เชิญเข้าร่วมสนทนาพิเศษเรื่อง มิติ ความฝัน ชาติภพ จิตวิญญาณ โดย @โนวา อนาลัย@ [Writer]

ยินดีต้อนรับคุณ aydaree ครับ
ณ ที่นี้ เป็นห้องเรียนที่มาแบ่งปัน แลกเปลี่ยน ความเป็นจริงร่วมกันครับ
ไม่มีใครปัญญาน้อย ปัญญามาก อาวุโส ด้อยอาวุโส ประสบการณ์มาก ประสบการณ์น้อยกว่ากันครับ

บางคำตอบ เราก็จะได้จากเพื่อนๆจิตวิญญาณต่างวัตถุประสงค์ที่นี่หละครับ
มาพูดคุยกันนะครับ ;aa22

 

ขอบคุณค่ะ คุณเซลล์
จะไม่ให้เรียกว่าผู้อาวุโสได้งัย บางท่านก็ทำสำเร็จตามที่ต้องการแล้ว
อย่างน้อย ก็มีคุณเซลล์นี่แหละ เพราะดูจากการใช้คำ...ขอโทษค่ะล้อเล่นๆๆ
ก่อนที่จะมาที่กระทู้นี้ ay ได้ไปที่กระทู้อื่นมาบ้างแล้ว และก็พยายามอ่านในสิ่งที่เราคิดว่า
ต้องเป็นคำตอบได้ ซึ่งบางทีก็ใช่ และบางทีก็ไม่ใช่ ไม่รู้อะไรดลใจให้มาเจอกระทู้นี้และ
เริ่มอยากรู้ว่าคืออะไร เพราะจากชื่อกระทู้..แล้ว ไม่น่าสนใจเลยค่ะ แต่ปรากฎว่ามือคลิกเรื่อยๆ ไปจนเข้าไปสู่การถามคำถามและก็ได้คำตอบจาก แม่อาจารย์ ซึ่งแม่ อ. บอกว่า
เราไม่ได้เลือก แต่เราเป็นผู้ถูกเลือก ไม่ทราบว่าใครเป็นอย่างดิฉันหรือเปล่า รอคำตอบเหมือนรอของขวัญที่สำคัญกับชีวิตชิ้นหนึ่ง น้ำตาใหลออกมามากมาย ตื้นตัน และรอคอย
ในที่สุดก็มีผู้ที่เข้าใจ แม้จะไม่ได้พูดถึงความเป็นมา เป็นไปอะไรเลย ขอโทษอีกครั้งค่ะที่
ระบายอะไรที่เยอะเกินไปหน่อย อยากให้ทุกคนรับฟังแค่นั้นเองค่ะ ทุกวันนี้จะพยายามตั้งใจ
ทำ อ่าน และปฏิบัติเท่าที่ท่าน อ.อนาลัยได้ให้ความรู้ไว้ แต่ก็ยังอดทึ่งกับทุกคนไม่ได้เลยว่า
ทำไมทุกคนเหมือนเข้าใจอะไรกันง่าย โดยที่ไม่มีใครรู้จักกันมาก่อน เกื้อกูล เห็นใจ และสนับสนุน หวังว่าคงไม่รำคาญนะคะ ทุกๆ วันดิฉันจะเข้ามาอ่านข้อความของพี่ๆ เพื่อนๆ เพื่อเป็นกรณีศึกษาค่ะ

 

มาต้อนรับคุณ
aydaree ด้วย ขนมหวาน ค่ะ....


เชิญหยิบขนม ไปทานเลยค่ะ ในห้องนี้ มีคนคอยนำขนมมาเติมกันอยู่ตลอดเวลา
พวกเราไม่เคยเต็มค่ะ....อ้อ ไม่ไช่ไม่เต็มแบบนั้นนะคะ....
แต่พวกเรา ไม่เคยปิดกั้นความรู้ใดๆ และ พร้อมจะเติมเต็ม ซึ่งกันและกันเสมอค่ะ
เพราะฉะนั้น เราจึงคุยกันได้ทุกเรื่อง ทั้งรู้เรื่อง และไม่รู้เรื่อง ไปในเวลาเดียวกัน..อิอิ

 

ขอบคุณสำหรับขนมค่ะ คุณ kindred แอบทานไปก่อนแล้วชั้ยม้า...

 

ยินดีต้อนรับคุณaydaree เข้าสู่ห้องวิทย์ฯ ค่ะ..

เข้าใจว่าพี่นักเขียนไม่ได้หมายความว่า " เราไม่ได้เลือก แต่เราเป็นผู้ถูกเลือก " แต่หมายความว่า " เราเป็นทั้งผู้เลือกและผู้ถูกเลือก " นะคะ คุณ ay คือเราไม่เพียงแต่เป็นผู้เลือกเท่านั้นแต่เราต้องมีสติสัมปะชัญญะในการเลือกทำหน้าที่อะไรบางอย่าง เพราะถ้าเราไม่ได้เป็นผู้เลือกด้วยก็ไม่ต่างอะไรกับร่างทรงที่ไม่สามารถควบคุมภาวะจิตของตัวเองได้แต่ปล่อยให้บางสิ่งบางอย่างเข้ามาครอบงำตัวเองโดยไม่รู้ตัว

ยกตัวอย่างการเป็นผู้เลือกและผู้ถูกเลือก เช่น พี่นักเขียนเลือกที่จะทำหน้าที่เป็นล่ามและเลขาของท่านอาจารย์อนาลัยด้วยความเต็มใจอย่างมีสติสัมปะชัญญะพร้อม ในขณะที่ท่านอาจารย์อนาลัยก็เลือกพี่นักเขียนมาทำหน้าที่ล่ามและเลขาของท่านด้วยอารมณ์จินตนาการ และความรู้สึกนึกคิดที่สอดคล้องกันไม่ได้ถูกบังคับโดยฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งแต่อย่างใด ทั้งนี้เป็นไปเพื่อสนับสนุนช่วยเหลือเกื้อกูลกันและเพื่อการพัฒนาของจิตวิญญาณต่อไปค่ะ..
;welcome2

 

ยินดีต้อนรับคุณ aydaree สู่ห้องวิทย์ฯครับ
มาร่วมขบวนการนินจา..ตะลุยฝันด้วยกันครับ ว่างๆตามไปอ่านเล่นที่ชมรมนะครับ
ที่นั่นมีเพื่อนๆยกขบวนมาต้อนรับ พร้อมสำรับขนมเต็มอัตราศึกครับ อิอิ

http://palungjit.org/group.php?groupid=54&pp=10&page=9​

 

;welcome2
ยินดีต้อนรับครับคุณAydaree

ดีใจจังที่ต่อไปนี้ข้าพเจ้าจะได้เป็นเด็กเก่ากับเขาซักที...หลังจากที่ใหม่มานานแย้ววว

ก่อนหน้าที่จะมาเข้าห้องนี้ ข้าพเจ้าก็เหมือนกับคุณAyนั่นแหละครับ ได้แต่แอบดูเขาเรียนอยู่นอกห้อง...ตรงประตูห้องบ้าง... ตรงหน้าต่างห้องบ้าง ประเภทครูพักลักจำทำนองนั้น พอนานเข้าก็อยากเข้ามาร่วมชั้นเรียนกับเขาบ้าง พอเข้ามาแล้วก็รู้สึกประทับใจกับคุณครู(คุณพี่นักเขียน) และเพื่อนๆทุกคนครับ

พวกเราล้วนเป็นจิตวิญญาณที่มาหาความรู้และประสบการณ์ร่วมกัน...อย่าได้เกรงใจไปเลยครับ

 

สวัสดีค่ะสมาชิกห้องวิทย์ฯหน้าเก่าและ
;42 ขอต้อนรับสมาชิกหน้าใหม่ทุกท่านสู่ห้องวิทย์ฯค่ะ;42

ช่วงนี้พี่นักเขียนงานยุ่งและหาเวลาเข้ามาร่วมสนทนาด้วยไม่ได้บ่อยๆเช่นเคย
ตอนนี้ อ่านและพิมพ์ภาษาไทยได้แล้ว หลังจากที่ Upgrade OS และ install application software มากมาย ทำให้เกิดปัญหา incompatibility หลายตัว กว่าจะแก้ได้เล่นเอาเหงื่อตก
ทั้งที่อากาศก็เริ่มจะหนาวแล้ว ใบไม้กำลังเปลี่ยนสี และอีกไม่กี่วันก็จะแข่งกันสะท้อนแสงไปทั้งเมือง พี่นักเขียนตั้งใจไว้ว่าจะถ่ายภาพสวยๆในฤดูใบไม้ร่วงมาฝากพวกเรา

วันนี้คิดถึงพวกเราจับใจ จนต้องแว้บมาเข้ามาเยี่ยม พร้อมกับนำความรักมาฝากทุกคนค่ะ


หากพี่นักเขียนติดค้างไม่ได้ตอบ e-mail ของท่านใด ต้องขอโทษเป็นอย่างมาก เพราะ computer แสดงภาษาไทยไม่ได้มาหลายสัปดาห์ ตอนนี้กำลังย้อนดูและพยายามตอบทุก e-mail ที่มีคำตอบให้นะคะ ส่วนบางท่านที่เขียนเข้ามาและขอให้ฝันให้นั้น หากไม่ได้รับตอบ พี่นักเขียนขอตอบ ณ ที่นี้ว่า ท่านที่ไม่ได้รับตอบ เป็นเพราะว่า พี่นักเขียนไม่มี "ประเด็น"ที่จะฝันให้ เนื่องจากท่านไม่ได้บอกประเด็นมา เพียงแต่บอกว่า ช่วยฝันให้ที

ผู้ที่เคยขอให้พี่นักเขียนฝันให้ และพี่นักเขียนก็ฝันให้ตามขอ มักจะมีประเด็นที่ขอให้ฝัน เช่น ขอให้ฝันเพราะอยากจะทราบว่า บุคลิกภาพที่แท้จริงของตนเองเป็นอย่างไร อะไรคือปัญหาหลักของชีวิต อะไรคือปัญหาที่แท้จริง หรืออุปสรรคที่แท้จริงที่ทำให้ตนประสพเหตุการณ์อันไม่พึงปรารถนา ณ ปัจจุบันนี้ และอะไรคือทางแก้ ฯลฯ แม้พี่นักเขียนจะบอกว่า ขออย่าบอก detail เพื่อที่ว่า พี่นักเขียนจะได้ไม่นำข้อมูลที่ได้่รับไป "วิตกวิจารณ์" แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า พี่นักเขียนสามารถฝันเพื่อรับเอาคำตอบได้โดยปราศจากคำถาม ปราศจากประเด็นทั้งปวง เพราะการปราศจากประเด็นทำให้พี่นักเขียนฝันกว้างมากค่ะ เช่นเดียวกับที่เราท่านทั้งหลายพบว่า เราตื่นขึ้นมาพร้อมด้วยความ ฝันประมาณ​ 500 เรื่อง และจดจำหรือเอาสาระกับความฝันไม่ได้

โลกของความ ฝันเป็นโลกทางจินตภาพอันกว้างใหญ่ไพศาล แม้แต่ผู้ที่ตั้งคำถาม ตั้งประเด็นให้ฝัน กว่าที่พี่นักเขียนจะนำคำตอบมาให้ หากภาวะจิตของผู้ถามฝันแปรไป ความเชื่อบางส่วนเปลี่ยนไป ปัจจัยทั้งหลายที่เกี่ยวข้องกับคำถามและคำตอบที่ได้รับก็ผันแปรไปด้วยไม่มากก็น้อย ข้อมูลที่รับมาจากความฝันก็อาจจะไม่สอดคล้องกับความคิด ในขณะจิตที่ได้รับคำตอบเสียแล้วก็เป็นไปได้

ทั้งหมดนี้เป็นสาเหตุสำคัญที่พี่นักเขียนมักปฏิเสธที่จะฝันให้ผู้ที่ขอให้ดูเหตุการณ์ในอนาคต
เพราะเหตุการณ์ทั้งหลายในอนาคต ล้วนขึ้นอยู่กับภาวะจิตของเรา ณ ปัจจุบันนี้ ณ ขณะจิตนี้เท่านั้น หากขณะจิตนี้ผันแปรไป อนาคตก็จะผันแปรไปด้วยเสมอ ท่านอาจารย์อนาลัยจึงกล่าวว่า เราสามารถเปลี่ยนอดีตและอนาคตได้จากปัจจุบัน และปัจจุบันคือจุดพลังอำนาจ

ผู้ที่ปรารถนาที่จะประสพกับความสุขความสำเร็จในชีวิต เมื่อเผชิญกับคำทำนายของหมอดูที่พยากรณ์ว่า ตนจะประสพความสำเร็จ มักเป็นสุข เต็มไปด้วยความหวัง และที่สำคัญที่สุดคือ เกิดความเชื่อมั่น

ท่านอาจารย์อนาลัยได้กล่าวย้ำว่า พลังอำนาจสำคัญที่ทำให้ชีวิตของเราทั้งหลายเป็นไป ทั้งในทิศทางที่พึงปรารถนา และไม่พึงปรารถนา ไม่ใช่พลังอำนาจลึกลับใดๆนอกตัวตนของเรา หากแต่เป็นพลังอำนาจของความความเชื่อของตนเอง

ผู้ที่เชื่อหมอดู จะพบว่า หมอดูทำนายแม่นยำ
ผู้ที่ไม่เชื่อหมอดู จะพบว่า หมอดูทำนายไม่แม่นยำ

ท่านอาจารย์อนาลัยจึงกล่าวว่า หากเราตระหนักได้ในธรรมชาติความเป็นจริงข้อนี้ ว่า
เราทั้งหลายสร้างโลกแห่งความเป็นจริงด้วยความเชื่อของตนเอง
เราจะพบว่า พลังอำนาจนั้นมีอยู่ในตนเอง
เราจะพบว่า ชีวิตของเราปลอดภัย ได้รับพร และเต็มไปด้วยความเป็นไปได้อันปราศจากขีดจำกัด

ส่ิงที่เราต้องเรียนรู้ที่จะแยกแยะออกจากความเชื่อ คิือ ความกลัว ความเลเลสงสัย ความไม่แน่ใจ ที่มักจะแอบแฝงและคละเคล้าอยู่ในความเชื่อเสมอๆ ทำให้เรามีความเชื่อครึ่ง-ไม่เชื่อครึ่ง ยังผลให้พลังอำนาจของความเชื่ออ่อนกำลังลง จนในที่สุดก็ไม่อาจประสพความสำเร็จได้ดังคาดหวัง

คุณน้องขจรวรรณตอบคำถาม คุณลูก Aydaree ว่า พี่นักเขียนเลือกที่จะทำหน้าที่ล่ามและเลขา ซึ่งเป็นคำตอบที่ถูกต้องค่ะ ในนัยที่คุณลูก Aydaree บอกว่า พี่นักเขียนบอกว่า เราทั้งหลายถูกเลือกนั้น พี่นักเขียนหมายถึงว่า ผู้อ่่านทุกท่านที่ได้อ่านหนังสือชุดนี้ และเห็นถึงคุณค่าของข้อมูลความรู้ที่ปรากฏในหนังสือ ล้วนเป็นผู้ที่ถูกหนังสือเลือก ผู้อ่านไม่ได้เลือกหนังสือ แต่หนังสือชุดนี้เลือกผู้อ่าน

พี่นักเขียนกล่าวเช่นนี้ ตามที่ท่านอาจารย์อนาลัยได้กล่าวไว้ในหนังสือค่ะ

ส่วนการทำหน้าที่ของเราทั้งหลาย บนเส้นทางแห่งความเป็นไปได้เส้นหนึ่งๆ พี่นักเขียนมีความเชื่อว่า เราทั้งหลายมีอิสระแห่งความปรารถนาที่จะเลือกเส้นทางของตนเอง เลือกที่จะทำหน้าที่ที่ตนเองกำหนดขึ้น ในทิศทางอันเป็นเอกลักษณ์ที่เราเลือกไว้ก่อนหน้าที่จะมาถือกำเนิด

แต่เส้นทางของเราก็พลิกผันไปตลอดวันเวลา ตามความเชื่อที่ผันแปรไป ไม่มากก็น้อย
เส้นทางของพี่นักเขียนเอง ก็ผันแปรไปไม่มากก็น้อยนับแต่วินาทีที่เริ่มติดต่อสื่อสารกับท่านอาจารย์อนาลัย มาจนถึงวินาทีที่เขียนหนังสือ ล่วงเลยมาจนถึงทุกวันนี้ ที่พี่นักเขียนได้ทำ website และนำเอาหนังสือทั้งหมดไปนำเสนอให้ผู้อ่านได้อ่านกัน ตลอดจนทำให้กลายเป็น eBook เพื่อที่ผู้อ่านจะได้ download ได้ตามที่ขอมา

เส้นทางทั้งหมดผันแปรไปตามความเชื่อของพี่นักเขียนที่มีต่อโลกและธรรมชาติความเป็นจริง สักวันหนึ่ง พี่นักเขียนก็จะเปลี่ยนเส้นทางแห่งความเป็นไปได้ไปสู่เส้นทางอื่นๆ แม้วันน้ี วินาที นี้ พี่นักเขียนก็ได้เปลี่ยนเส้นทางแห่งความเป็นไปได้จากเส้นเดิมที่มีเวลาตอบ e-mail และ post กระทู้ได้สัปดาห์ละหลายวัน มาสู่เส้นทางที่มีเวลาตอบ e-mail และ post กระทู้ได้สัปดาห์ละไม่กี่นาที

แต่พี่นักเขียนก็หวังและเชื่อมั่นว่า ข้อมูลความรู้ที่ปรากฏใน website และ eBook จะทำให้ห้องวิทย์เติบโต และเต็มไปด้วยญาติมิตรทางจิตวิญญาณ ที่ผลัดหน้ากันมารอรับญาติมิตรทั้งหลาย ที่แวะเวียนเข้ามาระหว่างการเดินทางอันยาวนาน

หากพี่นักเขียนจะไม่ได้มีโอกาสอยู่ต้อนรับ หรือตอบคำถามน้องๆ และลูกหลานทางจิตวิญญาณทุกท่านด้วยตนเอง ก็หวังอย่างยิ่งว่า ทั้ง website - eBook - และพวกเราทุกคนในห้องวิทย์ จะเป็นสื่อที่ทำให้ญาติมิตรหน้าใหม่ๆของเรา ได้มีโอกาสสัมผัสกับข้อมูลความรู้จากท่านอาจารย์อนาลัย เพื่อสนับสนุนให้จิตวิญญาณของเราทั้งหลาย พัฒนาก้าวหน้าต่อไปได้อย่างลุ่มลึก ด้วยการค้นพบธรรมชาติที่แท้จริงของตนเอง และสามารถเปลี่ยนความเชื่อทั้งหลายที่ไม่เกื้อกูลการพัฒนาจิตวิญญาณ ให้กลายเป็นความรู้ที่สนับสนุนกื้อกูลให้จิตวิญญาณของเราทั้งหลายเติมเต็ม และพัฒนาต่อไปอย่างไม่มีวันสิ้นสุด

ความรักและความเป็นอันหนึ่งเดียวของจิตวิญญาณของเราทั้งหลาย คงจะทำให้ทุกท่าน สัมผัสได้ถึงไออุ่นและความรักอันปราศจากเงื่อนไข ที่ญาติมิตรทางจิตวิญญาณทั้งหลาย ทั้งที่ยังอยู่และจากห้องวิทย์ไปแล้ว ได้ทิ้งไว้เบื้องหลังให้ญาติมิตรได้ชื่นชม และเกื้อหนุนบ้านหลังนี้ต่อไปค่ะ(rose)

 

ผู้ที่เชื่อหมอดู จะพบว่า หมอดูทำนายแม่นยำ
ผู้ที่ไม่เชื่อหมอดู จะพบว่า หมอดูทำนายไม่แม่นยำ

ท่านอาจารย์อนาลัยจึงกล่าวว่า หากเราตระหนักได้ในธรรมชาติความเป็นจริงข้อนี้ ว่า
เราทั้งหลายสร้างโลกแห่งความเป็นจริงด้วยความเชื่อของตนเอง
เราจะพบว่า พลังอำนาจนั้นมีอยู่ในตนเอง
เราจะพบว่า ชีวิตของเราปลอดภัย ได้รับพร และเต็มไปด้วยความเป็นไปได้อันปราศจากขีดจำกัด
ขอบคุณทุกท่านสำหรับการต้อนรับค่ะ
ขออนุญาติ แม่อาจารย์ นำข้อความด้านบนนี้มาเปรียบเทียบกับความคิดส่วนตัวค่ะ
ปัจจุบันนี้ ay มีหน้าที่ที่ตนเองต้องทำคือ การให้คำปรึกษาช่วยเหลือทุกท่านที่ต้องการ
โดยที่ตัวเองบางทีก็ไม่เต็มใจเท่าไหร่ เพราะไม่ชอบคำว่าหมอดู ตอนที่ให้คำปรึกษาก็มีความสุขมาก เหมือนเราเป็นคนดีมีศีลธรรม แต่พอกลับมาเป็นตัวเองกับทุกข์ใจจนบางทีก็หาทางออกไม่ได้ จนได้มาพบกับแม่อาจารย์ และท่าน อ.อนาลัย เคยคิดเหมือนกันว่าตนเองคงเป็นคนจำพวกที่เค้าบอกว่าเป็นโรคประสาทชนิดหนึ่งที่ไปสร้างความเชื่อให้กับตนเองว่าเราเป็นอย่างนั้น เป็นอย่างนี้ไม่ต่างอะไรกับร่างทรง แต่มีบทความหนึ่งที่ท่าน อ.อนาลัยบอกว่า "การพยายามทำตัวเป็นผู้มีศีลธรรมเทียม" เพียงเพื่อให้รู้สึกว่าเราเป็นคนดีกว่าเขา ถือว่าเป็นไปอย่างไม่เหมาะสมทั้งสิ้น ...แล้วที่เราแนะนำในเรื่องที่ดีโดยบางครั้งเราก็อาจจะ
ไม่ได้ทำตัวดี อย่างนี้เข้าข่ายหรือเปล่าค่ะ ? แล้วอะไรคือตรงกลางของความเหมาะสม?
อาจมีท่านใดท่านหนึ่ง ที่สามารถให้ข้อเสนอแนะกับ ay ได้ แทนแม่อาจารย์ เพราะ ay เชื่อว่าคงมีบางท่านเจอเหตุการณ์ หาตรงกลางไม่เจอเหมือนกัน ขอบคุณสำหรับคำตอบไว้ล่วงหน้าค่ะ...วันนี้ดูบู๊ๆๆ ดุเดือนยังงัยชอบกล (ขอโทษพี่ๆ เพื่อนๆ นะคะ ด้วยนิสัยของตนเองค่อนข้างโผงผางและตรง ไม่รู้ว่าจะใช้คำถามที่นุ่มนวลอย่างไร คราวหน้าคงจะ soft กว่านี้)

 

เราก็เป็นทั้งผู้มีศีลธรรมเทียม และไม่เทียมครับ
ผมมีความรู้สึกว่า บางครั้งก็เทียม เพราะเรารู้เฉยๆ แต่ไม่ปฎิบัติ
บางครั้งก็ไม่เทียม เพราะเรารู้ และปฎิบัติ จนเกิดความเข้าใจตามมา
เทียม กับ ไม่เทียม เป็นของคู่กัน
หากเรารู้ว่า เรากำลังมีศีลธรรมเทียม เราก็จะเข้าใจว่าศีลธรรมจริง เป็นเช่นไร
เทียม กับไม่เทียม จึงต่างกันแค่การปฎิบัติ ให้เกิดประสบการณ์ เกิดความเข้าใจ
ผมเลยมองว่า ศีลธรรมเทียม มีประโยชน์ในการทำให้เกิดศีลธรรมจริงครับ
เพราะถ้ามีคนขอคำแนะนำ ผมเชื่อว่าทุกๆคน ก็คงต้องให้ในสิ่งทีดี เพราะเห็นว่าเป็นสิ่งดี
ไม่จำเป็นว่าเราจะต้องดีพร้อมหรือไม่ เพราะในโลกนี้ ไม่มีอะไรที่ถูกต้องไปซะหมด และก็ผิดไปซะหมด หากเรากระทำไปด้วยเจตนาที่ดี จากความจริงใจ ทุกอย่างล้วนเป็นสิ่งที่เหมาะสมครับ ;aa22

 

ขอบคุณมากค่ะ ไม่รู้จะหาคำใหนมาขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณจากใจจริงๆๆ
ไม่สงสัยเรื่องนี้อีกแล้ว แต่เรื่องอื่นต้องขอรบกวนเหมือนเดิมนะค่ะ;aa19

 

this is my spiritual journey (บททดสอบแห่งความตาย)

ก่อนที่จินตวดีจะล้มป่วยลงในคืนหนึ่งหลังจากปลดประจำการแล้ว มีกระดาษเขียนด้วยภาษาอังกฤษ ปรากฏขึ้นที่กลางหน้าผาก เป็นเพราะกำลังเป็นไข้ จิตไม่ได้จดจ่อมากนัก แต่ก็ไม่พลาดท่อนความสุดท้ายที่ดูเหมือนโดดเด่นขึ้นมาให้รับรู้ I want you to know your spiritual journey ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมจดจำได้อย่างดี คำนี้จะมีความหมายอย่างไรหนอ อีกสองสามวันถัดมา ฉันมีอาการไข้ขึ้นสูง หนาวสั่น และหอบ ฉันถูกส่งไปโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ คุณหมอสัณนิษฐานว่าเป็นไข้หวัดใหญ่ แต่ฉันขอให้หมอช่วยเอ็กซเรย์ที เพราะฉันมีความรู้สึกว่าปอดฉันมันกระตุก ผลหลังเอ็กซเรย์ คือ NORMAL ปกติ ไม่น่าเชื่อ หมอจ่ายยาแล้วไล่ฉันกลับ ฉันกลับไปนอนหอบอยู่ที่บ้านอีก 7 วัน จนวันสุดท้ายฉันมองไม่เห็นอะไรแล้ว จึงให้น้องที่บ้านไปส่งที่โรงพยาบาลตอน 4 ทุ่ม หลังตรวจหมอยังยืนยันไข้หวัดเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้ฉันรู้ตัวจึงอ้อนวอนขอ เอ็กซเรย์อีกครั้งหนึ่ง คราวนี้ผลเอ็กซเรย์เปลี่ยนไป ปอดฉันบวมมาก หมอได้แต่บอกไม่น่าเชื่อเพราะเพิ่งจะX-RAY ไปหยก ๆก็ปกติดี ฉันถูกนำส่งห้องฉุกเฉินทันที พร้อมหมอใหญ่เข้ามาต่อว่าว่าทำไมมารักษาช้าอย่างนี้ รู้ไหมว่านิวมอเนีย 7 วันตาย ฉันอึ้งพร้อมบอกเขาว่าฉันมาเอ็กซเรย์แล้วก่อนหน้านี้พร้อมผลเป็นปกติ คุณหมอไม่เชื่อ แต่เรียกฟิล์มเก่ามาดู พอดูแล้วก็บอกว่านี่ไงฟิล์มเก่าก็บอกว่าเป็น แต่พอเหลือบไปดูผลตรวจข้างล่างก็ได้แต่อึ้งกับคำว่า NORMAL นั่นเอง ฉันไม่โทษใครผิดแต่ฉันโทษตัวเองว่านี่เป็นสิ่งที่ฉันเลือกเองเพื่อมาเรียนรู้ภายใต้ภาวะทางกายภาพนี้ ฉันนอนอยู่โรงพยาบาลด้วยอาการโคม่า 3-4 วัน โดยเฉพาะ 3 วันแรก บททดสอบของจริงก็เริ่มมาเยือน ช่วงแรกของการฉีดยาฆ่าเชื้อเป็นความทรมานขนาดนอนเฉย ๆ ยังเหนื่อยเหมือนจะตายเลย เราห่างไกลพ่อแม่พี่น้อง ตอนนั้นกลัวตายจริง ๆ แต่ความกลัวนั้นก็ได้ให้สติพิจารณา ว่าจริง ๆแล้ว เรานี่กลัวตายเพราะกลัวจะไม่มีตัวตน อันนี้คือติดตัวตนอัตตาขนานแท้ แต่ก็ไม่เคยคิดโทษใครเลยคิดอย่างเดียวนี่คือสิ่งที่เราเลือกมาเอง ในคืนนั้นมีข้อความส่งผ่านมาโดยอัตโนมัติ ว่า HERO พร้อมมีเสียงดังภายในจิต "กลุ่มของท่านทุกคนผ่านการทดสอบ" เราคิดถึงคำว่า ทุกคน ขึ้นมา เอเราว่าเราสอบตกนี่นา เพียงแค่นั้นเสียงในจิตตอบกลับมาทันทีว่า "ไม่ว่าเหตุการณ์ใดจะเกิดขึ้นกับท่าน ท่านก็ไม่เคยมาลงกับระบบ" คืนถัดมา เหมือนชะตากลั่นแกล้ง อยู่ ๆพยาบาลนำยาของเตียงอื่นมาให้สลับกัน เราก็ว่ายามันทำไมไม่เหมือนเดิม เพิ่งมารู้ว่าเป็นยาลดความดันของอีกเตียงหนึ่ง ท่านคิดดูสภาพของคนป่วยความดัน 60 86 ซึ่งต่ำมาอยู่แล้ว เจอยาลดความดันจะเกิดอะไรขึ้น ฉันเกิดอาการลมตีขึ้นเหมือนจะตาย ตัวเย็น ฉันรีบคลานไปนอนคุดคู้อยู่บนเตียงรอรับความตาย จิตฉันถูกกำหนดไปที่กลางหน้าผากโดยอัตโนมัติ ฉันมองเห็นภาพจิตวิญญาณต่าง ๆมากมาย เห็นภาพฉันในแต่ละมิติและชาติภพ ในขณะที่ฉันกำลังจะหลุดไปในช่องอันเวิ้งว้างนั้น มีเสียงหนึ่งดังขึ้นในจิต "อย่ากำหนดที่หน้าผาก เพราะจะทำให้ท่านหลุดไปไกล แต่ให้ดูลม ที่รูเล็ก ๆ แทน (อันนี้ฉันคิดถึงการจับลมที่รูจมูกทันที) หลังจากนั้นจิตฉันเริ่มละจากภาพ สู่ความสงบสุขทันที ประมาณ ตี3 ฉันได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากเตียงข้าง ๆ พยาบาลวิ่งมาดูคนไข้นั้นเสียชีวิตเสียแล้ว ฉันจึงหยิบโทรศัพท์มือถือมาเปิดเพื่อดูเวลา ในขณะนั้นปรากฏเสียงดังกังวานอย่างชัดเจน "ปิดโทรศัพท์" ดังอยู่หลายครั้ง ฉันฟังจนแน่ใจว่าของจริง จึงนึกชมอยู่ในใจว่า ที่นี่เครื่องมือเขาไฮเทคดีจัง แค่เปิดโทรศัพท์ก็มีระบบเตือนด้วย พอตอนเช้าถึงได้รู้ความจริงว่า เครื่องแบบนี้โรงพยาบาลไม่มีติดตั้ง อ้าวเป็นงั้นไป อาจเป็นไปได้ว่ามีพลังบางอย่างกำลังส่งมารักษาให้ฉัน เพราะตอนที่ฉันเหนื่อยมากฉันได้ยินคำว่า อ๊อกซิเจน พร้อมกับตัวฉันเด้งขึ้นมาเหมือนถูกช๊อตด้วยไฟฟ้า หลายต่อหลาย ทุกครั้งที่ถูกช๊อต ฉันรู้สึกได้ถึงปริมาณอ๊อกซิเจนที่เข้าสู่ร่างกายในปริมาณมาก ก่อนจะรุ่งเช้าคืนนั้น ฉันเห็นกระดาษทดสอบอีกแผ่นปรากฏ คราวนี้มันระบุถึง "บทเรียนแห่งความตาย ตายก่อนตาย โอมันยังมีต่ออีกหรือ (มีต่อ)

 

เพื่อนๆเป็นห่วงเสมอครับ ขอให้คุณเอหายเป็นปกติโดยเร็วเป็นกำลังใจให้ครับ
ปกติคุณเอเข็มแข็งอยู่แล้ว แต่ช่วงนี้ต้องเจอกับบททดสอบหนักเป็นพิเศษ
ทุกสรรพชีวิตจะต้องพบเจอช่วงเวลาแห่งประสบการณ์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเสมอ
ยังไงเราต้องมีชัยเหนือความเจ็บปวดหรือความตายให้ได้ เดินหน้าต่อไปนะครับ

และในที่สุดที่พี่นักเขียนก็แก้ไขตัวอักษรไทยได้แล้วนะครับ ขอให้งานที่ทำอยู่ลุล่วงไปด้วยดีครับ

 

วันนี้คำถามบู๊ดีนะครับ
ขอพูดถึงเรื่องความเป็นกลางหรือความเหมาะสมสักนิดครับคุณ ay
ลองเปรียบเทียบกับเส้นเส้นหนึ่งที่มีความสัมพันธ์กันระหว่างกันดูครับ
ไม่ว่าจะซ้าย-ขวา ,บน-ล่าง ,ร้อน-หนาว ,ใหญ่-เล็ก, เบา-หนัก ฯลฯ
อาจไม่มีสิ่งที่เรียกว่าความเป็นกลางอย่างแท้จริงก็ได้ครับ
เพราะมันจะเลื่อนไหลไปมาถ่ายเทระหว่างกันได้ตลอดเวลา
ความเป็นกลางอาจตัดสินจากมุมมองของแต่ละคนมากกว่า
ถึงแม้จะบอกว่าเราเป็นกลาง แต่จะไปตัดสินว่าคนอื่นเดินเอียงไปทางซ้าย-หรือทางขวาก็ไม่ใช่ครับ
ความเป็นกลางที่แท้จริงไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ใด-บทบาทใด น่าจะอยู่ที่ความดีงาม ความสมดุลย์จากจิตใจและการแสดงออกอย่างไม่ปิดบัง-ซ่อนเร้น ด้วยความรักอันบริสุทธิ์แท้จริงโดยไม่มีใครมาบงการความคิดและการแสดงออกของเราได้เป็นสิ่งที่เหมาะสมที่สุดครับ

แม้แต่"ตาชั่ง"เครื่องเดียวกันหากชั่งอยู่บนโลกแล้วย้ายไปชั่งอยู่บนดวงจันทร์
ยังให้ค่าน้ำหนักออกมาต่างกันเลยนะครับ

 

ภาคต่อ

จริง ๆ ฉันพิมพ์เสร็จภาคต่อไปนานแล้วนะ แต่เหมือนบางอย่างไม่ค่อยอยากให้ฉันพูดมากนัก ฉะนั้นฉันจึงย่นย่อลง และไม่ใส่ฟีลลิ่งมากนัก หลังจากออกจากโรงพยาบาลได้แค่คืนเดียว ฉันก็ถูกหามกลับส่งห้องฉุกเฉินใหม่ด้วยอาการแพ้ยาอย่างแรง หมอตรวจอาการพร้อมตัดสินใจฉีดยาแก้แพ้เข้ากระแสเลือด แต่สำหรับคนความดันต่ำอย่างฉัน นั่นคือบททดสอบเลยล่ะ ยาแก้แพ้ที่มีสรรพคุณทำให้ตัวเย็นลง (เหมือนที่ฉีดตอนเป็นลมพิษ)เมื่อเข้าสู่ร่างกายฉัน ปรากฏทำให้ฉันวูบลงภายในเวลาไม่เกิน 5 นาที ฉันพยายามเรียกหมอเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ไม่น่าเชื่อ ไม่มีใครสนใจฉันเลย เหมือนฉันไร้ตัวตนที่นั่น จนกระทั่งที่สุดของที่สุดฉันเริ่มที่จะช็อค มีคนมาวัดความดันให้ฉัน ความดันฉันข้างล่างเหลือ 50 เท่านั้น ความโกลาหลเกิดขึ้น เขาเข็นฉันไปในห้องดูอาการ ฉันไม่รู้ว่าสติฉันล่องลอยไปไหนเมื่อไร รู้แต่ว่า ภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นตัวฉันกำลังนอนลืมตาโพลง ตัวชักกระตุก และเมื่อฉันได้สติอีกครั้ง ฉันก็ยังคงอยู่ท่านั้นเหมือนเดิม มันทำให้ฉันได้คิดว่า ความตาย การเกิด ล้วนแต่ไม่แตกต่างจากฝันหรือตื่นจากฝันเลย (อารมณ์เดียวกัน)

เมื่อฉันกลับมาถึงบ้านอีกครั้งฉันเริ่มได้คิด ฉันนั้นไม่กลัวตายเพราะทุกคนต้องเข้าแถวเรียงหาความตายอยู่แล้ว แต่ที่ฉันกลัว ฉันกลัวจะตายก่อนที่จะเปลี่ยนความเชื่อเป็นความรู้ได้สมบูรณ์ เพราะไม่เช่นนั้นแล้ว ฉันก็จำเป็นต้องหลงเกิดด้วยความไม่รู้ แล้วก็หลงตายด้วยความไม่รู้ วนเวียนชาติแล้วชาติเล่าอยู่นั้นแหละ และฉันก็ค้นพบแล้ว สติปัฐฐานสี่เป็นทางสายเอก นั่นคือการไม่ส่งจิตออกนอกตัว แต่ใช้ส่งจิตคือกำหนตให้เข้าหาตัวเอง คือแยกสภาวะธรรมได้ เมื่อถึงเวลาจิตจะเข้าใจอัตโนมัติถึงธรรมชาติและที่มาของตัวมันเอง ฉันเพิ่งจะเรียนรู้จึงไม่อาจพูดมากไปกว่านี้

บางครั้งฉันขณะที่ฉันเผลอ หรือจิตจดจ่อโดยไม่เจตนา ฉันเห็นชาติภพต่าง ๆของฉันผุดขึ้นมา ฉันเห็นความสมดุลย์ในแต่ละชาติพที่ต่างเกื้อหนุน ซัพพอร์ตซึ่งกันและกัน ฉันเห็นการเกิดดับมากมาย ใจฉันเกิดอาการเหนื่อยหน่ายขึ้นมาทันที และในทุกชาติภพ มีผู้ชายคนหนึ่งคอยนำทางให้ฉันเสมอ ไม่น่าเชื่อผู้ชายผมยาว ที่ฉันเคยวาดภาพเมื่อนานมาแล้ว เขามีตัวตนจริงในอีกมิติหนึ่ง ฉะนั้นคำที่ท่านอนาลัยกล่าวไว้ว่า ทุกสิ่งที่จินตนาการล้วนมีโลกแห่งความเป็นจริงของมันเสมอ จึงถูกต้องอย่างจริงแท้แน่นอน ฉันควรจะเรียกเขาว่าอะไรเล่า "นักพูด" หรือ "ผู้รู้ภายใน" ล่าสุดเขาตบท้ายด้วยภาพ "I want you to know your spiritual journey" เป็นภาพเขาที่เดินนำหน้าฉันผ่านหุบเขา ทะเลทราย มหาสมุทร แม่น้ำ ตัวฉันกำลังเดินตามด้วยความอ่อนแรงอย่างที่สุด เหมือนคนใกล้จะตาย บางครั้งฉันหยุดล้มลง เขาหันกลับมาให้กำลังใจ และฉันก็ลุกขึ้นแข็งใจเดินต่อ บางครั้งฉันทรุดพร้อมหันหลังกลับ เขาจะหยุดกลับมามอง พร้อมเรียก "ตามมา" ฉันปฏิเสธเขาไม่ได้ ฉันยังตามไปด้วยความอดทนแม้จะเหนื่อยล้าเพียงใด ณ จุดสุดท้าย ริมทะเล พระอาทิตย์กำลังขึ้น เขาหยุดรอฉัน ฉันค่อย ๆก้าวขาทีละนิดอย่างกับคนที่ไม่มีแรงที่จะก้าวขายังไงยังงั้น เขากอดฉันด้วยความรักที่พ่อแม่มีให้ลูก เหมือนคนรักที่จากกันไปนานได้กลับมาพบกันอีกครั้ง เขาดีใจในที่สุดฉันก็ทำสำเร็จจนได้

บางท่านอาจคิดว่าฉันกำลังเพ้อเพราะพิษไข้ แต่เชื่อสิสติสัมปชัญญะฉันมันทำงานครบร้อยเปอร์เซ็นต์ ฉันแค่มายืนยันเท่านั้น JOURNEY ในโลกแห่งความเป็นจริงหลากมิตินั้นมีจริง ๆ

 

ถ้าเราไม่มีระบุซ้าย ไม่มีระบุขวา แล้วกลางจะอยู่ตรงไหน

อ่านที่คุณจินต์เล่าแล้วนึกถึงเพลงนี้เลยครับ

<object width="300" height="110"><param name="movie" value="http://media.imeem.com/m/TnOq2xKPab/aus=false/"></param><param name="wmode" value="transparent"></param><embed src="http://media.imeem.com/m/TnOq2xKPab/aus=false/" type="application/x-shockwave-flash" width="300" height="110" wmode="transparent"></embed><a href="http://www.imeem.com/jukeboxmusic9/music/5Wr4kq-y/new_japan_philharmonic_orchestra_always_with_me/"><br>Always With Me - New Japan Philharmonic Orchestra</a></object>

บางครั้ง ฉันได้ยินเสียงเรียกจากส่วนลึกในใจฉัน
ฉันอาจจะตกอยู่ในห้วงฝัน ความฝันที่ช่วยให้มีชีวิตอยู่ได้
ผ่านน้ำตากี่ร้อยพันหยด แห่งความโศกเศร้ากี่ร้อยพันอย่าง
แต่ฉันรู้ว่าในอีกฝั่งหนึง ฉันจะได้พบเธอ

ทุกครั้งที่เราล้ม เราจะมองไปยังท้องฟ้าเบื้องบน
และระลึกว่าฟ้ายังเป็นสีฟ้า เหมือนครั้งแรกที่ได้มอง
ทางสายเปลี่ยวนี้อาจจะยาวไกล และไม่เห็นปลายทาง
แต่ฉันสามารถรับสัมผัสแห่งแสงที่โอบล้อม ด้วยสองมือและหัวใจ

ยามฉันเอ่ยคำลา หัวใจฉันหยุดนิ่งในสัมผัสละมุน
ร่างกายว่างเปล่า เริ่มระลึกถึงสิ่งแท้จริงในความสงัด
ความหมายของการดำรงอยู่ ความหมายของการดับสูญ
สายลม เมือง และดอกไม้ ทุกสิ่งล้วนมุ่งสู่จุดหมายเดียวกัน

บางครั้ง ฉันได้ยินเสียงเรียกจากส่วนลึกในใจฉัน
จงเรียนรู้ที่จะเก็บรักษามันไว้
อย่าพร่ำบ่นถึงความเศร้าโศก หรือความเจ็บปวดใดในชีวิต
จงใช้ริมฝีปากเดียวกัน ขับขานบทเพลงหวานให้กับตัวเอง

เสียงเพรียกแผ่วเบาของทุกความทรงจำที่เลือนหาย
จะคอยนำทางให้เธอเสมอ
แม้แต่เศษกระจกแตกร้าว กระจัดกระจายบนพื้นดิน
ยังสามารถสะท้อนภาพชีวิตใหม่ได้

หน้าต่างแห่งชีวิตนิ่งเงียบ ในแสงแรกแห่งรุ่งอรุณ
ร่างกายว่างเปล่าจะถูกเต็มเติม และก่อกำเนิดขึ้นใหม่
ไม่จำเป็นที่จะออกไปค้นหา ไม่จำเป็นที่จะฝ่าข้ามผืนทะเล
เพราะฉันได้เจอสิ่งล้ำค่า ที่อยู่ในตัวฉันเอง
ฉันได้เจอสิ่งล้ำค่าที่จะอยู่กับฉันตลอดไป

 

เพลงนี้อบอุ่นและอ่อนโยนดีจริงๆครับคุณกระ Zipp..
งั้นขอเอาเพลงที่คุณซิปฯชอบอีกเพลงมาลงให้เพื่อนๆฟังด้วยนะครับ

country road จากเรื่อง Mimi wo Sumaseba (Whispers of the Heart ) ของ Ghibli
http://www.youtube.com/watch?v=FekmmLHoFjU

 

<EMBED src=http://www.youtube.com/v/9ulc51ZOGQk&hl=en&fs=1 width=425 height=344 type=application/x-shockwave-flash allowfullscreen="true">

เป็นกำลังใจให้เสมอนะครับคุณจินต์
ประสบการณ์โดยตรงจากการสัมผัสความเป็นความตาย เป็นประสบการณ์ที่ยากจะอธิบายเป็นคำพูดนะครับ แต่ทุกคำพูด ทุกตัวอักษร อัดแน่นไปด้วยอารมณ์ ความรู้สึก ที่มากมายครับ
ขอใช้เพลง Silk Road เป็นสื่อ ให้การเดินทางทางจิตวิญญาณของคุณจินต์ สำเร็จวัตถุประสงค์ตามที่ตั้งใจไว้ทุกประการครับ ;aa22

 

ขอเชิญเพื่อนๆไป download ไฟล์เสียงจากหนังสือ"ธรรมชาติของชาติภพ"มาฟังกันได้
Episode 1-12 คลิกที่ปุ่ม download ของแต่ละไฟล์ เป็นเสียงพี่นักเขียนฯที่สังเคราะห์ไว้
เปิดฟังไปทำงานไปก็เพลินครับ

download Audiobooks ได้ Free จาก PodCast

 

อืม..คุณ mead ครับ
ดาวน์โหลดเสร็จแล้ว
เปิด winamp แล้ว ทำไมกด play แล้วไม่ไป นิ่งสงบเลยครับ (tm-love)