นายทุนไทยเตรียมล้ม? รับศึก 3 อภิมหาอำนาจผู้ยิ่งใหญ่

เพราะมีคนรายได้ต่ำ ทำงานใช้แต่แรงเท่านั้น
เราจึงมีกรรมกร ถ้าทุกคนรวยเท่ากันหมด
ประเทศก็จะขาดแรงงานกรรมกร!
กลายเป็นปัญหาใหม่ ...


คนเรามีความแตกต่างกัน มีความ
ต้องการที่ต่างกัน จึงนำไปสู่การ
แลกเปลี่ยน ดังนั้น ยิ่งต่างกัน
มันก็ยิ่งมีโอกาสทางธุรกิจ!


รัฐบาลไม่ต้องทำให้มันเท่ากัน
แต่ต้องเชื่อมโยงให้เกิดการ
แลกเปลี่ยนกัน เท่านั่นเอง

 

มีความคิดดีๆ แบบนี้ ผมก็เห็นด้วย (อย่างคนไม่มีประสบการณ์ด้านนี้)

แต่การสร้างชาติ ดูแลชาติ จะต้องมีการกระทำที่เป็นองค์รวมคือความพร้อมในหลายด้าน

ถ้าคุณสามารถค้นคว้าเอกสารทางวิชาการและเขียนบทความขึ้นมาเป็นแนวคิด รวบรวมเผยแพร่ทางเวบไซต์ได้ก็อยากให้ทำ ในรูปแบบบทความสรุปทางวิชาการ เหมือนที่เขียนในกระทู้นี้

การกระจายความคิดออกสู่วงกว้าง หลังจากการระดมความคิดมาเรียบเรียงแล้ว น่าจะได้อะไรมากกว่าการโพสในเวบบอร์ดซึ่งคนผ่านไปผ่านมาก็ไม่อาจคิดอะไร

ถึงเรามีความคิด เราก็ต้องมีวิธีใช้ความคิดด้วยน่ะครับ ลำพังแต่การสนทนาในเว็บนี้อย่างเดียวมันก็ไม่ค่อยเท่าไร

หากแต่ ท่าน อาจจะต้องการ องค์ความรู้ในด้านอื่นมาประกอบการเรียบเรียง จากตัวผม ก็สามารถ เอาประเด็นนั้นมาพูดให้ช่วยวิจารณ์ได้ แต่ว่าตอนนี้ยังไม่มีใครมีเวลาคิดเรื่องชาติบ้านเมืองเพราะต้องดิ้นรนในภาระส่วนตัว จึงไม่ค่อยมีเวลามาพิจารณาซักเท่าไร ผมอยากมีกำลังใจมีชีวิตอยู่ต่อก็เพราะเรื่องนี้นี่แหละ


แค่มีคนคุยด้วยที่ห่วงใยชาติบ้านเมืองเหมือนกันก็นับว่าประเสริฐแล้ว
แต่ผมก็ยังสับสนอยู่นะว่า จะต้องรอให้พร้อมก่อนแล้วค่อยมาช่วยคิด ดีกว่า หรือว่าจะยอมเสียเวลาส่วนตัวมาคิดเรื่องนี้ดี

 

อนึ่งคือ เหตุที่พูดอย่างนี้เพราะผมเคยผ่านประสบการณ์ในการเสนอความคิดทางวิชาการมาก่อน และเห็นความแตกต่างกับการพูดให้คนฟังด้วยวิธีอื่นราวฟ้ากับดิน คือผลที่ออกมาเหมือนเรากลายเป็นเทวดาไปเลย

หากเราทำเป็นบทความแจกแจงประเด็น ก็สามารถทำให้คนอื่น ที่อยู่ไกลจากตัวเราสามารถเข้ามาอ่านและใช้ประโยชน์ได้ด้วยน่ะครับ ดีกว่าการยกขึ้นมาพูดลอยๆ ในหมู่คน แต่ในตัวความคิดของเราเองก็จะเรียบเรียงสถานการณ์และหนทางออกให้ปะติดปะต่อกัน เป็นข้อเขียนนั้น ผมเคยใช้เวลาทำนานเหมือนกัน

ไงก็ถือว่าช่วยชาติ อย่าถือว่าเรารู้ไม่เท่านักวิชาการแล้วจะเสนอบ้างไม่ได้

คนอ่านคนอื่นๆ แม้ผมเองก็ไม่ได้เก่งพอที่จะช่วยหนุนเชียร์ให้เกิดอะไรได้เท่ากับการที่หนังสือของคุณอาจจะถูกส่งไปได้รับการยอมรับจากผู้บริหารองค์กรต่างๆ แต่การจะเขียนภาพวาดภาพ แสดงความคิดนี้ออกมา มันต้องเปลืองเวลา


ผมกำลังอ่านหนังสือเรื่อง ลาว Land Link จินตนาการใหม่ แต่ในใจผมก็มุ่งหวังแต่อยากมีอาชีพพื้นฐานด้านการเกษตรอยู่นะครับ

 

เป็นไปไม่ได้ที่เกษตรจะหายไปทันที
มันแค่ค่อยๆ ปรับเท่านั้น เหมือนเมือง
ทวิภพไง เมืองที่มีบางส่วนค่อยๆ พัฒนา
ไปสู่พาณิชยกรรม ในขณะที่บางส่วนก็ยัง
เหมือนเดิม เดินสองระบบ คือ ระบบอนุรักษ์
และระบบพัฒนา บริหารต่างกัน


กรรมประเทศยังมีเยอะอยู่ ผมคงทำได้แค่นี้
ก้าวล่วงเกินกรรมไปมากไม่ได้ จะทำงานอื่น
ลำบาก กรรมจะพัวพันเราลงไปด้วยครับ

 

พีรามิดทองคำ พลังงานใหม่


เมื่อ ลาว, พม่า, กัมพูชา กำลังกลายเป็น
ประเทศอุตสาหกรรม ที่ได้รับเทคโนโลยี
มาจากประเทศมหาอำนาจทั้งสาม อย่าง
สมดุล จึงเกิดเป็น "พีรามิดทองคำ" ขึ้นที่
ประเทศไทย อันเป็น "ศูนย์กลางของการ
ขนส่งทางบก" อันเอื้อต่อการพัฒนาไปเป็น
"ประเทศพาณิชยกรรม" ในอนาคต

 

ประเทศเองก็ต้องมีพัฒนาการ


เหมือนคนมีเติบโตเข้าสู่วัยต่างๆ ประเทศไทยตอนนี้
เปรียบเหมือนเด็กหนุ่มที่กำลังเข้าสู่ "วัยหนุ่มใหญ่"
เมื่อก่อนอาจมีพลังมาก คิดน้อย ทำอะไรบุ่มบ่าม
ห่ามๆ ลองผิด ลองถูกเยอะ เปลี่ยนแปลงมาก มี
หนวดขึ้น นมแตกพาน ฯลฯ แต่ตอนนี้ กำลังเข้า
สู่ความเป็น "ชายฉกรร" เต็มตัว ดังนั้น จึงต้อง
สุขุมขึ้น ใจเย็นลง และรอบคอบมากขึ้น


สำคัญคือ ทิศทางการเจริญเติบโตของประเทศ
จะเป็นไปในทิศทางใด? ไปในทางที่เรียกว่านิคส์
ดังเก่าก่อนน่ะหรือ? ถูกแล้วหรือ? หรือว่าเปลี่ยน
วิถีเพื่อ "วางตำแหน่ง" ในจุดยุทธศาสตร์ที่เหนือ
ชั้น สิ่งนี้ "ผู้นำประเทศ" ควรเป็นผู้นำทิศทางไป

 

ไม่ใช่ศูนย์กลางค้าขนาดใหญ่ แต่เป็นย่านพาณิชย์ที่เต็มเปี่ยมด้วยวัฒนธรรม


สิ่งที่ไทยต้องการ ไม่ใช่ "ศูนย์การค้าที่ยิ่งใหญ่ของเอเชีย" เพราะนั่นเท่ากับเรากำลัง
แข่งกับฮ่องกง, สิงคโปรค์ ฯลฯ ซึ่งไม่จำเป็น และไม่ใช่ตัวเรา นักท่องเที่ยวชอบอะไร?
ลองไปดูที่ "ถนนข้าวสาร" สิ มันคือ ย่านการค้าเล็กๆ น่ารัก อบอุ่น มีชีวิตชีวา มีพลัง
จิตวิญญาณ น่าเดินเที่ยว ไม่แพงเกินไป และหลากหลายด้วยสินค้าจากภูมิปัญญาและ
วัฒนธรรมอันเป็นเอกลักษณ์ ไม่ใช่สินค้าแบรนด์เนม นี่คือ "เอกลักษณ์ที่เราต่างจาก
ฮ่องกงและสิงคโปร์" ซึ่งนักท่องเที่ยวประทับใจมาก ถึงขนาดมีคนเอาแนวคิดนี้ไปทำ
"ปาย" ขึ้นมา และตอนนี้ กำลังตามมาด้วย "เลย" คือ เขาต้องการย่านการค้าที่ไม่หรู
แต่มีวิถีชีวิต มีชีวิตชีวา มีวัฒนธรรม ไม่ต้องเป็นสินค้าแบรนด์เนมแบบฮ่องกง ก็ได้


นั่นคือ แนวคิด "ถนนคนเดิน-ถนนสายวัฒนธรรม" ซึ่งผ่านย่านการค้าสินค้าท้องถิ่น
นั่นเอง ราคาไม่แพง เป็นกันเอง บรรยากาศอบอุ่น น่ารัก ผู้คนเดินไปมา ไม่หงอยเหงา

 

แนวความคิดเชิงอนุรักษ์

ทรัพยากรธรรมชาติเป็นที่มาของวิถีชีวิตที่มีความสุข แต่ยุคนี้ประชากรมาก แนวคิดความเชื่อเปลี่ยน การควบคุมรักษาทรัพยากรก็ยาก จึงต้องอาศัยเทคโนโลยีซะมากกว่า มาผลิตอะไรต่างๆ อันนี้คือเท่าที่ผมรู้นะครับ

ประเทศไทยเราเทคโนโลยีไม่เด่น แต่จุดเด่นคือ แนวคิดทางจิตวิญญาณ ที่ยังแฝงไว้ในศิลปกรรมต่างๆ ลักษณะดวงชะตาประเทศเป็นธาตุไฟ ก็เหมาะกับพาณิชยกรรมเช่นกัน

หากแต่ปัญหาคือ หลายๆ อย่างในการพัฒนาทางเศรษฐกิจ มันเป็นสิ่งที่ทำให้คุณค่าทางจิตใจเกิดการตกต่ำลง ไม่สามารถสอดคล้องกับการอนุรักษ์ได้ ทั้งเรื่องจิตใจและทรัพยากรธรรมชาติ

การทำให้สอดคล้องต้องอาศัยการสร้างสรรค์จากจิตใจที่ประณีต


ความจำเป็นของนวัตกรรม


แนวคิดเดิมผมชอบให้แต่ละเมืองมีสาธารณูปโภคครบก่อน ตั้งแต่การผลิตอาหารเลี้ยงคนในเมืองให้เพียงพอ แต่การเกษตรสมัยนี้มันไม่อุดมเหมือนเมื่อก่อนแล้วเพราะรังสีคอสมิกทำต้นไม้มีปัญหา จึงยิ่งจำเป็นต้องไปใช้ระบบการผลิตขนาดใหญ่เน้นความเป็นเลิศ มันเป็นชีวิตที่ตามมาด้วยคำถามว่า เศรษฐกิจควรจะเป็นอย่างไร คำถามทางเศรษฐกิจบางอย่างอาจมีคำตอบคือ เทคโนโลยีและนวัตกรรม ที่จะเข้ามาช่วยให้ประชาชนมีชีวิตที่ดีขึ้น

ในเรื่อง นวัตกรรม ประเทศไทยส่งเสริมกันมากในเรื่องนี้ในยุคสิบปีที่ผ่านมา แต่ทิศทางมันไม่ปรากฏเพราะอิงแนวคิดที่ว่าต้องคอยเป็นหางต่างชาติซะเยอะ ทุกคนต้องเอาตัวรอดเอาเงินเข้ากระเป๋าตัวเองเป็นอีกปัจจัยหนึ่งที่ทำให้ฐานตรงนี้ก้าวขึ้นมาไม่ได้

ไปๆ มาๆ ผมศึกษา โหราศาสตร์นามธรรม แล้ว ก็เกิดความคิดว่า เรื่องนวัตกรรมอาจจะไปเจริญในประเทศลาว ที่คิดค้นอะไรขึ้นมาเองได้

เดี๋ยวมันจะมีคำถามตามมาอีกว่า ใครจะเป็นคนลงทุน เราจะทำให้คนมีเงินยอมสนใจการพัฒนาสินค้าให้สอดคล้องกับวัฒนธรรมที่ดีงามได้อย่างไร

 

ท่านเจ้าของกระทู้ เมื่อไรกรรมของประเทศถึงจะได้รับการชำระสะสางให้เราทำอะไรได้ล่ะครับ

 

แนวคิดไหน ก็ไปไม่รอด
หาก ยังมองประเทศไทย เป็นเพียงชิ้นเคก มือใครยาวสาวได้สาวเอา

หรือผลัดกันกิน ทีใครที่มัน

คอรับชั่น หรือ ปิดบังซ่อนเร้น.... สูบจากไทยไปขายนอก สั่งจากนอกมาขายไทย กินกำไรสองเด้ง เพื่อผลกำไรล้วนๆ .... อะไรแบบนี้ เหมือนเอามือบีบคอคนไทยทั้งชาติ พอจะขาดใจตายก็คลายมือให้หายใจซะหน่อย ... แล้วสักพักก็บีบใหม่

ชาวบ้าน..ทำได้แค่ บ่นๆ ไปวันๆ แล้วก็ควักกระเป๋า จ่ายให้เขาไป...ตาปริบๆ

 

มันเป็นความภาคภูมิใจแบบหยิ่งทะนงที่ผิดๆแบบคนไทยเรา ที่คิดว่า เราคือคนไทย เราเก่งที่ได้มาเกิดบนผืนแผ่นดินนี้ กับค่านิยมที่อยากเป็นเจ้าคนนายคน ไม่ยอมลำบาก ฯลฯ

 

ท่านอธิบายเหมือนตันไม้พิษที่ให้สัมภาษณ์ไว้ที่หนึ่งไม่มีผิดเลยครับ
แต่หากมีคนปลูกต้นไม้แล้วไม่กินผล
และผลไม้ไม่เป็นพิษไว้ที่เมืองไทย
ผมว่ารอดครับ

 

1.ขออนุญาตตั้งโรงงาน -ใต้โต๊ะ
2.ส่งสินค้า เข้า-ออก -ใต้โต๊ะ
3.แข่งขันประมูลงาน-ใต้โต๊ะ
4.ถูกไถ่แบบเชิญชวนรวมงาน/บริจาค จนนักธุรกิจบางคนจะไม่ยอมเปิดเผยชื่อ/ธุรกิจที่ทำ เพราะกลัวถูกไถ่
5.TAX ต้องการเสียมากเสียน้อย เลือกได้
จึงเป็นที่มาของต้นทุนสินค้าที่ผลิต หรือคุณภาพงานต่างๆ ที่กิดชำรุดเสียหายง่ายมิใช่ธรรมชาติ แต่เพราะคุณภาพต่ำ ลดสเปค

 

เราออกไปสร้างราชธานีใหม่ ในประเทศเชียงขวัญกันไหม ถ้างั้น สร้างระบบ สร้างบ้านสร้างเมืองขึ้นมาใหม่

 

มันอะไรกันหนักหนา เนอะ!!

 

ทุกวันนี้หลายๆท่านก้อทำกันอยู่นะครับ ทำใจไงเหะๆ ทุกวันนี้ของแพงเพราะอะไร น้ำมันแพง ผลที่ตามมา(ต้นทุนสูง ปุ๋ยแพง ค้าขนส่งเพิ่ม ค่ายาปราบศัตรูพืชแพง) หลายอย่างแพงเพราะต้องนำเข้า ที่สำคัญพ่อค้าคนกลางกดราคาสินค้าเพราะน้ำมันแพง ชาวนาชาวสวนก้อพอมีเงินต่อทุนไปเรื่อยๆเท่านั้น พอพ่อค้าคนกลางเอาของมาส่งบอกขนส่งแพงเลยต้องขึ้นราคา หลักๆของแพงเพราะ น้ำมัน พ่อค้าคนกลาง เพราะผูกขาดการตลาดเอาไว้ ทำไมเพราะไม่มีกฎหมายมาเล่นงานหรือมีก้อไม่รุนแรง น้ำมันเหมือนกันผูกขาดไว้แล้ว อ้าวแล้วทำไมไม่มีกฎหมายลงโทษ บังเอินว่า หุ้นรายใหญ่ๆในบริษัทน้ำมัน หรือพวกพ่อค้าคนกลางเป็นครอบครัวหรือญาติ กับผู้มีอำนาจในด้านต่างๆของประเทศ เลยไม่มีกฎหมายเอาผิดกับญาติหรืออาชีพของครอบครัวผู้มีอำนาจ แล้วใครจะฉลาดน้อยมีกฏหมายมาขัดขวางการเงินของครอบครัวได้ละ นอกจากจะฉลาดมากมีกฏหมายได้เปรียบขึ้นมารักษาการเงิน หรือถ้ามีก้อผิดน้อยจนขนหน้าแข้งไม่ร่วง ถ้าจะแก้จริงนะก้อได้แต่ต้องมีบารมีมากเหมือนกันนะเพื่อสู้กับพวกมาร เหมือนกับเจ้าเหนือหัวรัชการที่5ทรงประกาศเลิกทาสได้ ถ้าบารมีท่านไม่มากคงทำไม่ได้เพราะเสียผลประโยชน์พวกขุนนางชั้นสูงและไม่สูง เพราะเขามีทาสไว้ใช่งานเพียบนี่เป็นตัวอย่าง ที่ญีปุ่นชาวนาหรือชาวสวนที่นั้นจะถือว่าเป็นอาชีพที่มีเกียรติและมีฐานะ เพราะเป็นผู้ปลูกข้าวหรือพวกผักผลไม้ ให้คนในประเทศและที่สำคัญแพงด้วย เพราะอะไรเพราะรัฐชวยสนับสนุน อีกอย่างคนญีปุ่นส่วนมากจะไปทำงานในเมืองกินเงินเดือนนอนในห้องเช่าเท่ารังหนู เพราะสนับสนุนอุตสาหกรรมเพื่อพัฒนาประเทศ แต่ไม่มีคนปลูกข้าวปลูกผักผลไม้ จึงเป็นแบบนี้และไทยคงจะเป็นแบบเดียวกันถ้าไม่แก้ไข ผมและพี่ๆน้องๆพ่อแม่ชาวนาชาวสวนที่ฉลาดน้อยเลยได้แต่ ทำใจๆๆๆ และมองตาปริบๆๆๆๆ เพราะทำอะไรไม่ได้ ลองฉลาดมากแล้วเรื่องขึ้นโรงขึ้นศาลดูสิ แพ้ตั้งแต่ก้าวขาเข้าไปในศาลแล้ว เพราะกฏหมายใช่ได้แต่เฉพาะคนจนคนธรรมดาคนปานกลางเท่านั้น ยกตัวอย่างที่ ด็อกสำรองหรือกิริยาพร1 คนเมืองนอกเขาเอาเรื่องน้องแพร์มาเปรียบเทียบแดกดันเราๆดูสิครับ หรือข่าวตำราจโชว์ผลงานชิ้นโปแดงจนนายใหญ่ต้องลงมาเอง ที่ไปจับนักค้าซีดีมือ2รายใหญ่เข้า ส่วนรายไม่ใหญ่ที่ขายแผ่นผี ซีดีเถื่อน เต็มสองข้างทางกลับไม่เห็นเพราะไม่ใช่รายใหญ่ รายใหญ่ขายไม่ถึง10แผ่นเตะตามากเลือดผู้พิทักษ์กฏหมายขึ้นหน้านี่มันผิดกฏหมายนี่หว่าต้องจับ เอาละพูดมากไปละ พอแค่นี่ก่อนไม่รู้จะโดนทั้งจำทั้งปรับหรือเปล่า ปล. ผมไม่รู้ ผมไม่เห็น ผมเป็นบ้า ที่เล่นนี่ก้อที่โรงพยาบาลบ้า บังเอิญหมอเค้าเปิดโนตบุคค้างไว้งะผมเลยจิ่มๆมา เดี่ยวว่าจะไปคุยกับเพื่อมนุษย์ต่างดาวก่อน เห็นว่าอยากดูคอนเสริต์เลดี้กากา บังเอิญผมเป็นเพื่อนเลดี้พอดี ไม่รู้มาถึงรึยังมาจากดาวลูกนก เมื่อกี้ยังโทรโขงมาบอกผมว่าใกล้ถึงละอีก4ล้านปีแสงเอง อุ่ยหมอมาพอดีสงกะสัยจะให้กินยาลดความฉลาด ไปก่อนนะ ด้วยความเครพอย่างสุดซึ่ง จึงเรียนมาเพื่อทราบ จากวันนั้นถึงวันนี้คนไกลชิด

 

พอเพียงน่ะแหละถูกแล้วครับ ถึงจะเป็นการถอยหลัง แต่ถอยหลังแล้วประเทศ ประชาชนอยู่ได้ด้วยตนเอง ไม่ต้องพึ่งพาปัจจัยภายนอก

ผมเองไม่คิดว่าเป็นการถอยหลังด้วยซ้ำไป

 

ศรัทธาและยึดมั่นในระบอบการปกครองระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุขดีกว่า
หรือไม่อย่างไรครับ
ไม่สร้างความแตกแยกนะครับ

 

*** ผลประโยชน์ของชาติ ****

คือ ความสงบสุขของผู้คนที่อาศัยในอาณาเขต

(เป็นความปรารถนาสูงสุดของคนทั้งประเทศ
เป็นเป้าหมายสูงสุดของประเทศ
สอดคล้องกับความต้องการของมนุษย์ทุกเชื้อชาติทุกเผ่าพันธุ์
และคำสอนทางศาสนศาสตร์ คือ การหลุดพ้นทุกข์)

- " หนุมาน ผู้นำสาร "<!-- google_ad_section_end -->

 

*** เป้าหมายบ้านเมืองผิดพลาด...จึงล่มจม ****

เมื่อ ผลประโยชน์แห่งชาติ...เป้าหมายสูงสุดของการบริหารประเทศ ไม่ใช่ความสงบสุข
แต่ กลายเป็นเรื่องวัตถุรูปธรรม เป็นผลประโยชน์จากวัตถุ
การแก่งแย่ง ช่วงชิง ชิงดีชิงเด่น กลั่นแกล้ง ให้ร้ายป้ายสี ทำลายล้าง...ก็จะเกิดขึ้นตามมา
บ้านเมือง จะเต็มไปด้วยการเบียดเบียนกัน บาปการกระทำมากมาย ตัวกระทำเงามืดมิดครอบงำ
สุดท้าย...ก็พินาศ ย่อยยับ เสื่อมสลาย ล่มจม ไม่พ้นทุกข์

การกำหนดเป้าหมายสูงสุดของบ้านเมือง ผิดตั้งแต่แรก...เสมือนปลายทางเป็นเหวลึก
ยุทธศาสตร์ โครงการ กิจกรรมต่างๆที่ตามมา จึงผิดพลาดตาม....เสมือนทางเอียงลงเหวลึก

- " หนุมาน ผู้นำสาร "<!-- google_ad_section_end -->