วิชชาที่จะทำให้อยู่รอดจากยุคสมัยแห่งภัยพิบัติ

อาจารย์ kananun หรือท่านอื่น ๆ ไม่ทราบว่ามีเคล็ดลับอะไรบ้างในการเอาชนะใจตนเองละอบายมุขความเกียจคร้าน ฝืนใจมาทำสิ่งต่าง ๆ ที่ควรทำได้บ้างคะ แบบเห็นผลอย่างรวดเร็วน่ะค่ะ (ไม่ทราบว่านอกกระทู้หรือเปล่า)

 

ขออนุญาตตอบคุณเด็กอนุบาลครับ

-การฝึกแยกธาตุสี่นั้น ในช่วงที่เป็นอารมณ์พิจารณา เป็นวิปัสนา ส่วนการแยกวัตถุออกเป็นธาตุ และหากเพ่งจนเห็นธาตุนั้นเป็นแก้วประกายพรึกเป็นฌานสี่ ก็จะเป็นสมถะครับ การปฏิบัติจริง จะมีการผสมกอง กัน สลับกองกันเป็นธรรมดาครับ

-ส่วนการเจริญวิปัสนานั้น สิ่งที่มุ่งหวังเป็นหัวใจหรือหลักก็คือ อารมณ์ใจที่เราต้องการครับ

ขั้นแรก เห็นทุกข์ ถูกแล้วครับ
2. เห็นว่าทุกข์นั้นน่าเบื่อ พิจารณาจนเห็นเหตุแห่งทุกข์ เหตุแห่งการเวียนว่ายตายเกิด
3. ต้องรู้จักพระนิพพาน สภาวะแห่งพระนิพพาน
4. ต้องรู้หนทาง แนวทางปฏิบัติไปสู่ความไม่เกิด

สรุปแล้วกระบวนการก็คือ อริยสัจสี่ ได้แก่ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค นั่นเอง


ส่วน อารมณ์ใจในการปฏิบัติที่เราต้องการก็คือ ความเบื่อหน่ายในร่างกาย ของเราของบุคคลอื่น (นิพพิทาญาณ) ว่าเป็นเหตุแห่งทุกข์หากยังอยากมีร่างกายนี้อยู่ก็จะทำให้เราเกิดแล้วเกิดอีกไม่มีที่สิ้นสุด พิจารณาต่อไปว่าโลกล้วนแต่เต็มไปด้วยทุกข์กันทั้งสิ้น ไม่มีใครที่สุขจริง ทุกข์เป็นธรรมดาของโลก เมื่อจิตเราไปยึดไปติดจึงได้ทุกข์

เมื่อเราได้รู้เท่าทันอำนาจของกิเลสว่า เพราะความยึดติด จึงเป็นทุกข์

"จิตใจเราจึงปล่อยวาง " เมื่อปล่อยวางจากร่างกายได้ (สังขารุเบกขาญาณ) ได้จนเป็นปกติปล่อยวางในทุกสิ่ง จิตเราจึงเห็นความธรรมดาในทุกสิ่ง มีปัญญาเห็นธรรม เห็นโลกอย่างเหนือกระแส อยู่ในทะเลทุกข์โดยไม่ทุกข์ (หรือทุกข์น้อยลงกว่าบุคคลอื่น)

ส่วนอารมณ์เบื่อแบบเซ็งๆ หมองๆนั้น ไม่ใช่อารมณ์การปฏิบัติที่ถูกต้อง เพราะจิตเศร้าหมอง

อารมณ์ใจที่ถูกต้องก็คือ อารมณ์ใจที่โปร่ง โล่ง เบา ปล่อยวาง เห็นธรรมดา อันเป็นธรรมชาติของมัน ท่เป้นไปตามเหตุตามปัจจัยของมัน

อย่างรถติด เรามาพิจารณา ว่า รถติดเรากังวลใจไป รถมันหายติดไหม รีบไปแล้วไปได้หรือ ทำไมต้องไปทุกข์กับมัน

ก็เพราะเราหลงไปกับอารมณ์ ทำให้ใจเราหดหู่เศร้าหมอง แล้วตัวเราจะไปทุกข์เพิ่มอีกทำไม กับแค่รถติด

จากนั้นก็ปล่อยวางจากใจที่กังวลเรื่องรถติด เมื่อจิตคลายตัวใจปล่อยวาง ใจก็สงบ เป็นสุข

เรื่องการพิจารณาร่างกายก็เช่นกัน การเบื่อร่างกาย ก็ให้เบื่อเพื่อการปล่อยวาง ไม่ใช่เบื่อแบบใจเศร้าหมอง

เมื่อจิตเราปล่อยวางร่างกายได้ อารมณ์ใจของเราจะเบาสงบ ทุกข์คลายตัวออกไปจากใจออกไปได้มาก เมื่อจิตปล่อยวางจากร่างกาย การเกาะกุมใจของกิเลสก็จะเบาบางลงตามไปด้วย

ส่วนเวลาเจริญวิปัสนานั้น มีการพิจารณาถอยหน้าถอยหลังเป็นปกติครับ เรียกว่า การพิจารณา แบบอนุโลม ปฏิโลม พิจารณาถอยหน้าถอยหลังกันไปจนกว่าจิตใจเราจะเห็นจริง ในธรรม บางทีพิจารณาย้อนระลึกอดีตชาติกันไปหลายๆชาติเลย ส่วนเวลาพิจารณาไปข้างหน้ามักเป็นการพิจารณาผลของกรรมที่จะส่งผลไปในอนาคตครับ

ส่วนการปฏิบัติที่เราต้องอยู่กับปัจจุบันนั้นคือการฝึกสติในมหาสติปัฐฐานบางข้อ การฝึกสติ และการฝึกสมถะครับ

อย่าได้ไปกังวล จนเกินไป

อย่างเห็นผู้หญิงสวยนี่ เขาพิจารณาดูกันตั้งแต่ยังสาว ค่อยๆแก่ไปทีละน้อย ดูว่ายังพอใจไหม แก่ขึ้นอีกไปจนหนังเหี่ยวยาน หลังโก่ง จนเน่า จนเป็นกระดูก ดูว่าใจเราค่อยๆคลายจากความกำหนัดยินดีในรูปนั้นๆ ตอนไหนครับ

อารมณ์ใจที่เราต้องการคือ การคลายจากความยินดี และหลงในรูปนั้นๆ ส่วนอุบาย พลิกแพลงได้ จะพิจารณาให้จิตคลายอย่างช็อค หรือกระชากแรงๆเลย ก็มี หรือจะค่อยๆให้จิตคลายตัวจากความยึดมั่นทีละน้อยก็มีครับ แล้วแต่จริตของแต่ละคน

ส่วนที่ครูบาอาจารย์หลายท่านมองเห็นคนผ่านไปผ่านมาเป็นซากศพเดินได้นั้น จิตจะตัดความกำหนัดยินดีในกามคุณแต่ต้น ไม่ไปปรุงแต่งต่อ รวมทั้งมองเห็นสภาวะธรรม ในอนิจจังลักษณะ ความไม่เที่ยงอยู่ตลอดเวลาด้วย อสุภะสัญญาด้วย ควบหลายกองครับ

สิ่งสำคัญอีกประการในการปฏิบัติก็คือ "สติ" จะรู้เท่าทัน สิ่งที่เข้ามากระทบหรือไม่เท่านั้นเอง ส่วนใหญ่ก็ปรุงไปเยอะแล้ว อย่างเห็นสาวๆสวยๆเดินมา ก็นึกไปว่า จะแต่งงานกับเขาแล้ว ประมาณนั้นครับ

 

วิธี แก้ความเกียจคร้านนั้น

-ทำใจของเราให้เห็นถึงประโยชน์ของสิ่งที่เราจะทำเสียก่อนเพื่อกระตุ้นตนเอง

-ฝึกตัวเราให้เป็นคนที่มีประสิทธิภาพและประสิทธิผลสูง

-สร้างแรงบันดาลใจมาช่วยกระตุ้นงานที่เราจะทำ (จะได้ไม่ขี้เกียจ)

-ฝึกตัวเราให้เป็นคนแอคทีฟอยู่เสมอ ทำตัวกระชับกระเฉง คึกคักครับ

ลองๆ ไปทำดูครับ

 

อุบายที่ทำให้ละความเกียจคร้านได้นั่นก็คือ "ความสลด" คะ ลองนึกดูง่ายๆว่า การงานของเรานี้ ถ้าไม่ทำมันจะเสร็จไหม ถ้า้เราไม่ทำแล้วใครจะำทำ และถ้าทำไม่เสร็จจะเกิดผลเสียอย่างไร

 

งั้นแก้ขี้เกียจ ให้การบ้านเลย

ข้อเดียวพิจารณา 3 ชั้น 3 แบบ

ให้พิจารณา ร่างกายของเราเอง แยกออกเป็น ธาตุทั้งสี่ ดิน น้ำ ลม ไฟ

โดย

1. พิจารณาเอาง่ายๆ ตามที่เคยอ่านมาในหนังสือธรรมะ หรือที่จำเขามา

2. ให้จับลมสบายให้ได้ก่อน จนเป็นลมละเอียด กำลังใจสูงสุดจนเป็นฌาน ที่เราทำได้ จากนั้นทรงอารมณ์และพิจารณาในฌาน และให้แยกแต่ละธาตุ ดินน้ำ ลม ไฟ ให้เป็นกองกสิณ ด้วย

3.ทำอย่างข้อสองก่อน จากนั้น ใช้กำลังของมโนมยิทธิ เอากายเนื้อขึ้นไปตัดพิจารณาบนพระนิพพาน

ลองทำแต่ละข้อ และดูจิต สังเกตุจิตของเราเองด้วยว่า แต่ละแบบมีผล อะไร อย่างไรบ้าง อย่างไหน รู้แจ้งแทงตลอดแก่ใจกว่ากัน

ส่งการบ้านพรุ่งนี้ครับ

 

โอ้โห คุณครูคณานันท์ให้การบ้านเด็กอนุบาล ถ้าไม่ทำจะโดนตีไหมคะคุณครู (||)

 

ขอบคุณท่านกัลยาณมิตรทุกท่านที่ให้ธรรมทานเด็กอนุบาล

โห เห็นข้อสอบคุณครูแล้ว ปลื้มใจ ปนรู้สึกท้าทาย ปนรู้สึกลนครับ แต่ที่สุดขอโมทนาบุญในธรรมทานที่ทุกท่านให้ และขอบคุณในคำถาม คำตอบเรื่องทำไงให้หายขี้เกียจด้วย โรคนี้ เด็กอนุบาลก็กำลังกำเริบอยู่เช่นกัน
ขอทำข้อสอบข้อ 2 และ 3 ตอนคืนนี้นะครับ ช่วงเช้าและระหว่างวันขอทำข้อ1ฝึกแยกธาตุและพิจารณาให้ชำนาญก่อน เกรงว่าถ้าไม่วอร์มอัพก่อนแล้วจะสอบตก

 

ข้อแนะนำเสริมครับ ไปโรงพยาบาล ดูสภาพของผู้ป่วยโรคต่างๆ หรืองานศพตามวัดหรือบ้านคนที่เรารู้จัก แล้วพิจารณาไปด้วย ผมใช้วิธีนี้ครับ พิจารณาว่า สภาพศพที่ว่าแข็งเหมือนท่อนไม้จริงไหม ลองจับดู จะรู้เลยจริงตามพระท่านบอก บางศพก่อนตายหล่อมาก ตายแล้วบวมเหมือนตุ๊กตายางที่สูบลมจนพองแล้วทาสีเขียว มันแตกต่างสิ้นเชิงจากตอนมีชีวิตอยู่

 

พระบอกว่า "หายใจเข้าไม่ออกก็ตาย หายใจออกไม่เข้าก็ตาย"
พระบอกว่า "ชีวิตนี้น้อยนัก"

เราหายใจเข้าก็ตายเร็วขึ้นอีกลมหายใจ หายใจออกก็ตายเร็วขึ้นอีกลมหายใจ หายใจเพื่อที่จะตายอยู่ทุกวันความตายมันอยู่ใกล้นิดเดียว แล้วจะขี้เกียจทำไม

 

นาคามูระ ตื่นขึ้นแล้ว

ขอโมทนาด้วยครับ อานิสงค์แห่งการทำธรรมทานจำนวนมหาศาล ส่งผลให้เห็นได้ในปัจจุบัน ก้าวหน้าเจริญในธรรมขึ้นอย่างมากเลยครับ

 

ขอบคุณอาจารย์และกัลยาณมิตรทุกท่านด้วยนะคะที่ให้อุบายแก้ความขี้เกียจ เดี๋ยวจะรีบนำไปใช้สะสางการบ้านทางโลกที่จำเป็นและเร่งด่วนต้องส่งภายในศุกร์นี้ก่อน เดี๋ยวการบ้านทางธรรมขอฝึกด้วยกับคุณเด็กอนุบาลและขออนุญาตรายงานวันพรุ่งนี้กลางคืนนะคะอาจารย์

 

ส่วนการไปดูศพเพื่อการพิจารณานั้น

ต้องมีสติคุมจิตอยู่พอสมควรครับ หากจิตเราเกิดหวาดกลัว ก็จะยิ่งเศร้าหมองครับ

สมัยที่บวชก็ไปดูเขาผ่าศพ ทั้งที่ศิริราช ที่จุฬาและที่นิติเวช อารมณ์ใจขณะไปดูตอนบวชที่มีอารมณ์แนบในธรรมปฏิบัติ กับ ตอนเป็นโยม กำลังใจในการพิจารณาก็ต่างกันไม่เท่ากัน

หากำลังใจยังไม่เข้มแข็งพอ ขอให้รอไปก่อนที่จะไปพิจารณาของจริง

หากจะไปก็ควรมีพรหมวิหารสี่และขอบารมีพระท่านคุ้มใจไปด้วย ยามไปดูก็พยายามอยู่เหนือลม เข้าไว้ อย่าไปยืนด้านปลายเท้าของร่างนั้นระหว่างไปดูก็ทรงพรหมวิหารสี่เอาไว้ตลอดเวลา พิจารณาให้เห็นเป็นวิปัสนาญาณล้วนๆ อย่าได้ไปดูเพราะเอา แปลก เอาสนุก จะเกิดโทษ และไม่ควรไปกับคนที่คึกคะนองไม่สำรวม จะพาผู้อื่นที่ไปด้วยเดือดร้อน

มีอะไรก็อย่าพูด อย่าทักให้สำรวมกาย ใจเข้าไว้ ทำกำลังใจขอให้เจ้าของร่างเป็น"ครู"ในทางธรรมของเรา อย่างไปดูที่นิติเวชนี่เขาอยากขอบุญมากเพราะ เสียชีวิตกันแบบตายกะทันหัน มาเป็นกลิ่นอย่างแรงให้ปรากฏ เรากำหนดรู้ก็อุทิศบุญไปให้ พวกนี้จะมีจิตที่อยู่กับอวิชชามาก มีจิตอาฆาตก่อนตายบ้าง เคียดแค้นที่ตายก่อนวาระบ้าง หากเราไปพูดไปทัก ประเภทว่า น่ากลัวบ้าง น่าเกลียดบ้าง เหม็นบ้าง จิตที่อาฆาตของเขา ก็ย้ายมาที่เราแทน ทำให้เกิดเป็นโทษ กับเราได้

หรือที่จุฬา ร่างที่พิจารณานั้นส่วนใหญ่เป็นของท่านผู้ตั้งใจบริจาคร่างมาเพื่อเป็น"อาจารย์ใหญ่" ดวงจิตอาทิสมานกายส่วนใหญ่ของท่านเหล่านี้ที่มาปรากฏก็ล้วนเเต่เป็นเทวดา พรหม บางท่านเป็นพระอริยเจ้าด้วยซ้ำ เพราะกำลังใจท่านที่บริจาคร่างกายเป็นอาจารย์ใหญ่ได้นี่ไม่ธรรมดา ต้องมีธรรมมะ และวิปัสนาญาณสูง

หากกำลังใจของเราได้ อยากจะไปชม"ดอกไม้พระอรหันต์" ก็พึงให้ได้ประโยชน์สูงสุดดังนี้
-พิจารณาร่างกายขันธ์ห้า ทั้งธาตุสี่ และอาการ สามสิบสอง
-น้อมเข้ามาพิจารณากับตัวเราร่างกายเราเองมีสภาวะเดียวกันไม่ต่างกัน
-พิจารณาด้วยบุพเพนิวาสานุสติญาณว่า เจ้าของร่างมีที่มาที่ไปด้วยเหตุด้วยผลของกรรมอย่างไร เพียงไร
-พิจารณาด้วยอนาคตังสญาณว่า ด้วยกรรมนี้เจ้าของร่างอยู่ที่ภพภูมิใด เพราะกรรมอย่างไร มีสภาวะจิตก่อนตายเป้นเช่นใด
-ใช้กำลังในวิปัสนาญาณพิจารณาใคร่ครวญให้เห็นและเกรงกลัว ในกรรมและผลของกรรม
-ใช้กำลังของพรหมวิหารสี่แผ่เมตตาโปรดดวงจิตของเจ้าของร่างผู้เป็นครูของเรานั้น


ส่วนใหญ่เวลาไปงานศพ ผมก็วางกำลังใจเช่นนี้ด้วยเช่นกัน สามารถนำไปใช้ได้ เพื่อความเจริญในธรรมและเป็นการอุทิศกุศลให้กับผู้ตายด้วยการเจริญกรรมฐานในระหว่างฟังสวด

ลองนำไปปฏิบัตินำไปใช้กันได้ครับ

 

อานุภาพพระพุทธคุณที่เด็กอนุบาลได้ประสบวันนี้

อยากเล่าให้เพื่อนๆฟังถึงสิ่งดีๆที่เกิดจากพุทธานุภาพที่ประสบกับตัวเด็กอนุบาลในวันนี้ครับ วันนี้ตั้งแต่เช้าก่อนขับรถมาทำงาน รู้สึกกังวลเรื่องงานที่ต้องเจอในวันนี้มากเพราะเป็นงานสำคัญ ที่มีอุปสรรคเรียกได้ว่าแทบจะหาทางออกด้วยสติปัญญาของเด็กอนุบาลไม่ได้เลย ทุกอย่างต้องประสานงานกับลูกค้าและต้องขึ้นอยู่กับว่าลูกค้าจะ ok กับข้อเสนอของเราหรือไม่
ก่อนเดินเข้า site งานลูกค้า เด็กอนุบาลได้จับภาพพระท่าน 3 องค์ควบลมหายใจเข้าออก ภาวนา นะมะพะธะ ตามปกติ พอได้ลมละเอียดแล้วแล้วอธิษฐานขอให้องค์พระทั้งสามที่ในหัว ในอก และในท้อง มารวมกันที่อก พอสุกสว่างเป็นประกายแล้วผมก็อธิษฐานขอพรพระท่านให้ช่วยบันดาลให้การงานทั้งในทางโลกและทางธรรมผมมีความคล่องตัวสำเร็จทุกอย่างด้วยเถิด_/|\_

ผลปรากฏว่างานติดต่อประสานงานช่วงเช้าวันนี้กลายเป็นสำเร็จคล่องตัวทุกอย่าง อยู่ดีๆปัญหาที่ดูไม่มีทางออก ก็มีคนมาแนะนำทางออกที่ดีมากให้ เวลาติดต่องานลูกค้าก็พูดคุยด้วยราบรื่นทุกอย่าง ยอมรับข้อเสนอทั้งหมดของเราและหยิบยื่นความช่วยเหลือให้ด้วยดีอย่างน่าอัศจรรย์ใจ

เด็กอนุบาลจึงมีความเชื่อมั่นอย่างแรงกล้าว่า ถ้าเราเคารพพระท่านอย่างแท้จริง คิดถึงท่านโดยการจับภาพนิมิตรท่านบ่อยๆ แล้วเข้าใจขั้นตอนที่จะอธิษฐานจิตกับท่านแล้ว พระท่านช่วยเราได้เสมอให้ประสบความสำเร็จในสิ่งที่ดีงามตามที่คุณคณานันท์ได้แนะนำไว้อย่างแท้จริงครับ

 

ยินดีด้วยครับที่อานิสงค์แห่งการปฏิบัติช่วยส่งผลดีทั้งทางโลกและทางธรรมครับ

 

โห...ห้องนี้คุยกันไปถึงไหนแล้ว

มาแวะมาเยือน

ขำมากตอนงานเป่ายันต์เกราะเพชรที่วัดท่าขนุนคราก่อน มีหนุ่มคนหนึ่งติดมาในกล้องของยายผีป่าด้วย ถ่ายตอนบวงสรวงเริ่มพิธีค่ะ

ใส่แว่นดำบนหัว ทองที่คอน่ากระชาก ยายหันไปยิ้มให้นิดๆ ไม่กล้ายิ้มมาก เดี๋ยวหาว่า อ่อยเหยื่อ ที่หันไปเพราะรู้สึกว่ากำลังถูกจ้อง เมื่อไรจะทักเราหว่า

ไม่ทักจ๊ะ เพราะกลัวหน้าแตก ครั้งหนึ่งเคยไปทักสมาชิกเวบที่เขาคุยกับเราทางเวบดี๊ดี พอเขามางาน มากับเมีย เราทักเขา ๆ ต่อว่า เมียผมไม่รู้นะว่าผมเข้าเวบ

ก็เลยใครอยากทักต้องมาทักค่ะ เบื่อที่จะเป็นที่ทดสอบ เช่นรู้ไหมใครเอ๋ย

 

(555) (555) (555)

 

อ้างอิง:
<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=alt2 style="BORDER-RIGHT: 1px inset; BORDER-TOP: 1px inset; BORDER-LEFT: 1px inset; BORDER-BOTTOM: 1px inset">ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ ยายผีป่า
โห...ห้องนี้คุยกันไปถึงไหนแล้ว

มาแวะมาเยือน

ขำมากตอนงานเป่ายันต์เกราะเพชรที่วัดท่าขนุนคราก่อน มีหนุ่มคนหนึ่งติดมาในกล้องของยายผีป่าด้วย ถ่ายตอนบวงสรวงเริ่มพิธีค่ะ

ใส่แว่นดำบนหัว ทองที่คอน่ากระชาก ยายหันไปยิ้มให้นิดๆ ไม่กล้ายิ้มมาก เดี๋ยวหาว่า อ่อยเหยื่อ ที่หันไปเพราะรู้สึกว่ากำลังถูกจ้อง เมื่อไรจะทักเราหว่า

ไม่ทักจ๊ะ เพราะกลัวหน้าแตก ครั้งหนึ่งเคยไปทักสมาชิกเวบที่เขาคุยกับเราทางเวบดี๊ดี พอเขามางาน มากับเมีย เราทักเขา ๆ ต่อว่า เมียผมไม่รู้นะว่าผมเข้าเวบ

ก็เลยใครอยากทักต้องมาทักค่ะ เบื่อที่จะเป็นที่ทดสอบ เช่นรู้ไหมใครเอ๋ย
</TD></TR></TBODY></TABLE>
(555) (555) (555)

นั่นสินะ ใครกันหว่า

<!-- / message -->