เรื่องเด่น เป็นภูมิแพ้ทำอานาปานสติไม่ได้

อันนี้ก็ขึ้นอยู่กับเจ้าของผ้าขี้ริ้วครับ
ถ้ามีสพานชุบแป้งทอด
เปลี่ยนผ้าขี้ริ้วเป็นผ้ากำพล
ไร้คมอาจแพ้รบในสนามนี้ก็ได้ครับ
เพราะไร้คมยัง 09.00 น.

 

ภาพนิมิตหากเกิดขึ้นระหว่างที่ทำสมาธิที่ไม่ได้กำหนดภาพ ให้ละเลิกการรู้ภาพนิมิตนั้น กำหนดต่อไปยังอารมณ์กรรมฐานเดิม
เราเคยเห็นภาพนิมิตมาก่อนขณะทำอานาปานสติเช่นกัน (เป็นภาพหมอกควันลอยวนเป็นก้นหอย คล้ายภาพกาแล็กซีทางช้างเผือกหมุนวนช้าๆอะไรอย่างนั้น)
แม้จิตนิ่งขนาดถึงลมหายใจดับ นิมิตก็ยังเกิดได้เลย นิมิตที่เกิดจะเป็นตัวดึงความสนใจจากอารมณ์กรรมฐาน
ถ้าสนใจไปรู้ภาพ ก็เหมือนติดภวังค์ สมาธิจะไม่ก้าวหน้าจากเดิม
ถ้าอยากจะเปลี่ยนอารมณ์กรรมฐานไปกำหนดภาพกสิณ ก็ให้กำหนดภาพขึ้นจากจิตเอง เป็นภาพเดียวนิ่งๆ ไม่ควรกำหนดไปที่ภาพนิมิตที่มันเปลี่ยนแปลงได้เรื่อยๆ
(อาการหูเริ่มไม่ได้ยินเสียงของเจ้าของกระทู้ยังไม่ใช่อาการหูดับน่ะค่ะ ถ้าฌาน4ที่ลมหายใจดับ-หูดับ หูจะดับเหมือนโดนแรงดันอัดให้หูดับสนิทค่ะ จะดับแบบดับสนิทไม่สามารถได้ยินอะไรเลยค่ะ)

 

ภาพกสินกำหนดยังไง เอาภาพนิ่งมาจากไหนหรอคะ แนะนำเพิ่มเติมหน่อยค่ะ

 

ภาพกสิณนั้นต้องกำหนดเอาเองจากจิตค่ะ คือนึกให้มันเกิดขึ้นมา
ขอออกตัวก่อนว่าเรากำหนดภาพกสิณได้ แต่ยังไม่ชำนาญมาก
จริงๆแล้วถ้าจิตไม่นิ่งพอ เราไม่แนะนำให้กำหนดภาพเอง เพราะภาพที่ได้มักจะไม่นิ่งไปตามความคิดฟุ้งซ่านที่เกิดขึ้น
ภาพกสิณเวลาฝึกกันส่วนใหญ่จึงให้ดูจากแบบก่อนแล้วนึกเอาขึ้นแบบนั้นค่ะ เพราะถ้านึกขึ้นมาเองเลยลอยๆภาพมันมักจะเปลี่ยนไปมา ไม่นิ่ง ใช้จับภาพไม่ได้
แต่สำหรับเรา อาจเพราะเราฝึกสมาธิทุกวันค่ะ ถ้าจิตสงบดีแล้วกำหนดภาพเองขึ้นมา (เช่นภาพวงกลมแสงขาว) ภาพจะนิ่งมีความชัดเท่าตาเห็น จิตสงบมากภาพจะนิ่งมาก ใช้จับเป็นอารมณ์กรรมฐานได้ (แต่ไม่แนะนำให้ทำตามกับคนที่ปฏิบัติใหม่ๆ)

ฝึกอานาปานสติไปก่อนน่าจะดีกว่าค่ะ ฝึกจิตให้นิ่งที่สุดก่อน ถ้าจิตนิ่งที่สุดแล้วจะกำหนดภาพอะไรมันก็นิ่งได้ ถ้าจิตไม่นิ่งกำหนดอะไรขึ้นมามันก็ไม่นิ่ง ใช้จับภาพไม่ได้ค่ะ

 

ผมขออนุญาตอธิบายเสริมคุณ @fu นะครับ… การจับภาพนิมิต หรือภาพกสิณใดๆ ภาพจะชัดหรือไม่ชัด จะสว่างหรือไม่สว่างไม่ได้อยู่ที่อาการเพ่ง หรืออาการของภาพ หมายความว่าอย่าสนใจในภาพ ที่เราจับอยู่ หรือนึกถึงอยู่ว่า เอ๊ะ! ทำไมเป็นแบบนั้น เอ๊ะ! ทำไมเป็นแบบนี้ ให้สนใจที่กำลังใจ หรือใจของเราเป็นสำคัญนะครับ ใจยิ่งนิ่ง ใจยิ่งสงบ ภาพจะชัด จะแจ่มใสขึ้นเป็นลำดับ อย่าสนใจในภาพ ดูความเปลี่ยนแปลงของภาพ อย่างใจที่เป็นปกติเท่านั้นพอ แต่ให้จำ ให้สนใจความรู้สึกของใจเท่านั้น สังเกตดูนะครับ พอใจเราเริ่มสงบนิ่ง+ใจเริ่มเป็นสุข ภาพก็จะเริ่มใสแจ่มชัดขึ้นตามมา ชัดเจนขึ้น เริ่มสว่างขึ้น อันนี้เข้าสู่อุปจารสมาธิแล้วครับ ถ้ากำลังใจ สงบระงับแนบแน่นลงไปได้อีก ความเป็นประกายของภาพจะปรากฏขึ้น ถ้าฌาณหนึ่ง หรือปฐมฌาน ภาพวงกลมแสงขาวที่เราจับ ขอบด้านนอกจะเป็นประกาย ยังไม่กินเข้าไปด้านใน ที่เล่ามานี่ มันพึ่งจะจุ่มเองนะครับ พึ่งจะเข้าสู่อัปปนาสมาธิในเบื้องต้น [พิจารณาเอาภาพวงกลมแสงขาวที่เราจับเป็นตัวตั้ง ถ้าเป็นประกายสว่าง หนึ่งในสี่ = ฌาณหนึ่ง เป็นประกายสองในสี่ = ฌาณสอง เป็นประกาย สามในสี่ = ฌาณสาม ถ้าเป็นประกายสว่างจ้า เต็มดวงภาพกสิณทั้งดวงนั่นแหละฌาณสี่] การฝึกที่จะให้ได้ผล ของการจับภาพกสิณ ทุกเวลานาที ภาพที่เราตั้งใจจับไว้นั้นต้องอยู่กับใจเราตลอดเวลา นึกปุ๊บ เห็นปั๊บ หรือไม่ก็ทรงอยู่ในใจตลอดเวลา จะนั่ง จะนอน จะยืน จะเดิน ไห้ภาพกสิณนั้น ติดตา ติดใจอยู่ตลอดเวลา ถ้าทำได้อย่างนี้แล้วสิ่งที่เราปรารถนาไว้ จะสมประสงค์แน่นอน…

โดยส่วนตัวผมเห็นด้วยกับคุณ @fu และท่านอื่นๆที่ว่าสำหรับท่านที่เป็นโรคภูมิแพ้หรือมีปัญหาสุขภาพทางกาย ควรพิจารณาฝึกอานาปานสติ, จงกรม หรือกำหนดอิริยาบถหลัก/ย่อยไปก่อนน่าจะดีกว่าครับ

อนุโมทนากับคุณ @fu ครับ… สาธุครับ

 

เมื่อมองลงมาเห็นทันที "ความรู้ทั้งหมดนี้ก็ไม่ใช่เรา"

การติดข้องของสัตว์ทั้งหลาย มันยากที่จะช่วยได้หมด..

หากอินทรีย์ยังไม่ถึงพร้อม ก็ยากที่จะเห็นแจ้ง..

หากยังขาดความเพียร ก็ยากที่จะพ้นไปได้..

อาการและสภาวะที่หวั่นไหวทุกชนิด เป็น เพียง สังขาร..

หาก "หยุด" ได้อย่างสมบูรณ์ สังขารทั้งหลายก็ไม่สามารถปิดบัง พระนิพพาน..

 

พรุ่งนี้ปีใหม่ ขอให้ เจริญใจ เจริญในธรรม..

 

ดิฉันชอบกสิณลมตอนเด็กๆเคยฝึก กสิณลมเขาบอกให้มองภาพใบไม้ที่ปลิวลมเอามาเป็นภาพให้จำให้ได้ขึ้นใจ แต่ก็เลิกไปก่อน จำไม่ได้ว่าคนสอนให้ฝึกจนจิตสงบแล้วค่อยมานึกภาพหรือเปล่าค่ะ

 

กสิณลมยังไม่เคยฝึกน่ะค่ะ คงไม่สามารถแนะนำใดๆได้ ถ้าจะฝึกกสิณจริงๆคงต้องหาท่านอื่นๆที่ชำนาญค่ะ ท่านที่เก่งๆมีอีกมากมายนัก
ส่วนตัวคิดว่าถ้าจิตสงบแล้วนึกภาพใดๆ ภาพนั้นๆก็จะดีที่สุดตามที่นึกค่ะ
แต่ถ้าจิตยังไม่สงบ ก็ดูตามแบบก่อนแล้วนึกภาพตามแบบ น่าจะดีกว่าค่ะ
กรรมฐานทุกอย่างถ้าจิตสงบมันก็จับอารมณ์กรรมฐานง่าย ถ้าจิตไม่สงบจะจับยาก ก็คงต้องมีตัวช่วยให้จับง่ายๆบ้างน่ะค่ะ (เช่นคำบริกรรม ภาพต้นแบบกสิณ เป็นต้น)

 

พระราชพรหมยานวัดท่าซุง
หมวดกสินชอบแบบไหนเลือกฝึกได้เลยครับ
ในยูทูปก็มี ขอเพียงฝึกเอาจริงเอาจัง
ไม่ฝึกเล่นฟังเล่นครับ

 

บริกรรมหรือสวดมนต์ เป็น จิตตานุปัสสนา
ได้ระลึกรู้ในการใช้ทั้ง จิตตสังขาร และ วจีจิตตสังขาร
ธรรมารมณ์ ก็เป็นทั้ง ธัมมานุปัสสนา เวทนานุปัสสนา
รู้ทั่วถึงทั้งร่ายกาย ก็เป็นทั้ง กายานุปัสสนา และ อานาปานสติ

สติปัฏฐาน 4 อานาปานสติ บริกรรมหรือสวดมนต์ นั้นไม่ได้แยกกัน

แต่หากเดินเฉยๆแล้วก็รู้ไปเฉยๆอาการมันไปเฉยๆ
ส่วนที่เจริญสติถึง พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์
อาจจะไม่ได้ระลึก พระป่าท่านก็ให้บริกรรมพุทโธเป็นส่วนใหญ๋
สายหลวงปู่ดู่ให้สวดบทจักรพรรดิ

การเจริญสติความตายเคยถามพระป่าเจ้าอาวาสวัดหนึ่ง
ท่านตอบก็พุทโธไง

ตามความเข้าใจ พุทโธ ก็เป็นทั้งพุทธานุสสติ
พร้อมทั้งเห็นการเกิด ดับ ที่เราบริกรรมไปด้วย
ขันธ์มารตัว เกิด แก่ เจ็บ ตาย

ฝึกกสิณเพ่งสีขาวเฉยๆ พระท่านยังเพิ่มเป็นให้เพ่ง
พระพุทธรูปสีขาว ได้ทั้งกสิณและพุทธานุสสติเลย

กรรมฐานไม่มีแตกแยก
มีแต่สภาพน้ำหลายสายแต่ไหลไปรวมกันในที่เดียว

 

… ผมชอบประโยคนี้ที่คุณ @Mdef โพสต์กล่าวสรุปมากครับ… ลึกซึ้ง แต่ เรียบง่าย ชัดเจน และ โดนใจครับ … สาธุครับ

 

สาระไม่ใช่รูปแบบภายนอก แต่อยู่ภายใน คือให้ดูความรู้สึกตัว รู้สึกตัวล้วนๆ .... ต้องทำให้ธาตุรู้ตื่นขึ้นมาให้ได้ ของที่คว่ำจะหงายออก แล้วสติจะช่วยจิตให้ค่อยๆ ถอนตัวอยู่เหนืออารมณ์ทุกชนิด ....

ที่เถียงกันทุกวันนี้ก็รูปแบบ และเถียงแต่เรื่องสมถะ

 

อีสาน บ่เจ้า..

 

บอกเพิ่มเติมก็ได้ ถ้าเจ้าของกระทู้อยากทราบว่า"หูดับ"ใน ฌานที่4 เป็นอย่างไร
ลองสังเกต อาการหูดับ ตอนที่ร่างกายหาวอย่างเต็มที่(ถ้าหาวไม่เต็มที่หูไม่ดับน่ะค่ะ) ถ้าร่างกายหาวเต็มที่ หูจะดับสั้นๆประมาณ 1 วินาที

(หูดับแบบนี้คล้ายแรงดันในร่างกายอัดเข้าหู จะดับสนิทแบบไม่ได้ยินอะไรเลย)

หูดับใน ฌานที่4เป็นแบบเดียวกัน เพียงแต่หูดับได้ต่อเนื่องนานกว่า1วินาทีเท่านั้นเอง

 

ตอนช่วงขับรถผ่านช่องเขา ก็ ใช่..

อาการเดียวกันเลย..

 

สาเหตุ ที่เวลานิมิตเกิด แล้วตอนนี้ผมแนะนำให้ ดูเฉยๆ ไม่ต้องไปคิดอะไร

เพราะว่า ผู้ฝึกที่ยัง มี สติ สัมปชัญญะ ไม่มาก เวลามี ธรรม ปรากฎ ในสมาธิ

ไม่ว่าจะเป็น ภาพ เสียง ความรู้ มักจะใช้สัมปชัญญะ ไปที่ ธรรม ที่ปรากฎ ทำให้หลุดจากฌาน

ต่อไปเมื่อมีสติ สัมปชัญญะ มากขึ้น เวลามี ธรรม ปรากฎ เมื่อหยุดแล้วก็สามารถพิจารณาธรรมนั้นต่อได้เลย


แล้วถ้าเราเจอเป็นประจำ แล้วเราฝึกดูไปเรื่อยๆ เราจะเริ่มเข้าใจคำว่า สัมปชัญญะใน

แล้วถ้าสัมปชัญญะในของเรามีมากขึ้นเรื่อยๆ เราจะเริ่มสังเกตว่า มีสิ่งที่นอกเหนือจาก

สัมปชัญญะใน อีกหนึ่งสิ่ง อาจจะเป็นสิ่งที่เราเรียกว่า จิต หรือปล่าวก็ไม่แน่ใจ

เฝ้าดูอยู่ด้วยเช่นกัน


สำหรับสิ่งที่ทำให้ สัมปชัญญะใน มีมาก เท่าที่ลองมา มีอานาปานสติ + มรณานุสติ +อสุภกรรมฐาน

หรือใครอยากเห็นอะไรๆแปลกๆ ก็เพิ่ม อาโลกสิณ เข้าไปอีก