อารมณ์แบบนี้คือฌานอะไรหรือสมาธิระดับไหน

คือ ตอนนั้นผมอยู่อายุประมาณ13-14ปีนี้และ ในคืนนั้นผมนั่งสมาธิอยู่บนบ้านคนเดียวก่อนนั้งผมก็เปิดพัดลมตัวใหญ่คอยาวไว้ด้วยกันยุงกัด แน่นอนว่าผมได้ยินเสียงพัดลมและรู้สึกถึงลมมากระทบตัวได้อย่างชัดเจน ผมนั่งภาวนาพุธโธโดยจับลมหายใจ หายใจเข้า-พุธ หายใจออก-โธ บริกรรมแบบนี้ไปเรื่อยๆได้ประมาณ1ชม.ความเจ็บปวดเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ผมก็ทนเอาเพราะตอนนั้นคิดว่าอยากนั่งสมาธิให้นานที่สุดเพื่อจะได้เรียนเก่งๆ ก็นั่งทนมาเรื่อยได้ประมาณมาอีก1.30ชม.รวมแล้ว2.30ชม.ถึงตอนนี้ นี่เองความเจ็บปวดมันมากลึกเข้าถึงกระดูกความเจ็บปวดนั้นเริ่มตั้งแต่ช่วงคอไล่ลงมาถึงขา และอันที่เจ็บสุดท้ายนี้และตรงขาลึกเข้าถึงกระดูก จนผมทนไม่ไหวและในใจตอนนั้นคิดว่าผมจะยอมตายและ ได้แต่นึกในใจว่าตายเป็นตายๆๆๆ....จนสุดท้ายความรู้สึกมันดับวูบไปหมดเหมือนว่าผมหลุดออกมาจากอะไรสักอย่าง ผมนึกในใจว่านี้เราตายแล้วเหรอ แล้วก็มีเสียงตอบในใจขึ้นมาเองว่ายังไม่ตาย ผมก็เลยมาดูลมหายใจตัวเองปรากฏว่าผมมองเห็นลมหายใจตัวเองเป็นเส้นยาวๆ2เส้นยืดเข้ายืดออกภาพมันเหมือนภาพในฝันแต่ผมไม่ได้ฝันและก็ไม่ได้หลับ ผมก็ดึงลมหายใจนั้นเล่นสักพักแบบบังคับให้ยาวสั้นสลับกัน จากนั้นมาอีกนิดลมหายใจค่อยๆหายไปและรู้สึกเป็นสุขอย่างยิ่ง มันแบบว่าความรู้สึกมันละเอียด สุขุม ลุ่มลึก ประณีต ทั้งเบา เบิกบาน กว้างขวาง อย่างบอกไม่ถูก จริงๆแล้วมันบอกเป็นภาษาไม่ได้ แต่พอบอกได้คราวๆอย่างที่บอกมาแค่นั้น มันมีความรู้สึกยิ่งกว่านั้นแต่ผมไม่รู้จะเอาศัพท์ที่ไหนมาอธิบายได้ ในใจผมตอนนั้นคิดขึ้นมาว่าผมไม่เคยรู้สึกเป็นสุขแบบนี้เลยตั้งแต่เกิดมา ผมก็นั่งเสพอารมณ์แบบนั้นไปเรื่อยๆจนความรู้สึกเป็นสุขค่อยๆหายไป มันเหลือแต่อารมณ์นิ่งๆ ไม่รู้สึกทางกายใดๆ ไม่รู้สึกถึงลม มากระทบ ไม่ได้ยินเสียงพัดลมเหมือนตอนแรกๆ ไม่หิว ไม่คัน ไม่ปวด ไม่เมื่อยพูดง่ายๆคือเหมือนไม่มีร่างกายนี้แล้ว แต่ยังเหลืออารมณ์นิ่งๆของมัน จนตอนนั้นผมคิดว่าจะไม่ไปไหน ไม่ทำอะไรและ จะอยู่แบบนั้นตลอดไป สักพักถัดมา ผมได้ยินเสียงคนทางขวามือประมาณ4-5คนซุบซิบกัน ห่างประมาณ2ก้าว ทีแรกผมคิดว่าจะหูแว่ว ก็เลยตั้งสติฟังดีๆ ยิ่งได้ยินชันเจนกว่าเดิมอีก แต่ผมฟังไม่ออกว่าพูดภาษาอะไร จนในที่สุดผมทนไม่ไหว เลยลืมตาขึ้นมาดูปรากฎว่าไม่พบสิ่งใด มองไปทางซ้ายพัดลมก็ยังเปิดเป็นปกติ แล้วผมก็ งงนิดๆแล้วก็นอนตังใจไว้ว่าจะตื่น6โมงเช้าต้องรีบไป รร. ตอนที่ผมจะนอนนี้ก็ประมาณตี2และ ปรากฎว่าผมตื่นมา6โมงเช้าพอดี แถมยังนอนอยู่ท่าเดิมเป๊ะและก็ไม่ได้ฝันอะไรด้วย แค่ลืมตาขึ้นมาเท่านั้นเอง แถมรู้สึกสดชื่นมีแรงอย่างบอกไม่ถูก นี้ก็งงอีกนอนแค่4ชม.เองทำไมรู้สึกเหมือนนอนเป็นสิบชม. พอตื่นมาก็ถามคนที่บ้านซึ่งนอนอยู่ข้างล่าง ผมถามว่าเมื่อคืนไฟดับรึเปล่า เขาก็ตอบว่าไม่ ถามเพื่อให้แน่ใจว่าตอนที่ผมนั่งสมาธินั้นไฟมันดับรึเปล่า จากวันนั้นมาตอนนี้ก็ประมาณ10ปีได้ความรู้สึกนั้นผมก็ยังไม่ลืม แม้ว่าจะผ่านอารมณ์ความรู้สึกต่างๆมามากมายในระหว่าง10ปีมานี้ ก็ยังไม่มีอะไรทียบเท่าอารมณ์นั้นได้ มีเงินเป็นแสนล้านหรือล้านๆ ก็ไม่สามารถซื้อได้

 

ผมก็ดึงลมหายใจนั้นเล่นสักพักแบบบังคับให้ยาวสั้นสลับกัน จากนั้นมาอีกนิดลมหายใจค่อยๆหายไปและรู้สึกเป็นสุขอย่างยิ่ง มันแบบว่าความรู้สึกมันละเอียด สุขุม ลุ่มลึก ประณีต ทั้งเบา เบิกบาน กว้างขวาง อย่างบอกไม่ถูก จริงๆแล้วมันบอกเป็นภาษาไม่ได้ แต่พอบอกได้คราวๆอย่างที่บอกมาแค่นั้น มันมีความรู้สึกยิ่งกว่านั้นแต่ผมไม่รู้จะเอาศัพท์ที่ไหนมาอธิบายได้ ในใจผมตอนนั้นคิดขึ้นมาว่าผมไม่เคยรู้สึกเป็นสุขแบบนี้เลยตั้งแต่เกิดมา ผมก็นั่งเสพอารมณ์แบบนั้นไปเรื่อยๆจนความรู้สึกเป็นสุขค่อยๆหายไป มันเหลือแต่อารมณ์นิ่งๆ ไม่รู้สึกทางกายใดๆ ไม่รู้สึกถึงลม มากระทบ ไม่ได้ยินเสียงพัดลมเหมือนตอนแรกๆ ไม่หิว ไม่คัน ไม่ปวด ไม่เมื่อยพูดง่ายๆคือเหมือนไม่มีร่างกายนี้แล้ว แต่ยังเหลืออารมณ์นิ่งๆของมัน

ถึงฌาน 4 แล้วโยม สาธุ....พอกำหนดรู้พ้นสุขจิตนิ่งทรงสติเป็นอุเบกขา นี่ถ้า พิจารณาวิปัสนาต่อขณะนั้นจะแจ่มแจ้งรู้จริงด้วยปัญญาญานดังพระวิสุทธิมรรคท่านว่าไว้ที่เดียว

แต่ถ้าจะทำให้ได้อย่างนี้อีกต้องวางตัวอยากให้ได้สำคัญมาก ดังหลวงตามหาบัวพยายามตั้ง 2 ปีจึงทรงฌานได้ดังเดิมเพราะบริกรรมไม่ปล่อย

 

อนุโมทนาด้วยครับ
ผมขอให้ได้อย่างท่านโดยเร็ววัน
แค่ฌาน 3 ก็ยังดี

 

ฌาณ 4 แล้ว โมทนา สาธุ
เราเองก็ดึงลมหายใจเล่นเหมือน และมองดูลมหายใจจากสีดำเป็นสีขาวขุ่น เป็นสีขาว และสุดท้ายไม่มีสี เป็น...ที่ไม่มีคำอธิบาย ปัจจัตตัง
โมทนา

 

ประสบการณ์คล้ายผมมาก เกิดเมื่ออายุใกล้ๆกัน ถ้าพูดเล่นๆก็คือเหมือนเอาเรื่องของผมมาผสมกันเป็นเรื่องเดียวกันเลยนะเนี่ย

 

ผมยอมรับว่า อ่านไม่จบ เพราะยาวจัด

แต่ที่มีอันที่เหมือนผมคือ ลมหายใจสั้นลง ตัวรู้สึกโยกๆ ไม่ฟุ้งซ่าน
แบบนี้ผมได้ฌาณ หรือไม่ครับ ?

หรือเป็นแค่เหตุบังเอิญ ??

 

ขอข้อมูลอีกนิด ถามว่า เวลาคุณออกสมาธิแล้ว
อารมณ์ที่ว่า มีเงินเป็นแสนล้านหรือล้านๆ ก็ไม่สามารถซื้อได้

เสื่อมไปไหม ถ้าเสื่อม เป็นอุปจารธรรม

หรือปัจจุบันได้ครอบครองเป็นสมบัติของใจที่มันละเอียด สุขุม ลุ่มลึก ประณีต ทั้งเบา เบิกบาน กว้างขวาง อย่างบอกไม่ถูก



ถ้าได้ครอบครองแล้วไม่เสื่อม เป็นจิตที่ตกกระแสนิพพาน

 

^
^
^
เรปบนอารมณ์ที่คุณถามหมายถึง หมายถึงยังเป็นแบบสัญญาหรือว่าเป็นปกติ ผมก็ไม่แน่ใจนะแต่ว่าเป็นแบบปกติไม่เป็นนะแต่มันเป็นความจำรู้สึกที่ยังอยู่ในใจลึกและถ้าให้เลือกอารมณืที่ว่ากับเงินจำนวนที่บอกผมตอบได้เลยว่าขอเลือกอารมณ์นั้นดีกว่า เพราะถ้าผมได้เข้าไปตรงนั้นอีกผมจะได้อะไรที่วิเศษอีกมากมายนับประมาณมิได้ เพราะตอนนั้นผมยังเด็กไม่รู้อะไรเลย แต่ตอนนี้ผมพอรู้อะไรพอควรบ้างแล้ว

 

อนุโมทนาค่ะ
เป็นประสพการณ์ที่ดีจัง
ขอให้เจริญในธรรมค่ะ
ก้าวหน้ายังไง มาเล่าอีกนะคะ

 

อนุโมทนาครับ ผู้มีจิตใจเด็ดเดี่ยว ตั้งมั่นมั่นคงในการบำเพ็ญธรรม ย่อมได้ของดี จริงๆ

 

จขกท ไม่ได้ ฌาน อะไรทั้งนั้น

จขกท แค่ เข้าสมาธิ เท่านั้นคับ จิตเป็นสมาธิ


จนสุดท้ายความรู้สึกมันดับวูบไปหมดเหมือนว่าผมหลุดออกมาจากอะไรสักอย่าง

จิตสงบ จนเข้าสมาธิ คับ


ผมนึกในใจว่านี้เราตายแล้วเหรอ แล้วก็มีเสียงตอบในใจขึ้นมาเองว่ายังไม่ตาย

จขกท ถาม จิต ตัวเอง จิต ตัวเองเป็นผู้ตอบ คับ


ผมก็เลยมาดูลมหายใจตัวเองปรากฏว่าผมมองเห็นลมหายใจตัวเองเป็นเส้นยาวๆ2เส้นยืดเข้ายืดออกภาพมันเหมือนภาพในฝันแต่ผมไม่ได้ฝันและก็ไม่ได้หลับ ผมก็ดึงลมหายใจนั้นเล่นสักพักแบบบังคับให้ยาวสั้นสลับกัน

เป็น นิมิต อย่างนึงเท่านั้น ที่เจอได้ทั่วไป ในการนั่งสมาธิ

จากนั้นมาอีกนิดลมหายใจค่อยๆหายไปและรู้สึกเป็นสุขอย่างยิ่ง มันแบบว่าความรู้สึกมันละเอียด สุขุม ลุ่มลึก ประณีต ทั้งเบา เบิกบาน กว้างขวาง อย่างบอกไม่ถูก จริงๆแล้วมันบอกเป็นภาษาไม่ได้ ในใจผมตอนนั้นคิดขึ้นมาว่าผมไม่เคยรู้สึกเป็นสุขแบบนี้เลยตั้งแต่เกิดมา ผมก็นั่งเสพอารมณ์แบบนั้นไปเรื่อยๆ


เป็นอาการ ปิติ ที่เจอได้ทั่วไป ของคนนั่งสมาธิ

จนความรู้สึกเป็นสุขค่อยๆหายไป มันเหลือแต่อารมณ์นิ่งๆ ไม่รู้สึกทางกายใดๆ ไม่รู้สึกถึงลม มากระทบ ไม่ได้ยินเสียงพัดลมเหมือนตอนแรกๆ ไม่หิว ไม่คัน ไม่ปวด ไม่เมื่อยพูดง่ายๆคือเหมือนไม่มีร่างกายนี้แล้ว แต่ยังเหลืออารมณ์นิ่งๆของมัน จนตอนนั้นผมคิดว่าจะไม่ไปไหน ไม่ทำอะไรและ จะอยู่แบบนั้นตลอดไป

เรื่องธรรมดา เพราะ จิต เข้า สมาธิ อยู่ คับ เลยเป็นแบบนี้ จิตไม่ได้ไปรับรู้ ร่างกาย


สักพักถัดมา ผมได้ยินเสียงคนทางขวามือประมาณ4-5คนซุบซิบกัน ห่างประมาณ2ก้าว ทีแรกผมคิดว่าจะหูแว่ว ก็เลยตั้งสติฟังดีๆ ยิ่งได้ยินชันเจนกว่าเดิมอีก แต่ผมฟังไม่ออกว่าพูดภาษาอะไร จนในที่สุดผมทนไม่ไหว เลยลืมตาขึ้นมาดูปรากฎว่าไม่พบสิ่งใด มองไปทางซ้ายพัดลมก็ยังเปิดเป็นปกติ

จิต เป็น สมาธิ อยู่ เจออะไรแปลก เรื่องปรกติ ได้ยินนั้น เห็น นี่ อะไรทำนองนี้

งงนิดๆแล้วก็นอนตังใจไว้ว่าจะตื่น6โมงเช้าต้องรีบไป รร. ตอนที่ผมจะนอนนี้ก็ประมาณตี2และ ปรากฎว่าผมตื่นมา6โมงเช้าพอดี แถมยังนอนอยู่ท่าเดิมเป๊ะและก็ไม่ได้ฝันอะไรด้วย แค่ลืมตาขึ้นมาเท่านั้นเอง

เรื่องปรกติคับ เพราะท่านกำหนดก่อนทำสมาธิไว้ว่า จะเลิกตอน 6 โมง มันกำหนดได้คับ

แถมรู้สึกสดชื่นมีแรงอย่างบอกไม่ถูก นี้ก็งงอีกนอนแค่4ชม.เองทำไมรู้สึกเหมือนนอนเป็นสิบชม.

เพราะว่า จิต เข้าสมาธิ คับ

จากวันนั้นมาตอนนี้ก็ประมาณ10ปีได้ความรู้สึกนั้นผมก็ยังไม่ลืม แม้ว่าจะผ่านอารมณ์ความรู้สึกต่างๆมามากมายในระหว่าง10ปีมานี้ ก็ยังไม่มีอะไรทียบเท่าอารมณ์นั้นได้ มีเงินเป็นแสนล้านหรือล้านๆ ก็ไม่สามารถซื้อได้

จิต เข้าสมาธิ คับ มันเลยลืมไม่ลง คนทั่วไปถ้าไม่เคย ไม่มีทางเข้าใจคับ


แบบนี้คือฌานอะไรหรือสมาธิระดับไหน

ไม่ใช่ ฌาน อะไรทั้งนั้น

สมาธิ ระดับ เริ่มต้น ของคน นั่งสมาธิ แล้ว จิต เป็นสมาธิ ก็เท่านั้นเอง

อ่านจาก จขกท แสดงว่า ผ่านมา 10 กว่าปี มันก็ผ่านไปแล้วคับ


รู้จัก ฌาน กันไหม คับ

องค์ประกอบ ฌาน รู้จักกันไหม คับ

ถ้าองค์ประกอบ ฌาน ไม่ครบ มันก็ไม่ใช่ ฌาน หรอกคับ

ยิง ฌาน 4 ยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้ เด็ดขาด ใหญ่เลย


องค์ประกอบ ฌาน ไม่ครบ แล้วบอกว่าเป็น ฌาน ไปได้ยังไง ไม่รู้ทราบว่า ฌาน ของ ศาสนา ไหนกันแน่


คนเรา กินน้ำมา เรายังต้องไป ถามคนอื่นอีก หรอ เห้ย ตะกี้ ตู กินน้ำมาหรือป่าว

คนเรา กินข้าว อิ่ม มา ยังต้องไปถาม คนอื่นอีกหรือ เห้ย ตะกี้ กินข้าว หรือป่าว ตู อิ่มหรือป่าว

ฌาน 4 โลกไหน ประเทศไหน ศาสนาไหน ยัง คิด ได้ เนี้ย ตลก จริงๆ ช่วยออกมา ชี้แจงทีคับ

แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่ ฌาน 4 ในศาสนา พุทธ แน่ๆ

หรือ ไม่ ก็ ช่วยออกมาชี้แจงให้ ผม หน่อยนะ ว่า ที่บอกว่า เป็น ฌาน นั้น ฌาน นี้ เนี้ย มันเป็น ฌาน ยังไง ตรงไหน ก็ว่าเป็น ฌาน อะไรที่คิดว่า เป็นฌาน ส่วนไหน ตรงไหน ที่บอกได้ว่า นั้นคือ ฌาน ฌาน ที่ จขกท ได้ องค์ประกอบฌาน ยังไง

 

เป็นกําลังใจ เจริญพร...

 

ฌาณส่งฌาณสี่อะไรล่ะ ยังมีความสงสัยขนาดลืมตามาดู

เห็นด้วยกัยคุณ saber ครับ ทุกวันนี้คนมันหลงเป็นส่วนมาก อาการที่เจ้าของกระทู้บอกมาผมก็เป็นขนาดเคยถาม อาจารย์ Xcore (ชัช)ผมเล่าอาการให้ฟัง ท่านยังยังบอกว่าเป็นอาการของฌาณ4 แต่ผมไม่เชื่อหรอก มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น กิเลสมันเล่นหลอกตัวเองตามปริยัตินั่นแหล่ะ ใครก็พูดได้ตามตำราว่านั้นคือฌาณ4 สักแต่ว่า..... ความลังเลสงสัยเกิดขึ้นมากมายตัวมันยังไม่พ้นนิวรณ์เลย จะไปได้ฌาณได้อย่างไรกันเล่า ฌาณโลกีย์สิไม่ว่า

 

น่าจะเรียกว่า อัปนาสมาธิ ถ้าไม่ครบองค์ฌาณ ถ้าครบองค์ฌาณก็เรียกว่าอัปนาฌาณ ถ้าได้ฌาณ จขกท.ก็ถึงฌาณ 4 เพราะว่ากายกับจิตแยกกัน(ไม่รู้สึกว่ามีกาย)

 

ขอแนะนำนะ คุณเจ้าของกระทู้ อย่าไปสงสัยอะไรเลย อย่าไปอยากรู้อะไรเลย รู้แล้วอย่างไรเล่า จะฌานไหน สมาธิระดับใด รู้แล้วทำให้ได้อะไร เพื่อให้หลง ให้ดีใจ เกิดกิเลส รู้สึกอยากรู้มากขึ้น หรืออะไร ถามตัวเองว่า ทำสมาธิเพื่ออะไร เพื่อให้เกิดความสงบ เพื่อให้เกิดปัญญา หรือ เพื่อหวังจะละกิเลสในที่สุด ถ้ารู้ว่าต้องการอะไรแน่ ใฝ่หาความสงบ ค้นพบความจริงที่พระพุทธเจ้าทรงได้ค้นพบและกล่าวสอนไว้แล้ว คงไม่ต้องถามอะไรให้มากมายอีกต่อไป เพียงแค่ตั้งใจปฏิบัติ รักษาศีล ทำจิตให้เป็นกุศล ทำสมาธิตามปกติ รู้เพียงปัจจุบัน ไม่ต้องหวังไปไกลเกินกว่าตามดูลมหายใจ ดูกาย มันจะสงสัยอยู่เรื่อย ก็ให้ละความสงสัยให้ได้เสียก่อน ของอย่างนี้ใครทำ ใครได้ ใครไม่ทำ ใครไม่รู้ ใครที่รู้ ก็สอนเราที่ยังไม่รู้ และอาจจะขาดปัจจัยเสริมที่ทำให้รู้ไม่ได้ กลายเป็นข้อโต้แย้งให้เราเองที่เป็นผู้ถามเกิดความสับสน สงสัยมากจนเสียเรื่องในการปฎิบัติไปซะในที่สุด