อยากให้คนรักได้รู้

ดังตฤณ

อยากให้คนรักได้รู้
กรณีเฉพาะตนของ - มโนธรรม
อาชีพ - สื่อมวลชน
ลักษณะงานที่ทำ - ตระเวนทำข่าวนอกสถานที่ ทำมาหลายแบบ ทั้งข่าวชาวบ้าน สารคดี ตลอดจนสัมภาษณ์ เคยชอบท่องเที่ยวและไม่กลัวระยะทางว่าใกล้ไกลแค่ไหน แต่เดี๋ยวนี้เริ่มเหนื่อยง่ายและเบื่อการเดินทาง จึงเลือกทำแบบอยู่กับที่มากขึ้น แล้วก็พบว่าเมื่ออยู่กับที่จะอึดอัดกับความอุดอู้ในเมืองหลวง เปรียบเทียบแล้วเห็นว่าการออกต่างจังหวัดแม้ต้องตะลอนๆ แต่ใจก็สบาย ปลอดโปร่งดี


คำถามแรก - รู้สึกว่าตอนอยู่ในเมืองจะไม่ค่อยอยากเจริญสตินัก เหมือนแบกตุ้มถ่วงหนักๆ มันแปลว่าคนอยู่ในเมืองที่สภาพแวดล้อมแออัดจะมีสิทธิ์เจริญสติน้อยลงหรือเปล่า? ตัวเองเริ่มสนใจการเจริญสติจากการเดินทางไกลครั้งหนึ่ง คิดอะไรเรื่อยเปื่อยและรู้สึกว่าน่าจะฝึกจิตบ้าง เมื่อพบพระในวัดต่างจังหวัดที่น่าเลื่อมใสก็ได้รับการจุดประกายจริงจัง พอต้องเดินทางไกลด้วยรถไฟหรือรถโดยสารจะนั่งสมาธิ ซึ่งก็มักนิ่งสงบพอควร ทั้งที่รอบข้างไม่ได้สงบนัก ตรงข้ามกับที่หอพักส่วนตัวในกรุงเทพฯ แม้อยู่คนเดียวตามลำพังก็นั่งสมาธิไม่ได้เลย เหมือนมีความกระสับกระส่ายกระวนกระวายอยู่ตลอดเวลา

ขอให้มองอย่างนี้ครับว่า สถานที่หรือสิ่งแวดล้อมทั้งหลาย ก็คือเครื่องกระตุ้น หรือเครื่องบีบให้เกิดความรู้สึกอย่างหนึ่งๆขึ้นมา พูดง่ายๆคือทุกสถานที่คือตัวปรุงแต่งใจ คุณไปที่ไหน ใจก็ถูกสถานที่นั้นๆ ปรุงแต่งเสมอ

หมายความว่าถ้าโลกนี้ไม่มีสถานที่ใดๆ อยู่เลย ใจก็ว่างเปล่า ไม่รู้สึกว่าตนตกอยู่ภายใต้แรงบีบแบบไหนๆ แต่ในทางปฏิบัติแล้ว ใจที่ไม่ถูกปรุงแต่งด้วยสถานที่ใดๆ คือใจที่กำลังตกภวังค์ กำลังฝัน หรือกำลังเข้าฌานสมาบัติ อันจัดเป็นการตัดจิตออกจากการรับรู้ทางผัสสะหยาบๆ ทั้งสิ้น เมื่อหูตาไม่ทำงาน สถานที่จะมีหรือไม่มีก็ค่าเท่ากัน

คนทั่วไปมักจำแนกสถานที่ได้เป็น 2 ประเภทใหญ่ๆ คือ

 

อนุโมทนาค่ะ ถ้าไม่เสียบุคคลอันเป็นที่รักไป ก็คิดว่าคงยังไม่เข้าหาพระพุทธศาสนาแน่ๆ..

 

......^^ ดีจัง ที่มีคนเอาคำตอบของ อ.ดังตฤณ มาตอบ ....อยากให้คนรักเป็นอย่างตัวเองน่ะหรอ...คงไม่ต้องรอคำตอบให้เสียเวลา....ลองไปเปิดในเรื่อง....รักแท้มีจริง...ที่ อ.ดังตฤณ เขียนอีกเรื่องหนึ่งซิคะ.....^^ ^^

 

ผมก็เคยอ่านของท่านมาเหมือนกันครับ เขียนได้ดีมากๆ แต่ไม่ใช่เรื่องที่ว่า เป็นเรื่อง "๗เดือนบรรลุธรรม"
อ่านแล้วเหมือนเข้าไปเป็นคนในนั้นเลย เข้าใจธรรมะมากขึ้น แต่ท้้ายที่สุดเราจะต้องปล่อยวางไม่ยึดแม้แต่หนังสือหรือตัวตนของใคร

ส่วนตัวผมเองศึกษาธรรมะก็เพราะเจอทุกข์เข้าก่อน เจอแบบหนักๆที่สุดจนเคยคิดอยากจะตาย
ตายแบบไม่อุบาท นั่งสมาธิตายคงจะดีนะ ณ.ตอนนั้นนะครับ
ก็เลยนั่งสมาธิ ทำเหมือนตอนเป็นเด็กสมัยเรียนนั่นแหละ "พุท โธ" ไปเรื่อยๆ
จุดประสงค์หลักๆคือ.."ไม่เอาอีกแล้วตายๆไปเลยเร็วๆ" แต่นั่งได้พักเล็กๆพักนึงก็เจอเหมือนๆทุกท่านที่ผ่านการทำสมาธิทั่วๆไปนั่นแหละครับ
เกิดความสงสัยขึ้นหลายๆเรื่องราวว่ามันเป็นไปได้ยังไง มันมาได้ยังไง มันลึกลับจริงหนอ..
ตอนนี้..ลมหายใจที่เหลือในร่างคนปัจจุบันชาตินี้ อย่างน้อยเราต้องไปให้ถึงนิพพานให้ได้
ไม่ได้ก็ขอให้เข้าใกล้มากๆเท่าที่จะทำได้ โดยไม่อยากได้อะไรเลยแม้แต่อภิญญาอะไรนั่น

อย่างที่เค้าว่ากันนั่นแหละครับ "ไม่เจอทุกข์ไม่เจอธรรม" จริงๆด้วย ฮ่าฮ่า..