ทำไมคนเราต้องลืมเรื่องชาติที่แล้วผู้รู้ช่วยตอบที

ถ้าถึงเวลาแล้วคงมีสิ่งบอกเหตุให้เราแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดในอดีตที่ผ่านมาเอง โดยวิธีใดวิธีหนึ่งให้เพื่อให้ลบล้างกันไป ตามความคิดของผมเองนะครับ

 

ชีวิตที่เกิดมาของคนอย่างพวกเราเป็นเรื่องของการแสดงละครบทหนึ่ง

เรียนอาจารย์ตาที่สามครับ

ผมขอสนับสนุนคำอธิบายของอาจารย์ว่าการดำเนินชีวิตที่เกิดมาของคนอย่างเราเราท่านท่านเป็นเรื่องของการแสดงละครบทหนึ่งเท่านั้นที่เขากำหนดบทมาให้พวกเราแสดง หรือมองแบบง่ายที่สุดก็คือทุกสิ่งที่เห็นที่เป็นอยู่มันเป็นเรื่องสมมุติเรามีทั้งส่วนที่คนอื่นสมมุติให้และส่วนที่เราสมมุติขึ้นเองไม่มีของจริงแท้หรอกครับ เพราะของจริงแท้มันอยู่ที่การพัฒนาฝึกฝนในคัมภีร์พระอภิธรรม(จิ เจ รุ นิ)ซึ่งหลายๆคนในเว็บนี้ก็รู้ดีกันอยู่แล้ว การที่เขาให้เราลืมตอนมาเกิดเพื่อที่จะให้เราสามารถทำความกระจ่างรู้ชัดใน จิต เจตสิก รูป นิพพานได้ ง่ายขึ้นเพราะจิตจะได้ไม่ต้องกังวลหรือยึดติดกับเรื่องราวในอดีต(เพราะมันขัดขวางการพัฒนาทางจิตในในการเรียนพระอภิธรรม) ดังนั้นเขาจึงกำหนดให้การมาเกิด(ปฏิสนธิ)โดยการตาย(จุติ)จากภพภูมิทางวิญญาณ(ชีวิตในรูปพลังงาน)จะต้องลบความทรงจำออกไป แต่จะไม่มีการลบกรรมที่ติดค้างอยู่ไม่ว่าจะเป็นกรรมบวก(กุศล)หรือกรรมลบ(อกุศล) ซึ่งในการพัฒนาจิตวิญญาณของแต่ละคนก็จะเจอแบบทดสอบมากมายและแตกต่างกันไปอาจเหมือนกันบ้างไม่เหมือนกันบ้างตามประสพการณ์จากอดีตของจิตวิญญาณนั้นๆ บางคนเจอแบบทดสอบที่ระลึกชาติได้ก็เพื่อจะทดสอบว่าสามารถทิ้งความเป็นตัวละคร(ความภาคภูมิใจในความเป็นคนมีชื่อเสียงจากอดีต)ได้หรือไม่ หรือไม่ก็ติดอยู่กับความดีที่ทำไว้ในอดีตจนลืมการพัฒนาจิตต่อในชาติปัจจุบัน บางคนเจอแบบทดสอบที่ต้องเจอความยากลำบากความทุกข์ต่างๆนาๆในการดำเดินชีวิตเพื่อจะผ่านการพัฒนาจิตในเรื่องความมีมานะอดทน แบบทดสอบมีมากมาย บางคนอาจจะเจอแบบทดสอบที่ให้เราได้ได้เงินร่ำรวยมาแบบง่ายๆโดยการให้ทำผิดศีลข้อที่ 2 แต่ไม่ผิดกฏหมายเช่นการปั่นหุ้นแบบมืออาชีพ เป็นต้น หากพวกเรายังติดอยู่ก็คือไม่ผ่านแบบทดสอบเราก็ต้องรอมาเกิดใหม่เพื่อผ่านเรื่องราวแบบนี้ให้ได้บางคนต้องมาเกิดแล้วเกิดอีกจนถอยหลังลงคลองไปก็เยอะแยะ ทำไมเราไม่มองให้มันเห็นให้ชัดๆไปเลยว่าสิ่งต่างบนโลกนี้ทั้งชื่อเราตัวเราแลสังคมรอบๆตัวเราล้วนแล้วแต่เป็นการสมมุติทั้งสิ้นมีเพียงเรื่องกรรมเท่านั้นที่จริงที่ติดตัวเราไปตลอดรและการพัฒนาจิตวิญญาณ(จิ เจ รุ นิ)เท่านั้นที่เป็นเรื่องจริง เวทนา สังขาร สัญญา (กิเลส ตัณหา ราคะ อุปทาน) มันไม่ใช่ของจริงไม่ควรให้มันอยู่เหนือเรา(จิตวิญญาณ)

ขอกราบคารวะ
ทศพร

 

สัญญาไมมีอยู่จริง

 

สมมุติว่าเรากำลังเล่นเกมสามมิติ ที่มีการต่อสู้ทำลายล้าง

เราต่อสู้ตามกติกาที่โปรแกรมเมอร์กำหนดให้

สู้ด้วยความมัน สะใจในอารมณ์ แต่สุดท้ายเราก็ตาย "Game over"

เรายังไม่หายมัน ก็เริ่มเล่นใหม่

เราเป็นคนเล่น เราจำประสบการณ์จากการเล่นได้ แต่ตัวสมมุติเราและ
ฝ่ายตรงข้ามในเกมจำอะไรไม่ได้เลย เขาก็สู้กันตามกติกาเดิม เรา
ได้ประสบการณ์และความชำนาญมากขึ้น

ถ้าเราจะให้ตัวสมมุติจำความได้ ต้องให้โปรแกรมเมอร์คิดค้นโปรแกรม
ให้ใหม่ เขาทำให้ได้หรือเปล่า ต้องใช้เวลา อุปกรณ์แค่ไหน

หากใส่โปรแกรมอัจฉริยะให้ตัวสมมุติ ให้จำความได้ พัฒนาตัวเองได้
สักวันหนึ่ง ตัวสมมุตินั้นอาจจะรู้ว่า ใครเป็นคนสั่งให้เขารบกัน ต้อง
เจ็บตัว ล้มตาย ครั้งแล้วครั้งเล่า เนื่องเพราะคนเล่นเกมเพื่อความมัน
เพียงคนเดียว ตัวสมมุตินั้นอาจเลิกรบกันแล้วพัฒนามาแก้ที่ต้นเหตูซึ่ง
ก็คือ คนเล่นเกมและโปรแกรมเมอร์

เพื่อความประหยัด โปรแกรมเมอร์คงเรียกใช้ตัวสมมุติตัวเดิม
แล้วเปลี่ยนข้อมูลให้ตัวสมมุติใหม่ (Reuse) ดีกว่าใช้แล้วทิ้งเป็นไหน ๆ
(เราจึงต้องเวียนว่ายตายเกิด)

มีใครคิดบ้างไหมว่าพวกเราก็คือ ตัวสมมุติ ที่ผู้เล่นและโปรแกรมเมอร์
ซึ่งไม่รู้อยู่ที่ไหนในสากลจักรวาล กำลังเล่นเกมเพื่อความมัน เพื่อความ
รู้และประสบการณ์ของเขา โดยที่พวกเขาไม่ต้องเจ็บปวดทรมาณ เศร้าซึม
เหมือนพวกเรา ให้พวกเรา เกิด แก่ เจ็บ ตาย ครั้งแล้วครั้งเล่า
ตามที่โปรแกรมเมอร์อัจฉริยะตั้งไว้

เป็นไปได้ไหมที่ผู้เล่นและโปรแกรมเมอร์ก็อยากพบกับเราแบบซึ่ง ๆ หน้า
แต่ก็คงกลัวพวกเรา เพราะเขาเล่นทฤษฎี เราเล่นปฏิบัติ ถ้าพบกันด้วย
ความแค้น เขาเละแน่

ด้วยเหตุนี้ผู้ที่จะพบกับผู้เล่นและโปรแกรมเมอร์ได้ ต้องได้รับการฝึกจิต
จนบริสุทธิ์ หมดอันตรายแล้วก็จะพบกับเขาได้

อีกทางถ้าพวกเราเก่งมากด้วยตัวของพวกเราเอง แต่จิตใจไม่บริสุทธิ์
อันตรายต่อเขามาก เขาก็เพียงปิดเกมเท่านั้น พวกเราก็กลายเป็นสุญญตา


เรามีทางเลือก

เป็นตัวสมมุติอยู่อย่างนี้ตลอดไป

พักรบพักการแสดงอยู่ในแดนนิพพาน

ไปอยู่กับผู้เล่นหรือโปรแกรมเมอร์

ขึ้นอยู่กับการปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ ของเรานั่นเอง

 

เพราะกายกับจิตมีส่วนสัมพันธ์กันอยู่เมื่อเปลี่ยนกายหยาบใหม่ความทรงจำจึงหายไปด้วยเพราะระบบการทำงานและการรับรู้ถูกย้ายเครื่องใหม่ไปแล้ว นอกจากว่ากายใหม่ที่จิตไปอาศัยอยู่จะมีประสิทธิภาพค่อนข้างดีก็อาจจะทำให้ระลึกถึงชาติก่อนได้เช่น ไปเกิดเป็นเทวดา , พรหม ฯลฯ หรือมนุษย์บางคนก็มีบารมีค่อนข้างสูงจึงทำให้กายเนื้อมีประสิทธิภาพกว่าคนทั่วๆไปจึงทำให้ระลึกชาติได้ครับ

 

จริงๆ แล้ว เราไม่ได้ลืมหรอกครับ เราจำได้ จำได้ทุกอย่าง ทุกอณูของการกระทำ ของเรา ล้วนฝังอยู่กับจิต เฉกเช่นกับหน่วยความจำของคอมพิวเตอร์ ซึ่งถ้าเราเปิดไฟล์ที่เราบันทึกไว้ได้ เราก็จะรู้ทุกอย่าง ตั้งแต่ต้นจนจบ นักบวชทั้งหลายท่านกล่าวเอาว่านี่คือการ "ถอดปลอกอสงขัย"

ส่วนการที่เราเกิดมาแล้วจำอดีตไม่ได้ ไม่ใช่หมายความว่าเราลืม แต่เราถูกบังต่างหาก กรรมทั้งหลายที่เราทำนั่นแหละ ได้มาปิดกั้นสัญญาของเราเอาไว้ เพื่อความยุติธรรมแห่งการชดใช้ ที่เราจึงไม่อาจสามารถหนีกรรมได้พ้นนั่นเอง

 

ท่าจะจริงแฮะ..เห็นด้วยครับ

 

เห็นด้วยกะคุณข้างบน

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ดำรงตนให้ตั้งมั่นในความดี เพื่อชาตินี้และชาติหน้าดีกว่าค่ะ

บางทีการรู้อดีต อาจจะทำให้เรายึดติด ซึ่งจะทำให้เกิดทุกข์เปล่าๆ

บางเรื่องรู้แล้วแก้ไขได้ก็ดีไป แต่บางเรื่องมันแก้ไม่ได้จริงๆนะคุณ ได้แต่ยอมรับกับสิ่งเหล่านั้นไป

 

แต่ถ้าเกิดแล้วจำชาติเกิดไม่ได้นี่ทำไมเด็กหลายคน (ที่ยังไม่ได้ทำบาป)ชอบพูดถึงเรื่องที่อายุเขาไม่น่าจะรับรุ้ได้ เช่น เมื่อ 5-10 ปี ก่อน ที่เขายังไม่เกิด<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-comfficeffice" /><o></o>
ที่ดิฉันเคยเจอเด็กๆ ที่หมู่บ้านเดียวกัน เขาบอกว่าเขาเป็นเพื่อนกับปู่ข้างบ้าน และเล่าเรื่องต่างๆ ที่เคยเกิดขึ้นสมัยที่ปู่ยังมีชีวิตอยู่ได้ถูกต้อง และคะยั้นคะยอให้พ่อและแม่ พาไปหาเพื่อน (ปู่ข้างบ้าน)<o></o>
ก็แปลกดีนะคะ<o></o>

 

ลืมเพราะเราต้องมาใช้กรรมไง

 

มีคนเคยถามคำถามนี้กับพระพุทธเจ้าเหมือนกัน

ท่านตอบว่า

คนเราทำอะไรมาบ้างในแต่หล่ะวัน จำได้ไหม???
เมื่อวานทำอะไร ตอน12.00 ทำอะไร ก่อนจะมาที่นี่ เดินผ่านที่ไหนมาบ้างพอเจออะไรมาบ้าง ท่านจำได้ไหม???

คิดว่า
คนเราน่าจะจำได้แค่เรื่องที่สำคัญๆเท่านั้นแล้วมันจะ บันทึกเป็นไปถึงชาติหน้าได้

 

เป็นเรื่องอจินไตย เป็นไปตามกฎธรรมชาติ

 

[quote="คน"ชาติสุดท้าย]เป็นเรื่องอจินไตย เป็นไปตามกฎธรรมชาติ[/quote](bb-flower

 

ลืมเพราะว่า ก่อนเกิดเราได้กลืนลูกลืมเข้าไปในท้องต่างหาก เวลาอยู่ในท้อง มันจะร้อง "อึ๊ด อื๊ด" แล้วเขาก็ส่งเราลงมาเกิดงัย .... จำได้แค่เนี้ย !!!

 

จะจำอดีตไปทำไมครับไม่มีประโยชน์สักเท่าไร สู้ทำอนาคตให้ดี ไม่ดีกว่าหรือ

 

มันก็ลืมของมันเองไปนั่นแหละ เป็นธรรมชาติ เป็นหนึ่งเป็นขันธุ์5

 

ผมว่าทำชาตินี้ให้ดีที่สุดครับ

 

ถ้าหาความทรงจำในสมองย่อมไม่มีทางเจอแน่ เพราะเป็นเรื่องของกายหยาบในชาติก่อนซึ่งแตกธาตุไปแล้ว แต่หากคุณหาในจิต ย่อมมีการบันทึกไว้แน่นอน ขึ้นอยู่กับว่าเราเข้าถึงจิตของตนได้หรือไม่ เพราะถ้าเราเข้าถึงความทรงจำแห่งจิตแล้ว ย่อมรู้แน่นอน ว่าที่ผ่านมานั้นเป็นอย่างไรบ้าง

เรื่องความทรงจำที่หายไปในกายปัจจุบันก็เกิดขึ้นได้ เช่นกรณีที่จิตใจของเราได้ประสบกับเรื่องสะเทือนใจจนเกิดอาการช๊อค การทำงานของจิตผิดปรกติ ทำให้สมองผิดปรกติไปด้วย อาจทำให้ภาวะสมองเสื่อมชั่วขณะเกิดขึ้นได้ อาจหนักมากถึงขั้นจำตัวเองไม่ได้ ซึ่งเป็นภาวะทางจิตเช่นกัน

และการที่มีการเปลี่ยนสภาวะของภพชาติก็เป็นสาเหตุที่ทำให้จิตเกิดภาวะลืมเลือนได้เหมือนกัน เพราะมีการเปลี่ยนแปลงที่อยู่ของจิต ดังนั้นถ้าจะพื้นความทรงจำ ก็ต้องพัฒนาจิตให้ระลึกเหมือนนั่งนึกว่าตนทำอะไรไปเมื่อวานนี้

แต่อย่างไรก็ตามนะครับ ปัจจุบันเป็นสิ่งที่ควรระลึกถึงมากที่สุด อย่าเผลอบ่อยนะครับ ปัจจุบันสำคัญที่สุด เพราะเป็นพื้นฐานแห่งอนาคต อยู่กับปัจจุบันครับ

 

ขออนุโมทาค่ะ

...........
จำไม่ได้นะดีแล้ว
เพราะ เท่ากับ เป็นบ่วง

แค่ ชาตินี้ ชีวิต ตั่งแต่เกิด จนปัจจุบัน
ปัญหา มีให้แก้ ตลอด

 

จะจำไปทำไม