ขอเพียงที่พักใจ

ตอนนี้มาอาศัยเพื่อนอยู่ชั่วคราว ยิ้มและหัวเราะได้อีกครั้ง แต่บางคราวก็ยังมีแอบซึมๆอยู่ พยายามจะกลับมาดูแลตัวเองอีกครั้ง อยากเป็นคนสวยและจิตใจดี เพื่อนชวนเราออกไปเที่ยวจะได้เจอผู้คนใหม่ๆมาคุยเล่นๆ แต่เราว่าสถานบันเทิงมันก็อาจจะเจอแต่คนที่มีศีลห้าไม่ค่อยครบ ไปวัดสถานปฏิบัติธรรมแม้จะมีหนุ่มๆให้มองน้อย แต่ฟลุ๊คมาก็อาจจะเจอหนุ่มที่เป็นคนดีมีศีลธรรมจะได้คุยภาษาเดียวกันรู้เรื่อง พูดเล่นกันกับเพื่อนพวกเราก็ขำกันใหญ่ โชคดีที่เรามีครอบครัวที่น่ารักทั้งพ่อและแม่ เวลาที่เราทุกข์ท่านพร้อมจะปกป้อง มาอยู่เป็นเพื่อนและมารับเรากลับบ้าน เราบอกท่านว่าเราอยากพักผ่อนไม่ต้องทำงานสักพักใหญ่ๆ ท่านก็พร้อมจะอุ้มชูเรา เราอยากท่องเที่ยวเข้าวัดเข้าวาไปตามเรื่องท่านก็ตามใจเรา อะไรก็ได้ที่จะทำให้ลูกรู้สึกดี เราว่าถ้าในชีวิตเราจะศึกษาใครสักคน พื้นฐานภูมิหลังในครอบครัวของเขาสำคัญมาก ว่าพ่อแม่เขาปฏิบัติต่อกันอย่างไร พี่น้องเขาปฏิบัติต่อกันอย่างไร บางอย่างมันอยู่ในจิตใต้สำนึก ส่งผลถึงความเป็นตัวตนและพฤติกรรมออกมา ตอนนี้เราเข้มแข็งบ้างแล้ว อยากให้กำลังใจทุกท่านที่อกหักรักคุดเหมือนเรา เราไม่คิดที่จะอยากได้แฟนเราคืนมาเพราะเปรียบเทียบตามความเป็นจริงระหว่างข้อดีกับข้อเสียแล้ว เขาทำกับเราอย่างหลังเยอะกว่า เรานอนร้องไห้มาเกือบครึ่งปี มันคงมากพอแล้วที่เราจะทนและคิดเสียดาย

 

ตามท่านพี่ติงติงผู้เปี่ยมด้วยเมตตา มาส่งกำลังใจให้ครับ..

ขอฝากข้อคิดเพื่อเสริมใยเหล็กให้ใจในเวลานี้จากพระพุทธดำรัสว่า..


อสาเร สารมติโน
สาเร จ อสารทสฺสิโน
เต สารํ นาธิคจฺฉนฺติ
มิจฉาสงฺกปฺปโคจรา . . . ฯ ๑๑ ฯ

ผู้ใดเห็นสิ่งที่ไม่เป็นสาระ ว่าเป็นสาระ
เห็นสิ่งที่เป็นสาระ ว่าไร้สาระ
ผู้นั้นมีความคิดผิดเสียแล้ว
ย่อมไม่ประสบสิ่งที่เป็นสาระ

In the unessential they imagine the essential,
In the essential they see the unessential;
They who feed on wrong thoughts as such
Never achieve the essential.

สารญฺจ สารโต ญตฺวา
อาสารญฺจ อสารโต
เต สารํ อธิคจฺฉนฺติ
สมฺมาสงฺกปฺปโคจรา . . . ฯ ๑๒ ฯ

ผู้ที่เข้าใจสิ่งที่เป็นสาระ ว่าเป็นสาระ
และสิ่งที่ไร้สาระว่าไร้สาระ
มีความคิดเห็นชอบ
ย่อมประสบสิ่งที่เป็นสาระ

Knowing the essential as the essential,
And the unessential as the unessential,
They who feed on right thoughts as such
Achieve the essential.

 

คืนนี้เพื่อนไม่อยู่ห้อง เราจึงอยู่ห้องเพื่อนคนเดียว ทั้งที่จะเกือบอาทิตย์แล้วจู่ๆอาการเดิมก็กลับมาอีก เรารู้สึกว่าเหงาจนจับหัวใจ รู้สึกไม่มีเรี่ยวแรงขึ้นมาดื้อๆ ถามตัวเองว่ารออะไร เหมือนใจมันเราอะไรอยู่ รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่โทรมาถามหรอกว่ากินข้าวหรือยัง แค่นี้ที่ใจอยากจะได้ยินจะได้รู้สึกว่ามีค่าขึ้นมาบ้างแม้เขาจะจากไปแล้ว ใจเขาคิดอะไรอยู่จะมีบ้างไหมที่บางชั่ววินาทีเขาจะคิดว่าเราเป็นยังไง ใจคนเรายากแท้หยั่งถึงจริงๆ อยู่กับตัวเองมาหลายวันแต่ต้องมาแพ้ให้กลับคืนวันเสาร์ คืนที่หลายคู่ที่เราร็จักเขาไป ดูหนัง กินข้าวกัน แต่เราซิ ร้องไห้ขี้มูกโป่ง อยู่กับคีย์บอร์ด โทรศัพท์ก็ยังคงเงียบเหมือนเดิม อยากจะผ่านความรู้สึกที่อ่อนแอนี้ไวๆ

 

หากเป็นไปได้ หาหนังสือที่ชอบมาอ่านนะคะ ความเพลิดเพลิน จะทำให้ลืมไปได้ชั่วขณะ

อาการที่น้องเป็น พี่ติงเข้าใจดี ผู้หญิงเราเคยมีอาการแบบนี้กันเกือบทุกคนค่ะ เวลาที่เราเหงา อ้างว้าง ต้องการเพื่อน มันโหดร้ายมาก ยากนักที่ผู้ชายจะเข้าใจ เพราะผู้ชายและผู้หญิงคิดไม่เหมือนกัน

นอนภาวนาก็ได้นะคะ หายใจเข้า ว่า"พ่อ" หายใจออกว่า"แม่" ก็ได้ พระอรหันต์สองท่านนี้รักและเมตตาเราเป็นที่สุด ความรักของท่าน จะช่วยน้องได้ เราต้องรักตัวเอง เราต้องรักคุณพ่อคุณแม่ของเราให้มากกว่าใคร มากกว่าคนที่แสนจะใจร้าย ใจดำ ที่เราเคยหลงรัก

เวลาที่เราเจ็บ คุณพ่อคุณแม่ของเรา ท่านเจ็บมากกว่า เพราะเราเป็นดั่งแก้วตา ดวงใจของท่าน เอาภาพของท่านมากอดนอนก็ได้นะคะ มองที่ดวงตาของท่าน เราจะต้องเข้มแข็ง และเอาชนะได้ สู้ๆนะคะคนดี

 

kookandf ทานข้างหรือยัง
อย่านอนดึกนะ catt1

 

หากสามารถถ่ายเทความทุกข์ของน้องมาไว้ที่พี่ได้
พี่จะไม่ลังเลเลยนะคะ แต่ว่ามันทำไม่ได้....
และในขณะเดียวกัน หากส่งความรัก
ความปรารถนาดี ความห่วงใย จากพี่
ไปเติมเต็มให้น้องได้ พี่ก็จะรีบทำในทันที....

 

เพื่อนๆทุกคนในเว็บพลังจิต ขอส่งกำลังใจมาให้นะคะ
​

 

​

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=KLfMuIUCdak&feature=related]ทะเลใจ -คาราบาว - YouTube[/ame]
​

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=ByCpo0sc49k&feature=related]รอยยิ้มนักสู้ - YouTube[/ame]
​

 

ขอบพระคุณพี่ติงติงมากๆค่ะ อ่านทุกข้อความที่คุณพี่ส่งมาให้เราซาบซึ้งมาก ยกมือขึ้นท่วมหัวของให้พี่ได้เจริญทางธรรมถึงธรรมสูงสุดนะคะ

 

สวัสดีค่ะ จขกท

ลองจับลมหายใจดูสิคะ อารมณ์ที่เกิดขึ้นมันเหมือนก้อนเมฆที่ลอยผ่านมา ให้มองดูมันเฉยๆ ไม่ใช่ของเรา เดี๋ยวมันก็ผ่านไป

;aa57

 

ขอบคุณทุกท่านนะคะที่มาให้กำลังใจคนยากอย่างเรา ดีใจที่ยังมีคนมองเห็น ขอบคุณคนที่ผลิตคอมเครื่องนี้มาให้เราได้ซื้อใช้ ขอบคุณผู้ที่นำส่งอินเตอร์เน็ทมาให้เราใช้ อย่างน้อยในยามที่ทุกข์ทนและมืดมนอย่างนี้ เราก็ได้กัลยามิตรใหม่ที่แสนดี แม้เราจะไม่เคยพบหน้ากันมาก่อนแต่บางอย่างทำให้เรารู้สึกเหมือนพวกท่านคอยดูและส่งกำลังใจให้เราอยู่ ฟังเพลงทะเลใจแล้วหวนคิดอีก เพราะเขาชอบคารบาว เขาเคยเล่นกีต้าร์เพลงนี้ให้เราฟัง แต่เราก็ชอบเนื้อหาของทั้งสองเพลง เนื้อเพลงมันยิ่งกว่าใช่ ขอคุณนะคะ

 

"ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์ " นี้เป็นสัจจะโดยแท้ ไม่เป็นอื่นเลย....เพราะความรัก กับความหวัง นั้นเป็นของคู่กัน.... พอเรามีความรัก เราก็ย่อมมีความหวังขึ้นมา.....รักมาก ก็หวังมาก..หวังมาก ก็ผิดหวังมาก...

รักน้อย ก็หวังน้อย...หวังน้อย ก็ผิดหวังน้อย...ไม่รักเลย..ก็ไม่มีหวัง..เมื่อไม่มีความหวังใดๆ .."ความผิดหวัง" ก็ย่อมไม่ปรากฏแก่เขาผู้นั้นได้

เราพึงรู้ว่า การจะได้ผลแห่งการสมรักหรือไม่นั้น ก็ต้องมีปัจจัยแห่ง"ผล" นั้นๆประกอบด้วย...เราไม่มีอำนาจจะบังคับบัญชาผลธรรมได้เลย....เขาเกิดขึ้นจากเหตุปัจจัย.. หากเหตุปัจจัยมีบริบูรณ์เพียงพอให้ผลนั้นๆเกิด เขาก็ต้องเกิด...ธรรมทั้งหลาย ล้วนไหลมาแต่เหตุ..นั้นก็เป็นสัจจะความจริง....
เขาไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเราอยากจะให้เกิด.. หรือเขาจะไม่เกิด หากเราไม่ต้องการให้เกิด..นี้ไม่อยู่ในฐานะที่จะเป็นไปได้..
..แต่ เพราะเราไม่เข้าใจ..เราจึงวิ่งวุ่นวายเพราะกิเลสโลภะบ้าง กิเลสโทสะบ้าง...เราจึงหลงไป เพราะเราไม่รู้ว่า เขามี เขาเป็นไป เพราะอำนาจเหตุปัจจัย..เราก็เป็นทุกข์เดือดร้อนใจมาก..เพราะเรามักพบว่า "มันไม่ได้ดั่งใจเรา" จริงๆ..พอไม่ได้ดั่งใจ เราก็หลงไปทำบาปต่อไปอีก..

ดังนั้น "ปัญญา" เบื้องต้นจึงจำเป็นเหลือเกินสำหรับชีวิต สำหรับจิตใจของเรา...หากเราอยากจะรักแล้ว ปัญญาเขาจะบอกเราเองว่า ระวังใจเราจะเป็นทุกข์นะ..เราจึงยอมรับได้ "ในผล ที่จะไม่สมรัก" เพราะ เรารู้ว่า ไม่ได้มีเหตุปัจจัยร่วมกันมา....

เพราะ เรามีปัญญาเป็นเพื่อน เป็นกัลยาณมิตรในใจของเรา โดยที่เราไม่ต้องไขว่คว้าหาเพื่อนที่อื่นมาปลอบใจเรา ซึ่งบางครั้งเราก็หาได้ บางครั้งก็ไม่ได้ ดังนั้นผู้ที่มีปัญญาเป็นกัลยาณมิตรแล้ว ...เมื่อ อยู่หลายคนเขาก็เป็นสุข อยู่คนเดียวเขาก็ไม่เดือดร้อนเพราะความเหงา หรือว้าเหว่..เขาย่อมมีใจเป็นกุศลที่เกิดขึ้นประกอบปัญญาได้เนืองๆ..และใจ ที่เป็นกุศลนั้นเขาเป็นใจที่สวยงาม ย่อมกั้นโทสะที่เป็นความเดือดร้อนใจไปเสียได้...เขาก็จะมีแต่ความปรารถนาดี ผ่องแผ้วกับกุศลของเขาได้...

ถ้าอยากจะรักใครซักคนหนึ่ง..ต้องรู้จักที่จะรักถูกคน....ท่านรู้หรือไม่ว่า ท่านรักคนๆหนึ่งเป็นชีวิตจิตใจ ไม่ว่าท่านจะรู้หรือไม่ แต่ความจริงก็เป็นเช่นนั้น...คนๆนั้นคือ ตัวของท่านเองนั่นไง...หากท่านถูกฟันแขนเลือดอาบ ตอนนั้นท่านจะกลัวตายเป็นอย่างยิ่ง..ท่านสามารถลืม"คนอื่น"ได้ทันทีเพราะ ความทุกข์ความเจ็บปวดของตัวเรานั้น เป็นของจริง . ..

จึงรู้ได้ในบัดดลว่า จิตใจที่โหยหาความรักของคนอื่นนั้น หาสาระไม่ได้ เพราะเป็นเพียงมายา ของกิเลสเท่านั้น.... ยามนี้มีแต่ตัวเรา ความเจ็บปวด หรือความกลัวตาย เท่านั้น...นี่เป็นของจริง เป็นความจริงที่เราต้องเรียนรู้ที่จะยอมรับด้วย...มิฉะนั้น เราอาจจะวิ่งไปตลอดชีวิต เพื่อไขว่คว้า หาสิ่งที่ไม่มีตัวตนคือ หาสิ่งเติมเต็มให้จิตใจของเราโดยที่เราไม่รู้จักความจริง...จึงวิ่งเปล่า หมดเปลืองชีวิตไปในทุกๆวัน.... เหมือนว่าวที่ขาดลอย ล่องลอยไปแล้วแต่สายลม ไปตาม "ยถากรรม."... นี่..มิใช่เป็นเรื่องน่าสังเวชใจมากหรอกหรือ?.

เพราะสัตว์ทั้งหลาย เกิดก็เกิดคนเดียว ไม่สามารถเกิดแทนกันได้ ...ต้อง เจ็บคนเดียว หาเพื่อนมาแบ่งความเจ็บของตัวไม่ได้เลย...ต้องทุกข์คนเดียว..ไม่มีใครแบ่ง ความทุกข์จริงๆของเราไปได้ มีแต่คำพูดไว้ปลอบใจ ได้อย่างมากแค่นั้น..แต่ความทุกข์ที่แท้จริงก็อยู่กับเรา เราไม่สามารถแบ่งความเจ็บปวดกับใครได้..

้...ยาม ตายรึก็ต้องตายคนเดียว ไม่สามารถเกาะเกี่ยวกันกับใครได้..ตกนรกก็ตกนรกของเราคนเดียว ไม่มีเพื่อนมาแบ่งปันหรอก....นี้เป็นเรื่องจริงที่ธรรมดาแต่ไม่ธรรมดา...เพราะมิฉะนั้น คงจะไม่มีใครในโลกนี้โหยหาความรักจากผู้อื่นเลย..แต่ความจริงคือ ในโลกนี้ก็มีคนที่เป็นทุกข์เดือดร้อนเพราะรักคนอื่นอยู่มิเว้นวาย..เพราะพวก เขาเหล่านั้น "ลืม" ที่จะรักตัวเองไปอย่างน่าเสียดาย...

ดังนั้น... หากจะรักแล้วก็จงรักเถิด... แต่ ที่ลืมไม่ได้ คือต้องรักตัวเองให้เป็นด้วย... รักตัวเองเป็น ก็ย่อมรักคนอื่นเป็นด้วย ....เพราะนี้เป็นการงานของ "ปัญญา" ... เราจึงไม่ลืมที่จะเติมความรักความปรารถนาดีให้แก่คนๆที่เรารัก โดยไม่ลืมที่จะเตรียมเป็น"คนไม่มีหวัง" คือเราไม่พึงหวัง ไม่ต้องการให้เขามาเป็นสมบัติของเรา ..ประโยชน์อะไรในชีวิตที่จะจมปลักอยู่อย่างนี้เล่า?
หากท่านมีชีวิตเหลือเพียงน้อยนิด แล้วใจจมปลักอยู่อย่างนี้ ท่านก็เท่ากับตีตั๋วไปเกิดเป็นเปรตผู้โหยหาความรักอยู่ตลอดกาลนาน ..สมควรหรือ ที่ท่านได้ชีวิตที่มีค่าแล้ว ที่ท่านพึงกระทำให้เป็นชีวิตที่ประเสริฐ แต่กลับทอดทิ้งหาใยดีต่อตัวเองไม่ ...ช่างไม่กตัญญูต่อตัวเองเลย ..

ไม่คิดถึงคุณพ่อคุณแม่ที่เฝ้าทะนุถนอมรักษาเราแต่อ้อนแต่ออกเพื่อให้เราปลอดภัย ..แต่ท่านกลับกำลังพาชีวิตให้กลับสู่ความมืด...ท่านมาสว่าง แต่จะกลับไปมืดอีกละหรือ? ..

ชีวิตเป็นของท่าน..ทุกข์ก็ทุกข์คนเดียว ตายก็ตายคนเดียว เหลียวแลหาใครเป็นที่พึ่งจะได้หรือ? ท่านต้องทำที่พึ่งของตนเองแล้ว....ตัดใจ ละทิ้งเยื่อใยที่ความเขลาของเราผูกมัดใจไว้ด้วย "ปัญญา"เถิด..ทำชีวิตให้มีค่า เพื่อความสวัสดีของตัวท่านเอง..อย่าลืมคนที่รักท่านมากที่สุด..คือคุณพ่อคุณแม่ และตัวของท่านเองนั่นแหละ ท่านต้องรักตัวให้มากที่สุด สร้างประโยชน์ให้ตัวเองมากที่สุดด้วยด้วยความชอบธรรม...

เอาเวลาในชีวิตที่เหลือทำประโยชน์ตอบแทนพ่อแม่ ตอบแทนตัวเองดีกว่า...เพียงแต่ท่านพาใจหันหลังให้กับคนพาลเสีย..ชีวิตก็จะพบความสวัสดี..ท่านไม่เสียดายวันเวลาแห่งชีวิตที่กำลังหมดสิ้นไปเลยหรืออย่างไรหนอ? ...

 

เราพึ่งสร้างบ้านที่ต่างจังหวัดเสร็จ หวังจะมีครอบครัวเล็กๆกัน ผู้ชายไม่ทันไรก็ลืมซะแล้ว

 

อยากจะละเขาไปจากใจให้ได้ แต่ใจนี้สิทำไมอ่อนแอจัง มันยังติดอยู่ที่ใจ

 

สวัสดีครับ เข้ามาเป็นกำลังใจให้ครับ คนเรานั้นไม่จากเป็นก็จากตาย
เราต้องพลัดพรากจากกันเป็นธรรมดาครับ เรายอมเสียใจวันนี้ยังดีกว่า
จะต้องมาเสียใจอีกในภายหลัง ใช้สติตามจิตเราให้ทันให้ตามรู้ถึงเหตุที่เรา
เสียใจแล้วก็ดับอารมฌ์นั้นเสีย คิดเสียว่าตัวเขาหมดบุญที่จะเดินทางร่วม
เรา เพราะว่าบุญเราสุงกว่าเขาจึงอยู่ด้วยไม่ได้ครับ จงตั้งใจปฏิบัติ ถือเสียว่า
เป็นเขาครูมาทดสอบจิตของเรา รักษาจิตของเราให้ดี เมื่อถึงเวลาคุณก็พบ
กับสิ่งทีดีในชีวิตและสมดังที่คุณตั้งใจใว้ ทุกครั้งที่มีปัญหายินดีที่จะให้ข้อเเนะนำ ทุกเมื่อครับ 

ท้ายนี้ขอบุญกุศลที่เราได้บำเพ็ญมาแล้วจงส่งผลให้
คุณ kookandf จงมีผลใหญ่และอานิสงฆ์ใหญ่

 

เมื่อวาน นั่งคิดอยู่ว่าสมควรไหมหนอ ที่จะส่งเพลงนี้มาปลอบใจน้อง เพราะมันเป็นดาบสองคม
แล้วสังหรณ์ของพี่ก็จริง...เพลงทำให้น้องได้รับความกระเทือนใจ พี่ต้องขอโทษด้วยนะคะ

ขอที่ว่างในใจไว้ให้ตนเองบ้าง
ดูว่าเรานี้หนอ เหตุใดในเมื่อรู้ว่า"มือที่กำก้อนถ่านไฟไว้ ทำให้เรารุ่มร้อน"
เหตุใดเราจึงไม่วางก้อนถ่านไฟนั้นเสีย
กลับกำไว้ไม่ยอมวาง คิดแต่ว่า ก้อนถ่านไฟนั้นเป็นสมบัติของเรา
จิตใจที่เป็นทุกข์ของเรา มีใครเล่าทำให้ทุกข์...
เวลาที่เราทุกข์ระทม นอนไม่หลับ
ใครบ้างมาทุกข์กับเรา เขาคนนั้นหรือ ก็เปล่าเลย ...

ท่านddmanท่านให้ธรรมที่ชอบนัก ตรงใจพี่เหลือเกิน
ทุกถ้อยคำของท่าน ขอให้น้องของพี่ น้อมมาพินิจพิจารณาด้วยปัญญา
แล้วความสุข ความเจริญจะเกิดแก่น้อง

น้ำตา เป็นเพื่อนของผู้หญิงในยามยาก
พระอาจารย์ของพี่ท่านเคยกล่าวว่า
น้ำตาแห่งความทุกข์ระทมนั้น....
สังเกตไหม ว่าจะทำให้ตาช้ำ
แต่น้ำตาจากความปิติยินดี ที่เกิดจากบุญ กุศล จะให้ผลตรงข้าม
หลั่งมาเท่าใด ยิ่งทำให้ดวงตามีประกายสดใสเจิดจรัส

ชีวิตคนเรานี้สั้นนัก
ขอให้น้องทำชีวิตที่เหลืออยู่เพื่อตนเอง
เตรียมเสบียงสำหรับการเดินทางอันยาวไกล
ที่ยังไม่ทราบว่าระยะทางนั้น ยังเหลืออีกเท่าใด
...

ขอคุณพระคุ้มครองน้อง
รัก+ห่วงใย.

 

รักแล้วก็ทุกข์ เลิกรักก็เลิกทุกข์

ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ

 

ผมมานั่งไล่อ่านจบแล้วครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ แถวบ้านผม จะมีคนอยู่อยู่คนหนึ่ง พิการถือขันเก่าๆอยู่หนึ่งใบ ที่อาศัยขอเงินเขาก็มักจะมานั่งอ้าปากน้ำลายไหลเพราะปากเขาหุบไม่ได้ มืองิก เท้าพิการบิดเบี้ยว บางครั้งผมเดินผ่านผมก็ให้ตังหลายคนก็ให้เพราะน่าสงสาร และเคยเห็นพนักงานวัยรุ่นผู้หญิงคนหนึ่ง ซื้อข้าวผัดไข่ มาป้อน ผมมองดูแล้วรู้สึกชื่นชมพนักงานคนนี้มากที่มีจิตเมตตาสงสารและป้อนข้าว ซึ่งหายากมากเล่าให้ทุกคนฟังเฉยๆครับ ผมก็อ่านข้อความคุณเจ้าของกระทู้แล้วก็ไม่รู้จะแนะนำอะไร จึงเข้ามาให้แต่กำลังใจอย่ายอมแพ้เท่านั้นนะครับ ขอบคุณมากครับ