุขเช่นเดียวกันครับ ^___^

(ขอขอบคุณ พี่ ddman มากเลยนะครับ แล้วก็พี่ๆทุกคนที่ให้คำแนะนำดีดีนะครับ ^___^)

 

ความกตัญญูเป็นกุศลอันประเสริฐ ตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้
คุณทำถูกต้องแล้วค่ะที่ดูแลผู้มีพระคุณที่ให้ชีวิตคุณมาจนได้เรียนมาถึงระดับนี้
หากไม่มีท่านคุณคงมาถึงไม่จุดนี้ กิจกรรมทำเมื่อไรก็ได้ค่ะ
แต่การตอบแทนพระคุณท่านมีโอกาสก็รีบฉกฉวยเถอะค่ะก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้ทำ
จะได้ไม่ต้องมาเสียใจในวันข้างหน้าที่ห่วงแต่กิจกรรมจนลืมเป็นห่วงคนที่รอคอยอยู่ที่บ้าน
คุณมีจิตใจอันประเสริฐ อนาคตข้างหน้าคุณจะได้รับผลบุญนี้เป็นเครื่องค้ำจุนในชีวิต
ขออนุโมทนาในผลบุญด้วยนะคะ

 

ขอขอบพระคุณสำหรับความคิดของพี่มากๆเลยนะครับ ผมเชื่อในเรื่องผลของการทำดีครับ ผมจึงทำในสิ่งที่เป็นอยู่ ^___^ ขอขอบพระคุณมากๆอีกครั้งนะครับ

 

ในกรณีแบบนี้ ถ้าเป็นผม ๆ ก็เลือกเอาเรื่องทางบ้านก่อน เพราะอย่างอื่นที่ขาดหายไป
ก็สามารถทำให้เต็มได้ในภายหลัง คือการเรียน เพื่อนที่เข้าใจ เพื่อนที่ไม่เข้าใจก็ปล่อยเขาไปก่อน สักวันเขาก็คงจะเข้าใจ

คุณทำดีแล้วครับ

 

ขอบคุณมากๆๆ เลยนะครับ สำหรับอีกหนึ่งแนวทางที่ดีดี ถ้าไม่มีครอบครัว คงไม่มีผมในทุกวันนี้ ^___^

 

คิดถูกแล้ว ทำถูกแล้ว
ขอพูดจากประสบการณ์ล่ะกัน
ไม่ว่าชีวิตในมหาวิทยาลัยจะเป็นยังไง จะดีแย่ สุขหรือทุกข์อย่างไร
สุดท้ายแล้ว เรายังจะต้องอยู่กับครอบครัวอยู่ดี
เชื่อเถอะครับว่า ในวันที่ชีวิตของเราแย่ที่สุด ครอบครัวนี่แหละที่จะคอยค้ำจุนเรา

 

ทำดีแล้วละคะ ตั้งใจเรียนให้จบนะคะ ขนาดพ่อของพี่อายุ 80 ยังเดินเซเลย บางครั้งพูดยังเสียงสั่นๆเครือๆ แล้ว 87 ปีจะจะขนาดไหน ทำไปเถอะเหตุผลแต่ละคนไม่เหมือนคะ พี่เห็นดีด้วย สู้ สู้คะ

 

ขอขอบพระคุณมากๆเลยนะครับ ^___^ ถูกต้องที่สุดเลยครับ ถึงแม้เราจะไม่เหลือใคร ลองมองข้างๆก็ยังมีครอบครัว อิอิ

 

^^ ขอขอบพระคุณอีกหนึ่งกำลังใจนะครับ ทำให้ผมมีความแน่วแน่ขึ้น ว่าการที่ผมทำแบบนี้มันเป็นสิ่งที่ดีงาม ^___^ ขอขอบพระคุณจริงๆครับ

 

เพื่อนแท้ ที่อยู่กับเราตั้งแต่เราเกิด ตั้งแต่เล็กจนโต ก็คือ พ่อแม่ไง.. เพื่อนแท้ที่อยู่กับเราตลอดเวลาจนตาย ก็คือ ลมหายใจ อย่าลืม.. อยู่กับเขาตลอด..

 

ขอขอบพระคุณมากๆเลยนะครับ ^___^

 

รุ่นพี่ไม่ได้อุ้มท้องไม่ได้เลี้ยงดูคุณมา เพราะงั้นไม่ต้องไปสนใจครับ

 

ขอขอบพระคุณพี่มากๆเลยนะครับ แต่ผมไม่อยากจะทำอะไรเลย นอกจาก เลิกเรียน แล้วกลับบ้านมาอยู่กับที่บ้าน ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันนะครับ ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ - -* แต่ผมไม่อยากจะห่างจากบ้านผมเลย ^^ แต่ก็ขอขอบพระคุณสำหรับคำแนะนำ ดีดีอีกทางนะครับ

 

ขอขอบพระคุณมากๆๆเลยนะครับ ^___^ สำหรับคำแนะนำดีดี