ปริยัติงูพิษ

คนในสังคมปัจจุบันไม่น้อย เห็นดีเห็นงามกับการศึกษาแต่ปริยัติที่คิดเอง ไม่แทงตลอดสาย แล้วใส่แต่ความเห็นตนเอง กิเลส ทิฐิของตนเอง

พากันด่าพระ

แล้วพากันยกย่อง ส่งเสริม

กรรมชั่วนี้ สำเร็จด้วยกาย วาจา ใจ ไปแล้ว

รอเพียงเวลา ที่รับวิบากกรรม

 

https://palungjit.org/threads/รู้ได้อย่างไรว่าเขาเป็นบัณฑิต-หรือ-คนพาล.814745/

 

- เพราะไม่รู้บาลี จึงย่ำยีพุทธศาสตร์

- เพราะไม่ฉลาดในภาษา จึงหาญกล้าว่าแต่งใหม่

- เพราะไม่ใส่ใจอรรถกถา จึงอหังการ์ ตีความใหม่


-เพราะไม่รอบรู้นัยธรรมวินัย จึงเหลือปาติโมกข์ไว้ 150 ข้อ


เครดิตที่มา
พระมหาวัฒนา ปญฺญาทีโป ป.ธ.๙ , ดร.
อาจารย์ประจำ หลักสูตร บาลีพุทธศาสตร์
มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ ราชวิทยาลัย

 

พระพุทธศาสนา

ผู้เข้าถึง ย่อมไม่พ้นออกจากนิยามในโอวาทปาติโมกข์คือ

ละชั่ว ทำดี ทำจิตให้บริสุทธิ์

แม้จะดูเหมือนกับฉลาด ท่องจำอักษรได้หมด
อธิบายออกมาได้มากมาย (แต่จะเป็นสิ่งที่บัณฑิตท่านรับรองได้หรือไม่ ก็อีกเรื่องหนึ่ง)
ก็ใช่ว่า จะเป็นผู้เข้าถึงพระศาสนา พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์


การนำธรรมภาคสมมุติบัญญัติ ที่เป็นอักษร แต่ไม่ใช่สภาวะการเข้าถึงธรรม ออกไปฟาดฟันก่อกรรม
ก่อเวรกับชีวิตอื่นนั้น
อาจเป็นสาเหตุให้บานปลาย เป็นการทำลายพระศาสนาจากเนื้อในได้
เพราะ ดัดแปลง แก้ไข อรรถที่แท้จริงเอาตามใจชอบ ตามปฏิภาณโวหารของนักโต้วาที


ธรรมสมมุติบัญญัติ ทั้งหมด ออกมาจากจิตที่เข้าถึงธรรม และ เป็นเนื้อเดียวกับธรรม

ยึดสมมุติ แล้ว ลืมแก่นที่มา

ดูปลายนิ้วที่ชี้ ว่าเป็นของใคร ทาสีเล็บอะไร เล็บกุด เล็บด้วน ฯลฯ
แต่ไม่ดู ไปยังเป้าหมายที่ชี้ คือ สภาวะธรรม ที่เหนือ เครื่องร้อยรัดในวัฏฏะ

 

บทโอวาทปาติโมกข์


สัพพะปาปัสสะ อะกะระณัง, การไม่ทำบาปทั้งปวง อาการทั้งปวง,

กุสะลัสสูปะสัมปะทา, การทำกุศลให้ถึงพร้อม,

สะจิตตะปะริโยทะปะนัง, การชำระจิตของตนให้ขาวรอบ,

เอตัง พุทธานะสาสะนัง, ธรรม ๓ อย่างนี้ เป็นคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย,




ขันตี ปะระมัง ตะโป ตีติกขา, ขันติ คือความอดกลั้น เป็นธรรมเครื่องเผากิเลสอย่างยิ่ง,

นิพพานัง ปะระมัง วะทันติ พุทธา, ผู้รู้ทั้งหลาย กล่าวพระนิพพานว่าเป็นธรรมอันยิ่ง,

นะ หิ ปัพพะชิโต ปะรูปะฆาตี, ผู้กำจัดสัตว์อื่นไม่ชื่อว่าเป็นบรรพชิตเลย,

สะมะโณ โหติ ปะรัง วิเหฐะยันโต, ผู้ทำลายสัตว์อื่นให้ลำบากอยู่ ไม่ชื่อว่าเป็นสมณะเลย,

อะนูปะวาโท อะนูปะฆาโต, การไม่พูดร้าย, การไม่ทำร้าย,

ปาติโมกเข จะ สังวะโร, การสำรวมในปาติโมกข์,

มัตตัญญุตา จะ ภัตตัสมิง, ความเป็นผู้รู้ประมาณในการบริโภค,

ปันตัญจะ สะยะนาสะนัง, การนอน การนั่ง ในที่อันสงัด,

อะธิจิตเต จะ อาโยโค, ความหมั่นประกอบในการทำจิตให้ยิ่ง,

เอตัง พุทธานะสาสะนัง, ธรรม ๖ อย่างนี้ เป็นคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย,