เรื่อง "ญาณที่น่าอัศจรรย์ของหลวงพ่อ

เรื่อง "ญาณที่น่าอัศจรรย์ของหลวงพ่อ" โดย ส.ต. ผิน จรูญรักษ์ ลูกศิษย์บันทึก ๓/ ๕๔๒

ข้าพเจ้าได้รู้เรื่อง หลวงพ่อมหาวีระ ถาวโร มาจาก "หนังสือประวัติหลวงพ่อปาน" โดยนายจวน ทองพัฒน์ ผู้เป็นพี่ชายได้นำหนังสือเล่มนี้มามอบให้เพราะท่านเห็นว่าเป็นหนังสือที่เหมาะสมกับการปฏิบัติ หรือว่าเหมาะสมกับปฏิปทาของข้าพเจ้า

นายจวน ทองพัฒน์ ผู้พี่รู้นิสัยของข้าพเจ้าค่อนข้างดี เห็นว่าเป็นคนชอบในศาสตร์ลี้ลับ หรือสิ่งลึกลับในพระพุทธศาสนา และวิธีปฏิบัติต่างๆ จะเป็นที่เท่าไรข้าพเจ้าเป็นคนไม่ค่อยจดจำอะไรมากนัก

เมื่อได้ประวัติหลวงพ่อปาน ข้าพเจ้าศึกษาอยู่ในระยะสั้น ก็เอามาปฏิบัติดู แต่กรรมฐานบทนี้เป็นกสิณคือใช้สีขาวเพ่ง เป็นโอทาตกสิณ เมื่อปฏิบัติมาเป็นเวลาไม่ถึงหนึ่งเดือนได้เห็นความเปลี่ยนแปลงในโอทาตกสิณในลักษณะต่างๆ ข้าพเจ้ามีความซาบซึ้งในพระคุณหลวงพ่อ และเคารพในคุณความดีของพระพุทธองค์สุดที่จะพรรณนาให้สมกับที่เกิดขึ้นในจิตนั้นได้ ข้าพเจ้าซาบซึ้งในพระเดชพระคุณหลวงพ่อมาก ที่ท่านได้เขียนประวัตินี้ขึ้นเป็นธรรมทานอันปราณีต ท่านเขียนตามที่ได้รู้มาโดยไม่ปิดบังอำพรางแต่อย่างใด

ตั้งแต่นั้นมา จิตใจครุ่นคิดอยู่เสมอว่า แม้สักวันหนึ่ง คงมีวาสนาที่จะต้องชักนำให้ข้าพเจ้าไปศึกษาต่อกับพระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านเองจงได้ ข้าพเจ้าจึงได้สั่งให้นายจวน ทองพัฒน์ ผู้เป็นพี่ชายมาพบแล้ว ปรารภกันถึงเรื่องจะเดินทางไปนมัสการพระเดชพระคุณหลวงพ่อ เพื่อศึกษาปฏิบัติพระกรรมฐานที่จังหวัดอุทัยธานี การนัดหมายก็ล่วงเลยไป ๔ ครั้งแล้วก็ยังคงไม่สำเร็จ

ในครั้งที่ ๕ จึงเดินทางไปโดยรถไฟ แต่ก็ยังมีธุระอยู่ที่จังหวัดพิจิตร จึงเลยไปทำธุระที่โน่นเป็นเวลา ๒ คืน จึงเดินทางกลับแวะลงที่มโนรมณ์ แล้วมาที่วัดท่าซุงประสบเหตุการณ์...เมื่อข้าพเจ้าลงจากรถ เดินทางเข้ามาในวัด จึงได้เรียนถามพระคุณเจ้ารูปหนึ่งท่านจึงแนะนำให้ไปรายงานตัว และขอห้องพักตามกฏระเบียบของวัด เมื่อได้ห้องพักเรียบร้อยแล้วจึงได้อาบน้ำชำระร่างกายเสร็จแล้ว ก็เป็นเวลาเกือบ ๖ โมงอยู่แล้ว (๑๘ นาฬิกา) ก็นอนพักอยู่ที่ห้องที่เก้า เพื่อรอเวลาขึ้นห้องพระกรรมฐานที่ศาลานวราช แต่ความง่วงเกิดขึ้นกับร่างกายเพราะเป็นเวลา ๓ คืนมาแล้วมันจึงครอบงำทำให้ม่อยหลับไปทั้งสองคน

เมื่อตื่นขึ้นมา ก็เป็นเวลามืดสนิทแล้ว แต่แสงสว่างจากไฟฟ้ายังคงสว่างจ้าอยู่ทั่วบริเวณวัด ...ได้ยินเสียงนักปฏิบัติธรรมทั้งหลาย ซึ่งอยู่ในศาลานวราชแว่วๆ เป็นบางครั้ง แต่ครั้งนั้นข้าพเจ้าก็คงเดาเหตุการณ์ไม่ถูก เพราะไม่เคยฝึกเลย และพระเดชพระคุณหลวงพ่อก็ยังไม่เคยรู้จักข้าพเจ้ามาก่อน จึงคิดว่าถ้าหากจะขึ้นไปก็จะเป็นการเสียมารยาทไม่เคารพต่อสถานที่จึงถามพี่ชายที่ไปด้วยกันว่า จะขึ้นไปหรือไม่ ได้รับคำตอบว่า ไม่กล้าขึ้นไป

ข้าพเจ้าบอกว่า ถ้าเราไม่ขึ้นไปก็เป็นอันว่า จะต้องผิดกฏระเบียบของวัดจึงคิดว่าจะไปอยู่กับตำรวจเวรก็สายไปแล้ว ก็เลยนั่งๆ คิดๆ อยู่ตามประสาคนที่มีความผิด ก็ราวประมาณ ๑๕ นาทีเศษๆ เสียงทางศาลานวราชก็เงียบ จึงได้ล้มตัวลงนอนกันต่อไป แต่ไม่ทันจะหลับก็ได้ยินเสียงเคาะประตูเรียก โยมๆ

ข้าพเจ้าและพี่ชาย ก็เลยขานรับพร้อมกัน เสียงพระท่านถามว่า ทำไมไม่ขึ้นไปปฏิบัติพระกรรมฐาน พี่ชายจึงตอบว่า ผมนอนรอเวลา เลยเผลอหลับไป ข้าพเจ้าได้ยินดังนั้น จึงรู้ว่าคงจะเป็นพระคุณเจ้าภายในวัดแน่

ท่านจึงบอกว่า โยมนอนหลับอยู่ที่ห้องพัก เวลาที่เขาปฏิบัติพระกรรมฐานไม่ขึ้นไปผิดระเบียบของวัดที่วางไว้ พรุ่งนี้หลวงพ่อจะประชุมสงฆ์พิจารณาโทษโยมทั้งสองคน หรือว่าแล้วแต่สงฆ์จะอนุโลมหรือลงโทษสถานใด ข้าพเจ้าเห็นพี่ชายไม่ค่อยดี มีความเป็นทุกข์ จึงพูดเพื่อเอาใจว่า ...จะเดือดร้อนไปทำไม ถ้าหากว่าหลวงพ่อท่านมีความเป็นพระตามที่เราทั้งสองตั้งใจมานมัสการด้วยความเป็นจริงแล้ว ความผิดเราก็ไม่มี

พี่ชายถามว่า เมื่อเราหลับอยู่ในห้องพักแล้ว ทำไมความผิดจะไม่มี ข้าพเจ้าจึงตอบว่ากฏหมายนั้นจะเอาความผิดจากคนตายนั้นไม่ได้ พี่ชายถามว่า เพราะอะไร ข้าพเจ้าจึงบอกว่าก็เพราะหลวงพ่อท่านเป็นพระ ท่านย่อมรู้อยู่ในญาณทัศน์ ผู้มีจิตเป็นทิพย์ ท่านเป็นพระท่านจะไม่ทำให้ผู้อื่นเดือดร้อนตามวิสัยของพระ ข้าพเจ้าก็เลยนั่งยิ้มๆ พี่ชายถามว่าทำไม ก็บอกว่าถ้าหากหลวงพ่อจะตีฉันสัก ๓ ที ก็นับว่าเป็นโชคอย่างมหาศาลนั่งบ่นอยู่สักพักพระคุณเจ้าท่านก็บอกให้ดับไฟนอน

ความรู้ที่เร้นลับอย่างอัศจรรย์ของหลวงพ่อ...วันรุ่งขึ้น ข้าพเจ้ากับพี่ชายทำธุรกิจประจำวันเรียบร้อยแล้ว จึงออกไปนมัสการพระพุทธรูปที่ศาลาจตุรมุข เมื่อมาเดินอยู่ข้างๆ ศาลาจึงเห็นพระคุณเจ้า องค์หนึ่ง ท่านถือไม้เท้าเล็กๆ มีสุนัขตามหลัง ๒-๓ ตัว ท่านเดินมาถึงข้าพเจ้าจึงประนมมือไหว้ท่านด้วยความรัก และเคารพ ท่านจึงถามข้าพเจ้าว่า โยม เมื่อคืนนี้ทำไมจึงไม่ขึ้นไปปฏิบัติพระกรรมฐาน?

ข้าพเจ้า ประนมมือกราบเรียนท่านตามที่ประสบมา ท่านจึงพูดว่า ดี..ดี..โยม! ไม่ขึ้นไปก็ดีถึงขึ้นไปก็ไม่ได้อะไร เพราะกำลังง่วงมาก ข้าพเจ้าจึงรู้ทันทีว่า พระคุณเจ้ารูปนี้ คือพระเดชพระพระคุณหลวงพ่อเป็นแน่ เพราะข้าพเจ้าไม่เคยรู้จักและไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ตอนนี้ข้าพเจ้ารู้สึกดีใจเป็นอันมาก เพราะเห็นว่าปลอดภัยจากความผิดที่หลับในห้องพักเป็นแน่แล้ว คือท่านให้อภัยโทษแล้ว ท่านก็เดินไปสักเล็กน้อยท่านจึงหันมาสั่งข้าพเจ้าว่า วันนี้ โยมไปนอนพักเสียให้เต็มที่นะ คืนนี้ขึ้นไปปฏิบัติก็ได้แน่ แล้วท่านก็เดินเลยไปทางศาลาพระพินิจ

ตอนเวลาเลยเที่ยงไปแล้วสักเล็กน้อย ข้าพเจ้ากับพี่ชายต่างก็ขึ้นไปดูหนังสือที่จำหน่ายบนศาลานวราช เห็นหลวงพ่อท่านมารับแขกก็ทำความ
เคารพ และนั่งฟังท่านให้ความรู้ กับญาติโยมที่มานมัสการ เมื่อหมดเวลารับแขก ต่างคนต่างก็แยกย้ายกันไป ข้าพเจ้าก็วกกลับมาที่ตู้ขายหนังสือตามเคย ในขณะที่ข้าพเจ้าก้มๆ มองดูหนังสืออยู่นั้น พระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านมาทางไหน ข้าพเจ้าก็ไม่ทันเห็นท่านจับมือข้าพเจ้าไว้ พร้อมจูงมือข้าพเจ้ามาที่หน้าศาลานวราช พอระยะห่างคนสักเล็กน้อย ท่านถามว่า... โยม ชาตินี้ยังเป็นทหารอีกหรือ? ข้าพเจ้าตอบท่านว่า เป็นสมัยบูรพาอาคเนย์ครับ

หลวงพ่อท่านจึงกล่าวต่อไปว่า โยมเคยเป็นทหารร่วมรบกับฉัน ทุกๆ ชาติ เราต้องช่วยกันกอบกู้ประเทศไทยไว้

หลวงพ่อท่านถามอีกว่า โยมดิ้นรนอยู่เป็นเวลากี่ปีแล้ว ที่จะมาหาฉัน?

ในขณะนั้น ข้าพเจ้ามีความตื้นตันใจมากในความเมตตาของท่าน ใจของข้าพเจ้าตอนนั้น คิดอะไรไม่ออกจึงกราบเรียนท่านไปว่า ประมาณ ๒ ปีครับ แต่ท่านกลับบอกข้าพเจ้าว่า ไม่ใช่โยม ไม่ใช่ ๒ ปี โยมดิ้นรนอยู่ ๔ ปีแล้วที่จะมาหาฉัน

ข้าพเจ้า จึงประนมมือไหว้ท่าน ด้วยความปลื้มปิติ ปรากฏว่า หลวงพ่อท่านบอกตรงตามความเป็นจริงทุกประการ แต่ที่ข้าพเจ้าตอบท่านไปว่า ๒ ปีนั้นก็มิได้คิดจะโกหกท่าน แต่ในขณะนั้นเต็มไปด้วยความปลื้มใจเมื่อท่านถาม ข้าพเจ้าจึงได้เผลอตอบไปอย่างนั้นซึ่งหลวงพ่อท่านรู้ดีว่าความจริงเป็นอย่างไร

แล้วท่านจึงได้บอกกับข้าพเจ้า ต่อไปอีกว่า ท่านจะลาเข้านิพพานแล้ว โยมก็อยู่ไม่ได้เพราะต้องตามฉันไปนิพพาน

ท่านถามว่า มาที่นี่จะประสงค์อะไร

ข้าพเจ้าจริงกราบเรียนท่านด้วยความตั้งใจและเคารพว่า ที่มามีความตั้งใจจะมาฝึกกรรมฐานจากหลวงพ่อครับ

ท่านบอกว่า คืนนี้ฝึกได้อยู่แล้ว

ข้าพเจ้าจึงประนมมือขอพรจากท่านว่า ขอให้หลวงพ่อได้โปรด เมื่อผมฝึกได้แล้วกระผมจะนำธรรมะนี้ไปฝึกให้ญาติพี่น้อง แถวๆ ใกล้บ้านบ้างนะครับ

ท่านจึงจับมือข้าพเจ้า แล้วท่านสั่งว่า ขอให้โยมไปฝึกให้ทุกๆ คน ที่เขาเต็มใจมารับการฝึกอย่าไปชวนเขานะ ประเดี๋ยวเขาจะว่าเอา

พอถึงเวลาค่ำ ข้าพเจ้ากับพี่ชายก็เข้ารับการฝึกที่ศาลานวราช พระคุณเจ้าหลวงพี่แสวง ญาณสังวโรเป็นครูฝึก ด้วยเดชะบารมีของหลวงพ่อ ที่ท่านพูดว่า ฝึกได้แน่ และข้าพเจ้าก็ไปได้โดยก่อนหน้านี้มิได้รู้ว่า ครูฝึกท่านฝึกอะไร เพราะไม่เคยได้รับการฝึกมาก่อน เลยในเรื่องการฝึก
มโนมยิทธิในคืนต่อไป ก็ฝึกทุกคน ข้าพเจ้าพักอยู่ที่วัด รับการฝึกอยู่ได้ ๗ วาระ เป็นการจบมโนมยิทธิจึงขอลาพระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านกลับ

หลวงพ่อมีญาณล่วงหน้า...เมื่อต่อมาครั้งหนึ่ง ข้าพเจ้ากับพวกคณะได้เดินทางไปรับยันต์เกราะเพชรครั้งนี้ ได้จัดรถสองแถว มีผู้ศรัทธาร่วมเดินทางกันมาก เพราะการครอบยันต์เกราะเพชรของหลวงพ่อย่อมมีความปลอดภัย จากสัตว์พิษและอันตรายทั้งหลาย พอรถจอดที่อู่เป็นที่เรียบร้อยแล้วข้าพเจ้าก็นำคณะขึ้นไปยังที่พักพอข้าพเจ้าเดินขึ้นมายังศาลา ๓ ไร่ คนทำความสะอาด ท่านถามข้าพเจ้าว่า คุณลุงมาจากไหน

ข้าพเจ้าตอบว่า ...มาจากสุราษฏร์ครับ

ท่านบอกว่า หลวงพ่อท่านพูดให้พวกฉันฟังเมื่อคืนเมื่อวานซืนนี้ว่า คนทางใต้ของโยมเที่ยวนี้ มีคนแก่ๆ มากันเยอะ

ข้าพเจ้าได้ฟังคำบอกเล่า จากคนทำงานแล้ว รู้สึกปลื้มใจมากเป็นอย่างยิ่ง จึงหันมาพูดกับพี่ชายว่า ต่อไปนี้ เราจะไม่ต้องขายหน้าอีกแล้ว ผมมั่นใจ

พี่ชายถามว่า ทำไม

ข้าพเจ้าตอบว่า ก็เพราะพ่อฉันเป็นพระ ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์แน่ และมีความสำคัญในญาณต่างๆ ของท่านอย่างน่าอัศจรรย์

จิตใจของข้าพเจ้าที่เคยว่างเปล่ามาแต่กาลก่อน บัดนี้มีความรู้สึกอิ่มเอิบรู้สึกปลื้มใจในความหวังว่า มีที่พึ่งทางใจแน่แล้ว จากพระคุณหลวงพ่อท่านป็นอันมากข้าพเจ้าพบแล้วในชาติปัจจุบัน และข้าพเจ้า ก็ขอพึ่งบารมีพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ในชาติหน้าด้วย ข้าพเจ้าขอเรียนให้ท่านทั้งหลายที่อ่านแล้วทราบว่า ข้าพเจ้าเต็มแล้วกำลังใจในชาตินี้ ก่อนๆ มาข้าพเจ้ายังจำเพลงของ สุรพล สมบัติเจริญ ได้ว่า ถมเท่าไหร่ไม่รู้จักเต็มห้องหัวใจ..ก็เป็นการร้องถูกของสุรพล เพราะจิตของข้าพเจ้าเต็มแล้วด้วยบารมีของพพระเดชพระคุณหลวงพ่อ สุดที่จะหาพระคุณอื่น มาเปรียบเทียบได้ในชีวิตของข้าพเจ้ายกเว้นแต่บารมีของพระพุทธองค์เท่านั้น...สาธุ

 

สาธุ ข้าพเจ้าขออนุโมทนาเป็นอย่างสูง <?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-comfficeffice" /><o></o>
ด้วยกุศลผลบุญการอนุโมทนาบุญในครั้งนี้
ขอให้ข้าพเจ้าได้มีดวงตาเห็นธรรมและปัญญาเห็นธรรมโดยฉับพลัน
ด้วยกุศลผลบุญนี้ขอจงเป็นปัจจัยให้ข้าพเจ้าเข้าสู่พระนิพพานในชาติปัจจุบันนี้ด้วยเถิด
ภพภูมิอื่นใด ไม่ว่าจะเป็น อบายภูมิ โลกมนุษย์ สวรรค์ พรหม หรืออรูปพรหมก็ตาม ข้าพเจ้าไม่ปรารถนา... ข้าพเจ้าปรารถนาเพียงพระนิพพานเป็นที่สุด..<o></o>
ตายเมื่อไหร่ขอไปพระนิพพานเมื่อนั้น..<o></o>
นิพพานัง ปรมัง สุขขัง
นิพพานัง ปัจจโย โหตุ<o></o>
อิทัง ปุญญะผะลัง ผลบุญใด ที่ข้าพเจ้าทั้งหลายได้บำเพ็ญแล้ว ณ โอกาสนี้ ข้าพเจ้าทั้งหลายขออุทิศส่วนกุศลนี้ ให้แก่เจ้ากรรมนายเวร ทั้งหลาย ที่เคยล่วงเกินมาแล้ว แต่ชาติก่อนก็ดี ชาตินี้ก็ดี ขอเจ้ากรรมนายเวรทั้งหลาย จงโมทนาส่วนกุศลนี้ ขอจงอโหสิกรรมให้แก่ข้าพเจ้าตั้งแต่วันนี้ ตราบเท่าเข้าสู่พระนิพพาน
และข้าพเจ้าทั้งหลาย ขออุทิศส่วนกุศลนี้ ให้แก่เทพเจ้าทั้งหลาย ที่ปกปักรักษาข้าพเจ้า และเทพเจ้าทั้งหลายทั่วสากลพิภพ และพระยายมราช ขอเทพเจ้าทั้งหลาย และพระยายมราช จงโมทนาส่วนกุศลนี้ ขอจงเป็นสักขีพยานในการบำเพ็ญกุศล ของข้าพเจ้าในครั้งนี้ด้วยเถิด
และขออุทิศส่วนกุศลนี้ ให้แก่ท่านทั้งหลาย ที่ล่วงลับไปแล้ว ที่เสวยความสุขอยู่ก็ดี เสวยความทุกข์อยู่ก็ดี เป็นญาติก็ดี มิใช่ญาติก็ดี ขอท่านทั้งหลาย จงโมทนาส่วนกุศลนี้ พึงได้รับประโยชน์ ความสุข เช่นเดียวกับข้าพเจ้าจะพึงได้รับ ณ กาลบัดเดี๋ยวนี้เถิด
ผลบุญใดที่ข้าพเจ้าทั้งหลาย ได้บำเพ็ญมาแล้ว ณ โอกาสนี้ ขอผลบุญนี้จงเป็นปัจจัย ให้ข้าพเจ้าทั้งหลาย ได้เข้าถึงซึ่งพระนิพพาน ในชาติปัจจุบันนี้เถิด ตราบใดที่ข้าพเจ้ายังมิได้ซึ่งพระนิพพานเพียงใด ขอคำว่าไม่มี จงอย่าปรากฏแก่ข้าพเจ้าทุกเมื่อเทอญ.<o></o>

 

กราบโมทนา สาธุ ท่านผู้มีใจบุญใจกุศล เสียสละเวลาหาบทความ นำบทความที่ดี มีประโยชน์ ให้ผู้อ่านได้ศึกษา อันก่อให้เกิดปัญญาในการพิจารณา เมื่อปัญญาพิจารณาแล้ว จิตจะเป็นผู้กำหนด เป็นผู้เลือกความถูกต้อง ถือว่าเป็น จาคะ คือการให้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน อีกทั้ง ถือว่าการให้นั้น เป็นธรรมทาน เป็นบุญใหญ่ ขอโมทนาสาธุ

 

สาธุ ข้าพเจ้าขออนุโมทนาเป็นอย่างสูงfficeffice" />>>
ด้วยกุศลผลบุญการอนุโมทนาบุญในครั้งนี้
ขอให้ข้าพเจ้าได้มีดวงตาเห็นธรรมและปัญญาเห็นธรรมโดยฉับพลัน
ด้วยกุศลผลบุญนี้ขอจงเป็นปัจจัยให้ข้าพเจ้าเข้าสู่พระนิพพานในชาติปัจจุบันนี้ด้วยเถิด
ภพภูมิอื่นใด ไม่ว่าจะเป็น อบายภูมิ โลกมนุษย์ สวรรค์ พรหม หรืออรูปพรหมก็ตาม ข้าพเจ้าไม่ปรารถนา... ข้าพเจ้าปรารถนาเพียงพระนิพพานเป็นที่สุด..>>
ตายเมื่อไหร่ขอไปพระนิพพานเมื่อนั้น..>>
นิพพานัง ปรมัง สุขขัง
นิพพานัง ปัจจโย โหตุ>>
อิทัง ปุญญะผะลังผล บุญใด ที่ข้าพเจ้าทั้งหลายได้บำเพ็ญแล้ว ณ โอกาสนี้ ข้าพเจ้าทั้งหลายขออุทิศส่วนกุศลนี้ ให้แก่เจ้ากรรมนายเวร ทั้งหลาย ที่เคยล่วงเกินมาแล้ว แต่ชาติก่อนก็ดี ชาตินี้ก็ดี ขอเจ้ากรรมนายเวรทั้งหลาย จงโมทนาส่วนกุศลนี้ ขอจงอโหสิกรรมให้แก่ข้าพเจ้าตั้งแต่วันนี้ ตราบเท่าเข้าสู่พระนิพพาน
และข้าพเจ้าทั้งหลาย ขออุทิศส่วนกุศลนี้ ให้แก่เทพเจ้าทั้งหลาย ที่ปกปักรักษาข้าพเจ้า และเทพเจ้าทั้งหลายทั่วสากลพิภพ และพระยายมราช ขอเทพเจ้าทั้งหลาย และพระยายมราช จงโมทนาส่วนกุศลนี้ ขอจงเป็นสักขีพยานในการบำเพ็ญกุศล ของข้าพเจ้าในครั้งนี้ด้วยเถิด
และขออุทิศส่วนกุศลนี้ ให้แก่ท่านทั้งหลาย ที่ล่วงลับไปแล้ว ที่เสวยความสุขอยู่ก็ดี เสวยความทุกข์อยู่ก็ดี เป็นญาติก็ดี มิใช่ญาติก็ดี ขอท่านทั้งหลาย จงโมทนาส่วนกุศลนี้ พึงได้รับประโยชน์ ความสุข เช่นเดียวกับข้าพเจ้าจะพึงได้รับ ณ กาลบัดเดี๋ยวนี้เถิด
ผล บุญใดที่ข้าพเจ้าทั้งหลาย ได้บำเพ็ญมาแล้ว ณ โอกาสนี้ ขอผลบุญนี้จงเป็นปัจจัย ให้ข้าพเจ้าทั้งหลาย ได้เข้าถึงซึ่งพระนิพพาน ในชาติปัจจุบันนี้เถิด ตราบใดที่ข้าพเจ้ายังมิได้ซึ่งพระนิพพานเพียงใด ขอคำว่าไม่มี จงอย่าปรากฏแก่ข้าพเจ้าทุกเมื่อเทอญ.>>

 

กรรมที่ดีจงมีแก่ท่าน -/\-

 

สาธุๆ





ลูกหลานขอกราบพ่อแม่ครูบาอาจารย์ ด้วยความเคารพยิ่ง ขอรับ __-/|-__

โมทนาบุญกับเจ้าของกระทู้ด้วยครับ
______________________________

กลุ่มพลังจิตพิชิตภัยพิบัติจังหวัดเพชรบูรณ์
กลุ่มพลังจิตพิชิตภัยพิบัติจังหวัดเพชรบูรณ์มาทำงานกัน
แจกไฟล์รูปภาพพ่อแม่ครูบาอาจารย์-เพื่อเป็นสิริมงคล<!-- google_ad_section_end -->

 

ขออนุโมทนา กับท่านเจ้าของกระทู้ด้วยค่ะ

ข้าพเจ้าก้อมีความตั้งใจจริง
ที่จะเข้าพระนิพพานในชาติปัจจุบันนี้
เพื่อตามไปอยู่กับหลวงพ่อที่เคารพรักยิ่ง

บุญกุศลใด ใด ที่ได้กระทำมา
ด้วยจิตอันมั่นคงนี้
ก้อเพื่อมุ่งตรงสู่ "พระนิพพาน" เป็นที่สุดค่ะ

 

โมทนาด้วยครับขอทุกท่านเข้าแดนพระนิพพานตามความตั้งใจด้วยเทอญ

 

ขออนุโมทาสา,,,,,,,,,,,,,,

 

เป็นบุญเหลือเกินครับ ที่ได้ฝึกกับหลวงพ่อครับ อนุโทนาบุญด้วยครับ

 

ขอให้ทุกท่านที่ปรารถนา พระนิพพานจงถึงในชาตินี้ด้วยเทอญ

สาธุ สาธุ สาธุ