เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
===============
ความเดิม..."คุณเป็นรักแรกของนง ไม่เคยรักใครอย่างนี้มาก่อน จำได้มั้ยใต้ต้นไม้แดนสนธยามีปักษาสวรรค์เป็นพยาน นงพูดมาแล้ว ขอพูดซ้ำเป็นครั้งสุดท้าย ไม่คืนคำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~
ผมก้มหน้านิ่ง น้ำตาลูกผู้ชายซึม อารมณ์ตื้นตันเต็มตื้นพรวดจุกอก ไม่เหลือความบ้าบิ่นหมิ่นทระนงอยากท้ารบเทวดายักษ์มารหรือใครก็ได้อย่างคนขวางโลก เป็นวินาทีสำนึกตัวชัดเจน...

ทำตัวอย่างนี้ ห่างไกลและไม่คู่ควรกับหญิงงามประเสริฐทั้งกาย-ใจตรงหน้า!

เธอเป็นสตรีผู้มาก่อนกาล มีความห้าวหาญจริงใจ พูดจริง ทำจริง ยิ่งกว่าผู้ชายอกสามศอก ผมสัมผัสรู้ซึ้งนับสิบครั้ง เมื่อเธอมุ่งมั่นตัดสินใจแล้วต้องทำให้ได้

ความรักระหว่างเราถูกคั่นไว้ด้วยความกตัญญูต่อครอบครัว ต่อบุพการี มีหน้าที่ยิ่งใหญ่เป็นตัวเลือก ไม่มีทางที่เธอจะเลือกเป็นอื่น

"รักนี้จะอยู่ชั่วชีวิต แม้เราจะจากกันไกลไม่เจอกันอีก ความทรงจำงดงามของคุณอยู่ในหัวใจกับตัวนงเสมอ จำไว้นะคะ"!!!

เธอกุมมือผมไว้ขณะเอื้อนเอ่ยประโยคซึ้งตรึงใจ ถ้าผมไม่อยู่ในห้วงอารมณ์เศร้าผสมตื้นตันเกาะกุมใจ ผมคงพบ 'ความนัย' ที่แฝงในคำพูดอันไม่เคยมีหญิงสาวคนใดพูดกับผมมาก่อน

ด้วยวูบนั้นผมดันนึกถึง เจ้าแม่จันทิมา, ดารณีเทวี รักข้ามภพนานนับไม่ถ้วน พวกเธอยังรอคอยจนพานพบและจากลาอีกครา ตัดวงจรปฏิจจสมุปบาทระหว่างเราสำเร็จ

ยังมีสองศรีพี่น้องไทยใหญ่ ซึ่งเคยผูกพันในอดีตชาติด้วยสายเลือดเดียวกัน ผมก็ถูกวงจรวัฏสงสาร เหวี่ยงเข้ามาช่วยเธอ และเธอก็ช่วยผม เกื้อกูลกันอย่างน่าพิศวง เป็นเรื่องเหลือเชื่อที่เล่าให้ใครฟังก็ไม่ได้ นอกจากยอมถูกหาว่าสติไม่เต็มเต็ง!

ระหว่างผมกับคุณนง จึงใช่ว่าจะจากกันนิรันดร์ทุกภพชาติ แรงหมุนของเพลงกรรม ย่อมนำเรามาพบกันได้อีกแน่ ตราบที่พลังแห่งใจสองดวง ยังเชื่อมโยงมั่นคง

ใจเริ่มสงบ และหนนี้ผมมั่นใจว่าสงบด้วยสติปัญญาได้จริง ไม่ใช่ชั่วครู่ชั่วแล่นเซ่นอารมณ์วูบวาบเช่นเมื่อคืน

"แล้วคุณชาติ คุณเทพกับอาจารย์ ผมจะทำไงดี เผลอหยาบคายหลุดโลกไปขนาดนั้น"?...ผมกลัดกลุ้มกับเรื่องที่คิดว่า ไม่ยี่หระในทีแรก

สาวงามตอบเรียบ ๆ แต่ทำผมอึ้ง มึนงงเหมือนถูกตีแสกหน้า...

"ทั้ง 3 คน บอกให้นงออกมาพูดกับคุณให้รู้เรื่องเอง...คงไม่ต้องย้ำนะคะว่า ทั้ง 3 คน คิดและรู้อะไรอยู่แก่ใจ"...!

ลูกผู้ชาย...ลูกผู้ชายตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้าแท้ ๆ ไม่ว่าคุณชาติ คุณเทพหรืออาจารย์เลิศ ทำผมที่คิดว่าตัวเองแน่ ลูกผู้ชายของแท้ กลายเป็นชายนุ่งกระโปรงไปทันที..!

ความเป็นลูกผู้ชาย ไม่จำเป็นต้องต่อย,ตี,ยิง, รัน, ฟัน, แทง ประกาศศักดา แต่หัวใจทำด้วยเลือดเนื้อ บางครั้งแกร่งยิ่งกว่าเหล็ก เสมือน 'เลือดกับเหล็ก' สามารถทนทานต่อแรงกระแทกอันไม่พึงพอใจได้ถึงที่สุดต่างหาก...

ทั้งที่บางสถานะอยู่ในมุมเหนือกว่า มีโอกาสโต้กลับแต่ไม่ทำ ด้วยคุณธรรมล้ำเลิศแลน้ำใจกว้างขวาง...

นั่นคือ...ลูกผู้ชายแท้!!!

ผมอ่อนยวบปานลูกไก่ในกำมือเธอ สั่งกระโดดห้างเอาหัวโหม่งพื้นนาทีนี้ ยังยอมทำตาม

"กลับไปขอโทษจริงใจดี ๆ ทีเดียวก็จบ...เรื่องอื่นนงแก้ไขเอง"...เป็นอีกหนที่สาวงามมั่นใจในวิธีคลี่คลายปัญหาของตน ซึ่งผมเชื่อว่าเธอทำได้ดังวาจา และคุณชาติต้องยอมเธอทุกอย่าง

หน้าที่ของผมก็ทำให้ดีที่สุด เรื่องรับผิดขอโทษนั้นขนมหวาน ถ้าเป็นคนอื่น กรณีอื่น ผมถึงกับต้องลูบปากว่าหวานหมู ชีวิตไอ้เณรในค่ายรับผิด และถูกลงโทษสารพัดวิธีมาแล้ว ทั้งขังคุกดิน กักบริเวณ วิดพื้นหลายร้อย วิ่งรอบสนามฝึกลิ้นห้อย ใครไม่เคยโดน ไอ้หมอนั่นต้องเป็นลักเพศแอบแฝงเข้ามาเป็นไอ้เณรแหง

แต่เรื่องนี้มีหน้าที่ใหญ่หลวงของผมแฝงอยู่ ก็คือ ทำอย่างไรก็ได้ อย่าให้สาวงามยอดรักตรงหน้า กลายเป็น "นางวันทอง" ในสายตาของทุกคน!!!

ผมไม่ใช่ขุนแผน คุณชาติไม่ใช่ขุนช้าง ดังนั้น เรื่องรักบทนี้ ไม่มีการให้เธอต้องเลือก โดยมีตุลาการตัดสินว่าใครเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ผมพร้อมเต็มตัวที่จะถอยให้อย่างลูกผู้ชาย

ผมลุกขึ้น ยื่นมือให้เธอเพื่อฉุดลุกตาม แต่สาวสวยส่ายหน้า ตาเป็นประกายอีกแบบ...

"บนนี้อากาศดี นั่งหายเครียดอีกสักพักเถอะค่ะ"

เธอไม่ว่าเฉย ๆ ยื่นมือขอไอ้ปืนโตจากผม ประทับบ่าทะมัดทะแมงเล็งไปที่เหยื่อล่อ ซึ่งตอนนี้ลุงพรานกับบักสมขยับออกเดินสำรวจรอบๆไปด้านหลังต้นไม้

"แหม...อยากนั่งห้างส่องเสือจัง ระยะยิงกำลังสวยเยี่ยม"

เธออุทานถูกใจกับมุมยิงบนห้าง หันมาทางผม ส่งไอ้ปืนโตคืน...

"จำคืนยิงเสือดำได้ไหมคะ ?"

ฝีมือกับการตัดสินใจห้าวหาญของเธอ ใครเล่าลืม มันยังติดตรึงในห้วงทรงจำ...ผมคิดห่าม ๆุ ถ้าได้นั่งห้างคู่กับเธอ ก็จะเป็นคู่ "หนุ่มห้าวสาวหาญ" เหมือนตอนหลงป่า

เป็นความคิดแสนเย้ายวนอารมณ์มาก แต่ใครจะยอมอนุญาต โดยเฉพาะคุณชาติ!!!

----------------------------
***เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯ ทุกตอน มีลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ ห้ามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียน ดัดแปลงทำซ้ำทุกกรณีโดยไม่ได้รับอนุญาต มิฉะนั้นจะถูกลงโทษตามกฏหมายสูงสุด***

 

วันที่ ๘ มกราคม พ.ศ. ๒๕๖๕ ตรงกับวันเสาร์ ขึ้น ๖ ค่ำ เดือน ๒ ปีฉลู
ใส่บาตรในเช้าวันนี้
โมทนาบุญร่วมกันครับ
สุทินนัง วะตะเม ทานัง อาสะวักขะยาวะหัง
นิพพานะ ปัจจะโย โหตุ อนาคะเตกาเล

 

น้ำใสจนปลาไม่มี เป็นร่องน้ำที่แจ่มแมวมาก

 

ซู้ดยอดหญิงแห่งปี 65
ปรบมือให้เธอล้านไลค์
ขอให้เธอปลอดภัยครับ

 

วิถีพุทธ ไร้พิษภัย บ้านไม่แตก สาแหรกไม่ขาด ความรัก การแบ่งปัน การให้อยู่คู่กับชาวพุทธ ลองคิดดูไฟนรกไฟประลัยกัลป์ในโลกนี้จะดับสักแค่ไหน ถ้าวิถีพุทธครอบคลุมไปถึง

อนุโมทนาบุญกับผู้ให้และผู้รับยามเช้าครับ

 

ภาพนี้พาไปเที่ยวรีสอร์ตลาว
"น้ำกัดยรลาภา"งามตามที่เห็น...

ศุภฤกษ์.....เบิกวิถี
ศุภศรี.....รับปีใหม่
ศุภชัย...ไกลพิษภัย
ศุภใส..ไสวเรียม
--เขตทุ่งนา..แลป่าเขา
--ดรุณเถา.....เนาเนิบเหนียม
--เยี่ยมยามยล..มนตราเตรียม
--สุขเสริมเปี่ยม...เทียมสุขาวดี!

 

เสาร์แรกปีหกห้า อากาศดีมากในวันหยุด เหมาะต่อการแพ็คสัมภาระพาเข้าป่า ถ้าไม่สะดวกก็รออ่านอักษรศิลป์ให้ชื่นอุรา เพียงแต่ขอเวลาแก้ไขตัวผิดนานหน่อย

แวะทานมื้อเย็นก่อนยังไหว สำหรับนักอ่านทุกท่าน

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
===============

เคลิ้มกับความคิดห้วงบรรยากาศเบิกบาน โมงยามครึ้มใจแม้ท้องฟ้ายังสดใสพราวสวยราวกับฟ้าหลังฝน คุณนงก็กระตุกแขนเสื้อเบาๆ

"กลับแคมป์เถอะค่ะ"

ได้เวลาหวนคืนสู่ห้วงความจริง สลัดความยุ่งขิงรกสมองทิ้ง ยังมีศึกนอกใหญ่หลวงกับไอ้ลาย ศึกในกำลังคลี่คลาย ไม่เพิ่มการศึกเข้ามารบกวน ผิดหลักกลยุทธอันจ้าวตำรับพิชัยสงครามบันลือโลก 'ซุ่นวู' บัญญัติไว้...

"อย่าเปิดแนวรบหลายด้านในเวลาเดียว"!

เท่าที่หนุ่มลูกเศรษฐี ยอมปิดตาข้างเดียว ทำเป็นเมินมองไม่เห็นเรื่องใหญ่มายาวนานขนาดนี้ถือเป็นบุญ ผมต้องยุติการหาเหารังใหม่ใส่กบาลเพิ่มเติม กลับไปขอโทษรับผิดเยี่ยงชายอกสามศอก ให้เรื่องผ่านพ้นไปเหมือนสายลมพัดผ่านตัว ตั้งใจรวมพลังสมาธิฟาดกับไอ้ลาย เอาชีวิตให้รอด แล้วไปตามทางโชคชะตาฟ้าลิขิต

เราไต่ลงจากห้างสมทบกับ 2 พรานที่แกล้งเฉไฉทำโน่น ดูนี่ รออยู่ข้างล่าง

"เหยื่อล่อยังพอได้อีกคืนนะลุง?"...ผมทักพรานเฒ่าคลายบรรยากาศ ลุงพรานพยักหน้า แต่ดันตอบด้วยความหมายไปคนละทาง...

"ไอ้ลายตัวนี้ไม่ยอมกินเหยื่อของใคร"!

คำตอบพรานเฒ่าเจ้าภูเขา แฝงตรรกะง่ายๆ...

ไอ้ลายเกเรก็จริง แต่ดันโคตรหยิ่งทะนงอย่างกับ "โดมผู้จองหอง" เหยื่อไม่ผ่านกรงเล็บหรือโดนพิฆาตใต้เงื้อมเงามัจจุราชตัวเอง...มันไม่สน!!!

ภาพ "มหิงสา" ยอดควายเปลี่ยวเขาโง้งคู่งามที่ประเขี้ยวเล็บกับยอดพยัคฆ์ยกแรก ลอยขึ้นมาในหัว เพียงแต่ยกอวสาน ผมคือผู้ปลดปล่อยความทุกข์ทรมานให้กับสุดยอด "มหิงสา" หนึ่งในตระกูล 'เบญจเทพ' ศักดิ์ศรีทัดเทียมไอ้ลาย

ตอนนั้นยังคิดกันว่า ได้มอบอาหารมื้อสุดยอดเยี่ยมให้เจ้าป่านักล่าจอมเกเร ที่ไหนได้ ตอนกลางคืนมันดอดเป็นแขกไม่ได้รับเชิญโผล่เยี่ยมพวกเราเหนือโขดหินเขาพราน คุณนงหวิดเป็นเหยื่อ แถมก่อการศึกยืดเยื้อยาวมาถึงบัดนี้

ไอ้ลายอันธพาลหยิ่งยะโสโอหัง มันรอเผด็จศึกเหยื่อด้วยผลงานฝีมือเขี้ยวเล็บตัวเอง...ถึงมันมิใช่เสือสมิงผีสิง แต่พฤติกรรมใกล้เคียง!!!

โจทย์การบ้านข้อใหม่ โผล่มาให้แก้เรื่อยรุ่ม หากสาวงามเชาว์ไวนักเฉลยปัญหาหลายข้อหลายครั้ง ไม่ยอมจำนน

"ลุงใช้เหยื่อตัวเป็น ๆ ล่อมันสิคะ"

จริงของเธอ ปัญหาหญ้าปากคอก เส้นผมบังภูเขาง่ายนิดเดียว แต่วิธีแก้โจทย์เอาคำตอบที่สมบูรณ์ข้อนี้ ไม่ง่ายอย่างปากพูด เข้าตำรา...พูดง่าย ทำยาก!

เหยื่อตัวเป็น ๆ วิ่งกันพล่านเต็มป่า แต่วิชาจับเหยื่อไม่เปลืองลูกกระสุนปืน พวกเราฝีมือเป็นศูนย์ ยกเว้นพรานไพรเฒ่าที่อาจเคยมีประสบการณ์ ภาวนาอย่างเดียว อย่าให้วิชาพรานด้านนี้ของลุง ร้างลาการใช้จนเหมือนมีดขึ้นสนิม...

"ดักบ่วงดูสักที ไม่เคยทำมานาน รีบกลับไปทำ พรุ่งนี้ได้ใช้"...!

ลุงพรานยิ้มร่าเห็นเหงือกในขณะที่พูดสนองคำแนะนำสาวงามอย่างกระตือรือร้น นาน ๆ ครั้งจะเห็นอาการแบบนี้

พลัน...ลมหอบใหญ่กรรโชกอื้ออึง กลบสำเนียงเสียงไพรเงียบสนิท ลมรุนแรงแล้วหยุดนิ่ง ใบไม้ปลิวว่อนร่วงพรูเป็นสายแล้วทุกสิ่งสงบไม่ไหวติง สิ่งสุดท้ายที่เห็นเป็นนกป่าฝูงใหญ่กระพือปีกอื้ออึงหายลับไปอีกด้านอย่างรวดเร็ว

สัญญาณป่า มาไว ไปไว แต่ไม่ไวเกินกว่าพวกเราจะหลงกล!

"ระวัง...นายทหาร"!

ลุงพรานเสียงเข้ม ผมเอามือวาดกันคุณนงมาอยู่ข้างหลัง ประทับไอ้ปืนโตไปด้านหน้าพร้อมลั่นไก บักสมขยับอย่างไวอยู่ด้านขวามือ ลุงพรานผินหลังเล็งไอ้ห้านัดไปทิศทางตั้งห้างด้านซ้าย ด้วยรูปจังก้าการยืนเป็นสามเหลี่ยมด้านเท่าหรือสามเหลี่ยมเพชร ต่อให้ภูติผีปิศาจเงามัจจุราช ก็ไม่รอดวิถี อย่าว่าแต่ประดาสัตว์หน้าขน...

สาวงามเอามือแตะแผ่นหลังผมเบาๆให้กำลังใจ พลังอย่างหนึ่งส่งผ่านความอิ่มเอิบเอ่อล้น เยื่อใยบางเบาแต่เหนียวหนึบไม่มีวันตัดขาดระหว่างเรา ผมกระพริบตาถี่ ๆ เต็มตื้น ไม่แม้แต่จะกระดุกกระดิกหรือหันไปขอบคุณ...

เสียงแห่งความเงียบเจิดจ้าในดวงใจกว่าคำพูดล้านวาจา!!!

ไม่ต่ำกว่า 4 หรือ 5 นาทีที่พวกเราอยู่ในท่าระวังพร้อมรบเต็มอัตราศึก ไม่มีเสียงใครปริปากบ่นเมื่อย ต่อเมื่อลุงพรานเฒ่าเจ้าไพรลดไอ้ห้านัดลงจากบ่าประทับ เป็นสัญญาณอันตรายไร้เงาผ่านไป ร่างเล็กรีบรุดไปข้างหน้าตามวิสัยไม่พูดมากปากเปียก บักสมจ้ำอ้าวตามหลัง ต่อคิวด้วยสาวงามถือ.38 มีผมเป็นองครักษ์พิทักษ์ท้ายแถว

ใกล้ถึงแคมป์ เธอหันมาสบตาเอื้อมแขนจับมือผมบีบเบา ๆ ยิ้มให้กำลังใจ ผมยิ้มตอบ ในใจไร้ความหวาดหวั่นระทึกแม้น้อยนิด เรื่องขี้ผงแบบนี้เกิดในชีวิตคราครั้งเป็นไอ้เณร เรียกว่าเป็นจนชินชา...

ไม่ชินเรื่องเดียว คือการขอโทษเพราะเกิดลมเพชรหึงตึงตัง ที่ตัวเองก็ดันไม่รู้ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า เกิดขึ้นได้อย่างไร?

----------------------

*** เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯ ทุกตอน มีลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ ห้ามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียน ดัดแปลง ทำซ้ำโดยมิได้รับอนุญาต มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมายสูงสุด ***

 

สวัสดีคุณอาวันวิและแฟนคลับทุกท่าน

 

วันที่ ๙ มกราคม พ.ศ. ๒๕๖๕ ตรงกับวันอาทิตย์ ขึ้น ๗ ค่ำ เดือน ๒ ปีฉลู
ใส่บาตรในเช้าวันนี้
โมทนาบุญร่วมกันครับ
สุทินนัง วะตะเม ทานัง อาสะวักขะยาวะหัง
นิพพานะ ปัจจะโย โหตุ อนาคะเตกาเล

 

เข้ากระทู้วันอาทิตย์
ประเดิมเก็บทักวันเสาร์
จากน้องปรายฯเจ้าเก่า

 

ต่อด้วยบุญใส่บาตรยามเช้าอันสดใส มีกรวดน้ำครบเครื่องเรื่องกุศลหนุนส่ง จับอารมณ์ร่วมอนุโมทนาตามก็พอเกาะกระแสบุญไปได้

 

ชุดบุญริมน้ำ ดูการแต่งกาย
ก็รู้ว่าไม่ใช่เมืองไทย แต่จะ
แดนดินใด บุญงดงามเสมอ...

ล่องเรือลอย...คอยโปรดสัตว์
"คฤหัสถ์".......จัดเต็มเสื่อ
เหนือลำน้ำ....ล้ำเลิศเหลือ
บุญฟายเฟือ..เผื่อปลาปู
--เทือกทิวล้อม..กล่อมพฤกษา
--ไหว้วานพนา...นำพาสู่
--กู่ก้องเขา......เงาเงื้อมภู
--ส่งเสริมคู่......เรียนรู้ธรรม(ชาติ)!

 

เปิด...บิวตี้ฟูล ซันเดย์ เพลงเก่าแสนเพราะสมัยวัยกระทงกล่อมเข้ากับบรรยากาศวันหยุดอากาศแจ่มใจ ไปลุย "ตะนาวศรี" กันต่ออย่าหยุดหายใจ เรื่องทุกมุมกำลังเข้าไคล(แม็กซ์) คลี่คลายไปทีละเปลาะทีละส่วน ตามการ "ขยัก"ทิ้งไว้ตามรายทาง ถ้าเป็นนักอ่านช่างสังเกตก็คงจำได้ว่า "ขยัก"อะไรไว้บ้าง ยกเว้นอ่านเอาสนุกเอามันส์ ลวกๆก็แล้วไป ไม่ต้องคิดมาก มีความสุขไปอีกแบบในยุคที่แทบหาเรื่องดีๆอ่านไม่ได้

รอการจิ้มอีกชั่วครู่เช่นเคย ชา กาแฟ ขนมว่าง พร้อมแล้ว จิบกับจัดการได้เลย-ฮ่า

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
===============

ข้างกองไฟ 3 ชาวกรุงนั่งรออยู่แล้ว ทุกสายตาจับจ้องมองพวกเราเรียงแถวเดินตรงไปหา ผมใช้ขายาวโย่งแซงทุกคนไปข้างหน้า ไม่ลืมส่งไรเฟิลฝากบักสมถือ เดินมือเปล่ายืนประจันหน้ากับ 3 คน 3 วัย ทุกคนมีสีหน้ายิ้มแย้ม ไม่มีใบหน้าไหนสำแดงความโกรธขึ้ง บึ้งตึง หรือเฉยเมย!

"ผมขอโทษเรื่องเมื่อเช้าด้วยครับ"...ผมพูดเสียงดังง่าย ๆ สั้น ๆ ได้ยินทั่วแคมป์ ยืนตัวตรงท่าฝึกหัด แล้วโค้งศีรษะอย่างนุ่มนวล เชื่องช้า ให้เกียรติกับเคารพทุกคนที่อาวุโสกว่า

เป็นการรับผิดโดยไม่ต้องอ้างว่าเกิดจากอะไร?...ผิดก็คือผิด ไม่มีข้อแก้ตัว...!

คุณชาติที่โดนหนักสุด หัวเราะร่าเดินเข้ามาจับบ่าด้านขวาบีบหนัก ๆ...

"ไม่เป็นไรน่าน้องพราน คนเราเหนื่อย ๆ มีน็อตหลุดบ้าง ผมก็เป็นบ่อย ยกโทษให้หมด ถ้าเอาผมไปนั่งห้างด้วย"

ว่าแล้วก็หัวเราะชอบใจอีกที หันไปหลิ่วตาให้คู่หมั้นที่ยืนอมยิ้ม ส่วนคุณเทพกับอาจารย์เลิศ ก็ยิ้มร่าหัวเราะ หึ..หึ ทุกคนก้าวเข้ามาล้อมผมไว้

"แล้วก็แล้วไปน้องพรานเอ๊ย พวกเราเจอกันมาหนักกว่านี้หลายร้อยเท่า เรื่องแค่นี้ขี้ปะติ๋ว"...หัวหน้าทีมว่า ส่วนอาจารย์ก็เสริมสั้น ๆ...

"คนหมู่มาก บางทีเหมือนลิ้นกับฟันกระทบกัน"

ทั้งหมดไปทิศทางเดียวกัน ไม่มีใครถือสาหาความกับพายุอารมณ์เล็กน้อย ยิ่งคุณเทพพูดเรื่องศึกใหญ่ที่ผ่านมาสาหัสสากรรจ์นับครั้งไม่ถ้วน ผมก็ยิ่งซาบซึ้งว่า ความดีมีน้ำใจ การเสียสละที่ทำไว้ เหล่าชาวกรุงล้วนจดจำ

ยกภูเขาออกจากอก ปลดภาระหนักอึ้งลงจากบ่า ต่อไปตั้งใจ "ล่า" ลูกเดียว แล้วกลับเหมือง

"ครับ..ครับ ขอบคุณทุกคนที่ไม่ถือสา ผมมีเรื่องปรึกษาต่อเลย"

ลุงพรานกับบักสมขยับเข้ามาร่วมวง เมื่อผมอธิบายเรื่อง "เหยื่อเป็น" ที่ต้องเอาล่อเจ้าป่า เป็น "แผนซี" หรือแผนสุดท้าย วันพรุ่งนี้

"ถ้าแผนนี้ล้มเหลวอีก น้องพรานกับลุงทำไงต่อ ?"...คุณเทพถามอย่างมีเหตุผล ทุกแผนต้องมีสำรองเผื่อพลาด ตามวิสัยนักวางแผนที่ดี ซึ่งผมก็มีคำตอบสำรองไว้ล่วงหน้า

"ถอยกลับไปรอมันที่เขาพราน ตรงนั้นเป็นจุดเกิดเหตุ จุดเริ่มต้น อาจเป็นจุดจบเรื่องก็ได้"!

ผมว่าด้วยหลักจิตวิทยาล้วนๆ ไอ้ลายตัวนี้ไม่มีตรรกะหรือเหตุผลใช้กับมัน...

(ก)..มันฆ่าคนแล้วไม่กินซากที่ฆ่า
(ข)..ไม่เข้ากินเหยื่อที่ผู้อื่นฆ่า
หรือ(ค)..ไม่ยอมกินเหยื่อเป็น ๆ ??
(ข้อสุดท้ายนี้ ยังไม่ถึงบทพิสูจน์)

หมดจากนี้ก็ไม่มีเหตุอื่น วิเคราะห์ให้หัวสมองผุก็หาเหตุไม่เจอ นอกจากต้องคิดว่า มันเป็นเสือบ๊องสส์ บ้องตื้น เอาสาระกับมันไม่ได้ ถอยไปรอที่จุดเริ่มต้น เผื่อฟลุคเป็นจุดตายของมัน

"อีกที..ถ้ามันไม่ตามทฤษฏีเราสักข้อละ?"...คราทีนี้คุณชาติเป็นคนโยนปุจฉา ผมมองหน้าคู่หมั้นคุณนงเห็นหน้าเซียว ซูบตอบเพราะกรากกรำลำบากไม่สมกับเป็นลูกเศรษฐี พลันนึกเวทนาวูบ...ไม่ควรเอาเปรียบคนดีมีน้ำใจที่หายากอย่างชายคนนี้

"หมดปัญญาครับ"...ผมตอบตามจริง ไม่อ้อมค้อมเล่นเชิง

"อย่า..อย่าเพิ่งหมดหวัง เสือโคร่งตัวนี้มีกรรมผูกพันกับพวกเราคนใดคนหนึ่งในหมู่คณะ มันไม่ปล่อยเรา หรือจนกว่าเราจะปลดปล่อยมันนั่นแหละ"

เหลือเชื่อ...เหตุผลยาวยืดนี้มาจากบุรุษที่มิใช่พรานไพรนักล่าถืออาวุธสังหาร เป็นอาจารย์เลิศจอมขมังเวทย์ที่เอ่ยได้น้ำได้เนื้อ ทำพวกเราหันมองเป็นตาเดียว

"ยิงเสือฆ่าคนนะ 'จารย์ ไม่ใช่มาตัดเวรตัดกรรมกัน"

คุณเทพหัวหน้าทีมค้านเสียงอ่อย แต่จอมขมังเวทย์ไม่ถือสา กลับหัวเราะเอามือตบบ่าศิษย์เอก

"พรุ่งนี้วันอะไร ? ดูนาฬิกาทีสิ"

ผมกับคุณเทพดูวันที่แล้วบอก จอมขมังเวทย์ไล่วันด้วยการนับนิ้ว พยักหน้าหงึก ๆ แววตาพึงพอใจ...

"วันอังคาร วันแรง วันนักรบ วันเผด็จศึก...พรุ่งนี้โอกาสสำเร็จสูง อาจารย์จะตรวจฤกษ์ยามให้คืนนี้ ใช้วิชา 'สกุณฤกษ์' โบราณก่อนออกศึกดู"!!!

ผมสะดุ้งเฮือก "สกุณฤกษ์" วิชาโบราณพันปีก่อนคริสตกาล ที่ผมเคยหยิบใช้แบบ 'ครูพักลักจำ' เมื่อคราวผจญศึกหมาหมู่โคตรหมาแสนฉลาดในป่าลึกกับคุณนง...อาจารย์เลิศรู้จักวิชานี้ด้วยหรือ ?

ข้างคุณนงก็ขมวดคิ้วทบทวนความจำ บ่นพึมพัม...

"สกุณฤกษ์...เอ..? ฤกษ์นกแร้ง นกกาอะไรนั่นใช่ไหมคะ ?"

เธอพูดเสร็จนึกได้รีบหุบปาก ส่วนคุณชาติหัวเราะให้คู่หมั้น

"รู้จักด้วยหรือคุณ ไปเอามาจากไหนกัน?"

คุณนงตีสีหน้าเก้อ แต่รีบสั่นหัวร้องตอบสมบทบาท...

"อือฮึ..น่าจะเคยอ่านผ่านตาจากหนังสือเก่าพวกชาวโรมันนะคะ"

คำตอบใช้ได้เพราะเธอเรียน 'อียิปต์วิทยา' เป็นวิชาถัดมา ต้องอ่านหนังสือเก่าโบราณเป็นตั้ง ทำผมโล่งอกอีกนิด ผมคิด 'ไฟอะไรที่มันมอดดับไปแล้ว อย่าโยนเชื้อเติมมันอีก !'

"ใช่...สกุณฤกษ์ วิชาที่เกือบหายสาบสูญ เพราะคนเมืองยากที่จะมีนกตามตำรามาใช้เทียบเคียง แต่ในป่าดงตรงนี้ใช้วิชาสกุณฤกษ์ตรงตัวที่สุด นกมีเพียบทุกชนิด"!

จอมขมังเวทย์สาธยายอย่างติดลมบน เหมือนพญาแร้งกางปีกร่อนลมกลางเวหา...

"นั่นเห็นมั้ย เมื่อเรากำหนดฤกษ์ได้แล้ว ก็ให้เสี่ยงทาย อาจารย์จะสมมุติให้เห็นเช่นตอนนี้ได้ฤกษ์เหมาะ ปรากฏนกกาบินมาทางขวาเรา ถือเป็นฤกษ์อำมาตย์ผู้ใหญ่ยาตรา รีบไปทำการจักสำเร็จหรือมีชัย"

บนท้องฟ้าปรากฏนกฝูงใหญ่บินเป็นหมู่ตามมือชี้ เป็นกรณีตัวอย่างของอาจารย์จริง ๆ ทุกคนตื่นเต้นกระตือรือร้น ยอมรับความรอบรู้อาจารย์เลิศที่พร้อมสรรพทุกด้าน

แม้ผมเองที่เคยปรามาสในใจช่วงต้นการเดินป่า ก็ยังทึ่งและให้ราคาจอมขมังเวทย์เพิ่มขึ้นอีกอักโข อย่างจริงใจ!
-------------------------
*** เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯ ทุกตอน มีลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ ห้ามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียน ดัดแปลงทำซ้ำทุกกรณีโดยไม่ได้รับอนุญาต มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมายสูงสุด ***

 

สวัสดีคุณอาวันวิ และสมาชิกทุกท่านครับ
นักขุดกรุ มือขลังจอมขมังเวทย์..( ตอนที่121)

ขอบพระคุณครับ

 

น้องทำจิตฯส่งเรื่องเล่าฯทางเสียงมาได้จังหวะเหมาะเหม็งทั้ง"อ่านตอนล่าสุด" กับหยุด "ฟังตอนที่ผ่านมา" ที่อาจลืมเนื้อหา อยากดื่มด่ำกับความสนุกนี้อีกสักครา ก็เชิญได้เลย ทั้งอ่าน+ฟัง หาที่กระทู้ไหนไม่มีอีกแล้วกับความสำราญสุขฟรีๆเยี่ยงนี้

อยู่บ้าน ไม่ต้องไปสิ้นเปลือง ทั้งเสี่ยงผจญภัยกับเจ้าเชื้อโรคร้ายอย่างคุ้มค่า มีพี่ป้าน้าอาญาติพี่น้อง ที่ทำท่า "ซึมเศร้า" บอกให้เข้าเว็บ"พลังจิต" แล้วตามติดเรื่องเล่าฯ ทั้งทางอักษรกับทางเสียงนี้เหอะ...รับรอง หายเศร้า หายกลุ้ม!

ฟังกันเพลิน อย่าลืมกดไลค์ ให้เลิฟ กดติดตามให้น้องทำจิตฯด้วยเด้อ