เป็นแบบนี้กันบ้างมั้ยคะ?

เป็นคล้าย ๆกันแหละค่ะ แต่ไม่ใช่เพราะเกลียดหรือไม่ชอบใคร เพียงแต่ไม่รู้สึก comfortable พอที่จะอยู่กับคนมาก ๆเท่านั้นเอง ยิ่งต้องนั่งคุยหรือถกอะไรประมาณนั้นยิ่งรู้สึกอึดอัด แต่ถ้าจำเป็นต้องอยู่แต่มีสิ่งที่มีประโยชน์ต้องร่วมกันเช่น อยู่วัดช่วยกันล้างจาน เก็บกวาด ฯลฯ แต่พอเสร็จงานแล้ว ใคร ๆมานั่งคุยกันต่อ อันนั้นจะไม่ถนัดและอึดอัดมาก ๆ นอกจากนั่งฟังพระเทศน์ ฯ แต่คิดว่าไม่น่าเป็นปัญหาอะไรนะ แม้แต่อย่างน้องจีนเป็นอยู่ก็เช่นกัน เพราะหลาย ๆคนก็ชอบอยู่อย่างสงบ ๆ ไม่จำเป็นว่าเราต้องเป็นแบบที่สังคมเค้าเป็นให้ได้หรอกกระมัง เพราะไม่มีอะไรประกันได้ว่าทุก ๆสังคมเป็นสังคมที่มีศีลบริสุทธิ์เสมอไป เพียงแต่ถ้ามันเป็นสภาพรอบตัวที่เราจำเป็นต้องเผชิญ ก็เอาธรรมะขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่ท่านสอนมาปรับเข้าใช้ มองทุก ๆอย่างรอบ ๆตัวว่ามันเป็นเช่นนั้น ๆเอง แต่ไม่ได้หมายความว่าเราต้องเป็นตามนั้น ๆไปด้วย จำเป็นต้องเผชิญก็เผชิญด้วยการมองว่ามันเป็นเช่นนั้น ๆ เลี่ยงได้ก็เลี่ยง คงไม่ผิดหรือเสียหายอะไรที่จะต้องเลี่ยง ถ้าจำเป็น เราเองก็พยายามเช่นนี้เหมือนกันแม้ยังไม่ได้ 100 เปอร์เซ็นต์

 

สันโดษ ก็กำลังเจอแบบนี้เหมือนกันน่ะค่ะ

กำลังช่วยกันเดินไปหาทางออกอยู่ ^^

หมดเปลือกพี่สันโดษแล้วจริงๆ แต่นี่อาจจะเป็นอีกก้าวของเรา ที่ต้องมาเจอเอง

เพราะทางพี่สันโดษ ก็เกิดอาการแบบี้อีกแล้ว ^_____^

ทุกคนเหมือนอ่อนแรงลงเรื่อยๆ..

 

เป็นอาการที่ติดความสงบรึเปล่าล่ะครับ ผมก็เป็นนิดหน่อยครับไม่เยอะเท่าไหร่อย่างช่วงที่ผมฝึกสมาธิจนสงบแล้วรู้สึกว่าอะไรๆมากระทบก็อยากจะหนีผู้คนน่ะช่วงนั้นผมจะเลิกฝึกสมาธิไปเลยล่ะแล้วเข้าสังคม ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ละกันนะครับ พยายามคุยกับคนอื่นให้เยอะๆ ถ้าคุณยังไม่ถึงจุดที่อยู่คนเดียวแล้วมีความสุขอย่างสุดยอดและใช้แค่ใจให้ตัวเองมีความสุขเพราะเลิกสนใจเรื่องสังคมทางโลกและเรื่องวัตถุแล้วเมื่อถึงระดับการเรียนรู้นั้นค่อยอยู่คนเดียว แต่ถ้ายังไม่ถึงจุดนั้นก็พยายามคุยกับคนอื่นๆให้เยอะๆนะครับ

 

คนที่มีจิตรู้ค่อนข้างแรง...แต่จิตไม่แข็งให้เท่าเทียม
ปกติเวลาเราเดินไป มองเห็นผู้คนเดิน ไปมา..สวนกัน เดินตามกัน
ถ้าเราปกติ..ก็จะเห็นคนเดินไป มา ในสายตา..ก็เท่านั้นเอง
........................................................................
แต่คนที่มีจิตรู้แรง...ไม่ได้ เห็นแค่คน...แต่เห็นความคิดเขาที่อยู่รอบๆๆตัวเรา
ความคิดของคน มีแต่กิเลส..คิดแต่ในสิ่งที่ตัวอยากได้...คามคิดเหล่า นั้นมามุงล้อมเรา...เราจึงกลัว
...............................................................................
วิธีแก้...ง่ายมาก
หัดสั่งปิดสวิทจิต
ตั้งจิตให้ แน่น แล้ว พูดดังๆๆ "ปิดจิต ปิดชีวิต "..แล้วจะเหมือนมีอะไร มาครอบ...ทำให้เราไม่รู้อะไรเลย....พอว่างผู้คนห้อมล้อม...ก็สั่งเปิดสวิทจิต โดยพูด " เปิดจิต เปิด ชีวิต ไ แล้วทุกอย่างจะกลับมา....หัดปิด..หัดเปิดให้ คล่อง แล้วจะอยู่ในสังตมเป็น ปกติ
....................................................................................
ลองดู
....................................................................................

 

ไล้..เป็นไงบ้างไม่คอยเจอเลย ลองทำตามอาจารย์แนะนำดูน่ะจ๊ะ..

 

มันยังปิดไม่ได้สิ อาจารย์ -*-

เหมือนอากาศน่ะแหละค่ะ...... ตอนนนี้อาจจะเป็นสิ่งที่ไล้ต้องมาเรียนรู้มันอีกละมั้ง ^^

เมื่อกี้ไปทานข้าวข้างนอกกับสันโดษ

กลับมาถึงบ้าน แทบตายทั้งสอง คนเลย

หลายๆคนที่มีพลังจิต ก็เป็นแบนี้ เจอสภาพเดียวกัน กับพวกเรา

บางคน แค่เจอคนหน้าปากซอย ก็ร้องไห้โฮ แล้ว จนคนที่บ้านต้องคอยปลอบกลับบ้าน

รอเวลาให้การเปลี่ยนแปลงมาหาอยู่ .... เพราะตอนนี้จิตไม่ให้เดินไปหาการเปลี่ยนแปลง

แง๊งงงงงงงงงงงงงง TT*-*

 

มันคงเป็นช่วงเวลาที่เราต้องเรียนรู้ แก้ปัญหา

และไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้น


(( ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ร้องไห้อีกแล้ว ))

โรคเสพติดห้องน้ำ

 

55555555555555555555555555555555555

เป็นโรคติดห้องน้ำเหมือนกันเลย

ไล้เป็นคนที่เข้าห้องน้ำนานนนนมาก คือ ไม่ต่ำกว่าสี่สิบนาทีต่อครั้ง ในเวลาอาบน้ำ

และมากกว่าสิบห้านาที ในเรื่องอื่นๆๆ

ความรู้สึกทุกครั้งที่ได้เข้าห้องน้ำ จะรู้สึกสบายตัวมาก (แอบไปเล่นน้ำ)-*-

จำได้ว่านานที่สุดคือ อาบน้ำตั้งแต่เก้าโมงเช้า ออกจากห้องน้ำบ่ายสาม

5555555555555555555

^-^

 

ชีวิต คือ ชีวิต แหละน้องเอ้ยยย!!~



ถ้าหากว่าหาคำตอบ คำว่า มนุษย์ เจอ

ตีความหมายของคำว่ามนุษย์ตามหลักของศาสนา ได้...

คุณน้องจะเจอคำตอบ.. ว่าสิ่งที่คุณน้องเจอ และสิ่งที่เป็นอยู่ คืออะไร และจะทำยังไงต่อ




ตัวกู-ของกู พุทธทาสภิกขุ




เด็ก KU สู้ๆ..

แล้วก็ผู้ใหญ่ริมคลอง สู้ๆ...


NK city จะเป็นกำลังใจให้ ... อิอิ

 

^_/\\_^

เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่เจอสภาพแบบนี้ด้วยจ๊า ^-^

 

ปวดหัวแทบจะระเบิด อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากเจอใคร วันๆนั่งอ่านแต่กระทู้ในเวปพลังจิต พยายามหาคำตอบให้ได้ว่าเราเป็นอะไรไป ตั้งแต่เริ่มนั่งสมาธิ เพิ่งมาสนใจเรื่องนี้จริงๆจังๆได้ไม่ถึงสองสัปดาห์ จากนั้นก็รู้สึกว่าจะคุยกับคนอื่นไม่รู้เรื่อง ส่วนเรื่องพลังจิต จักระ พวกพลังงานความร้อนอะไรไม่รู้มันมาจากไหน ไม่เคยฝึก แค่อ่านดู รู้สึกว่าอยากทำได้บ้างแต่ไม่เคยลองทำ ตอนนี้มันร้อนไปทั้งตัว อยากไปนั่งแช่ในน้ำแข็ง มือชาตัวชา ปวดจี้ดๆที่มือ พอเอามาอังดูก้อร้อน ปล่อยออกไม่เป็น อาการอื่นๆก้อเริ่มมีมาเรื่อยๆไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ไปบอกใครที่บ้านเค้าหาว่าเราบ้า โรคจิต คิดไปเอง ตอนนี้คุยกับใครไม่ได้เลยจริงๆ ส่วนอ่านใจหรือตาที่สามก้อไม่มี มีปวดหว่างตาบ้างเป็นครั้งคราว ในหูมีเสียงวิ้งๆบางทีก้อหวีดเหมือนนกหวีดในหู หาคำตอบไม่ได้เลยค่ะ ว่าตัวเองเป็นอะไรไป

 

จ๊วบๆอั้งไล้ อิอิ

ชีวิตเค้าวันๆ คุยนับคนได้เลย เอิ๊กๆ

เบื่อ เหมือนไม่อยากคุยกับใคร

เหนื่อยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

ปล่อยใจให้ว่างเปล่า ไม่ใช้ความคิดหรือใช้เฉพาะบางสถานการณ์ที่จำเป็นเท่านั้น ปล่อยให้การกระทำต่างๆของตัวเราแก้ไขเหตุการณ์ต่างๆในชีวิตประจำวันด้วยจิตใต้สำนึกแทนความคิด
(วิธีนี้น่าจะเหมือนการปิดสวิทจิตตัวเองรึเปล่าน๊า แต่ผมใช้เป็นประจำ) นอกจากต้องคุยกับบางคนนานๆ ถ้าคลื่นขั้วลบของคนนั้นไม่แรงนักก็พอทนได้ แต่ถ้าแรงมากนักก็รีบตัดบทให้เร็ว ไม่งั้นก็แย่
ถึงผมจะไม่สามารถรับรู้ได้มากนัก แต่ก็คาดว่าผู้ที่เคยฝึกจิตหลายคนคงติดอยู่กับความสงบเช่นกัน คงเป็นเหตูผลหนึ่งที่ทำให้การเข้าสังคมกับคนทั่วไป(ที่นับถืออำนาจ วาสนา เงินทอง)มีปัญหา

 

ขอวอนเบื้องบนจงคุ้มครองพี่ไล้นะ อิอิ

 

^^ ถูกใจ อ่ะ.... ให้ไผ่ไปกินอีกกอ นึง ^^

 

จริงๆก็ ไม่ค่อยได้เข้ามาอ่านหรอก อิอิ เค้าก็ไม่รูจะพูดอะไรอะนะ เพราะเค้าก็ยังโง่ๆอยู่เลย( - -" ) แต่คิดว่าเข้าใจความรู้สึกนี้นะ ....^^ สู้ๆนะ เก่งๆอย่างพี่ไล้ คิดว่าจะต้องผ่านไปได้สบายๆอยู่แล้วเอาใจช้วยนะ พี่ยังโชคดีกว่าคนหลายๆคนนะ ฝันดีจ้ะ บั้ยบาย (k)

 

สุวิยังไม่เคยเจออะไรที่แก้ไขไม่ได้
เมื่อจิตปรารถนา ตั้งเหตุปัจจัยพร้อม ทุกอย่างแก้ได้ทั้งสิ้น

ที่แก้ไม่ได้เป็นเพราะไร้ปัญญา ไม่รู้ในเหตุ ไม่รู้วิธีประชุมปัจจัย

มีคำพูดอยู่ประโยคหนึ่ง จำไม่ได้ว่าอยู่ใน อณาปราณสติ หรือ สติปัฏฐานสี่

เมื่อฝึกถึงจุดหนึ่ง ท่านให้ "สลัดคืน"

ให้สันโดดลองค้นดู คำพูดนี้จะเป็นกุญแจของเรื่องที่เกิดทั้งหมด
และเป็นกุญแจไข โซ่ตรวนทั้งหมดที่รัดตรึง สันโดษอยู่ให้เป็นอิสระ

คำพูดคล้ายๆนี้ เคยเห็นในการฝึกสมาธิหมุนของอาจารรัตน์ ลองค้นดู

 

เป็นไปได้หรือไม่ หากใจเรา คือผู้ที่รู้ดีที่สุด

ทุกอย่างที่ใจเราบอก ที่ให้มี ให้เป็น ให้ทำ ให้เกิดขึ้น

นั่นเพราะเขารู้ว่า มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเราในตอนนี้แล้ว

ที่ไม่ให้ออกไปไหน ที่ให้อยู่กับที่ เพราะมันปลอดภัยแล้ว สำหรับเรา

ถึงเราจะดิ้นรน ออกไปก็ไม่ได้ไป อยากไป ก็ไปไม่ได้ นั่นเพราะใจเขานำสิ่งที่ดีที่สุดมาให้เรา?

...เหมือนเดิม .... ตอนนี้เปิดเทอมมาสองอาทิตย์ได้แล้ว แต่บางครั้ง ก็รู้สึกไม่อยากออกไปเจอคนข้างนอก..

นั่นคือ ..การนั่งอยู่เฉยๆ ไม่ไปเรียน -*- ... ... .. .. .. .. . .. .

ทั้งๆที่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ไม่สามารถบังคับร่างให้ออกไปได้จริงๆ

ไม่ใช่การกลัวล่วงหน้า หรือไม่อยากไปเรียน แต่ออกไปไม่ได้จริงๆ จิตเขาให้เราอยู่ที่เดิม

แบบนี้....-*-....

บางครั้งไล้ก็ยังบ่นกับตัวเองว่า ทำไมทำตัวแบบนี้ เงินก็จ่าย อะไร ก็เสียไปหมดแล้ว ....แถมยังมาทำตัวแบบนี้อีก?...

แต่มันช่วยไม่ได้จริงๆ เพราะขนาดตั้งจิต ขอพาตัวเองไปเรียน แต่ก็ไม่ได้ไปอยู่ดี -*-

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

มาถึงตอนนี้ แม้แต่อนาคต ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องไปคิดถึงแล้ว .... ขออยู่ ดูแต่ละวินาที ของชีวิตไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่รู้ว่า

มันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง เขาอาจจะทรมาน มั้ย อาจจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงอีกมั้ย ไม่มีใครรู้อะไรอีกแล้ว...

ต่อไปนี้ มันจะกลายสภาพเป็นอะไร ก็จะไม่รู้สึกดีใจหรือเสียใจ...... เพราะมันใช่ตัวเราจริงๆ ที่ต้องมาทุกข์ หรือมาสุข กับสิ่งเหล่านี้ ...

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ยามที่จิตเขาทุกข์ที่สุด พระพุทธองค์ ยังทรงบารมี มาคุ้มครอง ....

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

ตั้งแต่เด็กมาแล้ว ทุกครั้งที่เกิดความทุกข์ มากๆๆ และมากที่ สุด หลังจากนั้น มันจะกลายเป้นความสุขที่กินเวลานานเสมอ....

ยิ่งทุกข์มากยิ่งสุขมาก และมาก มาก เพราะเราไม่ได้มีความคาดหวังกับอะไรไว้เลย.... ^-^

ครั้งนี้คงเป็นอีกรอบหนึ่ง ของความสุขที่กำลังจะตามมาละมั้ง 555555555555555555 ^__________^

ขอบคุณความไม่สบายทุกอย่างที่นำมาให้ข้าพเจ้า ..... ข้าพเจ้ายินดีที่จะเป็นเพื่อนกับพวกท่าน ตลอดไป ^^

 

วันนี้ก็ยังนั่งฟังบทสวดมนต์อยู่เหมือนเดิม ไม่ได้ลุกไปไหนเลย นอกจากห้องน้ำ

โต๊ะคอม และตู้เย็น.... และไม่ได้เกิดอาการติดเน็ท ... เพราะหากไม่ได้เล่น ก็ยังคงไม่ได้ออกไปไหนอีกเช่นกัน

รู้สึกอยากเข้าโรงบาลประสาท ไปเอาใบรับรองแพทย์ ส่งให้อาจารย์ใน ม -*-

หากเปลี่ยนแปลง ก็ต้องมีเหตุการณ์ล่ะ ^-^

 

อยากเป็นกำลังใจให้สันโดษและอั่งไล้สหายตัวน้อย แต่เหล่าฮูคิดว่าจะเป็นเช่นนี้มาก่อนนี้หลายเดือนแล้ว เคยพยายามอยากเตือนให้ระวังแต่ก็เกรงใจ แต่ก็เป็นจังหวะและรสชาติของชีวิตธรรมด๊า ธรรมดา
สีสันที่เหล่าฮูไฮไล๊ท์บอกความคลาดเคลื่อนของทิฎฐิที่เห็นว่าคลาดเคลื่อนนะตามหนักเบา อยากให้วางใจให้ถูกนะจ๊ะ แต่มันลึกเกินกว่าเหล่าฮูจะคุ้ยออก สันโดษและอั่งไล้ต้องปรับที่ใจ คือวางใจให้ถูกเสียก่อน ให้เป็นสัมมาทิฏฐิ ทำความเห็นให้ตรงให้ถูกก่อน เพราะเหล่าฮูเห็นปัญหาทำนองนี้มาก่อนแล้ว และไม่อยากเสียมารยาทไปก้าวล่วงทิฏฐิของใคร เนื่องเพราะอันตัวเหล่าฮูผิดอยู่ทุกวัน สำรวจเจอบ้างไม่เจอบ้าง เลยไม่ใช่วิสัยที่จะแนะนำใคร เว้นแต่ถ้าเปิดใจรับ สิ่งที่เหล่าฮูเห็นว่าคลาดเคลื่อนก็อาจพอกระซิบบอกกัน อย่างที่ไฮไลท์นั้นแหละ มันคลาดเคลื่อนนะจ๊ะ

ยินดีต้อนรับโรคซึมเศร้า เหล่าฮูอาการหนักกว่าทั้งสองคนนะเพื่อนรัก จะบอกให้ว่า เหล่าฮูไม่ได้พูดซักคำเป็นอาทิตย์ๆนะ เว้นซื้อของบางวันเท่านั้น (ร่วมสองสามเดือนที่เป็นแบบนี้ มีคุยเล่นกะนางฟ้าตัวน้อยของเหล่าฮูบ้าง แต่ตอนตอนนี้หดหู่ชอบกล และก็เพื่อนบางคนนิดหน่อยเท่านั้น)แต่สุขใจมากกว่าทุกข์นะจะบอกให้ อยากแนะนำให้ไปปฎิบัติธรรม เสถียรธรรมสถานก็ได้ วัดอัมพวันก็ดี แต่แม่ครัวที่นุ่นปากร้ายมาก กลัวไปแล้วป่วยหนักกว่าเดิม มีเยอะแยะที่ดีๆ ตามความเห็นเหล่าฮู สอนติงต๊องเยอะแยะต้องระวังนะ ไปส่งเดชจะทุกข์มหันต์เข้ารกเข้าพง หลงทางเปล่าๆ

เหล่าฮูขอเป็นกำลังใจให้เพื่อนทั้งสองผ่านพ้นสภาวะยุ่งยากใจได้อย่างสง่างามให้ได้ (จริงๆแล้ว เหล่าฮูเข้าใจว่าเป็นความฟุ้งซ่านรำคาญใจ หดหู่ ท้อแท้ คือนิวรณ์กระมัง สงสัยทั้งคู่ปฎิบัติการณ์เจริญจิตภาวนาอยู่เนืองๆกระมัง เคยเห็นปรากฏการณ์นี้สำหรับผู้เจริญจิตภาวนา ด่านแรกต้องเจอนิวรณ์นี่แหละ เดี๋ยวก็ผ่านได้นะ( ถ้าคิดว่าที่เหล่าฮูว่ามานี้ใช่เลย ก็ไม่ใช่เรื่องผิดปกติอะไร ธรรมด๊า ธรรมดา)ครั้งหนึ่งในชีวิตจะมีรสเฝื่อนๆกร่อยๆ ก็ถอยมาเป็นผู้ที่สังเกตการณ์ซะสิ ประหนึ่งมีจิตเราดูกายและใจดำเนินไป วางจิตใจเป็นแบบผู้สังเกตการณ์ไม่ต้องจับอารมณ์ ดูในท่าทีแบบ มันเกิด เป็นอยู่ แล้วสลายไป(ปัญญาภาวนา) สิ่งสำคัญคือการวางใจ หรือท่าทีให้ถูก เดี๋ยวชำนาญแล้วก็มีรสชาติใหม่มาให้ดูอีกแหละ ก็ดูด้วยท่าทีที่ว่ามานะ

ทิฏิสามอย่างที่มีในพุทธกาล เรียกลัทธิเดียรถี คือ
1.บุพเพกตปุญญวาท ลัทธิที่เชื่อว่า ชีวิตจะดีหรือลำบาก สุข ทุกข์ ล้วนมีเหตุจากกรรมเก่า เช่นพวกชีเปลือย เขาว่าแบบนั้น
2.อิสวรนิรมิตวาท นี่เขาว่า ชีวิตจะดี ร้ายอย่างไร เทพเจ้ากำหนด พวกนี้จีึงพากันไปเอาใจพระเจ้า บูชาไฟ หนักเข้าเอาคนมาบูชายัญ พวกนี้เช่น พราหมณ์ไง ชาวพุทธที่ช่างขอ ขอนุ่นนี่เลียนแบบพวกนี้แหละ ไม่เข้าใจหลักธรรมที่ถูก เห็นขอกันแยะเหมือนลัทธิแบบนี้
3.อเหตุกวาท พวกนี้ไม่เชื่ออะไร ไม่เชื่อภพชาติ เขาว่ามันสุขทุกข์อย่างไร ก็เกิดยังงั้นเองแหละ ไม่มีใครหรือเทพที่ไหนมาบันดาลให้
ทีนี้ แล้วพุทธเราว่ายังไง
พระพุทธเจ้าไม่ได้ปฎิเสธกรรมเก่า หรือเทพบันดาลอะไรนะ แต่ทิฏฐิเหล่านั้น วางใจไม่ถูกต้อง คือสอนว่าทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเกิดขึ้นตามเหตุปัจจัย เอาสั้นๆพอนะ
หมายความว่า กรรมเก่าคือทุนเก่า เราไม่รอว่าเมื่อไรทุนจะงอกมาอีก แต่ท่านว่าจะเจริญได้ ก็ต้องสร้างเหตุปัจจัยแห่งความเจริญ ไอ้ที่เกิดมาเป็นอย่างไร ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะเปลี่ยนได้ แต่สร้างเหตุปัจจัยใหม่ๆได้ต่างหากล่ะ ส่วนเทพนั้น ท่านจะบันดาลอะไรให้หรือไม่ให้ ไม่ใช่ธุระของเราที่จะไปขอหรือรบเร้าท่าน เป็นธุระของท่านเองที่จะดลบันดาลสิ่งต่างๆตามสมควรแก่เหตุ จึงให้วางท่าทีต่อเทพแบบผู้น้อยเคารพผู้ใหญ่ทำนองนี้ ไม่ใช่เจอหน้าขอนุ่นหน่อย ขอนี่หน่อย เดี๋ยวเอานุ่นนี่มาเซ่นหรือบน ไปเคี่ยวเข็ญท่านหรือตีหน้าเศร้าขอความเมตตา ไม่สำเร็จร๊อก ท่าทีเรื่องนี้ชาวพุทธพากันวางใจผิดเสียส่วนใหญ่นะ เฮ้อ!

สันโดษมีทิฏฐิไปในทางหวังการบันดาลจากสิ่งศักดิ์สิทธฺ์มากไปนะ เราจะพากันไปเชื่อแบบนั้น แล้วปล่อยให้เป็นหน้าที่ของสิ่งศักดิ์สิทธ์ เราก็ผิดหลักกรรมนะ คือความไม่ประมาทอันเป็นโอวาทสุดท้ายก่อนพระพุทธองค์ดับขันธปรินิพพาน ธรรมทั้งหมดย่อแล้วมาอยู่ตรงนี้และ
อย่าได้ขัดเคืองหรือหดหู่ที่เหล่าฮูมาอวดแนะนำนุ่นนี่เลยนะ เหล่าฮูเห็นว่า สันโดษเป็นคนดีคนหนึ่ง แต่อัธยาศัยไมตรีของเหล่าฮูจะปรับเข้าคุยด้วยยากนิดหน่อย เพราะเหล่าฮูพูดจาตรงๆ และค่อนข้างระคายใจผู้คน บางครั้งจึงเลี่ยงแสดงความคิดเห็น แต่ก็รู้สึกอยากเป็นกำลังใจให้เพื่อนทั้งสองคน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น เหล่าฮูไม่อยู่ในสถานภาพพอที่จะแนะใครได้ ตัวเองยังแย่กว่าที่เล่ามาทั้งหมดนั่นเสียอีกนะ เพียงเหล่าฮูวางใจให้ตรงกับยุทธวิธี(หลักพุทธธรรม)ได้ตรงกว่า เพราะสำรวจข้อบกพร่องของตนเองเนืองๆ ลองสำรวจแบบเหล่าฮูสิ ดีนะ เดี๋ยวมันจะเห็นข้อบกพร่องแล้วค่อยๆแก้ไปก็ดีเอง และขอให้วางใจให้สบายนะ เพื่อนเข้ามาให้กำลังใจกันแยะ มีคนปราถนาดีแยะอย่างนี้เหล่าฮูยังปลื้มแทนเลยนะ ก็ขอให้เอาชนะอุปสรรคได้อย่างราบรื่นนะ