สุขบ้างทุกข์บ้างสีสันของชีวิต

มองอีกตัวตนหนึ่งของเราให้ออกชิครับอาจเป็นอดีตหรืออะไรสักอย่างที่ค่อยช่วยเหลือสิ่งนั้นละครับเป็นความเคยชินครั้งสมัยเก่าแยกแยะเขาออกมาพอเราทำได้ก้ใช้สติค่อยรับรู้ไว้หากเราควบคุมเขาได้อารมณ์ต่างๆที่จะปะทุขึ้นมาเวลากระทบสัมผัสที่พอใจไม่พอใจต่างๆเราจะควบคุมอารมณ์ทั้งหลายเหล่านั้นได้

 

ที่จริงก็มีเพือนเขียนกลอนเก่งๆอยู่หลายคนนี้ครับแถมยังมีสนิทด้วยก็มีไม่ใช้หรือครับว่าแต่ว่าเขียนเรื่องอะไรอยู่หรือครับ

 

ตัวตนอีก 1 ที่ว่าเขาเป็นนักรบใช่ไหม ยังจำได้ ว่าเขาเป็นธาตุไฟ ที่เคยบอกไว้น่ะ

แยก เขา ออกมาหรือ ไม่อยากจะแยกจากเขาหรอกนะ และเขาก็ไม่ใช่คนรุนแรงอะไร แต่ใจดีมากต่างหาก (กับเรานะ คนอื่นไม่รู้) แต่ต้องทำให้ได้ ที่ควบคุมอารมณ์ตัวเอง ทุกวันนี้ก็เจอกระทบมากมาย วันละหลายครั้ง แรงๆทั้งนั้น จนรู้สึกเซ็งนิดหน่อย ตอนนี้ก็พยายามไม่จิตแตก อยู่แบบเงียบๆ ไม่ยุ่งกับอะไรมากเท่าไร ก็อยู่กับคนที่คุ้นกันก็พอแล้ว แค่นี้ก็เสียจิตไปเยอะพอแรง

 

ก็ที่บอกแหละ เขียนเรื่องจริง อิงนิยาย หึหึ อ่านแล้วแทบหงายหลัง ก๊ากๆๆ คนอ่านจะว่ามันเพ้อได้ใจ แหม ก็ต้องเขียนนิทานเนอะ เลยต้องเวอร์ไว้ก่อน ถ้าอยากอ่าน ต้องมาอ่านเองนะ ไม่ส่งให้ 555

 

ที่ว่าแยกไม่ได้แยกออกจากกันครับเพียงแต่ให้เรารู้ว่านี้ไม่ใช้ตัวเราเวลาเขามาให้รู้ว่าเขาไม่ใช้เราเมื่อเรารู้เช่นนี้ใจเราจะไม่หวั่นไหวไปตามจะมีสติแยกแยะได้ครับ นานไปสติเข้มแข็งขึ้นอารมณ์เราก็จะยับยั้งใจได้ครับ

 

โห มีเคล็ดลับไหม ว่าจะแยกยังไง อันไหนเรา ยังไม่รู้เลย ก็อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เกิด หรือก่อนจะเกิดเสียอีกนะ

ก็เลยคิดว่าตัวเองเป็นคนแบบนี้แหละ จริงๆก็ไม่เคยคิด ว่าจะไม่ใช่ในส่วนไหน พูดง่าย แต่คงจะทำยากนะ หรือว่าตัวเราจริงๆแค่ขี้แงไปวันๆ เอาแต่เล่นสนุก ที่เหลือคือเขา กันแน่นะ ชักสงสัย

 

วันนี้ว่างหรือ ออนอยู่ได้นานเลยนะ

 

เอาง่ายๆก่อนครับให้ดูอารมณ์การที่เราดูอารณ์ของตัวเองจะทำให้เรามีสติดีขึ้นพอชัดขึ้นเราจะรู้ครับว่านี้ไม่ใช้เราเพราะหากพูดไปหมดจะงงแล้วจะดูเป้นยากไม่ยากทำ

 

มีงานค้างอยู่เหมือนกันครับแต่ทำตามอารมณ์อย่างนี้และครับไม่มีใครบังคับก็สบายไปอย่าง

 

กลับมากรุงเทพแล้วหรือ ตอนนั้นอยู่ต่างจังหวัดนี่นา ตอนที่โทรมาหาเขาน่ะ

 

อือ ถามไรหน่อยนะ เวลาที่เรานึกถึงใครหรืออะไร ตอนลืมตาอยู่นี่แหละ จะมีภาพแฟลชแว้บเดียว คล้ายๆกับฟ้าแลบ แต่เห็นแวบเดียวนี่ มันคืออะไร ทั้งนี้ทั้งนั้น ไม่ได้อยากเห็นบ่อยๆนะ ช่วงหลังมันเป็นหลายครั้ง อยากได้คำอธิบายชัดๆหน่อย

เดี๋ยวจะลองดู ทั้งหมดนี้คือเขาเองขาดสติบ่อย เรื่องนี้มีแต่คนบ่น กำลังพยายามไล่จับมันอยู่ แต่ก็ให้พอรู้เฉยๆ นี่แหละมันไม่ค่อยจะง่าย (สำหรับเขา)เลย แต่จะว่ายากมันก็ไม่เสียทีเดียวนะ

 

อยู่ต่างจังหวัดครับ เปิดอยู่บ้านตัวเองก็ดีหน่อยไม่มีค่าใช้จ่ายรับอย่างเดียว

 

ถ้าว่าตามตำราก็ต้องบอกว่าเป็นปิติที่อยู่หนึงในห้านั้นละครับพอเกิดบ่อยๆแล้วเมื่อเขาเต็มภูมิก็เปลียนไปเป็นแบบใหม่อีกครับ

 

เป็นภาพเลยนะตัวเอง ไม่ได้เป็นแสงอะไรเลย เป็นภาพ "คน" (จริงๆไม่ใช่) นี่แหละ ว่าใส่สีนี้อะไรแบบนี้แหละ มันแว้บเดียว เหมือนฟ้าแลบ เป็นปีติหรือ แปลกดีจัง ไม่เคยได้ยิน กำลังคิดว่าตัวเองกำลังไปกันใหญ่เสียแล้ว ถ้าเป็นอาการปกติ มีในตำรา ก็ค่อยยังชั่วหน่อย

 

ครับแต่ที่เห็นนั้นหากจิตเราบริสุทธิ์ก็มักจะเป็นจริงแต่เมื่อใดจิตไม่บริสุทธิ์สิ่งที่เห้นนั้นอาจจริงก็ได้ไม่จริงก็ได้ครับ

 

ขอบใจจ้ะ หลังจากที่ได้คุยกันก็สบายใจดีนะ อยากแต่งกลอนแล้วยังล่ะ เด๋วคัดบทบรรยายมาซักอัน ให้แต่งกลอนให้นะ

 

อ่ะ จัดปาย ลองชมโฉมพ่อหนุ่มคนนี้ หรือฉากนี้ให้ทีนะ จริงๆอยากเขียนช่วงนี้เป็นกลอนนะ แต่นึกไม่ออก มัวแต่คิดว่าจะต่อไปยังไงให้ทัน เดี๋ยวที่นึกไว้จะหายไปหมด ความรู้สึกตอนเขียนช่วงนี้ เหมือนจะนึกออก แต่พอผ่านไป มันหมดแล้วอะ ช่างบรรลัยจริงจริ๊ง

ทุ่งหญ้าสีเขียวสดใส เขียวสดกว่าที่เคยเห็น สวยกว่าที่เคยจำได้มาทั้งชีวิต ไม่ว่าจากที่ใด ทุ่งหญ้าช่างกว้างใหญ่ ดารดาษด้วยดอกไม้หลากสีสัน กระจายทั่วไปสุดสายตา อบอวลด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้ที่ไม่เคยได้กลิ่นมาก่อน สายลมสดชื่นพัดแผ่ว ปลายผ้านุ่มเบาสีกลีบบัวล้อลมไสว เส้นผมยาวสยายสีน้ำเงินแกมเขียวพลิ้วกระจาย ร้อยรัดด้วยอัญมณีหลากสีและดอกไม้เล็กๆอย่างบรรจง ละม้ายภาพในวรรณคดี แผกเพี้ยนเพียงที่ ภาพในวรรณคดี เคลื่อนไหวหาได้ไม่ นางในภาพสาวเท้ายาวไปเบื้องหน้า มาณวิกามองภาพนั้นต่อไป เหมือนฉายภาพยนตร์อย่างไรอย่างนั้น ใกล้เข้ามา บุรุษหนึ่ง พักตราคมสัน ดวงตาสีสนิมเหล็กลึกล้ำคมปลาบ นาสิกเป็นสันตรงเข้มแข็ง โอษฐ์แดงเฉิดฉันราวอิสตรีที่ปกติเม้มเล็กน้อย บอกความเข้มงวด ยามนี้แย้มเยื้อนเต็มที่ เส้นผมสีดำสนิทยาวเป็นเงามันขลับปิดแผ่นหลังล่ำสัน รูปกายองอาจ สังวาลย์อันประดับด้วยมณีสีแดงสดใส ส่งประกายระยับ ตลอดร่างนวลใยราวอาบด้วยรังสีที่มองไม่เห็น ร่างนั้นยิ้มทั้งปากทั้งตา

 

โอ๊ย อ่านแล้ว 555 ยังอยากอ่านอีกไหมเนี่ย ก๊ากกก เขียนเอง ยังขำเองเลย เลยต้องแอบเขียนเอง อ่านเองน่ะ

 

อยู่ใต้ฟ้า เดียวกัน ปันใจให้
แลห่วงใย ดังคุ้นเคย เหมือนเอ่ยอ้าง
ยังคิดถึง คุณเสมอ มิจืดจาง
เห็นฉันบ้าง หรือเปล่าเล่า...เงาราตรี

 

อยากให้ห่วงใยกันวันละนิด
และให้คิดถึงกันวันละหน่อย
อยากให้ถามถึงกันให้บ่อยบ่อย
และให้คอยปลอบกันทุกวันไป
rabbit_sleepy
ไปนอนก่อนนะค้า