สงสัยการฆ่าตัวตาย

ได้มีโอกาสได้ถามหลวงพ่อ แต่ไม่ทราบชื่อท่านครับ ท่านบอกว่าสมัยพระพุทธเจ้าผมอาจจะจำผิดบ้างนะครับ ท่านบอกว่ามีพระอยู่ 7 องค์ 6 องค์ท่านบรรลุพระอรหันต์แล้ว เหลือ 1 องค์ท่านยังไม่บรรลุและท่านมีอาการป่วยท่านเลยตัดสินใจว่าร่างกายนี้มันมีแต่ทุกข์ท่านเลยเอามีดเชือดคอตัวเองแล้วบรรลุพระอรหันต์เลย ผมเลยไม่ได้ถามท่านต่อเพราะว่าท่านรีบ เลยสงสัยว่าแล้วคนที่ฆ่าตัวตายต่างกันไหมครับ คนที่เขาฆ่าตัวตายเขาจะบรรลุอรหันต์ หรือเขาจะไปนรกครับ

 

พระท่านบำเพ็ญเพียรเยอะแล้วครับ น่าจะถึงอนาคามี แต่เพราะไม่ทันนิวรณ์
มานะ และ กุกกุจจะ ทำให้ไม่รู้ว่า นิวรณ์ อยู่ มีความอยากสำเร็จแฝงอยู่
ทำให้เอามีดมาปาดคอ

แต่พอปาดคอแล้ว ก็พิจารณาธรรม พิจารณามรณะสติ ซึ่งตรงนี้จะไม่เหมือน
คนที่ฆ่าตัวตายทั่วไป ของพระท่านแม้ว่ากำลังจะตาย แต่ สติ สมาธิ จดจ่ออยู่
กับธรรมะ ไม่ได้ไปจดจ่ออยูกับ สุขทุกข์เวทนาทางโลก

สุดท้ายทำให้ละวางจิตได้ แล้วบรรลุอรหัตถ์ผลก่อนจะสิ้นลม

คนทั่วไปอยู่ดี ๆ จะไปฆ่าตัวตาย แล้วจะน้อมนึกถึงธรรมนั้นยาก เพราะ จะมี
แต่โทมนัสล้อมดวงจิต ตรงที่โทมนัสห้อมล้อมจิต ทำให้เป็นทางสู่อบาย

กรรมฐานที่พระท่านทำ น่าจะเป็น เวทนาสติปัฏฐาน เป็น กรรมฐานของ
ผู้มี ราคะ จริต และมี ปัญญากล้า

คำว่า มีปัญญากล้า ตรงนี้ หมายถึงเวลาเกิด ทุกข์เวทนา จะเอาส่วนนั้นมา
พิจารณาเพื่อให้เห็น จิต เพื่อทำ จิตสิกขา ถ้าเป็นคนธรรมดา พอมีดบาด
ก็หายใจหายคอแทบไม่ทันแล้ว คือ ขาดใจตายเพราะไม่ยอมหายใจ ไม่ได้
เกี่ยวกับเลือดที่พึ่งไหลลงพื้นไปหยดสองหยด

จะเห็นนะครับ ว่า ปุถุชน กับ ปุถุชน(ผู้มีตัณหาจริต มีปัญญากล้า)ผู้เคยสดับ
จะมีความแตกต่างกันในการเข้าใจธรรมะ


สำนักที่เน้นปฏิบัติทาง เวทนาสติปัฏฐาน สาย อ.โกเอนก้า

 

แล้วถ้าอย่างเราปฏิบัติกันอยู่ และเบื่อร่างกายเราเอามีดปักอกอย่างนี้จะเป็นอรหันตืเหมือนพระท่านไหมครับ

 

เป็นประเด็นที่น่าสนใจครับ

มารอฟังคำตอบด้วยคน

 

ไม่เป็นครับ เพราะ เบื่อ นั้นเป็นอารมณ์ เป็นชื่อหนึ่งของอารมณ์ที่
จิตเสวยอยู่

ถ้าจิตเสวยอารมณ์อยู่ แปลว่า จิตไม่เป็นอิสระ จิตตกอยู่ใต้การครอบงำ
ของอวิชชาอยู่

อารมณ์ เบื่อ ที่เป็นชื่อ นิพพิทาญาณ นั้น จะเกิดจากการเบื่อเมื่อได้เห็น
รูป คำว่า รูปนี้จะลึกกว่า การเบื่อชีวิต เพราะ ชีวิต ยังเป็นส่วนสมมติบัญญัติ
ยังไม่เป็น ปรมัตถ์ธรรม รูปที่เป็นปรมัตถ์ก็คือ การเห็นชีวิต หรือ กายนั้นเป็น
เพียงที่ประชุมของ ดิน น้ำ ลม ไฟ ซึ่งจะต้องเห็นจริงๆ ไม่ใช่คิดเอา เพราะ
การคิดเอา ก็เป็นตัวเดียวกับการคิดเบื่อ คือ ยังเป็นสภาวะของจิตเสวยอารมณ์
อยู่ ถ้าจิตเสวยอารมณ์อยู่จะไม่ได้ จิตไม่เป็นอิสระพอจะเห็นอริยะมรรค
ทำให้ไม่ได้อริยะผล

การเบื่อที่มาจากญาณทัศนะ จะเกิดขึ้น โดยจิตเขาเป็นผู้มีญาณทัศนะ เราจะ
เป็น ผู้ดู และเห็นจิตว่ามีญาณทัศนะ ตัวสมมติบัญญัติจะไม่เกิดขึ้น(จิตจะไม่
พูดว่าเบื่อ แต่เรารู้ลึกๆว่า จิตมันเบื่อ)

แต่ไม่ว่าจะเบื่อจากคิดก็ดี หรือ เบื่อที่เกิดจากญาณทัศนะก็ดี ยังไงก็ไม่พอ
ที่จะทำให้เห็นอริยะมรรคได้ ยังต้องปฏิบัติต่อ ดังนั้น หากดูแค่เบื่อแล้ว
เอามีดมาจิ้มตัวเอง ก็จะเป็นการประมาท รีบร้อนเอาผลเกินไป

ต้องวิจัยให้ได้แน่นอนอีกทีว่า เบื่อ นั้นเราสร้างขึ้นมาเอง หรือ มันเกิดจาก
ญาณทัศนะ โดยให้ดูว่า เมื่อเราเจอผัสสะใหม่ๆ ที่เย้ายวล เราจะลืมเบื่อ
หรือไม่ ถ้าใช่ อันนี้คือ คิดเบื่อ แต่ถ้า ดูอะไรเย้ายวลแล้วก็ยังไม่รู้หายเบื่อ
ยังรู้สึกจืดๆ ก็ต้องดูไปอีกสัก 3 เดือนว่า โดยให้ละทิ้งการปฏิบัติทั้งหมดลง
แล้วสังเกตอาการรู้สึกจืดๆ นั้นมีอยู่หรือไม่หรือหายไปแล้ว ถ้าใช่ ก็แปลว่า
ญาณทัศนะยังไม่เต็ม ก็ต้องปฏิบัติต่อไป