คดีสะเทือนขวัญ คนบาปพรหมพิราม

เมื่อวันที่ 27 กรกฎาคม 2520 มีคดีสยองขวัญ คือผู้หญิงถูกรถไฟทับขาดหลายท่อนใน อ.พรหมพิราม จ.พิษณุโลก ตอนแรกข่าวนี้ก็เป็นแค่ข่าวเล็ก ๆ ต่อในท้ายข่าวหน้าสุดท้าย ตำรวจก็แทงเรื่องเป็นอุบัติเหตุ แล้วก็ปิดแฟ้มไป เพราะเรื่องอุบัติเหตุบนรางรถไฟนั้นเป็นเรื่องปรกติในช่วงเวลานั้น

แต่ไม่นานก็มีนักข่าวของหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นไปขุดขึ้นมา เพราะสภาพศพน่าสงสัย และดูจงใจไป

ต่อมาข่าวนั้นถูกนำมาขยายต่อในหนังสือพิมพ์ไทยรัฐ

เมื่อเป็นข่าวตำรวจก็เลยฟื้นคดีขึ้นมาใหม่ เรียกว่าตำรวจใหญ่ของจังหวัดมากันทั้งหมด ประกอบไปด้วย (ยศในขณะนั้น) พ.ต.อ.สมชาย ไวยเวช ผู้กำกับการจังหวัดพิษณุโลก, พ.ต.ท.นิวาท ทองชิต, ร.ต.ท.สมจิตร ทวนต้นไทร, ร.ต.ต.เยี่ยม แสงหิรัญ พนักงานสอบสวนสภ.อ.พรหมพิราม จ.พิษณุโลก ลงมือสอบด้วยตนเองจนได้ความอย่างที่ปรากฏโดยใช้เวลาไม่นานนัก

ผู้ที่ถูกจับกุมในข้อหาร่วมกันข่มขืนแล้วฆ่าทั้งหมด 8 คน นายมัน นายบุญมา นายบุญลือ นายบุญส่ง นายบุญชู นายสุเทพ นายเทียบ และนายสงวน โดยแยกขังสอบสวนตามสภ.อ.ต่าง ๆ ผู้ต้องหาส่วนใหญ่ยอมรับสารภาพ

ผู้ตายชื่อนางสำเนียง มีความเชื่อว่าวิกลจริต โดยก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุนั้นเธอบอกว่าจะออกมาตามหาสามีทางเหนือ จากนั้นก็แอบขึ้นรถด่วน 37 กรุงเทพ - เชียงใหม่ มาเอง แต่เมื่อถึงอำเภอพรหมพิราม เธอก็ถูกการ์ดรถไล่ลงเนื่องจากไม่มีตั๋ว แถมท่าทางคงกระเซอะกระเซิงด้วย การ์ดก็เลยไล่ลงเสีย โดยมิได้ดูว่ามันจะอันตรายถึงแก่ชีวิตของเธอหรือไม่

ตามบันทึกตำรวจบอกว่าเหตุการณ์เริ่มเมื่อตอนตี 1 มีกลุ่มชายฉกรรณ์ที่อยู่ในสภาพมึนเมาล่อลวงนางสำเนียงซึ่งนั่งร้องไห้เพราะหิวและไม่รู้จะไปไหน ไปข่มขืน โดยนายสุเทพเริ่มต้นก่อน จากนั้นก็ชักชวนเพื่อน ๆ ซึ่งเมา ๆ เพราะบังเอิญวันนั้นมีงานเลี้ยงของผู้มีอิทธิพลของอำเภอกันด้วย มาร่วมกันลงแขกต่อ ยิ่งดึกคนก็ยิ่งมาก คนที่เสร็จไปแล้วรอบหนึ่งก็วิ่งไปตามพรรคพวกที่ยังเมาอยู่ในงานเลี้ยงให้มาร่วมข่มขืนต่อ

ว่ากันว่าที่มานั้นมีทั้งตั้งใจข่มขืน ขณะที่บางคนก็ไม่ตั้งใจ เพียงแต่เสียงเชียร์มันมี ก็เลยต้องข่มขืนด้วย เพราะอายกลัวเพื่อนจะล้อว่าไม่กล้า

กว่าจะเสร็จทั้ง 30 คนก็กินเวลา 2 ชั่วโมงเศษ

แม้นางสำเนียงจะขาดใจตายแล้ว แต่ถึงกระนั้นก็มีเจ้าพ่อคนหนึ่งแห่งพรหมพิรามกับพวกอีก 5-6 คน มาข่มขืนโดยที่ไม่รู้ตัวว่ากำลังข่มขืนศพ จนกระทั่งลองจับหัวใจของสาวเคราะห์ร้ายถึงทราบว่าหยุดเต้น

เมื่อเป็นเช่นนั้นกลุ่มผู้กระทำผิดจึงตัดสินใจอำพรางคดีโดยลากศพไปให้รถไฟทับ

ในส่วนของผู้ต้องหานั้นที่สั่งฟ้องได้จริง ๆ เข้าใจว่าจะมีอยู่แค่ 8-9 คน แต่ละคนติดคุกกันไม่เกิน 10 ปี หลายคนก็ยังมีชีวิตกันอยู่ แต่เหตุการณ์นั้นไม่มีใครอยากจะพูดถึงเท่าไหร่นัก

สันติ เศวตวิมล ใช้นามปากกา “นที สีทันดร” เอามาเขียนและเรียบเรียงเป็นนวนิยายในเรื่อง “พรหมพิลาป” พิมพ์ออกมาขายเมื่อปี 2540 และมานพ อุดมเดช เอามาทำเป็นหนัง อย่างที่ทราบกันอยู่

คดีนี้เป็นเรื่องที่สะเทือนขวัญประชาชนมากขณะนั้น เพราะเป็นการกระทำที่โหดร้ายมาก ทั้ง ๆ ที่เป็นคนด้วยกัน นอกจากนั้นหลายฝ่ายถูกด่ากันขรม ทั้งตำรวจ ทั้งการรถไฟ นักข่าวช่วงนั้นก็เป็นฮีโร่ไป ขณะที่ศัพท์แสงทางด้านการข่มขืนก็มีเพิ่มขึ้น เช่น “ลงแขก” หรือ “เวียนเทียน” เป็นต้น

ที่สำคัญ แสดงให้เห็นถึงความเก่งกาจของตำรวจไทยเหมือนกันว่า แม้สภาพศพจะเหลวเละขนาดไหน ถ้าลองเอาจริงจะคลี่คลายคดีให้ได้ ก็สามารถทำได้อย่างเหลือเชื่อ

เรื่องนี้ถูกประท้วงกันก็เพราะว่าชื่อหนังนั้นผู้สร้างได้ตั้งชื่อสถานที่เกิดเหตุเข้าไปด้วย ซึ่งเป็นเรื่องปรกติของเมืองไทยที่ยังอ่อนไหวกับเรื่องแบบนี้ ขณะเดียวกันผู้เกี่ยวข้องทั้งทางตรงและทางอ้อมก็พยายามเข้ามา เพราะเป็นการสร้างฐานและคะแนนนิยมให้กับคนในอำเภอพรหมพิราม แถมยังถูกเอาไปขยายอีกว่า เรื่องนี้เน้นฉากข่มขืนกันอย่างเดียว

ทั้ง ๆ ที่ความเป็นจริงหนังที่ว่าด้วยเรื่องการลงแขกนั้นมีอยู่ในหนังฝรั่งที่ได้รางวัลหลายเรื่อง อาทิ The Accuse หรือ Boys Don’t Cry เป็นต้น




+++++++*************+++++++++

รายละเอียดอีกส่วนหนึ่ง จาก ... จำไม่ได้ขออภัย

เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อราวปี พ.ศ 2002

นางสำเนียงเป็นคน บางกระทุ่มแบน จ. พิษณุโลก นางสำเนียงมีลูกชาย หนึ่งคน แม่ผัวไม่ค่อยชอบเธอหนัก เพราะเธอมาจากครอบครัวที่ยากจนกว่า และเกรงว่านางสำเนียงจะมาเกาะลูกชายกิน จึงไล่ลูกชายไปทำงาน จ. อุตรดิตถ์

หวังจะแยกนางสำเนียงออกจากลูกชาย แม่สามีพยายามผลักไสไล่ส่งเธอตลอดเวลา แต่เธอก็อดทนรอสามีเรื่อยมา จนกระทั่งสามีของเธอได้ติดต่อและส่งที่อยู่ที่ จ อุตรดิตถ์ มาให้ ทำให้แม่ผัวโกรธมาก

เธอจึงตัดสินใจไปตามหาสามีที่ จ.อุตรดิตถ์ แม่ผัวจึงออกอุบายหวังดีแต่ประสงค์ร้าย ฝากเธอไปกับคนขับรถบรรทุก แล้วบอกคนขับรถบรรทุกที่เคยแอบชอบเธออยู่ว่า แกจะเอามันไปทิ้งที่ไหนก็ได้นะ หรือแกจะปล้ำมันก็ได้นะคิดซะว่าเป็นค่ารถ และนั่นเป็นเหตุการณ์แรกที่เธอโดนขมขื่น คนขับรถบรรทุกได้ขมขื่นเธอและมันนำเธอเอาไปทิ้งไว้ที่สถานี พิษณุโลก


นางสำเนียงไม่มีเงินติดตัวแม้แต่บาทเดียว เธอเลยขึ้นรถไฟ เที่ยวขึ้น ไปพิษณุโลก - เชียงใหม่ โดยไม่มีตั๋วรถไฟแล้วนางสำเนียงจึงถูกนายตั๋วไล่ลงที่สถานนีรถไฟ พรหมพิราม

ขณะที่เธอยืนเก้ๆ กังๆ ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ตาแหยมชายวัยกลางคนที่คยต้องโทษคดียาเสพติดชาวบ้านไม่ค่อยคบหาสมาคมด้วยเข้าไปชักชวนเธอให้ไปค้างที่บัานหลังหมู่บ้านก่อนเธอไม่มีทางเลือกเพราะฟ้าเริ่มมืดแล้ว ๆ นางสำเนียงก็ไม่รู้จักใครที่นี่ ตาแหยมทิ้งให้เธอเฝ้าบ้านคนเดียวแล้ว


ตัวไปทำธุระที่ในหมู่บ้านอื่นคืนนั่นกลุ่มวัยรุ่นลูกชายของผู้ใหญ่บ้าน มาสูบกัญชาที่บ้านตาแหยมเมื่อเมาได้ที่พวกมันได้ทำการขมขื่นเธอเป็นกลุ่ม

แรกข่าวลื่อเรื่องไก่หลง แพ่รสะพัดออกไป พวกหมาป่าหื่นกามก็พากันมุ่งหน้าสู่บ้านตาแหยม พวกมันขมขื่นเธอบนแค่ร บนเนิ่นดิน บนหนองน้ำ เธอหนีหัวซุกหัวซุนแต่ไม่ว่าเธอจะหนีไปไหนก็มีแต่ไอ้มนุษย์พวกหนื่กามจ้องขย้ำเธอ ไปซะทุกที่ว่ากันว่าเธอกระเสือกระสนไปที่สถานนีรถไฟเพื่อจะได้ไปรถไฟเที่ยวขึ้น แต่เธอไปไมุ่ึถึง ในหนังสือบอกว่าตอนพบศพเธอในสภาพที่บอบช้ำมาก


แต่ในความจริงโหดร้ายยิ่งกว่า เพราะในข่าวของหนังสือพิมพ์ที่ทำข่าว บอกว่าเธอถูกรถไฟชนขาดสามท่อน แต่จริงแล้วน่าจะเรียกว่าถูกรถไฟทับเสียมากกว่า เพราะเธอถูกนำไปพาดวางกับรางรถไฟ โดยคนร้ายที่ขนขื่นเธอกลัวความผิดแล้วออกตามหาเธอแล้วมาเจอเธอที่รางรถไฟ มันทำร้ายเธอและเอาเธอมาวางไว้กับรางรถไฟแกล้งทำเป็นอุบัติเหตุ เพราะเธอไม่มีญาติมาร้องทุกข์


ชาวบ้านและกลุ่มคนร้ายไม่ให้ความร่วมมือ แล้วพยายามเบี่ยงเบนคดี แต่ตำรวจไทยก็เก่งฉกาจรื้อฟื้นคดีขึ้นมาใหม่ จากคดีซับซ้อนซ่อนเงื่อนไขคดีจนจับกุมผู้ร้ายได้เกือบทั้งหมด ว่ากันว่าคดีนี้เป็นคดีโทรมหญิงที่มีผู้ต้องหามากที่สุดในประวัติอาชาญากรรมไทยและเป็นที่หน้าสังเวชใจของผู้พบเห็นมาก เพราะผู้ต้องหามีทุกเพศทุกวัย ตั้งแต่เด็ก หนุ่มเพิ่งแตกพาน วัยหนุ่มสู่วัยกลางคน วัยชราและบางคนเป็นพ่อลูกกันด้วย

จาก http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=a...group=11&blog=1

 

อ่าน เเล้ว .................สงสารพี่ผู้หญิง จัง..ขอให้ไปสู่สุขคติ

 

อ่านจบเกิดความรู้สึก ช๊อค ทั้งๆที่เคยรู้เรื่องมาคร่าวๆ อธิบายความรู้สึกไม่ถูกผู้ชายทั้งหมู่บ้านรุมทำร้ายผู้หญิงเพียงคนเดียว แล้วยังไปวางพาดบนรางรถไฟอีก สะอื้นในหัวใจมากๆเลย

 

ได้ดูเป็นภาพยนตร์ ..


สะเทือนใจจริง ๆ

 

ไอ้พวกนี้นะไอ้พวกที่ข่มขืนนี่มันน่าจะฆ่าทิ้งจริงๆ

 

รู้สึกว่าอำเภอนี้ เคยอ่านข่าวเจออยู่บ่อยๆนะ เกี่ยวกับฉุดข่มขืนเนี่ย ไม่นึกเลยว่า ในอดีตจะมีเรื่องที่เลวร้ายแบบนี้ เกิดขึ้นมาก่อนแล้ว..เอ้อ..น่าสลดใจนะ สงสารผู้หญิงจริงๆ..ทำกรรมอะไรไว้นะ ถึงต้องมาเจอพวกคนใจโฉดแบบนี้

 

กรรมมีจริง สวรรค์มีตา

 

เคยดูหนังค่ะ สงสารผู้หญิงจริงๆ ขอให้ไปสู่สุขติค่ะ

 

-__- สลดใจจริงๆ ไม่นึกว่ามนุษย์จะทำกับมนุษย์ด้วยกันแบบนี้

ขอให้ไปสู่สุขคติภูมิน่ะค่ะ

 

กรรมใดใครก่อกรรมนั้นย่อมสนอง

 

ทุกอย่างมีที่มา-ที่ไป สัตว์ทั้งหลายมีกรรมเป็นเผ่าพันธ์ พี่สาวเขาโชคร้าย แต่พวกผู้ชายทุเรศ แต่เขาหนีกรรมที่กระทำไปไม่พ้นดอกจ้า

 

อ่านแล้วสะเทือนใจ

 

สักวันกรรมจะต้องตามถึงลูกถึงหลาน...ผู้ที่กระทำกับเธอไว้อย่างโหดเหี้ยม

 

นี้น่ากลัวกว่าผีเยอะมากๆๆเลย
นรกบนดินนี่หว่า

 

ไปสู่สุขคติน่ะค่ะ ขออุทิศส่วนกุศลให้น่ะค่ะ

 

โฮย..ทำกรรมอะไรไว้น้าถึงได้เจอเรื่องแบบนี้น่าสงสารเนอะ

 

เฮ้อ สงสารเค้าจัง.....ขอให้วิญญาณจงไปสู่สุขคตินะครับ

 

ที่นั่นเค้าไม่มีใครพูดถึงกันแล้ว

เพราะมันลืมเลือนไปตามกาลเวลา

แต่มันก็จะอยู่ในใจของผู้กระทำเรื่อยไป

จนถึงวันที่รอคำพิพากษาจากนรก

 

สลดใจจริงๆ กับเรื่องราวที่ได้อ่าน ไม่น่าจะเป็นการกระทำของคนที่ทำกับคนเหมือนกันได้ลงคอ ไม่ต้องไปสาปแช่งคนที่ทำหรอกนะคะ เพราะกรรมที่เขาทำจะพิพากษาพวกเขาเองว่าเขาต้องรับกรรมอย่างไรในวันข้างหน้า นึกสงสารและเห็นใจแต่คุณสำเนียง ไม่รู้ว่าเธอไปทำกรรมอะไรไว้ จึงได้มาเจอเหตุการณ์อย่างนี้ วินาทีที่วิญญาณเธอจะหลุดลอยออกจากร่าง จิตเธอจะทุกข์แค่ไหน จะอาฆาตพยาบาทมากหรือน้อย ซึ่งทั้งหมดนี้อาจจะนำเธอไปสู่ภพภูมิไหน คงจะทรมานยิ่งกว่าขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ด้วยซ้ำ หากผู้อ่านท่านใด กำลังตั้งใจจะทำบุญ ก็ขอวิงวอนท่านช่วยเหลือคุณสำเนียงด้วยการอุทิศกุศลผลบุญให้เธอด้วยเถอะค่ะ ให้เธอหลุดพ้นจากความทุกข์ เสียที