คือผมกำลังฝึกสมาธิอยู่ครับ

นั่งมาหลายเดือนแล้ว คือจะกินมังสวิรัติทุกวันพระ สวดมนต์ แล้วนั่งสมาธิ จากแค่อาทิตละวัน แล้วรู้สึกว่า นั่งสมาธิแล้วสนุกดี เลยอยากจะนั่งทุกวัน แต่นั่งที่ไรรู้สึกกับว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในห้องตลอดเลยอะคับ พอออกจากสมาธิจะรู้สึกแปลกเหมือนตลอดที่เราทำสมาธิอยู่ตัวเองอยู่ที่อื่น แบบนี้หมายความว่าไงหรอครับ คืออะไรหรอ

หรือจิตเราคิดไปเองเลยเป็นเช่นนั้น

 

ดิฉันนั่งแล้ว จิตไปรวมกับจักรวาลที่ว่างเปล่า ไม่รู้เป็นเหมือนกันหรือเปล่าคะ

ถ้าอธิบายสภาวะให้ชัดเจนได้กว่านี้ เริ่มต้นตั้งแต่ตอนเริ่มนั่งจนจบ จะลองเอา
ไปถามพระอาจารย์ดูให้ค่ะ

 

ผมนั่งแล้วสบายกายสบายใจไม่กินอะไรได้ทั้งวัน

 

คือผมกำลังฝึกสมาธิอยู่ครับ

ตอบ...ดีแล้ว

ตอบ การนั่งสมาธิ ควรมีแผนที่ ทางเดินให้กับจิตใจ ในหลักพุทธศาสนา จึงสอนให้ตั้งเป้าหมายด้วย "อธิฐาณบารมี" เพื่อให้รู้ในเป้าหมายที่ตัวเองจะทำ เหมือนเรามีแบบก่อสร้างบ้าน แล้วจึงลงมือก่อสร้าง อย่างน้อยจะได้รู้ว่า ที่โคจร ที่อโคจร ของผู้มีสมาธิ ที่ยังมีกิเลส ไม่มีโลกุตรคุ้มครองตน ควรเดินอย่างไร ฌาณและญาณที่ได้จะได้ไม่เสื่อม ตกลงไป กลายเป็นคนคุยโอ้อวดตนเองไปวันๆ จะเสียประโยชน์ใหญ่ในชีวิตเราเอง

แต่ถ้ายังไม่มีแผนที่ในการนั่งสมาธิ แนะนำว่า คลิกที่ชื่อ"จริงนะ" ที่ข้างกระทู้นี้ แล้วลองเข้าไปดูแผนที่ในนั้น ถ้าชอบ ก็นำไปใช้ ถ้าไม่ชอบ ก็เอาไว้ประดับเป็นความรู้ตนได้

 

-อธิฐาณบารมี ควรคู่กับ อินทรีย์ 5 หากมีแต่ อธิฐานบารมี ผมว่าเป็นการบ่นบานมากกว่า
-ฌาณและญาณ นี้เห็นพูดถึงกันมากมันคืออะไร
-ญาณ คือความรู้ หรือ ตัวรู้ เมื่อเจริญก็รู้ เสื่อมก็รู้

 

อสชฺฌายมลา มนฺตา
มนต์มีการไม่ท่องบ่น เป็นมลทิน
​

 

-ญาณ คือความรู้ หรือ ตัวรู้ เมื่อเจริญก็รู้ เสื่อมก็รู้...ตอบ...เมื่อตัวรู้หาย เสื่อมแล้วจะรู้ได้ไงจ๊ะ

-เมื่อตัวรู้หาย นั้นแสดงว่าจิตหาย ในพุทธศาสนา ตายแล้วไม่ ศูนย์
-ตัวรู้นั้นละ จิต

 

ต้องถามก่อนว่าสมาธิที่ทำอ่ะ ทำไปเพื่ออะไรล่ะ

ทางหนึ่งคือ มีสัมมาสมาธิ จิตสงบ เพื่อไป เจริญปัญญา ต่อ เปนวิปัสสนา
อีกทางก็ สงบๆ นิ่งๆ ไม่เดินปัญญา เปนสมถะ

 

ขอบคุณที่ท่านมากเลยครับที่มาตอบปัญหาให้ตัวผม

ขออนุโมทนา ด้วยคับ สาธุ

 

ผมขอแวะมาเป็นกำลังใจให้นะครับ...

 

คำที่เน้นขึ้นมาให้ดู อันประกอบอยู่ในทิฏฐิ จะเห็นว่า มันมีความเห็นไปทางที่ว่า มีเรา
มีตัวตน จึงแสวงหา ที่อาศัย ที่อยู่

พอออกจากสมาธิ ความที่หมายอยากมีตัวตน มันก็ตามออกมาอีก มาย้อมจิตให้ถาม
ให้แสวงหาที่อยู่ มันก็เลยวนเวียนอยู่กับการ แสวงหาภพ เพื่ออยู่ เพื่อเป็น

ดังนั้น ทำสมาธิแล้วรู้สึกอย่างไร ก็พิจารณาลงไปว่า ทำสมาธิแล้วยังวิ่งไล่แสวงหา
ภพเพื่ออยู่ เพื่อเป็น หรือเปล่า

หากยังแสวงหาภพเพื่ออยู่เพื่อเป็น แสวงไปเพื่ออะไร หนีทุกข์หรือ

หากเราทำสมาธิเพื่อแสวงหาภพที่ดี เพื่อหนีทุกข์ มันก็จะไม่พ้นไปจากความเป็นทาส

เพราะเวลาปฏิบัติไป แล้วไปถึงยังภพใหม่ มันจะภพว่า มีคนมาอยู่ก่อนแล้ว เรา
เป็นผู้มาทีหลัง ก็เลยต้องรู้สึกว่า เป็นทาสเขา ไม่อาจอิจสระได้

ทำสมาธิแทบตาย กลับพาไปสู่ความเป็นทาส เพียงเพราะอยากจะถามว่า
"ผมอยู่ที่ไหนครับ"

เมื่อเรา ใส่ใจใคร่ครวญว่า การบำเพ็ญเพียรภาวนา เพื่อออกจากภพ แต่
กลับมีทิฏฐิปุดๆๆๆ ขึ้นมาถามว่า "ตนอยู่ที่ไหนครับ" ก็ ระลึกรู้ดูทิฏฐินั้นไป
ตรงๆ ให้มันถามเราเก้อๆ ไม่ต้องตอบมัน อย่าให้มันมาหลอกเรา

ทำเรื่อยๆ เราจะเป็นนักภาวนาที่ใช้ทุกสิ่งเพียงแค่อาศัยระลึก เพื่อเจริญสติ
เพื่อมีสัมปชัญญะรู้เนื้อรู้ตัวว่าจริงแล้ว ตัวคุณไม่ได้ไปไหน ก็เป็นก้อนแข็งๆ
ทื่อๆ ที่ถามคำถามซื่อๆว่าผมอยู่ที่ไหนครับ ดูมันแข็งมันทื่อ มันซื่อ อยู่
ห่างๆ อย่างตั้งมั่น เป็นกลางต่อการเห็น การถาม การตอบ ดูมันไปเรื่อยๆ
ก็จะภพว่า เราไม่ต้องเคลื่อนไปไหน ไม่ต้องแสวงหาอะไรเพื่ออยู่เพื่อเป็น มัน
ก็มีความอิสระปรากฏ กายเบาจิตเบาได้ โดยที่มีสติสัมปชัญญะบริบูรณ์ด้วย
ความมีวินัย อยู่ในธรรมวินัยของพระตถาคต