เราหยุด มันก็หยุด

ชายคนหนึ่งไม่พอใจกับการเห็นเงาของตัวเอง
รวมทั้งไม่พอใจรอยเท้าของตัวเองด้วย
เขาต้องการที่พ้นไปจากทั้งสองสิ่งนี้ หรือกำจัด
ทั้งสองสิ่งนี้ไปให้พ้นให้ได้ โดยเลือกที่จะวิ่งหนีให้เร็วที่สุด
เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาจึงลุกขึ้นยืน แล้ววิ่งออกไปในทันที
เขาวิ่งเร็วมาก
เร็วขึ้น เร็วขึ้น และเร็วขึ้น
แต่ไม่ว่าจะวิ่งเร็วอย่างไรทันทีที่เท้าเขาเหยียบพื้น
เงาและรอยเท้าของเขาก็ปรากฏทันที ในทุกครั้ง
สงสัยว่าฉันยังวิ่งเร็วไม่พอ เขาคิด
เขาจึงพยายามวิ่งให้เร็วขึ้น และเร็วยิ่งๆขึ้นอีกโดยไม่หยุดพักเลย
ในที่สุดเขาขาดใจตาย
โดยไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่า หากเพียงแต่ก้าวเข้าไปในที่ร่ม
เงาของเขาก็จะหายไป หากเเต่เพียงแต่นั่งนิ่งๆ
รอยเท้าก็จะไม่เกิด
ในความเป็นจริง เราอาจไม่ได้คิด เรากำลังหนีในสิ่งที่เรามีและเป็น ไม่เป็น
ไม่มีประโยชน์ที่จะชิงชังเงาและรอยเท้าของตัวเอง
เข้าใจและรักมันอีกสักนิด มันจะกลายเป็นดอกไม้แย้มบาน
เพื่อให้ตัวเรา เจ้าของเงาแย้มบานยิ่งกว่า
คน...นั่งมองความอัปลักษณ์ของตังเองทุกวัน และชิงชัง
รังเกียจมัน แทนที่จะเห็นความงามหรือคุณค่า
แทนที่จะค้นหา...กลับเลือกผลักไส

 

มันก็แค่รอยเท้าในพื้นทราย เพียงแค่เศษเสี้ยวเวลา รอยเท้านั้นก็มลายหายไปด้วยเกลียวคลื่นแล้วครับ

 

เราเอง ว่าต้องการอะไรกันแน่ในชีวิด
จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจทีหลังว่า ..

รอยเท้าที่เดินตามรอยเท้าคนอื่น บางครั้งย่ำทับรอยเท้าที่เดินนำ

 

อะไรเอ่ยเราหยุด มันไม่หยุด?
เฉลย: ใจเราเอง แม้ร่างกายหยุด ใจเราไม่หยุด
หยุดใจไว้ที่นิพพาน ก็จะดี
แม้หัวใจเราไม่หยุดเต้น ใจเราก็หยุดเต้นได้ (สงบได้)