สภาพจิตใจย่ำแย่มาก เหงา เศร้า เครียด เพื่อนทอดทิ้ง

ปล... ข้อความข้างบนคิดซะว่าผมเล่านิทาน
แต่มอยากจะบอกว่า
1อย่าเอาชีวิตของเราไปผูกติดกับใคร เพราะไม่มีใครจะอยู่กับเราไปได้ตลอดการ เมือเราพบกับใครก็ตามล้วนแต่ต้องจากกัน การได้พบก็เป็นจุกเริ้มต้นของการลาจาก ถ้าหากว่าเราเอาชีวิตเราไปผู้ติดกับใคร เมือถึงเวลาจากเราจะเป็นคนที่ปวดใจ การได้พบเป็นเพราะทำกรรมร่วมกันมาในอดียชาติเมื่อหมดกรรมต่อกันก็ไม่ได้เจอกันอีก

2 ไม่ว่าใครจะว่าเราอย่างไร หรือเข้าใจเราผิดขนาดไหน จะถูกนินทาอย่างไร นั้นไม่สำคัญสิ่งสำคัญก็คือเราอย่าทำผิดต่อหลักธรรมก็พอ

3อย่าได้ปล่อยให้ความทุกข์หมองหม่นมาครอบคลุมจิตใจตน ให้ทำจิตให้เหมื่อนเด็กน้อยที่ไร้เดียงสาไม่ว่าจะเกิดอะไรก็จะยิ้มสนุกสนาน ดังนั้นต้องยิ้มไว้

4อย่าหวังแต่จะให้คนมาช้วยเรา หรือเอาใจเรา ให้ยืนด้วยขาของตนเองพึ่งคนอื่นไม่เหมื่อนพึ่งตนเอง นานวันเราจะแกร่งเอง เราจะสามารถยืนหยัดได้แต่อย่าลืมคำว่าอ่อนน้อมนะครับ
5 ต้องทำิจิตใจให้กว้างดั่งแผ่นดิน เพื่อรองรับสรรพสิ่งในใต้หล้า สามารถรับได้ทั้งเรื่องดีและเรื่องร้ายด้วยใจที่เป็นกลาง
6ยังคิดไม่ออกคิดออกเดียวมาบอกนะเอย
7 อย่าคิดอะไรฟุ่งซ่าน คิดไปก็ไร้ประโยชน์
8พิจารณาข้อต้างๆที่กล่าวมา อันไหนดีก็เอาเก็บไว้อันไหนไม่ดีก็ทิ้งไป นะแจ้ะ

 

ไม่ได้มีแต่คุณคนเดียวที่โดดเดี่ยว แต่ยังมีอีกหลายคนที่เราไม่ได้มองเห็น หรือไม่ได้สังเกตุ แต่ทุกคน ก็ผ่านมันไปได้ และรายต่อไปอาจจะเป็นคุณก็ได้ ก็ขอให้กำลังใจ สู้ ๆ นะ อยากให้คุณลองหาสิ่งอื่นมาทดแทนก่อนชั่วคราว เช่นออกไปเดินเล่นในที่สาธารณะที่มีคนเยอะๆ ไปนั่งรถเล่น ไปในที่ๆเราไม่เคยไป ท่องเที่ยวไปเรื่อยๆ ยิ่งไปวัดไหว้พระยิ่งดี จะทำให้จิตใจของเราดีขึ้น แต่สิ่งสำคัญอยากให้คุณกวาดสายตามองรอบๆตัวเรา มองผู้คน คนที่แย่กว่าเราก็มี คนที่ทุกข์กว่าเรา หรือคนที่ด้อยโอกาสทั้งหลาย ทำไมเขายังสู้และยังสามารถยืนได้โดยลำพัง อาจเป็นเพราะเขาหาสิ่งใหม่มาทดแทน และเปิดโอกาสให้ตัวเอง ต้องทำให้วันนี้ ให้ดีที่สุด ถ้าเหงา ก็ลองหาเพื่อนคุยตามเน็ตก็ได้ แต่ก็ไม่อยากให้คุณยึดติดมาก เพราะในโลกแห่งความเป็นจริงก็คือ ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน ดิฉันชอบข้อความนี้มาก อยากให้คุณคิดตามด้วย ที่ควรหาข้อตำหนิ..ก็คือ ในตัวเรา..ไม่ใช่คนอื่น..

 

จริงๆแล้ว เราก็พึงเข้าใจว่า ทุกข์จากคนอื่นเบียดเบียนมันทุกข์น้อยกว่าตัวเราเบียดเบียนตัวเอง เปลี่ยนวิกฤตให้เป็นโอกาส ใช้เวลาตอนนี้ที่อยู่คนเดียว ทบทวนตัวเองดูจิตดูใจ ถ้าเราไม่ทุกข์ เราก็คงไม่รู้จักตัวเอง ขอเป็นกำลังใจให้น่ะ^^

 

ขอแสดงความเห็นใจน้อง มาก ๆ ด้วยอีกคนครับ และก็ขออนุโมทนาบุญกับพี่ ๆ ทุก ๆ ท่าน ๆ ด้วยครับ สาธุ สาธุ ครับ ที่เข้ามาให้ความช่วยเหลือแสดงความคิดเห็น และเหตุผล ต่าง ๆ มากมาย เพื่อช่วยให้น้องได้มีกำลังใจ ที่จะลุกขึ้นสู้และก้าวเดินต่อไปได้ดีในวันข้างหน้าครับ ผมอ่านแล้วรู้สึกล้วนเป็นญาติธรรม ทั้งนั้นเลยครับ แม้จะไม่เคยพบปะพูดคุย ได้เห็นหน้าคาดตากันเลยก็ตามครับ ที่ได้เข้ามาช่วยตอบ ช่วยแสดงความคิดเห็น ชีวิตทุก ๆ คน ก็ผ่านอะไรมา มากมาย ในชีวิตของแต่ละคน มีทั้งสุขทั้งทุกข์ สะสม ปนเป กันไป แต่ละคนแต่ละท่านก็ไม่เหมือนกัน อาจจะคล้าย ๆ กันบ้างก็ตามทีครับ ถือว่าน้องก็เป็นคนหนึ่งที่เดินมาถูกทางแล้วครับเพราะพี่ ๆ ในเวปพลังจิตนี้ ล้วนเป็นผู้รู้ ผู้มีธรรมมะทั้งสิ้นครับ ชีวิตผมก็ผ่านอะไรมามากมาย ทั้งสุข ทั้งทุกข์ ครับ แต่ผมลองมองย้อนดูตัวเองแล้ว ก็ได้เห็นคำตอบครับ ว่า "ความสุขนั้นมันเป็นเพียงแค่ ตัวสัญญา ส่วนความทุกข์นั้นหนา มันคือตัว ปัญญา โดยแท้จริง ครับ" เหมือนตอนเราเรียนครับ โจทย์วิชาคณิต ถ้าเราคิดไม่ออกก็ลอกเพื่อนได้ครับ แต่โจทย์ชีวิตนี่ซิครับ ถ้าคิดไม่ออกจะลอกใครดีครับ ทุกข์เกิดที่ใจ ก็ดับที่ใจ ครับ อยากให้น้องสู้ ๆ ครับ คำตอบดี ๆ ของพี่ ๆ ในกระทู้นี้จะช่วยให้น้อง เข้มแข็ง และก้าวเดินต่อไปได้ด้วยดีครับ ขอเป็นกำลังใจครับ

 

ผมคงไม่แนะนำอะไรมาก เพราะท่านอื่นๆได้แนะนำไปแล้ว แต่ผมจะขอแนะนำเรื่องเพื่อนนะครับ ถ้าอยากมีเพื่อนใหม่ ผมว่าน่าจะหาเพื่อนใหม่ได้ที่ชมรมต่างๆครับ เพราะคนพวกนี้ส่วนใหญ่เขามีจิตอาสาพร้อมที่จะช่วยเหลือและเป็นมิตรกับทุกคนอยู่แล้วครับ แถมยังได้ทำประโยชน์ให้กับสังคมอีกต่างหากครับ เพื่อนๆในชมรมมีหลากหลายคณะครับจะได้รู้จักสังคมใหญ่ๆไม่ใช่แค่ในภาคหรือในคณะครับ ลองดูนะครับ สู้สู้:VO

คนเราเกิดมาเพื่อสู้ครับ ^^

 

ดิฉันก็เคยเป็นเหมือนเจ้าของกระทู้ค่ะ ไม่มีใครสนใจเรา เหมือนเราเป็นส่วนเกินในหมู่เพื่อน จะพูดจะคุย จะทำอะไรก็เกร็งๆ คุยไม่สนิทใจ เคยระบายให้พ่อกับแม่ฟังแต่ท่านก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ว่าสิ่งที่เราเจอมันหนักหนาพอสมควาร วิชาบางวิชาต้องทำงานเป็นกลุ่มเท่านั้น ไม่มีใครอยากอยู่กลุ่มเดียวกับเรา ต้องตามง้อพวกไม่สนใจเรียนให้มาอยู่กลุ่มด้วย โดยที่ตัวเราเองเป็นคนทำงานกลุ่มทั้งหมด เป็นแบบนี้หลายวิชา

บางช่วงสมัยเรียน ก็มีประเภทเพื่อนเลวๆมาตีสนิท เราเองก็หลงคิดว่าพวกนี้มันจะจริงใจกับเรา สุดท้ายก็มีแต่เรื่องวิบัติมาให้ แต่ก็ใช้ความอดทนเท่านั้น เลยผ่านมาได้แบบกระท่อนกระแท่น จะมาโทษตัวเราเองฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ เพราะตอนนั้นก็พยามปรับปรุงตัวเอง และทำดีที่สุดแล้ว

พอผ่านพ้นสังคมมหาลัยมาได้ คราวนี้กลับมีเพื่อนที่ทำงานเยอะแยะ แต่หารู้ไม่ว่าพวกนั้นหลอกตีสนิทกับเรา จนเราไว้ใจคุยเรื่องส่วนตัวให้ฟัง ก็เอาเราไปนินทาให้คนในที่ทำงานฟัง แล้วเป็นแบบนี้ตั้งหลายคน จนเราท้อ เราผิดหวังมากเลยมุ่งมั่นทำงานเก็บเงิน ออกมาเปิิดกิจการเล็กๆเป็นของตัวเอง ทุกวันนี้ก็ไม่ต้องทนอยู่ในสังคมหลอกลวงในที่ทำงานอีกต่อไป เพราะยืนด้วยลำแข้งตัวเองได้แล้ว หลังจากนั้นก็เริ่มมีเพื่อนฝูงดีๆเข้ามาหาบ้างจากงานค้าขายที่เราทำ มันเลยทำให้เรารู้ว่า อย่าไปแคร์ไปวิตกกับเรื่องเพื่อนมากเกินไป อย่าไปวิ่งตามหาเพื่อนโดยผิดๆ คนพวกนั้นไม่ใช่สิ่ง ที่สำคัญที่สุดในชีวิต พ่อแม่และครอบครัวของเราต่างหากที่ดีที่สุด ตั้งใจทำงานเพื่อให้ประสบความสำเร็จดีกว่า ถ้ามัวแต่จะหาเพื่อน รอเพื่อน ชีวิตก็คงไม่ไปไหน

แต่ดิฉันเชื่อนะว่าตอนนี้ เจ้าของกระทู้คงมีเพื่อนหลายคนแล้วล่ะ จากในเว็บพลังจิตนี่เอง ยังมีคนที่หัวอกเดียวกันกับคุณอยู่มากนะ รวมทั้งตัวดิฉันเองด้วย จะเป็นกำลังใจให้ค่ะ

 

อ่านดูที่ผมโพส คุณคงคิดว่าผมไม่ค่อยจะมีเพื่อนล่ะสิ ตรงกันข้ามเลย เพื่อนเยอะเกินไปด้วยซ้ำ แต่ที่สนิทจริงๆก็พวกผู้ชายด้วยกัน ก็เยอะ ผู้หญิงก็แยะ แต่ผมกลับไม่ค่อยจะขอร้องหรือขอความช่วยเหลือพวกเค้าเลย (แถบจะไม่ขออะไรเลย) เรามีทางเดินของตัวเอง อย่าไปสนใจใครเลย สมัยก่อน คนอื่นมันมองผมปุ๊บมันก็ไม่อยากเป็นเพื่อนผมแล้ว แต่เวลาผ่านไปมันจะเข้าใจเองว่า คนที่ตีหน้าเข้าหา กับคนที่จริงใจ มันต่างกัน
สมัยก่อนจะไปไหนทำอะไรที่มีประโยชน์ชวนใครก็ไม่ไป เบื่อ เหนื่อย ไม่เอา ผมไปเอง ทำเอง ช่างใครจะไปไม่ไปด้วยไม่สน แต่เมื่อเห็นผลมาคนก็จะเข้าใจเราเอง
คำว่าผู้นำอ่ะ ไม่ใช่คนมานั่งบอก นั่งชี้นิ้วให้ทำแบบนั้นแบบนี้ หรือพูดว่าผมทำแบบนั้นแบบนี้ได้ ผมโดนมาเยอะ (คำว่าไอ้บ้า ไอ้โง่) นี่โดนประจำ ผมทำสิ่งที่คนอื่นไม่ทำ แต่มันเป็นสิ่งที่ดี ผมก็ทำ แคทำไม
สมัยก่อนตอนเรียนมหาลัย ผู้ชายจะแต่งตัวกวนๆ ไม่มีวินัย เอาเสื้อออกนอกกางเกง ทำตัวไม่ตามกฏระเบียบ คิดว่าเท่ห์ มันก็ทำตามกันมา แล้วมีคนนึง ซึ่งแต่งตัวถูกระเบียบแปะ และไม่แคร์สายตาคนอื่น ก็ผมทำถูกอ่ะ มันผิดตรงไหน เป็นเทอม พอเทอมถัดไปมีคนแต่งแบบผมเกือบทุกคน
ผมตัดต้นไม้หลังบ้าน เคลียร์ทุกอย่างที่อยู่รกๆ แล้วเอาดอกไม้มาปลูกแต่งสวนดีๆ คนเดียว เพราะไม่มีใครอยากทำ เลยไม่มีใครช่วย ทำเองอย่าได้แคร์ แรกๆคนเค้าก็หัวเราะเพราะไม่มีใครทำ เค้าปล่อยให้รก เพราะไม่ใช่บ้านตัวเอง พอเวลาผ่านไปหนึ่งปี มันสวยขึ้น ทุกคนต่างก็มาเลียนแบบผมหมด และก็ทำตามกันเกือบทุกบ้าน
ผมบอกคุณผู้นำไม่จำเป็นต้องพูด เมื่อไหร่เราพูด แล้วเราทำไม่ได้คนอื่นไม่เห็นด้วย เราจะเสียกำลังใจ ไม่อยากทำมัน อยากทำ ทำไปเหอะ
ผมผ่านชีวิตมาเกมส์ทุกระดับ ทั้งเด็กเรียนหัวโต ผอมๆใส่แว่น เด็กกิจกรรม เด็กติดเกมส์ เด้ก บี-บอย และแม้แต่ขี้เหล้า ชีวิตของกรรมากรกางเกงขายาวรองเท้าแตะ หนุ่มออฟฟิตผูกไทม์ ชายในเครื่องแบบ ชีวิตเรารู้เราเห็นช่วงวัย ว่าแต่ละช่วงแต่ละวัยเป็นอย่างไร คนที่คนมองไม่ดี หากให้ผมมองผมก็จะรุ้เหตุผลคร่าวๆว่าทำไมเค้าถึงทำแบบนั้น

ผู้ชายแบบผมปัจจุบันอาจหาอยาก แต่เมื่อ 60 ปีที่แล้วมันมีอยู่ทั่วไป (ผมอาจเกิดมาผิดยุคก็ได้)

 

เคยมีเพื่อนที่เขามีแฟน ธรรมชาติของคนมีแฟนก็จะมีโลกส่วนตัว ก็จะแยกตัวออกไปจากกลุ่มเพื่อนๆ พออยู่กับแฟนก็จะไม่ค่อยได้สนใจเพื่อนฝูง แต่พอได้เลิกกับแฟนกลับมาหาเพื่อนก็จะไม่ค่อยสนิทสนมกัน เพราะไม่ค่อยได้ใช้เวลาอยู่ร่วมกัน ฉะนั้นก็คงต้องปรับตัว เรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียวบ้าง นึกถึงหน้าที่ว่าเราต้องเรียนหนังสือ ต่อไปวันข้างหน้าเมื่อเรียนสำเร็จไม่ว่าเพื่อนหรือแฟนก็คงต้องแยกย้ายกันไปทั้งหมด ไม่เหลือใครไว้ให้ยึดเหนี่ยวได้ตลอดไป น้องต้องพบเพื่อนใหม่ ในสังคมใหม่ และอาจพบแฟนคนใหม่ ขอให้เปิดใจ ยอมรับการเปลี่ยนแปลง ขอให้เป็นผู้ให้ มากกว่าที่จะเป็นผู้รับ แล้วน้องจะอบอุ่นแวดล้อมด้วยบริวารในวันข้างหน้าค่ะ

 

จากที่ได้อ่านมาแล้วผมก็เป็นสภาพเดียวกับพี่นะคับแต่ผมไม่มีแฟนแล้วก็หนักน้อยกว่า ตอนนี้ผมเรียนอยู่ปี3 มหาลัยแห่งหนึ่ง ตั้งแต่เข้ามาเนี่ยไม่รู้ดวงกำหนดหรือเปล่า โดยส่วนตัวที่ผมเป็นคนเงียบๆเหมือนคุณ wi wi เลยมีเพื่อนที่ไม่ดีมาชวนไปทำสิ่งไม่ดี เช่น กินเหล้า เล่นเกม โดดเรียน อีกทั้งยังโดนหลอกเอาตังจาก amway อัก ตอนคบกับมันปีแรกผมก็คิดว่ามันจริงใจ แต่สุดท้ายมารู้ความจริงว่าที่มันมาคบเราก็เพื่อผลประโยชน์ นับแต่นั้นผมก็ไม่คบมันอีกเลย ด้วยการที่ผมสนิทกับมันมากปีแรก ทำให้ผมอยู่ห่างจากกลุ่มเพื่อนคนอื่น เวลาไปคบคนในกลุ่มอีกทีก็มีปัญหาเหมือนพี่อะคับ ตอนนี้ผมปิดเทอมอยู่ พอดีเรียนภาคอินเตอร์เลยปิดอยู่ มาทำงานรับจ้าง จิงๆครอบครัวผมมีฐานะนะ แต่อยากรู้ว่าเค้าทำกันยังไง เลยได้รู้ว่าในสังคมมีคนอีกเป็นหลายล้านคนที่ด้อยกว่าเรา สังคมที่ผมอยู่นั้นค่อนข้าง high แล้วก็แข่งขันกันสูง ผมอยากจะบอกว่าในเวลาที่พี่ท้อ ขอให้มองคนที่อยู่ต่ำกว่า คิดว่ามีอีกหลายคนที่ไม่มีโอกาสได้เรียนหนังสือเหมือนเรา ไม่มีโอกาสที่จะไขว่คว้าทำสิ่งต่างๆได้เหมือนเรา แล้วจะทำให้เราสบายใจขึ้นเยอะเลยครับ มีปัญหาอะไรปรึกษาผมได้นะครับ เพราะผมเคยผ่านจุด peak มาแล้ว ตอนนั้นคิดถึงขนาดจะฆ่าตัวตาย แต่ก็อยู่มาได้จนถึงวันนี้

 

เข้าใจในความรู้สึกคับ ผมก็เป็นอยู่ แต่ก็อาศัยฟังธรรม สวดมนต์ ทำสมาธิ อยู่บ่อย ๆ แล้วก็คิดอยู่เสมอว่าทุก ๆ สิ่งล้วนแล้วแต่ ไม่ใช่ของ ๆ เรา เราทำดี คิดดีก็พอ คับ

 

เหงา เศร้า เกิดจากไหน จากใจ ครับ
ดังนั้น ต้องแก้ ที่ใจ
ทำอย่างไรให้ใจกลับมา ฟู อิ่มเอิบ สว่าง สดใส สดชื่้น
นั่นคือ เมตตา อารี เป็นผู้ให้ ไม่หวังรับ และมุ่งทำดีต่อทุกสิ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
ใจก็จะกลับมาเป็นใจที่สุข หายเหงา และไม่เศร้าอีกต่อไป
เพราะต่อไปนี้คุณไม่ได้คอยรับอะไรจากใคร ไม่หวังความรักจากใคร แต่เป็นผู้ให้เสียเอง ไงล่ะครับ

 

ทุกคนก็ต้องผ่านจุดนี้กันทุกคนนะ เค้าเรียกสะพานทดสอบกำลังใจ แต่จะผ่านได้หรือไม่ได้ก็ขึ้นอยู่ักับกำลังใจของแต่ละคน

 

สู้ๆๆนะ ชีวิตมันก็แบบนี้ละ

 

ไปทำบุญที่วัด คุยกับพระถึงปัญหานี้ครับ พระช่วยได้ครับ
ทุกอย่าง มีเกิดมีดับครับ คบได้ก็เลิกคบได้
เลิกคบก็กลับมาคบได้ ต้องดูที่สาเหตุด้วยครับ แก้ไขให้ดีครับ
ทำไมคนดี คนเก่ง คนสวย? ทำไมไม่มีใครอยากเลิกครับ?
(คนในรูปยังไม่มีเพื่อน ไม่มีแฟน แถมดูแลตัวเองไม่ได้ด้วยครับ ยังมีคนแย่กว่าเรามากครับ)

 

มาเป็นกำลังใจให้คุณน้องค่ะ

เมื่อก่อนคุณพี่เองก็เคยอยู่ในอารมณ์เดียวกับคุณน้องเป๊ะเลยค่ะ
ชีวิตนี้ไม่ค่อยมีเพื่อน ไปไหนมาไหนคนเดียวตลอด ก็รู้สึกน้อยใจแบบนี้แหละค่ะ จากนั้นเลยเริ่มตีสนิท ออกแนวคลุกคลีตีโมงอยู่กับเพื่อนๆ พอเราเริ่มได้ในสิ่งที่เราเรียกร้อง เรากลับรู้สึกว่า ความเป็นเรามันเริ่มลดลง อย่างการไปเดินห้าง ถ้าไปคนเดียว จะซื้ออะไรเลือกอะไรนานแค่ไหนได้ตลอด แล้วก็ไปแต่ในสิ่งที่เราสนใจ แต่ถ้าไปกับเพื่อนมันคนละอารมณ์ เราเป็นคนรักหนังสือ แต่คุณเพื่อนๆ มองว่าร้านหนังสือเป็นอะไรที่ไร้สาระ ซึ่งคุณเพื่อนๆ ก็จะชอบไปเดินกันแต่ร้านเครื่องสำอางแบรนด์เนม ร้านทำสวยต่างๆ ในขณะที่เรื่องพวกนี้เราไม่ได้ใส่ใจมันเลย พอเราเข้าร้านหนังสือเขาก็ทำหน้าเซ็งๆ ประมาณว่า เมื่อไหร่จะเลือกได้สักที

ถ้าจะเข้าสังคมต้องรู้จักเม้าท์ การกล่าวถึงคนนั้นคนนี้จะเป็นอะไรที่ดึงดูดเพื่อนๆ ได้ดี เม้าที่มหาลัยไม่พอ ต้องกลับมาต่อที่บ้านด้วยไม่ว่าจะเฟสหรือโทรศัพท์ ใช้มันให้หมด ไอ้เรารึก็เป็นประเภทที่ว่า ปัญหากูก็เยอะพออยู่แล้ว ทำไมต้องมาฟังเรื่องไม่สร้างสรรค์พวกนี้ด้วยว่ะ ช่วยเขาแก้ปัญหารึก็ไม่ใช่ หลายครั้งเพื่อนๆ คุยกันอย่างเมามัน เรากลับรู้สึก เอ่อออ โลกนี้หนอ...

สุดท้ายก็เลยกลับมาเป็นตัวของตัวเองดีกว่า พอเริ่มลงทุนเวลาน้อยลงกับเพื่อนๆ มันก็เริ่มห่างออกจริงๆค่ะ จะชวนเขาไปเป็นเพื่อนทำธุระบ้างอะไรนี่ เขาไม่ใส่ใจเราหรอกค่ะ แฟนก็อยู่ไกลกัน ความรักก็มีทุกข์ไม่ต่างจากคนอื่นๆ เคยคิดถึงว่า วันนึงถ้าเราเกิดป่วยหนักอยู่ที่หอ เราจะทำไง ใครจะมาดูแลเรา เพื่อนสนิทไม่มีเลย นึกไปถึงตอนแก่ ถ้าไม่มีคนคอยดูแล ถ้าฉันเดินไม่ได้ จะทำไง ... ขอบอกว่า คิดแบบคนไม่มีปัญญาจริงๆ

ในที่สุดมันก็ป่วยอยู่หออาการเจียนตายจริงๆ ทุกข์ทรมานอยู่คนเดียว แต่ก็ไม่เห็นมันจะตาย เรื่องตอนแก่จะอยู่อย่างไร อย่าเพิ่งไปใส่ใจมัน แต่ตอนนั้นคิดได้อยู่อย่างว่า ถ้าถึงเวลามันจะตาย มันก็ต้องตาย จะกลัวทำไม ตายมาแล้วไม่รู้เท่าไหร่ จะตายอีกสักครั้งมันจะหนักหนาอะไรกันเชียว อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ขอแค่ชีวิตนี้อย่าให้เกิดเปล่า ตายเปล่าก็เป็นพอ พอคิดได้แค่นี้ เชื่อไหมว่า ทุกข์อกทุกข์ใจที่แบกมาทั้งชีวิต มันเหมือนหลุดลอยไปหมด มันเบา มันสบาย อย่างบอกไม่ถูก

สุดท้ายของสุดท้าย ก็เลยบอกตัวเอง ตั้งปณิธานใหม่ว่า ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน หัดทำอะไรด้วยตัวเอง ไปไหนมาไหนคนเดียว ไม่ยึดติดอยู่กับใคร ไม่ใช่แค่ไม่เอาตัวไปยึดติด แต่ต้องรู้จักฝึกจิตให้เข้มแข็ง หนึ่งสมอง สองมือ กับอีกทั้งตัวที่มีอยู่ ใช้ให้เกิดประโยชน์มากที่สุด
ใครๆ ก็คิดว่าเราคงเหงาเศร้าสร้อย ไม่เลยค่ะ เรามีความสุขดี กับการพึ่งพาตนเอง กรรมฐาน สติปัฐฐาน 4 ช่วยได้เยอะจริงๆ ค่ะ ถ้าฝึกได้ระดับหนึ่ง จะพบเลยว่า มีประโยชน์ต่อชีวิตประจำวันมาก มนุษย์หน้าไหนไม่ใคร่จะสนใจเรา พรหมเทวดามากมายท่านคอยช่วยเหลือและให้กำลังใจเราเสมอ (คิดเข้าข้างตัวเอง) โลกทั้งใบมันเป็นของเราค่ะ 5555

จงเปลี่ยนวิกฤติให้เป็นโอกาส แล้วจะรู้ว่า เราเหนือกว่าคนพวกนั้นมากมาย

“กระแสโลกมันแสนเชี่ยวกราด แต่ถ้าใครทวนได้ จะได้ดีเหนือดี”

 

สู้สู้นะจ๊ะ ขออนุโมทนากับทุกๆความคิดเห็น เคยมีความรู้สึกเหมือนน้องเหมือนกัน และก็มีเพื่อนที่รักมาก แต่ตอนนี้ ไม่รู้หายไปไหน ต่างคนก็ต่างมีหน้าที่ที่ต้องทำ และมีความครอบครัวกันแล้ว พอน้องเรียนจบชีวิตน้องก็จะเปลี่ยนไปแนวใหม่จ้า ไม่ต้องท้อทำวันนี้ให้ดีที่สุด ทุกๆความคิดเห็นพูดถูก พ่อกับแม่และเรื่องเรียนนะสำคัญ อนาคตอยู่ข้างหน้า น้องไม่ได้โดดเดี่ยวคนเดียวน่ะ chearrลองเดินไปหน้ากระจกนะ แล้วยิ้มให้เค้า คนๆนั้นแหละคือเพื่อนที่สนิทของน้อง เค้ารู้ทุกอย่างที่น้องทำ น้องคิด ทุกคนมีทางเดินเป็นของตน แล้วแต่ว่าเราจะเลือกทางไหนเท่านั้น อย่าไปคิดถึงอดีต อดีตก็คือประสบการณ์จ้า
มีคนกล่่าวว่า รักครั้งแรกส่วนใหญ่ก็อกหักทั้งนั้น น่าจะดีใจที่ไม่แปลกกว่าชาวบ้านเขา
ในวันที่รู้สึกเศร้าๆ เหงาๆ ลองเดินไปซื้อดอกไม้สักดอกให้ตัวเองแล้วจะรู้สึกดีขึ้น
สาธุ

 

จขกท. คงเข้าใจความหมายของคำว่า "เพื่อน" มากขึ้นนะครับหลังจากได้อ่านผู้ตอบกรทู้ทั่งหลาย

 

ไปนั่งสมาธิที่วัดท่าซุงสิครับ พอจิตมีสมาธิ จิตจะมีพลังไม่รู้สึกว่าเหงา หรือว้าเหว่ครับ..ความสงบ..ในดวงจิต..ดีกว่ามีเพื่อนนับสิบคน..ขอให้น้องจงมีกำลังใจต่อสู้ชีวิต ..ในโลกใบบิดๆๆเบี้ยวๆๆนี้ต่อไปครับ..ขอเป็นกำลังใจให้ครับ..โชคดี..สาธุ

 

แวะมาให้กำลังใจค่ะ
คนเราต้อง "อยู่ได้ด้วยตนเอง" ต้องพึ่งตนเองให้ได้เพื่อจะไดัพัฒนาตนให้เข้มเข็ง
และเป็นที่พึ่งของผู้อื่นต่อไป... จงภูมิใจและพอใจในสิ่งที่ตนเองเป็นและมีนะคะ


ลองทบทวนข้อบกพร่องของตนเอง...
หากเราอยากได้ความจริงใจจากผู้อื่นเราต้องเรียนรู้ที่จะให้ก่อนนะคะ

"ลองถอยหลังสักสองก้าวท้องฟ้าและทะเลจะงดงามขึ้น" นะคะ
ทุกอย่างมีมุมดีให้มอง การอยู่เพียงลำพังทำให้เราเข้มแข็งและแกร่งกล้า
คนที่ติดเพื่อนและติดแฟนจะพึ่งพาตนเองได้อย่างไร ?

อย่าเป็นทุกข์เพราะจิตที่ทำร้ายตนเอง ตั้งใจเรียน ทำสิ่งดีมีคุณค่า
เพื่อพัฒนาตนเองและสังคม ...ขอให้มีความสุขด้วยตนเองโดยไม่ต้องพึ่งพาผู้อื่นนะคะ