สติปัฏฐาน๔

ท่ามกลาง · 28 กุมภาพันธ์ 2012

สติปัฏฐาน๔

พุทธวัจน: การทำสติในรูปแห่งจิตตานุปัสสนา

กายสักแต่ว่ากาย เวทนาสักแต่ว่าเวทนา จิตสักแต่ว่าจิต ธรรมสักแต่ว่าธรรม มิใช่สัตว์ บุคคล ตัวตน เรา เขา ดังนั้นจึงให้เพียงระลึกรู้(สติ) ไม่ต้องมีตัณหาและทิฐิอิงอาศัย (สรุปคือพึงระลึกว่ากายและจิตไม่ใช่เรา ไม่ต้องอยากให้กายและจิตดีขึ้น หรือเลวลงแต่อย่างใด ไม่ต้องให้ค่าให้ความหมายกับสิ่งที่รู้ ไม่ต้องสนใจ ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น)

จากหลักสติปัฏฐานนี้จะเห็นว่าตรงกับสัมมาสติในอริยมรรค ซึ่งจะเกิดก็ต่อเมื่อมีสัมมาทิฏฐิเท่านั้น ซึ่งสัมมาทิฏฐิก็คือแจ้งว่าทุกสรรพสิ่งล้วนไม่เที่ยง(อนิจจัง) ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น หรือก็คือ แจ้งในอริยสัจ๔ ว่าความยึดติดในกายและจิตเป็นทุกข์ ส่วนเหตุแห่งทุกข์ก็คือความอยาก(ตัณหา) นั่นเอง

ดังนั้นการที่ผู้ปฏิบัติจำนวนไม่น้อยคอยเฝ้ารู้ คอยสังเกต คอยดูอาการ จดจ่ออิริยาบถอยู่ตลอดเวลา เพราะกลัวจะขาดสติ บางพวกก็เอาจิตจดจ่อลมหายใจหรือจังหวะเท้ากระทบไว้ตลอด พอมีความคิดขึ้นมาก็รีบดึงจิตกลับมาจดจ่อที่ลมหายใจหรือที่เท้า โดยมีตัวตนเข้าไปรู้ คอยพิจารณา คอยกระทำจิตอยู่ตลอดเวลา จึงไม่ตรงกับหลักสติปัฏฐานที่ว่ากายและจิตไม่ใช่ของเรา ซึ่งสิ่งที่มิใช่ของเราแล้วจะไปคอยสนใจทำไม และเป็นการฝึกแบกตัวรู้(วิญญาณขันธ์) ซึ่งถือว่าตรงข้ามกับการปล่อยวางอุปาทาน(ความยึดติด)ในขันธ์ทั้งห้าอย่างยิ่ง แบบนี้ยิ่งฝึกก็ยิ่งขาดสติ ยิ่งฝึกก็ยิ่งหลง(ว่ากายและจิตเป็นเรา เป็นของเรา) นะ

ธรรมะที่เกี่ยวข้อง: ว่าด้วยเรื่องอริยมรรค
ธรรมะที่เกี่ยวข้อง: สิ่งใดมิใช่ของเรา

เจริญพร
พระต่อศักดิ์ วชิรญาโณ
วัดร่มโพธิธรรม ต.หนองหิน อ.หนองหิน จ.เลย 42190
www.rombodhidharma.com

งูเกา · 28 กุมภาพันธ์ 2012

ท่ามกลาง said: ↑

สติปัฏฐาน๔

พุทธวัจน: การทำสติในรูปแห่งจิตตานุปัสสนา

กายสักแต่ว่ากาย เวทนาสักแต่ว่าเวทนา จิตสักแต่ว่าจิต ธรรมสักแต่ว่าธรรม มิใช่สัตว์ บุคคล ตัวตน เรา เขา ดังนั้นจึงให้เพียงระลึกรู้(สติ) ไม่ต้องมีตัณหาและทิฐิอิงอาศัย (สรุปคือพึงระลึกว่ากายและจิตไม่ใช่เรา ไม่ต้องอยากให้กายและจิตดีขึ้น หรือเลวลงแต่อย่างใด ไม่ต้องให้ค่าให้ความหมายกับสิ่งที่รู้ ไม่ต้องสนใจ ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น)

จากหลักสติปัฏฐานนี้จะเห็นว่าตรงกับสัมมาสติในอริยมรรค ซึ่งจะเกิดก็ต่อเมื่อมีสัมมาทิฏฐิเท่านั้น ซึ่งสัมมาทิฏฐิก็คือแจ้งว่าทุกสรรพสิ่งล้วนไม่เที่ยง(อนิจจัง) ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น หรือก็คือ แจ้งในอริยสัจ๔ ว่าความยึดติดในกายและจิตเป็นทุกข์ ส่วนเหตุแห่งทุกข์ก็คือความอยาก(ตัณหา) นั่นเอง

ดังนั้นการที่ผู้ปฏิบัติจำนวนไม่น้อยคอยเฝ้ารู้ คอยสังเกต คอยดูอาการ จดจ่ออิริยาบถอยู่ตลอดเวลา เพราะกลัวจะขาดสติ บางพวกก็เอาจิตจดจ่อลมหายใจหรือจังหวะเท้ากระทบไว้ตลอด พอมีความคิดขึ้นมาก็รีบดึงจิตกลับมาจดจ่อที่ลมหายใจหรือที่เท้า โดยมีตัวตนเข้าไปรู้ คอยพิจารณา คอยกระทำจิตอยู่ตลอดเวลา จึงไม่ตรงกับหลักสติปัฏฐานที่ว่ากายและจิตไม่ใช่ของเรา ซึ่งสิ่งที่มิใช่ของเราแล้วจะไปคอยสนใจทำไม และเป็นการฝึกแบกตัวรู้(วิญญาณขันธ์) ซึ่งถือว่าตรงข้ามกับการปล่อยวางอุปาทาน(ความยึดติด)ในขันธ์ทั้งห้าอย่างยิ่ง แบบนี้ยิ่งฝึกก็ยิ่งขาดสติ ยิ่งฝึกก็ยิ่งหลง(ว่ากายและจิตเป็นเรา เป็นของเรา) นะ

ธรรมะที่เกี่ยวข้อง: ว่าด้วยเรื่องอริยมรรค
ธรรมะที่เกี่ยวข้อง: สิ่งใดมิใช่ของเรา

เจริญพร
พระต่อศักดิ์ วชิรญาโณ
วัดร่มโพธิธรรม ต.หนองหิน อ.หนองหิน จ.เลย 42190
www.rombodhidharma.com
Click to expand...

เดี๋ยวไว้ว่างๆก่อนจะส่งไปให้ครูบาอาจารย์ฝ่ายธรรมยุต ตรวจสอบดู

(ขออภัยด้วย ที่ไม่สามารถจะโมทนา เพราะถ้าไปโมทนาในสิ่งที่ผิดแปลกก็เท่ากับจะต้องไปมีส่วนร่วมในกรรมนั้นด้วย)

งูเกา · 28 กุมภาพันธ์ 2012

ตัวตนเข้าไปรู้เข้าไปยืดบ่อยนี่แหละ จิตถึงคลายความยึดมั่นถือมั่นไปเอง ปฎิบัติธรรมแรกๆถ้าไม่ยืดไม่เกาะก็จะไม่เห็นการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป
ถ้าไม่ยืดไม่ยึดไม่เกาะ เวลามีอะไรมากระทบจะเห็นแค่ ตั้งอยู่ ละดับไปเท่านั้น ซึ่งมันผิด
แต่ถ้ายืดถ้าเกาะหรือมีกำลังสมถะแน่นพอ จะเห็นการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ครบถ้วนละชัดตอนดับคือดับจริงไม่มีอะไรตกค้าง ถึงตรงนี้จะเจอความว่างซึ่งธรรมชาติของจิตที่ฝึกสมถะมาก็จะไปจับความว่างตรงนี้อีก และท้ายที่สุดแม้ความว่างเองก็ไม่สามารถเอามาเป็นของเราได้ จิตจะคลายความยึดมั่นถือมั่นอีกรอบซึ่งตรงนี้ก็คือ(.........) สิ่งที่เห็นยากที่สุดก็คือการเกิดขึ้นนี่แหละ ถึงต้องมาฝึกสติกัน

มังกรบูรพา · 29 กุมภาพันธ์ 2012

ท่ามกลาง said: ↑

สติปัฏฐาน๔

พุทธวัจน: การทำสติในรูปแห่งจิตตานุปัสสนา

กายสักแต่ว่ากาย เวทนาสักแต่ว่าเวทนา จิตสักแต่ว่าจิต ธรรมสักแต่ว่าธรรม มิใช่สัตว์ บุคคล ตัวตน เรา เขา ดังนั้นจึงให้เพียงระลึกรู้(สติ) ไม่ต้องมีตัณหาและทิฐิอิงอาศัย (สรุปคือพึงระลึกว่ากายและจิตไม่ใช่เรา ไม่ต้องอยากให้กายและจิตดีขึ้น หรือเลวลงแต่อย่างใด ไม่ต้องให้ค่าให้ความหมายกับสิ่งที่รู้ ไม่ต้องสนใจ ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น)

จากหลักสติปัฏฐานนี้จะเห็นว่าตรงกับสัมมาสติในอริยมรรค ซึ่งจะเกิดก็ต่อเมื่อมีสัมมาทิฏฐิเท่านั้น ซึ่งสัมมาทิฏฐิก็คือแจ้งว่าทุกสรรพสิ่งล้วนไม่เที่ยง(อนิจจัง) ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น หรือก็คือ แจ้งในอริยสัจ๔ ว่าความยึดติดในกายและจิตเป็นทุกข์ ส่วนเหตุแห่งทุกข์ก็คือความอยาก(ตัณหา) นั่นเอง

ดังนั้นการที่ผู้ปฏิบัติจำนวนไม่น้อยคอยเฝ้ารู้ คอยสังเกต คอยดูอาการ จดจ่ออิริยาบถอยู่ตลอดเวลา เพราะกลัวจะขาดสติ บางพวกก็เอาจิตจดจ่อลมหายใจหรือจังหวะเท้ากระทบไว้ตลอด พอมีความคิดขึ้นมาก็รีบดึงจิตกลับมาจดจ่อที่ลมหายใจหรือที่เท้า โดยมีตัวตนเข้าไปรู้ คอยพิจารณา คอยกระทำจิตอยู่ตลอดเวลา จึงไม่ตรงกับหลักสติปัฏฐานที่ว่ากายและจิตไม่ใช่ของเรา ซึ่งสิ่งที่มิใช่ของเราแล้วจะไปคอยสนใจทำไม และเป็นการฝึกแบกตัวรู้(วิญญาณขันธ์) ซึ่งถือว่าตรงข้ามกับการปล่อยวางอุปาทาน(ความยึดติด)ในขันธ์ทั้งห้าอย่างยิ่ง แบบนี้ยิ่งฝึกก็ยิ่งขาดสติ ยิ่งฝึกก็ยิ่งหลง(ว่ากายและจิตเป็นเรา เป็นของเรา) นะ

ธรรมะที่เกี่ยวข้อง: ว่าด้วยเรื่องอริยมรรค
ธรรมะที่เกี่ยวข้อง: สิ่งใดมิใช่ของเรา

เจริญพร
พระต่อศักดิ์ วชิรญาโณ
วัดร่มโพธิธรรม ต.หนองหิน อ.หนองหิน จ.เลย 42190
www.rombodhidharma.com
Click to expand...

เขาไม่ได้กลัวการขาดสติหรอกจ่ะ แต่เขาฝึกเพื่อสร้างสติ อนึ่ง

สำหรับวิญญาณขันธ์ ก็มิใช่ตัวรู้อีก เห้อ ต้นผิดปลายก็ผิดหมด

อย่านำความคิดอ่านที่ไม่เข้าใจ มาทำลายผู้รู้ ผู้ปฏิบัติจริง

ท่ามกลาง · 2 มีนาคม 2012

ไม่ต้องไปฝึกหลงอีกหรอก มันก็หลงกันมาอยู่แล้ว

องค์พุทธะท่านสอนให้ปล่อยวางความยึดติดในกายและจิต(ว่าเป็นเรา เป็นของเรา) ลองคิดดูว่าถ้าทรงตรัสสอนเช่นนั้นแล้ว แต่กลับบอกว่าการจะวางจะต้องฝึกแบกเสียก่อนนะ บอกว่าขันธ์ห้าไม่ใช่ของเรานะ แต่ให้สนใจให้พิจารณามากๆ เสียก่อนนะ แล้วมันก็จะวางไปเองนะ บอกว่าให้กำจัดความเป็นตัวตน แต่ให้อุปโลกตัวตนไปเจริญกรรมก่อนนะ คนในครั้งพุทธกาลจะเชื่อท่านได้หรือ เพราะในครั้งพุทธกาลก็มีลัทธิสำนักเรียน ปรัชญากันมากมาย พากันเจริญรู้เจริญเห็นกันทั้งนั้น ก็เพิ่งจะมีแต่พระองค์ท่านที่มาสอนการปลงรู้

 [FONT=&quot]การปล่อยการวาง ก็คือ ไม่ต้องไปยุ่งกับมัน ไม่มีตัวตนไปข้องเกี่ยว แค่ปล่อยให้มันผ่านไปเอง[/FONT]
[FONT=&quot]ถ้าเป็นการยึดการติด จะต้องมีเจตนากรรม มีตัวตนไปคอยติด จะต้องใช้ความพยายามที่จะยึด[/FONT][FONT=&quot]! เรียกว่า ฝีมือล้วนๆ (ที่ไปคอยยึดเอาไว้ ไปคอยสร้างกรรมไว้) และคงต้องบอกว่าเป็นการทำตัวเองให้ลำบากแท้ๆ เพราะต้องไปคอยรู้มัน แล้วค่อยวางมัน ไปหลง(มีตัวตน)คอยติด(ไปเจตนารู้)แล้วยังต้องหลง(มีตัวตน)คอยหลุดอีก นอกจากนั้นยังต้องลำบากไปชดใช้ผลแห่งกรรมอีกต่างหาก[/FONT]

ธรรมะที่เกี่ยวข้อง: เหตุเสื่อมแห่งศาสนา

เจริญพร
พระต่อศักดิ์ วชิรญาโณ
วัดร่มโพธิธรรม ต.หนองหิน อ.หนองหิน จ.เลย 42190
www.rombodhidharma.com

ท่ามกลาง · 1 มีนาคม 2012

[FONT=&quot]ลองอ่านพระสูตร[/FONT]: [FONT=&quot]จะดับทุกข์ ต้องดับที่เหตุ[/FONT] [FONT=&quot]และ[/FONT][FONT=&quot]ความเพียรที่ถูกต้อง[/FONT][FONT=&quot] เป็นพระสูตรที่หลายคนมองข้าม ทั้งที่เป็นพื้นฐานที่สำคัญที่สุด ถ้าลองมีความเข้าใจตั้งต้นที่ผิดแล้ว(มิจฉาทิฏฐิ) จะทำอะไรมันก็ผิด ไปผิดทิศเลยทีเดียว[/FONT]

[FONT=&quot]พระพุทธเจ้าทรงชี้ว่าตัวตนที่แท้จริงนั้นไม่มีอยู่แล้ว หรือนิพพานอยู่แล้ว [/FONT][FONT=&quot]มีเพียงโมหะความหลงเข้าใจเอาเองว่ากายและจิตเป็นเรา เป็นของเรา[/FONT][FONT=&quot] ท่านทรงชี้ว่า[/FONT][FONT=&quot]นิพพานไม่เนื่องด้วยความพยายาม[/FONT][FONT=&quot] เพราะถ้าพยายามก็แสดงว่ากระทำตามความอยาก(ตัณหา) ซึ่งเป็นเหตุแห่งทุกข์ ถ้ายังเจริญเหตุแห่งทุกข์อยู่ อย่างไรเสียก็ย่อมไม่พ้นทุกข์แน่นอน และถ้าจะอธิบายในแง่มุมแห่งกรรม ก็ต้องบอกว่าการกระทำที่ประกอบด้วยเจตนา(หรือความพยายาม) จัดว่าเป็นกรรม ซึ่งจะต้องมีวิบาก(ผลแห่งกรรม)ให้ไปชดใช้อย่างแน่นอน เป็นการตอกย้ำกรรมอนุสัย กรรมกิเลสประจำธาตุขันธ์ (ลองอ่าน[/FONT][FONT=&quot]สังโยชน์สิบ[/FONT][FONT=&quot] จะอธิบายหน้าตาของกิเลสว่าที่แท้จริงมันคืออะไรและบอกว่าเมื่อประพฤติถูกทางกิเลสทั้งหลายจะถูกกำจัดไปได้อย่างไร) ดังนั้นจะต้องลดการใช้ธาตุขันธ์ เพราะยิ่งใช้ยิ่งกรรม ยิ่งใช้ยิ่งยึดติดเพิ่ม (อธิบายไว้ใน[/FONT][FONT=&quot]กรรมไม่ใช่นิพพาน นิพพานไม่ใช่กรรม[/FONT][FONT=&quot])[/FONT]

[FONT=&quot]ขอเชิญชวนพุทธศาสนิกชนมาศึกษาคำสอนจากองค์พุทธะโดยตรง จะได้ความกระจ่างในการปฏิบัติ และป้องกันเหตุเสื่อมแห่งพระศาสนา[/FONT]

[FONT=&quot]ธรรมะที่เกี่ยวข้อง[/FONT]:[FONT=&quot] สรุปแก่นธรรมตามพุทธวัจน[/FONT]

ท่ามกลาง · 1 มีนาคม 2012

[FONT=&quot]องค์พุทธะสอนศาสตร์แห่งการพ้นทุกข์ เมื่อประพฤติถูกทางจะสามารถ[/FONT][FONT=&quot]พ้นทุกข์ได้ในปัจจุบัน[/FONT][FONT=&quot] เป็นที่ประจักษ์ด้วยตนเอง การไม่เจริญตัณหา ไม่ทำตามความอยาก จัดเป็น[/FONT][FONT=&quot]ความเพียรที่ถูกต้อง[/FONT][FONT=&quot] เพราะการ[/FONT][FONT=&quot]จะดับทุกข์ได้ ต้องดับที่เหตุ[/FONT][FONT=&quot] จะช่วยลดอัตตาตัวตนลง กำจัดโมหะความหลง ความยึดติดว่ากายและจิตเป็นเรา เป็นของเรา เมื่อจิตได้รับรู้ความแตกต่างระหว่างการแบกของหนัก(ขันธ์ห้า) กับการปล่อยวางแล้ว ก็จะ(ค่อยๆ)ไม่ยอมกลับมาแบกอีก หรือที่เรียกว่า จางคลาย สลัดคืน[/FONT]

[FONT=&quot]ส่วนเรื่องภพภูมินั้น ภูมิต่ำๆ จะค่อยๆ ถูกปิดไปก่อน เนื่องจากจะไม่ยึดจิตหยาบๆ ไปเอง จะไม่ยอมทำกรรมหยาบๆ ระดับนั้นอีก (เป็นศีลระดับจิต) นรกภูมิ อบายภูมิจะค่อยๆ ถูกปิดลง และเมื่อปล่อยวางไปเรื่อยๆ แม้แต่สุขคติภูมิ ก็จะไม่ไปยึดเช่นกัน (ศึกษาเพิ่มใน[/FONT][FONT=&quot]การศึกษากรรมและภพภูมิที่ถูกต้อง[/FONT][FONT=&quot])[/FONT]

[FONT=&quot]สำหรับมรรคผลนิพพานนั้น ก็ขอให้ทราบว่าตัวตนที่แท้จริงนั้นไม่มีอยู่แล้ว หรือนิพพานอยู่แล้ว มีเพียงโมหะความหลงเข้าใจเอาเองว่ากายและจิตเป็นเรา เป็นของเรา มีตัณหาหลอกให้อุปโลกตัวตนสร้างกรรม และต้องไปใช้ผลของกรรม เมื่อไม่เจริญตัณหา ก็เท่ากับไม่เจริญกรรม ไม่ตอกย้ำความเป็นตัวตน ไม่ตอกย้ำกรรมอนุสัยกรรมกิเลส แล้วจะค่อยๆ แจ่มชัดว่าตัวตนนั้นไม่มีอยู่แล้ว ในความที่ยึดอะไรไม่ได้เลย (อธิบายไว้ใน[/FONT][FONT=&quot]สังโยชน์สิบ[/FONT][FONT=&quot] และ[/FONT][FONT=&quot]กรรมไม่ใช่นิพพาน นิพพานไม่ใช่กรรม[/FONT][FONT=&quot])
[/FONT]
เจริญพร
พระต่อศักดิ์ วชิรญาโณ
วัดร่มโพธิธรรม ต.หนองหิน อ.หนองหิน จ.เลย 42190
www.rombodhidharma.com

เข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน

สติปัฏฐาน๔

ท่ามกลาง Active Member

งูเกา สมาชิก

งูเกา สมาชิก

มังกรบูรพา เป็นที่รู้จักกันดี

ท่ามกลาง Active Member

ท่ามกลาง Active Member

ท่ามกลาง Active Member

แชร์หน้านี้

แชร์หน้านี้

เข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน

** สติปัฏฐาน๔ **

แชร์หน้านี้

การค้นหาที่มีประโยชน์

ติดต่อเรา

สติปัฏฐาน๔