สอบถามข้อสงสัยเรื่องนิพพาน

ต่อ007 · 18 กันยายน 2010

กราบเรียนถามท่านผู้รู้นะครับ ว่าการบรรลุนิพพานของปุถุชนธรรมดานั้นเราต้องบรรลุเป็นขั้นตอนเหมือนพระสงฆ์เริ่มจากบรรลุ โสดาบัน และเป็นพระสกิทาคามี จนถึงอรหันต์ไหมครับ หรือว่าการปฏิบัติมโนมยิทธิเป็นทางลัดไปสู่นิพพานเลยโดยไม่ต้องบรรลุโสดาบันครับ มันแตกต่างกันอย่างไร และถ้าเริ่มฝึกเราจำเป็นต้องมีของเดิมจากชาติก่อนๆๆไหมครับ

Phanudet · 18 กันยายน 2010

ถ้าเป็นมโน...นั้น...ของเดิมจากอดีตทั้งหมดครับ.....ถ้าไม่มี..จะไม่มีอุปนิสัยไปด้านนี้เลย....

เรื่องนิพพาน หลวงพ่อท่านว่าไง....ก็ตามนั้นหละครับ.....

อวตาร. · 18 กันยายน 2010

tor trimit said: ↑

กราบเรียนถามท่านผู้รู้นะครับ ว่าการบรรลุนิพพานของปุถุชนธรรมดานั้นเราต้องบรรลุเป็นขั้นตอนเหมือนพระสงฆ์เริ่มจากบรรลุ โสดาบัน และเป็นพระสกิทาคามี จนถึงอรหันต์ไหมครับ หรือว่าการปฏิบัติมโนมยิทธิเป็นทางลัดไปสู่นิพพานเลยโดยไม่ต้องบรรลุโสดาบันครับ มันแตกต่างกันอย่างไร และถ้าเริ่มฝึกเราจำเป็นต้องมีของเดิมจากชาติก่อนๆๆไหมครับ
Click to expand...

ต้องเป็นขั้นตอน......
ส่วนมโนมยิทธิไม่ใช่ว่าเป็นทางลัดโดยไม่ต้องผ่านการบรรลุโสดาบันฯ แต่เป็นกรรมฐาน สายเตวิชโช เมื่อได้มโนมยิทธิแล้วจะสามารถบรรลุโสดาบันได้ไม่ยาก หลังจากนั้นก็ต้องใช้วิปัสสนาญาณต่อถึงจะเข้านิพพานได้จริงๆ

krit59 · 18 กันยายน 2010

ตอบไม่ได้ครับ ต้องเข้าถึงกอน

งูขาว · 18 กันยายน 2010

สงสัยเท่าไหร่ไม่เจอ "หยุด" เมื่อไหร่ ก็เจอเอง

เอกวีร์ · 18 กันยายน 2010

ต้องมีของเดิมจากชาติก่อนๆๆไหมครับ
Click to expand...

หัวใจของคำถามของคุณ หากคือ ตัวนี้ จุดนี้ ผมก็อยากอภิปรายอะไรนิดหน่อย

ธรรมดา สิ่งที่เรียก โลกียฌาณ หรือ โลกียปัญญา นั้น ปฏิบัติเท่าไหร่ ก็ลืมหมด

หลายคนอาจจะบอกว่า ฌาณ(โลกียฯ) นั้นหากทำให้มากๆ ให้มี วสี แล้วเป็นอัน
ว่าจะจดจำได้ ไม่ลืมเลือน อันนี้ ผมก็ขอ ทึกทักว่า ไม่จริง และยืนยันตามเดิม
ว่า ฌาณ(โลกียฯ)นั้นได้เท่าไหร่ เข้มแค่ไหน ก็ลืมหมด

เพราะอะไร เพราะ ฌาณ เหล่านั้น หากไม่มี ศีล เป็นเครื่องประกันแล้ว ย่อมปราศ
จากสิ่งที่จะช่วยให้ ระลึกได้

ทำไม ศีล จึงช่วยให้ ระลึกได้ อันนี้ ก็ต้องชี้ให้เห็นอ้อมๆว่า หากไม่มี ศีล คนที่
มี ฌาณนั้นๆ ก็ถือว่า เป็นเรื่องของ ไสยศาสตร์ และยิ่งไม่มีศีลด้วยแล้ว แปลว่า
อะไร แปลว่า เขาผู้นั้นย่อมตกนรกมาเป็นเวลายาวนาน

สมมติ ชาติที่ได้ ฌาณโลกีย์เหาะเหินเดินอากาศได้ แต่ผิดศีล (เช่น พระเจ้าจรรกพรรดิ
ในชาดกบางเรื่อง เที่ยวเหาะไปหักทำลายราชวังของผู้อื่น) สุดท้ายแล้วจะ ได้รับ
กรรมคือ ตกนรก ที้ ชาติทีได้ฌาณนั้นมันชาติเดียว แต่ชาตที่ตกนรกนี่เป็นโกฏิ
ดังนั้น การตกนรกมายาวนานจะทำให้ลืมฌาณ ของเก่า ที่เคยทำได้ไป ไม่มีทางเหลือ

จากที่กล่าวมานั้น ผมก็ขอสรุปว่า หากสนใจที่จะให้มีของเก่า หรือ ให้ของเก่าปรากฏ
อย่างไรเสีย ควรมี ศีล เข้ามาประกอบไว้แต่แรก คือ นอกจากจะเป็นเครื่องประกันสิ่ง
ที่พึ่งทำขึ้นใหม่ ย่อมทำให้ สิ่งที่เป็นของเก่าปรากฏได้ง่ายด้วย

เพราะ ศีล นั้นจะเป็นสิ่งที่ทำให้เราประกอบตนอยู่ภายใต้ความว่าง (สุญญาคาร) และ
บุคคลที่ประกอบสุญญาคารไว้มากๆ ไว้เนืองๆ ย่อม "พึงหวัง"

พึงหวังอะไรได้บ้าง มาดูพระสูตรประกอบกันนิดหน่อยเนาะ

๗๓] ข้าพเจ้าได้สดับมาอย่างนี้-
สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระวิหารเชตวัน อารามของอนาถบิณฑิกเศรษฐี
เขตพระนครสาวัตถี. ณ ที่นั้นแล พระผู้มีพระภาคตรัสเรียกภิกษุทั้งหลายมาว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย
ภิกษุเหล่านั้นทูลรับพระดำรัสพระผู้มีพระภาคว่า พระเจ้าข้า. พระผู้มีพระภาคได้ตรัสพุทธพจน์นี้ว่า
ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายจงเป็นผู้มีศีลอันสมบูรณ์ มีปาติโมกข์อันสมบูรณ์ อยู่เถิด จงเป็น
ผู้สำรวมด้วยความสำรวมในปาติโมกข์ ถึงพร้อมด้วยอาจาระและโคจรอยู่เถิด จงเป็นผู้มีปกติเห็น
ภัยในโทษทั้งหลายมีประมาณน้อย สมาทานศึกษาในสิกขาบททั้งหลายเถิด.
[๗๔] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าภิกษุจะพึงหวังว่า ขอเราพึงเป็นที่รัก เป็นที่ชอบใจ เป็นที่
เคารพ และเป็นผู้ควรยกย่องของเพื่อนพรหมจรรย์ทั้งหลายเถิดดังนี้ ภิกษุนั้น พึงกระทำให้บริ-
*บูรณ์ในศีล หมั่นประกอบธรรมเครื่องระงับจิตของตน ไม่ทำฌานให้เหินห่าง ประกอบด้วย
วิปัสสนา พอกพูนสุญญาคาร.
[๗๕] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าภิกษุจะพึงหวังว่า ขอเราพึงได้จีวร บิณฑบาต เสนาสนะ
และคิลานปัจจัยเภสัชบริขารเถิด ดังนี้ ภิกษุนั้น พึงกระทำให้บริบูรณ์ในศีล หมั่นประกอบธรรม
เครื่องระงับจิตของตน ไม่ทำฌานให้เหินห่าง ประกอบด้วยวิปัสสนา พอกพูนสุญญาคาร.
[๗๖] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าภิกษุจะพึงหวังว่า เราบริโภคจีวร บิณฑบาต เสนาสนะ
และคิลานปัจจัยเภสัชบริขารของเทวดาหรือมนุษย์เหล่าใด สักการะเหล่านั้นของเทวดาและมนุษย์
เหล่านั้นพึงมีผลใหญ่ มีอานิสงส์ใหญ่เถิด ดังนี้ ภิกษุนั้นพึงกระทำให้บริบูรณ์ในศีล หมั่นประกอบ
ธรรมเครื่องระงับจิตของตน ไม่ทำฌานให้เหินห่าง ประกอบด้วยวิปัสสนา พอกพูนสุญญาคาร.
[๗๗] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าภิกษุจะพึงหวังว่า ญาติและสาโลหิตของเราเหล่าใด ล่วงลับ
ทำกาละไปแล้ว มีจิตเลื่อมใส ระลึกถึงอยู่ ความระลึกถึงด้วยจิตอันเลื่อมใส ของญาติและ
สาโลหิตเหล่านั้น พึงมีผลใหญ่ มีอานิสงส์ใหญ่เถิด ดังนี้ ภิกษุนั้นพึงกระทำให้บริบูรณ์ในศีล
หมั่นประกอบธรรมเครื่องระงับจิตของตน ไม่ทำฌานให้เหินห่าง ประกอบด้วยวิปัสสนา พอกพูน
สุญญาคาร.
[๗๘] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าภิกษุจะพึงหวังว่า เราพึงเป็นผู้ข่มความไม่ยินดีและความ
ยินดีได้ อนึ่ง ความไม่ยินดีอย่าพึงครอบงำเราได้เลย เราพึงครอบงำย่ำยี ความไม่ยินดีอันเกิดขึ้น
แล้วได้อยู่เถิด ดังนี้ ภิกษุนั้นพึงเป็นผู้กระทำให้บริบูรณ์ในศีล หมั่นประกอบธรรมเครื่องระงับ
จิตของตน ไม่ทำฌานให้เหินห่าง ประกอบด้วยวิปัสสนา พอกพูนสุญญาคาร.
[๗๙] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าภิกษุพึงหวังว่า เราพึงเป็นผู้ข่มความกลัวและความขลาด
ได้ อนึ่ง ความกลัวและความขลาด อย่าพึงครอบงำเราได้เลย เราพึงครอบงำ ย่ำยี ความกลัว
และความขลาดที่เกิดขึ้นแล้วได้อยู่เถิด ดังนี้ ภิกษุนั้นพึงเป็นผู้กระทำให้บริบูรณ์ในศีล หมั่น
ประกอบธรรมเครื่องระงับจิตของตน ไม่ทำฌานให้เหินห่าง ประกอบด้วยวิปัสสนา พอกพูน
สุญญาคาร.
[๘๐] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าภิกษุจะพึงหวังว่า เราพึงเป็นผู้ได้ฌานทั้ง ๔ อันเกิดขึ้นเพราะ
จิตยิ่ง เป็นธรรมเครื่องอยู่เป็นสุขในทิฏฐธรรม ตามความปรารถนาพึงได้ไม่ยาก ไม่ลำบากเถิด
ดังนี้ ภิกษุนั้น พึงเป็นผู้กระทำให้บริบูรณ์ในศีล หมั่นประกอบธรรมเครื่องระงับจิตของตน ไม่
ทำฌานให้เหินห่าง ประกอบด้วยวิปัสสนา พอกพูนสุญญาคาร.
[๘๑] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าภิกษุจะพึงหวังว่า เราพึงถูกต้องด้วยกายซึ่งวิโมกข์อันก้าว-
*ล่วงรูปาวจรฌานแล้ว เป็นธรรมไม่มีรูปสงบระงับอยู่เถิด ดังนี้ ภิกษุนั้น พึงเป็นผู้กระทำให้บริบูรณ์
ในศีล หมั่นประกอบธรรมเครื่องระงับจิตของตน ไม่ทำฌานให้เหินห่าง ประกอบด้วยวิปัสสนา
พอกพูนสุญญาคาร.
[๘๒] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าภิกษุจะพึงหวังว่า เราพึงเป็นโสดาบันเพราะความสิ้นไป
แห่งสังโยชน์ ๓ พึงเป็นผู้มีอันไม่ตกต่ำเป็นธรรมดา เป็นผู้เที่ยงมีอันตรัสรู้เป็นเบื้องหน้าเถิด ดังนี้
ภิกษุนั้นพึงเป็นผู้กระทำให้บริบูรณ์ในศีล หมั่นประกอบธรรมเครื่องระงับจิตของตน ไม่ทำฌาน
ให้เหินห่าง ประกอบด้วยวิปัสสนา พอกพูนสุญญาคาร.
[๘๓] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าภิกษุจะพึงหวังว่า เราพึงเป็นพระสกทาคามี เพราะความ
สิ้นไปแห่งสังโยชน์ ๓ [และ] เพราะราคะ โทสะ โมหะ เป็นสภาพเบาบาง พึงมาสู่โลกนี้
เพียงครั้งเดียว แล้วพึงทำที่สุดทุกข์ได้เถิด ดังนี้ ภิกษุนั้นพึงเป็นผู้ทำให้บริบูรณ์ในศีล หมั่น
ประกอบธรรมเครื่องระงับจิตของตน ไม่ทำฌานให้เหินห่าง ประกอบด้วยวิปัสสนา พอกพูน
สุญญาคาร.
[๘๔] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าภิกษุจะพึงหวังว่า เราพึงเป็นอุปปาติกสัตว์ เพราะความ
สิ้นไปแห่งโอรัมภาคิยสังโยชน์ ๕ พึงปรินิพพานในพรหมโลกนั้น มีอันไม่กลับมาจากโลกนั้น
เป็นธรรมดาเถิด ดังนี้ ภิกษุนั้นพึงเป็นผู้กระทำให้บริบูรณ์ในศีล หมั่นประกอบธรรมเครื่อง
ระงับจิตของตน ไม่ทำฌานให้เหินห่าง ประกอบด้วยวิปัสสนา พอกพูนสุญญาคาร
[๘๕] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าภิกษุจะพึงหวังว่า เราพึงบรรลุอิทธิวิธีหลายประการ คือ
คนเดียวพึงเป็นหลายคนก็ได้ หลายคนพึงเป็นคนเดียวก็ได้ ทำให้ปรากฏก็ได้ ทำให้หายไปก็ได้
ทะลุฝากำแพง ภูเขาไปได้ไม่ติดขัด เหมือนไปในที่ว่างก็ได้ พึงผุดขึ้น ดำลง แม้ในแผ่นดิน
เหมือนในน้ำก็ได้ พึงเดินบนน้ำไม่แตกเหมือนเดินบนแผ่นดินก็ได้ เหาะไปในอากาศเหมือนนก
ก็ได้ ลูบคลำพระจันทร์พระอาทิตย์ ซึ่งมีฤทธิ์ มีอานุภาพมากด้วยฝ่ามือก็ได้ ใช้อำนาจทางกาย
ไปตลอดพรหมโลกก็ได้เถิด ดังนี้ ภิกษุนั้นพึงเป็นผู้กระทำให้บริบูรณ์ในศีล หมั่นประกอบ
ธรรมเครื่องระงับจิตของตน ไม่ทำฌานให้เหินห่าง ประกอบด้วยวิปัสสนา พอกพูนสุญญาคาร ๑
[๘๖] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าภิกษุจะพึงหวังว่า เราพึงได้ยินเสียงทั้ง ๒ ชนิด คือ
เสียงทิพย์และเสียงมนุษย์ ทั้งที่อยู่ไกลและใกล้ ด้วยทิพยโสตอันบริสุทธิ์ ล่วงโสตของมนุษย์
เถิด ดังนี้ ภิกษุนั้นพึงเป็นผู้กระทำให้บริบูรณ์ในศีล หมั่นประกอบธรรมเครื่องระงับจิตของตน
ไม่ทำฌานให้เหินห่าง ประกอบด้วยวิปัสสนา พอกพูนสุญญาคาร.
[๘๗] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าภิกษุจะพึงหวังว่า เราพึงกำหนดรู้ใจของสัตว์อื่น ของ
บุคคลอื่นด้วยใจ คือ จิตมีราคะ ก็รู้ว่าจิตมีราคะ หรือจิตปราศจากราคะ ก็รู้ว่าจิตปราศจากราคะ
จิตมีโทสะ ก็รู้ว่าจิตมีโทสะ หรือจิตปราศจากโทสะ ก็รู้ว่าจิตปราศจากโทสะ จิตมีโมหะ ก็รู้ว่า
จิตมีโมหะ หรือจิตปราศจากโมหะ ก็รู้ว่าจิตปราศจากโมหะ จิตหดหู่ ก็รู้ว่าจิตหดหู่ หรือจิต
ฟุ้งซ่าน ก็รู้ว่าจิตฟุ้งซ่าน จิตเป็นมหรคต ก็รู้ว่าจิตเป็นมหรคต หรือจิตไม่เป็นมหรคต ก็รู้ว่า
จิตไม่เป็นมหรคต จิตมีจิตอื่นยิ่งกว่า ก็รู้ว่าจิตมีจิตอื่นยิ่งกว่า หรือจิตไม่มีจิตอื่นยิ่งกว่า ก็รู้ว่า
จิตไม่มีจิตอื่นยิ่งกว่า จิตเป็นสมาธิ ก็รู้ว่าจิตเป็นสมาธิ หรือจิตไม่เป็นสมาธิ ก็รู้ว่าจิตไม่เป็นสมาธิ
จิตหลุดพ้น ก็รู้ว่าจิตหลุดพ้น หรือจิตไม่หลุดพ้น ก็รู้ว่าจิตไม่หลุดพ้นเถิด ดังนี้ ภิกษุนั้น
พึงเป็นผู้กระทำให้บริบูรณ์ในศีล หมั่นประกอบธรรมเครื่องระงับจิตของตน ไม่ทำฌานให้เหินห่าง
ประกอบด้วยวิปัสสนา พอกพูนสุญญาคาร
[๘๘] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าภิกษุจะพึงหวังว่า เราพึงระลึกชาติก่อนได้เป็นอันมาก คือ
พึงระลึกได้ชาติหนึ่งบ้าง สองชาติบ้าง สามชาติบ้าง สี่ชาติบ้าง ห้าชาติบ้าง สิบชาติบ้าง
ยี่สิบชาติบ้าง สามสิบชาติบ้าง สี่สิบชาติบ้าง ห้าสิบชาติบ้าง ร้อยชาติบ้าง พันชาติบ้าง
แสนชาติบ้าง ตลอดสังวัฏกัปเป็นอันมากบ้าง ตลอดวิวัฏกัปเป็นอันมากบ้าง ตลอดสังวัฏวิวัฏกัป
เป็นอันมากบ้างว่า ในภพโน้น เรามีชื่ออย่างนั้น มีโคตรอย่างนั้น มีผิวพรรณอย่างนั้น มีอาหาร
อย่างนั้น เสวยสุขเสวยทุกข์อย่างนั้นๆ มีกำหนดอายุเพียงเท่านั้น ครั้นจุติจากภพนั้นแล้ว
ได้ไปเกิดในภพโน้น แม้ในภพนั้น เราก็ได้มีชื่ออย่างนั้น มีโคตรอย่างนั้น มีผิวพรรณอย่างนั้น
มีอาหารอย่างนั้น เสวยสุขเสวยทุกข์อย่างนั้นๆ มีกำหนดอายุเพียงเท่านั้น ครั้นจุติจากภพ
นั้นแล้ว ได้มาเกิดในภพนี้ เราพึงระลึกถึงชาติก่อนได้เป็นอันมาก พร้อมทั้งอาการ
พร้อมทั้งอุเทศ ด้วยประการฉะนี้เถิด ดังนี้ ภิกษุนั้น พึงเป็นผู้กระทำให้บริบูรณ์ในศีล หมั่น-
*ประกอบธรรมเครื่องระงับจิตของตน ไม่ทำฌานให้เหินห่าง ประกอบด้วยวิปัสสนา พอกพูน
สุญญาคาร.
[๘๙] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าภิกษุจะพึงหวังว่า เราพึงเห็นหมู่สัตว์ที่กำลังจุติ กำลังอุปบัติ
เลว ประณีต มีผิวพรรณดี มีผิวพรรณทราม ได้ดี ตกยาก ด้วยทิพยจักษุอันบริสุทธิ์ ล่วงจักษุ
ของมนุษย์ พึงรู้ชัดซึ่งหมู่สัตว์ ผู้เป็นไปตามกรรมว่า สัตว์เหล่านี้ประกอบด้วยกายทุจริต วจี-
*ทุจริต มโนทุจริต ติเตียนพระอริยเจ้า เป็นมิจฉาทิฏฐิ ยึดถือการกระทำด้วยอำนาจมิจฉาทิฏฐิ
เมื่อตายไป เขาถึงเข้าอบาย ทุคติ วินิบาต นรก ส่วนสัตว์เหล่านี้ ประกอบด้วยกายสุจริต
วจีสุจริต มโนสุจริต ไม่ติเตียนพระอริยเจ้า เป็นสัมมาทิฏฐิ ยึดถือการกระทำด้วยอำนาจ
สัมมาทิฏฐิ เมื่อตายไป เขาเข้าถึงสุคติโลกสวรรค์ ดังนี้ เราพึงเห็นหมู่สัตว์ที่กำลังจุติ กำลัง
อุปบัติ เลว ประณีต มีผิวพรรณดี มีผิวพรรณทราม ได้ดี ตกยาก ด้วยทิพยจักษุอันบริสุทธิ์
ล่วงจักษุของมนุษย์ พึงรู้ชัดซึ่งหมู่สัตว์ผู้เป็นไปตามกรรมด้วยประการฉะนี้เถิด ดังนี้ ภิกษุนั้น
พึงเป็นผู้กระทำให้บริบูรณ์ในศีล หมั่นประกอบธรรมเครื่องระงับจิตของตน ไม่ทำฌานให้เหินห่าง
ประกอบด้วยวิปัสสนา พอกพูนสุญญาคาร.
[๙๐] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าภิกษุจะพึงหวังว่า เราพึงทำให้แจ้งซึ่งเจโตวิมุติ ปัญญาวิมุติ
อันหาอาสวะมิได้ เพราะอาสวะทั้งหลายสิ้นไป ด้วยปัญญาอันยิ่งเอง ในปัจจุบันเข้าถึงอยู่เถิด
ดังนี้ ภิกษุนั้นพึงเป็นผู้กระทำให้บริบูรณ์ในศีล หมั่นประกอบธรรมเครื่องระงับจิตของตนไม่ทำ
ฌานให้เหินห่าง ประกอบด้วยวิปัสสนา พอกพูนสุญญาคาร.
คำใด ที่เรากล่าวแล้วว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายจงเป็นผู้มีศีลอันถึงพร้อม มี
ปาติโมกข์อันถึงพร้อมแล้วอยู่เถิด เธอทั้งหลายจงเป็นผู้สำรวมด้วยความสำรวมในปาติโมกข์
ถึงพร้อมด้วยมรรยาทและโคจรอยู่เถิด เธอทั้งหลายจงเป็นผู้มีปกติเห็นภัยในโทษเพียงเล็กน้อย
สมาทานศึกษาในสิกขาบททั้งหลายเถิด ดังนี้ คำนั้น อันเราอาศัยอำนาจประโยชน์นี้ จึงได้
กล่าวแล้ว ฉะนี้แล.
พระผู้มีพระภาคได้ตรัสพระพุทธพจน์นี้แล้ว ภิกษุเหล่านั้นมีใจชื่นชมยินดีภาษิตของ
พระผู้มีพระภาค ฉะนี้แล.
Click to expand...

ทำไมผมเน้นคำว่า "พึงหวัง" อันนี้ ก็เพื่อขมวดมาที่คำว่า มโนยิทธิ สำเร็จด้วยใจ
( หวังอะไรได้บ้าง ก็ แหม นะ ย้อนกลับไปอดทนอ่านดูสักหน่อยก็ได้ )

ทำไมผมเน้นคำว่า "สุญญาคาร" อันนี้ ก็เพื่อขมวดปมมาที่คำว่า "สุดท้ายกูไม่เอาอะไร
ทั้งนั้นโว้ย (อันนี้ไม่รู้จำคำครูผิดหรือเปล่านะ เคยฟังๆมาแบบนี้) "

ต่อ007 · 19 กันยายน 2010

ขอบพระคุณที่ช่วยให้คำแนะนำครับ

ขอบคุณมากครับ ก็คือถ้าไม่มีของเดิมเรื่องมโนมยิทธิ ถ้าจะเริ่มตั้งชาตินี้ไปจะทันไหมครับ

Phanudet · 19 กันยายน 2010

tor trimit said: ↑

ขอบคุณมากครับ ก็คือถ้าไม่มีของเดิมเรื่องมโนมยิทธิ ถ้าจะเริ่มตั้งชาตินี้ไปจะทันไหมครับ
Click to expand...

ถ้าคุณมีใจที่จะปฏิบัติ...คุณไม่ต้องไปถามมากให้มากเรื่อง.....ไปเลยครับ....ไปปฏิบัติเลย.....ว่ามันจะทำได้หรือไม่ได้....ให้รู้เห็นกัน.....

ไม่เข้าถ้ำเสือมันจะได้ลูกเสือเหรอ.....มัวกล้าๆกลัวๆอยู่นั่น...

รู้รู้ไป · 19 กันยายน 2010

tor trimit said: ↑

ขอบคุณมากครับ ก็คือถ้าไม่มีของเดิมเรื่องมโนมยิทธิ ถ้าจะเริ่มตั้งชาตินี้ไปจะทันไหมครับ
Click to expand...

ถ้าเริ่มมีทัน ไม่เริ่มไม่มีทัน
เริ่มดีกว่าไม่มีเริ่มเลย ถ้าจะเอาทัน
สาธุครับ

ฟางว่าน · 19 กันยายน 2010

การไปนิพพาน

ถึงคุณต่อ ตริมิตร การไปนิพพาน หรือบรรลุธรรมนับตั้งแต่ขั้นพระโสดาบันขึ้นไปเลย อย่างหนึ่งที่ผมอยากจะแนะนำก็คือ การดำริออกจากกาม เริ่มลงมือลด ละ เลิก และเอาออกให้หมด เอาออกให้หมดหมายความว่าไม่ดำริถึงเลยและพ้นจากการเสพกามเลย นี้แหละคือทางนิพพาน ในสมัยพุทธกาล พระพุทธเจ้าเคยตรัสสอนพระภิกษุเกี่ยวกับสตรีที่เป็นข้าศึกของพรหมจรรย์ว่า อย่าดู อย่าแล อย่าเห็นเป็นการดี ในโลกยุคปัจจุบัน คุณต่อเองก็ต้องละให้ได้ทั้งหญิงทั้งชาย สัตว์ และสิ่งของ เป็นต้น พยายามหักห้ามใจ เลิกเสพเป็นลำดับลำดาไป คือมีดำริออกจากกาม.....

อวตาร. · 20 กันยายน 2010

tor trimit said: ↑

ขอบคุณมากครับ ก็คือถ้าไม่มีของเดิมเรื่องมโนมยิทธิ ถ้าจะเริ่มตั้งชาตินี้ไปจะทันไหมครับ
Click to expand...

เริ่มชาตินี้ก็ทันอีกแสนชาติข้างหน้าเป็นอย่างน้อย

ป.ล.แล้วเราๆจะรู้ได้ยังไงว่าเราๆทำมากี่ชาติแล้ว คุณ....อาจจะทำมาเกินแสนชาติแล้วก็ได้ใครจะรู้

Bull_psi · 20 กันยายน 2010

อดีตผ่านไปแล้วแม้วินาทีเดียว เช่น หลับในที่ความเร็ว120km/hr หลับใน1 วินาที
เป็นระยะทาง 120*1000ม./3600 วินาที = 33.33เมตร ลงข้างทางไปแล้ว

อดีตแก้ไขอะไรไม่ได้ เราต้องอยู่กับปัจจุบันให้ดีที่สุด จะเป็นเหตุให้อนาคตในวันหน้าไปเอง
"หนทางหมื่นลี้ก็เริ่มจากก้าวแรกมิใช่หรือ"

เริ่มจากนั่งสมาธิว่างจากภาระหน้าที่แล้วนั่งเลย

ฮุโต๋ · 20 กันยายน 2010

การกลับคืนสู่พระนิพพาน ก็มีเป็นขั้นเป็นตอนเหมือนกัน ไม่แยกว่า เป็นพระ นักบวช หรือปุถุชน ก็คือ การปฏิบัติตามคำสั่งคำสอนของพระพุทธเจ้าเช่นเดียวกัน ศีล สมาธิ ปัญญา และมรรคมีองค์แปด
เจริญในธรรม

เป็ดเซ็ง · 20 กันยายน 2010

คุณ tor trimit

กราบเรียนถามท่านผู้รู้นะครับ ว่าการบรรลุนิพพาน ของปุถุชนธรรมดานั้นเราต้องบรรลุ เป็นขั้นตอนเหมือน พระสงฆ์เริ่มจากบรรลุ โสดาบัน และเป็นพระสกิทาคามี จนถึงอรหันต์ไหมครับ

ถ้าอ่านในพระสูตร และเชื่อพระธรรมคำสั่งสอน .. จะรู้ว่า ไม่จำเป็น .. เพราะบางท่านแค่ ฟังธรรม ก็บรรลุพระอรหันต์ เลยก็มี

หรือว่าการปฏิบัติมโนมยิทธิเป็นทางลัดไปสู่นิพพานเลยโดยไม่ต้องบรรลุโสดาบันครับ มันแตกต่างกันอย่างไร

ผู้ที่จะไปนิพพานได้ ต้องเป็นพระอรหันต์ อย่างเดียว ( หมายถึงละขันธ์ ๕ แล้ว ) และการปฏิบัติเพื่อเป็น พระอรหันต์ ไม่ว่าจะเป็นวิธีใดก็ตาม ก็ต้องละสังโยชน์ ทั้ง ๑๐ ให้ได้ โดยมีมรรค ๘ เป็นเครื่องมือ ( ตามคำสอนนะ )

และถ้าเริ่มฝึกเราจำเป็นต้องมีของเดิมจากชาติก่อนๆๆไหมครับ

ไม่จำเป็น ครับ .. ถ้าสิ่งใด มนุษย์ทำไม่ได้ พระพุทธเจ้าไม่สอน
ถ้าเราคิดจะปฏิบัติ หรือมีใจ ในการปฏิบัติ โดยไม่มีใครบังคับ ก็ได้ชื่อว่า สร้างสมมาดีแล้ว ..

อวตาร. · 20 กันยายน 2010

พระอัครสาวก ต้องบำเพ็ญบารมี 1 อสงไขย
พระเอตทัคคะ ต้องบำเพ็ญบารมี 100000 กัปป์
ส่วนคนทั่วๆไปคงไม่ใช้เวลาแค่ ชาติเดียวเป็นแน่แท้

เข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน

สอบถามข้อสงสัยเรื่องนิพพาน

ต่อ007 Active Member

Phanudet เป็นที่รู้จักกันดี

อวตาร. เป็นที่รู้จักกันดี

krit59 เป็นที่รู้จักกันดี

งูขาว เป็นที่รู้จักกันดี

เอกวีร์ เป็นที่รู้จักกันดี

ต่อ007 Active Member

Phanudet เป็นที่รู้จักกันดี

รู้รู้ไป เป็นที่รู้จักกันดี

ฟางว่าน เป็นที่รู้จักกันดี

อวตาร. เป็นที่รู้จักกันดี

Bull_psi เป็นที่รู้จักกันดี

ฮุโต๋ เป็นที่รู้จักกันดี

เป็ดเซ็ง เป็นที่รู้จักกันดี

อวตาร. เป็นที่รู้จักกันดี

แชร์หน้านี้

แชร์หน้านี้

เข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน

สอบถามข้อสงสัยเรื่องนิพพาน

แชร์หน้านี้

การค้นหาที่มีประโยชน์

ติดต่อเรา