ขอทราบความต่างของ พุทธ - พราหมณ์ ครับ

ตามหัวข้อเลยครับ
อยากทราบความเหมือน หรือความต่าง

ทั้งคำสอน การปติบัติ

และเทพที่นับถือ

ขอบคุณนะครับ

ป.ล.พราหมณ์พุทธนะครับ

 

ถามก่อนว่า พราหมณ์ ของคุณนี้ใช่าฮินดูหรือป่าวครับ

 

ุ ์ ชัดเจนครับ ขออำไพมาทำให้ฮาครับ...........

 

พุทธ จบ พระนิพพาน
พราหมณ์ จบ อรูปพรหม

 

พราหมณพุทธครับ แม่บอกให้ลองศึกษาเรื่องนี้ดู เค้าว่าองค์เราเป็นพราหมณพุทธนะครับ

 

คิดว่ายังเข้าใจคาดเคลื่อน อย่าได้ปะปนกัน


นิพพาน โมกษะ ไกวัลยะ
พรหม (คติพุทธ) ไม่ใช่พรหมคติพราหมณ์ (Bharma)


พรหมคติพุทธ มีทั้งรูปา (Rupa) และอรูปา (Arupa)

พระพรหมพราหมณ์ มีสี่พระพักตร์
พระพรหมไทย มีพระพักตร์เดียว

 

การที่ในเมืองไทยมีพราหมณ์ปนพุทธนั้น ก็เนื่องด้วยศาสตร์บางอย่าง พระเรียนไม่ได้ หรือไม่นิยมเรียน แต่พราหมณ์ทำได้ หรืออาจสืบทอดกันเฉพาะคนในตระกูล เช่นวิชาที่จะนำไปใช้ฆ่าคน หรือใช้ในศึกสงคราม คาถาอาคม ไสยเวทย์ ตลอดจนการทำนายทายทัก ฉะนั้นในราชสำนักจึงต้องมีพราหมณ์ไว้ใช้ในราชกิจ พราหมณ์จึงมีบทบาทในประเทศไทย แต่ก็ไม่เกินพระสงฆ์

 

ก็ยังไม่เข้าใจยุดีอ่ะครับ ขอลองยกตัวอย่างซักรูปสองรูปให้ดูหน่อยได้มั้ยครับ

 

พราหมณ์สอนให้เชื่อแต่เพียงอย่างเดียว...ห้ามสงสัย...
แบ่งชนชั้นวรรณะ...ออกมาเป็น 4 วรรณะ ทั้งๆที่มีจุดกำเนิดเหมือนกัน...ในด้านความเป็นมนุษย์...ศาสนาพราหมณ์เป็นศาสนาที่เก่าแก่กว่าศาสนาพุทธ
แต่ศาสนาพุทธมุ่งพระนิพพาน สอนให้รู้จักคิดรู้จักไตร่ตรองด้วยสติปัญญา...ก่อนที่จะเชื่ออะไรทั้งสิ้น...ให้ลองหาเหตุหาผลมาพิจารณาก่อนแล้วค่อยเชื่อ...เป็นศาสนาที่ปล่อยวาง ไม่ยึดติด แต่สำหรับศาสนาพราหมณ์เป็นศาสนาที่ยึดติดอยู่กับตัวตน เน้นสวดภาวนาอ้อนวอนพระผู้เป็นเจ้า แล้วจะเจริญ...
ลองใช้สติของท่านพิจารณาดูเอาเถิดว่าต่างกันเยี่ยงไร...

 

สุดยอดครับ

 

คิดว่าคุณยังเข้าใจผิด เพราะไม่เกี่ยวว่า มีพรหมกี่หน้าเลยนั้นคือสมมุติหยาบๆ

หลวงพ่อพุธ ฐานิโย บอกว่า การเดินทางในแบบสาย พราหมณ์ อย่างดีได้แค่

พรหม หรือ อรูปพรหม

ดูอย่าง อาฬารดาบส กับ อุทกดาบส หรือ อสิตะมหาดาบส

ก็จบลงที่ อรูปพรหม ดังคำตรัสแห่ง พระพุทธเจ้า

 

ขอเสนอความคิดเห็นส่วนตัวนะ และไม่ได้ยืนยันว่าเราคิดถูกหรือคิดผิดนะ

วิชาพราหมณ์ เป็นวิชาที่ใช้สำหรับหากินบนโลก เป็นวิชาสำหรับเอาตัวรอดบนโลก

ก่อนที่พระพุทธเจ้าจะอุบัติขึ้นบนโลก ก็นับว่าเป็นวิชาที่บัณฑิตผู้รู้แสวงหาฝึกฝนเอาไว้ช่วยตัวเองและคนอื่น

แต่พอมีพระพุทธอุบัติขึ้นบนโลก บัณฑิตผู้รู้ก็ใฝ่ศีกษาแต่วิชาพุทธะ เพื่อความรู้แจ้งเห็นจริง

วิชาพราหมณ์ นั้นมีเสื่อมมีเจริญ ผู้ที่แสวงหาความจริงความถูกต้องและเป็นทางเจริญ เขาไม่สนใจกันแล้ว

และวิชาพราหมณ์ บางอย่างมีหลงทางผิดอีกด้วย มีการบูชายัณสัตว์มีชีวิต มีเรื่องเวทย์มนต์

ซึ่งวิชาบางอย่างมันเหมือนดาบสองคม ใช้ดีก็ดีไป ใช้ผิดทางก็พาล่มจมได้เหมือนกัน

ลองไปฟังนิทานชาดกเรื่องเล่าในอรรถคาถา เป็นเรื่องอดีตชาติของพระพุทธเจ้าหรือของบุคคลอื่นๆ

มีเรื่องพราหมณ์ให้ศึกษาเยอะ เป็นอุทาหรณ์สอนใจเราได้ อย่างเรื่องนี้

นิทานชาดก : แพะรับบาป

ในสมัยหนึ่ง พระพุทธเจ้า ประทับอยู่วัดเชตวัน เมืองสาวัตถี ทรงปรารภมตกภัต ได้ตรัสอดีตนิทานมาสาธกว่า…
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในเมืองพาราณสี สมัยพระเจ้าพรหมทัต มีพราหมณ์ทิศาปาโมกข์ผู้หนึ่ง คิดจะทำมตกภัต (อุทิศคนตาย) จึงให้ลูกศิษย์จับแพะตัวหนึ่งไปอาบน้ำและประดับดอกไม้ แพะพอถูกลูกศิษย์จูงไปที่ท่าน้ำ ก็ทราบถึงวาระสุดท้ายชีวิตของตนมาถึงแล้วอันเนื่องจากกรรมเก่า จึงเกิดความโสมนัส ได้หัวเราะออกมาเสียงดัง และคิดเวทนาสงสารพราหมณ์ที่จะได้รับความทุกข์โศก จึงร้องไห้ออกมา แพะแสดงอาการเดี๋ยวหัวเราะ เดี๋ยวร้องไห้ออกมา ทำให้พวกลูกศิษย์แปลกใจ เมื่อนำแพะกลับมาถึงสำนักแล้ว จึงบอกเรื่องนี้แก่พราหมณ์ พราหมณ์จึงถามแพะถึงอาการนั้น
แพะจึงบอกพราหมณ์ว่า ” อดีตชาติเคยเป็นพราหมณ์เหมือนกัน เพราะได้ฆ่าแพะตัวหนึ่งทำมตกภัต จึงเป็นเหตุให้ถูกฆ่าตัดศีรษะถึง ๔๙๙ ชาติ นี่เป็นชาติที่ ๕๐๐ พอดี จึงหัวเราะดีใจที่จะสิ้นกรรมในวันนี้ และร้องไห้ เพราะสงสารท่านที่จะเป็นเช่นกับเรา ”
พราหมณ์ ได้ฟังแล้วเกิดความสลดใจ จึงยกเลิกไม่ฆ่าแพะ และสั่งให้ลูกศิษย์ทำการอารักขาแพะเป็นอย่างดี เพื่อไม่ให้แพะเกิดอันตราย แพะจึงบอกพราหมณ์ว่า ” การอารักขาของท่านมีประมาณน้อย ส่วนบาปกรรมของเรามีกำลังมาก อะไรก็ห้ามไม่ได้ ”
แพะพอเขาปล่อย ก็ชะเง้อคอจะกินใบไม้ใกล้แผ่นหินแห่งหนึ่ง ทันใดนั้นเอง ฟ้าได้ผ่าลงที่แผ่นหิน สะเก็ดหินชิ้นหนึ่งได้ปลิวไปตัดคอแพะที่กำลังชะเง้อคออยู่พอดี แพะล้มลงสิ้นใจตายทันที
รุกขเทวดาที่อยู่ในที่นั้น ได้กล่าวสอนว่า ” มนุษย์ผู้กลัวตกนรก พึงพากันงดจากปาณาติบาต ตั้งอยู่ในเบญจศีลเถิด ” และกล่าวเป็นคาถาว่า
” ถ้าสัตว์ทั้งหลาย พึงรู้อย่างนี้ว่า ชาติภพนี้เป็นทุกข์
สัตว์ไม่ควรฆ่าสัตว์ เพราะว่าผู้ฆ่าสัตว์ ย่อมเศร้าโศก ”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
เกิดเป็นคนไม่พึงทำกรรมชั่วด้วยการฆ่าสัตว์ด้วยกัน มิเช่นนั้นจะได้รับความทุกข์เช่นแพะรับบาปนี้
http://นิทานชาดก.whitemedia.org/page/12/

นิทานชาดก : อาจารย์ขมังเวทย์

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในเมืองพาราณสีมีพราหมณ์ผู้รู้มนต์คนหนึ่งชื่อเวทัพพะ สามารถร่ายมนต์เรียกฝนเงินฝนทองให้ตกลงมาได้ พราหมณ์มีลูกศิษย์อยู่คนหนึ่ง วันหนึ่งอาจารย์และลูกศิษย์ได้เดินทางไปทำธุระที่แคว้นเจตี พอไปถึงป่าในระหว่างทางถูกโจรจับเรียกค่าไถ่ ทำเนียมของโจรพวกนี้คือเมื่อจับผู้คนได้แล้ว ถ้าเป็นแม่กับลูกสาวจะปล่อยแม่ไป ถ้าเป็นพี่กับน้องจะปล่อยพี่ไป ถ้าเป็นอาจารย์กับลูกศิษย์ จะปล่อยลูกศิษย์ไป
ลูกศิษย์ก่อนแต่จะออกเดินทางไป ได้กระซิบเตือนอาจารย์ว่า ” อาจารย์ครับ ผมจะไปสักสองสามวันเท่านั้น อาจารย์อย่าได้หวั่นไปเลย และวันนี้จะมีฤกษ์ดี ท่านอย่าได้ไร้ความอดทน ร่ายมนต์ให้ฝนเงินฝนทองตกลงมาเป็นอันขาด เพราะพวกโจรจักฆ่าท่านเสีย ”
ฝ่ายพวกโจร พออาทิตย์ตกดินก็จับมัดพราหมณ์ให้นอนอยู่ ขณะนั้น พระจันทร์เต็มดวงก็โผล่ขึ้น พราหมณ์ เห็นเช่นนั้นก็คิดได้ว่า ” ฤกษ์ที่จะทำให้ฝนเงินฝนทองตกลงมามีแล้ว เราจะมานอนทนทุกข์ทรมานอยู่อย่างนี้ทำไม ร่ายมนต์เรียกฝนเงินฝนทองตกลงมามอบทรัพย์ให้โจรแล้ว ให้พวกมันปล่อยเราไปจะดีกว่า ” จึงเรียกโจรมาบอกให้ปล่อยตนแล้ว นั่งประกอบพิธีร่ายมนต์แหงนดูดาวเรียกฝนเงินฝนทองให้ตกลงมา
พวกโจรพากันเก็บรวบรวมทรัพย์ใส่ห่อผ้าแบกหนีไป ฝ่ายพราหมณ์ก็เดินตามไปข้างหลัง ขณะนั้น ได้มีโจรอีกกลุ่มหนึ่งพากันจับโจรพวกที่หนึ่งไว้ โจรกลุ่มที่หนึ่งจึงบอกให้จับพราหมณ์ที่เดินตามหลังมา เพราะทรัพย์นี้พราหมณ์เป็นผู้เรียกมาให้ จะเอามากเท่าใดก็ได้
พวกโจรกลุ่มนั้นจึงปล่อยโจรกลุ่มที่หนึ่งไป จับพราหมณ์แล้วบังคับให้เรียกฝนเงินฝนทองตกลงมาให้ พอได้ยินพราหมณ์ตอบว่าไม่สามารถเรียกฝนเงินฝนทองได้อีก ปีหนึ่งสามารถเรียกได้ครั้งเดียวเท่านั้น ต้องรอจนถึงปีหน้า ด้วยความโกรธหัวหน้าโจรจึงฟันพราหมณ์ตายคาที่ แล้วรีบติดตามโจรกลุ่มที่หนึ่งไป ทำการชิงทรัพย์และฆ่าโจรกลุ่มที่หนึ่งตายหมดสิ้น ในระหว่างที่เก็บรวบรวมทรัพย์อยู่นั้นพวกโจรเกิดแตกคอกันเรื่องการแบ่งทรัพย์ จึงเกิดการต่อสู่กันเองจนในที่สุดเหลือโจรเพียง ๒ คนเท่านั้น
โจรทั้ง ๒ คน ได้นำเอาทรัพย์ไปซ่อนไว้ในป่าใกล้หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ด้วยความหิวจึงให้โจรคนหนึ่งนั่งเฝ้าทรัพย์ไว้ อีกคนเข้าไปหาอาหารในหมู่บ้าน
” ธรรมดาความโลภเป็นต้นเหตุแห่งความพินาศ ”
โจรที่นั่งเฝ้าทรัพย์ก็คิดด้วยความโลภว่า ” ถ้ามีมัน ก็ต้องแบ่งทรัพย์เป็นสองส่วน พอมันมาถึง เราจะฆ่ามันด้วยการฟันครั้งเดียว ”
ฝ่ายโจรอีกคนก็คิดเช่นเดียวกัน พอได้อาหารแล้วก็รีบกินเสียก่อน ส่วนที่เหลือก็ใส่ยาพิษไว้ ถือเดินไปหาโจรที่เฝ้าทรัพย์ พอก้มลงวางอาหารเท่านั้นก็ถูกฟันตายคาที่ โจรนั้นได้นำศพเพื่อนไปทิ้งแล้วกลับมากินอาหาร ตนเองก็เสียชีวิตในที่นั้นนั่นเอง คนทั้งหมดได้ถึงความพินาศเพราะอาศัยทรัพย์นั้นด้วยประการฉะนี้
สองสามวันต่อมา ลูกศิษย์ได้ถือเอาทรัพย์กลับมาแล้วไม่พบอาจารย์ในที่นั้น เห็นแต่ทรัพย์กระจัดกระจายอยู่ จึงทราบเหตุการณ์ เดินผ่านไปเห็นอาจารย์นอนตายอยู่ และซากศพโจรอีกจำนวนหนึ่ง จึงกล่าวเป็นคาถาว่า
” ผู้ใด ปรารถนาประโยชน์ โดยอุบายอันไม่แยบยล ผู้นั้น ย่อมเดือดร้อน
เหมือนโจรชาวแคว้นเจตะ ฆ่าพราหมณ์เวทัพพะเสียแล้ว ก็พลอยถึงความ
พินาศทั้งหมด ”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
ความโลภเป็นหนทางแห่งความฉิบหาย

http://นิทานชาดก.whitemedia.org/page/13/

วิชาทางโลกมีแล้วได้แล้วเป็นแล้ว ถ้าขาดสติมีแต่พาหลงยึด หลงตัวเองก็มี ทำให้เกยตื้นได้ง่าย ถ้าสติปัญญาไม่มีก็ช่วยตัวเองไม่ได้

 

อ่า จากที่ทราบมา ผู้ที่แต่งชุดขาว ที่ทำพิธีในวัง เช่น พิธีแรกนาขวัญ
ใช่พราหมณ์ใช่มั้ยครับ

แล้วทำไม พิธีสำคัญอย่างนี้ เค้าจึงไม่ใช้พระสงค์ละครับ

 

เมื่อก่อนเป็นพิธีกรรมความเชื่อทางสังคมครับ โดยความเชื่อดั้งเดิมของประวัติศาสตร์ไทยนั้นนับถือผี จนกระทั่งได้มีศาสนาพุทธลัทธิลังกาวงค์เข้ามาเผยแผ่
ในประเทศไทย ต่อมาพิธีแลกนาขวัญก็ได้มีส่วนของสงฆ์เข้ามามีบทบาทเช่นกันครับ

ฉนั้นประเทศไทยตามประวัติศาสตร์แล้วมีความเป็นมาอย่างละเอียดครับ
หากได้ศึกษาวิชาประวัติศาสตร์จะได้อ่านรายละเอียดตลอดจนการแยกแยะระหว่าง พิธีกรรม ความเชื่อ วัฒนธรรม ประเพณี ครับ
ถึงตรงนั้นเราจะสามารถแยกแยะได้ว่า นี่ นั่น โน่น จัดอยู่ในหมวดใด
เมื่อเราจัดหมวดหมู่และแยกแยะได้แล้ว เราก็จะเข้าใจว่า แท้จริงแล้วศาสนาพุทธสอนอะไร พระพุทธองค์จะบอกอะไรกับมวลมนุษย์ เราก็จะแล้วใจว่าอันไหนคือวิถีพุทธอันไหนคือวิถีอื่นๆ..ครับ

 

บางอย่างไม่ใช่กิจของพระสงฆ์ เรื่องของคนทางโลก ประเพณีทางโลก

แล้วก็ต้องดูที่เจตนาด้วย พราหมณ์ก็พราหมณ์ พุทธก็พุทธ

มีเป้าหมายการดำเนินคนละทางอยู่แล้ว อยากจะศึกษาทั้งสองทางก็ทำได้

แต่ควรรู้ให้จริงให้ถูกต้องทั้งสองทาง ถ้ามีปัญญาก็รู้จริงรู้ถูกได้เอง

ถ้าขาดปัญญา จะพราหม์จะพุทธ ก็หลงเข้าป่าได้หมดแหละนะ

เรื่องกิเลสตัณหาไม่เข้าใครออกใคร คำสอนที่สอนให้รู้จักกิเลสคือพุทธ

คำสอนที่สอนให้รู้ดีรู้ชั่ว รู้จักทำทานรักษาศีลคือพุทธ ส่วนคำสอนที่สอนให้

นับถืออัตตาพระพุทธเจ้า เทพเจ้าต่างๆ อันนี้เราไม่แน่ใจว่าเป็นคำสอนพุทธหรือเปล่า

เพราะเราได้ยินแต่พระพุทธเจ้าท่านสอนให้นับถือเอาพระธรรมเป็นตัวแทนของท่าน

ยังไงก็ดูคำสอน ดูพระธรรมคำสอนในตำราที่ยึดถือก็แล้วกัน ว่าสอนไปทางไหน

คำสอนพระพุทธเจ้า ก็ไม่มีลิขสิทธิ์อยู่แล้ว อยู่ที่ใครได้ไปแล้วจะเข้าใจคำสอนที่เป็นแก่นได้ถูกไหม

แต่ส่วนใหญ่ก็ตีความเข้าข้างตัวเองหมด อะนะ ใครเข้าใจถูกก็ไปถูก

ใครยึดผิด ก็เดินทางผิดๆ ไป อะ

เรื่องของพราหมณ์ เราเห็นเป็นเพียงวิชาเลี้ยงชีพในโลก เท่านั้น

ไม่เหมือนพระสงฆ์ หรือแม้แต่ฤาษี ซึ่งถือเป็นเพศนักบวช ต้องสละเรือน สละโลก

 

หากยังไม่เข้าใจทั้งสองคติโดยแท้จริง
ก็อย่าได้เปรียบเทียบให้คติอื่นดูด้อยค่าเลย
สู้รู้ตนเองจะดีกว่า คงเพราะอย่างนี้กระมั่ง
ที่ทำให้พระพุทธศาสนาในอินเดียต้องค่อยๆ เลื่อนหายไป

 

ขอบุญบารมีพระพุทธเจ้าทุกพระองค์ พระอริยะทุกพระองค์ พระโพธิสัตย์ทุกพระองค์โดยมีบุญบารมีของหลวงปู่ดู่และหลวงปู่ทวดเป็นที่สุดช่วยดลบันดาลให้จิตข้าพเจ้าฝากกระแสจิตไว้กับบุญบารมีของผู้เกี่ยวข้องกับเนื้อหาที่โพส ฝากกระแสจิตไว้กับบุญบารมีผู้โพสกระทู้ ฝากกระแสจิตไว้กับบุญบารมีผู้อ่านกระทู้ และฝากกระแสจิตไว้กับบุญบารมีของผู้ตอบกระทู้ ข้าพเจ้าอยากมีส่วนร่วมกับบุญบารมีของพวกท่านทั้งบุญบารมีในอดีต ปัจจุบัน และอนาคตนับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป
พุทธังอนันตัง ธัมมังจักรวาลัง สังฆังนิพพานัง ปัจจะโยโหตุ

 

สาธุ คุณk.kwan วิชาทางโลกดาบ2คมจริงๆ

 

สิ่งที่พระพุทธเจ้าทุกๆ พระองค์สอนเหมือนกันก็คือ ทำความดี ละเว้นความชั่ว ทำจิตใจให้ผ่องใส ผู้ใดทำได้ก็เดินตามรอยพระพุทธองค์ แต่คนส่วนใหญ่ไม่ค่อยสนใจกฏใหญ่ สนใจแต่กฏเล็ก จึงหลงทางกันครับ

 

สุดท้ายโดยสรุป "หลุดพ้น" <<เหมือนกันโป๋เช๋