ข้อความจากต่างมิติ-ก้าวกระโดดทางวิวัฒนาการครั้งยิ่งใหญ่ของมนุษยชาติ ไปสู่มิติที่ 5

ไม่มีคนที่ถูกเลือก เรานั่นแหละที่เลือกเอง เลือกที่จะคิด เลือกที่จะเป็น เลือกที่จะทำ และอีกหลายๆเลือก

พลังงานไม่เลือกปฏิบัติ แต่เราเลือกปฏิบัติ จึงเป็นเหตุไปสู่ผล


มาให้กำลังใจคุณตี3ครับ อนุโมทนา

 

WHAT DID YOU LEARN?
By...SuSan Caroll,Ph.D


ที่มา...http://www.multidimensions.com/


ตอนที่1...

What We Learn
สิ่งที่เราเรียนรู้

ที่รักทั้งหลาย
ฉันคือ IlliaEm, Elohim (พระเจ้า) ของชาวอาร์คทูรัส(Arcturus)
เรามาพบคุณในวันนี้เพื่อเตือนให้คุณระลึกว่า
การแตกแยกเป็นสิ่งที่คร่ำครึล้าสมัยไปเสียแล้วในตอนนี้

เพราะเหตุว่า พวกคุณอยู่ร่วมกันกับตัวตนทั้งหมดในทุกระดับมิติของคุณ
ดังนั้นเราจะใช้เวลาสักครู่ในการทำสมาธิ
เพื่อให้คุณรู้สึกถึงแก่นแท้(ตัวตนที่แท้จริง)ของข้าพเจ้า
รวมทั้งแก่นแท้แห่งจิตสำนึกร่วมแห่งชาวอาร์คทูเรี่ยน(Arcturian Group Mind)
ที่อยู่ภายในจิตวิญญาณ, จิตสำนึก, ออร่า, ร่างกายของคุณ
ที่อยู่บนร่างทางกายภาพของ Gaia(ดาวเคราะห์โลก)

พวกเราทั้งหมดคือหนึ่งเดียวกัน
ด้วยเหตุนี้ มันจึงถึงเวลาที่คุณจะต้องฝึกร่างกายของคุณสำหรับจุดประสงค์ใหม่
จุดประสงค์เดิมของความปรารถนา
จะเป็นไปเพียงเพื่อที่จะช่วยให้คุณได้บรรลุถึงความปรารถนาของคุณ
ไม่ว่าคุณจะเป็นอะไร อยู่ที่ไหน และเป็นใคร
โปรดบอกกับความปรารถนาของคุณว่าคุณต้องการกำหนดทิศทางใหม่ให้กับมัน

จุดประสงค์ใหม่แห่งความปรารถนาเพื่อการรื้อฟื้นความทรงจำ
"ฉันคือ ทุกๆสิ่ง ฉันอยู่ในทุกๆที่ และฉันคือทุกๆคน"
เพราะฉันคือ “หัวใจและเมล็ดพันธ์แห่ง Crystal Matrix”


THE CRYSTAL MATRIXES

หัวใจสำคัญของ Crystal Matrix อยู่ภายในจักระหัวใจ
ในระดับความถี่ที่สูงขึ้น ½ octave ของหัวใจของกายภาพ
ที่เป็นแก่นกลางของเปลวแสงสีทั้งสาม (Three Fold Flame)
ที่อยู่เหนืออำนาจที่มาคอยเผาผลาญพลังชีวิตของพวกเรา

เมล็ดพันธ์ของ Crystal Matrix อยู่ในจักระมงกุฎ
ในระดับความถี่ที่สูงขึ้น ½ octave ของต่อมไพนีลในสมองของพวกเรา

(NOTE : octave…ชั้นความถี่ เช่น ความถี่ที่สูงขึ้น ½ octave
ของ 400 Hz คือ ระดับความถี่ที่ 600Hz เป็นต้น...ผู้แปล)

เมล็ดพันธ์ของ Crystal Matrix คือ
ตำแหน่งทางเข้าสู่กายเนื้อทางโลกของพวกเราของมิติที่สูงกว่า
ในขณะที่หัวใจของ Crystal Matrix
จะอยู่ในที่ๆเรารวมการสั่นสะเทือนที่สูงขึ้นเข้าสู่กายเนื้อของเราที่กำลังเปลี่ยนผ่าน

Crystal Matrixes เป็นศูนย์กลางของกระบวนการหลักๆ
สำหรับการมีประสบการณ์ที่คุณจะเลือกมาปรับเทียบ (calibrate)

NOTE : Crystal Matrixes เป็นโลกคริสตัลจำลอง คล้ายๆโลกหลากมิติ
(ที่ทำการเชื่อมต่อโดยการทำสมาธิ)เพื่อเปรียบเทียบค่าจากมิติที่สูงกว่า
เป็นมาตรฐาน แล้วแต่จะเลือกประสบการณ์ใดมาประเมินค่า...ผู้แปล

ที่รักทั้งหลาย...ที่ข้าพเจ้ากล่าวว่า “การเทียบค่า,”
ในฐานะที่มันมีประสบการณ์เกิดขึ้นอย่างมหาศาลอยู่ตลอดเวลาและทุกๆแห่งหน
ทุกๆประสบการณ์เหล่านั้นกำลังเกิดขึ้นพร้อมกันหมดอย่างเป็นปัจจุบัน
และหลั่งไหลต่อเนื่องไปอย่างไม่ขาดสาย

เมื่อคุณแค่เพียงสะเทือนสะท้อนในมิติที่3 จิตไร้สำนึกจะวัดและปรับเทียบค่า
และพวกคุณส่วนมากเลือกที่จะมีประสบการณ์จาก
“ความเชื่อหลัก(Core Beliefs)” ที่ถูกกระตุ้นมาจากในวัยเยาว์หรือจากอดีตที่ผ่านมา

คุณต้องทำงานอย่างหนักที่จะปลดปล่อยข้อจำกัดเหล่านี้และแทนที่มันด้วย
“ข้อจำกัดที่น้อยที่สุด” ของข้อจำกัด

ในตอนนี้ มันจะไม่มีข้อจำกัดใดๆที่จะมาแยกคุณออกจากสรรพสิ่ง(All That Is)
คุณกำลังวางรากฐานให้กับตัวตน/ตัวเอง ในปัจจุบันของคุณ ลงในโลกของมิติที่3ของคุณ
เพื่อที่คุณจะสามารถผสมผสานตัวตนในมิติที่ 3กับตัวตนอื่นๆของคุณ
ที่อยู่ในในมิติที่ 4 และมิติที่ 5 ได้ รวมทั้งกับดาวเคราะห์โลกอีกด้วย

ในระหว่างการผสานกันนี้ ความรู้สึกของคุณกำลังเทียบและวัดค่าใหม่
สู่ช่องทางการรับรู้ใหม่ๆของมิติที่5 หรือมิติที่เหนือขึ้นไปกว่านั้นอีก

การปรับเทียบค่าใหม่นี้จะช่วยคุณในการเปลี่ยนผ่านจากกายเนื้อนี้ไปสู่
ตัวตนแห่งแสงได้อย่างมากมาย
เมื่อตัวตนในมิติที่5ของคุณเข้ามาสู่รูปแบบทางกายภาพของคุณเป็นครั้งแรกแล้ว
มันเป็นเรื่องปกติที่คุณจะมีความรู้สึกว่าถูก"ครอบงำ"เป็นอย่างมาก
เพราะอัตตาของคุณจะไม่คุ้นเคยกับการขยายการรับรู้ดังกล่าว
ความรู้สึกที่ถูกครอบงำนี้จะก่อให้เกิดความกลัวเป็นลำดับต่อมา
ที่ทำให้ยากต่อการคงไว้ซึ่งการเชื่อมต่อกับรูปแบบชีวิตจากตัวตนที่คุณกำลังดาวน์โหลดอยู่

มันเป็นเรื่องที่สำคัญมากที่คุณจะต้องจำไว้ว่า
คุณต้องยอมจำนนต่อจิตวิญญาณด้วยความกลัวนี้
เพราะมันเป็นเรื่องที่ยากยิ่งสำหรับอัตตาของคุณ
เพื่อที่จิตวิญญาณของคุณจะได้จัดการให้มันเข้าสู่ความสงบสุขได้ง่ายขึ้น

 

WHAT DID YOU LEARN?
By...SuSan Caroll,Ph.D


ที่มา...http://www.multidimensions.com/


ตอนที่2...

SURRENDERING FEAR
การจำนนต่อความกลัว

ในมุมมองของมิติที่3 ความกลัว เป็นอสุรกายที่มีพลังอำนาจอย่างมหาศาล
แต่ในทางกลับกัน ในมุมมองของจิตวิญญาณ ความกลัวเป็นเหมือน
การปัดแมลงวันที่น่ารำคาญออกไป

จงอย่าปฏิเสธความกลัวหรือพยายามที่จะไม่สนใจมัน
หรือให้ความสำคัญกับมันจนมันทวีคูณเพิ่มขึ้น
คุณเพียงแค่ปัดความกลัวในแต่ละขณะนั้นออกไป
ด้วยหัตถ์ของจิตวิญญาณ

ความกลัวไม่มีจริงในโลกของคุณ มันอาจเป็นเพียงแค่การเตือน
ในกรณีนั้นคุณก็เพียงแค่ยอมรับมันอย่างงดงาม
และจากนั้นก็ปลดปล่อยความรู้สึกกลัวเหล่านั้นออกไปจากความสนใจของคุณ
ก่อนที่มันจะฝังรากลึกลงในความปรารถนาของคุณ

การแสดงถึงความกลัวในครั้งหนึ่งๆ เป็นเหมือนโปรเจคเตอร์
ที่มาฉายภาพเตือนให้คุณระมัดระวังกับสถานการณ์บางอย่าง

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่คุณเรียนรู้ ความกลัวจะกลายเป็นนิสัยและความเคยชิน
ที่จะแทรกซึมเข้าไปในทุกๆความปรารถนาและการเนรมิตของคุณ

คุณไม่มีความจำเป็นที่ต้องมีเกราะแห่งความกลัว
ไว้คอยปกป้องอีกต่อไป
เพราะมันจะถูกปกปักรักษาโดย
ตัวตนจากมิติที่5 ของคุณเอง
ผู้ซึ่งมีความสั่นสะเทือนข้ามพ้นมายาการแห่ง ความจำเป็นและอันตราย ใดๆ

Mission
ภาระกิจ

เมื่อคุณเป็นอิสระจากความกลัวได้ครั้งหนึ่งแล้ว
ตัวตนของคุณจะสามารถเข้าถึงเจตนาทั้งหมดที่อยู่ในทิศทางเดียวกันได้โดยตรง:
การเติมเต็มอย่างสมบูรณ์แบบในภาระกิจของคุณ
ภาระกิจส่วนบุคคลของคุณ คือเหตุผลที่คุณเลือกมาปรากฎร่าง
(เลือกมาถือกำเนิด) ในโลกแห่งความเป็นจริงของ กาล-อวกาศแห่งนี้

มีพวกคุณหลายๆคนบนโลกที่กำลังรอคอยวันนี้อยู่
คุณเคยยื่นคำขอที่ได้แสดงวิธีการที่คุณจะสามารถสนับสนุนไกอาได้อย่างดีที่สุด
ในการเลือกมาถือกำเนิดของคุณ
งาน(The Service)ที่คุณสัญญาไว้ในคำขอของคุณก็คือ ภาระกิจของคุณนั่นเอง
; ภาระกิจที่คุณเลือกก่อนการมาถือกำเนิด(your embodiment)

อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่ภาระกิจใหม่ คุณเคยทำภาระกิจเหล่านี้มาแล้วหลายชาติภพ
ตั้งแต่ครั้งแรกที่คุณ “ล็อค-ออน” เข้าสู่เกมส์แห่งมิติที่ 3

ในการปรับตัวที่อย่างสมบูรณ์ครั้งล่าสุดของกาแล๊คซี่
คือ ในช่วงระยะเวลาของการล่มสลายของอาณาจักรแอตแลนติส
ร่างดาวเคราะห์โลกของ Gaia ได้เข้าสู่ความมืดมนอนธการเป็นอย่างมาก
และเกือบจะทำลายตัวเอง
พวกคุณส่วนใหญ่เคยอยู่ที่นั่นและได้คอยช่วยเหลือเธอมาแล้ว

(http://www.multidimensions.com/con_spiritual_venusians.html
- half way down the page, click “Return to Atlantis” -)

ในระหว่างช่วงการปรับตัวอย่างสมบูรณ์ของกาแล๊คซี่นี้
Gaia ได้ทำการเรียกร้องเหล่ามนุษยผู้ที่จงรักภักดีต่อเธอ
ผู้ซึ่งคอยช่วยเธอมาแล้วหลายต่อหลายชาติภพ

ภาระกิจของคุณในตอนนี้ก็คล้ายคลึงกับภาระกิจที่คุณเคยทำมาแล้ว
ในขณะที่คุณล็อคออนเข้าสู่เกมส์ของเกมส์แห่งโลกสามมิติในฐานะมนุษย์
Gaia ก็ล็อคออนเข้าสู่เกมส์ของมิติที่3 ในฐานะที่เป็นดาวเคราะห์
คุณกับเธอเล่นเกมส์นี้ด้วยกันโดยผ่านกระบวนการของดาวเคราะห์

ผ่านทางกฏของเกมส์นี้ ทันทีที่คุณมาเกิดพวกคุณส่วนใหญ่จะหลงลืม
“ชิ้นส่วนปริศนา” ส่วนตัวของคุณ ที่เป็น “จิ๊กซอร์ชิ้นใหญ่” ของการยกระดับของดาวเคราะห์

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้คุณกำลังเริ่มที่จะจดจำมันได้แล้ว
และคุณกำลังรู้อีกด้วยว่านี่จะเป็นการมอบหมายครั้งสุดท้ายของคุณในรูปแบบทางกายภาพ

เมื่อใดที่การทำให้เป็นจริงนี้(การยกระดับ)นี้เสร็จสิ้นสมบูรณ์
กายเนื้อของคุณจะเปลี่ยนผ่านเข้าสู่ร่างแห่งแสงอย่างสมบูรณ์
พวกคุณส่วนใหญ่ได้อาสาเพื่อมาทำภาระกิจนี้อย่างถึงที่สุด
กับการเปลี่ยนผ่านในครั้งสุดท้ายนี้ร่วมกับ Gaia
ในฐานะที่เป็นตัวกระตุ้นในการยกระดับดาวเคราะห์


THE SEED OF LIGHTBODY
เมล็ดพันธ์ร่างแห่งแสง

ร่างแห่งแสงของคุณได้พัฒนาอย่างช้าๆและปลอดภัย
อยู่ภายในการหุ้มห่อของเปลือกทางกายเนื้อของคุณ

กรอบที่ห่อหุ้มเปลือกนี้ถูกปกครองโดยอัตตา/ตัวตนของคุณ
และเป็นไปตามการรับรู้ของร่างกายของคุณ,
งอกงามขึ้นมาอย่างบางเบาและบางเบา ดั่งเมล็ดพันธ์ร่างแห่งแสงที่งอกงาม
และเจริญเติบโตขึ้นอยู่ภายในหัวใจของ Crystal Matrix

ในขณะที่เมล็ดพันธ์งอกอยู่ภายใน Crystal Matrix ของคุณ
มันก็ได้แทรกซอนไปสู่เซลล์ทุกๆเซลล์และอะตอมทุกๆอะตอมในร่างกายของคุณ
และการแตกหน่อก็เริ่มเกิดขึ้นอีกครั้ง

ในการแตกยอดแต่ละครั้ง ในแต่ละเซลล์และในแต่ละอะตอม
“DNA ขยะ”ของคุณก็จะถูกกระตุ้นขึ้น และ ร่างกายของคุณก็จะแสดงอาการของการเปลี่ยนแปลง

นักวิทยาศาสตร์ของคุณไม่เคยค้นพบหน้าที่ของ DNA ที่เฉพาะเจาะจงชนิดนี้เลย
เพราะมันข้ามพ้นขีดข้อจำกัดทางความเชื่อของพวกเขา;

ดังนั้นในคำจำกัดความความของ “DNA ขยะ”
นักวิทยาศาสตร์จะไม่สามารถยอมรับได้ในสิ่งที่เขาไม่อาจเชื่อในความเป็นไปได้ของมัน
นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไม ผู้อันเป็นที่รักทั้งหลายที่กำลังมีการเปลี่ยนผ่าน
พวกคุณจึงจำเป็นต้องปลดปล่อย “แนวคิดของความเป็นไปไม่ได้”
ออกไปจากจิตสำนึกของคุณ“ความเป็นไปไม่ได้” เป็นแนวคิดของมิติที่3
ซึ่งในตอนนี้มันได้กลายเป็นสิ่งที่ล้าสมัยไปเสียแล้ว
ทุกสิ่งทุกอย่างมีความเป็นไปได้จากความเห็นแจ้งของจิตวิญญาณ/ตัวตน ของคุณ

ในขณะที่ตัวตน(จิตวิญญาณ)ของตัดผ่านการสั่นสะเทือนแห่งบ้านเกิดในมิติที่5
มันเกิดการตื่นรู้ขึ้นและเกิดการไขว้กัน(ซ้อนทับ)กับประสบการณ์ที่แตกต่างกันมากมาย
กับโลกแห่งความเป็นจริงต่างๆ และชาติภพต่างๆกำลังเกิดขึ้นในชั่วขณะเดียวกัน
ของทุกๆปัจจุบันขณะอันเป็นนิรันดร์

ตัวตนของคุณกำลังปลูกฝังตัวมันเองลงใน ประสบการณ์หนึ่งๆ,
โลกแห่งความเป็นจริงหนึ่งๆ และชาติภพหนึ่งๆที่มากมายของมัน
—นั่นก็คือคุณ(ทั้งหมด)
ดังนั้น คุณและตัวตนในมิติที่ 5 ของคุณกำลังเข้าสู่การผจญภัยร่วมกัน
คุณจะยังคงไม่คุ้นเคยกับการขยายการรับรู้ของความเป็นจริงทางจิตวิญญาณ

ในขณะที่จิตวิญญาณก็จะยังไม่คุ้นเคยกับข้อจำกัดของโลกแห่งความเป็นจริงของคุณ
ถึงกระนั้นก็ตาม กลุ่มตัวตนแห่งอัตตาของมนุษย์และตัวตนแห่งจิตวิญญาณ
ก็กำลังเริ่มที่จะร่วมมือกันทำงานอย่างเป็นพันธมิตรทางจิตวิญญาณซึ่งกันและกัน

 

WHAT DID YOU LEARN?
By...SuSan Caroll,Ph.D


ที่มา...http://www.multidimensions.com/


ตอนที่ 3...

THE PARTNERSHIP
ความร่วมมือ

มันนานมาแล้วที่คุณเริ่มเข้ามาเล่นเกมส์แห่งโลก 3 มิติ
คุณต้องการเรียนรู้ถึงวิธีการที่คุณจะจัดการอย่างไร
ในขณะที่ถูกแบ่งแยกออกไปจากสรรพสิ่ง(All That Is)


คุณสงสัยว่ามันจะมีความรู้สึกอย่างไรในการเป็นวัตถุ
ที่ปราศจากการเชื่อมต่อของจิตสำนึกกับจิตวิญญาณ
ภายใต้เกมส์(ชาติภพ)อันมากมายมหาศาลเหล่านี้ที่คุณเข้าเล่น(ใช้ชีวิตอยู่)


คุณได้เรียนรู้อย่างมากมายถึงการแบ่งแยกของความเป็นขั้ว เ
มื่อใดที่จิตวิญญาณ(สสารนั้น)ได้แตกตัวออกไปเป็น เพศชาย/เพศหญิง,
ความสว่าง/ความมืด, ความดี /ความเลว,
ความรัก/ความกลัว ก็ได้ถูกแยกออกจากกันอีกด้วย

คุณได้เรียนรู้อะไรบ้างในเกมส์แห่งความเป็นขั้วของคุณ?
ให้เวลาเพื่อตอบคำถามนี้สักชั่วระยะหนึ่ง
ร้องขอความช่วยเหลือจากการถามตัวตนภายในของคุณ
และได้โปรด ถามเรา—ชาวอาร์คทูเรี่ยน—เช่นกัน

ตอนนี้จะเป็นการตอบคำถามที่สำคัญที่สุด “คุณได้อะไรจากสิ่งที่คุณเรียนรู้?”
ภาระกิจของคุณจะถูกซ่อนไว้ในคำตอบของคุณ

เมื่อคุณพบคำตอบ ให้ปรับเทียบและตั้งค่า
ตัวตนแห่งความปรารถนาในการดำเนินภาระกิจนี้ของคุณเสียใหม่
มันจะมีคำตอบที่ออกมาเพียงคำตอบเดียวใน “การดำรงชีวิตเพื่อภาระกิจของคุณ”
และเมื่อมันเสร็จสิ้นสมบูรณ์ — ในฐานะที่เป็น บุคคล ,ครอบครัว, ชุมชน, รัฐ,
ประเทศ,ทวีป,ซีกโลก, และ ดาวเคราะห์—
หุ้นส่วนของคุณและ Gaia ก็จะยกระดับขึ้น

ในระหว่างช่วงของการเปลี่ยนผ่านของพวกเราในครั้งนี้
เราอาจจะอยากถามตัวเองว่า
เราได้เรียนรูอะไรกันบ้าง?”

เราได้เข้าสู่ “ตอนจบของเกมส์ของโลกแห่งมิติที่3”แล้ว
ในระหว่างช่วงตอนจบของเกมส์ที่เราจำได้ถึง..กฎกติกาในการเล่นเกมส์
ในโลกแห่งมิติที่3 ของการแบ่งแยกและข้อจำกัด

แต่มันจะง่ายขึ้นมากถ้าเราจะรู้กฎกติกาในการเล่นนี้ได้โดยตลอด
แต่ความลับก็คือ
:เมื่อคุณจดจำกฎทั้งหมดนี้ได้แล้ว..
เกมส์จบ ...



-----------------------------------------------

 

มาให้กำลังใจคุณเดรด และขอบคุณอีกครั้งค่ะ;41

 

ความกลัวไม่มีจริงในโลกของคุณ มันอาจเป็นเพียงแค่การเตือน
ในกรณีนั้นคุณก็เพียงแค่ยอมรับมันอย่างงดงาม
และจากนั้นก็ปลดปล่อยความรู้สึกกลัวเหล่านั้นออกไปจากความสนใจของคุณ
ก่อนที่มันจะฝังรากลึกลงในความปรารถนาของคุณ

การแสดงถึงความกลัวในครั้งหนึ่งๆ เป็นเหมือนโปรเจคเตอร์
ที่มาฉายภาพเตือนให้คุณระมัดระวังกับสถานการณ์บางอย่าง

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่คุณเรียนรู้ ความกลัวจะกลายเป็นนิสัยและความเคยชิน
ที่จะแทรกซึมเข้าไปในทุกๆความปรารถนาและการเนรมิตของคุณ

คุณไม่มีความจำเป็นที่ต้องมีเกราะแห่งความกลัว
ไว้คอยปกป้องอีกต่อไป
เพราะมันจะถูกปกปักรักษาโดย
ตัวตนจากมิติที่5 ของคุณเอง
ผู้ซึ่งมีความสั่นสะเทือนข้ามพ้นมายาการแห่ง ความจำเป็นและอันตราย ใดๆ



ชอบบทความที่คุณ Kindred เลือกมาแปล (เพิ่งคลิกเข้าไปดูเวปของเขา เป็นเวปที่ดีทีเดียว)เพราะ ผู้คนส่วนใหญ่อยู่ภายใต้อิทธิพลภาวะความกลัว เช่น กลัวการเปลี่ยนแปลง กลัวสอบตก กลัวยากจน กลัวเจ็บป่วย กลัวตกงาน กลัวถูกตำหนิ กลัวตำรวจ กลัวทำผิด กลัวคนด่า กลัวของเสียหาย กลัวฝนตก กลัวน้ำท่วม กลัวสงคราม กลัวขโมย....สารพัดกลัว
ความกลัวไม่ได้เป็นการสร้างสรรค์จิตวิญญาณเลย ตรงกันข้าม ถ้าเรากลัวอะไรมากๆ กลายเป็นว่า(จิต)เรานั่นแหละกำลังดึงดูดสิ่งที่เรากลัวเข้ามาใกล้ตัวเราทุกขณะ สิ่งที่สร้างสรรค์คือความรัก อย่างเช่น ระหว่าง คนกลัวสงคราม กับ คนรักสันติภาพสงบสุข ดูผิวๆเผินๆ น่าจะเหมือนกัน แต่จริงๆแล้ว คนกลัวหรือเกลียดสงครามกลับต้อง เผชิญกับภัยสงคราม หรือ การต่อสู้แบบไม่มีกติกา(เช่นการยกพวกตีกัน) การทะเลาะเบาะแว้งอย่างรุนแรง แต่สำหรับคนรักสันติภาพแล้ว พวกนี้มักจะอยู่ท่ามกลางสิ่งแวดล้อมที่สงบสุข ไม่ว่าจะเป็นบ้านหรือสถานที่ทำงาน

 

เดรดก็ชอบค่ะคุณแก้วทิพย์...
ได้รับความกรุณาจาก อาจารย์ไก่(sutatip_b) แนะนำมาค่ะ
ต้องขอขอบพระคุณ และอนุโมทนา อาจารย์ไก่ มา ณ โอกาสนี้ด้วยค่ะ

ในเวบนี้มี FREE BOOK DOWNLOAD ให้ด้วยมากมาย
แต่ละเล่ม ก็น่าสนใจมาก อ่านง่าย ไม่ยากจนเกินกว่าจะเข้าใจ
คุณชยุตเอง ก็ดาวน์โหลดหนังสือทั้งหมดมาเก็บไว้แล้ว รอ...เวลาอ่าน

ที่เลือกเล่มนี้มา เพราะ กระชับดีค่ะและสั้นที่สุด(อิอิ) ส่วนที่เหลือยิ่งน่าสนใจ
เดี๋ยวขอไปแปลให้เสร็จก่อนนะคะ...(kiss)

 

ขอบคุณค่ะ (rose)(rose)(rose)

 

เมื่อไม่กี่คืนมานี้ ผมก็เคยฝันถึงอะไรทำนองนี้เหมือนกันครับ

คือฝันไปว่าได้สู้รบปรบมืออยู่กับคนๆหนึ่ง เดี๋ยวก็เป็นผู้หญิง เดี๋ยวก็เป็นผู้ชาย
สลับกันไป-มา รวมถึง มีการเปลี่ยนบุคลิกไปเรื่อยๆด้วย ทั้งสองคน ทั้งผมและเขา
นอกจากนี้ ยังเป็นสัตว์ต่างๆบ้าง เป็นช้างบ้าง เป็นสัตว์ดุร้ายน่ากลัวอื่นๆบ้างก็มี

บางทีก็ยังมีฉากช่วยเหลือกันเอง จากการรุกรานหรือทำร้ายของผู้อื่น ก็มีด้วยนะครับ

ตอนฉากสุดท้ายเท่าที่ผมจำได้ ชายผู้นั้น ยืนอยู่ใกล้ๆผม แล้วก็พูดกับผมประมาณว่า

"บทบาทชีวิตของพวกเราที่ผ่านๆมานี่
ก็โลดโผนและอัศจรรย์เหลือเชื่อดีเหมือนกันนะ
แต่ว่าชาตินี้จะเป็นชาติสุดท้ายของพวกเราแล้ว
หลังจากนี้พวกเราก็จะกลับสู่ xxx แล้ว

ยินดีที่ได้รู้จักนะ.."

แล้วผมก็ตื่นขึ้นครับ

..............................

 

เห็นด้วยกับคุณเดรดครับ และก็ขอขอบคุณอาจารย์ไก่ด้วยเช่นกันครับ
ที่แนะนำเวปไซต์นี้ให้พวกเรารู้จัก..

ผมเข้าไปดาวน์โหลดหนังสือฟรีมาเก็บไว้แล้วหละครับ
แล้วก็ทยอยอ่านไปบางเล่มแล้ว

อยากจะบอกเหลือเกินว่า..คือมันแทบพูดไม่ออก..
คือมันคงไม่บังเอิญหรอกกระมัง (อันนี้พูดเป็นสิบครั้งแล้วมั้งเนี่ย)
ที่ข้อมูลจากต่างมิติพวกนี้ มันจะเหมือนกัน และตรงกันอะไรขนาดนี้

คือเรียกได้ว่าใจความหลักตรงกันทั้ง 100% เลยหละครับ
เช่น กาลเวลาแบบเป็นเส้นตรงไม่มีอยู่จริง มันเป็นแค่มายาการของมิติที่สามนี้เท่านั้น
ดาวเคราะห์ทุกๆดวงในอวกาศ และรวมถึงสิ่งที่มนุษย์เราคิดว่าเป็นแค่วัตถุธาตุทั้งหลาย
ทั้งหมดนี้คือ "สิ่งมีชีวิต ที่มีความตระหนักรู้" เหมือนกับเราๆท่านๆนี่แหละ

และเรื่องของทุกๆชาติภพ มันมีอยู่ เป็นอยู่ พร้อมกันหมด ในเวลาเดียวกัน
เราคือรูปธรรมชีวิตหลากมิติ

กระบวนการ Ascension กำลังเกิดขึ้นอยู่ในขณะนี้ และพวกเรามาที่นี่ก็เพื่อร่วมในเทศกาลนี้

และอื่นๆ มันช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ ที่มันมีข้อมูลที่เหมือนๆกันนี้ประเดประดังเข้ามาให้เราได้รับรู้มากเหลือเกิน
จนอ่านไม่ไหวเลยหละครับ และหนังสือในเวปไซต์นี้ ก็ช่างเขียนได้งดงาม - อ่านง่ายเหลือเกิน

ผมขอแนะนำให้ท่านที่สนใจเข้าไปดาวน์โหลดฟรี เอาไว้อ่านด้วยนะครับ

..............................................

 

WHAT DID YOU LEARN?
By...SuSan Caroll,Ph.D


ที่มา...http://www.multidimensions.com/


ตอนที่ 4...

เพื่อการเตรียมการณ์สำหรับในเวลานั้น
ขอให้พวกเราลองมองดูกฎที่เราได้เคยเรียนรู้มันมานานแล้ว

กฏข้อที่1:
ยิ่งเรียนรู้มากยิ่งขึ้นเท่<WBR>าไหร่ เราจะยิ่งไม่รู้อะไรเลย

กฏข้อที่ 2 :
ความรักมีพลานุภาพมากกว่<WBR>าความกลัว
และ เราก็ได้เรียนรู้ต่อไปว่า..ช่างน่าเสียดายที่

กฏข้อที่ 3 :
ความรักคือสิ่งแรกที่เราหลงลื<WBR>มเมื่อเราหวาดกลัว แต่โชคดีที่เราจำได้ว่า

กฏข้อที่ 4 :
พวกเราคือสิ่งมีชีวิตหลากมิติ ขอให้เราย้อนกลับไปที่ กฏข้อที่1 :
ยิ่งรู้มากขึ้นเท่าไหร่ ยิ่งไม่รู้อะไรเลย


หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ...ความรู้<WBR>เล็กๆน้อยๆทำให้ชีวิตง่ายดายขึ้<WBR>น
แต่ในทางกลับกัน ความรู้ที่มากมายทำให้ชีวิตยุ่<WBR>งยากขึ้น
ซึ่งมันจะไม่เหมาะสำหรั<WBR>บโลกสามมิติอีกต่อไป เมื่<WBR>อเราจดจำตนเองและโลกได้แล้ว
หนทางจะแคบลงและทั้งหมดที่<WBR>เราจะทำได้ก็คือการก้าวข้ามให้<WBR>พ้นเส้นทางเหล่านี้

เมื่อชีวิตมีข้อจำกัดที่มากเกิ<WBR>นไป,
ทั้งหมดที่เราทำได้คือ...
การเลิ<WBR>กใยดีกับข้อจำกัดทั้งหลายเหล่<WBR>านี้เสีย

เมื่อเราเลิกใยดีกับข้อจำกัดทั้<WBR>งหลายเหล่านี้ของเราแล้ว
เราก็จะทำลายกฎของความเป็นจริ<WBR>งแห่งมติมหาชน(ความเชื่อของคนส่วนใหญ่) ให้มันลางเลือน
เพื่อจะเข้าสู่โลกแห่งความเป็<WBR>นจริงอันอื่นต่อไป


อย่างไรก็ตาม คุณต้องอาศัย กฏข้อที่ 2...<WBR>ความรักมีพลานุภาพมากกว่<WBR>าความกลัว
เพื่อที่จะให้มีความกล้าทีจะ “ออกไป"จากเส้นทางเหล่านี้
<WBR>และไปให้ถึงจุดที่จะสร้างความรั<WBR>กให้ได้มากขึ้น


แต่แล้ว... กฏข้อที่ 3 ก็วกกลับเข้ามา(ความรักคือสิ่<WBR>งแรกที่เราหลงลืมเมื่<WBR>อเราหวาดกลัว)
แล้วเราก็ร้องถามออกไปว่า "มันปลอดภัยแน่หรือที่จะไปให้ถึ<WBR>งความรักได้?"
และแล้วความกลัวก็เลยเข้ามาเพิ่<WBR>มให้ความกลัวเดิมๆมีพละกำลั<WBR>งมากขึ้นไปอีก

การผลิบานของความรักอันละเอี<WBR>ยดอ่อนสามารถพิชิตปั<WBR>ญหา
ของความกลัวที่มีพลั<WBR>งอำนาจได้จริงหรือไม่?

การผลิบานของความรักอันละเอี<WBR>ยดอ่อนสามารถค้นพบและปลดเปลื้<WBR>องรากเหง้าของปัญหา
และความกลั<WBR>วทั้งหมดที่ฝังลึกอยู่ภายในหั<WBR>วใจอย่างสงบนิ่งได้จริงหรือไม่?

ความรักกระซิบตอบกลับมาว่า...
“ไปสู่อ้อมกอดของแม่(Gaia) เมื่อหัวใจของคุณเต็มไปด้<WBR>วยความกลัว”

คำตอบจะอยู่ในที่ๆผู้นั้นจะได้<WBR>ยิน
เราจะได้ยินเสียงร้องเพลงจากเบื<WBR>้องลึกของแม่ธรณี
เพื่อมากล่อมเตือนเราถึงกฏข้อที่ 4...ว่าพวกเราคือสิ่งมีชีวิตหลากมิ<WBR>ติ!
เพราะว่าทุกๆคนหลายๆคนและอี<WBR>กหลายๆคนทั้งหมดนั้น คือหนึ่งเดียวกัน

 

WHAT DID YOU LEARN?
By...SuSan Caroll,Ph.D


ที่มา...http://www.multidimensions.com/


ตอนที่ 5...

“พวกเราคือชาวอาร์คทูเรี่ยน พวกเรามาอยู่ที่นี่เพื่อเตื<WBR>อนความทรงจำให้กับคุณ”

กฏข้อที่5...
โลกแห่งความเป็นจริ<WBR>งคือสภาวะแห่งจิตสำนึก

โลกแห่งความเป็นจริงในมิติที่<WBR>สามคือภาพสามมิติที่ถูกออกแบบโดยจิตสำนึกของคุณเอง
สภาวะใดก็ตามที่คุณมิความตระหนั<WBR>กรู้อยู่ — จะเป็นตัวกำหนดการสร้างโลกแห่<WBR>งความเป็นจริงของคุณ

เมื่อใดที่คุณถูกผูกติดไว้กั<WBR>บความเชื่อของคนส่วนใหญ่
เกมส์ในโลกแห่งมิติที่ 3 สภาวะแห่งจิตสำนึกของคุณ จะถูกจำกัดไว้ในในมิติที่3 ”

“อย่างไรก็ตาม, ถ้าคุณยินดีที่จะรับฟังเสี<WBR>ยงของความสงบเงียบ
คุณก็จะสามารถหลุดพ้นออกมาจากข้<WBR>อจำกัดทางสามมิตินี้ได้
“ความเงียบสถิตย์อยู่ในช่องว่<WBR>าง(ความว่างเปล่า)
และช่องว่างนั้นคงอยู่เหนือขึ้<WBR>นไป … ข้ามพ้นออกไป …เหนือขึ้นไป อย่างไม่มีที่สิ้นสุด …”

“ความว่าง นั้นสำคัญสำหรับคุณ เพราะมันทำให้คุณ “สลัด” จิตสำนึกในแบบมิติที่3ของคุ<WBR>ณ
และความเงียบของความว่างเปล่า จะผลักดันให้คุณฟังเสียงจากตั<WBR>วตนภายในของคุณ
ความว่างเป็นเสมือน ante-room (ห้องโถงพักผ่อน,ห้องนั่งรอ)

ante-room นี้ จะปกป้องคุณไว้จาก ‘สภาพภูมิอากาศจากภายนอก’
และเป็นคลังที่เก็บ‘เครื่องนุ่งห่มป้องกันภัย’ ของคุณไว้

“เมื่อคุณเข้าไปภายในช่องว่างนี<WBR>้
ที่ๆคุณได้สลัดและกักเก็บรู<WBR>ปแบบความคิดในแบบของมิติที่3ที่<WBR>หนาทึบของคุณเอาไว้อย่างมหาศาล

เพื่อที่คุณจะได้ยินเสียงกระซิ<WBR>บของความเงียบ ว่า...
ความเชื่อหลักๆทั้งหมดของข้<WBR>อจำกัดและการแบ่งแยกนั้น คือ มายาการ

หันเข้าสู่ด้านใน เพื่อระลึกให้ได้ว่า ความเชื่อทั้งหมดคือทางเลือก
เพื่อที่จะเชื่อว่าความเชื่อทั้<WBR>งหมดคือทางเลือก!”


กฏข้อที่ 6...:
ความกลัวเป็นตัวเร่งเหตุการณ์(F<WBR>EAR PRECITPITATES)
~ หรือ ~ วิธีที่จะทำความต้องการในด้<WBR>านลบให้กลายมาเป็นจริง

ความกลัว กล่าวว่า: “โอ้..,ฉันไม่อยากให้ ____ เกิดขึ้นเลย
และแล้ว ____ มันก็จะเกิดขึ้น.
นั่นไง!(Voila ภาษาฝรั่งเศส) ความกลัวเป็นตัวเร่งให้เกิดเหตุ<WBR>การณ์อีกแล้ว

ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นเล่า?
เพราะว่า…มันคือกล่องแห่งเวทย์<WBR>มนต์
ความกลัวเข้าไปในกล่<WBR>องและความเป็นจริงก็ออกมาจากกล่<WBR>องในที่สุด

แต่...เพราะเหตุใดเล่า ?
เอาหล่ะ, คุณจำห้อง ante-room ได้ไหม?
เมื่อคุณเข้าไปใน ante-room คุณก้าวเข้าสู่ความว่างเปล่า
เมื่อใดที่คุณได้เข้าไปในช่องว่<WBR>างนั้น คุณก็ได้ทิ้ง “อาภรณ์”ที่หนักอึ้ง
ของตั<WBR>วตนและรูปแบบความคิดในมิติที่<WBR>สามของคุณไว้

อย่างไรก็ตาม ความเชื่อหลักที่คุณสร้างขึ้น เป็นดั่งเด็กน้อยที่ต้องการได้<WBR>รับการปกป้อง
นั่นจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่<WBR>จะดำเนินต่อไป
อะไร?หรือใครหล่ะ? ที่จะเป็นศัตรูที่น่าสพรึงกลั<WBR>วที่จะติดตามคุณออกมา
— แม้ว่ามันจะมาจากความว่างก็<WBR>ตามเถอะ


ว่าแต่ว่า..ความกลัวได้รับพลั<WBR>งอำนาจมาจากไหนและเราจะรับมือกั<WBR>บมันได้อย่างไรหล่ะ?
ความกลัวมักจะเป็นระบบป้องกันภั<WBR>ยอย่างแรกที่คอยต่อต้<WBR>านความโกรธที่มาจากกระแสอารมณ์<WBR>ของเรา
ความกลัวสอนให้เราสร้างปราการภู<WBR>ผาขึ้นขวางกั้นไว้เหนื<WBR>อกระแสอารมณ์

เพื่อให้เราสามารถเอาตั<WBR>วรอดและเพื่อให้ ชิ้นส่วนเล็กๆที่สดใหม่ (GREEN)
สามารถเจริญเติบโตขึ้นได้ภายใน ความกลัวที่หม่นหมองและอึมครึม(<WBR>BLUE/GRAY)

ความกลัวไม่ได้เป็นสิ่งจำเป็น มันมีไว้สำหรับเพื่อที่จะให้<WBR>เราได้เรียนรู้ในการเติบโตเป็<WBR>นผู้ใหญ่
ผู้ที่ไม่เคยสร้<WBR>างปราการใดๆจะไม่สามารถเอาตั<WBR>วรอดได้

แต่มักจะเป็นความโชคร้าย ที่ว่า...
แม้แสงอาทิตย์จะได้สาดส่องเข้<WBR>ามาแล้วและทุกสิ่งทุกอย่างดู<WBR>เหมือนจะปลอดภัยแล้ว
…แต่ความกลัวก็ยังคงรอคอยอยู่..<WBR>.ข้างใน ลึกๆ

เพียงเพราะ เมื่อเราเชื่อมั่นว่าเราปลอดภั<WBR>ยพอที่จะถอดเกราะปกป้องของเราทั้<WBR>้งหมดออก...
ความเชื่อหลักเดิมๆทั้<WBR>งหมดของเรา

....แล้วเราก็กล่าวว่า “ฉันรู้แล้ว” “ฉันทำถูกแล้ว”

พวกเราขอยืนยันว่า
“สิ่งที่ฉันกลัวเกี่ยวกับ — จะเกิดขึ้น — อีก!!”

ทำไม ความกลัวจึงเป็นดังเช่<WBR>นอาชญากรภายใน ทำไมมันจึงไม่ปล่อยเรา?
หรือ เราจะทำความปรารถนาของเราให้<WBR>กลายมาเป็นจริงได้อย่างไร ต่อให้ต้องเผชิญหน้ากับด้<WBR>านลบตาม

ความเชื่อ
สร้างความคาดหวังโดยตรงให้กับมุ<WBR>มมอง สู่การกำหนดโลกแห่งความเป็นจริ<WBR>งของเราเอง
พวกเรา มี ประสบการณ์ทุกอย่างของพวกเรา อยู่ — หากว่าเรามองหามัน!
ทำไมความกลัวจึงมองเห็นได้ง่<WBR>ายกว่าความรัก?

ความเชื่อหลักในการปกป้องตนเอง.<WBR>.ตอบว่า
“เพราะว่าถ้าเราไม่ระมัดระวั<WBR>งในสิ่งที่เรากลัว เราจะไม่สามารถเอาตัวรอดได้<WBR>นานพอที่จะพบสิ่งที่เรารัก”

ตัวตนแห่งจิตวิญญาณของพวกเราก็<WBR>ร้องถามขึ้นมาว่า...
“แต่... กฏข้อที่2..บอกว่า ความรักมีพลังอำนาจเหนือความกลั<WBR>วไม่ใช่หรือ?”

อย่างไรก็ตาม ถ้าเราไม่สามารถได้ยินเสี<WBR>ยงของจิตวิญญาณตนเองได้
เราก็จะไม่ได้ยินคำถามนั้<WBR>นและเราก็จะละเลยต่อ: กฎข้อที่ 3

…ความรักจะเป็นสิ่งแรกที่<WBR>จะโบยบินไป
เมื่อเราเริ่มขวัญเสีย

“พวกคุณได้ยินพวกเราหรือไม่?
“พว<WBR>กเรา ชาวอาร์คทูเรี่ยน อยู่ที่นี่ เพื่อที่จะช่วยให้คุณจำได้ว่า ณ ตอนนี้ คุณสามารถที่จะกลับมาได้
(ความลับ “คุณสามารถที่จะทำเช่นนั้นได้<WBR>อย่างง่ายดายเพราะ...

 

WHAT DID YOU LEARN?
By...SuSan Caroll,Ph.D


ที่มา...http://www.multidimensions.com/


ตอนที่ 6...

กฎข้อที่ 7 :
สภาวะแห่งจิตสำนึก คือบ้านอันอบอุ่น “บ้านของเราอยู่ที่นี่ ภายในจิตสำนึกของเรา”
ถ้าเรา...กล้าที่จะเชื่อ
ตัดสินใจที่จะมีความคาดหวัง
เลือกที่จะรับรู้มัน
สร้างมันให้กลายเป็นโลกแห่<WBR>งความเป็นจริงขึ้นมา

กฎข้อที่ 8 :
ความรักคือพลังแห่งการเยี<WBR>ยวยาของจักรวาล ที่จะนำเราไปสู่:

กฎข้อที่ 9 :
เราจะไม่สามารถทำสิ่งใดให้สำเร็<WBR>จลุล่วงได้ จนกว่าเราจะเยียวยารักษามัน
ด้วยเหตุนี้ความรักจึงเป็นพลั<WBR>งแห่งการเยียวยาของจักรวาล
ถ้าเราอยากจะทำบางสิ่งให้สำเร็<WBR>จลุล่วงลงไปได้
มันจำเป็นตัองได้รับการเยี<WBR>ยวยาด้วยความรักของเราเอง!
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง

กฎข้อที่ 10 ได้กล่าวไว้ว่า :
เราจะไม่สามารถได้รับสิ่งที่<WBR>เราต้องการ “มากๆ” ได้
...จนกว่าคุณจะเรียนรู้ที่<WBR>จะรักได้โดยไม่ต้องได้รับสิ่งนั<WBR>้น

หรืออีกนัยหนึ่ง เพื่อที่จะออกจากสิ่งเดิมๆ เราต้องรักที่ให้อิสระแก่มัน ปลดปล่อยมันไป
เพื่อที่จะนำสิ่งใหม่ๆเข้<WBR>ามาแทนเราต้องเปิดช่องว่างให้กั<WBR>บสิ่งใหม่ๆนั้น...
ด้วยความรัก แม้ว่าจะไม่ได้รับสิ่งนั้นกลั<WBR>บมา

ชาวอาร์คทูเรี่ยนที่รักทุกท่าน
โปรดช่วยให้เราเข้าใจถึง กฎข้อที่ 8 9 และ10
“พวกเราอยู่ที่นี่
“คุณเห็นไหมว่า.. ทั้งหมดนั้นหมุนเวียนกันเป็นวั<WBR>ฏจักร คุณวนเวียนอยู่ในวัฎจักรของชีวิ<WBR>ต
ประสบการณ์ทั้งหมดของคุ<WBR>ณจะแสดงถึงรหัสที่จะช่วยให้คุ<WBR>ณจดจำได้
คุณสร้างรูปแบบของประสบการณ์ที่<WBR>เหมือนๆกัน
~ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ~ จนในที่สุดรหัสนั้นๆจะกระตุ้<WBR>นความทรงจำของคุณขึ้นมาได้!!!.

“<WBR>และคุณจำอะไรได้หล่ะ?
“ก็ทั้งหมดนั่น เพื่อที่จะทำ จะมี และจะเป็น ก็คือ การรัก

“ความรัก~ ที่อยู่เหนือสิ่งอื่นใดทั้งมวล ~ จะช่วยให้คุณจดจำได้ว่า
ชีวิตในมิติที่ 3 เป็นแค่ชิ้นส่วนเล็กๆของสิ่งที<WBR>่คุณเป็นจริงๆ!

“โปรดจำไว้ว่า มีบทเรียนที่แท้จริงอยู่เพี<WBR>ยงบทเดียวด้วยวิธีการเรียนรู้ที<WBR>่เป็นล้านๆ
การสร้างสรรค์เกมส์ของโลกแห่งมิ<WBR>ติที่3

 

WHAT DID YOU LEARN?
By...SuSan Caroll,Ph.D


ที่มา...http://www.multidimensions.com/


ตอนที่ 7...

กฏข้อที่ 12 :
เราป้อนคำสั่งอะไรลงไปเพื่อที่<wbr>มันจะไม่กลับมาหาเรา
ก่อนที่เราจะเชื่อว่<wbr>าเราสมควรจะได้รับมัน ด้วยเหตุนี้เราจึงต้องอดทน — กับตัวเราเอง!

เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม และเราพร้อมที่จะเชื่อตนเอง
และแล้วสิ่งที่เราไม่กล้าหวั<wbr>งให้มันมาเบ่งบานในชีวิ<wbr>ตของเราก็จะเกิดขึ้น
เพียงแต่…เมื่อเราพร้อมที่จะเชื<wbr>่อในตนเอง!

“ที่รักทั้งหลาย,คุณจำได้หรือยั<wbr>งว่า ทุกๆสิ่ง ที่คุณปรารถนา
จะอยู่ในทุกๆที่ ที่คุณมองหา พอๆกับทุกๆที่ที่คุณไม่ได้มองหา?”

กฏข้อที่ 13:
ทุกครั้งที่เรามองหาสิ่งที่<wbr>เราต้องการ เราจะพบบางอย่างที่เราไม่ได้<wbr>มองหา
และยอมแพ้ต่อความต้องการของเรา
อะไรคือสิ่งที่ทำให้เรายอมแพ้ต่<wbr>อความต้องการของเราเอง?

เราสามารถจะเข้าไปใน ช่องว่าง
และฟังเสียงของ ความเงียบ เพื่อค้นหา คำตอบของเรา ได้หรือไม่?

นั่นคือตัวตนของเราเอง!! ตัวตนหลากมิติที่แท้จริ<wbr>งของพวกเราที่ยังคงมีชีวิตอยู่
และดำเนินชีวิตอยู่ในชีวิ<wbr>ตประจำวันของเรานี่เอง
เรามองหาไปทุกๆที่เพื่อตัวเอง แต่ไม่เคยจะมองเข้าไปในตั<wbr>วของเราเองเลย


ชาวอาร์คทูเรี่ยนที่รักทั้งหลาย
มันเป็นไปได้หรือที่จะเลื<wbr>อกโลกแห่งความเป็นจริงที่ตัวตนหลากมิติที่แท้จริ<wbr>งของพวกเรา
ยังคงมีชีวิตอยู่ และดำเนินชีวิตอยู่ในชีวิ<wbr>ตประจำวันของพวกเรา?

“โปรดเลือก ความเป็นจริงใดก็ได้ที่คุณต้<wbr>องการ มันคือประสบการณ์ของคุณ

แล้วการเลือกความเป็นจริงที่<wbr>แตกต่างของผู้อื่นเกี่ยวโยงกั<wbr>บอะไรหล่ะ ?
“โอ...ความเป็นจริ<wbr>งของพวกเขาเหล่านั้นอาจมองดู<wbr>แตกต่าง
แต่หากว่าคุณพิจารณามันอย่างลึ<wbr>กซึ้ง...

คุณจะเห็นว่า พวกคุณทั้งหมดต่างเชื่อมต่อซึ่<wbr>งกันและกันเองในแต่ละคน และเป็นหนึ่งเดียวกัน

“คุณรู้สึกถึงการเชื่อมต่อนี้<wbr>ได้ไหม?
เข้าไปสู่ความว่างเปล่า แล้วฟังเสียงของความเงียบสงัดที<wbr>่อยู่ภายใน

แหล่งกำเนิดนั้นอยู่ภายในความว่<wbr>างเปล่า อยู่ภายในความเงียบสงัดนั้น
<!--[if gte mso 9]><xml> <o:OfficeDocumentSettings> <o:RelyOnVML/> <o:AllowPNG/> </o:OfficeDocumentSettings> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <w:TrackMoves/> <w:TrackFormatting/> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <woNotPromoteQF/> <w:LidThemeOther>EN-US</w:LidThemeOther> <w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian> <w:LidThemeComplexScript>TH</w:LidThemeComplexScript> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> <w:SplitPgBreakAndParaMark/> <wontVertAlignCellWithSp/> <wontBreakConstrainedForcedTables/> <wontVertAlignInTxbx/> <w:Word11KerningPairs/> <w:CachedColBalance/> </w:Compatibility> <m:mathPr> <m:mathFont m:val="Cambria Math"/> <m:brkBin m:val="before"/> <m:brkBinSub m:val="--"/> <m:smallFrac m:val="off"/> <m:dispDef/> <m:lMargin m:val="0"/> <m:rMargin m:val="0"/> <m:defJc m:val="centerGroup"/> <m:wrapIndent m:val="1440"/> <m:intLim m:val="subSup"/> <m:naryLim m:val="undOvr"/> </m:mathPr></w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true" DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99" LatentStyleCount="267"> <w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/> <w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false" UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-qformat:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin-top:0cm; mso-para-margin-right:0cm; mso-para-margin-bottom:10.0pt; mso-para-margin-left:0cm; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; mso-bidi-font-size:14.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin;} </style> <![endif]--> เราจำทุกๆการดำรงชีวิตของโลกได้

แม้นว่ามันจะมีในรูปแบบที่ปรากฎขึ้นแตกต่างกันออกไป คน สัตว์ หรืออื่นๆ

ความทรงจำนี้ได้นำเราไปสู่ :

กฎข้อที่ 14 :
ทุกๆสิ่งที่ผ่านเข้ามาสู่เราไม่ได้<wbr>จากเราไป...
ด้วยเหตุนี้
ในแต่ละบุคคลจึงมีช่องทางการแสดงออกในตัวมันเองของแหล่<wbr>งที่มาที่แตกต่างของบนโลก

ดังนั้น กฎข้อที่ 15 :
ในขณะที่แหล่งกำเนิดเคลื่อนผ่<wbr>านเราไป
พวกเราแต่ละคนได้สร้างเวอร์ชั่<wbr>นของโลกแห่งความเป็นจริ<wbr>งของตนเอง
แม้ว่าเราจะทำมันลงไปอย่างไม่<wbr>ได้ตั้งใจก็ตาม

คำถามคือ:
ทำไมเราจึงสร้<wbr>างความเป็นจริงบางอย่าง
(ซึ่งมั<wbr>กไม่เป็นที่น่าพอใจนัก)
ขึ้นซ้ำแล้วก็ซ้ำเล่าและซ้ำๆอยู<wbr>่อย่างนั้น?

.........................

ยังมีต่อจ้า....

 

เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง

 

ขอบคุณมากๆค่: ^^ ขอส่งกำลังใจให้เยอ:ๆเลย รอติดตามอ่านอยู่น:ค:

 

(พอดีวันนี้ไปอ่านเจอในกระทู้ของคุณคีตา ขออนุญาตแทรกความตอนหนึ่งซึ่งคุณคีตา รับมาจากอาจารย์แม่บุญญาณี)

คุณยายบอกว่า :"ลูกเอ๊ย อยู่ดูด้วยกันนะ อีกไม่เกิน 2 ปี สิ่งที่ไม่ได้เห็นบนโลกก็จะได้เห็น รีบให้ทุกคนปฏิบัติ รีบบอกทุกคนปฏิบัติ อย่าประมาท ใครรู้บอกต่อไปเรื่อยๆ ภัยมาแล้ว"

(เชื่อว่าคุณยายบุญญานีคงไม่เคยเข้ามาอ่านเรื่องราวเกี่ยวกับ 2012 ในเนต แต่สิ่งที่ท่านเห็นด้วยญาณของท่าน เวลา มันตรงกับ ปี 2012)

 

WHAT DID YOU LEARN?
By...SuSan Caroll,Ph.D


ที่มา...http://www.multidimensions.com/


ตอนที่ 8...

กฎข้อที่ 16

เรารู้ว่าเราสร้างความเป็นจริ<wbr>งของเราขึ้นมา
โดยการจดจ่อกั<wbr>บการประสมประสานความคิ<wbr>ดและอารมณ์ของเราเองเข้าหากัน
เราทำแบบนั้น...ทำไม?..
ในเมื่อเราก็ไม่ได้ชอบความเป็<wbr>นจริงเหล่านั้นเลยตั้งแต่ครั้<wbr>งแรกที่มันเกิดขึ้น

อย่างน้อยที่สุด เราฉลาดมากที่สร้าง“การทำใหม่(r<wbr>e-do)”แต่ละครั้งขึ้นมา
เพราะมันจะมีข้อแตกต่างเล็กๆน้<wbr>อย จากการกระทำในครั้งล่าสุด
และการกระทำใหม่ๆเหล่านี้ คือ บทเรียนชีวิตที่บังคับให้<wbr>เรามองเข้าไปยังด้านใน
และมองเห็นตัวตนที่แท้จริ<wbr>งของเราที่กำลังเฝ้ามองการสร้<wbr>างความเป็นจริงของเรา

บทเรียนชีวิตเหล่านี้ คือรหัสที่ผลักดันให้ตั<wbr>วเราเองเห็นและสื่อสารกับตั<wbr>วตนภายในของเราเองได้อย่างแท้<wbr>จริง

กฎข้อที่ 17 คือ :

เราจะไม่มีปัญหาที่ต่างกั<wbr>นมากมายนัก
เราจะมีปัญหาเพียงหนึ่งหรื<wbr>อสองปัญหาที่ส่งผลกระทบต่อชีวิ<wbr>ตของเราในหลายๆทิศทาง

บางทีอาจเป็นเพราะว่าตั<wbr>วตนของเรา..ช่องทางการสื่<wbr>อสารเฉพาะตัวของเราเองกับต้<wbr>นกำเนิด
ตระหนักได้ว่าเกมส์ในโลกสามมิติ<wbr>นั้นช่างยากเย็นแสนเข็ญ

ดังนั้นมันน่าจะเป็นการดีที่สุ<wbr>ดที่จะมีจะมีชีวิตที่ท้าทายเพี<wbr>ยงแค่สองสามอย่างก็พอ
สำหรับชาติภพหนึ่งๆ(ต่อการเล่<wbr>นเกมส์ในครั้งหนึ่งๆ)
ในแต่ละชีวิต แต่ละครั้งที่เราล็อค-ออนเข้าสู<wbr>่เกมส์แห่งโลกสามมิติ
เราจะเลือกบททดสอบหลักๆที่ท้<wbr>าทายหนึ่งหรือสองเท่านั้<wbr>นในโลกสามมิติ

หากมากไปกว่านั้นมันจะทำให้<wbr>เกมส์นั้นยากเกินไป

ด้วยเหตุนี้เมื่อเราเข้าสู่<wbr>เกมส์
เราจึงฝังใจกับบททดสอบชีวิ<wbr>ตของพวกเราเป็นอย่างมาก

 

WHAT DID YOU LEARN?
By...SuSan Caroll,Ph.D


ที่มา...http://www.multidimensions.com/


ตอนที่ 9...

เมื่อไหร่ที่เราจะเลือกเล่<wbr>นเกมส์ที่มีความฝังใจในด้านลบ?

มันเกิดขึ้นก่อนหรือหลัง การล็อค-ออนเข้าสู่เกมส์ ?บางครั้งก็เป็นทั้งสองกรณี!
..เรามักเลือกพ่อ-แม่ผู้ให้<wbr>กำเนิดที่จะมาทำบททดสอบในเกมส์<wbr>ของเราให้ชัดเจนขึ้นจริงหรื<wbr>อเปล่า?
อาจเป็นไปได้ ที่เราจะเลือกพ่อ-แม่ที่มีปั<wbr>ญหาเหมือนๆกันกับเรา
เพื่อที่จะให้พวกเขาเหล่านั้<wbr>นมาแสดงวิธีการเอาชนะมันให้<wbr>เราได้เห็น
ผลแอปเปิ้ลจะหล่นไกลจากต้นได้<wbr>อย่างไร?

ดังนั้น...พ่อแม่ของเราเป็นผู้<wbr>สร้างปัญหาให้กับเรา
หรือเป็นเราเองที่สร้างปัญหานั้<wbr>นให้กับพ่อแม่ของเรา
กันแน่<wbr>หล่ะ...?

บางปัญหาหรือบางบทเรียนชีวิ<wbr>ตจะถูกเล่นวนซ้ำๆซากๆโดยตั<wbr>วตนของเราเองอีกด้วย
ซ้ำแล้วซ้ำอีก ชีวิตแล้วชีวิตเล่า ในแต่ละชีวิตที่เหมือนๆเดิมนั้น

จะมีข้อแตกต่างบ้างกันเล็กน้<wbr>อยที่ซุกซ่อนข้อเท็จจริงที่ว่า

บทเรียนชีวิตของพวกเรานั้นเหมื<wbr>อนเดิมแต่มันแตกต่างกั<wbr>นในรายละเอียด
เพราะว่า…
จะมีเพียงหนึ่งเสียงสะท้อนที่<wbr>อยู่ในเสียงสะท้อนที่ต่างกันอยู<wbr>่มากมายของความเป็นหนึ่ง
ความเป็นหนึ่งเดียวกัน ของตัวตนของเราเอง,
ช่องทางเดียวของเรากับต้นกำเนิด ที่กล่าวว่า

“ฉันจำได้ว่าฉันเป็นใคร ดังนั้น ฉันจึงจำภาระกิจของฉันได้”

ใช่เลย... พวกเราคือผู้สร้างความเป็นจริ<wbr>งทั้งหมดของเรา
(รวมไปถึงมายาการที่ทำให้<wbr>เราหลงลืมความเป็นจริงในข้อนี้)
เพราะพวกเราคือผู้สร้างความเป็<wbr>นจริงของเรา,

เพราะเหตุที่ว่า เราเลือกที่จะสร้างความเป็นจริ<wbr>งของเราขึ้นมาจาก
ส่วนที่เป็นอัตตาของเราเอง ~ ผู้ซึ่งเชียวชาญพิเศษแห่<wbr>งมายาการ
ดังนั้นมันจึงทำให้เราไม่<wbr>สามารถจดจำภาระกิจได้จริงไหม?

แล้วมันจะไม่ดีกว่าหรือ ? ที่จะสร้างความเป็นจริงของเราขึ<wbr>้นมาจาก
ส่วนเป็นจิตวิญญาณของเรา ~ ผู้เชียวชาญพิเศษ แห่งสัจจะความจริง
เพื่อให้เราจดจำภาระกิ<wbr>จของเราได้

ต้นไม้จำเป็นต้องมีรากไม้<wbr>และรากเหล่านั้นก็ต้องการต้นไม้ รากและต้นไม้ทำงานร่วมกันใช่หรื<wbr>อไม่?

มายาการอาจจะเป็นเรื่องราวและมี<wbr>ความจริงเป็นผู้เล่าเรื่อง..?
เรื่องราวเหล่านั้น มีทั้งความรัก ทั้งความกลัว และการผจญภัย,
แล้วใครกันที่ได้อ่าน หรือได้ยินเรื่องบอกเล่าเหล่านี <wbr>้ ?

“พวกเราไงหล่ะ,ที่รักทั้งหลาย

และอันที่จริงแล้ว...ก็คื<wbr>อพวกเราทั้งหมดนั่นเอง
ทุกๆคนในความเป็นหนึ่งเดียวกั<wbr>นนั้นต่างก็สนุกสนานกับเรื่<wbr>องราวต่างๆที่พวกคุณทั้งหมดได้<wbr>สร้างมันขึ้นมาเอง

คุณเห็นไหมว่า...

การที่พวกเรามาที่นี่ไม่เพี<wbr>ยงแต่เพื่อที่จะสอนพวกคุณ
ให้รู้<wbr>ถึงความรุ่งเรืองของโลกที่อยู่<wbr>สูงขึ้นไป
แต่พวกคุณที่อยู่ที่นี่ก็ได้<wbr>สอนให้พวกเรารู้ถึงความรุ่<wbr>งโรจน์
ในการเนรมิต(MADE MANIFEST)ของพวกคุณเองอีกด้วย

 

WHAT DID YOU LEARN?
By...SuSan Caroll,Ph.D


ที่มา...http://www.multidimensions.com/


ตอนที่ 10...

“การสร้างสรรค์ความเป็นจริงในมิ<wbr>ติที่3ของคุณ คือเกมส์ที่จักรวาลทั้งมวลสนุ<wbr>กสนาน
เราเพลิดเพลินไปกับชัยชนะ ความพ่ายแพ้ และความกลัวของพวกคุณ
และทั้งหมดทั้งสิ้น เราเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์<wbr>ของความรักที่เป็นรูปธรรม
“อย่างไรก็ตาม, ผู้อันเป็นที่รักทั้งหลาย เกมส์กำลังจะมาถึงตอนอวสานแล้ว

และมันใกล้จะถึงวาระสุดท้ายที่<wbr>พวกคุณจะได้กลับคืนสู่ความเป็<wbr>นตัวตนที่แท้จริงของคุณเอง

ดังนั้น จงเพลิดเพลินไปกับทุกๆชั่วขณะ
ในแต่ละชีวิตของพวกคุณในมิติที่<wbr>3 แห่งนี้
เพื่อให้แนใจว่าคุณจะไม่พลาดสิ่<wbr>งใดไป

“บัดนี้ปฏิบัติการครั้งสุดท้<wbr>ายของพวกคุณทั้งหมด คือ ภาระกิจเดียวกัน :

จงยินยอมจำนนต่อจิตวิญญาณของคุณ

ณ บัดนี้ ฉันยินยอมมอบการควบคุมของกายเนื<wbr>้อทั้งหมด แด่จิตวิญญาณของฉัน!
ยินดีต้อนรับเข้าสู่ดินแดนของคว<wbr>ามผาสุขและความงดงามสดใสแห่งด้<wbr>านใน

มันจะเป็นเช่นนั้นได้หรือไม่?
มันจะทำได้ง่ายๆไหม?

...............

ทั้งหมดที่เราต้องทำก็คือ หันกลับเข้าสู่ด้านใน
ทะลุผ่านอดีต ข้ามพ้นอนาคต เป็นอิสระจากความกลัว และเข้าสู่ความรัก ใช่หรือไม่ ?
ความรักรอเราอยู่ข้างในใช่หรื<wbr>อไม่?

ความรักที่คอยเราอยู่ข้างในนั้น
เป็นความรักอย่างไร้เงื่อนไขที่<wbr>ตัวเราเอง
มีให้กับตัวเองอยู่<wbr>เสมอมา
เราจึงสามารถที่จะเติมเต็<wbr>มความรัก
ในการสร้างความเป็นจริ<wbr>งภายนอกของเราจากความรักนี้ได้<wbr>ด้วยใช่หรือไม่ ?

“ความเป็นจริงที่คุณสร้างขึ้<wbr>นจากความรัก
จะเป็นความเป็นจริงที่รั<wbr>กในการใช้ชีวิต;
และเป็นความเป็นจริงที่เรารั<wbr>กจะเฝ้ามองมัน

คุณรู้หรือไม่ว่า เกมส์แห่งโลกสามมิติของคุณ
คือ โรงภาพยนตร์(Motion Picture Theater)ของกาแล็คซี่ทั้งมวล

เมื่อคุณรู้ถึงความจริงในข้อนี้<wbr>แล้ว คุณก็สามารถจะออกมาจากเกมส์นี้<wbr>ได้ ก้าวออกมานอกจอ
และกลับกลายมาเป็นผู้ชมพร้อมกั<wbr>บตัวตนที่เหลือทั้งหลายของคุ<wbr>ณเอง
ผู้ซึ่งกำลังเพลิดเพลินกั<wbr>บการสร้างสรรค์ของคุณอยู่”

ว่าแต่ว่า เราจะก้าวออกมาจากฉากนั้นได้อย่<wbr>างไร ? แล้วเราจะก้าวไปสู่การเป็นผู้<wbr>ชมได้อย่างไร?

“คุณต้องสร้างเส้นทางที่คุ<wbr>ณสามารถเดินตามได้

เส้นทางนี้จะนำคุณให้ก้<wbr>าวออกมาจากหนังชีวิตผ่านพ้<wbr>นมายาการ

เพื่อเข้าสู่กระแสของแสงสว่<wbr>างแห่งสัจจะความจริง

และสิ่งที่สำคัญที่สุดเส้นทางนี<wbr>้จะนำคุณเข้าสู่ภาระกิจของคุณ”


แต่... มันมีเส้นทางที่มากมายอยู่<wbr>บนทางเดิน
เช่นเดียวกับความเป็นจริ<wbr>งมากมายที่อยู่ภายในโลกแห่<wbr>งความเป็นจริงหนึ่งๆ
กระนั้นก็ตาม มันจะมีเพียงเส้นทางเดียว
ที่<wbr>นำเราไปสู่ภาระกิจหนึ่งๆ
ที่ทุกๆคนมีเหมือนๆกัน