อย่าไปให้เขาตาย โดยลําพัง

คนใกล้จะตาย บางคน ไม่ได้มีความพร้อมที่จะตาย
วันนี้เราลอง มาช้วยให้เขาได้ตายอย่างสงบ กันดีกว่า

เพื่อวันหน้าเราจะได้มีคน มาช้วยเราให้ได้ตายอย่าง สงบ บ้าง




คนป่วยใกล้ตายอาจไม่สามารถเตรียมตัวตายอย่างสงบได้ตามลำพัง

คน เจ็บป่วยมักจะครุ่นคิดอยู่กับความเจ็บปวดอย่างเดียว ดังนั้นจึงจำเป็นต้องมีคนอื่นช่วยด้วย ญาติพี่น้อง เพื่อนที่คอยมาดูแล หรือแม้แต่หมอ พยาบาล ก็สามารถช่วยในเรื่องนี้ได้



คือช่วยทำให้ผู้ป่วยใกล้ตายมีสติ ช่วยทำให้เกิดบรรยากาศที่สงบ ที่จะน้อมนำไปสู่สมาธิ รู้จักปล่อยวาง หรือถ้าเขาห่วงลูกห่วงหลาน ก็ช่วยให้เขาคลายความเป็นห่วง บอกเขาว่าอย่าห่วงลูกห่วงหลานเลย เพราะลูกหลานก็จะเอาตัวรอดได้ถึงแม้เขาจะจากไป







คนที่พยาบาลหรือดูแลต้องพยายามช่วยให้ผู้ป่วยคลายกังวล เพราะว่าคนเราบางทีมีเรื่องค้างคาใจ คือรู้สึกผิดที่ได้ทำในสิ่งที่ไม่ดีกับคนบางคน เช่น พ่อรู้สึกผิดที่ได้ทำไม่ดีกับลูกไว้ หรือลูกรู้สึกผิดที่ทำไม่ดีกับพ่อแม่ สิ่งเหล่านี้มันจะมาหลอกหลอน มารบกวนจิตใจเวลาใกล้ตาย



บางครั้งเขาอยากจะขอโทษ



ในกรณีนี้เราควรช่วยให้เขาได้มีโอกาสขอโทษหรือปรับความเข้าใจกับคนที่ผิดใจ กันมาก่อน บางคนมีความเกลียด ความโกรธฝังแน่น คนที่อยู่ใกล้ ๆ ควรช่วยให้เขาปล่อยวางความโกรธ ความเกลียด บางคนคิดถึงลูก อยากเห็นหน้าลูกเป็นครั้งสุดท้าย แต่ว่าลูกอยู่ตั้งไกล สิ่งที่ญาติมิตรจะช่วยได้ก็คือพยายามติดต่อให้เขากลับมาดูใจ จะสังเกตว่ามีหลายคนป่วยหนักแต่ไม่ยอมตายสักที พอได้เห็นหน้าลูกหลาน สักพักเขาก็จากไปอย่างสงบ



ที่ดีกว่านั้นก็คือการพยายามแนะนำให้เขาเกิดปัญญาขึ้นมา แต่ก่อนนี่เป็นหน้าที่ของพระโดยตรง คือช่วยให้เขาปล่อยวางสิ่งต่าง ๆ และเห็นชัดว่าสิ่งทั้งหลายทั้งปวงมันไม่เที่ยง ไม่น่ายึดถือ หรือช่วยให้จิตของเขาน้อมไปในทางที่เป็นกุศล เช่น ให้นึกถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ให้นึกถึงสุคติ หรือการพ้นทุกข์ เอานิพพานเป็นจุดหมาย



พุทธศาสนาถือว่ากรรมหรือการกระทำตอนใกล้ตายที่เรียกว่า อาสันนกรรม



เป็นสิ่งสำคัญ ถ้าตอนใกล้ตายจิตระลึกถึงสิ่งที่เป็นกุศล นึกถึงสิ่งที่ดีงาม ก็จะไปสู่สุคติ หรืออาจจะถึงขั้นหลุดพ้นเลยก็ได้



แต่ถ้าหากว่าจิตมีความห่วงกังวล ก็จะไปสู่ทุคติ แม้จะทำความดีมาตลอด แต่พอไปห่วงกังวลอะไรสักอย่าง



มีเรื่องเล่าว่า แม่ชีรูปหนึ่งเป็นคนที่เคร่งในศีลมาก ปรากฏว่าวันหนึ่งไปซักผ้า เห็นมดตายในกะละมัง ก็เสียใจว่าตัวเองรักษาศีลมาตลอด ทำไมทำให้มดตาย จิตครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ตลอด ตอนนั้นก็ป่วยอยู่แล้ว ไม่นานก็ตาย ปรากฏว่าจิตตกไปสู่อบายภูมิ พูดง่าย ๆ คือลงนรกไปเลย



มดตัวเดียวสามารถฉุดจิตของแม่ชีให้ไปสู่อบายภูมิได้ นี่เป็นเพราะตั้งจิตไว้ไม่ถูกต้อง อย่างไรก็ตามถ้าทำความดีมาตลอด ความดีนั้นก็จะสามารถฉุดให้หลุดจากอบายภูมิขึ้นสู่สุคติได้ ไม่ได้หมายความว่าทำความดีมาตลอด เจอเรื่องแค่นี้นิดเดียวก็จะหลุดไปสู่อบายภูมิไปตลอด



ถ้าทำความดีไว้เยอะ อยู่อบายภูมิสักพัก พอวิบากหมด จิตก็จะขึ้นสู่สุคติได้ อันนี้เป็นเรื่องที่ชาวพุทธเชื่อกัน ในทางพุทธศาสนาเราถือว่าเรื่องแบบนี้สำคัญ ฉะนั้นการพยายามช่วยให้คนตายโดยมีจิตที่สงบ เป็นกุศล จึงเป็นเรื่องที่สำคัญมาก

เเละเมื่อวันนั้นมาถึง เราจะได้เข้าใจในความตาย ที่ มิใช้สิ่งที่น่ากลัวเสมอไป

เจริญในเจริญเจ้าค๊าาาาาาาาาาาาา

 

พี่เองก้ออยากอยู่กับลูกให้มากที่สุดวันที่เค้าจะจากพี่ไป แต่พยาบาลไม่ให้เข้าไปค่ะ อยู่หน้าห้องเฝ้าอยู่เป็นวัน จนออกมาบอกว่าน้องเค้าเสียแล้ว ทุกวันนี้ยังฝังใจเรื่องนี้อยู่ ที่ลูกต้องไปอย่างโดดเดี่ยว

 

อ่านเเล้วเกิดปิติเลยครับ น้ามตาเเทบไหลเเน่ะ ถ้าเกิดวันนึงเราได้มอบสติเเก่เขาเหล่านั้นก่อนตาย จะดีใจเเค่ไหนนะ

 

ดีใจจังเคยให้สติกับคนใกล้ตายได้หนึ่งคน qsqu

 

อย่าร้องเลยจ๊ะ คนดี

อย่าเสียใจไปเลยจ๊ะ

บุญกุศล ในบางครั้งมันก็มีขีดจํากัด เพื่อ การที่เราจะได้ รู้สึกละลึก ตรึกตรอง ให้มันผูกพันกัน เพื่อสร้างภพ สร้างชาติ กันใหม่อีกครั้ง คิดถึง ใฝ่หา เเละอาวรณ์

นั้นเเหล่ะ คือการสร้าง ภพ ใหม่ ให้มันวนไป วนมา

เกิดอีก ตายอีก ถ้าจิตมันวางไว้ท่านั้น เดี๋ยวมันก็เจอกันอีก

พ่อ เเม่ ยังอยู่ไหม เเล้วตอนท่านเสียเราได้อยู่กับท่านไหม
ถ้ายังไม่เสีย ระวังตอนท่านจาก




เสียใจด้วยน่ะค่ะ เเต่ เราต้องยอมเข้าใจ ว่าตัวเราเป็นคนกําหนดมันขึ้นมาเอง
การที่จะได้ทํากุศล ในบางครั้ง เเค่ใจอย่างเดียว ไม่ใช่ว่ามันจะพอ

บางครั้ง มันต้องมีคําว่า โอกาส กับ วาสนา ที่มันเคยได้ร่วมกันมา ว่า มันเเค่ใหน ร่วมกันมายังไง

ถึงเขาจะไป โดย ที่เราไม่ได้ยืนอยู่ข้างๆ ก็ ไม่ใช่ว่าเราจะไม่ได้รักเขาเสียเมื่อไร

เเค่ เราไม่มีคําว่า โอกาส ในช่วงเวลานั้นๆ


เจริญในธรรม ค่ะ