วิชชาที่จะทำให้อยู่รอดจากยุคสมัยแห่งภัยพิบัติ

ธรรมมะอันเป็นเครื่องคุมใจในการปฏิบัติ ที่ต้องทรงเอาไว้เป็นปกติก็คือ

-ลมสบาย (อานาปานสติ อันเป็นธรรมเครื่องอยู่หรือวิหารธรรม) เมื่อทรงลมสบายที่ละเอียดจนลมหายใจหายไป ก็คือเราทรงจิตอยู่ในฌาน

-พรหมวิหารสี่อัปปันนาณฌาน (มีจิตใจที่มีเมตตาจิตมิตรไมตรี ชุ่มเย็นอยู่เป็นปกติ) เมื่อทรงไว้ได้เป็นปกติ ศีลย่อมบริบูรณ์ สมบูรณ์ ส่งเสริมให้จิตแนบในความสงบเย็น ระงับ กิเลสและอุปกิเลสเบาบาง

-ทรงภาพพระที่ใสเป็นเพชรอยู่เป็นปกติ (จิตย่อมทรงอยู่ในฌานอันมีพุทธานุสติกรรมฐานเป็นที่ตั้ง) เมื่อนั้นย่อมไม่คลาดจากไตรสรณะคมม์ มีพุทธาบารมีช่วยคุ้มจิตจากวิปัสนูปกิเลสและนิวรณ์ห้าประการ อกุศลห่างไกลจากหัวจิตหัวใจของเรา กำหนดจิตและกำลังใจของเราว่า เมื่อเราทรงภาพพระพุทธเจ้าสว่างแพรวพราวอยู่นั้น จิตเราจับกำกับอยู่บนพระนิพพานเป็นปกติอยู่

-วิปัสนาญาณคุม อายตนะ ทั้งห้าเอาไว้ เห็นในไตรลักษณะญาณเป็นปกติ จนจิตเห็นใน"ธรรมดา" ของทุกสรรพสิ่ง จิตจะปล่อยวาง เบา สงบ ยิ่งสะอาด ปราศจากกิเลสยิ่งขึ้นไปอีก ทรงเป็นอารมณ์พระนิพพานเอาไว้


เมื่อทรงจิตให้ได้ใน ธรรมทั้งสี่ประการแล้ว กิเลส ย่อมเบาบางลง ความเป็นทิพย์ก็ค่อยๆปรากฏขึ้น เราก็เอา"ธรรมดา " และอุเบกขา มาจับ

รู้เพื่อละ รู้เพื่อปล่อยวาง ยิ่งปล่อยวางจิตก็ยิ่งยกระดับสู่ภูมิจิตภูมิธรรมที่สูงยิ่งขึ้นไป

ก็พึงกำหนดว่า ธรรมอันละเอียดปราณีตกว่านี้ยังมีอีก เพื่อจิตอันพิสุทธ์ ถึงที่สุดแห่งทุกข์ คือพระนิพพาน

ขอให้ทุกท่านได้เข้าถึงความดีและผลแห่งการปฏิบัติอันรู้ได้ด้วยตนเอง กระจ่างแก่ใจในพระธรรมคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าอันประเสริฐ โดยถ้วนทั่วกันด้วยเทอญ

 

การปรารถนาพุทธภูมิก็ดี การปรารถนาพระโพธิญาณก็ดี

พระพุทธเจ้าท่านสอน สรุปรวมสั้นแต่โดยย่อว่า


"เพื่อปรารถนาให้ท่านผู้อื่นได้เข้าถึงซึ่งความดี"

ข้อนี้ท่านทรงมีอัตถาธิบาย โดยพิศดารว่า

เราพึงปรารถนาให้ผู้อื่นได้ถึงซึ่งความดี ในทุกๆระดับ

ไม่ว่า เป็นมนุษย์สมบัติก็ดี
สวรรค์สมบัติก็ดี
พรหมสมบัติก็ดี
มีนิพพานสมบัติเป็นที่สุด

ด้วยเหตุนี้ ความดีทั้งปวงก็ดี กุศลทั้งปวงก็ดี การบุญทั้งหลาย ธรรมอันเป็นเครื่องหลุดพ้น เราจึงต้องเป็นผู้นำให้ เขาทั้งหลายได้เข้าถึงซึ่งความดี ให้มากที่สุด อานิสงค์ใดที่เกิดผลสูงสุด เราต้องยังให้ยิ่งขึ้นไปอีก

เมื่อจิตของสรรพสัตว์ทั้งหลายมีแต่กุศล ก็ย่อมยังจิตให้บังเกิดปิติสุข ความชุ่มเย็นในทุกดวงจิตดวงใจจนไม่มีที่ว่างสำหรับ บาปอกุศลกรรมในที่สุด

การหนุนบุญ หนุนกุศลโดยใช้บารมีหรือกำลังใจของตน เป็นบาทฐานให้ผู้อื่นเข้าถึงธรรมเข้าถึงความดีได้โดยง่าย โดยเราเองต้องมีความเสียสละ ความสุขของตนเพื่อส่วนรวมเป็นสำคัญ

มิได้ปรารถนาเพื่อความสุข ความดีของตนเอง แต่ปรารถนาเพื่อให้ผู้อื่นได้เข้าถึงซึ่งความดีในระดับที่สูงขึ้นไปยิ่งขึ้นเป็นลำดับ

กำลังใจที่ทำที่ใช้ จึงต้องเปี่ยมไปด้วยพรหมวิหารสี่อย่างที่หาประมาณมิได้

 

สวัสดี อ.คนานันท์และชาวพลังจิตทุกท่านครับ
พึ่งได้รับเอกสารวิชชาที่ทำให้อยู่รอดฯ เมื่อไม่กี่วันมานี้ครับ ก็ลองๆฝึกดู มีคำถามดังนี้ครับ
1. ผมก็ปฏิบัติธรรมมานานพอดูครับ แต่เหมือนไม่ค่อยก้าวหน้าเท่าที่ควร โดยเฉพาะการจับภาพพระ มักจะจับไม่ค่อยได้ไม่ทราบว่าเป็นเพราะอะไรครับ
2. ประมาณ 2 ปีก่อน ฝันเห็นพระพุทธรูปองค์ใหญ่ขยับได้พูดได้ ท่านได้ก้มมาใกล้ๆศีรษะผมและพูดว่า "เตรียมตัวไปจากโลกนี้ได้แล้ว ไปอยู่กับฉัน" ท่านพูดแค่นี้ ผมดีใจจนร้องไห้ในฝันเลยครับ ไม่ทราบว่าจะเป็นความจริงดั่งท่านว่าหรือไม่อย่างไร
3. ผมก็พยายามสร้างบารมีเกือบทุกอย่าง ส่วนใหญ่มักจะได้ให้ความรู้(ธรรมมะ)กับผู้อื่น แต่ในเรื่องของญาณทัศนะกลับไม่ค่อยก้าวหน้าเท่าที่ควรครับ
4. การทรงอารมณ์ในแต่ละวันส่วนใหญ่อารมณ์ผมจะไปอยู่ที่เฉยๆและหนักไปทางเบื่อครับ เห็นอะไรก็จะพิจารณาให้ดูน่าเบื่อและไม่อยากมาเกิดอีก การปฏิบัติที่ว่าอารมณ์ใจสบายไม่ค่อยประสบเลย มีแต่ธรรมดา เฉยๆ ไม่ทราบว่าดีหรือไม่ ควรปรับปรุงแก้ไขอย่างไรครับ
สิ่งใดที่ อ.คณานันท์เห็นว่าจะเกิดประโยชน์กับผมก็แนะนำได้เต็มที่ครับ ขอขอบคุณและอนุโมทนาบุญด้วยทุกสิ่งทุกประการครับผม

 

ขออนุญาตตอบคุณดั่งจันทรา ครับ

สำหรับปัญหาที่ปรากฏก้คือ คุณวางอารมณ์ใจหนักไปนิดหนึ่งครับ

กรรมฐานต้องวางจิตให้เบาๆสบายๆ สักหน่อยครับ

การทำจิตให้เบาก็คือ จับลมสบาย(ลมหายใจสงบระงับ และอารมณ์จิตสบาย)ให้ได้ก่อน

จากนั้น ฝึกการทรงพรหมวิหารสี่ให้จิตมีความชุ่มเย็น เมื่อ นั้นใจเราก็จะเป็นสมาธิความเป็นทิพย์จึงจะปรากฏ ทรงภาพพระได้ละเอียดชัดเจนใสสว่างเป็นเพชร

ส่วนข้อการพิจารณาแล้วเกิดอารมณ์ที่เบื่อนั้น ต้องพิจารณาต่อไปจนถึงจุดที่รู้เท่าทันสภาวะในไตรลักษณ์ และปล่อยวางครับ เหมือนเราเบื่อแต่ก็ยังแบกไปเรื่อยๆ

ไม่เช่นนั้นก็จะไม่พบสภาวะจิตที่เบา และคราวนี้ตัว"ปล่อยวาง" จะปรากฏแก่จิตเป็น "ธรรมมานุปัสสนาสติปัฐฐาน" เป็นปกติ ทุกข์ปั๊ป ปล่อยวางปุ๊ป กลายเป็นเห็น"ธรรมดา" รู้เท่าทันสภาวะที่แปรเปลี่ยนทั้งหลาย เห็นทุกข์ สัมผัสทุกข์ แต่จิตเราไม่ทุกข์ (หรือทุกข์น้อยกว่าปกติ)

สำหรับที่ฝันนั้น เป็นวิสัยที่สามารถ เข้าถึงพระนิพพานในชาตินี้ได้ครับ

ขอโมทนาและเป็นกำลังใจในการปฏิบัติให้ครับ หากมีโอกาสมาฝึกสมาธิด้วยกันครับ

 

ขอบคุณ อ.คณานันท์มากครับ จะลองปฏิบัติดู สู้มาถึงขนาดนี้แล้วไม่ถอยหลังกลับแน่ครับ

อยากไปฝึกด้วยเหมือนกันครับ อยากเรียนวิชาครูให้เต็มที่เพราะไปอยู่ที่ไหนผมก็ได้บอกได้สอนธรรมะให้คนอื่นอยู่ตลอด ถ้าอาจารย์มีอะไรพิเศษๆก็อย่าลืมแนะนำกันบ้างครับ

มีความปรารถนาอยู่หลายประการที่ผมอยากจะทำ เช่น ทำบ้านตัวเองเป็นบ้านปฏิบัติธรรม (ตอนนี้ก็เริ่มเป็นนิดๆแล้ว) หรือไม่ก็บวชเข้าป่าเข้าถ้ำให้สุดๆไปเลย ได้ดีแล้วจึงจะมาสอนคนอื่น แต่ข้อนี้ดูเหมือนยากครับเพราะปัจจัยหลายอย่างยังไม่อำนวย

แต่ยังงัยก็ปฏิบัติไปเรื่อยๆครับ กำลังรวบรวมวิชาต่างๆที่เป็นประโยชน์และถ่ายทอดต่อๆกันไป

อนุโมทนาบุญกับทุกท่านด้วยครับ

 

โมทนาครับ ผมเห็นด้วยครับกับพี่คนานัน หลังจากทรงศีลห้า ไม่สงสัยพระรัตนตรัย มีอารมณ์วิปัสนาเบี้ยงต้นคนเราตายเช้า สาย บ่ายคำ่อยู่เสมอ และพิิจารณาต่อถึงการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ท่ามกลาง สลายไปอยู่เสมอและ สรพพสิ่งล้วนเป็นทุกข์สุดประมาณเรากระทบอารมรณ์ไม่พอใจอยู่เสมอ ต้องพลัดพรากจากของรักอยู่เสมอ อยากได้อะไรก็ไม่ได้ล้วนทุกข์กันทุกลมหายใจ ปล่อยวางทุกสิ่งไม่ห่วง ไม่ยึดอะไรทั้งหมดไม่ี ญาติพี่น้องเพื่อนพ้อง ทรัพย์สินอะไรทั้งหมด ตายขอไปนิพพาน ใช้เจโต(ดูใจตัวเอง)ว่าใสเป็นประกายพฤตทั้งดวง สว่างจ้า เมื่อนั้นถามพระ,สมเด็จเราจะพบแต่ความเป็นจริงทุกประการครับ อย่างที่หลวงพ่อว่าผู้ที่ได้มโนมยิทธิจริงๆ100%คือพระอรหัน

 

สัมผัสธรรม

...เพลินชมดมกลิ่นลิ้นรสสา
เพลินใจไขว่คว้าไล้สัมผัส
เพลินฟังร้องเล่นโสมนัส
เพลินพิศเพลินพลัดกามคุณ
.................ธรรมดา(ฯ)

 

สัมผัสธรรม

...ศิษย์มีครูควรรู้คาราวะ
โตแล้วจะเทียบชั้นนั้นควรไม่
หากขาดครูตัวกูเป็นอย่างไร
ถึงวันนี้มีมั๊ยหนอตัวกู
...ใครเทียบชั้นเหยียบหัวแล้วชูหาง
เบ่งยิ่งใหญ่อวดอ้างน่าอดสู
มองไม่เห็นหัวหูบุญคุณครู
ดิ่งลงสู่ขุมนรกตกลำเค็ญ
...ครูพ่อแม่ครูอาชีพครูธรรมชาติ
ล้วนปูลาดสร้างสอนป้อนให้เห็น
ครูทุกข์ทนครูศัตรูครูกรรมเวร
ล้วนเคี่ยวเข็ญใจคนพ้นธารกรรม
...มองให้เป็นเห็นให้รู้กู่ให้ก้อง
จิตใจตรองกรองกลั่นยืนยันค้ำ
หน้าก็ครูหลังก็ครูจารึกจำ
เหนือบนล่างตอกย้ำคำว่าครู
..................ธรรมดา(ฯ)

 

*** เหนือความไม่เที่ยง ****

พิจารณา...สิ่งเหนือความไม่เที่ยง
คือ ความเที่ยง

เพราะ.... สัจจะธรรม คือ ธรรมเที่ยง
เป็น หลักเดียวสูงสุด

" ตัวกระทำมีจริง ตัวกระทำไม่ตาย ตัวกระทำมีผลตอบแทน "

ตัวกระทำ จึงเป็นสิ่งยิ่งใหญ่
คอย จัดสรรทุกอย่าง

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

ขอเสริมการปฎิบัตินิดนึงนะครับ

จากการปฎิบัติโดยตรงของตนเองนะครับ
การฝึกอาณาปานสติ คือ การฝึกปราณ เพื่อให้เข้าถึงจิตวิญญาณครับ
จากเปลือกนอกคือกายและค่อยๆยกระดับความละเอียดเข้ามาเรื่อยๆครับ
ความละเอียดของลมหายใจ คือ ปราณ
ปราณก็มีตั้งแต่หยาบ เข้ามาจนถึงละเอียด
ซึ่งความละเอียดในแต่ละขั้นจะสัมพันธ์กันกับอารมณ์ของเรา คือ ปิติ สุข และเอกัคคตา ครับ
การจะฝึกให้ได้ผลนั้นเราต้องเข้าใจก่อนว่า จิตวิญญาณ ควบคุมปราณครับ
เมื่อเข้าถึงจิตวิญญาณได้ ก็จะควบคุมปราณได้
เมื่อควบคุมปราณได้ ก็จะควบคุมธาตุทั้งสี่ที่ประกอบเป็นกายได้ครับ
ก่อนอื่นเราต้องทราบแหล่งกำเนิดปราณในกายว่าอยู่ที่ไหนก่อนครับ
แหล่งกำเนิดปราณจะอยู่ในโพรงกระดูกของเราครับ
และกระดูกสันหลังคือท่อในการส่งพลังงานครับ
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเราต้องจัดระเบียบกายเราให้ตรง เพื่อที่เราจะสามารถรับพลังงานได้อย่างเต็มที่ครับ
คุณประโยชน์ของการฝึกอานาปานสติ ก็คือ เป็นการฝึกสติ และเป็นการปรับสมดุลของธาตุทั้ง 4 ไปในตัวครับ
เป็นการใช้ปราณในการชำระไขกระดูกด้านในครับ กระดูกก็จะค่อยๆใสขึ้นครับ
ในการโคจรลมปราณนั้นก่อนอื่นหากยังไม่รู้สึกถึงปราณ
เทคนิคในการหายใจท่านเจ้าของกระทู้ได้อธิบายได้อย่างละเอียดชัดเจนแล้วครับ
ส่วนเทคนิคลัดในการให้เข้าถึงขั้นปราณชำระไขกระดูกได้นั้น
ให้เราหายใจเข้า-ออกช้าๆจะโคจรจากจมูก-หน้าอก-ท้องน้อย-ฝีเย็บ-กระดูกสั้นหลัง-ศีรษะ-อ้อมกลับมาออกที่จมูก
หรือจะโคจรในทิศทางกลับกันก็ได้ครับ
ที่สำคัญไม่ใช่รูปแบบการโคจร แต่สำคัญที่จิตภายในเป็นสำคัญครับ
ที่ผมกล่าวเป็นเพียงประสบการณ์อันน้อยนิดของผมครับ ขอให้ท่านทั้งหลายลองปฎิบัติดู
แล้วลองสังเกตดูผลที่ได้ว่าเป็นเช่นไรครับ

 

*** ไม่หลงทาง ****

หาก...มุ่งหลุดพ้นทุกข์
ทางตรง....คือ ขจัดกิเลสนิสัย

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

การที่จะได้ผลเร็ว ต้องกระทำอย่างจริงจัง แต่ระวังอย่าให้ความอยากเป็นตัวนำทางครับ มิฉะนั้นจะหลงไปกับอัตตาตัวตนครับ
ก่อนอื่นต้องเข้าใจก่อนว่า ปราณเป็นเพียงอุบายเท่านั้น เป็นวิธีการหนึ่งในการให้เข้าไปดูจริงแท้ๆที่ไร้การปรุงแต่ง ดังนั้นเมื่อเข้าถึงปราณต้องละวางซึ่งปราณ เป็นการละวางตัวตนค่อยๆลอกออกทีละชั้นๆ
สำคัญที่สุด คือ การปรับจิตให้ใสบริสุทธิ์เป็นธรรมชาติ
วิธีการที่สำคัญที่สุดคือ สติ เป็นวิธีการในการให้เรารู้จักตัวเราเองแท้ๆ ว่าแท้จริงแล้วเราไม่ใช่กายนี้ ไม่ใช่ความอยาก ความไม่อยาก ไม่ใช่อารมณ์โกรธ อารมณ์โลภ อารมณ์หลง ไม่ใช่ความคิดนี้
เป็นการค้นหาตัวตนแท้ๆของตนว่าเป็นเช่นไร
การฝึกสติปัฐฐาน 4 คือ การตามดู กายในกาย เวทนาในเวทนา จิตในจิต และธรรมในธรรม
คือกระบวนการในการใช้สติพิจารณาตามกฎของไตรลักษณ์
สิ่งใดที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ไม่ใช่ของจริง เป็นเพียงสิ่งสมมติทั้งสิ้น
ความแปรปรวนของกาย มีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป แล้วเราใช่สิ่งนี้หรือไม่
ความแปรปรวนของอารมณ์ เมื่อกระทบสิ่งเร้า แล้วเราสั่นสะเทือนอารมณ์โต้ตอบ ย่อมมีการสั่นสะเทือนเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไปในที่สุด ใช่อารมณ์ที่จริงแท้หรือไม่
ธรรมที่เรายึดมั่น ถือมั่น เป็นธรรมที่ทำให้พ้นทุกข์จริงหรือไม่ หรือเป็นการยึดติดเพียงความคิดที่เราเห็นว่าดี เชื่อว่าจะทำให้พ้นทุกข์ได้จริง เราต้องข้ามพ้นความเชื่อ หรือไม่เชื่อ เพื่อที่จะเปิดทางให้ปัญญาญาณที่แท้สามารถทำงานได้อย่างเต็มที่ ไม่ถูกจำกัด
เคยสังเกตบ้างไม๊ว่า เวลาคุณเข้าใจสิ่งใดอย่างแท้จริง เป็นการกดปุ่มใช้ปัญญาญาณอย่างแท้จริง ในขณะที่คุณใช้นั้น จิตคุณมีสภาพอย่างไร ปราศจากการปรุงแต่งของอารมณ์หยาบๆ หรือไม่ ปราณในขณะนั้นเป็นเช่นไร ปราศจากความคิดจากความทรงจำ หรือสัญญาเก่าหรือไม่ ปราศจากจิตอดีต และจิตอนาคตหรือไม่
แล้วจิตแท้ๆเป็นเช่นไร

 

"ของใช้จำเป็นที่ต้องเตรียมได้แล้ว ไม่ต้องรอภัยพิบัติครับ เกิดปุ๊บไปปั๊บทันที"

-ไฟฉายแบบปั๊ม ไม่ต้องใช้ถ่าน
- มาม่า อาหารแห้ง
- หมอนลม
- เต้นส์
- ผ้าห่มสนาม
- ไม้ขีด
- มีดตัดฟืน ในการหุงหาอาหาร
- กาแฟ
- ยาสามัญ วิตามิน
- เสื้อผ้า พอประมาณ หมวกไหมพรหมกันเย็น
- หม้อต้มน้ำ
- เสื้อกันฝน

 

ขอบพระคุณอีกครั้งครับท่านเจ้าของกระทู้ผมไม่รอดแน่ครับอาหรับเอมิเรตเองแต่ผมตายมาหลายครั้งแล้วครับเลยกำหนดตายเมื่อไรก็ได้ไม่กลัวตายมานานแล้วครับน่าห่วงเรื่องศาสนานะครับแต่ธรรมมะชนะทุกอย่างครับขอทุกท่านจงถึงพร้อมด้วยความไม่ประมาทนะครับ

 

สัมผัสธรรม

...แค้นก็หนักเครียดก็หนักอาฆาตหนัก
ต้องหยุดพักหยุดใจจิตหยุดคิดบ้าง
เจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจต้องปล่อยวาง
ใจเบาบางสว่างใสในห้วงใจ
...ทั้งความรักทั้งความโลภทั้งโกรธหลง
ต้องปลดปลงละลงบ้างกระจ่างใส
ต้องรู้ตัวต้องรู้กายต้องรู้ใจ
สิ่งยิ่งใหญ่สุขสุกใสนัยแห่งตน
...................ธรรมดา(ฯ)

 

สัมผัสธรรม

...อโหสิอภัยยกโทษให้
ละเจ็บใจเคียดแค้นพยาบาท
ตัดมุ่งร้ายทำลายคิดอาฆาต
ทิ้งใจบาดเจ็บปวดรวดร้าวไป
...ให้ความรักเมตตามาห่อหุ้ม
มอบโอบอุ้มจิตใจกระจ่างใส
ส่งการุณย์เกื้อหนุนกำลังใจ
ใส่อภัยให้กันสรรค์งดงาม
...............ธรรมดา(ฯ)

 

สัมผัสธรรม

...พุทธธรรมนำพาสงบเสงี่ยม
จิตใจเตรียมตั้งรับมาฉับมาเฉือน
ตัดกิเลสปลงใจตั้งตาตั้งเตือน
ไม่แชเชือนเมตตาขจรขจาย
...บุญกุศลศีลทานประดิษฐ์ประดอย
นำเรียงร้อยด้วยจิตคงสืบคงสาย
สานบุญงามความดีเพิ่มมากเพิ่มมาย
โลกคงสวยสดในสุขอิ่มสุขเอม
...มอบความรักด้วยธรรมนำทางนำที่
มอบเมตตาใจมีกสานติ์เกษม
มอบธรรมรักษาใจให้ปรีดิ์ให้เปรม
มอบจิตเต็มสว่างกระจ่างกระจาย
...ธรรมส่องโลกให้เห็นของเทียมของแท้
ธรรมส่องให้ทางแก้ทุกข์เหือดทุกข์หาย
ธรรมสว่างนำทางดวงจิตดวงใจ
ธรรมสว่างสดใสรุ่งโรจน์รุ่งเรือง
....................ธรรมดา(ฯ)