นิทาน เรื่อง "พญานาค"

สวัสดีค่ะ .. คุณ Amo-te ดูคุ้นเคยนะคะ


(*¯︶¯*)(*¯︶¯*)(*¯︶¯*)(*¯︶¯*)

 

ในนี้ก็มีแต่คนเพี้ยนๆ ทั้งนั้นแหละค่ะ คนดีเค้าไม่คุยกันเรื่องพวกนี้หรอก ยิ่งเรายิ่งเพี้ยนมากกว่าใครๆ เลย เอ๊ะ...หรือไม่ใช่ มีเราเพี้ยนอยู่คนเดียวแล้วกัน นอกนั้น เป็นคนใจดีมีเมตตา เราก็เลยคุยกับพวกเค้าได้ค่ะ

 

พวกที่มีพลังงานมืด ไม่ต้องสัมผัสก็รู้ เพราะจะมีเหมือนหมอกควันสีดำอยู่รอบๆ ตัวเค้า

อาการขนลุกก็ใช่นะ ถ้ามันเกิดบริเวณตั้งแต่ปลายเท้าขึ้นมาไม่ถึงหน้าอก ให้ระวัง

เพื่อนเราคนหนึ่งนะ ก็ตัวร้อนมาก เวลาเรากอดเค้า เราจะบอกว่าให้ไป...ี้ พอเราถามเค้าก็บอกว่าร้อนมาตั้งแต่เด็กเหมือนมิกเลย

แต่ที่เค้าตัวร้อนเพราะว่าเค้ามีพระแม่ลักษมีเป็นเทพประจำตัว พลังที่อยู่ในตัวเค้าเป็นพลังเทพ มันก็เลยร้อน และเค้าก็ไม่รู้สึกร้อนนอกจากมีคนไปสัมผัสตัวเค้าและบ่นว่าร้อนเท่านั้น

 

ถ้าเช่นนั้น คนที่มี "สื่อสัมผัส" กับเทพฯ ก็ไม่ต้องกลัวสิคะ
เพราะอย่างน้อย น่าจะมีพลังต้านทาน..กันไม่ให้สิ่งไม่ดีเข้าตัวได้อ่ะ

 

ไหนว่าแอบอ่านมานาน แต่ไม่รู้ว่าจะเรียกเราว่าอะไร

แถมให้เราถามตัวเองอีก...เออ ... มันแปลกดีนะบังเอิญ

เราไม่ใช่คนแถวนี้ ค่ะ ...



└(^o^)┘└(^o^)┘└(^o^)┘└(^o^)┘

 

อย่างเราจะรับสัมผัสได้เร็วเป็นพิเศษ ความสามารถนี้มีมาตั้งแต่กำเนิด สามารถรับได้ทั้งดีและชั่ว ทั้งใกล้และไกล มันเป็นพลังดึงดูด

ตอนเด็กๆ เคยเห็นคนเป็นไทกอ แล้วนึกสงสารเค้าอยากให้เค้าเป็นปกติโดยเราจะรับอาการเหล่านั้นไว้เอง แล้วเราก็เพ่งมองไปที่เค้า ไม่นานเรามีอาการมือหงิกงออย่างเค้าเลย ปากบิดเบี้ยว แม่ต้องตบแรงๆ ให้รู้สึกตัวแล้วถามว่าเป็นอะไร

เทพสามารถช่วยเหลือได้นะ แต่ก็ไม่เกินกฏแห่งกรรมเหมือนกัน เพราะฉะนั้น อันดับแรกต้องช่วยเหลือตัวเองก่อน โดยไม่ไปใฝ่หาของที่มีพลังมืดมาไว้กับตัวค่ะ

 

สมมติว่าไม่ได้วิ่ง (แส่หาเรื่อง) หาของด้านมืดมาใส่ตัว...

ถ้าหากด้านมืดเข้ามา คนที่มี "สื่อสัมผัส" ของเทพ พลังของเทพจะช่วยกัน
ไว้ส่วนหนึ่ง ในเบื้องต้นแม่นบ่ แล้วถ้าพลังด้านมืดวิ่งเข้ามาเยอะๆ พลังของ
เทพนั้นๆ จะลดลงหรือเปล่า?

 

ที่มิกกล่าวมาก็ถูก ในกรณีที่เป็นเจ้ากรรมนายเวร เทพก็จะหลีกทางให้ทวงกันเอง โดยจะดูอยู่ห่างๆ จนกว่ากรรมนั้นๆ จะกลายเป็นอโหสิกรรม

เทพไม่ได้อยู่กับเราตลอดเวลานะ ท่านส่งญาณบางส่วนลงมาคุ้มครองเท่านั้น คนที่มีญาณเทพจริงๆ เค้าจะรู้ล่วงหน้าว่าสิ่งไหนดีหรือไม่ดี ในกรณีที่เทพองค์นั้นเป็นสัมมาทิฏฐินะ เราจะรู้สึกเองว่าไม่อยากได้ของสิ่งนั้น หรือไม่อยากไปในสถานที่นั้นๆ ไม่อยากรู้จักกับคนๆ นั้น

ยกเว้น ญาณเทพที่อยู่กับเรานั้นเป็นมิจฉาทิฏฐิ หลงอยู่กับลาภ ยศ สรรเสริญ

 

เคยได้ยินมาเหมือนกันค่ะว่า หากถึงวาระของเจ้ากรรมนายเวรที่จะ
ทวงถาม ต่อให้เทพยิ่งใหญ่เพียงไหน ก็ไม่สามารถเข้าไปก้าวก่ายได้
เพียงมองดูอยู่ห่างๆ

พลังด้านมืด กับพลังด้านสว่าง แท้จริงห่างกันเส้นบางๆ จริงๆ

บางคน เดิมอยู่ในพลังด้านสว่าง เมื่อความยึดมั่น ถือมั่นเกิดขึ้น
ว่าตัว gru เก่ง ตัว gru เจ๋งสุดๆ จึงเกิดอาการอยาก "ลองของ"
ขึ้นมา พลังด้านมืดจึงเข้าแทรกได้ง่าย...มิกเข้าใจถูกต้องมั้ยคะ
(แต่อันนี้ น่าจะเป็นพลังด้านมืดจากจิตของเราเองมากกว่า)

 

แต่ที่อยากรู้คือ จะมีวิธีป้องกัน "พลังด้านมืด" จากภายนอกยังไงมากกว่าค่ะ คุณ nouk (ตัดกรณีวิ่งแส่หาเรื่องใส่ตัว และเจ้ากรรมนายเวรนะคะ)

*****

ท่านคุรุวาโรมาแล้ว...รอฟังนิทานจากท่านคุรุวาโรต่อดีกว่า ^_^

 

เมื่อคืนตอนนั่งสมาธิ...รู้สึกเจ็บและร้อนตรงหน้าอกค่ะ
แต่เป็นไม่มาก...แค่พอรู้สึกได้...ไม่ปวด ไม่ทรมาน
และไม่มีความกลัว เพียงแค่อยากรู้ว่ามันคืออะไรเท่านั้น

จริงๆ จะว่าเจ็บก็ไม่เชิงซะทีเดียวค่ะ มันคล้ายๆ กับเวลา
เราไปฟังคอนเสิร์ตแล้วมีเสียงกลองดังมากๆ เราจะรู้สึก
ดังก้องสะท้อนอยู่ในอกน่ะค่ะ

ใครพอจะให้คำตอบได้บ้างเอ่ย?<!-- google_ad_section_end -->

แสดงว่า กำลังจะเจริญก้าวหน้าทางธรรมครับ ลองข้ามไปให้ได้ครับ

 

นราวดีคุยอะไร กับท่านนฤเบสท์บ้างครับ(มหาดเล็ก)

แสดงว่า เขาไม่อยากให้นราวดีเจอกันนะครับ เลยทำให้จดจำเรื่องราวไม่ได้ครับ

 

อ้างอิง:
<TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%"><TBODY><TR><TD style="BORDER-BOTTOM: 1px inset; BORDER-LEFT: 1px inset; BORDER-TOP: 1px inset; BORDER-RIGHT: 1px inset" class=alt2>ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ คุรุวาโร
นราวดีคุยอะไร กับท่านนฤเบสท์บ้างครับ(มหาดเล็ก)
แสดงว่า เขาไม่อยากให้นราวดีเจอกันนะครับ เลยทำให้จดจำเรื่องราวไม่ได้ครับ
</TD></TR></TBODY></TABLE>
โห..ใจร้ายจัง เดี่ยวมีเคืองนะ...

 

เราก็ไม่รู้นะ เพราะเราก็ไ่ม่เคยป้องกันอะไร ส่วนใหญ่มันจะรู้เองก่อนทุกครั้ง บางครั้งรู้ทั้งรู้เราก็รับ แล้วค่อยแก้ไข วิธีของเราคือ สวดมนต์ นั่งกรรมฐาน แผ่เมตตา ทำติดต่อกัน 5-7 วัน ถ้าหนักมากจริงๆ (แต่ยังไม่เคยนะ) วิธีก็ให้ใส่บาตรผ่านให้กับสิ่งนั้นๆ แม้แต่ผู้ปองร้ายเป็นอุปสรรคทั้งที่บ้านและที่ทำงาน ก็ใช้วิธีใส่บาตรด้วยข้าว+ไข่ต้ม ใส่ใ้ห้ทุกวัน อธิษฐานเอ่ยชื่อ ไม่ต้องกรวดน้ำ

เพราะไม่มีคาถาอาคมอะไร เคยเรียนเหมือนกัน เรียนเอง แล้วก็เลิกไม่ชอบ กลัวตายไปแล้วเป็นปอบ (พ่อบอก) ใช้ความดีสยบความชั่ว...ง่ายมั้ย

ใครปล่อยของ ปล่อยคุณมาเราก็รับนะ แต่ตัวเองไม่ค่อยและไม่เคยโดน มันจะไปโดนคนใกล้ชิดมากกว่า ก็ให้อาบน้ำพระพุทธมนต์จากในโบส์ถ ส่วนใหญ่ที่โดนก็จะมาในแบบก่อกวนให้รำคาญใจมากกว่า

เอาไว้ถามจากท่านประธานดีกว่ามั้ยมิก...อันนั้นแน่นอนกว่านะ

 

นิมิตไปว่า ไปสถานที่แห่งหนึ่ง มีเหล่าพญานาคมากมาย

แล้วก็ตื่น จำได้ว่า พญานาคนั้นมีมากมายหลากหลายสีครับ

หนึ่งในนั้น คือสีทอง(หมายถึงใครเอ่ย) กำลังรอ มองหาใครบ้างคนครับ

และมีพญานาคบางตนก็ร้องไห้ น้ำใสๆไหลออกจากตา

และสุดท้าย...

 

ห้ามกั๊กค่ะ...รีบเล่าเลยค่ะ...อยากรู้หนอ...

แล้วทำไมพญานาคถึงมีหลายสีจังคะ
มารวมตัวกันทำอะไรเนี่ย.. แล้วใครคะ
ที่ร้องไห้น่ะ

 

อยากรู้จริงๆ เล่าให้ฟังก็ได้ครับ

(แต่ทำใจไว้แล้วหรือยังครับ)

บางสิ่งเราไม่รู้ อาจจะดีกว่าที่เรารู้ เพราะถ้ารู้แล้ว เสียกำลังใจ ความหวัง ความฝันมลายหายไปกับความจริงในอดีตครับ

 

เป็นใครคะ และสุดท้าย...เป็นยังไง

 

ผมมีเรื่องขอถามท่านคุรุวาโร และท่านผู้มีจิตเข้าสู่สมาธิรู้เห็นว่า
1. ผมต้องฝึกอย่างไรจึงจะได้ความรู้สึก หรือสมาธิอย่างเดิมกลับคืนมาได้
2.เดิมผมมีภพภูมิเป็นมาอย่างไร
ขอรบกวนทุกท่าน ถือว่าสงเคราะห์คนกิเลสหนาด้วยนะครับ ขอบคุณครับ<!-- google_ad_section_end -->

ถ้าสายพระวัดป่าก็เจริญด้วย ขันติ และวิริยะเป็นหลักครับ
เช่น ตอนภาวนา ก็ปิดอารมณ์ ทางกาย ทางใจ และวาจาให้หายไปจากความรู้สึก

อธิบาย เมื่อภาวนาก็กำหนดความรู้สึกไว้ที่นิ้วมือครับ ร่างกายจะทุกขเวทนา ขาจะชา จะเมื่อย ก็ต้องอดทนครับ

ใจ ต้องบังคับจิตให้อยู่ในอำนาจครับ ไม่ไปตามดูจิต เพราะจิตมันพยศร้าย

จิตมันจะบอกว่าง่วงก็ฝืนเอาไว้ ตายเป็นตาย เพื่อเป้าหมายข้างหน้าครับ

 

พอเป็นกัลยานมิตรได้บ้าง แต่อาจไม่ดีเท่าที่ควร ขออธิบายตามความเข้าใจนะครับ
ที่พิจารณาคือคุณมีกำลังสมาธิดี ทำจิตสงบได้เร็ว ส่งผลให้จิตตกภวังค์ได้ง่าย อีกทั้งสัญญาในจิตชัดเจน
แต่กำลังของสติยังน้อยอยู่ ดังนั้นเวลาจิตหยั่งลงสู่ภพ จึงไม่สามารถแยกแยะได้ว่า เราตื่นอยู่ในปัจจุบัน
หรือเป็นนิมิตรฝันไปในขณะหลับ
กล่าวคือยังไม่สามารถควบคุมกระแสจิตที่วิ่งไปภายนอก ได้ตามความต้องการ เนื่องจากกำลังของสติคือความระลึกได้
ยังไม่เข้มแข็งพอ ที่จะประคองให้จิตเข้าสู่สมาธิขั้นสูงและหรือเจริญวิปัสสนาญาณ ให้แจ้งในรูปนาม รู้เท่าทันกองสังขารได้

ที่ผ่านมาคุณตกอยู่ในสภาวธรรมของ "จิตเป็นไปตามอำนาจสมาธิ"
ที่ถูกต้องจึงควร "ฝึกจิตให้เป็นไปตามอำนาจของสติ"เพื่อประคับประคองให้จิตเข้าสู่วิถีของ "อริยมรรค"
ดังนั้นในเบื้องต้น ครูบาอาจารย์ท่านถึงให้เราบริกรรมภาวนา พุทโธบ้าง พองหนอยุบหนอบ้าง สัมมาอรหังบ้าง ฯลฯ
เหล่านี้เป็นการดำเนิน "สัมมาสติ"คือฝึกให้จิตระลึกอยู่ในอารมณ์อันเดียว จนกระทั้งคำบริกรรมภาวนานั้นหายไปเอง
นั่นแสดงว่าสติกับจิตเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันแล้ว "เอกัคคตา"...
เรียกว่า "สัมมาสมาธิ"(ขณิกะสมาธิ มีในเบื่องต้น,อุปจาระสมาธิ มีในท่ามกลาง)คือความตั้งใจมั่นชอบ
ตรงจุดนี้เองเป็นทางแยกระหว่าง สมถะและวิปัสสนา หากจะน้อมไปเพื่อฤทธิ์อภิญญาก็สามารถกระทำได้
โดยเน้นกระทำความสงบให้ถึงที่สุด (ฌาน ๔,อัปปณาสมาธิ มีในที่สุด)

โดยมี"อธิษฐาน"เป็นตัวแสดงเจตนา
เป็นต้นว่าเราจะไปเที่ยวที่ไหนก็ให้อธิษฐานไว้ก่อน คือทำไว้ในใจซึ่งสถานที่แห่งนั้น...
เสร็จแล้วให้ปล่อยวางความยึดมั่นถือมั่นในแรงอธิษฐานออกเสีย เพื่อตัดความกังวลใจ
แล้วปฎิบัติไปเรื่อยๆ เช่น ใช้คำบริกรรมภาวนาตามรูปแบบที่ได้ศึกษามา จากครูบาอาจารย์
เมื่อจิตตกภวังค์ (เข้าใจว่าอยู่ในระดับอุปจาระสมาธิ มีในท่ามกลาง)ก็จะเป็นไปตามแรงอธิษฐานในเบื้องต้นของเรา
นี้คือวิธีหนีเที่ยว แบบมีจุดหมายปลายทางที่แน่นอน(โดยไม่ต้องอาศัยผู้ช่วย!)

หากเราไม่อธิษฐานตั้งโปรแกรมไว้ก่อน จิตผู้รู้จะเป็นไปตามสัญญาเก่าที่เก็บสั่งสมไว้
ดำเนินเรื่องราว(สังขาร ความปรุงแต่งจิต)แบบสะเปะสะปะบ้าง,แบบม้วนเดียวจบเป็นเรื่องราวต่างๆ
ดุจนิยาย มีสาระบ้าง ไร้สาระบ้าง ฯลฯ

ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับว่าจิตในขณะนั้นมีความรู้สึกตัวทั่วพร้อม คือ "มีสติเป็นธรรมเครื่องตื่นอยู่หรือไม่"
หากมีสติ ความสงบที่ได้จัดเป็น"สัมมาสมาธิ"...
ดังนั้นนิมิตรที่เห็นหรือจิตที่ออกท่องเที่ยว ก็เป็นเรื่องราวที่น่าเชื่อถือได้โดยส่วนมาก

หากสติหลับอยู่ จิตก็ขาดกำลังสำคัญจึงถูกโมหะครอบงำอยู่โดยมาก
ความสงบที่ได้จากจิตที่ขาดสตินั้นเป็น "มิจฉาสมาธิ"...ดุจคนนอนหลับ
นิมิตรที่เห็นหรือภาพที่ปรากฎ จึงเป็นเรื่องราวที่ไม่ควรเชื่อถือเลย อุปาทานล้วน

จิตที่ส่งออกไปภายนอกเป็น"สมุหทัย"คือสาเหตุแห่งทุกข์ ดังนั้นเมื่อจิตออกท่องเที่ยวบ่อยๆเข้า
เกิดความชำนาญ,เกิดความเคยชิน บางท่านก็ติดอยู่นานแทนที่จะน้อมเข้ามาใส่ตนเพื่อพิจารณา
ให้เกิดความสลดสังเวช เกิดปัญญาชำแรกกิเลส(นิพเพธิกะปัญญา)เกิดความเบื่อหน่ายคลายกำหนัด(นิพพิทา)
ก็ไม่สามารถกระทำได้โดยง่ายเพราะมัวหลงสนุก เพลินอยู่กับจิตที่ส่งออกไป
พอถึงเวลาละสังขาร จึงเป็นผู้กลับมามีของเก่า อันวาสนาอบรมแล้ว ย่อมเป็นไปตามกรรม

ที่กล่าวมาทั้งหมดในข้างต้นนี้หากผู้เป็น "สัมมาทิฎฐิ"(ความเห็นชอบ)มาพิจารณาแล้วจะเห็นว่า
พอเป็นทางดำเนินได้อยู่เหมือนกัน เรียกว่าฝึก "สมถะเพื่อเป็นบาทฐานให้เกิดวิปัสนา"
คือเน้นสัมมาสมาธิ,เน้นการทำฌานสมาบัติให้เกิดขึ้น,ทำอภิญญา ๕ ให้เกิดขึ้น
สุดท้ายจึงกระทำ"อาสวักขยญาณ(ญาณทำกิเลสให้สิ้น)"มีในที่สุด

อนึ่ง หากจะเดินวิปัสนานำสมถะ เพียงแค่เพิ่มฐานเข้าไป ๔ ฐานคือ
กาย,เวทนา,จิต,ธรรม รวมเรียกว่า "สติปัฎฐานสี่"
เช่น การปฎิบัติรู้ลมหายใจในฐานกายเป็นต้น ฯลฯ จะมีคำบริกรรมภาวนาควบอยู่ด้วยหรือไม่ก็ได้ แล้วแต่จริตของบุคคล
ปฎิบัติไป จนจิตเข้าถึงอุปจาระสมาธิ ดังที่กล่าวในข้างต้นว่าเป็นทางแยก!
โดยมี"อธิษฐาน"เป็นตัวแสดงเจตนา หรือไม่ก็ได้ เพราะการเจริญวิปัสสนาญาณจะไม่เน้น
วิถีจิตตกภวังค์ และไม่เน้นเจริญสมาธิระดับสูง
แต่เน้นสติเรียนรู้ เวทนา ๓ คือ สุขเวทนา,ทุกข์เวทนา,อทุกขมสุขายเวทนา(เวทนากลางๆ เฉยๆ)
เรียนรู้ปัจจุบันธรรม,เรียนรู้วิถีจิตเสวยอารมณ์,พิจารณาธาตุ ๔,ขันธ์ ๕ เป็นต้น ฯลฯ

ระหว่างสมถะและวิปัสนา ย่อมเป็นไวยพจน์ของกันและกันได้เสมอ ดังนั้นเราแยกกล่าวเพื่อกระทำความเข้าใจ
ในขั้นพื้นฐานเพื่อปฎิบัติไม่ผิดพลาด
แต่ในความเป็นจริงแล้ว แค่พลิกนิดเดียว ปัญญาก็กลายเป็นความสงบได้
แค่พลิกนิดเดียวความสงบก็เกิดเป็นปัญญาได้เช่นกัน...