ข้อความจาก กลุ่มประสานงานเพื่อการเตือนภัย(เขากะลา)(ปิดกระทู้)

แก้ตัวสะกดด้วยค่ะ
WELCOME ไม่ใช่ WELCAME

 

อ้างอิง:
<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=alt2 style="BORDER-RIGHT: 1px inset; BORDER-TOP: 1px inset; BORDER-LEFT: 1px inset; BORDER-BOTTOM: 1px inset">ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ โคมฉาย


0000000000000

</TD></TR></TBODY></TABLE>

พิจารณาจากสิ่งที่อยู่ในปลอกตะกรุด ที่กลุ่มฯ(เขากะลา)จะนำไปเขาค้อ
มีพลังงานเข้ามาหนาแน่นมาก และมีกระแสพลังเมตตาแทรกมาด้วย
สักพัก จิตดิ่งสู่ความสงบอย่างรวดเร็ว เข้าสู่ฌาณ ๑ - ๓
แต่ไปไม่ถึงฌาณ ๔ แต่สามารถอยู่ตรงเขตติดต่อกับฌาณ ๓ กับ ๔

ดังนั้น หากใครเคยปฏิบัติสมาธิเข้าฌาณ มาบ้างแล้ว
จะเข้าสู่ฌาณ ๔ ได้รวดเร็วมาก

ดังนั้น อภิญญาใหญ่ไม่ใช่ของยากแล้ว หากมีจตุรธาตุ นี้มาประกอบและคนต้องมีศีลบริสุทธิ์ด้วย

ชอบใจชื่อนี้ จตุรธาตุ
ทีแรกว่า จตุธาตุ หรือจตุโลกธาตุ มันขาดๆยังไงพิกล

สาธุครับ

 

สงสัยระบบน่าจะตั้งใจสะกดผิด เพื่อเช็คว่า

มีคนเข้าไปดูหรือ เปล่า ค่ะ

ทุกความผิดพลาด คือ สิ่งที่กำหนดไว้เเล้ว

เมื่อกี้สันโดษก็เข้าไป เเต่ไม่ได้สังเกตุ ไม่รู้เลยว่าสะกดผิด

พอพี่ไก่บอกถึงเห็น จริงๆด้วย^0^

 

อาจารย์หนุ่ย ช่วยแก้ไข ให้ด้วยนะครับ
สงสัยจะเซทเวบเพจ จนดึก เลยเบลอไปหน่อย เอิ๊ก เอิ๊ก

 

จตุรธาตุนี้จะมอบให้กับ ผู้ที่มีส่วนช่วยเหลืองานของกลุ่มประสานงานเพื่อการเตือนภัย(เขากะลา) เป็นอันดับแรก
และจะมอบให้กับผู้ที่มารับการขยายระบบ กับอาจารย์กลุ่มฯ(เขากะลา)

 

เมื่อสักครู่ พี่ juksawat

โทรมาชวน สันโดษ กับ Likely ไปเขาค้อด้วย

นัดกันเเถวบ้านกันเลยทีเดียว เเถวบ้าน คือ ถนน พรานนก บ้านพี่ Mountain ใกล้บ้านสันโดษ โคตรๆ T^T

เเต่ไม่รู้ว่าจะได้ไปหรือเปล่า ใจจริงก็อยากไปจะได้ไปถ่ายคลิปวิดีโอใหม่ๆ

เเต่ อีกใจก็ไม่อยากไปเพราะกลัวป่วยเเต่ทุกอย่างเราไม่ได้คิด

เพราะไม่ได้คิดนานมากเเล้ว เหนื่อยกับการสู้กับบางอย่างที่ควบคุมร่างกายของตัวเอง

จะทำงานเเบบมนุษย์เงินเดือนธรรมดาก็ไม่ได้ จะออกไปไหนมาไหนก็ไม่ได้

ต้องอยู่เเต่ที่บ้านเเละทำนู่น ทำนี้อะไรไม่รู้เยอะเเยะไปหมด

คราวที่เเล้วไป พบ ดร.เทพพนม ก็ไม่ได้คิดว่าจะได้เจอเเล้ว

เพราะว่า เสียตังค์ T^T คนไม่มีตังค์ก็เลยปฏิเสธไป

เเต่ที่ไปเพราะอยากเจอ พี่ เทพบุตรชาวดิน เลยเดินทางไปพบ

เเต่พอไปถึง พี่ Sutatip_b ก็ออกเงินค่าบัตรให้

สันโดษกับน้องไล้เลยได้เข้าไปในงานโดยไม่ได้คิดเหมือนเดิม

ส่วนพรุ่งนี้จะได้ไปหรือไม่ได้ไป รอดูต่อไป เพราะ ถึงมีอิสระที่จะคิด เเต่ ก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะทำ

ถ้าจะได้ไปไหน ทำอะไร ทุกอย่างได้ถูกกำหนดไว้เเล้ว ถ้าไม่ได้ไปก็เพราะไม่ใช่แบบฝึกหัดของเรานั้นเอง

เเต่ขอขอบคุณล่วงหน้าที่ชวนพวกเราสองคนเหมือนเดิมค่ะ

 

ขอบอกก่อนว่า สันโดษไม่ใช่คนของระบบเขากะลา เเละไม่เคยรับสัญญาณ หรือ ขยายระบบจากเขากะลา

มันเป็นของมันเองเเละไม่ใช่ว่าใครจะเป็นเเบบนี้ได้ เพราะคนที่เป็นเเบบนี้มีส่วนน้อยเท่านั้น

มันไม่เหมือนกับสินค้า หรือ หลักสูตร ที่ใครจะมาก็มาได้ จะทำก็ทำได้

เพราะที่เป็นไม่ได้เลือก เเละ พยายามต่อสู้เเละปฏิเสธ สิ่งที่เป็นมานานมาก

สู้กับตัวเองจนชิน จนยอมรับความคิดที่ฟุ้งซ่าน เเละ การกระทำที่ประหลาดของตัวเองได้เเล้ว

จนกลายมาเป็นการฝึกเดี่ยว ตามด้วยฝึกคู่ ต่อไปอาจจะได้ฝึกกลุ่ม หรือ ได้ทำอะไรต่อไปกับใครไม่รู้ในอนาคตต่อไป

สันโดษไม่ใช่คนของเขากะลา เเต่ที่เปิดใจเพราะประสบการณ์ของพี่ๆ เเต่ละคน มีความคล้ายกันมาก

เเละทุกข้อสงสัยที่เราไม่เข้าใจ พี่เทพบุตรชาวดิน

เป็นส่วนสำคัญในการตอบคำถามพฤติกรรมอันประหลาดของตัวเองได้ดีที่สุดคนนึง

เเละคิดว่า ณ ขณะนี้ เป็นเพียงส่วนนึงของชีวิตเเละเป็นแบบฝึกหัดที่ต้องมาเรียนกับเขากะลาเพียงเท่านั้น

ก็ไม่รู้ว่าจะเรียนอีกนานเเค่ไหน เเละ หลังจากนี้จะต้องไปที่ไหนต่อ

ดังนั้น คนที่อยู่กับเขากะลา ไม่ใช่คนที่ถูกใครชักจูงมา หรือ ใครปั่นหัวเข้ามา

ถ้าคนๆนั้นต้องมา พวกเขาก็ คือ คนที่ต้องมาเพียงเท่านั้น หรือ ธรรมะจัดสรร

ส่วนการขยายระบบ หรือ ไม่ขยายระบบ มันก็เป็นเรื่อง ที่มันจะเกิดขึ้นเองโดยที่ไม่มีใครไปควบคุมคุณได้

ไม่มีใคร หรือ คนกลุ่มไหนสามารถ ควบคุมชีวิตของคุณได้ นอกจากตัวของคุณเอง

คนที่มีสติ มีความรู้ เมื่อคุณรู้สึกว่าสิ่งใดไม่ดี คุณย่อมหนีออกไปได้

เเต่ว่าถ้าคุณโทษคนนั้นคนนี้หลอกลวงคุณ เป็นเพราะคุณ ขาดสติในการตัดสินใจ

พูดง่ายๆก็ คือ เวลาทำอะไรประหลาดๆ พี่ๆที่นี้ ก็รู้สึกเฉยๆมากๆ

ซึ่งรู้สึก เหมือนกับเจอคนที่เข้าใจเราซะทีว่า "กูไม่ได้บ้า ร่างกายมันทำของมันเอง"

เพราะเวลาที่เเสดงท่าทาง หรือ พูดอะไร ที่เเตกต่างจากมนุษย์ปกติ

พี่ๆทุกคนนิ่งจริงๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เเละไม่ได้สนใจด้วยว่าทำอะไร เพราะคนที่ทำก็ไม่รู้ว่า ทำอะไรลงไป

 

ประมวลภาพพายุหิมะถล่มหนัก "วอชิงตัน"​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

สิ่งนึงที่สำคัญในใจที่ทุกข์มากที่สุดเเละปล่อยวางไม่ได้ คือ เรื่อง เงิน

เพราะครอบครัวใช้เงินมาก โดยเฉพาะ เเม่กับน้อง จะชอบขอเงินมากเป็นพิเศษ

สันโดษเลยเป็นคนที่เห็นเเก่เงินเเละอยากจะทำงานทุกอย่างให้ดีที่สุด

ยิ่งเมื่อก่อนทำงานหลักทรัพย์ ทุกอย่าง คือ เงินทอง ทุกคนทำงานเเน่นอนก็เพื่อเงินมาจุนเจือครอบครัว

เเต่เมื่อกลางปีที่เเล้วร่างกายตัวเองก็บังคับให้ลาออกจากงาน

ออกทันที เดินไปบอกเจ้านายว่า ลาออกเเล้วไม่ไปทำงานอีกเลย พร้อมกับเงินเก็บก้อนนึงมาอยู่บ้าน

เเล้วไม่นานหลังจากนั้น พ่อก็ลาออกจากงาน มาอยู่บ้านเช่นกัน ตามด้วยอาผู้ชายเเละป้า

ทั้งๆที่ป้าเป็นข้าราชการกำหนดเกษียณ คือ ปีนี้ เเต่ป้า ตัดสินใจลาออกจากงาน ในปีเดียวกัน

เเละสุดท้ายลูกพี่ลูกน้องผู้ชายซึ่งเก่งมากลาออกเช่นเดียวกัน

ส่วนลาออกเพราะอะไรนั้นไม่ใช่เหตุที่ต้องนำมาคิดต่อ เพราะออก คือ ออก

สรุปว่า คนที่สันโดษรู้จัก ออกจากงานพร้อมๆกับสันโดษ ในปีเดียวกัน คือ ปีที่เเล้ว

เเม้เเต่ Likely เองก็ไม่ได้ไปเรียนหนังสือ ก็ดร๊อปเรียนไปโดยปริยาย

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สังเกตุเอง เเต่ตอนนี้ยังไม่เข้าใจว่า พวกเราลาออกมาเพื่ออะไร

เเละพวกเราต้องทำอะไร เเละพวกเรากำลังจะทำอะไร

สิ่งที่พวกเราจะได้รู้ คือ เหตุการณ์ ณ ปัจจุบัน ไม่สามารถวางเเผนเหมือนชาวบ้านได้

ไม่สามารถรู้ได้ว่า เที่ยงนี้จะได้กินอะไร เพราะเเม้เเต่การกินพวกเราก็ถูกบังคับให้กินเเบบที่ต้องกิน

ไม่ใช่ว่า อยากจะกินเจ หรือ อยากจะกินมังสวิรัติ เหมือน พระโพธิสัตว์เหล่าเทพเเบบนั้น

สันโดษกับไล้ กินเบบ มีอะไรต้องกินก็ต้องกิน จะไดเอ็ทลดความอ้วนก็ไม่ได้

อยากออกกำลังกายก็ไม่ได้ เอาเป็นว่า เเม้เเต่เงินทุกบาททุกสตางค์ที่ต้องจ่าย มันก็มีเหตุผลที่ต้องจ่ายทั้งสิ้น

ดังนั้นอะไรก็ตามที่สมาิชิกคิดว่า สันโดษพิมพ์อะไรเยอะเเยะเนี๊ย ไม่รู้ว่ามันมาจากไหนเหมือนกัน

เพียงเเต่ตอนนี้ตนเองได้เปลี่ยนจากความขัดเเย้งเป็นการยอมรับตัวตนเอง

ในเเบบที่ตนเองนั้นเป็นอยู่ ณ ตอนนี้ ถึงจะอยู่ได้เเบบสบายใจ พูดง่ายๆก็คือ ชีวิตนี้วางเเผนไม่ได้

 

พูดภาษาง่ายๆก็ คือ สันโดษอยากรู้ เเละ สงสัย เพียงเท่านั้น

เราไม่ได้คิด เเล้วใคร คิดให้เรา?นั่งสมาธิ เเล้ว ทำไมมันสั่นๆ เเล้วทำไมเสียงเราถึงเเปลกๆ ไม่เหมือนเดิม

เวลาสวดมนต์ทำไมรู้สึกร้อน ทำไมรู้สึกเย็น ทำไมรู้สึกอึดอัดหน้าอก

สันโดษสังเกตุมาโดยตลอดว่า ร่างกายเรากำลังทำปฏิกิริยาอะไร เเละ ถ้าเราไม่คิดก่อนพูด อะไรที่พูดเเละต้องการบอกอะไร

ถึงเเม้จะดูกล้าเเต่ก็เเอบกลัวบางครั้ง เพราะ คิดว่า ผีต้องเหมือนในหนังเเละละคร

เเต่อย่างที่บอกว่า การฝึกของเเต่ละคนไม่เหมือนกัน เเละ เราไม่ได้มีหน้าที่ในการยินดีหรือยินร้ายกับสิ่งที่เกิดขึ้น

เพราะสิ่งที่เราเป็นเเละสิ่งที่เรามีได้ถูกกำหนดในการทดสอบไว้เเล้ว

เช่น คุณมีเงินก้อนนึง คุณจะเอาไปทำอะไร 1 ทำบุญ 2 ไปชอบปปิ้ง 3 ไปเล่นการพนัน

พอพวกคุณเลือกข้อใดขึ้นมา คุณก็จะไปเจอคำถามต่อไป หรือ เเบบทดสอบต่อไป

นั้นคือ วิธีการฝึกของจิตวิญญาณโดยอัตโนมัติ

เมื่อคุณรู้เเล้วว่า เราถูกทดสอบตลอดเวลา เราเองก็จะเข้าใจมากขึ้นกว่าเดิม

จิต คือ ผู้เรียนเเละผู้สอนตัวเองเพียงผู้เดียว เเละมันก็ไม่มีวันจบสิ้นเช่นกัน

เพราะ ความคิด ความสงสัย เเละ ความรู้ คือ สิ่งที่เติบโตมาพร้อมกับร่างกายมนุษย์

ส่วนตัวเราที่เป็นเจ้าของร่างดั้งเดิมไม่ได้เป็นคนตัดสินใจ

ถ้าคุณยังคงคิดว่า ความคิด คือ คุณ เเสดงว่า คุณก็กำลังอยู่ในเกมส์นั้นเอง

 

วันอาทิตย์ที่ ๑๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๓ ตั้งแต่เวลา ๐๕.๑๑ น. - ๐๖.๐๑ น.

ไม่ว่าท่านจะอยู่จุดไหน มุมไหน ของโลก ขอให้ร่วมกันนั่งสมาธิ แผ่ความรัก ความเมตตา ให้กับคนทั้งโลก ทั้งจักรวาล น้อมรับคลื่นพลังบริสุทธิ์ เข้าสู่ตัวเรา
ฟอกธาตุขันธ์ ปรับสมดุลธาตุ ให้พร้อมใช้ทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ

การทำสมาธิ ในวันที่ ๑๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๓ เวลา ๐๕.๑๑ น. - ๐๖.๐๑ น.

นั่งในท่าที่สบาย หายใจยาวๆช้าๆ ให้เต็มปอดเข้าและออก ๕ ครั้ง

จากนั้นกำหนดให้แสงสว่าง เข้ามาที่ศีรษะ ให้ศีรษะเต็มไปด้วยแสงสว่าง
ในสมองของเรา จะมีแต่ความคิดที่ดีงาม

ค่อยๆกำหนดแสงสว่าง มาที่ตา มาที่หู มาที่ปาก
ตาของเราจะมองแต่สิ่งที่ดี หูของเราจะฟังแต่สิ่งที่ดี ปากของเราจะพูดแต่สิ่งที่ดี

กำหนดแสงสว่างมาที่แขนทั้งสองข้างของเรา
แขนทั้งสองข้างของเรา เต็มไปด้วยแสงสว่าง
เราจะใช้แขนกระทำในสิ่งที่ดีงาม ช่วยเหลือเกื้อกูลผู้อื่นด้วยความรักและความเมตตา

กำหนดแสงสว่างลงมาที่เท้าทั้งสองของเรา
เราจะก้าวเดินไปในทางที่ดี

น้อมนำแสงสว่าง มาไว้ที่กลางหัวใจ
ในหัวใจของเรา เต็มไปด้วยแสงสว่าง
ค่อยๆแผ่แสงสว่างออกจากหัวใจ
แผ่ออกไปให้กับคนในครอบครัว
แผ่ออกไปให้กับทุกคนที่อยู่บนโลกใบนี้
แผ่ออกไปให้ทั่วจักรวาล

ทั่วโลก ทั่วจักรวาล เต็มไปด้วยแสงสว่าง
เป็นแสงแห่งความรัก ความเมตตา
กระจายออกไปหาที่สุดมิได้

ขอให้โลกของเรา มีแต่สันติสุข สงบ

เมื่อแสงสว่างเข้ามา ความมืดก็หายไป


(๑๔ กุมภา วันแห่งความรักสากล)





๑๓ - ๑๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๓
ขอเชิญน้องพี่ชาวเขาค้อ เพชรบูรณ์ และท่านที่อยู่ใกล้เคียง
พบและร่วมกิจกรรมกับกลุ่มประสานงานเพื่อการเตือนภัย(เขากะลา)

สแกนกรรม รักษาโรค สนทนาธรรม

ไม่มีค่าใช้จ่าย เรียกเก็บ ใดๆทั้งสิ้น


แจ้งมาเพื่อทราบครับ

 

อัพเดท 'ufoatkaokala-blog17.blogspot.com'

 

ขออนุโมทนากับจารย์พีท ด้วยครับ ที่แวะมาแจ้งข่าว



ตัวอย่าง

 

เป็นกระทู้ยาวนานมาก

 

อนุโมทนาค่ะ จารย์เม้าท์ วันที่ 14 จะร่วมด้วยช่วยกันที่บ้านค่ะ คงจะช่วยได้บ้างไม่มากก็น้อย แต่นั่งสมาธิยังไม่เก่งค่ะ

คุณสันโดษคะ ชีวิตความเป็นไปของคุณแปลกจริงๆเลยนะคะ เอเองเป็นคนปกติธรรมดา ไม่เคยเจออะไรประหลาดเลย แต่ก็พอใจแบบนี้อยู่แล้ว เราเหมือนกันตรงที่ยังต้องการเงินอยู่ เพราะมีภาระต้องรับผิดชอบ ต้องเลี้ยงลูก พ่อแม่ อยู่ ไม่ทำงานก็ไม่ได้นะคะ จริงอยู่ว่า จริงๆแล้วชีวิตคนเรา ถ้าไม่ต้องการอะไร ฐานะทางสังคม ทุกอย่าง ไปนั่งสมาธิในป่า หาอาหารง่ายๆ มีเสื้อผ้านิดหน่อย ปกปิดร่างกาย มันก็อยู่ได้ อย่างสงบ (สำหรับเอ คิดว่าน่าจะได้นะคะ เพราะเป็นคนไม่ค่อยอยากได้อะไรอยู่แล้ว) แต่สำหรับลูก เค้ายังเล็ก ต้องเรียนอีกเยอะ (ตามสังคมกำหนดให้) พ่อแม่ เผื่อท่านเจ็บไข้ ก็ต้องมีค่ารักษา เราก็เลย... ยังทิ้งไปไม่ได้ เลยเหมือนคนงกอยู่เลยค่ะ ไม่รู้อะไรดลใจให้เขียนนะเนี่ย เพียงแต่อ่านแล้ว รู้สึกว่า เหมือนตัวเองจัง ก็เลยอยากให้กำลังใจน่ะค่ะ แต่อยากทราบนิดนึงนะคะ ถ้าละลาบละล้วงมากเกินไป ก็ไม่ต้องตอบก็ได้ค่ะ
เห็นว่าคนทางบ้าน ลาออกจากงานตั้งหลายคน แล้วจะอยู่ยังไงคะ ค่าใช้จ่ายมีทุกวัน แค่นี้แหละค่ะ
ขอเป็นเพื่อนด้วยคนนะคะ คุณสันโดษ เห็นรูปในวีดีโอที่โพสต์ น่าจะยังเด็กอยู่เลย ขอเรียกน้องละกันนะคะ น้องไล้ด้วย ยังเด็กๆกันอยู่เลย พยายามจะดูที่วีดีโอ (เขาเรียกยูทูปรึเปล่าคะ เรียกไม่เป็นค่ะ) คุณโพสต์มา แต่ดูไม่ได้เลยค่ะ ดูได้นิดเดียว เลยยังไม่รู้เลยว่าคุณทำอะไร อย่างไรบ้าง

 

สวัสดีคุณพลอยรุ้งด้วยค่ะ.... ยังไงก็ขึ้นชื่อว่าระบบ เค้าไม่มีทางตัดแขนตัดขาตัวเองแล้วปล่อยให้เราทำงาน.....--

^-^

ที่ไม่ได้ทำอะไรหลายๆอย่าง คงจะเป็นการจำลองเหตุการณ์เอามั้ง.....

หากเกิดอะไรขึ้น แล้วไม่มีซักคนที่มีสมบัติติดตัวมาเลย

คือทุกคนเหลือศูนย์ แล้วเราจะทำยังไง....?

อันนี้แค่รู้สึกมาเฉยๆ..

ตอนนี้เห็นพี่สันโดษ ทำทีเซอร์ตัวใหม่ เกี่ยวกับเขากะลาด้วยมั้ง เสร็จป่านไหนไม่รู้

เมื่อกี้คุณเธอใช้ให้ทำรูปส่งไป...ทำได้สองอัน....-*-

เอามาแปะให้ดูเล่นๆนะ ^-^ รูปเล็กไป เพราะถ้าหากขยายมากกว่านี้ กลัวว่ามันจะแตก -*-

รูปอาจจะหลอนไปหน่อย เพราะตอนทำไม่ได้คิด เจอก็เอาเลย ยำ><~!!
​

 

เจ้าของหลังนี้เป็นข้าราชการมหาวิทยาลัย

อยู่อย่างไรหลังภัยพิบัติ
อยู่อย่างพอเพียง สวนนอกเมืองมอสโกว์
นโยบายรัฐบาลจัดชนชั้นแรงงานจะได้รับการจัดสรรที่ดินให้เช่าปลูกพืชเป็นอาหารไว้บริโภคเอง เพราะรายได้ประเทศมีพอแค่ซื้อข้าวสาลีเข้าประเทศเท่านั้น
ครอบครัวหนึ่งได้ราว ๔๐๐-๖๐๐ ตรม.
เก็บเกี่ยวผลิตผลทำแยม ตากแห้ง ไว้กินตลอดปี
เสาร์อาทิตย์ทุกคนก็ขึ้นรถเมล์หรือรถไฟไปดาชา ไม่มีน้ำร้อน ไม่มีโทรศัพท์ ห้องน้ำต้องไปทุ่ง อาบน้ำฝักบัวที่ทำเอง
เด็กๆ ปิดเทอมก็มาอยู่กับธรรมชาติ




ใครอยากกินอะไร มาปลูกเองเลยจ้า

 

​

ชอบรูปนี้ครับ เหมือนกลุ่มฯ(เขากะลา) กำลังมองเพื่อหาทางเข้าไปช่วยเหลือผู้ประสบภัยพิบัติ







<TABLE class=tborder id=threadslist cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" align=center border=0><TBODY id=threadbits_forum_2><TR><TD class=alt1 id=td_threadtitle_86674 title="">ข้อความจาก กลุ่มประสานงานเพื่อการเตือนภัย(เขากะลา) (87 คน กำลังดูอยู่) ( 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 ... หน้าสุดท้าย)
สุดใจเขากะลา
</TD><TD class=alt2 title="จำนวนตอบ: 12,910, จำนวนอ่าน: 680,800">

วันนี้ 04:28 PM​

</TD></TR></TBODY></TABLE>​

 

ขออนุโมทนากับคุณพลอยรุ้งด้วยครับ
กำหนดไปตามที่กล่าวไว้ จิตก็จะเป็นสมาธิเองนะครับ

สาธุครับ

 

ขอบคุณน้าเหมามากค่ะ ^-^