รายชื่อผู้ที่ปราถรถนาพุทธภูมิ(ในเว็บนี้)

พระพิทักษ์อัคคีรัตนะ ไม่ทราบว่าเป็นแบบใหน

 

เห็นหลายสมาชิกปราถนาพุทธภูมิเยอะเลย พวกคุณยังอยากมาเกิดอีกหรือ ? และไม่รู้จะได้เกิดเมื่อไหร่

 

รู้ได้ยังไงอ่ะคับ ว่าใครปรารถนาแบบไหน ใครพยากรณ์

 

ข้าพเจ้าปรารถนาอยากเกิดเป็นสาวกของพระพุทธเจ้า ถ้าเลือกได้ขอเกิดเป็นพระสงฆ์ หรือนักบวช จะได้ปฏิบัติธรรมอย่างเต็มที่...

 

ไม่อยาก แต่มันหยุดไม่ได้

 

คุณก็เปลี่ยนการปราถนาต่อพระพุทธองค์สิครับ ว่าไม่อยากไปพุทธภูมิแล้ว ขอไปนิพพานแทน

เมื่อเป็นมนุษย์เปลี่ยนคำได้ แต่ตายไปเปลี่ยนคำไม่ได้แล้วนะครับ

 

ถ้าคุณอยากให้ผมเข้านิพพาน คุณก็ต้องเอาบริวารของผมทั้งหมดมา แล้วจับเขาบวชเป็นภิกษุให้หมด แล้วสั่งสอนให้พวกเขาเหล่านั้นสิ้นกิเลส หากทำอย่างนั้นได้ ผมจะเข้านิพพาน

 

ตอนนี้ผมเหมือน นกน้อยทำรังแต่พอตัว ผมเป็นห่วงเพียงบริวาร
ห่วง ไม่เข้านิพพานเพราะสัญญากับใครต่อใครไว้มากมายว่าจะพาไปด้วย
ส่วนคนอื่นที่ไม่ใช่ไม่ว่าใครจะยังไง อยู่หรือตาย จะดีเลว จะขึ้นสวรรค์หรือนรก

ก็ไม่ใช่ส่วนที่ผมต้องใส่ใจ ทำอะไรก็รับเอาเอง

 

ผมก็ได้แนะนำคุณ บริวารของคุณผมไม่รู้หรอก แต่ถ้าคุณปราถนาพุทธภูมิจะได้ชาติหน้าฉันใดนั้นก็ขึ้นกันบำเพ็ญบารมีของคุณเอง ส่วนเรื่องนิพพานนั้นถ้าชาตินี้คุณเกิดได้เป็นโสดาบันหรือจะเป็นมากกว่านั้นยังไม่ถึงอรหันต์คือการบวชเป็นภิกษุ คุณก็ได้ไปเกิดบนสวรรค์เสวยสุข

ก็แล้วแต่คุณสิครับ ใครทำก็ได้คนนั้น

ปราถนาพุทธภูมิผมก็อนุโมทนาด้วย ขอให้ได้สมหวัง

 

ด้วยความยินดีครับ ^^ ขอบคุณมากนะครับ

เพิ่งอวตารครับ

 

ขออนุโมทนาสาธุกับทุกท่านด้วยคับ....ของผมแค่นิพพาน ก็เพียงพอแล้วคับ...สาธุๆๆๆ
ขอให้ทุกท่านเดินทางสมดั่งตั้งใจคับ...

 

บุญบารมีของพระพุทธเจ้านั้นใช้ในการสงเคราะห์ เช่นฤทธิ์ ปาฏิหาริย์ การทำให้คนศรัทธา พุทธลักษณะ คือ พูดง่ายๆบุญบารมีของใครของมันถึงพระพุทธเจ้าจะมีบุญบารมีมากเท่าใดก็ไม่สามารถทำให้ใครบรรลุธรรมได้หรอกครับ เป็นแต่เพียงผู้ชี้ทาง นำทาง ที่เน้นลงไปในด้านของบุญบารมีที่คนๆนั้นทำมาในอดีตเพื่อง่ายต่อการบรรลุนั่นเองสรุปง่ายๆสาวกนั้นจะบรรลุธรรมหรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับตัวเองเท่านั้น ไม่ได้ขึ้นอยู่กับบุญบารมีพระพุทธเจ้า เพียงแต่บุญบารมีของพระพุทธองค์นั้นช่วยให้หลุดพ้นจากอบายภูมิได้สบายๆ แต่จะเข้าถึงนิพพานนั้นขึ้นอยู่กับกำลังใจของตัวบุคคลเป็นส่วนใหญ่จ๊ะ (ทัศนะของผมนะครับผิดถูกก็ช่างก็พล่ามไปเสียมากมายแล้วนี่)

 

ขออนุโมทนากับทุกๆท่านด้วยค่ะ ทางที่เลือกเดินขอให้สมหวังด้วยแรงบุญ แรงบารมี และแรงอธิฐาน สาธุ สาธุ สาธุ

 

สาธุด้วยครับ

ขอโทษนะครับจะมาเถียงกันทำไมครับในเมื่อเราต่างก็ปฏิบัติเพื่อหลุดพ้นและสอนผู้อื่นด้วยกัน น่าจะช่วยกันนะครับ ว่าจะแนะนำพี่น้องที่ชมเวปนี้ไปศึกษาธรรมปฏิบัติธรรมที่ไหนดีในช่วงนี้ อย่างที่ศูนย์พุทธธรรม ที่สระบุรี นะคับเขาสอนปฏิบัติธรรมสายหลวงปู่ฤาษีลิงดำ น่าลองไปนะครับ

 

ปรารถนาพระโพธิญาณ ได้โปรดเพิ่มชื่อด้วยคับ

ปรารถนาพระโพธิญาณวิริยาธิกะ เป็นเวลา 80 อสงไขยกับกำไรอีก 100,000 กัปป์ เพื่อยังประโยชน์กับสรรพสัตว์เป็นอันมาก

โดย คุณ sutongperd

 

<TABLE style="BORDER-TOP-WIDTH: 0px" class=tborder border=0 cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" align=center><TBODY><TR title="Post 6540920" vAlign=top><TD class=alt2 width=125 align=middle>sutongperd</TD><TD class=alt1>ปรารถนาพระโพธิญาณวิริยาธิกะ เป็นเวลา 80 อสงไขยกับกำไรอีก 100,000 กัปป์ เพื่อยังประโยชน์กับสรรพสัตว์เป็นอันมาก



</TD></TR></TBODY></TABLE>
โมทนาสาธุอย่างยิ่งครับ

 

บำเพ็ญมากกว่า 80 อสงไขย ได้ไหมครับ ผมว่ามันเข้านิพพานเร็วเกินไป ตดยังไม่หายเหม็นเลย หมดเวลาซ่ะแระ อยากทราบครับ

 

<TABLE style="BORDER-TOP-WIDTH: 0px" class=tborder border=0 cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" align=center><TBODY><TR title="Post 6803488" vAlign=top><TD class=alt2 width=125 align=middle>mrkhajit</TD><TD class=alt1>บำเพ็ญมากกว่า 80 อสงไขย ได้ไหมครับ ผมว่ามันเข้านิพพานเร็วเกินไป ตดยังไม่หายเหม็นเลย หมดเวลาซ่ะแระ อยากทราบครับ
















</TD></TR></TBODY></TABLE>
80 อสงไขยนี่ ตามตำราท่านว่ามันเป็นอย่างน้อย จะเอาอย่างมากนี่ก็อย่างสมเด็จองค์ปฐมบรมครูใหญ่ ส่วนว่ามากเท่าไรนั้นผมเกิดไม่ทัน

ทีนี้ที่เคยอ่านหนังสือพบที่เห็นว่านานมากก็มีอย่างพระเดชพระคุณหลวงพ่อพระราชพรหมยาน วัดท่าซุง ท่านเล่าไว้ในหนังสือเล่มใหนผมก็จำไม่ได้ว่าท่านเคยเกิดเป็นหัวหน้าคนเป็นนายพรานสมัยสมเด็จองค์ปฐม ก็ขอย่อๆเพียงเท่านี้พอได้ใจความว่าพระเดชพระคุณหลวงพ่อพระราชพรหมยาน วัดท่าซุง นั้นท่านใช้เวลาท่องเที่ยวไปในวัฏสงสารยาวนานเพียงใด

การที่ คุณmrkhajit คิดว่าการเรียนตั้งแต่อนุบาลจนจบขั้นปริญญาเอกคนอื่นเขาเรียนกัน อนุบาล1,2,3, ป1,2,3,4,5,6 ม1,2,3,4,5,6 ป.ตรี1,2,3,4 ป.โท1,2.... ป.เอก1,2.... ประมาณยี่สิบกว่าปีนี่คิดว่าวิชาความรู้มันไม่แน่น มันต้องมากกว่านี้มันถึงจะแน่น มันถึงจะซึมลึก จะเอาเท่าไรนั้นคงไม่มีใครว่า คงมีแต่คนอยากจะดูว่ามันจะจริงแน่นะ เอาจริงแน่นะที่ว่าจะต่อเวลาเรียนออกไปอีกสัก สิบปี ยี่สิบปี หรือเรียนจนหมดอายุขัย ลองเอาอย่างนี้ เอาในปัจจุบันนี่แหละ ลองต่อเวลาเรียนดูนะ กลับไปขอต่อเวลาเรียนบอกว่าแหมวิชาความรู้ที่ครูบาอาจารย์ให้ไปนี่มันยังน้อยไป มันยังเอาไปทำอะไรไม่ได้ขอต่ออีกอย่างน้อยสักยี่สิบ สามสิบปี ผมว่าเอาแค่นี้ให้ได้ก่อนแล้วค่อยมองไปที่หลักสูตรวิริยาธิกะ

สำหรับผมที่ปรารถนาแบบวิริยาธิกะพิเศษนี่ถ้าจบได้ในวันนี้พรุ่งนี้ได้ผมจะทำเรื่องขอจบในทันที แค่นี้ก็เบื่อหน่ายเอือมระอาในการเกิดเต็มทน แต่เพราะมี อฐิฐานบารมี มีสัจจะบารมี มีวิริยะบารมี มีขันติบารมี ที่เป็นหลักสูตรยังทำไม่เสร็จ จึงต้องไปต่อแบบแบกของหนักเดินทางไกลมากที่อยากจะวางลงเสียทีแค่นี้ก็แทบจะเรียกว่าเกินกำลังที่จะลาก คำว่าเกินกำลังลากนั้น มันเปรียบเสมือนในสมัยก่อนในจังหวัดพิจิตรนีมันเป็นป่าดงซะเป็นส่วนมากถนน หนทาง นี่น้อยมาก จะไปในตัวจังหวัด ตัวอำเภอระยะทางแค่สิบสี่ สิบห้ากิโล มีไปได้ทางรถไฟ กับทางเรือในแม่น้ำน่าน แม่น้ำยม และคลองธรรมชาติต่างๆเท่านั้น ถ้าเป็นฤดูแล้ง น้ำในลำคลองก็ตื้นเขินใช้ในการสัญจรไม่ได้ ก่อนที่จะมียานยนต์แพร่หลาย บรรทุก ลากจูงอย่างในสมัยนี้ สมัยตอนที่ผมเป็นเด็กก็เห็นว่าการขนส่งต่างๆในระยะทางไม่ไกลมาก เขาก็นิยมใช้วัวบ้าง ควายบ้างเทียมเข้ากับเกวียนหรือล้อเลื่อนแบบอื่นๆช่วยในการขนส่ง โดยใช้กำลังของ วัวหรือควายในการลากจูงไป ทีนี้ถ้าใส่ของมากควายมันก็ลากไปได้ไม่ไกล บางทีมันก็ลากไม่ไหว ก็เคยเห็นที่คนที่เป็นเจ้าของควายใช้ไม้เรียวเฆี่ยนตีจนหนังแตกเป็นริ้วรอยเพื่อให้มันลากให้ได้ มันก็ไปได้แค่เต็มกำลังของมัน เกินไปกว่านั้นมันยอมยืนให้ตีจนคนตีเองนั่นแหละยอมแพ้เลิกตีไปเอง ที่นี้มาในสมัยปัจจุบันที่มีเครื่องจักร เครื่องกลพัฒนาขึ้น เข้ามาแทนที่จน วัว ควาย ในจังหวัดพิจิตรนี่ไม่ค่อยมีกลายเป็นของหายาก ถึงแม้รถไฟที่มีหัวจักรลากจูงมีกำลังมาก วัดกันเป็นกำลังม้า ว่าเครื่องจักรมีกำลังเท่ากับม้ากี่ตัว ของไทยที่มีอยู่ตามที่รู้มาคือ 2400 แรงม้า สมัยเด็กเวลาที่ขบวนรถไฟวิ่งผ่านชอบที่จะนับว่ามันลากได้กี่โบกี้ ก็นับได้ว่าถ้าเป็นขบวนขนส่งที่จำได้มาจนทุกวันนี้คือ 44 โบกี้ รถโดยสารสายเหนือมากสุดที่จำได้ก็ 14 โบกี้ตัวที่แท้จริงมันเท่าไรไม่แน่ใจแค่นับเล่นๆในตอนนั้นมันประมาณว่าอย่างนี้ ส่วนสายใต้ในปัจจุบันรถโดยสารประมาณ 16-20 โบกี้ โบกี้ของรถบรรทุก 1โบกี้บรรทุกได้เอาแบบใหญ่สุดประมาณ 4,000กิโลกรัม 4000x44=1,760,000 กิโลกรัมหรือ 1.760ตัน 1-ขบวนรถไฟก็คงจะสามารถฉุดลากได้ประมาณนี้ เกินมากไปกว่านี้คงลากไม่ไหวมันเกินความสามารถเกินกำลัง ผมเองก็ยังมีเรื่องราวอีกมากที่ใจนั้นอยากจะบรรทุกไปอยากที่จะลากจูงไป เพื่อความผาสุก เพื่อความพ้นทุกข์ แต่อะไรก็แล้วแต่ที่มันเกินวิสัยก็คงต้องใช้อุเบกขาบารมี มาหักห้ามมาเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวประคองกำลังใจ บารมีข้อนี้ก็หนักหนาสาหัสมากสำหรับคนที่ปรารถนาพระโพธิญาณ

เดี๋ยวมาต่อ

 

ผมขอประกาศลาพุทธภูมิหลังจากอ่านธรรมะมาเยอะและเริ่มกลัวการเกิดการตายและนรกมากขึ้น ที่เคยคิดเพราะมองโลกในแง่ดี อยากเดินตามท่านพระมหาโพธิสัตว์กษิติครรภ์โพธิสัตว์ที่เมตตาช่วยเหลือขนเวไนยสัตว์ออกจากนรกเรื่อย และสงสารพวกสัตว์นรกว่าหากเราเป็นอย่างเขาก็คงอยากให้มีคนเมตตามาช่วยครับผม

 

ผมก็เคยคิดแบบนี้ตอนปฐมตอนนั้นยังนับถือคริสต์อยู่(ยังไม่รู้จักคำว่านิพพานหรือพุทธภูมิ) "ชีวิตมันลำบาก ยุ่งยาก เป็นทุกข์ เราน่าจะหาทางไปให้มันพ้นๆซะ" แล้วเหมือนมีอีกเสียงหนึ่งถามกลับมาว่า "แล้วแม่ละ พ่อละ ครูอาจารย์ที่มีพระคุณกับเราละ เพื่อนๆละ แมลงสาบ มด หมู นก ปลา หมา แมว........." คิดแค่นั้นภาพทุกอย่างที่เป็นความทุกข์ การเกิดแก่เจ็บตาย ของสิ่งมีชีวิตทุกอย่างเท่าที่เราจะนึกออกมันพรั่งพรูออกมา เราน้ำตาไหลสะอื้นแบบหยุดไม่อยู่ พอโตมาได้ศึกษาเรื่องนิพพาน พุทธภูมิ แล้วเราก็กลับมาถามตัวเองอีกทีว่าจะเอาแน่หรอ ลังเลอยู่พักใหญ่ แต่ก็ยืนยันจะไปต่อ มันไม่ใช่แค่ว่าอยากรู้ทุกอย่าง อยากยิ่งใหญ่ อยากเหนือกว่าใคร มันเหมือนกับเรามองมาที่ตัวเองว่าเราเจอความทุกข์อะไรมาบ้าง ทำไมเราถึงอยากไปให้พ้น แล้วคนอื่นละเค้าก็คงไม่อยากเจอความทุกข์หรอก แต่มันเลี่ยงไม่ได้ ในฐานะที่เราเริ่มรู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร เราก็น่าจะช่วยคนอื่นๆได้บ้าง