ประสบการณ์วัตถุมงคล หลวงพ่อพระราชพรหมยาน วัดท่าซุง

ไม่มีจองครับเพราะมีเนื้อเดียวคือโลหะชุบทอง(ก้นถ้วยกับแบบอุดมวลสาร)

 

สมเด็จองค์ปฐมรุ่น ๕ ชุบทอง ที่ว่าหมดแล้ว แต่ก็เห็นที่ศูนย์ศิษย์ ฯ โคราช มีอยู่ให้บูชา ๘๐๐ บาท ผมเลยบูชามาครับ ส่วนที่วัดท่าซุงหรือที่สายลม ไม่ทราบมีหรือไม่
ส่วนสมเด็จองค์ปฐมรุ่น ๔ บูชา ๑,๐๐๐ บาท ก็เห็นมีอยู่เหมือนกัน

 

ที่ศูนย์ศิษย์ฯโคราชน่าจะเป็นส่วนที่ทางวัดกันเอาไว้ไปจำหน่ายที่โน่น

แต่ที่วัดท่าซุงและที่บ้านซอยสายลม หมดแล้วครับ หมดแล้วทุกเนื้อ

23 มิถุนายนนี้ปลุกเสกสมเด็จองค์ปฐมรุ่นฉลองสมณศักดิ์(รุ่น 5) น่าจะมีราวๆ 8 หมื่นองค์ได้ เพราะฐานโลหะก้นถ้วยก็มี 7 หมื่นองค์แล้ว เนื้อโลหะชุบทองส่วนที่โรงงานค้างส่งอีกแต่ไม่ทราบจำนวนชัดเจน

 

สมเด็จองค์ปฐมรุ่น 3 ครับ

 

...ขอรบกวนถามนิดนึงค่ะ คือว่า พระธาตุที่เสด็จมาอยู่กับพระเครื่องที่เราบูชา หรือกับธาตุศักดิ์สิทธิ์ที่เราบูชาอยู่ ถ้าเราจะแกะออกมา แล้วใส่ในผอบ เพื่อบูชาต่างหากจะได้ไหมคะ ..หรือว่าท่านเสด็จเืพื่ออยู่กับพระเครื่องนั้นๆเราก็ไม่ควรจะไปยุ่งคะ ขอคำแนะนำด้วยค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ

 

ตามความเห็นส่วนตัวนะครับ ท่านเสด็๋จมาไหนควรให้ท่านอยู่ที่นั้นครับ ถ้าท่านต้องการมาเจริญศรัทธาเป็นอย่างอื่น ท่านคงเสด็จมาที่โต๊ะพระ หรือที่อื่นๆแล้วแต่ควรแล้วละครับ

อย่างบางท่านหลังเลิกจากการเจริญพระกรรมฐานลุกขึ้นยืน พระธาตุร่วงเลยเพราะท่านเสด็จมาอยู่บนตัก

 

สมเด็จองค์ปฐมรุ่น ๕ เนื้อเงินครับ

 

สมเด็จองค์ปฐมเลี่ยมสวยมากครับพี่ชู

 

.....สวัสดีครับ ติดตามอ่านกระทู้นี้ ตั้งแต่หน้าแรกมาจนถึงหน้านี้ ได้รับประสบการณ์ดีๆมากมายจากพี่ๆน้องๆ ปกติผมเองไม่ค่อยได้โพสต์อะไรมากมายในเวบพลังจิตนี้ ส่วนใหญ่ชอบอ่านอย่างเดียว ในกระทู้นี้คงจะเป็นครั้งแรกที่โพสต์อะไรเป็นเรื่องเป็นราวกับเขาบ้าง ขออนุญาติมาร่วมแชร์ประสบการณ์ให้พี่ๆน้องๆลูกศิษย์หลวงพ่อ ได้อ่านกันหน่อยแล้วกันนะครับ หัวข้อกระทู้อยากทราบประสบการณ์จากวัตถุมงคลของแต่ละคน แต่ผมขอแหกคอกหน่อยแล้วกัน เนื่องจากเห็นว่า ถ้าลงแค่ประสบการณ์จากวัตถุมงคล อาจจะได้รับอรรถประโยน์ไม่ครบถ้วน....ก็เลยขอเล่าทุกๆเรื่องรวมๆกันไปแล้วกัน ก่อนจะได้โพสต์นี่ เจ้ากรรมนายเวรเขาขวางเสียเหลือเกินครับ เมื่อวานพอคิดจะโพสต์ ก็เกิดปวดท้องแบบปัจจุบันทันด่วน ปวดมากจริงๆครับ.. แบบไม่มีปี่มีขลุ่ย เล่นเอาทำอะไรไม่ได้ จวบจนเที่ยงคืนก็ยังไม่สร่างซา จนหลับไปเอง ตื่นมาวันนี้ก็ค่อยยังชั่ว คิดแล้วก็แปลกดีครับว่าพอจะจับคีย์บอร์ดทีไรก็ต้องมีอันเป็นไปทุกครั้ง หนักสุดก็คือ เมื่อวานที่ปวดท้องแบบทรมานมากๆจริงๆ ก็เลยตัดสินใจว่า... เอาว่ะ ตายเป็นตาย อยากจะปวดก็ปวดไป... แต่เราจะเล่าเรื่องราวประสบการณ์ตัวเราให้หมู่พี่น้องที่มาทีหลังได้ฟังกันให้ได้ เพื่อเป็นการตอบแทนพระคุณหลวงพ่อที่มีต่อเราเหลือคณานัป แม้จะมีเพียงแค่สักคนเดียวที่ได้อ่านเรื่องราวของผมแล้วเกิดศรัทธาต่อองค์หลวงพ่อมากขึ้น ผมก็พอใจแล้ว...

 

......ย้อนหลังกลับไปเมื่อยี่สิบปีก่อน ขณะที่ผมเองกำลังศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยขอนแก่น ได้มีโอกาสได้อ่านหนังสือ “ประวัติหลวงปู่มั่น” ซึ่งเขียนโดยพ่อแม่ครูอาจารย์ องค์หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน ทำให้เกิดศรัทธาในพระพุทธศาสนาขึ้นอย่างมากมาย อันนำพาให้ผมได้ไปเข้าร่วมออกค่ายธรรมจาริของชมรมพุทธศาสตร์และประเพณี มหาวิทยาลัยขอนแก่น ซึ่งคราวนั้นเป็นครั้งแรกที่ได้กราบพระสุปฏิปันโน องค์แรกในชีวิต คือ หลวงปู่ศรี มหาวีโร ต่อจากนั้นก็ไปปฏิบัติธรรมกันอยู่ที่ภูจ้อก้อ จ.มุกดาหาร ได้มีโอกาสฟังธรรมจาก หลวงปู่หล้า เขมปัตตโต ได้เมตตาอบรมพวกเราในหลายวาระ จนเกิดศรัทธาในพระพุทธศาสนามากมาย ...ค่ายในครั้งนั้น ก็มีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นประจำ เป็นต้นว่า ใครนอนเพลินไม่ยอมตื่นมาทำวัตรตอนตีสี่ จะมีคนมาปลุกประจำ ถ้าปลุกแล้วยังไม่ตื่น... เขาก็จะลากขาออกมาจากมุ้งกลดเลย แต่แปลก..พอเจ้าตัวลุกขึ้นกลับไม่เห็นใคร พอกลับมานอนต่อก็โดนลากขาออกมาอีก จนเจ้าตัวต้องออกมาทำวัตรเช้ากับชาวคณะ เรื่องโดนแบบนี้ถ้าใครขี้เกียจเป็นได้โดนกันทุกคน..หลายคนเจอกับตัวเองจนเล่นเอาเข็ดกันไปตามๆกัน...

 

ขอบคุณคุณ chopper1972 สำหรับกำลังใจนะครับ มาต่อกันนะครับ...

.....หลังกลับจากค่ายคราวนั้น ผมก็สมัครเข้าเป็นสมาชิกชมรมฯ ไปสวดมนต์ทำวัตรเย็นกับเค้าบ้าง แล้วที่ขาดไม่ได้คือ ผมเป็นคนชอบอ่านหนังสือ เลยยืมหนังสือธรรมมะจากชมรมฯไปอ่านประจำ มีอยู่เล่มหนึ่งที่ผ่านตาผมประจำ คือ “ประวัติพระครูวิหารกิจจานุการ” หลวงพ่อปาน วัดบางนมโค เล่มเก่าคร่ำคร่า จะขาดมิขาดแหล่ แต่ผมก็หาสนใจไม่ ด้วยไม่รู้ว่า ท่านเป็นใคร คิดเพียงว่า คงเป็นหนังสือที่ระลึกอะไรสักอย่าง หลวงพ่อนี่เราก็ไม่รู้จัก เป็นใครก็ไม่รู้ เลยผ่านตาไปผ่านตามาอยู่เป็นประจำ ผมเองมิได้คิดจะหยิบขึ้นมาอ่านเลย...จวบจนกระทั่งวันหนึ่ง ผมไปที่ชมรมฯเพื่อทำวัตรเย็นพอเสร็จแล้ว ก็ค้นหาหนังสือในชั้น เพื่อจะยืมไปอ่าน ตามปกติ ขณะนั้นเองมีน้องผู้หญิงคนหนึ่ง ได้นำหนังสือ ประวัติหลวงปู่ปาน มาคืนกับรุ่นพี่คนหนึ่งซึ่งเป็นลูกศิษย์หลวงพ่อ รุ่นพี่คนนั้นถามว่า “อ่านแล้วเป็นไงบ้าง “ เธอตอบว่า “ก็สนุกดี มีเรื่องผีด้วย” ว่าแล้วเธอก็เปิดหนังสือหน้าหนึ่งขึ้นมา ผมเองชำเลืองไปเห็นพอดี “ผีสาวอาละวาด” ...หัวข้อนั้นโดนใจผมอย่างจัง ทำให้เกิดความสนใจขึ้นมาทันที เฮ้ย...มีเรื่องผีด้วยว่ะ เรื่องแบบนี้เราชอบ พอน้องเค้าออกไป ผมก็เข้าไปขอยืมหนังสือต่อจากพี่คนนั้นทันที ...ผมเองไม่เคยคิดเลยว่า หนังสือเล่มนั้นจะเปลี่ยนชีวิตผมมาจวบจนบัดนี้...

.....หลังจากได้หนังสือไป ผมก็อ่านแบบวางไม่ลง ทำให้อ่านจบเพียงแค่สองวันเท่านั้นเอง เป็นเล่มแรกที่ตั้งหน้าตั้งตาอ่านขนาดนี้ ผลที่ได้น่ะหรือครับ เกิดอาการร้อนรุ่มจนทนอยู่ไม่ได้ เฮ้ย...ทำไมหนังสือเล่มนี้มันถูกจริตดีจัง อยากไปกราบจัง “หลวงพ่อฤาษีลิงดำ” องค์นี้...แต่หนังสือเก่าขนาดนั้น คิดว่า ท่านคงไม่อยู่แล้ว...พอเอาหนังสือไปคืนพี่คนที่ให้ยืมหนังสือ ก็ยิ่งแปลกใจที่พี่เค้าบอกว่า ท่านยังทรงขันธ์อยู่ ...ทำให้ดีใจแบบสุดๆ ใจอยากจะไปกราบท่านวันนี้พรุ่งนี้เลย แต่ติดที่ว่าท่านอยู่ไกลเกินไป เราเองก็ไม่ค่อยมีตังค์ คงหาโอกาสไปนมัสการท่านได้ยาก...เลยได้แต่เก็บไว้ในใจ แต่แล้วถัดมาไม่กี่เดือนตอนปลายเดือนมีนาคม 2535 มหาวิทยาลัยปิดเทอมพอดี มีพี่คนหนึ่งเรียนอยู่คณะทันตแพทย์จะไปที่วัดท่าซุง พี่คนที่ให้ผมยืมหนังสือ ก็ฝากฝังผมกับพี่คนนั้น ให้ไปด้วย โดยค่าใช้จ่ายเรื่องค่ารถค่ารา พวกพี่ๆเค้าออกให้ทั้งหมด ครั้งนั้นเองที่เป็นปฐมเหตุให้ผมได้เจอหลวงพ่อ ครั้งแรก และ ครั้งเดียวในชีวิต...งานที่พี่เค้าพามานั่นก็คือ “งานหล่อสมเด็จองค์ปฐม” ...ซึ่งผมเองก็ไม่รู้และไม่ได้สนใจหรอกว่า คืองานนี้คืองานอะไร แค่ผมจะได้มีโอกาสได้เจอองค์หลวงพ่อก็ดีใจที่สุดแล้ว....

 

…เราออกเดินทางจากขอนแก่นโดยรถทัวร์ตอนกลางคืน มีชาวคณะไปด้วยกันทั้งหมด 4 คน หญิง2 ชาย 2 ระหว่างทาง ผมรู้สึกว่า เห็นคนมาพนมมือไหว้อยู่ข้างทางที่รถทัวร์วิ่งผ่านไป ผู้หญิงบ้าง ชายบ้าง บางคนเสื้อผ้าขาดวิ่น...ก็ได้แต่สงสัยว่า เขาเหล่านี้มาไหว้อะไรกัน เห็นคนเหล่านี้ตลอดทางที่รถวิ่งผ่านไป จนผมหลับไป ตื่นเข้าก็ถึงหมอชิต เราจับรถต่อไปอุทัยธานีทันที รถแน่นมากครับ ไม่มีที่นั่งต้องยืนจากกรุงเทพฯ จนถึงอุทัยธานี แต่แปลกกลับยืนได้ตลอดทางโดยไม่รู้สึกเหนื่อย ก็ใจมันอยู่ที่วัดแล้ว..ไปถึงคนเยอะแยะมากมาย ตื่นตาตื่นใจมากครับ ไม่เคยเห็นวัดไหนสวยและคนเยอะขนาดนี้มาก่อน..ผมกับพี่ที่พาไปได้ที่พักที่ศาลาสี่ไร่ ส่วนเพื่อนผู้หญิงสองคนมีพี่ใจดีพาไปพักที่พักสำหรับสุภาพสตรี ...บ่ายสามวันนั้น หลวงพ่อลงบวงสรวงที่ลานหล่อองค์ปฐมเป็นวันแรก ผมไปยืนเบียดฝูงชนรอคอยด้วยใจระทึก...นี่เราจะได้เห็นองค์หลวงพ่อแล้วหรือนี่ ...ได้แต่รอๆๆ
...และแล้ววินาทีสำคัญก็มาถึง ขบวนรถหลวงพ่อมาจอด และหลวงพ่อเดินลงมาจากรถ มีทหารประคองอยู่ซ้ายขวา เพราะท่านไม่ค่อยแข็งแรงนัก ภาพหลวงพ่อที่เห็นครั้งแรก ช่างติดตราตรึงใจเสี่ยนี่กระไร โอหนอ...นี่น่ะหรือ พระที่เราเฝ้ารอที่จะได้กราบ เห็นแล้วก็เกิดความปลื้มปิติน้ำตาจะไหล ผมมององค์หลวงพ่ออย่างไม่ให้คลาดสายตาไปไหนได้ มองให้สมกับที่อย่างเห็นองค์ท่านมานาน.. แม้ไม่ได้เข้าใกล้หลวงพ่อ แต่ก็เชื่อว่า หลวงพ่อรับทราบถึงลูกๆทุกคนที่ได้มาในงานนี้...วันนั้นเป็นครั้งแรกที่ได้ยินหลวงพ่อกล่าวบวงสรวงสดๆ...หลังจากบวงสรวงเสร็จหลวงพ่อประกาศผ่านไมค์ว่า “เออ..ญาติโยมที่มาวันนี้ ระวังตัวด้วยนะ มีโจรล้วงกระเป๋าปะปนมาสองคน ถ้าจับได้ อย่าไปทำอะไรเขานะ....เอาแค่คางเหลืองก็พอ”...หลวงพ่อท่านดูมีอารมณ์ขัน และอารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลา ถึงแม้ว่าธาตุขันธ์ท่านจะไม่สู้ดีนัก...ตอนเช้าวันถัดมา ก็มีทำบุญที่ศาลาพระพินิจ นั่นเป็นครั้งแรกที่ได้ถวายสังฆทานกับองค์หลวงพ่อ งานนั้นได้ถวายอยู่สองสามครั้ง ได้รับแหนบทอง กับ พระคำข้าวจากมือหลวงพ่อท่าน หลังถวายเสร็จก็ไปช่วยรับสังฆทานที่หลังองค์หลวงพ่อ งานนี้ทั้งปลื้มปิติ ทั้งสนุกครับ เราไม่มีทุนเยอะ ก็โมทนากับคนที่ถวายสังฆทานเค้าไปเรื่อยๆ...

 

***
ติดตามความประทับใจอยู่นะครับ

 

รู้สึกจะอ่านข้ามไปโพสต์นึงนะครับคุณ chopper1972 ลองกลับไปอ่านหน้าที่แล้วอีกทีนะครับ ^^ ... มาต่อกันนะครับ

….ตกช่วงบ่าย เราพากันเดินจากที่พัก เพื่อไปที่ลานพิธีเททอง ระหว่างทาง แวะกราบหลวงพ่อเงินไหลมา และ เจดีย์พุฒตาน หลังจากกราบพระเสร็จ ผมสังเกตุเพื่อนผู้หญิงกับกลุ่มพี่ที่เค้าไปพักด้วย ยืนมุงอยู่หน้าประตูทางเข้า ชี้ไม้ชี้มือขึ้นไปบนฟ้า ท่าทางตื่นเต้นกันสุดๆ ได้ยินแต่เสียงคุยกันว่า “อุ้ย..มาอีกแล้วๆ สาธุๆ “ ผมก็สงสัยว่า เค้าตื่นเต้นอะไรกัน เลยเดินไปดูกับพี่ผู้ชาย ...”มีอะไรกันเหรอ” ผมถาม...เพื่อนตอบว่า “สมเด็จองค์ปฐมท่านกำลังประพรมน้ำมนต์ ดูสิ...” พร้อมกับชี้มือขึ้นไปบนฟ้า ในครั้งแรกผมไม่เห็นอะไรอย่างที่เพื่อนบอก แต่สักพัก ผมก็สังเกตุเห็นละอองน้ำอะไรบางอย่าง ปลิวเป็นฝอยละเอียดลงมาจากบนฟ้า มาเป็นช่วงๆ เป็นกลุ่มๆ เป็นละอองเล็กมาก ขนาดเท่าๆกับหัวปากกาลูกลื่นเล็กมาก พอมาติดตัวเรา อยู่สักพักก็จะหายไป...ผมยืนมองปรากฏการณ์นั้น แต่ไม่ได้ตื่นเต้นอย่างคนอื่นๆ เพราะเป็นคนขี้สงสัย ไม่ค่อยเชื่ออะไรง่ายๆ ...ผมสังเกตุเห็นต้นไม้ต้นหนึ่งที่อยู่ตรงประตูรั้ว...ละอองที่ว่า ผมคิดว่า คงมาจากต้นไม้นี่เอง นึกในใจว่า “โธ่...ก็แค่ฉี่จั๊กจั่น ตื่นเต้นกันไปได้” แต่ก็เออๆออๆไปกับเค้าไป...ผมมารู้ตอนหลังว่า พี่ผู้ชายก็คิดแบบเดียวกับผม...แต่ก็ทำพนมมือตามๆเค้าไปเช่นกัน...

...จากนั้นเราก็เดินกันต่อไปยังลานพิธีหน้าวิหารแก้วร้อยเมตร ... เวลานั้นประมาณเกือบๆบ่ายโมง แดดร้อนเปรี้ยง ไม่มีเมฆหรืออะไรเลย ช่วงที่เดินไป เพื่อนผู้หญิงเค้าก็ตื่นเต้นกันอีก “มาอีกแล้วๆ สาธุๆ”....อ่า.. ไอ้ฉีจั๊กจั่นที่ผมว่า ยังโปรยปรายลงมาเป็นฝอยๆ เป็นช่วงๆ ให้นึกถึงตอนพระท่านรดน้ำมนต์ แบบนั้นแหละครับ...คราวนี้ไม่มีต้นไม้อย่างที่ผมสงสัยซะด้วยสิ ลงมาจากฟ้าโล่งๆนี่แหละ โปรยปรายลงมาตลอดทางจนถึงลานพิธี...อยู่ลานพิธีก็ยังโปรยปรายลงมาเรื่อยๆ ทั้งที่ท้องฟ้าไม่มีเมฆหรืออะไรเลย อีกทั้งยังแดดจ้า...แต่เชื่อมั้ยครับ เห็นลงมาจะๆเยอะๆแบบนั้น ตั้งแต่นึกสงสัยขึ้นมา จวบจนมาถึงลานหน้าวิหารร้อยเมตร ละอองปริศนาที่โปรยปรายลงมานั้นไม่โดนผมและพี่ขี้สงสัยซักเม็ดเดียว ทั้งๆที่เห็นโปรยปรายลงมาต่อหน้าต่อตานั่นแหละ แต่คนข้างๆโดนหมด พอโดนเค้าก็เอามาโชว์ นี่ๆไงๆ ติดที่แขน ติดที่มือ...ติดที่ผม ตื่นเต้นกันใหญ่ จนต้องกราบขอขมา “ลูกกราบขอขมายอมแล้วคร๊าบ เชื่อแล้ว” นั่นแหละครับ ถึงได้โดนเม็ดละอองน้ำปริศนากับเค้าบ้าง....ละอองน้ำที่ว่า มีแค่ก่อนงานพิธี จวบจนพิธีเสร็จ ก็ไม่ปรากฏให้เห็นอีกเลย...จวบจนทุกวันนี้ แม้ผมจะไปที่วัดท่าซุงอีกหลายต่อหลายครั้ง ก็ไม่เคยเจอปรากฏการณ์ประหลาดอย่างวันนั้นอีกเลยครับ..ช่วงที่ทำพิธีเททอง หลายคนก็เห็นปรากฏการณ์แปลกๆหลายอย่าง เป็นต้นว่า มีแสงพวยพุ่งลงมาเป็นลำจากท้องฟ้า ลงมาที่แม่พิมพ์เททอง แบบเดียวกับที่มีคนถ่ายภาพไว้ได้ ภาพเดียวกับที่วิหารสมเด็จองค์ปฐมนั่นแหละครับ เค้าเห็นกันทั้งบาง แต่ผมไม่เห็น...เพราะตามัวแต่จ้องหลวงพ่ออยู่อย่างเดียวด้วยความปลื้มปิติ...หลายคนเห็นว่า มีพระรูปร่างสูงใหญ่ ผิวคล้ำ น้ำทองแท่งยาวขนาดหนึ่งศอกมาหย่อนลงไปในเตาเผา ... ลือกันว่าเป็นพระมหากัสสปมาร่วมพิธี แต่ผมไม่เห็นหรอกนะครับ เพราะมัวแต่จ้องหลวงพ่อเช่นเคย...

 

.....หลังวันงานผ่านไป พี่ผู้หญิงกลับไปก่อนคนหนึ่ง คงเหลือพวกผมสามคนที่อยู่วัดต่อ กลางวันเราก็ช่วยเก็บอุปกรณ์ที่ใช้จัดงาน รื้อดอกไม้ รื้อเต้นท์...บ่ายสองก็ไปนั่งเฝ้าหลวงพ่อที่ตึกรับแขก...ก่อนไปตั้งใจว่า จะถามอะไรท่านมากมาย ให้สมกับที่รอคอยมานาน แต่อนิจจาเอ๋ย...พอได้เจอองค์ท่านจริงๆ อนิจจาเอ๋ย...กลับมิกล้าแม้แต่จะเอ่ยปากถามท่านซักคำ เพียงท่านมองมาก็ต้องหลบสายตากันวูบวาบ ไม่ใช่อะไรหรอก กลัวท่านจะขุดกิเลสในใจออกมาประจานให้ชาวบ้านเค้าได้รับทราบกันน่ะครับ คงได้เป็นลมกันกลางตึกรับแขกเป็นแน่แท้ ... กลัวกันไปเองทั้งๆที่หลวงพ่อท่านก็ไม่ได้ดุอะไรนะครับ ท่านยังใจดี บอกว่า “โยม...มีใครจะถามอะไรอาตมาไหม ถามได้นะ” แต่ก็ไม่มีใครกล้าซักคน...ทั้งที่นั่งกันอยู่เยอะแยะปานนั้น... กลางคืนก็ไปฟังเทศน์หลวงตาวัชรชัย ( เจ้าอาวาสวัดเขาวงในปัจจุบัน ) ช่วยบีบนวดท่านไปด้วย ท่านเทศน์ธรรมะได้จับใจจริงๆ มีความรู้สึกว่า ถึงไม่ได้ฟังองค์หลวงพ่อ ได้ฟังกับหลวงตาก็เหมือนจะปลดเปลื้องความสงสัยจนปานว่าจะหมดสิ้น..ทุกคืน...ฟังๆไป ผมก็ได้กลิ่นอะไรสักอย่าง คล้ายกลิ่นดอกไม้ หอมตลบอบอวล ชื่นใจบอกไม่ถูก..เป็นกลิ่นที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน....ถามหลวงตาว่า กลิ่นอะไรครับ หลวงตาท่านยิ้มๆ ...และ บอกว่า “เทวดาท่านคงมามาโมทนาบุญที่เราคุยธรรมะกันน่ะลูก..” .....แต่ใช่ว่า ผมจะเชื่อหรอกนะหลวงตา ( เรื่องกิเลสข้อนี้ผมที่หนึ่งไม่แพ้ใครล่ะเอ้า ) เพราะผมคิดว่า น่าจะเป็นกลิ่นดอกไม้อะไรสักอย่าง...กลางวันผมก็ย่องไปที่กุฏิหลวงตามองหาว่ามันมีดอกไม้อะไรบ้าง แต่อนิจจา... นอกจากไม้ยืนต้นสูงสิ่ว ไม่กี่ต้นแล้ว...ผมก็ไม่เห็นว่าจะมีดอกไม้อะไรเลย...แต่พอตกกลางคืน หลังจากหลวงตาท่านเทศน์ทีไร ก็มีกลิ่นหอมอบอวลเกิดขึ้นทุกคืน...นับว่าเป็นเรื่องแปลกอีกอย่างที่ผมประสบที่วัดท่าซุง....

 

....หลังวันงาน ญาติโยมกลับหมดแล้ว ผมกับพี่ผู้ชายย้ายมาอยู่ที่ห้องพักหลังอุโบสถ มีอยู่คืนหนึ่ง ผมนอนคว่ำหน้าภาวนา “นะมะพะทะ” จนหลับไป รู้สึกตัวตื่นตอนกลางคืน รู้สึกอึดอัดขยับตัวไม่ได้ คล้ายๆผีอำตอนเด็กๆซึ่งผมเป็นประจำ พยายามขยับตัวอยู่นาน จนลุกพรวดขึ้นมานั่งได้...มองไปรอบห้องยังมืดสนิท มองออกไปข้างนอกก็เห็นอุโบสถวัด กับภายนอกห้องชัดแจ๋ว รู้สึกตัวเต็มที่ทุกอย่าง แต่พอก้มลงมามองในห้องผมก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นว่า มีร่างผมอีกร่างหนึ่ง ยังนอนคว่ำหน้าอยู่ในท่าเดิม แล้วนี่มันอะไรกัน ผมมองเห็นตัวเองอีกร่าง ใส่ชุดเหมือนกัน นั่งซ้อนร่างที่นอนคว่ำหน้านั้นอยู่ ความรู้สึกตอนนั้นมันไม่ใช่ความฝัน เพราะมันรู้สึกตัวเต็มที่ เหมือนกายเนื้อปกติทุกประการ แต่ด้วยความที่ไม่เข้าใจว่าคืออะไร คิดแต่ว่าถูกผีอำ เกิดความกลัวขึ้นมา เลยขออาราธนาบารมีหลวงพ่อว่า “ช่วยลูกด้วย หลวงพ่อช่วยลูกด้วย ผีอำลูกครับ ขอบารมีหลวงพ่อช่วยลูกด้วย” .... แล้วก็พยายามนอนลงไปทาบร่างที่นอนอยู่ มือไม้ก็กางออกให้พอดีกัน ทาบให้ได้ทุกส่วน แต่พยายามอย่างไร ก็เข้าร่างนั้นไม่ได้ พยายามอยู่นาน จนในที่สุด...กายเนื้อก็ขยับได้ เลยรีบลุกขึ้นมานั่ง...หายใจหอบ ด้วยความตกใจ เหงื่อกาฬแตกพลั่ก...เกิดอะไรขึ้นกับเราวะเนี่ย...ผีอำ โอยน่ากลัวจัง...กว่าจะเข้าร่างได้...วันถัดมา ไปเฝ้าหลวงพ่อ ก็ไม่กล้าถามท่านอีกเช่นเคย ตกกลางคืน เลยต้องมาถามหลวงตาวัชรชัยเจ้าเก่า ท่านบอกว่า อาการที่เกิดขึ้น เกิดจาก จิตเราเป็นสมาธิไปถึงฌาณสี่ แต่เป็นฌาณสี่อย่างหยาบ ทำให้ให้กายทิพย์เราหลุดออกมา..แต่เพราะเป็นฌาณสี่หยาบ ไม่ใช่ฌาณสี่ละเอียด กายทิพย์ถึงเหมือนกายเนื้อเดิมเรา ถ้าเป็นฌาณสี่ละเอียด กายทิพย์จะเป็นแบบเทวดา...สิ่งที่เล่ามา ไม่ได้ต้องการจะโอ้อวดอะไรนะครับ เพียงแต่อยากจะยืนยันอีกเสียงหนึ่งว่า มโนมยิทธิ ที่หลวงพ่อสอน เป็นวิชาที่เป็นของจริง... ทำได้จริง เล่าไว้เพื่อเป็นการยืนยันผลการปฏิบัติ แก่พี่ๆน้องๆรุ่นหลังได้ฟังกันนะครับ...

 

...ครบเจ็ดวัน ระเบียบวัดถ้าจะอยู่ต่อ ต้องไปขออนุญาติหลวงพ่อด้วยตัวเอง... อีตอนนี้สิครับ ลมจะใส่...เพราะใจมันกลัวท่านบอกไม่ถูก ถ้าไปขอ แล้วท่านเกิดบอกว่า “อยู่ไม่ได้ เพราะใจแกมันเลวมาก เกินกว่าที่ฉันจะให้อยู่ต่อได้ ” ท่านเอ๋ย...คงได้ขาดใจตายกันตรงนั้น แต่ด้วยเป็นระเบียบวัดสุดที่จะเลี่ยงได้ ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษ ผมกับพี่ผูชาย จึงให้เพื่อนผู้หญิงออกหน้า เป็นคนขอหลวงพ่อ ส่วนเราหลบอยู่หลังเพื่อนผู้หญิงอีกที ( แมนมั่กๆ ) พอหลวงพ่อรับแขกเสร็จจะขึ้น เราก็ลุกไปกันสามคน ใจเต้นรัวเป็นไม้ตีกลอง...พอเพื่อนผู้หญิงพนมมือบอกว่า “หลวงพ่อคะ..” ยังไม่ทันพูดอะไรต่อ หลวงพ่อก็ยกมือข้างหนึ่งขึ้นห้าม โดยไม่หันหน้ามา บอกว่า “บอกหลวงพี่ท่านเลยลูก”...( หมายถึงบอกพระที่คอยดูแลที่นั่งอยู่ข้างๆท่าน ) ราวกับท่านจะทราบแล้วว่าเราจะขอท่านเรื่องอะไร และที่ท่านไม่หันหน้ามาคงรู้ว่า เรากลัวท่านเต็มที่ แค่ท่านทักมาซักคำ ผมคงลงไปกองกับพื้นด้วยความกลัวอันท่วมหัวใจเป็นแน่ ... หลังแจ้งหลวงพี่เสร็จก็ได้อยู่ต่อมาอีก 10 วัน... เราจึงเดินทางกลับ อยากอยู่ต่อ แต่ตังค์หมด...และ หลวงพ่อก็จะต้องไปกรุงเทพฯหลายวัน เราจึงตัดสินใจกลับกัน ตอนที่นั่งสองแถวออกมา รถหลวงพ่อก็ออกจากวัด เพื่อไปกรุงเทพพอดี รถท่านวิ่งต่อท้ายเรามา เรายกมือไว้ท่าน...เป็นความประทับใจที่มิรู้ลืมจริงๆครับ กับการได้เจอหลวงพ่อ ครั้งแรก และ ครั้งสุดท้ายในชีวิต...คราวหน้า จะมาเล่าเรื่องประสบการณ์ด้านวัตถุมงคลของหลวงพ่อให้ฟังกันนะครับ...อีกเรื่องก็คือ สำหรับลูกหลานที่มาไม่ทันหลวงพ่อ อย่าได้น้อยใจไปครับ ... ผมมีประสบการณ์จากพี่ที่รู้จักกัน ไม่ทันหลวงพ่อเช่นกัน แต่หลวงพ่อท่านมาโปรดด้วยกายเนื้อตอนตีสอง บุคคลท่านนี้ปัจจุบันท่านบวชมาได้ 12 พรรษาแล้ว อยู่ที่วัดท่าซุงเรานี่เอง อ้อ...พี่ผู้ชายที่พาผมไปวัด ปัจจุบันก็บวชไม่สึก สิบกว่าพรรษาเหมือนกัน ไว้วันหลังจะเล่าให้ฟังนะครับ วันนี้ลาไปก่อน สวัสดีครับ...<O</O

 

สวัสดีครับพี่ Wittaya403 ขอมาฟังประสบการณ์ด้วยคนนะครับพี่ จะคอยติดตามครับ

 

สวัสดีครับ คุณ เด็กบางแค ... วันนี้คงจบแค่นี้ก่อนครับ วันหลังจะมาเล่าใหม่นะครับ เด็กใหม่ในบอร์ดฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ