"สดชื่นกับชีวิต"แง่คิดเพื่อชีวิตงาม

"สดชื่นกับชีวิต" เป็นข้อคิดที่ส่งเสริมกำลังใจ และให้สติ แก่ผู้อ่านได้เป็นอย่างดี​

วาจาสุภาษิตแม้เพียงคำเดียว ย่อมเป็นประโยชน์ และมีค่ามากกว่าคำพูด ตั้งหมื่นคำพันคำที่หาสาระมิได้
เชื่อว่า ถ้อยธรรมสุภาษิต มากมายนี้ จะเป็นเพื่อนคู่ใจที่ดี ในยามที่หมองเศร้า ท้อแท้ และสับสน

​

พระธรรมเป็นดั่งน้ำทิพย์ ช่วยชุบชีวิตจิตใจผู้คน

มาสดชื่นกับชีวิต กับถ้อยธรรมสุภาษิตกันนะคะ

แม้ไม่กวักมือเรียก
ความสุขก็มาหาเอง
ถ้าได้อดทน
ขยันทำแต่ความดี

คนฉลาดจะจดจำอดีต
เพื่อเป็นบทเรียนไว้สอนใจ
คนโง่จะจดจำอดีต
เพื่อตอกย้ำให้เจ็บปวด​

หากครั้งนี้ล้มเหลว
ครั้งต่อ ๆไปต้องสำเร็จ
เพราะความสำเร็จ
มักมาหลังความล้มเหลวเสมอ

มีดีอวด แล้วอวดดี ไม่ดี
ไม่มีดีอวด แล้วยังอวดดี ยิ่งไม่ดี
มีดีอวด แล้วไม่อวดดี นี่ซิดี​

"โชคดี" หรือ "โชคร้าย"
เหมือนแขกมาเยียมเยียน
เขาไม่ได้มาอยู่กับเราตลอดไป
เขามาแล้วก็จากไป
หรืออาจจะมาใหม่อีก
ต้อนรับเขาให้ดี ๆก็แล้วกัน

เราควรขอบคุณ
คนที่บอกว่าเราผิด
เพราะเราจะได้สำรวจตัวเอง
ถ้าเราผิดจริง
จะได้แก้ไขต่อไป​

พูดเพราะมีเรื่องที่จะพูด
ดีกว่าพูดทั้งที่ไท่ทีอะไรจะพูด

ความคิดก็คล้ายมีดคม
ถ้าไม่ระวัง
บางทีความคิดก็บาดเจ้าของ​

ใจร้อน แก่เร็ว อายุสั้น
ใจเย็น แก่ช้า อายุยืน

ไม่ว่าวันไหน ๆ
ก็เป็นมงคล ถ้าทำความดี
ไม่ว่าวันไหน ๆ
ก็อัปมงคล ถ้าทำความชั่ว​

​

คนโง่คิดว่า
จะใช้ชีวิตอย่างไร ให้สนุกที่สุด
คนฉลาดคิดว่า
จะใช้ชีวิตอย่างไร ให้เกิดประโยชน์ที่สุด

ความยากจน ไม่ใช่สิ่งชั่วร้าย
ความขี้เกียจต่างหาก
เป็นสิ่งชั่วร้าย​

คนโกรธ
ตกนรกทันที
ไม่ต้องรอชาติหน้า

เจ็บใจ ก็เป็นทุกข์
เสียใจ ก็เป็นทุกข์
น้อยใจ ก็เป็นทุกข์
จะเจ็บใจ เสียใจ น้อยใจ ไปทำไม ?​

หญ้าแพรกบอบบาง
ยังไม่เคยเฉาตายเมื่อถูกเหยียบย่ำ
คนแข็งแกร่งยิ่งใหญ่กว่าหญ้าแพรก
จะไปกลัวอะไรกับการถูกเหยียบย่ำ

อย่ากังวลกับเรื่องใหญ่
อย่าขัดใจกับเรื่องเล็ก​

เรื่องสุขทุกข์ของเราในวันนี้
มีไม่ถึงร้อยปีหรอกนะ

ความมืดช่วยให้เห็นดาวบนฟ้า
อุปสรรคช่วยให้ชีวิตแข็งแกร่ง
ความแก่ช่วยให้เห็นความเสื่อมของสังขาร
ความตายช่วยให้ไปสู่สุคติ
ถ้าเราได้สะสมความดีไว้มากแล้ว​

ทำเป็นรวย มักจน
ทำเป็นจน มักรวย

อิจฉาเขา เราทุกข์
โกรธเกลียดเขา เราทุกข์
พยาบาทเขา เราทุกข์​

พลอยยินดีกับเขา เราสุข
เมตตาเขา เราสุข
ให้อภัยเขา เราสุข​

ขี้เกียจจะได้ยาก
ลำบากจะได้ดี

ความไม่อิ่มในความรู้
คือการก้าวไปสู่ความเป็นปราชญ์​

ให้อภัยเขาไปเถิด
ไม่ต้องให้เขามาขอโทษ

ความแก่ไม่เคยหยุดพัก
ความตายไม่เคยยกเว้น
อย่าให้ความแก่ล่วงไป
อย่าให้ความตายมาพราก
โดยไม่ได้ทำความดีอะไรเลย​

​

รู้จักพระ "อะระหัง"
ตอนเป็น ๆดีกว่า
รอให้พระมาบอกตอนตาย

ถ้าทำตามความอยาก
ความอยากจะได้ใจ
ถ้าไม่ทำตามความอยาก
ความอยากจะหายไป​

ดินแยกแตกระแหง
เมื่อยามแล้งเพราะขาดฝน
เปรียบไปเช่นใจคน
เมื่อขาดธรรมนำชีวี

การแก้แค้นต้องลงทุน
แต่ขาดทุน
การให้อภัยไม่ต้องลงทุน
แต่ได้กำไร​

เพียงคิดช่วยเขา
ใจเราก็สุขแล้ว
เพียงคิดเบียดเบียนเขา
ใจเราก็ทุกข์แล้ว

อย่าโกรธคนอื่น
แต่จงโกรธตัวเอง
ที่ชอบโกรธคนอื่น​

ชนะคนอื่น
แต่แพ้ตัวเอง
จะนับว่าเก่งได้อย่างไร

ความแก่
เราได้มาฟรี ๆ
แต่ความดี
เราต้องทำ​

ลืมอะไร ก็ไม่น่ากลัว เท่าลืมตัว
หลงอะไร ก็ไม่น่ากลัว เท่าหลงตัว

ยิ่งหยุด ยิ่งไกล
ยิ่งไป ยิ่งใกล้
นี่คือคำขวัญ
สำหรับผู้เดินทางไปสู่ความสำเร็จ
​

ยิ่งไร้เมตตา
ยิ่งเหมือนเรียกหาศัตรู

ความสุข
อาจทำให้ลุ่มหลง
ความทุกข์
ทำให้รู้จักชีวิต
จึงควรขอบคุณความทุกข์บ้าง​

ร้อนกาย
ระวังอย่าร้อนใจ
ร้อนกายไม่เป็นไร
ร้นใจจะทุกข์หนัก

ความอดทน เป็นความทุกข์
แต่ผลของความอดทน เป็นความสุข​

เชื่อไหม
ความทุกข์ กลัวรอยยิ้ม
เพียงเรายิ้มน้อย ๆ
ความทุกข์ก็หนีไปแล้ว ลองยิ้มดูซิ

คนที่ไม่เคยผิดพลาด
ไม่มีโอกาสได้เรียนรู้
คนที่ไม่เคยสู้
จะมีชีวิตอยู่อย่างอ่อนแอ​

ทำตัวให้สบาย
ทำใจให้สบาย
ยังจะมีอะไรอีก
ที่ชีวิตต้องการ

หิวหรืออิ่ม ยิ้มได้ ไม่แตกต่าง
ถ้าปล่อยวาง ยึดมั่น นั้นลงได้
เรื่องได้เสีย สุขทุกข์ คลุกเคล้าไป
ไม่ว่าใคร ย่อมเป็น "เช่นนั้นเอง"​

บางครั้ง
หนังสือเล่มโต
คำพูดมากคำ
อาจช่วยอะไรไม่ได้มาก
แต่หนังสือเล่มน้อย
คำพูดไม่กี่คำ
อาจช่วยให้เกิดปัญญา
แก้ปัญหาชีวิตได้

สายลม สายฝน
แสงแดด แสงจันทร์
หาดสีขาว ทะเลสีคราม
ขุนเขา แมกไม้
สายน้ำ ลำธาร
ต้นหญ้า บุปผชาติ
เสียงจักจั่นเรไร
เสียงนกร้องเพลง
เหล่านี้.....โลกมีไว้ให้ทุกคน
เพื่อดื่มด่ำสดชื่น
กับโลกสดใสใบนี้
มาเถอะ มาสดชื่นกับโลก
มาเถอะ มาสดชื่นกับชีวิต​

​

คัดลอกบางส่วนมาจาก หนังสือ สดชื่นกับชีวิต
โดย คุณสุธา ธรรมชาติ

ขอขอบคุณที่มาค่ะ

 

มีแง่คิดที่ดี ๆ มีประโยชน์ ในการดำเนินชีวิตค่ะ

 

ขอบคุณ ครับ

 

satu satu
....................................

 

ขอบคุณค่ะ ข้อคิดที่ดีๆ

 

พูดน้อย ซึ้งใจ ได้ใจความ

ดีมาก ๆ

 

ขอบคุณสำหรับข้อคิดที่ดีงามเหล่านี้ค่ะ

 

พระสัทธัมมโชติกะ ธัมมาจริยะ รจนา​

เปรตที่รับส่วนบุญได้​

ในบรรดาเปรตทั้งหลายที่กล่าวมาทั้งสิ้นมี ๑๒ จำพวกบ้าง ๔ จำพวกบ้าง ๒๑ จำพวกบ้าง ฉะนั้นเปรตทั้งหมดนี้ เปรตที่มีโอกาสจะได้รับส่วนบุญจากญาติอุทิศให้ก็มีแต่ปรทัตตุปชีวิกเปรตจำพวกเดียวเท่านั้นส่วนเปรตอื่นๆ ที่นอกจากนี้ไม่สามารถจะรับส่วนบุญที่ญาติอุทิศไปให้ได้ เพราะเหตุว่าเปรตเหล่านี้อยู่ห่างไกลจากหมู่มนุษย์มากแต่สำหรับเปรตปรทัตตุปชีวิกเปรตนั้นเป็นเปรตที่เกิดในบริเวณบ้าน เช่นคนบางคนถูกฆ่าตายโดยปัจจุบัน หรือผู้ที่ตายธรรมดาก็ตาม แต่มีความห่วงใยอาลัยก็เกิดเป็นเปรตอยู่ในบริเวณบ้านนั้นนั่นเอง และปรากฏตนให้บรรดาญาติหรือบุคคลอื่นๆ เห็นได้ตามที่ชาวบ้านเขานิยมพูดกันว่าผีหรือเปรต ผีหรือเปรตเหล่านี้ก็ได้แก่ปรทัตตุปชีวิกเปรตนั้นเอง แต่ถึงแม้ว่าเปรตปรทัตตุปชีวิกเปรตจะเป็นเปรตที่เกิดอยู่ในบริเวณบ้านทั้งหลายได้ก็ตาม แต่ถ้าไม่รู้ว่าเขาแผ่ส่วนบุญให้ก็ไม่สามารถจะรับส่วนบุญนั้นได้เหมือนกัน ทั้งนี้ก็เพราะว่าถ้าไม่รู้แล้วก็ไม่สามารถจะอนุโมทนาว่าสาธุๆ เมื่อไม่สามารถจะอนุโมทนาว่าสาธุๆ ก็เป็นอันว่าไม่ได้รับส่วนบุญที่ญาติอุทิศมาให้ เพราะเป็นธรรมดาของเปรตทั้งหลายที่จะต้องเป็นเช่นนั้น ฉะนั้น ปรทัตตุปชีวิกเปรตจำพวกนี้ ก็ไม่เป็นการแน่นอนทีเดียวว่าจะได้รับส่วนบุญจากญาติที่อุทิศให้เสมอไป​

เรื่องสัตว์ที่ตายไปแล้วรับส่วนบุญไม่ได้​

บรรดาสัตว์ทั้งหลายที่ล่วงลับไปแล้ว ต่างก็ไปเกิดอยู่ในนรกบ้าง เป็นสัตว์เดรัจฉานบ้าง เป็นเปรตที่อยู่ห่างไกลจากมนุษย์บ้าง เป็นเทวดาบ้าง เป็นพรหมบ้าง ส่วนญาติทั้งหลายที่อยู่ภายหลังต่างก็ชวนกันทำบุญอุทิศให้แก่บุคคลเหล่านั้นเสมอๆ ก็ตามก็ไม่สำเร็จประโยชน์อันใดแก่บุคคลที่ได้ถือกำเหนิดในที่ต่างๆ เช่นนั้นได้แต่คงเป็นประโยชน์แก่ผู้ที่อุทิศให้เท่านั้น เช่นญาติคนหนึ่งของเราถึงแก่ความตายและเกิดเป็นสุนัขอยู่ในบ้าน ถึงแม้ว่าจะทำบุญอุทิศให้ก็จริง แต่บุญนั้นไม่สามารถสำเร็จประโยชน์อะไรแก่สุนัขนั้นได้ ถึงแม้เป็นเทวดาและเป็นพรหมก็เหมือนกัน เพียงแต่รู้ว่าญาติของตนทำบุญอุทิศส่วนกุศลมาให้เท่านั้น บุญนั้นไม่สำเร็จประโยชน์แก่เทวดาและพรหมทั้งหลายเลย
ส่วนผู้ที่ทำบุญอุทิศให้แก่ญาติที่ล่วงลับไปแล้ว ถึงแม้ว่าญาติจะไม่ได้รับส่วนบุญอุทิศไปให้ บุญที่ผู้กระทำได้อุทิศไปให้กระทำนั้นก็ไม่สูญหายไปไหน คงเป็นบุญติดตัวอยู่แก่ผู้กระทำเสมอ ทั้งในชาตินี้และชาติหน้าต่อไป ฉะนั้นเมื่อเวลาทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้แก่ผู้ตายไปแล้ว ผู้ทำควรเว้นจากการสนุกสนานเฮฮา เช่น มีการเลี้ยงเหล้ากันในขณะนั้นหรือมีมโหรสพ คือการเล่นต่างๆเสีย จะเป็นที่บ้านหรือวัดก็ตาม ผู้ทำบุญควรสมาทานศีลเสียก่อนให้ใจสงบและต้องเจริญมรณานุสสติ อสุภะ หรือ อนิจจะ ทุกขะ อนัตตาด้วย เพื่อให้กุศลจิตเกิดขึ้น การทำบุญตามที่กล่าวมานี้ผู้ทำก็ได้อานิสงส์มาก คือได้บุญเต็มร้อยเปอร์เซนต์ และผู้ที่ตายไปแล้ว ถ้าอนุโมทนาก็ได้รับส่วนบุญนั้นเต็มร้อยเปอร์เซนต์เช่นเดียวกับผู้ทำ
ถ้าหากผู้ทำบุญไม่ได้ทำตามที่ได้กล่าวมาแล้วนี้ มัวแต่มีการสนุกสนานต่างๆ นานาแล้ว จิตใจขณะนั้นก็ไม่สงบกุศลก็เกิดน้อย ฉะนั้นการทำบุญเจือด้วยสนุกสนานเช่นนั้น ผู้ทำบุญย่อมได้อานิสงส์เล็กน้อย ไม่สามารถได้บุญเต็มที่ ฝ่ายผู้ที่ได้รับส่วนบุญที่ญาติแผ่ไปให้ก็คงได้รับไม่เต็มที่เช่นเดียวกัน คือกุศลที่เกิดขึ้นในสันดาลของผู้ทำมีเพียง ๑ เปอร์เซนต์แต่อกุศลมี๙เปอร์เซนต์ ถ้าหากผู้ทำบุญบังเอิญตายในขณะนั้นเข้า ก็จะต้องไปเกิดในอบายภูมิภูมิใดภูมิหนึ่งและไม่ควรคิดว่าจะเป็นเทวดาและมนุษย์ได้
อนึ่ง บุญใดที่บุคคลใดได้กระทำแล้วในชาติปัจจุบันนี้ และได้อุทิศส่วนบุญนั้นให้แก่ท่านผู้เป็นบิดา มารดา ครูอาจารย์ บุตร ภรรยา สามี มิตรสหายที่ได้ล่วงลับไปแล้วในชาติปัจจุบัน พร้อมกับท่านที่เคยเป็นบิดา มารดา ครูอาจารย์ บุตร ภรรยา สามี มิตรสหายในอดีตชาติที่ล่วงลับไปแล้ว แม้บุญนั้นก็สำเร็จประโยชน์ให้ท่านเหล่านั้นได้รับผลบุญที่อุทิศให้นั้นโดยสมบูรณ์ เช่นเดียวกันกับท่านที่ได้เป็นบิดามารดาในชาติปัจจุบันนี้ อนึ่ง อายุของเปรตไม่แน่นอน แล้วแต่กรรม​

ปรมัตถโชติกะ มหาอภิธัมมัตถสังคหฎีกา
อภิธรรมโชติกะวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย​

 

ขอบพระคุณ คุณลุงหมานนะคะ
ที่นำเรื่องดี ๆมาแบ่งปันค่ะ
กราบ อนุโมทนา สาธุค่ะ​

 

ตาบอด-ตาดี ของท่านพุทธทาส
หมู่นกจ้อง มองเท่าไร ไม่เห็นฟ้า
ถึงฝูงปลา ก็ไม่เห็น น้ำเย็นใส
ไส้เดือนมอง ไม่เห็นดิน ที่กินไป
หนอนก็ไม่ มองเห็นคูถ ที่ดูดกิน:
คนทั่วไป ก็ไม่ มองเห็นโลก
ต้องทุกข์โศก หงุดหงิด อยู่นิจสิน
ส่วนชาวพุทธ์ ประยุกต์ธรรม ตามระบิล
เห็นหมดสิ้น ทุกสิ่ง ตามจริงเอยฯ

 

ดินสอกับยางลบ

<DD>มีดินสอที่เขียนอย่างไรก็ไม่มีวันหมดอยู่แท่งหนึ่ง <DD>มียางลบที่ลบอย่างไรก็ไม่มีวันหมดอยู่ก้อนหนึ่ง

<DD>ดินสอแท่งนั้นเป็นเพื่อนกับยางลบก้อนนั้น ทั้งคู่ไปไหนมาไหนด้วยกันทำอะไรด้วยกัน <DD>หน้าที่ของดินสอก็คือเขียน มันจึงเขียนทุกที่ทุกอย่างเสมอตลอดเวลาที่อยู่กับยางลบ <DD>หน้าที่ของยางลบก็คือลบ มันจึงลบทุกอย่างที่ดินสอเขียนทุกที่ทุกเวลา

<DD>เวลาผ่านไปนานหลายสิบปี ทุกอย่างก็ยังดำเนินเหมือนเดิมเรื่อยมา จนกระทั่ง <DD>ดินสอเอ่ยกับยางลบว่า "เรากับนายคงอยู่ด้วยกันไม่ได้แล้ว" <DD>ยางลบจึงถามว่า "ทำไมล่ะ" <DD>ดินสอจึงตอบกลับไปว่า "ก็เราเขียนนายลบแล้วมันก็ไม่เหลืออะไรเลย" <DD>ยางลบจึงเถียงว่า "เราทำตามหน้าที่ของเราเราไม่ผิด" <DD>ทั้งคู่จึงแยกทางกัน

<DD>ดินสอพอแยกทางกับยางลบมันก็ดีใจที่สามารถเขียนอะไรได้ตามใจมัน แต่พอเวลาผ่านไปมันเริ่มเขียนผิด <DD>ข้อความที่สวยๆที่มันเคยเขียนได้ก็สกปรก มีแต่รอยขีดทิ้งเต็มไปหมด มันคิดถึงยางลบจับใจ

<DD>ฝ่ายยางลบพอแยกทางกับดินสอมันก็ดีใจที่ตัวมันไม่ต้องเปื้อนอีกต่อไป พอเวลาผ่านไปมันกลับใช้ชีวิตอย่างไร้ค่า <DD>เพราะไม่มีอะไรให้ลบ มันคิดถึงดินสอจับใจ

<DD>ทั้งคู่จึงกลับมาอยู่ด้วยกันใหม่คราวนี้ดินสอเขียนน้อยลงเขียนแต่สิ่งทีดี ส่วนยางลบก็ลบเฉพาะที่ดินสอเขียนผิดเท่านั้น

<DD>ถ้าเปรียบการเขียนเป็นการจำ ดินสอในตอนแรกก็จำทุกเรื่องทั้งดีและไม่ดี <DD>แต่พอเวลาเปลี่ยนไปมันก็หัดเลือกจำแต่ สิ่งดีๆเท่านั้น <DD>ส่วนการลบเปรียบเหมือนการลืม ยางลบในตอนแรกก็ลืมทุกอย่าง ทั้งดีและไม่ดี แต่ทุกครั้งที่ลืมตัวมันก็จะสกปรก <DD>แต่ตอนหลังมันเลือกลืมแต่เรื่องไม่ดี หรือคือการให้อภัยนั่นเอง

</DD>ฉะนั้นการเปรียบการเดินทางของทั้งคู่ดุจมิตรภาพ คือ การจำแต่สิ่งดีๆและลืมในสิ่งที่อาจผิดพลาดบ้าง


<CENTER></CENTER>
ขอบคุณ ที่มา http://www.watpon.com/life/2.htm

 

บัว ๔ เหล่า ​

เมื่อครั้งที่พระพุทธเจ้าได้ทรงตรัสรู้แล้ว แต่เนื่องจากพระธรรมที่พระองค์ทรงบรรลุนั้นมีความละเอียดอ่อน สุขุมคัมภีรภาพ ยากต่อบุคคลจะรู้ เข้าใจและปฏิบัติได้ ทรงเกิดความท้อพระทัยว่าจะไม่แสดงธรรมโปรดมหาชน ต่อมาท่านได้ทรงพิจารณาอย่างลึกซึ้ง แล้วทรงเห็นว่าบุคคลในโลกนี้มีหลายจำพวก บางพวกสอนได้ บางพวกสอนไม่ได้ เปรียบเสมือนบัว ๔ เหล่า ดังนั้นแล้วจึงดำริที่จะแสดงธรรมเพื่อมวลมนุษยชาติต่อไป
บัว ๔ เหล่า ได้แก่​

​

๑. อุคฆฏิตัญญู พวกที่มีสติปัญญาฉลาดเฉลียว เป็นสัมมาทิฏฐิ เมื่อได้ฟังธรรมก็สามารถรู้ และเข้าใจในเวลาอันรวดเร็ว เปรียบเสมือนดอกบัวที่อยู่พ้นน้ำ เมื่อต้องแสงอาทิตย์ก็เบ่งบานทันที <O

๒. วิปจิตัญญู พวกที่มีสติปัญญาปานกลาง เป็นสัมมาทิฏฐิ เมื่อได้ฟังธรรมแล้วพิจารณาตามและได้รับการอบรมฝึกฝนเพิ่มเติม จะสามารถรู้และเข้าใจได้ในเวลาอันไม่ช้า เปรียบเสมือนดอกบัวที่อยู่ปริ่มน้ำซึ่งจะบานในวันถัดไป <O

๓. เนยยะ พวกที่มีสติปัญญาน้อย แต่เป็นสัมมาทิฏฐิ เมื่อได้ฟังธรรมแล้วพิจารณาตามและได้รับการอบรมฝึกฝนเพิ่มอยู่เสมอ มีความขยันหมั่นเพียรไม่ย่อท้อ มีสติมั่นประกอยด้วยศรัทธา ปสาทะ ในที่สุดก็สามารถรู้และเข้าใจได้ในวันหนึ่งข้างหน้า เปรียบเสมือนดอกบัวที่อยู่ใต้น้ำ ซึ่งจะค่อยๆ โผล่ขึ้นเบ่งบานได้ในวันหนึ่ง <O

๔. ปทปรมะ พวกที่ไร้สติปัญญา และยังเป็นมิจฉาทิฏฐิ แม้ได้ฟังธรรมก็ไม่อาจเข้าใจความหมายหรือรู้ตามได้ ทั้งยังขาดศรัทธาปสาทะ ไร้ซึ่งความเพียร เปรียบเสมือนดอกบัวที่จมอยู่กับโคลนตม ยังแต่จะตกเป็นอาหารของเต่าปลา ไม่มีโอกาสโผล่ขึ้นพ้นน้ำเพื่อเบ่งบาน <O​

 

กราบ ขอบพระคุณ

กราบ อนุโมทนา สาธุ...เจ้าค่ะ​

 

ผู้รู้จักดี จะทำดีแบบไม่นับดี
ผู้รู้จักศีล จะนับถือศีลแบบไม่นับข้อศีล
ผู้รู้จักสมาธิ จะปฏิบัติตนแบบไม่อยากได้สมาธิ
ผู้รู้จักปัญญา จะปฏิบัติตนเหมือนคนไม่มีปัญญา​

<!-- google_ad_section_end -->

 

ชีวิตที่ไม่เคยมีปัญหา เป็นชีวิตที่อ่อนแอ
ชีวิตที่มีปัญหา เป็นชีวิตที่แข็งแกร่ง

ปัญหาของชีวิตมีประโยชน์
ทำให้เราได้ฝึกแก้ปัญหา
และมีชีวิตที่แข็งแกร่ง​

 

ข้อคิดดีๆ จากธรรมะประจำวัน

อย่ายุ่งกับเรื่องของคนอื่น ภาวนามากๆ ดูตัวเองมากๆ
หลวงพ่อ (พระโพธิญาณเถร) บอกว่า
"ธรรมดาเราดูแต่คนอื่น 90 % ดูตัวเองแค่ 10 %"
คือคอยดูแต่ความผิดของคนอื่น เพ่งโทษคนอื่น คิดแต่จะแก้ไขคนอื่น

กลับเสียใหม่นะ ดูคนอื่นเหลือไว้ 10 %
ดูเพื่อศึกษาว่า เมื่อเขาทำอย่างนั้น คนอื่นจะรู้สึกอย่างไร
เพื่อเอามาสอนตัวเองนั่นแหละ
ดูตัวเอง พิจารณาตัวเอง 90 % จึงเรียกว่าปฏิบัติธรรมอยู่

ธรรมชาติของจิตใจมันเข้าข้างตัวเอง
โบราณพูดว่า เรามักจะเห็น ความผิดของคนอื่นเท่าภูเขา ความผิดของตนเองเท่ารูเข็ม
มันเป็นความจริงอย่างนั้นด้วย เราจึงต้องระวังความรู้สึกนึกคิดของตัวเองให้มากๆ

เห็นความผิดของคนอื่น ให้หารด้วย 10
เห็นความผิดตัวเอง ให้คูณด้วย 10
จึงจะใกล้เคียงกับความจริงและยุติธรรม
เพราะเหตุนี้เราจะต้องพยายามมองแง่ดีของคนอื่นมากๆ
และตำหนิติเตียนตัวเองมากๆ
แต่ถึงอย่างไรๆ เราก็ยังเข้าข้างตัวเองนั่นแหละ

พยายามอย่าสนใจการกระทำ การปฏิบัติของคนอื่น
ดูตัวเอง สนใจแก้ไขตัวเองนั่นแหละมากๆ
เช่น เข้าครัวเห็นเด็กทำอะไรไม่ถูกใจ
แล้วก็เกิดอารมณ์ร้อนใจ

ยังไม่ต้องบอกให้เขาแก้ไขอะไรหรอก
รีบแก้ไข ระงับอารมณ์ร้อนใจของตัวเองเสียก่อน
เห็นอะไร คิดอะไร รู้สึกอย่างไร ก็สักแต่ว่า ใจเย็นๆ ไว้ก่อน
ความเห็น ความคิด ความรู้สึกก็ไม่แน่..... ไม่แน่
อาจจะถูกก็ได้ อาจจะผิดก็ได้
เราอาจจะเปลี่ยนความเห็นก็ได้
สักแต่ว่า..... สักแต่ว่า..... ใจเย็นๆ ไว้ก่อน ยังไม่ต้องพูด

ดูใจเราก่อน สอนใจเราก่อน หัดปล่อยวางก่อน
เมื่อจิตสงบแล้ว เมื่อจิตปกติแล้ว
จึงค่อยพูด จึงค่อยออกความเห็น
พูดด้วยเหตุ ด้วยผล ประกอบด้วยจิตเมตตากรุณา
ขณะมีอารมณ์อย่าเพิ่งพูด
ทำให้เสียความรู้สึกของผู้อื่น
ทำให้เสียความรู้สึกของตัวเอง
ไม่เกิดประโยชน์เท่าที่ควร
มักจะเสียประโยชน์ซ้ำไป

เพราะฉะนั้น อยู่ที่ไหน อยู่ที่วัด อยู่ที่บ้าน
ก็สงบๆ ๆ ไม่ต้องดูคนอื่นว่าเขาทำผิดๆ ๆ
ดูแต่ตัวเรา ระวังความรู้สึก ระวังอารมณ์ของเราเองให้มากๆ
พยายามแก้ไข พัฒนาตัวเรา..... นั่นแหละ

เห็นอะไรชอบ ไม่ชอบ ปล่อยไว้ก่อน
เรื่องของคนอื่น พยายามอย่าให้เข้ามาที่จิตใจเรา
ถ้าไม่ระวัง ก็จะยุ่งกับเรื่องของคนอื่นไปเรื่อยๆ
หาเรื่องอยู่อย่างนั้น เอาเรื่องโน้นเรื่องนี้มาเป็นเรื่องของเราหมด
มีแต่ยินดี ยินร้าย พอใจ ไม่พอใจ ทั้งวัน
อารมณ์มาก จิตไม่ปกติ ไม่สบาย ทั้งวันๆ ก็หมดแรง

ระวังนะ
พยายามตามดูจิตของเรา รักษาจิตของเราให้เป็นปกติให้มาก
ใครจะเป็นอะไร ใครจะทำอะไร ดีหรือไม่ดี เรื่องของเขา
แม้เขาจะทำกับเรา ว่าเรา..... ก็เรื่องของเขา
อย่าเอามาเป็นอารมณ์
อย่าเอามาเป็นเรื่องของเรา

ดูใจเรานั่นแหละ
พัฒนาตัวเองนั่นแหละ
ทำใจเราให้ปกติ สบายๆ มากๆ
หัด-ฝึก ปล่อยวาง นั่นเอง
ไม่มีอะไรหรอก
ไม่มีอะไรสำคัญกว่าการตามรักษาจิตของเรา
คิดดี พูดดี ทำดี มีความสุข

 

ดูใจเรานั่นแหละ
พัฒนาตัวเองนั่นแหละ
ทำใจเราให้ปกติ สบายๆ มากๆ
หัด-ฝึก ปล่อยวาง นั่นเอง
ไม่มีอะไรหรอก
ไม่มีอะไรสำคัญกว่าการตามรักษาจิตของเรา
คิดดี พูดดี ทำดี มีความสุข

ขอบคุณค่ะ
อนุโมทนา สาธุค่ะ​

 

เราหนี ความทุกข์ตาม
เราสู้ ความทุกข์หนี

 

การเจอเรื่องไม่ดีไม่ถูกใจ คงเป็นสะเก็ดกรรมที่เคยทำร่วมกันมา(มีคนเคยบอกไว้) เราคิดว่า...เจอสะเก็ดกรรมที่ใจ ยังดีเสียกว่าเจอสะเก็ดระเบิดที่ร่างกายนะ

 

สิ่งที่น่าจะสุขสำหรับคนหนึ่ง
อาจน่าเบื่อสำหรับอีกคนหนึ่ง
สุขของคนจึงแตกต่างกัน
บางคนต้องลงทุนมาก
จึงจะสุข
บางคนเพียงทำใจให้สงบ
เขาก็ได้พบความสุขแล้ว​