นั่งสมาธิแล้วรู้สึกกลัวทำไงดี

คือ ผมนั่งสมาธิแล้วมันรู้สึกสงบ
ต่อมาจิตบอกว่าถ้าทำไปนานๆจะเห็นวิญญาน ผมเลยรู้สึกกลัวๆยังไงไม่รู้
มีวิธีอย่างไรไหมครับ แนะนำหน่อย ตอนนี้ผมไม่กล้านั่งสมาธิแล้ว

 

โดนมันหลอกเอาหนะสิ...

วิญญาณเขาก็อยู่ของเขาแบบนั้นแหละ เราเห็น หรือ ไม่เห็น เขาก็อยู่เป็นปกติของเขาอยู่แล้ว จะไปกลัวทำไม

ก่อนเรามาเกิดเป็นคน เราก็เป็นแบบนั้นมาก่อน ในชาตินี้อีกไม่กี่สิบปี พอเราตายลงไป เราก็เป็นแบบนั้น จะไปกลัวอะไรกับสิ่งที่เราเคยเป็น และกำลังจะเป็นในอนาคต?

ไอ้ที่ว่ากลัว นี่กลัวอะไร บอกความรู้สึกมาให้ชัดสิ จะได้แก้อารมณ์ให้

 

ไม่ได้เป็นจิตจริงๆหรอกคับที่บอก
มันน่าจะเป็นตัวอุปาทาน ปรุงแต่ง
หรือไม่ก็เจตสิก ไม่ก้มารแหละคับ มันคอยขวางทางก้าวหน้าอย่างนี้แหละคับ

 

เคยเป็นมาก่อนค่ะและปัจจุบันก็ยังเป็นบ้างขอให้ท่านน้อมจิตนึกถึงแต่ภาพพระพุทธองค์หรือพระพุทธรูปที่ท่านชอบให้ท่านนำหน้าท่านขอแสงฉัพพรรณรังสีของพระุพุทธองค์นำทางท่านน่ะคะ่ ขอให้จำไว้ว่าครูบาอาจารย์ที่มาในนิมิตที่จะมาสอนท่านหรือที่ท่านเห็นในอนาคตจะหันหน้าให้ท่านไม่มีเอียงข้างหรือหันหลังและเครื่องทรงจะตรงเปะทุกประการไม่มีเพี้ยน หากแม้ผิดเพี้ยนแม้แต่เพียงนิดเดียวนั้นคือท่านโดนนิมิตรนั้นหลอกเสียแล้วพึงระวังค่ะ..ครูบาอาจารย์เราสอนมาแบบนี้น่ะคะ่...นั่งสมาธิเพื่อความสงบนั้นดี แต่ถ้านั่งสมาธิเพื่อความอยากที่จะได้โน่นได้นี่หรืออยากได้อภิญญาพึงระวังอุปทานจะตบกบาลเพราะโดนกันมานักต่อนักแล้วค่ะ

 

ขอบคุณทุกคนนะครับ คือผมนั่งสมาธิมาได้หลายเดือนแล้ว ก็เริ่มสงบขึ้นๆ นะครับ อยู่มาวันหนึงมีเหตุเกิดแล้วผมรู้ว่าการที่เราสงบมากๆจะเห็นอะไรที่ไม่เคยเห็น มีพี่ที่ทำงานเขานั่งสมาธิมานาน และเขาบอกว่าเขาถอดจิตออกจากร่างได้ และสามารถไปโน่นไปนี่แล้วเห็นต่างๆ สื่อวิญญานได้ (แต่ผมก็ไม่เคยเชื่อแกหรอก) ก็มีไม่กี่วันนี่แหละ ผมนั่งไปแล้วรู้สึกสงบกว่าที่คิดและนิ่งไม่ฟุ้งซ่านรู้สึกสบาย ในความสงบ อยู่ดีๆก็มีแสงสว่างนิด(แบบกำลังเร่งหลอดไฟนะครับ)อยู่ดีๆก็คิดกลัวเห็นผี เห็นอะไรที่คนอื่นไม่เห็นแล้วฟุ้งซ่าน ก็เลยกลัวแล้วก็กังวล ตั้งสมาธิจับก็ไม่ได้ เลยเป็นตอนนี้ผมไม่กล้านั่งสมาธิเลยครับ ผมจะเลิกงานแล้วอาบน้ำ ก็กว่าจะได้นอน ก็ดึกอยู่ ประมาณ 4ทุ่ม
ผมจะได้สวดมนต์ทุกคืนและนั่งสมาธิต่อเป็นประจำ ได้นอนก็เกือบ 6 ทุ่ม เดี่ยวนี้คืนที่ผ่านมาไม่กล้านั่งสมาธิได้แต่สวดมนต์ไหว้พระอย่างเดียว สมาธิไม่นิ่งเลยครับ แต่ตอนสวดมนต์จิตยังนิ่งกับการสวดมนต์อยู่ไม่วอกแวก ไม่รู้จะแก้ยังไงดี เล่าให้ฟังครับ

 

รุ้สึกยังไง เป็นยังไง กำหนดรู้ยังงั้น

นั่งสมาธิแล้วรู้สึกกลัวทำไง ?

 

ส่วนหนึ่ง คือ สัญญามันจำเรื่องที่เขาเล่าให้ฟังนั่น พอสงบความจำก็โผล่ พอโผล่มันก็กลัว พอกลัวก็ไม่กล้า ฯลฯ แต่พอสงบ ก็ชอบ พอชอบก็จะเอาอีก ธรรมชาติเป็นดังนี้

 

คำถามคือกลัวอะไร

วิญญาณ ผี ก็คือ คนที่ตายไปแล้ว
กลัวทำไม

จริงๆแล้วก่อนเจริญพระกรรมฐานนั่งสมาธิ
สิ่งสำคัญก็คือ เตรียมใจ
การเตรียมใจโดยเบื้องต้นพื้นฐาน คือ การมอบกายถวายชีวิตนี้แด่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
หรือภาษาชาวบ้านแปลว่า ยอมตายเพื่อถวายเป็นพุทธบูชา

จะได้เป็นกำลังใจ ไม่กลัวแม้แต่ภัยอันตรายทั้งปวง
อนึ่ง.. คิดว่าผี หรือ วิญญาณจะมาทำอะไรหรือครับ กลัวทำไม

ปล.ถ้าคิดว่าภาพที่เห็นเป็นอุปาทาน ให้ไปดูความหมายของคำว่าอุปาทานประกอบด้วย

 

เพราะ กำลังของ จิต ไม่พอ

พอ จิต บอกกับตัวเองว่า ถ้าทำไปนานๆจะเห็นวิญญาน

มันเลยไป จับ ความกลัว เข้ามาแทน ทำให้ไม่กล้านั่งสมาธิ นั้นเองครับ

เพราะไป ยึดมั่น ถือมั่น ยึดเอาความกลัว แล้วไม่ยอมปล่อยวาง มันเลยเป็นแบบนี้

วิธี ลองถาม ตัวเอง ครับ ว่า กลัวอะไร กลัวเพราะอะไร


.

 

กินเหล้าไม่กลัว

เที่ยวผู้หญิงไม่กลัว

ตีหัวหมา ด่าแม่เจ๊ก ไม่กลัว

แต่พอจะทำความดีกลัว

คนเรานี่ก็แปลกเนาะ

ทำความดี ถือศีล ภาวนา ทำสมาธิ

ถ้าตายตอนนั้น อย่างน้อย พระท่านบอกว่าขึ้นสวรรค์

พูดโกหก พูดเพ้อเจ้อ ขับมอไซด์กวนเมือง

กินเหล่า เล่นการพนัน อะไรที่ผิดศีล ผิดธรรม

ทำได้ มัน สะใจ ไม่เเคยกลัว มีแต่ท้าทายความตาย

ถ้าตายตอนนั้น ลงนรกเลยนะจ๊

อย่าไปกลัวดีสิ มีแต่เค้ากลัวเลวกัน

เพราะความเลวจะทำไห้เราตกต่ำ

 

อืม ของคุณนี่ ให้สู้กับมันตรงๆ นะครับ กลัว ก็นั่งสมาธิเข้าไปเลย
นั่งเข้าไปดูให้ถึงที่สุดเลยนะ ไอ้ความกลัวตัวนี้

กระชากหน้ากากมันออกมาให้ได้นะ ว่า ผีมันหลอกคุณ หรือ ใจคุณ มันหลอกตัวเอง

คืนนี้กับพรุ่งนี้ ลองทำดู ได้ผลอย่างไร มาบอกกันอีกที

 

ต้องฝืนไปอีกหน่อยคับ กำลังสมาธิยังไม่เพียงพอ..ฝืนด้วยการเฉยๆ
ไม่ต้องไปใส่ใจ.อีกซัก ๒ ถึง ๓ ครั้งในแต่ละสัมผัส.ก็จะดีขึ้นเองครับ

 

ฝึกบ่อยๆครับตอนแรกผมก็กลัวนั่งสมาธิแล้วใช้ผ้าคุมร้อนมากทรมานตัวเองสุดๆเลย แต่พอนั่งมาเลื่อยๆ ก็ไม่รู้สึกกลัวแล้ว คนเราตอนทำความดีต้องมีสิ่งดีๆคุ้มครองแน่ครับ คนเราตายไปก็ต้องเป็นผีเป็นวิญญาณกันทุกคนสุดแล้วแต่ว่าจะได้เป็นวิญญาณประเภทไหน
เราตายไปเราก็ต้องเป็นแบบนั้น สักวันเราก็ต้องไปเป็นแบบนั้น ทุกวันนี้คิดแบบนี้ครับเลยทำให้ใจสู้ไม่กลัวสิ่งพวกนี้เท่าไหร่

 

ขออนุโมทนาสาธุ ธรรมใดที่ท่านสำเร็จแล้ว ขอข้าพเจ้าสำเร็จด้วยเทอญ สาธุๆๆ จิตที่ฝึกดีแล้ว นำสุขมาให้

 

ติดสิ่งไหน ให้พิจารณาสิ่งนั้น
ติดเรื่องความกลัวก็พิจารณาความกลัว สิ่งที่เรากลัว จนความกลัวนั้นมันหายไป
ต้องพิจารณาให้เห็นถึงเหตุ และการเกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไปของเหตุนั้น
แม้ว่าเราจะพิจารณาจนรู้ถึงเหตุผลและความเป็นมาของมันแล้ว ใช่ว่าความกลัวมันจะหายไป แต่ต้องพิจารณาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพื่อที่จะได้รู้เท่าทัน เพื่อที่จะได้รู้ว่าหนทางอันนำไปสู่ความดับของเหตุนั้นจะไปจากเราโดยวิธีใด หรือจะอยู่กับเหตุนั้นได้อย่างไร
(ตัวเรา ของเรา ยังไม่มีจริงเลย ผีจะมีจริงได้อย่างไร ใดๆในจักรวาลมีแต่เพียงรูปและนามแค่นั้นเอง)

 

ผมก็เคยเป็นครับเรื่องกลัว หลักก็ต้องสู้
และการพิจารณาประกอบว่าก่อนนี้เคยกลัวอะไรบ้าง ระลึกให้เห็นแล้วถามตัวเองว่ามันจบไปแล้วใช่ไหม
ครั้งนี้ก็ต้องเป็นอย่างนั้นอีก มันต้องจบ ก็สู้ไปโดยไม่ต้องสนใจมันอีก ไม่นานก็ผ่านไปได้
การปฏิบัติก็สู้กับจิตนี้ละ
ไม่สู้ไม่มีทางชนะได้

 

แรก ๆผมก็เป็นนะ ก่อนนั่งสมาธิ ลองกราบพระ สวดมนต์ดูไหม

ไม่ก็พิจรณาว่ามันของเกินดับเรื่องความกลัว เมื่อรู้แล้วก็ดับไปเป็นปกติ

ถ้ายังมากวนใจอีกก็ลองนึกถึงท่านท้าวเวสสุวรรณก็ได้

 

อยู่กับ ณ ปัจจุบันเท่านั้นครับ

 

ต้องไป เที่ยว กินเหล้า จีบ ญ ช ดูหนัง ฟังเพลง บลาๆๆ ถึงจะไม่กลัว

ปฏิบัติ ทำสมาธิ แล้ว ต้องกลัว จนไม่กล้านั่ง

อิอิ

มัวเมาใน กิเลส อกุศลกรรม ลงนรกไม่กลัว

แต่พอจะ สร้างกรรมดี บุญ กุศล กลัวขึ้นมาทันใด ต้องหาเหตุให้ไม่กล้านั่ง ปฏิบัติ สร้าง บุญ กุศลกรรม ดันมีเหตุให้กลัว ไม่กล้วปฏิบัติ ...

.

 

นะโมตัสสะภาคาวะโตอรหัตโตสัมมาสัมพุทธัสสะ
ภิกษุทั้งหลาย เมื่อเธอทั้งหลายอยู่ในป่าหรืออยู่โคนไม้ หรืออยู่ในเรือนว่างก็ตาม
พึงระลึกถึงพระสัมมาสัมพุทธะเจ้าเถิด ความกลัวก็จะไม่พึงมีเเก่พวกเธอทั้งหลาย
เเต่ถ้าเธอทั้งหลาย ระลึกถึงพระพุทธเจ้า ซึ่งเป็นผู้เจริญแห่งโลก เป็นผู้ประเสริฐแห่งนิรชน มิได้ไซร้
ก็พึงระลึกถึงพระธรรมอันเป็นเครื่องนำออกจากทุกข์ ที่เราเเสดงไว้ดีเเล้วเถิด
เเต่ถ้าเธอทั้งหลาย ระลึกถึงพระธรรมอันเป็นเครื่องนำออกจากทุกข์ ที่เราเเสดงไว้ดีเเล้ว มิได้ไซร์
ก็พึงระลึกถึงพระสงฆ์ผู้เป็นเนื้อนาบุญของโลกไม่มีเนื้อนาบุญยิ่งกว่าเถิด

เอวัง พุทธัง สะรันตานังธัมมังสีงฆัญจะภิกขะโว
ภิกษุทั้งหลาย เมื่อเธอทั้งหลาย ระลึกถึงพระพุทธ พระธรรม เเละพระฆงฆ์อยู่อย่างนี้

ความกลัวก็ดี ความหวาดสะดุ้งก็ดี ความขนพองสยองเกล้าก็ดี. จักไม่มีเลยดังนี้