จิตพร้อม? รับภัยพิบัติ

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=KF15_tJeLb0]วินัย พันธุรักษ์ - ว.ค.รอรัก - YouTube[/ame]​

จัดเพลงเอาใจ สว.หน่อย
ไม่ทราบว่า คุณพี่สุภาทร ไปขุดเอามาจากไหน
การปฎิบัติจิตเกาะพระ​

 

http://shock.mthai.com/wp-content/uploads/2012/07/ans505356.jpg

ลูกหลานเอ๊ย!
เมื่อดูมนุษย์ไร้วิญญาณกันแล้ว ก็อย่าลืมมรณานุสสติกันนะ
มรณานุสสติ แปลว่านึกถึงความตายเป็นอารมณ์ เรื่องของความตายเป็นของธรรมดาของสัตว์และมนุษย์ที่เกิดมา
เมื่อมีความเกิดมาได้แล้ว ก็ต้องตายในที่สุดเหมือนกันหมด
อย่าหลงไปตำหนิ/ด่า/ว่า/เพ่งโทษผู้ใด ขอให้กลับไปดูจิตตนเองให้ดีๆ
เพราะอย่ามัวไปหลงระเริงหรือเพลิดเพลินใจกัน
ฝึกจิตตนให้รอดพ้นก่อน เพราะโลกหลังความตายอีกยาวนานนัก
มีแต่เราเท่านั้น ที่จะต้องไปคนเดียว
ให้สนใจแต่จิตตนเอง ให้ละบาปและทำแต่บุญกุศลให้มากๆ
เพราะไม่มีสิ่งใดไปกับเราเลย โดยเฉพาะรูป-นามสมมุตินี้
อย่าลืมนะ
เห็นมีแต่บุญกับบาปเท่านั้น ที่จะติดตามเราไปยังภพชาติอื่นๆ ​

 

ธรรมะใดๆอันมิห่างไกลจากธรรมะของพระพุทธเจ้า
นั้นช่างหอมหวลชวนผู้ไผ่ธรรมได้ศึกษา
ธรรมะของพระพุทธเจ้านั้นไม่มีฝักฝ่าย
พวกเราทั้งหลายลูกหลานของพระพุทธเจ้า
คือผู้เจริญรอยตามพระองค์
โมทนาสาธุ

 

“ ... จงระวังความคิดของเธอ
เพราะความคิดของเธอ
จะกลายเป็นความประพฤติของเธอ

จงระวังความประพฤติของเธอ
เพราะความประพฤติของเธอ
จะกลายเป็นความเคยชินของเธอ

จงระวังความเคยชินของเธอ
เพราะความเคยชินของเธอ
จะกลายเป็นอุปนิสัยของเธอ

จงระวังอุปนิสัยของเธอ
เพราะอุปนิสัยของเธอ
จะกำหนดชะตากรรมของเธอ
ชั่วชีวิต .............................. ”

หลวงปู่ชา สุภัทโท
ที่มา fb ธรรมโอสถ

 

พระอรหันต์ทุกประเภทบรรลุทั้งเจโตวิมุตติ ทั้งปัญญาวิมุตติ

อนาสวํ เจโตวิมุตฺตึ ปญฺญาวิมุตฺตึ ทิฏเฐว ธมฺเม สยํ อภิญฺญา สจฺฉิกตวา อุปฺปสมฺปชฺช วิหรติ

พระบาลีนี้แสดงว่าพระอรหันต์ทั้งหลายไม่ว่าประเภทใดย่อมบรรลุทั้งเจโตวิมุตติ ทั้งปัญญาวิมุตติ...ที่ปราศจากอาสวะในปัจจุบัน หาได้แบ่งแยกไว้ว่า ประเภทนั้นบรรลุแต่เจโตวิมุตติ หรือปัญญาวิมุติไม่

ที่เกจิอาจารย์แต่งอธิบายไว้ว่า เจโตวิมุตติเป็นของพระอรหันต์ผู้ได้สมาธิก่อน ส่วนปัญญาวิมุตติเป็นของพระอรหันต์สุกขวิปัสสกผู้เจริญวิปัสสนาล้วนๆ นั้นย่อมขัดแย้งต่อมรรค

มรรคประกอบด้วยองค์ ๘ มีทั้งสัมมาทิฏฐิ ทั้งสัมมาสมาธิ ผู้จะบรรลุวิมุตติธรรมจำต้องบำเพ็ญมรรค ๘ บริบูรณ์ มิฉะนั้นก็บรรลุวิมุตติธรรมไม่ได้ ไตรสิกขาก็มีทั้งสมาธิ ทั้งปัญญา อันผู้จะได้อาสวักขยญาณจำต้องบำเพ็ญไตรสิกขาให้บริบูรณ์ทั้ง ๓ ส่วน ฉะนั้นจึงว่า พระอรหันต์ทุกประเภทต้องบรรลุทั้งเจโตวิมุตติ ทั้งปัญญาวิมุตติด้วยประการฉะนี้แลฯ

หนังสือ มุตโตทัย
หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

*เพิ่มเติม หลวงพ่อพุธ ฐานิโย

เจโตวิมุตติ หมายถึง ผู้บำเพ็ญสมาธิ ทำจิตให้เป็นสมาธิอย่างละเอียด แล้วสามารถตัดกระแสแห่งกิเลสให้ขาดสิ้นจากขันธสันดานได้ โดยไม่ต้องพิจารณาหาเหตุผลใดใดทั้งสิ้น คือ หมายความว่า บำเพ็ญภาวนาสมาธิให้ชำนิชำนาญ จนทำจิตให้ละเอียดยิ่งๆขึ้นไป แล้วกระแสของจิตจะตัดห่วงแห่งอาสวกิเลสไปจากจิตได้โดยง่าย

ปัญญาวิมุตติ นั้น ต้องอาศัยสติปัญญา พิจารณาเหตุผลให้รู้แจ้งเห็นจริงในพระไตรลักษณ์ หรือพิจารณาเริ่มต้นมาตั้งแต่อารมณ์ขั้นสมถกรรมฐาน คือ พิจารณาอาการ ๓ ให้เห็นเป็นของปฏิกูล น่าเกลียด โสโครก แล้วก็นำมาพิจารณาร่างกายให้เห็นธาตุ คือ ดิน น้ำ ลม ไฟแล้วก็มาพิจารณาสภาวธรรมทั้งหลายทั้งปวง ให้เห็นในแง่พระไตรลักษณ์

ที่มา fbเครือข่ายกลุ่มพุทธธรรมกรรมฐาน สายท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต

 

การเข้าใจชีวิตที่แท้จริง​

​

เราจะพบว่าเราเติบโตขึ้นมาพร้อมกับอะไรบางอย่างที่ครอบงำเหนือชีวิตของเรา เราสั่งสมประสบการณ์ของชีวิตที่เรารับรู้จากประสาทสัมผัสทั้งห้า แล้วเราก็บอกกับตัวเองว่า เราเก่งขึ้น เราฉลาดขึ้น เรารู้แล้ว เรามีแบบในอุดมคติที่เราพยายามจะทำตัวเราให้เป็นแบบอันนั้น เราสลัดความเป็นตัวเราออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วเราก็แสวงหาความเป็นผู้อื่นหรือแบบอื่นอยู่ตลอดเวลา สิ่งเหล่านี้ทำให้เราเหมือนกับถูกพันธนาการด้วยโซ่ตรวน เราไม่เห็นความจริงแท้ของตัวเราในทุกขณะ

เมื่อเรารู้ว่าเราถูกกักขังหรือถูกพันธนาการ เราก็ดิ้นรนหาความเป็นอิสระ มันก็ยิ่งทุกข์มากขึ้น หรือทุกข์ไปกว่าเก่า ทั้งหมดก็คือ Concept หรือ มโนทัศน์ มโนคติที่เรากำลังดำเนินชีวิตอยู่ เป็นหน้าที่ของเราที่จะต้องแหวกกระแสของมโนทัศน์ หรือแหวกกรอบที่จะมาเป็นส่วนสนับสนุนในขบวนการของความคิดที่เรียกว่า Paradigm เพื่อก้าวไปสู่ความเป็นอิสระภาพของจิตใจอย่างแท้จริง พระพุทธเจ้าให้คำตอบอะไรแก่เราที่จะออกไปจาก Paradigm หรือกรอบของสังคมนี้ได้ ทุกคนมีศักยภาพในการรู้แจ้งความจริงหรือสัจธรรมในตัวของเราทุกคน การตื่นขึ้นจากความไม่รู้ที่เรียกว่าอวิชชา ไปสู่การเห็นความจริงที่เรียกว่า สัจจะ ไม่ต้องไปรอชาติไหน ๆ เราสามารถที่จะรู้ได้ในชีวิตนี้ในชีวิตประจำวันของเรา ถ้าเรามีความเข้าใจและก็รู้ทางที่จะเข้าถึงมัน ความสำคัญจึงอยู่ที่เมื่อมีอวิชชาคือไม่มีปัญญาเราก็เป็นปุถุชน
ถ้าเรามีปัญญาหรือมีวิชชาเราก็จะได้สัมผัสกับพุทธะหรือได้สัมผัสกับพระพุทธองค์ การปฏิบัติ การฝึกฝน เราก็จะต้องหันเข้ามาเรียนรู้จิตใจของเราเองจนพบธรรมชาติพื้นฐาน หรือธรรมชาติที่แท้จริงของตนเองอย่างลึกซึ้ง เข้าถึงจิตที่บริสุทธิ์ ปภสฺสร มิทํ จิตตํ ( จิตประภัสสร ) หรือที่เรียกว่าเข้าถึงพุทธภาวะ เราจะต้องมีความเข้าใจหัวใจของพุทธศาสนารวมทั้งการเข้าใจจุดมุ่งหมายของการปฏิบัติด้วย

การตระหนักรู้ถึงจิตที่บริสุทธิ์ที่เรียกว่า จิตปภสฺสร มิทํ จิตตํ จิตที่ยังไม่ถูกอะไรปรุงแต่งหรือจิตพุทธะนี่ เราก็จะรู้ท่ามกลางมายาก็คือปรากฏการณ์ที่มันเปลี่ยนแปลงไปนั่นเอง นี่คือการปฏิบัติของเรา การถ่ายทอดของครูบาอาจารย์ก็ เพื่อที่จะบอกถึงความซาบซึ้งในทุกขณะ ในอิริยาบทต่าง ๆ ไม่ว่า เดิน ยืน นั่ง นอน หรือในกิจการงานในวิถีจิตที่ไปพ้นการรับรู้อย่างแบ่งแยก เราจะพบกับความมหัศจรรย์ที่แท้จริง ในการนั่งสมาธิก็ไม่ใช่เพื่อที่จะได้อะไรแต่เพื่อจะแสดงธรรมชาติที่แท้จริงของเราออกมา ธรรมชาติที่แท้จริงก็คือตัวตนที่แท้จริงของเรา ที่ไม่ใช่ตัวตนที่เกิดจากความคิด แต่เป็นตัวตนหรือสัจจะสูงสุดที่เราไม่สามารถสัมผัสได้ หรือรู้ได้ด้วยประสาทสัมผัสทั้งห้า นั่นคือการปฏิบัติตามวิถีพุทธธรรมในแต่ละขณะ นั่นคือการแสดงธรรมชาติของความจริงออกมา หรือเราอาจจะเรียกว่าวิถีจิตหนึ่ง

การปฏิบัติที่ถูกต้องก็จะนำไปสู่ทัศนคติที่ถูกต้องเพื่อให้เกิดความเข้าใจที่ถูกต้อง การฝึกสมาธิคือการแสดงออกของธรรมชาติที่แท้จริงให้ออกมาอย่างสมบูรณ์ ไม่ใช่นั่งหรือฝึกเพื่อที่จะได้บางสิ่งบางอย่าง แต่มันป็นการแสดงออกของธรรมชาติที่แท้จริงหรือสัจจะที่แท้จริงซึ่งทุกคนมีศักยภาพนั้นอยู่แล้ว จงหาธรรมชาติที่แท้จริงของเราให้พบ แล้วเราก็จะพบกับความเป็นอิสระอันล้ำลึกและการมีอยู่เป็นอยู่ในแต่ละขณะอย่างเบิกบาน อิ่มเอิบ ร่าเริงที่แผ่ขยายในพุทธจิตของเราหรือในจิตที่ประภัสสรของเราและเราก็จะดำรงอยู่กับสภาวะนี้ตลอดไป

การปฏิบัติบางอาจารย์เขาบอกให้รักษาจิตของผู้เริ่มต้น จิตของผู้เริ่มต้นเริ่มปฏิบัติมันพร้อม คือไม่มีเงื่อนไขใด ๆ มาเป็นสิ่งกีดขวางหรือขัดขวาง แต่ผู้รู้มากแล้วละก้อ มันมีความรู้ เป็นสิ่งขัดขวาง การถ่ายทอดของผู้รู้ การถ่ายทอดของกัลยาณมิตร นั่นก็คือจิตเดิมแท้หรือจิตที่ประภัสสร จิตที่ยังไม่ถูกอะไรปรุงแต่งที่สมบูรณ์ในตัวของมันเอง ศีลของเราก็จะไม่ด่างพร้อย รักษาตัวของมันเองเมื่อปฏิบัติอย่างต่อเนื่องเราก็จะมีประสบการณ์ลึกซึ้งขึ้นเรื่อย ๆ ปรีชาญาณก็จะครอบคุมทุกสิ่ง นั่นคือธรรมชาติที่แท้จริงของเราแสดงออกร่วมกับกิจกรรมต่าง ๆ ในชิวิตประจำวันของเรา
เราต้องเชื่อมั่นอย่างแรงกล้าต่อธรรมชาติที่แท้จริงของเราหรือสัจจะที่แท้จริงของเรา ในการปฏิบัติก็คือการแสดงธรรมชาติที่แท้จริงของเราออกมา มันเป็นการแสดงธรรมชาติที่แท้ มันจะแสดงธรรมชาติของมันอย่างเหมาะสม และเป็นธรรมชาติ หรือเป็นไปเองในทุกสถานการณ์โดยไม่มีการเตรียมตัวเพื่ออย่างใดอย่างหนึ่ง มันเป็นการปฏิบัติหรือเป็นการดำเนินชีวิตประจำวันของเรา เราอาจจะเรียกว่า วิถีจิตหนึ่งเดียวหรือวิถีพุทธธรรมก็ได้

มันมีวิถีทางเดียวคือ ในแต่ละขณะ มันเป็นการแสดงธรรมชาติที่แท้และความจริงใจของเราออกมาโดยไม่มีจุดเริ่มต้นและก็ไม่มีจุดจบ นั่นคือเราจะต้องหา “ ทางสายกลาง” ให้พบ เมื่อเราพบทางสายกลาง เราก็เดินไปบนวิถีทางสายกลางในแต่ละขณะ พระพุทธเจ้าไม่ได้สนใจในองค์ประกอบที่ก่อรูปขึ้นมาเป็นตัวตนหรือเป็นมนุษย์ หรือทฤษฎีทางอภิปรัชญาเกี่ยวกับความมีอยู่ เป็นอยู่ แต่พระองค์ทรงสนใจอยู่กับการเป็นอยู่ในขณะนี้ว่าเราเป็นอยู่ในขณะนี้อย่างไร เราจะรู้แจ้งความจริงได้อย่างไรในแต่ละขณะ

คนเราก็ต้องพัฒนาบุคลิกลักษณะหรือ บุคลิกภาพในเชิงอุดมคติหรือในเชิงที่เรามีจิตสำนึกไว้ในใจหรือความมั่นหมายไว้แล้ว ทำซ้ำแล้วซ้ำอีกจนกว่าเราจะบรรลุผลสำเร็จ ถ้าเราขาดจิตวิญญาณของการฝึกฝนหรือขาดความจริงจังเราก็จะไม่ประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน นี่คือวิถีทางของพุทธะที่จะสัมผัสกับสภาวะดับเย็นหรือที่เรียกว่า นิพพาน และก็ดื่มด่ำในความล้ำลึกของสภาวะพุทธะ

ถ้าจิตของเราสงบและมั่นคงเราก็จะเป็นอิสระจากโลกอันสับสนวุ่นวาย แม้เราจะอยู่ท่ามกลางเสียงอึกทึกครึกโครม เราจะต้องทำให้ต่อเนื่องในทุกขณะ หรือในทุกอิริยาบท ด้วยการคอยเฝ้าสังเกตการแสดงออกของธรรมชาติที่แท้จริง หรือวิถีหนึ่งเดียวหรือวิถีของการรับรู้ในความเป็นองค์รวม รู้ในความเป็นทั้งหมดของชีวิตเราในทุกขณะ ก็จะสร้างนิสัยขึ้นมาใหม่ เราจะทราบหรือรู้ถึงแนวทางและสภาวะจิตของเราเพิ่มขึ้น มากขึ้น เข้าใจจิตของเรา เข้าใจตัวเรามากขึ้น ก็ในชีวิตประจำวันนั่นแหละ การฝึกฝน คือการภาวนา หรือที่เรียกว่าการปฏิบัติภาวนา เรามีทุกอย่างพร้อมแล้วในคุณภาพอันบริสุทธิ์ของเราเอง

ในธรรมชาติของความจริงทั้งสองนั่นก็คือ สังขตะ ความจริงที่มีเหตุมีปัจจัยปรุงแต่ง ก็คือกายกับใจของเราและความจริงที่ไม่มีจุดเริ่มต้นไม่มีจุดสิ้นสุด นั่นก็คือสัจจะที่แท้จริงของเรา(อสังขตธรรม) เมื่อเรากระทำสิ่งใดเราก็ไม่ควรทิ้งร่องรอยของความคิดเอาไว้ ร่องรอยของความคิดก็คือการยึดมั่นถือมั่นหรือการยึดถือนั่นเอง มันจะไม่เหลือร่องรอย เราก็ต้องทำด้วยใจและกายทั้งหมด ด้วยกายและใจที่เป็นหนึ่งเดียวกัน เถ้าถ่านก็ไม่อาจหวนคืนไปเป็นฟืนเป็นไฟอีก เพียงการปฏิบัติด้วยใจและกายทั้งหมด หรือด้วยกายและใจที่รวมลงเป็นหนึ่งในทุกขณะ ดังนั้นทุกขณะก็คือการปฏิบัติเพื่อสู่พุทธะ เมื่อกราบ ก็จะไม่มีตัวเราเป็นผู้กราบ การเข้าใจชีวิตที่แท้จริงก็จะปรากฎออก

นี่คือสภาวะของการที่เราได้รับรู้สภาวะของความเป็นหนึ่ง หรือในความเป็นองค์รวม นั่นก็คือนิพพานนั่นเอง และนี่ก็คือสัจจะสูงสุดที่พระพุทธองค์ทรงค้นพบและก็ถ่ายทอดมาให้เรา จนเราสามารถที่จะพบกับความจริงนั้นได้ เราก็ต้องทำให้ต่อเนื่องในวิถีทางของการปฏิบัติที่เรียบง่าย ทำโดยไม่ได้คาดหวัง เราก็จะพบว่ามันไม่ใช่เรื่องยากหรือมันไม่ใช่เรื่องง่าย เราอย่าบอกว่าเรารู้แล้ว แค่นั้นไม่พอ เราจะต้องทำไปจนตลอดชีวิตของเรา นี่คือการเรียนรู้ตลอดชีวิต
การปฏิบัติเราจะต้องมุ่งมั่นและก็เข้าใจพื้นฐานที่แท้จริงของชีวิตหรือสัจจะที่แท้จริง และก็ปฏิบัติอย่างเรียบง่ายในชีวิตประจำวัน ของเรา ขณะการปฏิบัติหรือขณะฝึกฝนหรือการภาวนานี้ อย่าไปพยายามหยุดความคิด หรืออย่าไปบังคับความคิด แต่เราจะต้องปล่อยให้มันหยุดของมันเองโดยธรรมชาติของมันเห็นมัน เข้ามา แล้วมันก็ผ่านไป ถ้าเราพยายามที่จะหยุดมันแสดงว่าความคิดนั้นมันรบกวนเรา

แท้จริงมันมีเพียงกระแสคลื่น ในดวงจิตของเราเท่านั้น กระแสนั้นสงบขึ้น จิตของเราก็จะผ่องแผ้วที่เรียกว่า จิตประภัสสร นั่นเอง ถ้าจิตไปมีความสัมพันธ์กับสิ่งภายนอกจนเกิดคลื่นหรือเกิดกระบวนการของความคิดขึ้นมา หรือเกิดขบวนการของขันธ์ 5 ขึ้นมานี่เราเรียกว่าจิต ที่มีขอบเขตจำกัด ก็จะนำไปสู่การปรุงแต่งไปสู่ความขัดแย้งที่เรียกว่า ทวิลักษณะ เราต้องเข้าใจความแตกต่างของจิตทั้งสองก็คือจิตที่บริสุทธิ์หรือจิตที่ประภัสสร ในตัวจิตประภัสสรนี่มันจะมีธรรมชาติรู้ ที่ไม่มีขอบเขตจำกัด และจิตเล็กหรือวิญญาณในขันธ์ 5 หรือจิตสำนึก จิตสำนึกนี่มันมีตัวรู้ที่มีขอบเขตจำกัดมาจากประสาทสัมผัส แต่ทั้งสองจิตนี้มันเป็นสิ่งเดียวกัน

ที่เขาเปรียบไว้ว่า น้ำเหมือนกับจิตที่บริสุทธิ์(จิตประภัสสร) และคลื่นก็คือขบวนการของขันธ์ 5 คลื่นก็คือน้ำ ขันธ์ 5 หรือปรากฏการณ์ก็คือสัจจะสูงสุด หรือสุญญตาหรืออมตธรรมนั่นเอง เราจะต้องเข้าใจธรรมชาติทั้งสอง ว่ามันเป็นสิ่งเดียวกัน มันไม่ได้แยกจากกัน ทุกสิ่งจะรวมไว้ในจิตของเรานั่นก็คือแก่นสารของจิต นี่คือความรู้สึกทางศาสนา หรือที่เรียกว่า Religious Mind จิตศาสนา นั่นเอง

แม้จะเกิดคลื่นในจิตหรือขบวนการของอาการของจิตแท้ ของจิตประภัสสร แต่แก่นสารของจิตก็ยังบริสุทธิ์อยู่นั่นเอง เหมือนกับโทรทัศน์ ก่อนที่เราจะฉายหนังไปบนจอ จอมันจะมีสีขาวบริสุทธิ์ ซึ่งเหมือนกับจิตใจของเราที่ยังไม่ได้มีขบวนการของความคิดเข้าไปปรุงแต่ง จิตของเราจะบริสุทธิ์ ประภัสสร จอมันจะเป็นสีขาว แล้วเราก็คิดเรื่องราวต่างๆ มีบวกมีลบ มีสุขมีทุกข์ นั่นก็คือภาพต่างๆที่เคลื่อนไหวอยู่บนจอ แต่ทั้งสองนี้คือภาพมันจะมีได้มันจะต้องมีจอสีขาวด้วย ฉะนั้นเราจะต้องฝึกฝนให้เห็นจอสีขาวนี้อยู่ตลอดเวลา ถ้าเราเห็นสิ่งนี้ได้ นี่เขาเรียก จิตศาสนา นี่แหละตัวศาสนาที่แท้จริง นี่แหละสภาวะของพุทธะที่พระพุทธองค์ได้ทรงตรัสรู้และเข้าถึง และก็ได้กลายเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ศาสดาของชาวพุทธเรา

แม้ร่างกายของพระองค์ จะสลายเปลี่ยนแปลง แต่สภาวจิตที่พระองค์เข้าถึงก็ยังอยู่ ถ้าเราสามารถจะสัมผัสสภาวจิตที่บริสุทธิ์ของเรา เราก็จะสัมผัสกับสิ่งนี้ได้พระองค์ ตรัสว่า โยธัมมัง ปัสสติ โสมัง ปัสสติ ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นเห็นเราตถาคต เห็นธรรมก็คือเห็นจิตที่บริสุทธิ์ของเราเป็นหนึ่งเดียวกับสัจจะสูงสุดหรือ อมตธรรม. นี่คือจิตศาสนา นี่เป็นแก่นสารของจิตที่บริสุทธิ์. เหมือนน้ำกับคลื่น คลื่นมันเป็นอาการของน้ำ คลื่นก็คือน้ำ มันไม่ได้แยกจากกัน
ปรากฏการณ์ต่างๆที่เรียกว่า สังขตะ คือตัวเราและสิ่งต่างๆที่เราสัมผัสได้ด้วยประสาทสัมผัส และธรรมชาติที่แท้จริงของทุกสิ่งก็คืออมตธรรมหรือสุญญตา มันเป็นสิ่งเดียวกัน มันเป็นกิจกรรมของจิตพุทธะหรือมันเป็นกิจกรรมของสัจจะสูงสุดนั่นเอง นี่คือการขยายตัวของมันเอง ท่ามกลางประสบการณ์อันหลากหลาย ชีวิตของเราก็จะสดใหม่อยู่ทุกขณะ ถ้าเราสามารถที่จะเข้าถึงมันได้ เราก็จะมีความสุข ในทุกแง่ทุกมุม หรือในความเป็นทั้งหมดของชีวิตเราในแต่ละขณะเราก็จะพ้นไปจากความกลัวตาย ความวิตกกังวล ความทุกข์หรือปัญหาต่างๆ มีแต่ความสงบ ความสันติที่ก้นบึ้งของจิตใจเท่านั้นที่รับรู้อะไรก็ไม่หวั่นไหว
เราควรจะขอบคุณขันธ์ 5 หรือขอบคุณวัชชพืช เขาเรียกวัชชพืชว่าคลื่นของจิต หรือคลื่นของน้ำ หรืออาการของจิตนี่แหละเราควรขอบคุณ เช่นความวิตกกังวล ความกลัว ความอิจฉาริษยา ความโลภ อะไรต่างๆนี่ เปรียบเสมือนวัชชพืช ก็คือคลื่นของจิตนั่นเองที่มีเกิดขึ้นในจิตใจของเรา ถ้าเราสังเกตมัน มันก็จะเป็นการช่วยในการปฏิบัติให้เราเกิดความก้าวหน้า มันเป็นครูเรา มันเป็นสิ่งที่เราจะต้องเรียนรู้มัน นั่นแหละมันจะช่วยจิตของเราให้พัฒนายิ่งขึ้น แล้วเราจะพบว่า วัชพืชนี่มันก็ จะเปลี่ยนไปเป็นอาหารบำรุงจิตใจของเรา ทำให้จิตใจของเราเจริญขึ้น นั่นแสดงว่าการปฏิบัติของเราได้ก้าวหน้าขึ้น ได้พัฒนาขึ้น
ทั้ง ๆ ที่มีสิ่งใดเกิดขึ้นในจิตใจเรา แล้วเราก็สรุปหรือ ลงความเห็นว่า มันไม่ดีมันแย่ ปฏิบัติมานานแล้ว ยังมีสิ่งเหล่านี้อีก. นี่มันเป็นการสรุป มันก็เกิดความขัดแย้งขึ้นในจิตใจของเรา แต่ถ้าเราเห็นว่านั่นคือ วัชชพืช นั่นคือสิ่งที่เราจะต้องศึกษาเรียนรู้ มันก็จะทำให้ใจของเราก้าวหน้าขึ้น แนวทางของการปฏิบัติภาวนาก็เพื่อให้เกิดความเข้าใจในสิ่งต่าง ๆ ตามความเป็นจริง และก็จะทำให้ตัวเราและสิ่งแวดล้อมเป็นหนึ่งเดียวกับสัจจะ มันก็จะแสดงออกได้อย่างเหมาะสม ม้าที่เลวหรือม้าที่ไม่ดีมันจะมีค่าที่สุด ค่าของมันก็อยู่ที่ความไม่สมบูรณ์นี่แหละ แล้วเราก็จะค้นพบพื้นฐานของจิตที่กำลังแสดงออกในวิถีทางอันมั่นคง
ม้าที่ไม่ดี เราจะต้องฝึกฝนมัน มันเป็นม้าที่น่าสงสาร เหมือนกับจิตใจที่ไม่ดีของเรานี่ เราจะเห็นคุณค่าของมัน เพราะมันเป็นสิ่งที่เราจะต้องเรียนรู้ มันเป็นโจทย์ให้เราเรียนรู้ ให้เราแก้ เมื่อเราเรียนรู้ และเข้าใจ นั่นแหละเราก็จะพัฒนาจิตใจของเราสูงยิ่งขึ้น สูงยิ่งขึ้น ในอิริยาบทของพุทธะนั้น หรือในอิริยาบทของวิถีธรรมนั้น กายและจิตของเรามันจะต้องรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน เมื่อมันสามารถรวมเป็นหนึ่งเดียวกันได้ มันก็จะมีพลัง, แล้วเราก็จะสามารถรับรู้สิ่งต่างๆ ตามที่มันเป็น ไปพ้นจากความรู้สึกที่มีตัวเราเข้าไปเกี่ยวข้อง. ไม่มีความรู้สึกว่ามีตัวเราเข้าไปเป็นเจ้าภาพ. เมื่อมาถึงจุดนี้หรือมาถึงความเข้าใจได้อย่างนี้ ไม่ว่าเราจะทำอะไร มันก็ล้วนแต่เป็นการแสดงออกของพุทธะหรือเป็นพุทธกิจ ให้เราพยายามสังเกตหรือเรียนรู้มันอย่างต่อเนื่อง ด้วยกายและจิต ที่รวมเป็นหนึ่ง หรือในวิถีขององค์รวม

เมื่อเราได้กลายเป็นหนึ่งเดียวกับสรรพสิ่ง เราก็ย่อมจะค้นพบความหมายที่แท้จริงของ การมีอยู่เป็นอยู่ของตัวเรา นั่นแหละคือสาระของการที่เราได้เกิดมาเป็นมนุษย์ หรือนั่นแหละคือหนทาง นั่นแหละคือครูของเรา . เมื่อสรรพสิ่งรวมลงในจิตพุทธะหรือจิตที่บริสุทธิ์ ความสัมพันธ์หรือการให้ค่าตัดสิน เชิงทวิลักษณะ เชิงของคู่ก็จะหายไปความแตกต่างของสรรพสิ่งก็จะหายไปด้วย นี่คือการเข้าใจชีวิตที่แท้จริง

สรรพสิ่งก็คือพุทธะ เราก็ย่อมเห็นสิ่งต่างๆตามความเป็นจริงหรือตามที่มันเป็น แต่ถ้าเราไม่มีศรัทธาต่อจิตพุทธะ ทุกการกระทำก็จะไปสู่จิตสำนึก แล้วตกเป็นทาสของทวิภาวะ การกระทำด้วยจิตใจที่เปี่ยมไปด้วยความเป็นปกติสามัญและหยั่งรู้ในความสมบรูณ์ของชีวิตเช่นนี้ ย่อมดำรงทุกสิ่งไว้ในจิตของพุทธะ ในจิตที่บริสุทธิ์ของเรา การกระทำทุกอย่างควรเป็นการแสดงออกของความตั้งมั่นของจิตใจเรา การพัฒนาความสงบของจิตกไม่ได้หมายความว่าเราจะต้องหยุดการทำงานทุกสิ่ง เข้าป่า หาที่สงบ เพื่อที่จะปฏิบัติธรรม แต่ความสงบที่แท้จริงนี้ เราควรหาพบในกิจการงานต่างๆในชีวิตประจำวันของเรา แต่เราก็จะต้องใช้เวลา เหมือนกับเดินเข้าไปในหมอก กว่าจะเปียก กว่าเราจะรู้สึกว่าเราเปียกมันก็จะต้องใช้เวลา ไม่เหมือนกับเราออกไปยืนตากฝนมันจะเปียกทันทีเลย

เราก็จะต้องมีความจริงใจและพยายามในแต่ละขณะ ความสงบของจิตหรือสภาวะที่ไปพ้นปัญหาต่างๆ มันอยู่แค่เอื้อมเท่านั้นเอง ฉะนั้นการปฏิบัติก็คือการแสดงธรรมชาติที่แท้จริงของตัวเราออกมา ธรรมชาติที่แท้จริงของเราก็คือสัจจะสูงสุด อมตธรรมหรืออสังขตธรรมหรือสุญญตานั่นเอง
เราสามารถสัมผัสได้ด้วยใจที่บริสุทธิ์ มันไม่มีการปฏิบัติอื่นใดที่ดีไปกว่าการกระทำอย่างนี้อีกแล้ว การกระทำอย่างนี้ก็คือ สังเกต ศึกษา ดูมัน หรือที่เรียกว่าสิกขา เพื่อให้เกิดความเข้าใจด้วยการปฏิบัติที่เรียบง่าย การปฏิบัติที่เรียบง่ายก็คือ การปฏิบัติที่ไม่ได้มุ่งหวัง ปล่อยให้มันเป็นไปเอง ให้มันพัฒนาของมันเป็นไปเองตามธรรมชาติและก็ทำอย่างต่อเนื่อง เราก็จะพบกับพลังบางอย่างที่มันมีความมหัศจรรย์ จนกระทั่งไม่ว่าเราจะทำกิจกรรมอะไรก็ตาม มันล้วนแต่เป็นการแสดงธรรมชาติที่แท้จริงของเราออกมาทั้งสิ้น

ถ้าเราไม่ได้ปฏิบัติเช่นนี้ หรือการกระทำอย่างนี้ ด้วยการเริ่มจากการสัมผัสกับทางสายกลาง มันก็ยากที่จะเกิดการตระหนักรู้ในธรรมชาติที่แท้จริง. ถ้าการปฏิบัตินั้นยังไปไม่พ้นระดับของจิตสำนึก ยังไปไม่พ้นการรับรู้อย่างแบ่งแยก มันก็ยากที่เราจะตระหนักรู้ถึงสัจจะที่แท้จริงหรือธรรมชาติที่แท้จริง หรือสุญญตา หรืออมตธรรม หรือธรรมชาติสากล หรือพุทธภาวะ หรือการประจักษ์แจ้งในความจริงแท้ เราก็จะพบว่าถ้าเราเข้าถึงสิ่งนั้น ทุกสิ่งของปรากฏการณ์ก็คือ พุทธะ มันกำลังแสดงธรรมชาติที่แท้จริงของมันออกมา
ทางสายกลางที่เราดำเนินอยู่ ปฏิบัติอยู่จะเป็นฐานและแสดงออกมาทางน้ำเสียง ออกมาทางท่าทีหรือออกมาทางบุคลิกภาพในรูปแบบ หรือแนวทางที่เรียบง่าย เหมาะสมตามสถานการณ์ ตามเหตุการณ์ และถ้าเรายิ่งปฏิบัติภาวนาให้ต่อเนื่อง เราก็จะพบหรือสัมผัสกับประสบการณ์ที่ลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ ประสบการณ์นี้จะครอบคลุมทุกสิ่งในการกระทำกิจกรรมต่างๆ ในชีวิตประจำวันของเรา ตัวเรานั่นแหละคือกิจกรรมอันยิ่งใหญ่ ตัวเรานั่นแหละคือกิจกรรมของความมีอยู่เป็นอยู่ในแต่ละขณะ มันเป็นสัจธรรมในตัวของมันเอง

การปฏิบัติก็คือการตระหนักรู้ในข้อเท็จจริงอันนี้ เมื่อเรามีความยุ่งยากเพราะมันมีตัวเรา เรามีความยุ่งยาก มันมีปัญหาเกิดขึ้นเพราะมันเกิดมีเรา ก่อนที่จะเกิดมีเรา เรามันไม่มี เรานี่เป็นหนึ่งเดียวกับจักรวาลหรือเป็นหนึ่งเดียวกับสรรพสิ่ง นั่นก็คือการทำงานของจิตที่ประภัสสรของเรานั่นเอง. แต่เพราะเราไม่รู้ เราดำเนินชีวิตด้วยอวิชชา เราจึงแยกออกมาจากสรรพสิ่ง เป็นเอกเทศ เป็นปัจเจก มันจึงเกิดมีความรู้สึกว่ามีตัวเราขึ้นมา หรือเราจึงมี เกิดขึ้น และเราก็ยึดติดหรือมีอุปาทานในประสบการณ์ที่เราสัมผัสจากประสาทสัมผัส. โดยที่เราไม่รู้ว่าขันธ์ 5 อาการของจิตพุทธะหรืออาการของจิตที่บริสุทธิ์
เมื่อเราไม่ได้ตระหนักรู้ว่าเราเป็นหนึ่งเดียวกับสรรพสิ่ง, แต่เรามีความรู้สึกว่าเราแยกออกมาจากสรรพสิ่ง เราก็จะมีความรู้สึกกลัวเป็นพื้นฐานของจิตใจ ชีวิตและความตายก็จะแยกจากกัน แต่จริงๆแล้วนี่ตัวชีวิตหรืออาการของจิตพุทธะ เมื่อเราเข้าถึงสัจจะสูงสุดความรู้สึกว่ามีตัวเราจะหายไป หรือเราอาจเรียกว่าความตาย สภาวจิตที่เราเข้าถึงสัจจะสูงสุดนี้มันเป็นสภาวะที่ไม่มีความรู้สึกว่ามีตัวเราหรือความตายนั่นเอง ชีวิตและความตายมันจึงเป็นสิ่งเดียวกัน เมื่อเราตระหนักรู้ในความจริงนี้ เราก็ย่อมจะพ้นไปจากความกลัวทุกสิ่ง ทุกสิ่งเกิดจากความว่าง ทุกสิ่งเกิดมาจากสุญญตา หรือสรรพสิ่งนี่คือ สุญญตา หรือความว่าง หรืออนัตตา

ปรากฏการณ์ต่างๆที่เรารับรู้ด้วยประสาทสัมผัสที่อยู่บนฐานของสัจจะเราไม่อาจจะให้ค่าหรือลงความเห็นว่า มันมีหรือมันไม่มี นี่คือสภาวะจิตที่บริสุทธิ์ของเราที่เข้าถึงสัจจะสูงสุด หรือเข้าถึงสถานภาพของความจริงแท้ เราจะรับรู้ทุกสิ่ง ว่างจากความมีและไม่มี เราจะเห็นสิ่งต่างๆมันเป็นของมันอย่างนั้นเอง นี่คือตถตาหรือจิตที่เราสามารถจะรับรู้ในความเป็นทั้งหมด หรือที่เรียกว่า องค์รวมนั่นเอง นั่นก็คือความว่าง นั่นก็คือ สุญญตา
เมื่อเราเข้าถึงประสบการณ์อันนี้ เราก็จะพบกับความหมายที่แท้จริงของชีวิต. ย่อมเห็นความงามของชีวิต ย่อมเห็นศิลปะของการกระทำต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น ความคิด ไม่ว่าจะเป็นการพูด ไม่ว่าจะเป็นการแสดงออก ไม่ว่าเราจะมองดูต้นไม้ มองดูสรรพสัตว์ เราก็จะเห็นความงามของธรรมชาติ ความงามของชีวิต ความงามของทุกสิ่งที่เรารับรู้ ล้วนเป็นเพียงการเคลื่อนไหว หรือเป็นเพียงความเปลี่ยนแปลงของมายาภาพ แต่เราจะต้องมีความเชื่อมั่นอย่างแรงกล้า เราจะต้องมีความเชื่อมั่นอย่างมั่นคงต่อจิตที่บริสุทธิ์หรือจิตประภัสสรของเรา หรือเราอาจจะเรียกว่าจิตพุทธะของเรา

การปฏิบัติภาวนาจึงต้องมีพื้นฐานมาจากความศรัทธาอันนี้ที่เรียกว่า “ ตถาคตโพธิศรัทธา” คือศรัทธาในการเข้าถึงสัจจะสูงสุดของพระพุทธเจ้า ศรัทธาด้วยความจริงใจ และมีความพากเพียร มันเป็นการรถ่ายทอดมาจากจิตวิญญาณของพระพุทธองค์ที่ผสมผสานกับอิริยาบทและกิจกรรมในความเป็นหนึ่งเดียวของความเข้าใจที่ถูกต้องของเรา บนพื้นฐานของจิตที่บริสุทธิ์ หรือจิตที่ประภัสสร นั่นก็คือการประจักษ์แจ้งความจริง
เมื่อเรามีจิตใจที่บริสุทธิ์ที่จะเป็นหนึ่งเดียวกับสัจธรรมหรือตามที่ มันเป็น เราก็จะเข้าถึงการประจักษ์แจ้งความจริง ด้วยการตระหนักรู้ในความหมายที่แท้จริงของแต่ละขณะ นั่นก็คือสัมมาทิฐิหรือความเข้าใจที่ถูกต้อง มันเป็นการแสดงตัวของธรรมชาติที่แท้จริงที่มีอยู่ในตัวเรา ออกมาให้เราสัมผัส.
ที่พูดว่าเราสัมผัสนี่ จริงๆแล้วมันไม่มีเรา นี่มันเป็นภาษาของ ของจิตสำนึกโลกของจิตสำนึก มันเป็นการปฏิบัติหรือเป็นการเคลื่อนไหวของตัวมันเอง เราจะเข้าใจธรรมชาติเดิมแท้หรือจิตพุทธะว่าคืออะไร แล้วเราจะเกิดความเชื่อมั่นอย่างแรงกล้าในธรรมชาติที่แท้จริงของเรายิ่งขึ้น เราต้องหาความมีอยู่หรือความเป็นอยู่ในความเป็นทั้งหมด หรือความมีอยู่ เป็นอยู่ที่สมบูรณ์ของเรา จากสิ่งที่มันกำลังเป็นอยู่ สมบูรณ์อยู่ในทุกขณะ

คำสอนพื้นฐานของพระพุทธองค์ที่เรียกว่า (อนิจจัง) การเปลี่ยนแปลงหรือสรรพสิ่งไม่เที่ยง (ทุกขัง) สรรพสิ่งทนอยู่ในสภาพเดิมไม่ได้ (อนัตตา) พ้นไปจากความมีและความไม่มีตัวตนที่เรียกว่า ไตรลักษณ์ เ ราก็จะเห็นสิ่งนี้ เมื่อจิตของเราเข้าถึงสุญญตา หรือเข้าถึงสัจจะสูงสุด ถ้าเราไม่เห็น เราก็ไม่อาจจะยอมรับในความเป็นพุทธะในจิตที่บริสุทธิ์ของเราได้ ความสมบูรณ์ก็คือความไม่สมบูรณ์ ถ้าจิตของเราเข้าถึงสิ่งนี้แล้ว ของคู่ต่างๆก็จะไม่แตกต่างกัน หรือเราอาจจะพูดว่า ความไม่สมบูรณ์ก็คือความสมบูรณ์ ถูกก็คือผิด นี่คือสิ่งที่เราจะต้องเข้าใจ จุดประสงค์การปฏิบัติภาวนานี่ก็คือการเข้าถึงความเป็นอิสรภาพหรือเสรีภาพของจิตที่มีอุปาทานหรือจิตของเราเคยยึดถือสิ่งต่างๆ ยึดถือบัญญัติ ยึดถือสมมติ ยึดถือประสบการณ์ของชีวิต อันนี้เราชอบ อันนี้เราไม่ชอบ เมื่อเราสามารถเข้าถึงความเป็นอิสระของจิตหยั่งรู้การมีอยู่ เป็นอยู่ ทั้งทางร่างกายและจิตใจก็เป็นเอกภาพเดียวกันในแต่ละขณะได้ มันเป็นการแสดงออกถึงคุณภาพในตัวของมันเอง

ในกิจกรรม ก็จะมีความสงบ แท้จริงแล้วมันก็คือสิ่งเดียวกัน ที่ต่างกันเพียงการให้ความมายเท่านั้นเอง ในกิจกรรม,มันจะมีความผสมกลมกลืน นี่คือคุณภาพของการมีอยู่เป็นอยู่ การปฏิบัติในชีวิตประจำวันก็คือการเข้าใจความเร้นลับของความเป็นอิสระ ในขณะเดียวกันเราก็มีสัมพันธ์กับสรรพสิ่งในความเป็นองค์รวม หรือเป็นหนึ่งเดียวกัน นั่นคือสัจจะทั้งสองทำงานร่วมกันเป็นสัจจะหนึ่งเดียวคือ ( สังขตะกับอสังขตะ) ปรากฏการณ์กับความว่างทำงานร่วมกันเป็นหนึ่งเดียว เพียงแต่เราหยุดขบวนการของความคิดที่ไร้สาระ

สัจจะสูงสุดคืออมตธรรมหรือความว่างก็จะกลายเป็นข้อเท็จจริง ข้อเท็จจริงก็คือปรากฏการณ์ ทั้งสองทำงานร่วมกันในวิถีของความเป็นหนึ่งที่เรียกว่า วิถีของพุทธธรรม นี่คือสิ่งที่เราจะต้อง ฝึกฝน หรือภาวนาในทุกอิริยาบทของเรา เพื่อจะเข้าถึงความเป็นธรรมชาติหรือความเป็นเองของสัจจะ ความเป็นเองของธรรมชาติก็คือความเป็นอิสระจากการยึดถือสรรพสิ่งที่เรามีประสบการณ์ทางประสาทสัมผัส
ในขณะเดียวกัน เราก็มีความสัมพันธ์เป็นหนึ่งเดียวกับสรรพสิ่งอย่างล้ำลึกเป็นองค์รวมเป็นหนึ่งเดียวกัน นี่คือสิ่งที่ออกมาจากความว่าง(สุญญตา) นี่คือการแสดงออกของ ปรีชาญาณที่เกิดจากจิตที่เข้าถึงสัจจะสูงสุดก็คือธรรมชาติแท้จริง แสดงออกร่วมกับกิจกรรมต่าง ๆ ในชีวิตประจำวันของเราไม่ว่าจะเป็นการกินอาหาร ก็คือการแสดงออกของธรรมชาติที่แท้จริง นั่นคือกิจกรรมที่แท้จริง มันเป็นสิ่งมหัศจรรย์ มันเป็นสิ่งที่มีอยู่ เป็นอยู่อย่างมหัศจรรย์ นั่นคือธรรมชาติที่แท้ ถ้าเราเข้าถึงสิ่งนี้ได้ เราจะพบกับ ความสุขแท้ที่จริงของชีวิต

บทความโดย ท่านโพธินันทะ

ต้องขอโทษ ท่านสว.ด้วยนะครับ เนื้อหามันเยอะจริงๆ​

 

พี่เกษทำไก่ตื่นซะแล้ว อิๆๆๆๆ เดี๋ยวท่านก็มาใหม่

 

ศาสนาพุทธ
เป็นศาสนาที่ให้เชื่อด้วยปัญญาของตนเอง
ทุกคนสามารถพัฒนาจิตใจไปสู่ความเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ได้ด้วยความเพียร
กล่าวคือ มีแต่อำนาจที่เกิดจากการกระทำของตัวเองเท่านั้น
ศักดิ์สิทธิ์ที่สามารถดลบันดาลชีวิตให้ดีขึ้นหรือเลวลงได้
ไม่ต้องอ้อนว้อนขอต่อพระเป็นเจ้า หรือ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ใด

พระพุทธศาสนาสอน
๑.ให้พึ่งตนเอง
๒.เพื่อพาตัวเองออกจากกองทุกข์
๓.เพื่อความหลุดพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิด

ด้วยปัญญา ในการอยู่กับความทุกข์อย่างรู้เท่าทันตามความเป็นจริง
วัตถุประสงค์อันสูงสุดของศาสนา คือการหลุดพ้นจากความทุกข์ทั้งปวง
พระบรมศาสดาทรงหลุดพ้นได้ด้วยกำลังสติปัญญาและความเพียร
ในฐานะที่พระองค์ก็ทรงเป็นมนุษย์ มิใช่ เทพเจ้า หรือ ทูตของพระเจ้าที่ไหน

 

จิตบุญอย่าตกฌานนะ
เพราะมีสิ่งกระทบจิตอยู่บ่อยๆ เพราะกายอยู่กับทางโลก
เดี๋ยวภูมิต้านทานน้อย เดี๋ยวจิตจะวิ่งตามกับสิ่งกระทบจิต
เพราะจิตไม่นิ่ง จิตจึงไม่มีปัญญา และจิตจึงไม่รู้เท่าทันการเกิดกิเลส
ผลลัพธ์ ก็คือ ทุกข์

เพราะฉะนั้น พวกเราอย่าประมาทกัน

 

ป้ายบอกทาง

มีไว้บอกทาง

แต่ไม่ใช่ทาง

ทาง

มีไว้เดินทาง

แต่ไม่ใช่บ้าน

วางมือจากป้าย

แล้วเดินทาง

เดิน ๆ ๆ ไปจนสุดทาง

ออกจากทาง

แล้วขึ้นบ้านเถิดครับ

 

พระนิพพานไม่สูญ และเหตุการณ์ที่พระพุทธเจ้าเสด็จมาโปรดพระอ.มั่น

นิพพานไม่สูญ
การแปลความความแบบนี้ ก็เพื่อจะยืนยันความคิดนึกเดาเอาตามมติของตนเองว่า นิพพานคือภาวะดับสูญอย่างเด็ดขาด ซึ่งมีค่าเท่ากับที่ลัทธิศูนยวาท ว่าไว้ว่าไม่มีอะไร ๆ ก็หายสาปสูญไปหมด เรียกไม่รู้ กู่ไม่กลับ กู่ไม่กลับนั่นเอง

นิพพานไม่ใช่แดนสูญอย่างที่เข้าใจกันเลย ! นิพพานเป็นแดนทิพย์คล้ายพรหมโลก แต่สวยงามวิจิตรพิสดารยิ่งกว่าพรหมโลก ผู้สำเร็จพระอรหันต์เข้าสู่แดนพระนิพพานนั้น มีร่างทิพย์ที่ละเอียดที่นฤมิต ไม่ใช่กายทิพย์ธรรมดาเหมือนโอปปาติกะทั้งหลาย

กายทิพย์ หรือ ธรรมกาย ของพระอรหันต์ในแดนนิพพาน เป็นกายทิพย์ที่นฤมิตขึ้นด้วยธรรม ไม่ได้เกิดขึ้นเองเป็นเองโดยธรรมชาติของโลกวิญาณ ร่างธรรมกายของพระอรหันต์ เป็นทิพย์ละเอียดใสสะอาด ใสเป็นประกายคล้ายแก้วประกายพรึก มีรัศมีสว่างไสวมากกว่าพระพรหมอย่างเทียบกันไม่ได้เลย มีความสุขที่สุดอย่างไม่มีอะไรเปรียบเทียบ เพราะความรู้สึกอื่นไม่มี

มีแต่จิตสงเคราะห์ !พระพุทธเจ้าและพระอรหันตสาวกทั้งหลาย ที่เข้าสู่แดนพระนิพพานไปนมนานกาเลแล้วนั้น ไม่ได้สูญพันธุ์ไปหมดเหมือนไดโนเสาเต่าพันปี ดังที่เข้าใจ
พระพุทธเจ้าและพระอรหันตสาวกทั้งหลายยังอยู่ ทรงอยู่ในสภาพของจิตคล้ายดาวประกายพรึก แต่เป็นดวงจิดที่รอบรู้สัพพัญุตญาณคือ ความเป็นผู้รู้แจ้งแทงตลอด หมดสิ้นในเรื่องของสกลจักรวาล รู้ทุกสิ่งทุกอย่างถูกต้องแม่นยำไม่มีผิดพลาด โลกเราเป็นวัตถุก้อนหนึ่ง ล่องลอยโคจรไปในอวกาศอันกว้างใหญ่ไพศาลหาขอบเขตไม่ได้ เปรียบไปก็คล้ายเป็นยานอวกาศลำกระจ้อยร่อยเหลือเกิน
เมื่อเปรียบเทียบกับความกว้างใหญ่ไพศาลของจักรวาล เวลานับแสนนับล้านปีของโลกเรา ที่หมุนไปอาจจะเป็นเสี้ยววินาทีเดียวของเวลาสากลจักรวาลก็ได้

ดังนั้นเวลา 2525 ปี นับตั้งแต่พระพุทธเจ้าเสด็จเข้าสู่พระนิพพานไป อาจจะเป็นเวลาเพียงเศษหนึ่งส่วนล้านวินาทีของเวลาในแดนพระนิพพานก็ได้ พระพุทธเจ้าและพระอรหันตสาวกยังอยู่ในแดนพระนิพพาน ไม่ได้หายลับดับสูญไปไหน !

ท่านพระอาจารย์มั่น ภูริ ทัตตเถระ เล่าไว้อย่างน่าสนใจว่า หลังจากท่านบรรลุธรรมชั้นสูงสุดแล้วในคืนวันต่อมา พระพุทธเจ้าพร้อมด้วยพระสาวกอรหันต์สาวกจำนวนมากได้เสด็จมาทางนิมิตรสมาธิ แสดงอนุโมทนาวิมุติกับท่าน คือแสดงความยินดีที่ท่านพระอาจารย์มั่นบรรลุอรหันตผล

ลวงตาหรือกายทิพย์

เรื่องนี้มีท่านผู้อ่านวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างกว้างขวางว่า เป็นไปไม่ได้ ที่พระพุทธเจ้าและพระอรหันตสาวกทั้งหลาย จะยังมี “ร่างทิพย์” เหลืออยู่และเสด็จมาโปรดได้ เพราะพระพุทธเจ้าเข้าสู่พระปรินิพานดับสูญสิ้นเชื้อพันธ์ไปกว่าสองพันปีแล้ว ให้อะไรเหลืออยู่อีกเลย พระพุทธองค์จะเสด็จมาได้อย่างไร แม้ว่าจะเสด็จมาในรูปกายทิพย์ก็ตามเถิดก็เป็นไปไม่ได้เช่นกัน

นักวิจารณ์ที่เป็นจอมปราชญ์ทางปริยัติก็กล่าวหาว่า ท่านพระอาจารย์มั่นน่าจะได้เห็นภาพลวงตาซึ่งเกิดจากเข้าสมาธิลึกๆเสียมากกว่า อาการเห็นภาพลวงตาแบบนี้คัมภีร์วิสุทธิมรรคกล่าวไว้ว่าเป็นความวิปลาสอย่างหนึ่ง คือความรู้เห็นที่คลาดเคลื่อนจากความเป็นจริง ความฝันแปรกลับกลายอันเป็นลักษณะมายาหลอนจิต
คำกล่าวหาว่า พระอาจารย์มั่นวิปลาสไปขณะเข้าสมาธิลึก ๆ นี้ เป็นคำกล่าวหาที่อ้างอิงบิดเบือนไม่รู้จริงถึงเรื่องสมาธิ ตามหลักพระพุทธศาสนา หรืออาจจะรู้จริงเรื่องหลักสมาธิเหมือนกัน แต่ไม่เคยลงมือปฏิบัติ

หากรู้ได้ด้วยการสักแต่ว่าอ่านจากตำราแบบความรู้ท่วมหัว แต่ไม่เอาตัวเข้าปฏิบัติ การรู้ด้วยวิธีนี้ เป็นการรู้ด้วยความคาดหมายหรือคาดคะเนเอา ตามนิสัยของมนุษย์ที่ชอบค้นชอบเดาเอาตามสันดาน เป็นความเห็นตามสัญญาหรือความจำได้หมายรู้จากตำราไม่ใช่รู้จากการลงมือปฏิบัติด้านสมาธิจิตวิปัสสนากรรมฐานเพราะการรู้ด้วยการปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน

เพราะการรู้ด้วยการปฏิบัติวิปัสสนานี้เป็นการหยั่งรู้ด้วยปัญญาล้วน ๆ
ฉะนั้นความเห็นตามสัญญา กับความเห็นตามปัญญา ผลย่อมจะต่างกันราวฟ้ากับดิน พระอาจารย์มั่น เห็นอะไรต่ออะไรได้ด้วยปัญญาของท่าน ไม่ใช่เห็นตามสัญญาความจำได้หมายรู้ การที่หาญไปวิพากษ์วิจารณ์ท่านพระอาจารย์มั่นเช่นนี้ เป็นการเอาระดับความนึกคิดของตน ซึ่งเป็นปุถุชนผู้หนาแน่นด้วยกิเลส ไปวัดอารมณ์และสติปัญญาของพระอาจารย์มั่น ซึ่งเป็นพระอริยเจ้าผู้ทรงภูมิธรรมขั้นสูง เปรียบไปแล้วก็เหมือนเราเป็นแค่นักเรียนอนุบาล หาญกล้าไปวิพากษ์วิจารณ์ภูมิรู้ในด้านการปฏิบัติของศาสตราจารย์ผู้เชี่ยวชาญในห้องทดลองวิทยาศาสตร์

แน่นอน...การวิพากษ์วิจารณ์นั้นย่อมจะไร้เดียงสาผิดพลาดอย่างน่าสงสาร ตามความเป็นจริงนั้น ท่านพระอาจารย์มั่นท่านมีญาณพิเศษตาทิพย์ หูทิพย์ รู้แจ้งเห็นจริงทุกสิ่งอย่างทั้งภายในและภายนอกโดยไม่จำเป็นต้องเข้าสมาธิลึก ๆ เลย เพียงแต่ท่านเข้าสมาธิอย่างอ่อนๆ ระดับอุปจาระสมาธิก็สามารถรู้เห็นเหตุการณ์ต่างๆ ได้กว้างขวางโดยไม่จำกัดขอบเขต
ในบางครั้งบางคราวท่านไม่จำเป็นต้องเข้าสมาธิเลยก็เกิดญาณพิเศษสามารถรับรู้เหตุการณ์ต่าง ๆ ได้ด้วยตาทิพย์หูทิพย์ได้อย่างถูกต้องแม่นยำน่าอัศจรรย์ ญาณพิเศษนี้เกิดขึ้นด้วยอำนาจปัญญาอัตโนมัติหมุนทับรับรู้กับเหตุการณ์ณ์ต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องไม่ต้องมีการบังคับบัญชาใดๆ เปรียบไปแล้วก็เหมือนเครื่องเรด้าร์ขนาดใหญ่สามารถรับรู้เหตุการณ์ณ์ทั้งใกล้และไกลได้ถูกต้องแม่นยำนั่นเอง
เกี่ยวกับพระพุทธเจ้าพร้อมด้วยพระอรหันตสาวกจำนวนมาก เสด็จมาแสดงความยินดีกับพระอาจารย์มั่นที่ท่านบรรลุอรหัตตผลนี้ ท่านได้เล่าให้สานุศิษย์ทั้งหลายฟังว่า

โอวาทตถาคต

พระพุทธองค์เสด็จมาในสมาธินิมิต แล้วประทานพระโอวาทอนุโมทนาแก่ท่านพระอาจารย์มั่นมีใจความว่า
" เราตถาคตทราบว่า เธอพ้นจากอนันตรทุกข์ในที่คุมขังแห่งเรือนจำของวัฏฏทุกข์ จึงได้มาเยี่ยมอนุโมทนา ที่คุมขังแห่งนี้ใหญ่โตมโหฬารและแน่นหนามั่นคงมาก มีเครื่องยั่วยวนให้เผลอตัวและคิดอยู่รอบตัวไม่มีช่องว่างจึงยากที่จะมีผู้แหวกว่ายออกมาได้ เพราะสัตว์ในโลกจำนวนมากไม่ค่อยมีผู้สนใจกับทุกข์ที่เป็นอยู่กับตัวตลอดมาว่า เป็นสิ่งที่ทรมานและเสียดแทงร่างกายจิตใจเพียงใด พอจะคิดเสาะแสวงหาทางออกด้วยวิธีต่าง ๆ เหมือนคนเป็นโรคแต่มิได้สนใจกับยา ยาแม้มีมากจึงไม่มีประโยชน์สำหรับคนประเภทนั้น
ธรรมของเราตถาคตก็เช่นเดียวกับยา สัตว์โลกอาภัพเพราะโรคกิเลสตัณหา ภายในใจเบียดเบียนเสียดแทง ทำให้เป็นทุกข์แบบไม่มีจุดหมายว่า จะหายได้เมื่อไร สิ่งตายตัวก็คือโรคพรรค์นี้ถ้าไม่รับยาคือธรรมะจะไม่มีวันหายได้ ต้องฉุดลากสัตว์โลกให้ตายเกิดคละเคล้าไปกับความทุกข์กายทุกข์ใจ และเกี่ยวโยงกันเหมือนลูกโซ่ตลอดอนันตกาล "
พระพุทธองค์ทรงประทานโอวาทต่อไปว่า ธรรมะแม้จะมีเต็มไปทั้งโลกธาตุก็ไม่สามารถอำนวยประโยชน์ให้แก่ผู้ไม่สนใจนำไปปฏิบัติรักษาตัวเท่าที่ควรจะได้รับจากธรรมะ
" ธรรมะก็อยู่แบบธรรมะสัตว์โลกกูหมุนตัวเป็นกงจักรไปกับทุกข์ในภาพน้อยภาพใหญ่แบบสัตว์โลก โดยไม่มีจุดหมายปลายทางว่าจะสิ้นสุดทุกข์กันลงเมื่อใด ไม่มีทางช่วยได้ ถ้าไม่สนใจช่วยตัวเอง โดยยึดธรรมะมาเป็นหลักใจและพยายามปฏิบัติตาม "
พระพุทธเจ้าจะมาตรัสรู้เพิ่มจำนวนองค์และสั่งสอนมากมายเพียงใด ผลที่ได้รับก็เท่าที่โรคประเภทคอยรับยามีอยู่เท่านั้น

ธรรมของพระพุทธเจ้าไม่ว่าพระองค์ใด มีแบบตายตัวอย่างเดียวกันคือ สอนให้ละชั่ว ทำดี ทั้งนั้น ไม่มีธรรมพิเศษและแบบสอนพิเศษไปกว่านี้ เพราะไม่มีกิเลสตัณหาพิเศษในใจสัตว์โลกที่พิเศษเหนือธรรมซึ่งประกาศสอนไว้เท่าที่พระพุทธเจ้าทั้งหลายประทานไว้แล้ว เป็นธรรมที่ควรแก่การรื้อถอนกิเลสทุกประเภทของมวลสัตว์อยู่แล้ว นอกจากผุ้รับฟังและปฏิบัติตามจะยอมแพ้ต่อเรื่องกิเลสตัณหาของตัวเสียเอง แล้วเห็นธรรมเป็นของไร้สาระไปเสียเท่านั้น
ตามธรรมดาแล้วกิเลสทุกประการต้องฝืนธรรมดาดั้งเดิมคนที่คล้อยตามมัน จึงเป็นผู้ลืมธรรมะไม่อยากเชื่อฟังและทำตาม โดยเห็นว่าลำบากและเสียเวลาทำในสิ่งที่ตนชอบ ทั้งที่สิ่งนั้นเป็นโทษ

ประเพณีของนักปราชญ์ผู้ฉลาดมองการณ์ไกลย่อมไม่หดตัวมั่วสุมอยู่เปล่าๆ เหมือนเต่าถูกน้ำร้อนไม่มีทางออก ต้องยอมตายในหม้อที่กำลังเดือดพล่าน โลกเดือดพล่านอยู่ด้วยกิเลสตัณหาความแผดเผาไม่มีกาลสถานที่ ที่พอจะปลงวางลงได้ จำต้องยอมทนทุกข์ทรมานไปตามๆ กัน ไม่ว่าจะเป็นสัตว์น้ำ สัตว์บก สัตว์อยู่บนอากาศและใต้ดิน สิ่งแผดเผาเร่าร้อนอยู่กับใจ ความทุกข์จึงอยู่ที่นั่น....... ที่มา... Facebook อ.คณานันท์

 

แม้...จิตจะส่ายแส่ตามวิสัยของมันซึ่งเพราะเราเป็นคน ยังมีชีวิตอยู่ แต่ก้อรู้เท่าทัน เห็นตามไตรลักษณ์ไม่หลงไหลไปตามมัน
ไม่ว่าจะเป็น ตา หู จมูก ลิ้น กายใจ ล้วนเป็นอุปสรรคของการทำฺฌาณทั้งนั้น โทษทุกข์ทั้งหลายที่มนุษย์คนเราได้พากันเสวยอยู่นี้ ล้วนแต่เป็นจิตทั้งนั้นที่หามาใส่ถ้าจิไม่ไปหามาใส่แล้ว จิตก็จะกลายเป็นใจไม่มีอะไรเกี่ยวข้อง อยู่เป็นสุขโดยส่วนเดียว

เรากำลังแกะกาบกล้วย หาแก่น( ธรรม )จริงๆแล้วแกะไปแกะมา มันก็ไม่มีแม้แต่แก่น มีแต่กาบที่ลอกออกไปแล้ว ทิ้งแล้ว หมดแล้วซึ่งต้นกล้วย ผู้ที่แกะกาบไม่หมด ก็ยังเหลือสิ่งให้ยึดคือแก่น จริงๆแล้วที่เรียกว่าแก่นก็คือกาบอ่อนๆ (กิเลสที่บางเบา)นั่นเอง...

 

โมทนาสาธุกับน้องผึ้งด้วยค่ะ
ยึดเพื่อเข้าถึง เมื่อเข้าถึงแล้วจงปล่อยยึด แล้วท่านจะเจอกับความว่างโดยไม่ต้องยึด

 

ผู้ปฏิบัติจะต้องเป็นผู้มักน้อยสันโดษ.

กินน้อย นอนน้อย พูดน้อย.

และให้เป็นคนที่ง่ายที่สุด

กินง่าย นอนง่าย อะไรๆ ก็ให้ง่าย

แบบตาสี ตาสา ธรรมดา

สิ่งเหล่านี้ทำไปแล้วมันจะเป็นกำลังใจ...


...หากเราอยู่ใกล้ครูอาจารย์แต่เพียงร่างกาย

ส่วนจิตใจเข้าไม่ถึง

ก็ไปเพ่งโทษถึงครูบาอาจารย์

สรรเสริญครูบาอาจารย์

ท่านทำถูกใจเราก็ว่าท่านดี

ถ้าทำไม่ถูกใจก็ว่าท่านไม่ดี

ก็ปฏิบัติกันอยู่แค่นั้น ไม่เห็นมันได้อะไร...หลวงปู่ชา

 

ทางหนึ่งแสวงหาลาภ

ทางหนึ่งไปนิพพาน

รู้อย่างนี้แล้ว

ภิกษุผู้เป็นพุทธสาวก

ไม่ควรไยดีลาภสักการะ

ควรอยู่อย่างสงบ.หลวงปู่ชา ท่านได้ฝากไว้ค่ะ สาธุ.

 

อานิสงส์ ของการสร้างบุญบารมี ( ทาน, ศีล, ภาวนา )​

โดย สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก​

การถวายวิหารทาน
แม้จะมากถึง ๑๐๐ ครั้ง ( ๑๐๐ หลัง ) ก็ยังได้บุญน้อยกว่าการให้ " ธรรมทาน " แม้จะให้แต่เพียงครั้งเดียวก็ตาม " การให้ธรรมทานก็คือการเทศน์ การสอนธรรมะแก่ผู้อื่นที่ยังไม่รู้ให้รู้ได้ ที่รู้อยู่แล้วให้รู้ยิ่งๆขึ้น ให้ได้เข้าใจมรรค ผล นิพพาน ให้ผู้ที่เป็นมิจฉาทิฐิได้กลับใจเป็นสัมมาทิฐิ ชักจูงผู้คนให้เข้าปฏิบัติธรรม รวมตลอดถึงการพิมพ์การแจกหนังสือธรรมะ "

การให้ธรรมทาน
แม้จะมากถึง ๑๐๐ ครั้ง ก็ยังได้บุญน้อยกว่าการให้ " อภัยทาน " แม้จะให้แต่เพียงครั้งเดียวก็ตาม การให้อภัยทานก็คือ " การไม่ผูกโกรธ ไม่อาฆาตจองเวร ไม่พยาบาทคิดร้ายผู้อื่นแม้แต่ศัตรู " ซึ่งได้บุญกุศลแรงและสูงมากในฝ่ายทาน เพราะเป็นการบำเพ็ญเพียรเพื่อ " ละโทสะกิเลส " และเป็นการเจริญ " เมตตาพรหมวิหารธรรม " อันเป็นพรหมวิหารข้อหนึ่งในพรหมวิหาร ๔ ให้เกิดขึ้น อันพรหมวิหาร ๔ นั้น เป็นคุณธรรมที่เป็นองค์ธรรมของโยคีบุคคลที่บำเพ็ญฌานและวิปัสสนา ผู้ที่ทรงพรหมวิหาร ๔ ได้ย่อมเป็นผู้ทรงฌาน ซึ่งเมื่อเมตตาพรหมวิหารธรรมได้เกิดขึ้นแล้วเมื่อใด ก็ย่อมละเสียได้ซึ่ง " พยาบาท " ผู้นั้นจึงจะสามารถให้อภัยทานได้ การให้อภัยทานจึงเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนและยากเย็น จึงจัดเป็นทานที่สูงกว่าการให้ทานทั้งปวง
อย่างไรก็ดี การให้อภัยทานแม้จะมากเพียงใด แม้จะชนะการให้ทานอื่น ๆ ทั้งมวล ผลบุญนั้นก็ยังอยู่ในระดับที่ต่ำกว่า " ฝ่ายศีล " เพราะเป็นการบำเพ็ญบารมีคนละขั้นต่างกัน

ฉะนั้น การรักษาศีลจึงยังได้บุญน้อยกว่า การภาวนา เพราะการภาวนานั้น เป็นการรักษาใจ รักษาจิต และซักฟอกจิตให้เบาบางหรือจนหมดกิเลสคือ ความโลภ ความโกรธ และความหลง อันเป็นเครื่องร้อยรัดให้บรรดาสรรพสัตว์ทั้งหลายต้องเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในสงสารวัฏ การภาวนา จึง เป็นการบำเพ็ญบุญบารมีที่สูงสุด ประเสริฐที่สุด ได้บุญมากที่สุดเป็นกรรมดีอันยิ่งใหญ่เรียกว่า " มหัคคตกรรม " อันเป็นมหัคคตกุศล

การเจริญภาวนานั้น
เป็นการสร้างบุญบารมีที่สูงที่สุดและยิ่งใหญ่ที่สุดในพระพุทธศาสนา จัดว่าเป็นแก่นแท้และสูงกว่าฝ่ายศีลมากนัก การเจริญภาวนานั้น

เหตุใดไม่เร่งขวนขวายสร้างสมบุญบารมีที่เป็นอริยทรัพย์อันประเสริฐ์ ซึ่งจะติดตามตัวไปได้ในชาติหน้า

มีรายละเอียดอีกมากมาย สนใจอ่านต่อที่
http://www.kanlayanatam.com/sara/sara68.htm

 

"บุญ" กับ "บารมี"
เหมือนหรือต่างกันอย่างไร

"บุญ"
หมายความว่า ความดี มีทาน ศีล ภาวนา เป็นต้น ที่สามารถชำระกระแสจิตที่ถูกกิเลสทั้งหลาย มีโลภ โกรธ หลง ให้หายจากกระแสจิต ฉะนั้น บุญจึงเป็นของสาธารณะแก่สัตว์ทั้งหลายผู้เกลียดบาปที่ให้ผลเป็นทุกข์ และบุญนั้นยังสามารถให้สำเร็จผลตามมโนรถของสัตว์ทั้งหลาย ทำให้สัตว์ทั้งหลายผู้ยินดีในการเกิด ต้องเกิดต้องตายในสุคติภูมิ มีมนุษย์สมบัติ สวรรค์สมบัติ อันเป็นภพภูมิที่สัตว์ผู้ไม่รู้จักทุกข์ปรารถนากัน

ส่วน "บารมี"
คือ คุณความดี มีทาน ศีล ภาวนา เช่นกัน แต่เป็นคุณความดีที่สัตว์ทั้งหลายผู้เห็นทุกข์ภัยต่างๆ มีทุกข์จากการเกิด แก่ เจ็บ ตาย ในสังสารวัฏฏ์ บำเพ็ญกันเพื่อให้บรรลุถึงนิพพาน โดยปรารถนาให้ต้นพ้นจากทุกข์ และช่วยให้สัตว์อื่นพ้นจากทุกข์ด้วย
ฉะนั้น จึงพอสรุปได้ว่า บุญ กับ บารมี ถึงแม้จะเป็นความดีเหมือนกัน แต่ย่อมมีความต่างกัน คือ จุดประสงค์ ในการบำเพ็ญ ในการปรารถนา และผลที่ได้รับต่างกัน ทำให้เราทราบได้ว่า การทำบุญกุศลต่างๆที่เราทั้งหลายทำกันอยู่ทุกวันนี้ เป็นบารมีหรือเป็น การทำบุญทุกๆครั้ง ปรารถนาเพื่ออะไร เป็นไปเพื่อการออกจากทุกข์หรือเป็นไปเพื่อทุกข์...

ที่มา : บารมีธรรมสู่ความสำเร็จ (ชมรมกัลยาณธรรม)

 

https://www.youtube.com/watch?v=aJIv-IKsLqs
คิดถึงแม่!

เมื่อก่อนเคยมีแม่ แต่บัดนี้ ไม่มีแม่แล้ว
เหมือนก่อนเคยรู้สึกว่า ร่างกายนี้ มิใช่เรา ของเรา

แต่มาบัดนี้ ความรู้สึกว่า...
ร่างกายนี้ ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา เราไม่มีในร่างกาย ร่างกายไม่มีในเรา อีกต่อไปแล้ว

แม้้นกระทั่ง
กายละเอียดตัวที่ ๑ (จิต) ก็ไม่มี กายละเอียดตัวสุดท้าย(สติหรือคราบมนุษย์) ก็ไม่มี
มีแต่ตัวปัญญาญาณเท่านั้น ที่ยังคอยดูกายเคลื่อนไหวและจิตเคลื่อนไหว(เจตสิก) เฉยๆ
ดูด้วยใจเป็นกลาง แค่นั้นเอง​

 

อรหันต์แท้ vs อรหันต์อุปาทาน

สวัสดีครับทุกท่าน
วันนี้เรามีปุจฉาธรรมมาถามกัน นั่นก็คือ
"เราจะมีหลักพิจารณาถึง"จิตอรหันต์แท้ vs จิตอรหันต์อุปาทาน" ว่ามีความแตกต่างและจะแยกแยะได้อย่างไร?"
ขอเชิญทุกๆท่านร่วมวิสัชชนาตามปสก.และมุมมองของท่านด้วยเถิด.. สาธุครับ

 

https://www.youtube.com/watch?v=n7RKAGNcLdw&feature=endscreen&NR=1

หยดน้ำจากเบิร์ด
รีบๆฟังนะ เดี๋ยวไม่ได้ฟัง
จิตหนึ่งหยด จิตดวงนี้แหล่ะ! ที่นำเรามาเกิด พร้อมกับกรรม
จิตเรานี่แหล่ะ! เกิดสุขหรือทุกข์
และจิตนี่แหล่ะ! ที่จะไปนรก หรือ พระนิพพาน

เพราะฉะนั้น จิตใครจิตมัน!
ได้โปรดรักษาจิตและดูแลจิตตนเองให้ดีๆ
​