สมาธิไม่ต่อเนื่อง ช่วยหน่อยน่ะครับ

สวัสดีครับ ผมเป็นเเค่เด็กคนนึงที่อยากศึกษาเรื่องการนั่งสมาธิให้ถึงเเก่การสำเร็จขั้นฌาณ ก่อนอื่น ตั้งเเต่ผมเกิดจนถึงปัจจุบันนี้ ผมได้ศรัทธาเเละไปฟังธรรมกับหลวงตาอยู่องค์นึงซึ่งท่านอาศัยอยู่ในวัดป่า สมัยก่อนท่านฝึกโดยที่ขังตัวเองไว้กับกุฏิที่หล่อปูนเหมือนห้องสี่เหลี่ยม ไม่มีอะไรเลยมีเเต่กล้วยกับน้ำที่เเม่ชีคอยน้ำมาถวายอยู่บ่อยๆ หลังจากนั้นผมก็ได้เคารพเเละศรัทธาท่านตอนเป็นเด็กตั้งเเต่เกิด ซึ่งท่านเป็นคนรอบรู้มาก ท่านรู้อนาคตหมดทุกอย่าง เเต่ท่านไม่เคยที่จะบอกเเละมักพูดให้เป็นปริศนาอยู่เสมอ ทุกๆครั้งที่มีลูกศิษหรือชาวบ้านรายใหม่ที่มีความเคารพเเละศรัทธาในหลวงตาท่าน พอไปหาท่านปั๊บ ท่านก็จะไล่ให้กลับบ้าน เเต่ที่เเปลกก็คือท่านเป็นคนที่พูดไม่ค่อยเพราะ เเต่พุดกับผมก็ปกติน่ะ เวลาท่านพูดอะไรก็ช่าง มันจะเป็นปริศนาที่ภายหลังลูกศิษทุกคนที่คนพบนั้นก็ต่างตกใจเเละศรัธทา ในตัวท่านมาก นอกเรื่องนิกนึงน่ะครับ มาต่อกัน ตอนเเรกๆผมเป็นคนที่กลัวผีสุดๆทั้งๆที่ทุกคนมักสอนสั่งบอกผมว่าผีน่ะไม่มาเจอเราง่ายๆหลอกมันอยู่คนละมิติ เเต่ว่าผมก็ยังกลัวถึงขั้นฝังใจเลยทีเดียว ทุกครั้งที่ผมอยู่ในที่มืดๆผมมักจะรู้สึกกลัวอย่างเห็นได้ชัดมันจะขนลุกทุกครั้งที่ได้เห็นความมืด ซึ่งบอกได้เลยว่าตอนผมนอนผมเปิดไฟทุกครั้ง ซึ่งเรื่องนี้เเก้ไงก็เเก้ไม่ตก มันเลยเป็นที่มาว่าผมอยากนั่งสมาธิให้รู้เเจ้งให้เห็นทุกๆสิ่งรู้เเจ้งทุกๆอย่างเเละปฏิบัติให้ถึงขุฃั้นที่ไม่สามารถมีภูติผีมาทำไรเราได้ ซึ่งผมอยากจะถามกับทุกท่านที่เข้ามาดูว่า ผมนั่งสมาธิตามที่หลวงตาได้บอกวิธีไว้ เเต่สิ่งที่ผมต้องการเข้าใจคืออะไรเป็นจุดที่บอกได้ว่าเราได้สำเร็จมาอีกขั้นนึงเเล้วหล่ะครับ เเละทุกๆวันเเม้ผมจะมีความตั้งใจว่าอยากจะนั่งสมาธิทุกวันเเต่ทำไมมันกลับทำไมได้อ่ะครับ เหมือนมีอะไรบางอย่างมาทำให้ผมลืมหรือทำอะไรอย่างอื่นจนดึกเเล้วง่วงเสียก่อน จากนั้นก็ไม่ได้นั่งติดต่อกัน ซึ่งใครมีวิธีเเก้ของปัญหาเหล่านี้ช่วยตอบด้วยน่ะครับ ผมจะถือว่าเป็นบุญมาก คราวนี้ที่ผมมาตั้งกระทู้เนี่ย ถ้าผิดพลาดประหารใด ผมขออภัยด้วยน่ะครับ เพราะผมไม่เคยโพสต์อะไรเเบบนี้ ขอบคุณสำหรับคนที่ช่วยเเก้ปัญหาของผม ล่วงหน้าด้วยน่ะครับ

 

ลองนั่งทำสมาธิในความมืดดูครับ เพราะถ้าเรายังกลัวผีอยู่อย่างนี้พอได้ฌาณเริ่ม
เห็นนิมิตเราก็ไปต่อไม่ได้แล้วครับเพราะกลัวเห็นผี

 

กลัวความมืด น่าจะเป็นเพราะสัญญาเก่าเมื่อชาติก่อน เมื่อก่อนตายได้อยู่ในความมืดมิดและได้สิ้นใจ จึงมีสัญญาติดมา

กำหนดเวลา ทำเป็นกิจวัตร อย่าทำอะไรให้มีภาระเยอะ เคลียร์ให้เรียบร้อยก่อน
เช่นเวลา สามทุ่มของทุกวัน จะเริ่มทำ
ก่อนนั่งสมาธิ ให้สวดมนต์ก่อน น้อมนำพระพุทธพระธรรมพระสงฆ์ไว้ในใจ
อธิษฐานก่อนนั่ง ให้ธรรม ให้ฌานเกิดขึ้น เมื่อนั่งให้ปล่อยวางทุกสิ่ง
ไม่มีสิ่งใด ๆ นอกจาก ลมหายใจ หรือ คำบริกรรม

 

ขอบคุณทุกท่านน่ะครับ ผมอยากถามอีกเรื่องคือว่าเมื่อนั่งสมาธิเเล้ว อะไรเป็นตัวบ่งบอกถึงการสำเร็จขั้นสมาธิเเล้วเลื่อนมาอีกขั้น อะไรเป้นตัวบอกเหรอครับ ว่าเราสำเร็จมาขั้นเเรกหรือได้ผ่านๆมาเเล้ว มันจะรู้สึกไงเหรอครับ เพราะหลวงตาที่ผมได้นับถือนั้นท่านบอกผมให้นั่งเองปฏิบัติเองเเล้วรู้เอง เเต่ท่านบอกว่ายังไม่ถึงเวลาที่ผมจะต้องรู้ตอนนี้ ตอนนี้ให้นั่งไปก่อน ผมพอเข้าใจน่ะครับว่าท่านพอรู้วาระจิตของผม เเต่ในเมื่อผมเด๋วนั่งบ้างไม่นั่งบ้างผมก็เลยไม่รู้ว่าอะไรมันเป็นตัววัดว่าผมผ่านอีกขั้นเเล้วอ่ะครับ ขอบคุณสำหรับผู้ใหญ่ทุกท่านที่ทำให้ผมได้เข้าใจเรื่องการนั่งสมาธิด้วยน่ะครับ

 

ความก้าวหน้า คือ ความต่อเนื่อง

ถ้าไม่ต่อเนื่อง มันก็ไม่ ก้าวหน้า

ไม่ต้องไปสนระดับขั้นว่าตอนนี้อยู่ตรงไหน

แค่ทำไปเรื่อยๆ ทำให้บ่อย ทำให้มาก นี่เรียกว่า ความเพียร

 

เหมือนเรากินข้าว คำแรก สองคำมันไม่อิ่ม ต้องกินต่อเนื่องไปเรื่อย ๆ ร่างกายจะเป็นผู้บอกเองว่า..พอแล้ว อิ่มแล้ว
การนั่งสมาธิก็เหมือนกัน ถ้าอยากได้จะไม่ได้ ถ้าอยากถึงจะไม่ถึง เพราะว่า ไอ้ตัว"อยาก"มันเป็นกิเลส ทำไปเรื่อย ๆ พอได้ที่แล้ว จิตจะเป็นผู้บอกเอง ละเอียดเท่าไหร่
จิตก็จะเป็นผู้บอก....
..( จำมาจากหลวงปู่ฤาษี พระราชพรหมยานมหาเถระ)

 

ขอบคุณมากเลยน่ะครับ สำหับคำเเน่ะนำดีๆของทุกๆท่าน

 

อนุโมทนาสาธุครับ
เป็นบุญที่ได้อ่าน
และจะนำไปเป็นหลักปฏิบัติเช่นเดียวกัน

 

นอนหลับให้เต็มที่ให้เต็มอิ่ม ให้เพียงพอ ตื่นนอนเช้าๆ ออกกำลังกายสูดอากาศบริสุทธิ์ แล้วก็ทำหน้าที่ของเราในแต่ละวัน หมั่นทำบุญด้วยนะ ความกลัวนั่นแหละที่ทำให้เรามีสมาธิสั้น นังสมาธิไปเรื่อย อย่าไปสนอะไรทั้งนั้น ไม่สำคัญหรอกว่าขั้นไหนนั่งนิ่งได้ จิตใจสงบได้ ไม่สนใจอะไร ช่างมันอย่างเดียวได้เป็นพอครับ อย่าลืมการพักผ่อนที่ถูกเวลาและเพียงพอ สำคัญต่อมุษย์เรามาก บางทีที่ลืมตาอาจจะเป็นเพราะความกลัวของเรานี่แหละ นั่งไปเรื่อยๆ ไมว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็จะไม่ลืมตาจะทำได้หรือป่าว ลองกำหนดเวลาก็ได้ ว่าซักวัน5นาที จะไม่ลืมตาเลย พอทำได้ก็ค่อยๆเพิ่มๆ

 

และความกลัวนี่จะมานิมิตต่างๆมาหลอกเราเองด้วยนะเพราะเราจะสร้างมันขึ้นมาเพื่อกลบเกลื่อนความกลัวโดยอัตโนมัติ โดยจะคิดเรื่องอื่นปลอบใจตัวเอง คิดเรื่องที่ดีที่มีความสุขคิดนั่นคิดนี่เพื่อไม่ให้ตัวเองกลัว ปล่อยมันไปซะ ไม่ต้องไปคิด ภาพอะไรจะเกิดไม่ต้องไปตามไม่ต้องไปยุ่งกับมันไม่ต้องไปปรุงแต่งนั่งปล่อยวางนั่งไปเรื่อยๆ ไม่ต้องคิดไม่ต้องไปปรุงแต่งไม่ต้องไปตามอะไรทั้งนั้น ปฏิบัติหลายๆที่ ลองหาโอกาสไปปฏิบัติธณรมที่เค้ามีจัดให้ปฏิบัติธณรมตามสถานปฏิบัติธรรมบ้างเผื่อจะได้เข้าใจตัวเองและความสงบมากขึ้น พยายามเปลี่ยนที่ปฏิบัติบ้างเผื่ออารมณ์จะเปลี่ยนจะได้เข้าใจความรู้สึกอะไรขึ้นมาบ้าง

 

ลองเข้าไปทำความเข้าใจที่หัวข้อ "จุดเริ่มต้นของ การทำสมาธิ" จงพิจารณาให้เข้าใจแล้วถึงปฏิบัติ

ขออนุโมทนาผู้ที่เดินทางทางนี้

 

ขอบคุณ ทุกๆท่านเลยน่ะครับ สำหรับคำชี้เเน่ะดีๆครับผม เเละผมจะค่อยๆปฎิบัติตามครับ<!-- google_ad_section_end -->

 

มักน้อยไปใหมครับนั่งสมาธิแก้ความกลัวผี ไม่กลัวความทุกข์ เหรอ

 

1. อะไรเป็นจุดสังเกตว่าสมาธิเราดีขึ้น
เคยได้ยินหลักของพระศาสนาว่า ศีล สมาธิ ปัญญาไหมครับ สมาธินั้นแปลว่าความตั้งใจ ธรรมชาติของจิตคือถ้าสมาธิดีขึ้นจริง จะต้องเกิดปัญญาดีขึ้นด้วย และสมาธิกับปัญญาที่ดีขึ้นจะช่วยให้เรารักษาศีล 5 ได้ดีขึ้น ศีล สมาธิ ปัญญาจะส่งผลเกื้อกูลกันอย่างนี้

สรุปก็คือ ให้วัดสมาธิว่าดีขึ้นจริงมั๊ยได้จากกำลังใจในการรักษาศีล วิธีการสำรวจตนเองคือ ให้เราตั้งใจรักษาศีล 5 ทุกเช้า แล้วในระหว่างวัน เราสำรวจตนเองพบว่า ยังมีกำลังใจอ่อนแอคือใจมีเจตนาละเมิดศีลข้อใดข้อหนึ่งอยู่ แสดงว่าสมาธิเรายังดีขึ้นไม่จริง ยังไม่ได้เรื่องเลย

--> ถ้าในระหว่างวัน เรามีกำลังใจทำได้แค่ไม่ละเมิดศีลด้วยตนเอง สมาธิก็ดีขึ้นในระดับที่หนึ่ง
--> ถ้าในระหว่างวัน กำลังใจของเราเข้มแข็งขึ้น เราไม่ละเมิดศีลด้วยตนเองด้วย และยังอดกลั้นวาจามิให้ไปยุยงให้คนอื่นละเมิดศีลของเขาได้ด้วย สมาธิเราก็ดีขึ้นมาในระดับสอง
--> ถ้าในระหว่างวัน กำลังใจของเราเข้มแข็งขึ้นอีก เราไม่ละเมิดศีลด้วยตนเองด้วย และยังอดกลั้นวาจามิให้ไปยุยงให้คนอื่นละเมิดศีลของเขาได้ด้วย และไม่ไปยินดียินร้ายที่เราเห็นคนอื่นละเมิดศีลของเขาด้วย สมาธิเราก็ดีขึ้นมาในระดับสาม

 

2. ทำไมตั้งใจจะนั่งสมาธิทุกวันแต่ทำไม่ได้ เหมือนมีเหตุมาตัดรอนให้ลืมหรือง่วง
การทำสมาธิภาวนาเป็นบุญขั้นสูงสุดในพระศาสนา วิบากกรรมที่จะเข้าตัดรอนให้เราไม่ได้ทำบุญใหญ่นี้ย่อมเกิดขึ้นได้เป็นธรรมดา การแก้ไขต้องสร้างสัจจะบารมีให้เต็ม ต้องสร้างอิทธิบาทสี่ให้เกิดกับใจ ต้องให้ความสำคัญ โดยจัดเวลาปฏิบัติสมาธิให้เป็นประจำวัน ควรทำตอนตื่นใหม่ๆ กับตอนก่อนนอนได้ทุกวันเพราะจะเป็นเวลาที่จิตพร้อมที่สุด จิตในช่วงเวลานี้จะว่างจากความกังวลอยู่แล้ว จึงทำสมาธิได้ง่าย ให้เน้นคุณภาพมากกว่าปริมาณเวลา เอาครั้งนึงแค่ 5-10นาทีก็พอ อย่าฝืนกำลังใจให้ทำพอให้อารมณ์เราเป็นสุข
ช่วงเริ่มต้นก่อนจะทำสมาธิ ให้คิดถึงความทุกข์ของเราและเพื่อนร่วมเกิดแก่เจ็บตายให้ซึ้งใจก่อน จะได้แผ่เมตตาไปให้เพื่อนร่วมเวียนว่ายตายเกิดทั่วจักรวาลพ้นทุกข์เป็นสุขยิ่งๆขึ้นไป อำนาจการเจริญเมตตาบารมีนี้จะเกิดบุญใหญ่ช่วยทำให้ใจเราโปร่งจากวิบากกรรมที่จะมาขวางการเจริญสมาธิ จากนั้นค่อยทำสมาธิตามที่เราถนัด แบบนี้จะได้ผลดี

 

ขอบคุณทุกๆท่านน่ะครับ พอดีผมพึ่งกลับมาจากเรียนที่ต่างประเทศเเล้วผมจะนำคำชี้เเน่ะมา ใช่เเละประยุกต์ดูครับ