ทำอย่างไรดี อยากหลุดจากบ่วงรัก

คือขอเล่าคร่าวๆนะคะ เราคบหากับผู้ชายคนนึง มาได้เป็นระยะเวลา 1 ปีกว่าๆแล้ว แรกๆเราก็รักเค้านะคะเพราะเค้ายังไม่แสดงความเป็นตัวเอง(ธาตุแท้) ให้เราเห็น แต่พอผ่านมาซักระยะหนึ่งก็เริ่มแสดงความเป็นตัวเองออกมา เป็นคนที่อารมรุนแรง และมีพฤติกรรมทำร้ายร่างกาย แรกๆเรารัก เราก็ให้อภัยนะคะ แต่พอนานเข้าๆ ความรักที่มีให้มันก็ค่อยๆหมดลง เนื่องด้วยมีพฤติกรรมหลายๆอย่างที่เริ่มเข้ากันไม่ได้ แต่เหตุผลหลักคือการทำร้ายร่างกาย เราเลยขอเลิก เค้าก็ไม่ยอมเลิก และเริ่มทำตัวตามติดมากขึ้น พอมากเข้าๆ เราเคยหนีหายไป ไม่ติดต่อ ปิดมือถือหนี เค้าก็ง้อ และเราก็ใจอ่อนเพราะสงสาร ก็เลยปล่อยระยะเวลาผ่านมาเรื่อยๆ เค้าก็พยายามทำตัวดีขึ้น แต่เราเริ่มกลัวว่าถ้าเราไม่ตัดให้มันเด็ดขาดทุกอย่ลงจะบานปลาย เพราะเราไม่ได้รู้สึกรักแล้ว อาจจะมีความผูกพันธ์และความสงสารบ้าง แต่ที่แน่ๆคือเราไม่อยากมีอนาคตร่วมกันกับคนๆนี้ แต่ใจเราดันมีความสงสาร เห็นใจ ถ้าเราหนีหายไปเลย เปลี่ยนเบอร์ ย้ายที่อยู่ ทำตัวเหมือนตายจากโลกนี้ไปแล้ว มันสมควรมั้ยคะ เพราะยังไงเค้าก็ไม่ยอมเลิกเด็ดขาด ถ้าพูดเรื่องเลิกเค้าจะไม่พอใจเป็นอย่างมาก และจะพูดอยู่อย่างเดียวว่าไม่ยอม ยังไงก็ไม่เลิก แต่ด้วยพฤติกรรมหลายๆอย่างที่เรารับไม่ได้ สิ่งดีๆที่มีต่อกันก็พอมีบ้าง แต่ส่วนใหญ่ที่เค่าทำดีกับเราเพราะหวังผลแค่ให้เรารักเค้า แต่เรารักคนแบบนี้ไม่ได้ เราควรจะทำแบบนี้ดีมั้ย ให้เค้าเสียใจ ปวดใจ ทรมานใจไปสักพัก พอเวลาผ่านไปก็คงทุเลาลง แล้วเราจะบาปมั้ย ที่ทำให้เค้าเสียใจ อกหัก ถ้าเค้าอาฆาต แค้นเรา เราควรจะทำยังไงดี เพราะเค้าเคยบอกว่ารับไม่ได้ถ้าต้องถูกทิ้ง เราไม่อยากมีจิตผูกพยาบาทกับใคร และสิ่งไม่ดีที่เค้าทำร้ายร่างกายเรา เราก็อโหสิให้ เพียงแค่เราไม่อยากคบหากับคนๆนี้อีกแล้ว เราอยากหลุดจากบ่วงทุกข์นี้ ทุกข์เพราะอยู่กับคนที่เรา่ได้รัก เราอยากให้หมดเวรหมดกรรมต่อกันเสียที เพราะที่ผ่านมาเค้าทำไม่ดีกับเราไว้เยอะมากๆ เราไม่ต้องการใช้ชีวิตกับคนๆนี้ ขอคำแนะนำด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ

 

จขกท อายุเท่าไหร่ครับ

เรื่องแบบนี้ไม่ต้องทำไรให้วุ่นวายครับ ถึงเวลามาเอง ถึงเวลาก็ไปเอง ถามตัวเองบ่อยๆดีมั้ยครับว่าถ้าเลิกได้ จริงๆคุณจะไม่กลับไปหาเค้าอีก เอาใจช่วยนะครับ

 

จิตใจต้องหนักแน่น แล้วเด็ดเดี่ยวค่ะ ไม่เอาก็คือไม่เอา เลิกก็คือเลิก ถ้าคุณคิดว่าคุณกลัวผลร้ายที่จะตามมาก็แนะนำให้คุณตัดใจให้ไวแล้วทำอย่างที่คุณคิด การที่คุณยังอยู่กับเขาด้วยความสงสารหรืออะไรก็แล้วแต่ มันก็จะทำให้เขารู้ว่าคุณยังมีความรัก ยังต้องการเขาอยู่ ยังไงมันก็ไม่มีทางหลุดกันได้ สมัยนี้น่ากลัวนะค่ะ ผู้ชายตื้อไม่ยอมเลิก มาขอคืนดี ผู้หญิงไม่ยอมคืนดีด้วย ก็ฆ่าซะเลย แบบนี้มีให้เห็นเยอะ เราต้องรู้ใจตัวเราเองค่ะ เขาอาจจะมีบ้างเสียใจ เป็นทุกข์ ทรมาน แต่เดี๋ยวไม่นานความรู้สึกนี้มันก็จะต้องหายไปจากเขาแน่นอน ถ้าคิดว่าเราตัดได้แน่นอนก็เดินหน้าต่อไป แล้วก็อโหสิกรรมกันไปค่ะ ไม่ต้องไปผูกพยาบาทกับเขา จิตใจเราเท่านั้นแหละค่ะที่มันจะทำให้เราเป็นทุกข์หรือมีความสุข ไม่มีใครทำให้เราเป็นทุกข์ใจได้ มากกว่าใจของเราเอง ถ้าคิดว่ายังรัก ยังห่วง ยังสงสารอยู่ก็ไม่ต้องทำอะไรอยู่ต่อไป แต่ถ้าคิดว่ายังไงก็อยู่กับคนๆนี้ไม่ได้แล้ว จะยื้อไปทำไมค่ะ ตัวคุณเองก็อาจจะไม่ปลอดภัย ตัดบัวอย่าให้เหลือใยค่ะ ถ้าตราบใดที่เหลือใย มันก็ยังรัดเราไว้ค่ะ ฟันธง แล้วก็ตัดเลย ไม่ติดต่อ ไม่พูด ไม่คุย ไม่รับรู้

 

คำกล่าวข้างบน..ดูเหมือนจะขัดแย้งกับการกระทำของท่านจขกทเองเสียแล้ว..

เหตุใดท่านจขกท จึงยังยอมรับให้เขากลับเข้ามาในชีวิตครั้งแล้วครั้งเล่าหลังจากตัดขาดการติดต่อ..มีใครบังคับท่านจขกท หรือครับ?..

ท่านจขกท ควรจะใจดีมีเมตตาแก่ตนเองให้มากกว่าสงสารเห็นใจพาลบุรุษที่สามารถทำร้ายร่างกายคนที่ตนบอกว่ารักนักหนาได้ ..อันความรักนั้น ไม่ได้ตั้งอยู่คงที่ตลอดไปเท่าเดิมเลย นี่ถ้าเขานึกไม่รักขึ้นมา ท่านจขกท มิกลายเป็นหุ่นฝึกท่ามวยหรือท่ามีดไม้ฯลฯหรอกหรือ?..คิดดูเถิดว่า ความประเสริฐไรๆจะพึงบังเกิดในชีวิตตนได้เพราะการเสพส้องคบคุ้นกับคนพาลเช่นนี้ได้ละหรือ..?

ท่านจขกท จะรอจนกว่าตนเองจะถูกทำร้ายจนพิการไปโดยอาการต่างๆเสียก่อนแล้วเขาจึงทิ้งไปเหมือนโยนขยะทิ้งไปกระนั้นหรือ?..หรือว่าจะรอจนเขาพรากลมหายใจของท่านไปแล้ว เพื่อความไม่ต้องพบเจอกันอีกในโลกนี้ภพนี้หรือ?..เหตุไรท่านจขกท จึงไม่สงสารเขาที่ต้องทำบาปกรรมหนักแก่ท่าน เพื่อประโยชน์ในการไปนรกอบายภูมิและเกิดมาต้องถูกข่มเหงอย่างที่ท่านจขกทถูกกระทำในบัดนี้..

ท่านจขกท พึงสงสารเขาในทางที่ถูกควรเถิดครับ..

ขอให้ปลอดภัยพ้นภัยโดยประการทั้งปวงครับ..

 

ใจน่ะ มันบอกตัวเองว่าอยากจะตัดเหลือเกินค่ะ แต่เวลาเค้ามาพูดดี ขอร้อง อ้อนวอนมากๆ ก็ใจอ่อนค่ะ

 

เริ่มจะพอเข้าใจแล้วค่ะ ถ้าเราจะตัดก็ควรจะตัด ไม่ต้องไปสนใจ ว่าเค้าจะรู้สึกอย่างไรใช่มั้ยคะ บอกตรงๆ ว่ามีจิตใจสงสาร หรือเรามีเวรกรรมต่อกันคะ ถึงต้องมาติดบ่วงนี้อยู่ึ มันทรมานนะคะ คนที่หวังดีกับเราก็อยากให้เราเลิก แต่เราก็กลัวผลที่ตามมาต่างๆนาๆ ทั้งคำขู่ คำอาฆาตมาดร้าย คำพูดที่ปองร้าย ทำให้ใจเราวิตกจริตเป็นอย่างมาก เลยเกิดความสับสน ปนกันไป

 

ขอบคุณสำหรับคำชี้แนะ และการเตือนสติค่ะ เป็นไปได้มั้ย ว่าเราเคยไปทำกรรมอะไรไว้กับผู้ชายคนนี้ เราถึงต้องมาเปนแบบนี้ และยังมีความสงสารเจือปนอยู่ จึงเป็นเหตุที่ทำคอยมาฉุดรั้งตัวเราเอง ให้ไม่หลุดพ้นเสียที

ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันบอกไม่ถูก เวลาที่เค้าทำร้าย ทำให้เราเสียใจ เราจะมีความรู้สึกเจ็บแค้น ฝังเข้าไปในใจเปนอย่างมาก ทั้งๆที่ตอนที่เค้าทำร้ายเราเค้าไม่เคยสงสารเราเลย และไม่เคยยั้งมือ ยิ่งโมโหยิ่งทำแรงขึ้นๆ แต่พอเค้ามาขอโทษ และทำดักับเรานิดหน่อย เราก็กลับหายโกรธ และให้อภัย มันมีความรู้สึกทั้งรัก ทั้งเกลียด ปนกันไป แต่จะเป็นไปในทางเกลียดมากกว่า ทุกวันนี้ก็ทรมานใจ อยากหลุดบ่วงนี้ให้ได้จริงๆ มันทรมาน และก็สมเพศตัวเอง ที่ทำไมต้องมารู้สึกสงสาร กลัวว่าจะทำให้เค้าผูกใจเจ็บ หรือว่าเรากำลังตาบอด หรือเพราะเวรกรรมอันใดทำให้ต้องมาเจอแบบนี้

อ้อ ลืมบอกไปค่ะ เราอายุ 25 ค่ะ หรือเพราะเป็นช่วงเวลาแห่งการชดใช้กรรมคะ มันทรมานจริงๆนะคะ

 

สิ่งที่เป็นกรงกักขังคุณไม่ใช่คนอื่นแต่เป็นความคิด ความเชื่อของตัวคุณเอง การที่เรา
ต่อต้านอะไรมันเป็นการให้พลังกับสิ่งนั้นและทำให้มันเกิดเป็นจริงขึ้นมาได้ ดังที่พระ
พุทธองค์กล่าวว่า "สัตวโลกอันจิตย่อมนำไป ย่อมกระเสือกกระสนไปเพราะจิต สัตว์ทั้ง
หมดทีเดียวย่อมเป็นไปตามอำนาจของธรรมอันหนึ่ง คือจิต ดังนี้." คุณเคยสังเกตไหม
ว่าคุณคิดว่าเขาไม่มีทางยอมเลิกกับคุณกี่ร้อยกี่พันครั้ง สิ่งนี้แหละที่จะทำให้เขาไม่ยอม
เลิกกับคุณจริงๆ ถ้าคุณสามารถจะรู้ทันความคิดของคุณได้และเปลี่ยนมันได้หมด โดย
การรู้ทันความคิดของตัวเอง และวางอุเบกขาต่อมันได้ ภาพที่คุณเคยคิดแบบนี้จะ
ปรากฏออกมาเรื่อยๆ ถ้าคุณวางอุเบกขากับมันได้หมด คุณจะดึงเอาพลังงานที่คุณทิ้งไว้
กลับมาได้หมด จิตจะเบาและปลอดโปร่งไม่ว่าเรื่องอะไรก็สำเร็จได้ แก้ได้ด้วยใจตัว
เดียว ถ้าคนที่เราอยู่ด้วยไม่สอดคล้องกับใจของเราแล้วเขาก็อยู่กับเราไม่ได้ จะต้องออก
จากชีวิตของเราไปในที่สุด การเปลี่ยนแปลงที่แท้จริงเกิดขึ้นที่ใจของเราเอง

 

ตอบ..ที่แน่ๆคือเพราะเยื่อใยแห่งตัณหาที่ท่านจขกทสร้างขึ้นนั่นเอง จึงยังตัดไม่ตายขายไม่ขาดขึ้นชื่อว่าตัณหาแล้วเขามีพละกำลังยิ่งกว่าสิ่งใด ..ต่อให้เขาทำร้ายเราปางตาย เมื่อเยื่อใยนี้ยังมีอยู่ก็ยอมได้ไม่เกี่ยงเลย..

ไม่ใช่กรรมอะไรๆที่ท่านจขกท ต้องชดใช้อย่างที่ท่านพยายามอ้างด้วยความเข้าใจผิดหรอกครับ.. เพราะความรู้สึกรักๆชังๆที่เกิดในใจณ.บัดนี้ เป็น"กรรมใหม่"ที่เกิดเพราะอำนาจบงการของตัณหา ..ที่จริงตนนั้นทราบชัดว่า ชายคนนี้อันตราย แต่ที่ยังปล่อยให้เขาเข้ามาในชีวิตก็เพราะยังไม่อาจตัดบ่วงเสน่หาที่ตนสร้างขึ้นเองได้เท่านั้นเอง.

คนส่วนมากเข้าใจผิดเรื่องนี้มาก ยังเข้าใจว่าตนคงต้องใช้กรรมอะไรๆจึงปล่อยชีวิตให้ถูกกระทำย่ำยีต่างๆ..........ที่แท้ เป็นเพราะอำนาจตัณหาในใจตนเท่านั้นจึงไม่อาจพาตนให้พ้นวิบากอันน่ากลัวนานาประการไปได้..

 

ขอบคุณค่ะ พูดได้ดีมากค่ะ แต่ก็ยังไม่ต่อบเข้าใจอยู่ดีอ่ะค่ะ ให้คิดว่า ยังไงเราก็จะเลิกกับคนๆนี้ให้ได้อย่างนี้หรือคะ

 

แล้วอย่างนี้ควรทำอย่างไรคะ เห็นด้วยอย่างยิ่งเลยค่ะ ว่าคงเป็นเพราะตัวเราเอง เพราะใจมันสงสาร ทั้งเกลียด มันต่างๆนาๆ ตอบตัวเองไม่ได้ แต่จิตใต้สำนึกมันก็เตือนก็บอกว่าอย่าปล่อยให้ผ่านนานไปกว่านี้ ไม่งั้นทุกอย่างมันจะเลวร้ายลงไปเรื่อยๆ ช่วยให้สติปัญญาแก่คนโง่เขลาด้วยนะคะ

 

ณ เวลานี้ ที่คุณยังตัดสินใจไม่ได้สักที เป็นเพราะ
คุณรักตัวเอง หรือ คุณรักเขา?
และที่เขาไม่ยอมให้คุณลาจาก เป็นเพราะ
เขารักคุณ หรือ เขารักตัวเอง?
ทุกสิ่งอย่างมีเหตุ มีผล ในตัวของมัน ค่อย ๆ พิจารณาดูว่า
ปัญหาที่แท้นั้น มาจากไหน?
อย่าได้เอาเพียงแค่อารมณ์ส่วนตัวมาเป็นเครื่องตัดสิน
วางอารมณ์นั้น ๆ เสีย แล้วคุณอาจจะได้พบ คำตอบที่ถูกต้อง
ไฟ ที่มันมอดดับลงแล้ว แต่หากยังหลงเชื้อไว้อยู่ มันก็พร้อมที่จะลุกโชนได้เสมอ...
ขอเป็นกำลังใจให้ครับ

 

คุณสามารถจะรู้ทันความคิดของคุณได้ไหม คุณสามารถรู้ตัวทุกครั้งได้ไหมว่าเมื่อไหร่
คุณมีความคิดว่าแฟนไม่มีทางยอมเลิกกับคุณ เพราะเมื่อไหร่คุณรู้ทันมันได้คุณก็
สามารถจะเปลี่ยนมันได้ และไม่ยอมให้มันครอบงำคุณได้ การทำแบบนี้ไม่เพียงแต่จะ
เปลี่ยนความคิดของคุณ มันยังทำให้เหตุการณ์ในชีวิตของคุณเปลี่ยนไปอย่างไม่น่าเชื่อ
ด้วย เมื่อไหร่ที่คุณทันความคิดของคุณ เริ่มจากความคิดว่าแฟนไม่มีทางยอมเลิกกับคุณ
ก็ได้ มองมันเฉยๆ แล้วไม่ปรุงแต่ง ให้จินตนาการว่าโยนมันออกไปพร้อมกับลมหายใจ
ออกแล้วเป็นอิสระจากมันก็ได้ เพราะเมื่อเราหายใจออกเราจะคิดได้น้อย เมื่อความคิดนี้
ดับไปภาพที่เราเคยคิดแบบเดียวกันนี้มันจะผุดเข้ามาเรื่อยให้ทำแบบเดียวกัน มันจะ
ย้อนกลับไปเรื่อยๆ จนถึงเวลาที่เราเริ่มความคิดนี้เป็นครั้งแรก หรือถ้ามีปมในใจก็อาจ
ย้อนไปตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ภาพเป็นร้อยๆ พันๆ ภาพถ้าเราวางเฉยปล่อยวางได้หมด เราถึง
จะเปลี่ยนชีวิตเลือกชีวิตตัวเองได้อย่างแท้จริง

 

จริงๆที่ทั้งสามท่านพูดมา คุณ ddman, bluebaby 2 และ คุณ นพณัฐ พูดมามันเป็นคำแนะนำที่ดีมาก และเห็นด้วยทุกข้อกับทุกคน ชัดเจนดีอยู่แล้วค่ะ เป็นภัทร ภัทรจะไม่มีคำถามมาหักล้างอีกแล้วนะค่ะ แต่ที่ท่านเจ้าของกระทู้ ยังไม่หายสงสัย ยังรู้สึกไม่เข้าใจ ขัดแย้งก็แสดงว่าท่านเจ้าของกระทู้ยังวางไม่ลงค่ะ และการที่คุณยังวางไม่ลง หรือไม่ยอมวาง ต่อให้พวกมีอีกกี่ท่านมาแนะนำ คุณก็ยังมีข้อสงสัยอยู่เช่นนี้แหละ

ว่าจะไม่พูดแล้วนะ เพราะมันเหมือนกับขุดสิ่งที่ฝังกลบมานานเป็น 20-30 ปีออกมาพูด ภัทรขอบอกได้เลยว่าภัทรอ่านกระทู้ของคุณเหมือนกับกำลังดูตัวเองย้อนกลับไปในอดีต ถึงได้พูดได้เต็มปาก เพราะมันมาจากประสบการณ์จริง ถ้าไม่ตัดใจเลิก ไม่หนีตอนนั้นก็ตายสถาณเดียว ดิฉันไม่เคยรักผู้ชายคนนั้นด้วยซ้ำ มันเป็นเพราะวัยเด็กและพ่อแม่ ถามว่าไม่ได้รักก็ต้องทนอยู่ถึงสามปี โดนถูกกระทำ ถูกซ้อมปางตายไม่รู้กี่ครั้ง ครั้งล่าสุดที่ทำให้ตัดสินใจได้ถูกซ้อมสลบไปห้าวัน เพื่อนที่เป็นทนายพาส่งโรงพยาบาล 5 วันถึงฟื้นแล้วเอามาส่งพ่อแม่ ที่นี้คุณเข้าใจหรือยังค่ะ หรือคุณจะรอให้ตายไปก่อนถึงจะตัดสินใจได้ว่า ผู้ชายห่วยๆ จะเก็บมันเอาไว้ให้มันมาฆ่าเราตายก่อนหรือไง

ขนาดภัทรหลุดพ้นมาได้ ยังโดนขู่ว่า "อย่าให้เจอที่ไหนนะ เจอเมื่อไหร่จะฆ่าให้ตาย" เอ้อ ไม่รู้ว่ามันจะมาฆ่าเราด้วยเหตุผลอะไร กับอีแค่เราเลือกที่จะไม่ทนต่อไป แล้วเป็นไง ไอ้คนที่อาฆาตเราหวังให้เราตาย มันก็ตายก่อนเราไปแล้ว จะไปปลุกผีขึ้นมาขออโหสิกรรมก็ไม่ได้ แต่ภัทรอโหสิกรรมให้เขาตั้งแต่เราตัดสินใจหลุด แล้วออกมามีชีวิตใหม่แล้ว แต่เขาซิ จนกระทั่งร่างกายถูกเผาเป็นเถ้าถ่านไปแล้วก็ไม่มีโอกาสได้ขออโหสิกรรมกับสิ่งที่ทำกับเรามาทั้งหมด ก็ขออย่าได้ตามมาชดใช้กันอีก เพราะไม่อยู่ให้มาตามใช้กันอีกหรอกไม่ว่าจะชาติไหนๆ

ทุกวันนี้เลยเข็ดขยาดผู้ชาย อยู่เป็นหม้ายมา ยี่สิบกว่าปีแล้ว ทีนี้คุณเจ้าของกระทู้คงจะเข้าใจแล้วใช่ไหมค่ะ แล้วถ้าตราบใดที่คุณยังไม่ตัดความอาลัยอาวรณ์ ความสงสาร เห็นใจ ความพิสวาสคนเลวๆ คุณก็ไม่ต้องมานั่งถามหรอกค่ะ ว่าควรจะทำยังไง ถามคนอื่นเขาก็บอกคุณไว้หมดแล้ว ถามใจตัวเองดีกว่า ว่าที่ออกมาตั้งกระทู้เนี่ย เพียงแค่ต้องการหายทุกข์แค่ชั่วครู่ชั่วคราว หรือว่าอยากจะหายทุกข์อย่างถาวร เลือกเอาเองเถอะนะค่ะ ดูดิฉันเป็นตัวอย่างละกัน โดนซ้อมซะกะโหลกยุบ สมองหยุดการพัฒนาตั้งแต่ตอนอายุ 23 ทุกวันนี้หร๋อแก่แล้ว แต่ก็ยังเป็นเด็กเหมือนเดิม จะผูกจะมัดอะไรกันนักหนา แก้และคลายปมเถอะ ขอให้คุณคิดได้นะค่ะ แล้วถ้าสักวันคุณโดนทำร้ายร่างกายเรื่องที่เขามีผู้หญิงคนอื่นด้วยนะ คุณยิ่งจะเจ็บช้ำใจนักเป็น ร้อยเท่า พันเท่าค่ะ ถ้าไม่เจอมากับตัวจะไม่มาพูดเลย อยากรัก อยากหลง ก็ต้องให้รู้รสชาติของความเจ็บปวดค่ะ

 

แนะนำให้ถือศีลข้ออพรัมจริยาแทนข้อกาเมสุมิฉาจาราคะ

 

แล้วคุณต้องเข้าใจด้วยว่า ชีวิตภัทรไม่เคยเอาเรื่องราวในอดีตหรือเรื่องส่วนตัวมาเล่าให้ใครฟังหรือในที่สาธูารณะ เพื่อนๆในนี้รู้จักกันมากี่ปีก็คงไม่มีใครรู้ว่าชีวิตที่ผ่านมาของภัทรมันบัดซบแค่ไหนเจ็บช้ำปางตาย แต่ที่ยอมบอกคุณเพราะถือว่าเป็นวิทยาทานให้ความรู้ เอาประสบการณ์ของตัวเองมาพูดเพื่อให้คนๆนึงสามารถหลุดจากบ่วงกรรมได้ เหมือนเอาเรื่องของตัวเองมาฉายหนัง แต่ก็อยู่ที่ว่าคนดูเขาจะรับรู้ถึงสิ่งที่กำลังฉายให้ดูหรือป่าวด้วยนะค่ะ

 

อ่านเรื่องของท่านภัทรอังคารแล้ว ขนลุกครับ..!!

มิน่าเล่า นามนี้มีความเห็นที่ตรงและมีประโยชน์ทุกครั้ง เพราะมีประสบการณ์ตรงนี่เอง อนุโมทนาอย่างยิ่งครับ ..

 

คุณบอกว่าคุณอายุ 25 เบญจเพศพอดี ก็ระวังตัวให้มากๆ ช่วงเบญจเพศนี่แหละ อะไรๆมันก็จะเป็นไป ค่ะคนเราถ้าไม่มีเวรมีกรรมต่อกันมันก็คงไม่ได้มาเจอกันหรอกค่ะ แต่ที่คุณติดบ่วงไม่ใช่จากเวรกรรมประการใดเลย อย่าไปโทษเวรกรรม เวรกรรมแค่นำพาให้เราต้องมาเจอะเจอกับคนที่ต้องใช้เวรใช้กรรมเขา แต่เมื่อเรารู้แล้วว่าเขาเป็นเจ้ากรรมนายเวร ก็จะอยู่ทำไมละค่ะ วิ่งสิค่ะ เหมือนโดนผีหลอกอ่ะ อยู่ให้ผีหลอกเราจนหัวโกร๋นตาย หัวใจวายตาย หรือเลือกที่จะวิ่งหนีเพื่อให้หลุดพ้น เชื่อว่าทุกคนเลือกที่จะวิ่งเพราะตกใจแล้ว เราก็ควรจะตกใจกับผู้ชายว่า "เฮ้ย ไหนเอ็งพร่ำบอกว่ารักข้าหนักรักหนา แล้วไหงทำร้ายกัน มันหลอกกันชัดๆนี่หว่า" ตรูไม่อยู่แล้วก็วิ่งหนีไปสิค่ะ

แต่คุณไม่วิ่งไม่ทำ เพราะอ้างว่า สงสารเขา ไม่อยากทำร้ายจิตใจเขา กลัวคำขู่ คำอาฆาตพยาบาทของเขา กลัวทำไม คนเราเมื่อมันเป็นคนอื่นสำหรับเราไปแล้ว ต่อให้มันมาขู่มาทำร้ายเรา คุกเขาไม่ได้มีไว้ขังเอ๋งนะค่ะ ก็จัดการได้ เขาไม่ใช่ญาติโก โหติกาเรา ไม่ใช่พ่อแม่ผู้ให้กำเนิด เลิกกันแล้วก็เป็นคนอื่นสำหรับเรา หยุดหลอกใจตัวเองดีกว่านะค่ะ ถามใจตัวเองดูเอา พี่ก็ยกแม่น้ำทั้งห้า มาพูดให้ฟังแล้วนะ จริงๆเรื่องแบบนี้ไม่ค่อยอยากยุ่งหรอก ถ้าเขาได้รับคำแนะนำจากเราแล้วเขารับฟังมันก็เป็นการดี แต่ถ้าเขาไม่ฟังเรากับไปมีชีวิตเดิมๆ ไอ้คนที่แนะนำนี่แหละค่ะ มันจะถูกมองเป็นหมาละสิค่ะ 55555 กำลังอยู่ในวัยเบญจเพศคิดให้ดีๆนะค่ะ ถ้าอยากกจะผ่านช่วงนี้ไปได้ ตอนชีวิตพี่เป็นทุกข์พี่ก็ช่วงวัยนี้เลยแหละ ตอนนั้นก็เกือบตายไงค่ะ บุญยังช่วยพระท่านยังสงสารเมตตาว่าให้ตายยังไม่ได้ อย่างน้อก็ยังจะทำบุญสร้างกุศลไปได้อีกนาน ถึงได้รอดมาเป็นคนทำแต่บุญ สร้างกุศล ช่วยเหลือผู้คนมาจนทุกวันนี้ไง ยุติความคิดอะไรที่แย่ๆ แล้วรองหันเข้าหาธรรมดู ธรรมะจะนำความสว่างมาให้เราหลุดพ้นภัยในวัฎสงสาร

 

ขอชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย ตายเมื่อไหร่ ขอถึงซึ่งพระนิพพาน

สาธุ... อนุโมทนา คุณภัทร ด้วยนะครับ
และขอขอบพระคุณในธรรมทาน อันเป็นประโยชน์ยิ่งแล้วครับ

 

ขอบพระคุณมากค่ะ คุณ ddman ภัทรเจออะไรมาเยอะมากค่ะ เห็นทุกข์ เห็นภัยมาตั้งแต่เด็ก เจอจนชินแล้วกับความทุกข์ ทุกวันนี้สามารถอยู่กับมันด้วยความว่างป่าว เมื่อก่อนถึงขนาดคิดฆ่าตัวเองตายเพื่อให้หลุดเลยนะ คิดว่าถ้าตายได้ก็หนีมันพ้น 5555 มันเป็นความคิดของเด็กปัญญาอ่อน แต่ทุกวันนี้ภัทรดีใจที่ภัทรเลือกที่จะอยู่ แล้วตัดสินใจได้ดีมาก ชัยชนะก็อยู่ที่เราค่ะ

เดี๋ยวนี้ทุกข์ยังไงก็แค่มองมันเฉยๆค่ะ ไม่กระสับ กระส่าย ไม่ร้อนรน ไม่ทุรน ทุรายแล้ว เพราะเราเดินตามทางพระพุทธองค์ เราเย็นได้ ยอมได้ ยิ้มได้ กับทุกๆเรื่องเพราะว่าเรามีจิตเมตตา ไม่อาฆาต พยาบาท ไม่จองเวร ไม่อะไรๆกับใครทั้งนั้น รักความสงบ ภัทรอยู่ในเว็บนี้มากี่ปี บางทีก็หนีออกไปบ้างแต่สุดท้ายก็ต้องย้อนกลับมา มีเพื่อนไม่กี่คนที่รู้เรื่องราวความเป็นไปต่างๆหรือแทบจะไม่มีใครรู้เลยด้วยซ้ำเพราะไม่อยากพูดให้ใครฟัง คนรักเราก็มี คนเกลียดเราก็อาจจะแยะ 55555 พูดไปเขาสงสารเห็นใจมันก็ดีไป เผลอๆจะเอาเรื่องเรามาเหยียบย่ำซ้ำเติมอีกค่ะ เลยไม่เคยอยากจะพูด แต่ที่คิดว่าที่พูดได้ในวันนี้เพราะเราเข้มแข็งมากแหละ มากกว่าที่อะไรๆในอดีตจะมาทำร้ายเราได้ค่ะเพราะเราอยู่กับปัจจุบัน เราทำวันนี้ให้ดีที่สุด ไม่มองอดีต และไม่คาดหวังกับอนาคตที่ยังมาไม่ถึง