วิชชาที่จะทำให้อยู่รอดจากยุคสมัยแห่งภัยพิบัติ

สาธุ ขอให้ทุกคนเจริญกันในธรรมให้ยิ่งๆขึ้นไปครับ

โชคดีที่พวกเราทุกคนมีกัลยาณมิตรที่ดี ที่ล้วนแล้วแต่ปรารถนาให้เพื่อนๆทุกคนเข้าถึงซึ่งความดี มีพระนิพพานเป็นที่สุด

แบ่งปันความดี โมทนาในความดี ความสุขและกุศล ให้กันและกันครับ

 

ขออนุโมทนาค่ะพี่ธร ขอขอบคุณพี่ที่สอนในเมตตาอัปมาณฌาณน้องลอง
ทำตามแล้ว มีความรู้สึกดีมากๆเลยค่ะ สามารถทรงอารมณ์ได้นานกว่าทุกครั้ง
ที่แผ่ออกไปค่ะ และแผ่ได้อารมณ์ที่เบาสบายมากๆค่ะ ขอบคุณค่ะ(y)

 

ขออนุญาตนำไฟล์เสียงของอาจารย์คณานันท์ ในช่วงสอนการแผ่เมตตาอัปมาณฌาณ มาแปะไว้ที่บอร์ดวิชชาฯนี้ค่ะ

สามารถโหลดไฟล์เต็มทั้งหมด ได้ที่
http://palungjit.org/showthread.php?t=116869


[music]http://palungjit.org/attachments/a.306621/[/music]

 

การใช้พระคาถาเงินล้าน โดยหลวงพี่เล็กครับ
<hr style="color: rgb(255, 255, 255);" size="1"> <!-- / icon and title --><!-- message --> ดังนั้น ขอให้ทุกคนยึดคุณพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งให้มั่นคงเอาไว้ สิ่งใดสิ่งหนึ่งที่หลวงพ่อมอบให้แก่เรามา โดยเฉพาะพระคาถาเงินล้าน ขอให้ทุกคนท่องบ่นภาวนาไว้เป็นประจำ ๆ จะสร้างความคล่องตัวให้แก่เราอย่างคิดไม่ถึง ใครจะว่างมงาย ใครจะว่าเหลวไหล อาตมายืนยันว่าไม่งมงาย ไม่เหลวไหล เพราะอาตมาใช้มาเอง มีใครบ้างที่สามารถสร้างวัด ๆ หนึ่งเสร็จได้ภายในปีเดียว โดยที่ ๒ มือเปล่า ๆ มีแต่คาถาบทเดียว จะไม่ให้ยืนยันอย่างนี้ก็ไม่ได้ แล้วขณะเดียวกัน ไปช่วยเขาที่อื่นไปช่วยเขาที่ไหนก็ตามขึ้นชื่อว่าการสะดุดหยุดยั้งผิดจังหวะไม่มี มีแต่ความสะดวกคล่องตัวอยู่เสมอ



ดังนั้น ขอย้ำว่าถ้าเราใช้คาถาเป็น ส่วนใหญ่ทำไมใช้ไม่เป็นใช้ไม่ถูกกัน การใช้คาถาเป็นก็คือต้องวางกำลังใจให้เป็น การวางกำลังใจให้เป็นก็คือตั้งใจว่า คาถานี้คือสมบัติวิเศษที่พ่อให้มา หน้าที่เราคือรักษาไว้ให้ดีที่สุดเท่าที่จะพึงดีได้ ด้วยการเป็นคนที่ขยันท่องบ่นเป็นพุทธบูชา ธรรมบูชา สังฆบูชา อย่างสม่ำเสมอและจริงจังทุกวัน เรื่องของความสม่ำเสมอจริงจังเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดส่วนใหญ่มันทำ ๆ ทิ้ง ๆ กัน ในเมื่อเราตั้งใจทำถวายบูชาต่อท่านอย่างสม่ำเสมอและจริงจัง ผลพิเศษต่าง ๆ มันจะเกิดขึ้นเอง แต่ถ้าเราทำเพื่อจะหวังผลพิเศษนั้น ตัวอยากที่บังหน้ามันจะตัดไปเกือบหมด อยากได้ ไม่ใช่ความผิด แต่พออยากตั้งใจว่าต้องการอะไรแล้วลืมความอยากนั้นเสียแล้วตั้งหน้าตั้งตาภาวนาไป นี่คือการใช้คาถาที่ถูก การปฏิบัติทุกอย่างเหมือนกัน อยากมันถึงทำ แต่ตัวอยากตัวนี้เป็นฉันทะ หลวงพ่อเรียกว่าธรรมฉันทะ คือ ความพอใจในธรรม ไม่ใช่ตัวตัณหา ตัวตัณหาเป็นการอยากได้ใคร่มีในลักษณะที่เรียกว่าถ้าไม่ได้มาผิดศีลผิดธรรมก็ยังเอา ตัวอยาก มีอยู่ในทุกธรรมะ แต่ว่าตัวอยากนี้เป็นตัวธรรมฉันทะคือพอใจในการปฏิบัติ ขณะเดียวกันการปฏิบัติทุกอย่างอารมณ์อุเบกขาสำคัญที่สุด

การปฏิบัติไม่ว่าจะทาน ศีล ภาวนา ถ้าขาดตัวอุเบกขาการปฏิบัตินั้น ๆ เข้าไม่ถึงจุดสุดท้าย การให้ทานถ้าไม่รู้จักอุเบกขาปล่อยวางก็นั่งกลุ้มใจ ขอทานมันขอสตางค์ก็ให้มันไป ให้แล้วก็แล้วกันเรารู้ว่าเขาต้องการก็ให้เขาไป เป็นการตัดความโลภของเราให้มันจบลงตรงนั้นนี่คือตัวอุเบกขา แต่ว่าให้แล้วก็ไปนั่งคิดต่อว่า เอ๊...มันจะหลอกเราหรือเปล่าหว่า มันเป็นแก๊งค์ขอทานประเภทที่เรียกว่าเดี๋ยวถึงเวลาก็เอาคนมาปล่อย ๆๆ ตามจุดแล้วก็ขอสตางค์เขาไปวัน ๆ หนึ่ง ถึงเวลามันกินดีอยู่ดีกว่าเราอีกหรือเปล่า

ไอ้อย่างนี้ขาดอุเบกขา การรักษาศีลก็เช่นกัน ถ้าหากว่าขาดอุเบกขาขาดการปล่อยวางจริง ๆ การรักษาศีลมันก็รักษาไม่ได้ตลอด ไม่ฆ่าสัตว์ แต่อีคราวน้โกรธมันขึ้นมาก็อัดมันตุ้บเข้าให้ ไม่ตายหรอกแต่เจ็บ ดีไม่ดีก็สาหัสไปเลย ขาดอุเบกขา การภาวนายิ่งหนักเข้าไปใหญ่ถ้าขาดตัวอุเบกขาคือการปล่อยวางไม่รู้จักวาระของมันจะก้าวหน้าได้ยากมาก เราต้องทำใจว่าเรามีหน้าที่ภาวนา ผลพิเศษต่าง ๆ จะเกิดขึ้นเมื่อไหร่เป็นเรื่องของเขา นี่คือการปล่อยในตัวอุเบกขา แต่ถ้าไปภาวนาตั้งใจอยากให้มันได้อยากให้มันเป็น มันจะไม่ได้มันจะไม่เป็น มันเหมือนกับเราปลูกต้นไม้เรามีหน้าที่รดน้ำพรวนดินจับหนอนจับแมลงใส่ปุ๋ยดูแลก็ทำมันไป เราไม่มีหน้าที่ไปบังคับเขาออกดอกออกผล ลองไปจับมันดึงยอดดูสิมันจะออกมั๊ย .. เฉาตายซะก่อน แต่ถ้าเรามีหน้าที่ทำของเราไปเรื่อยด้วยการปล่อยวางและเชื่อมั่นในคุณพระรัตนตรัย

เมื่อถึงเวลาดอกผลมันจะเกิดของมันเอง ถึงวาระ ถึงฤดูกาลของมัน ๆ ก็ออกดอกออกผลให้ชื่นใจ อีตอนที่มันยังไม่ถึงวาระไม่ถึงเวลาอยากเท่าไหร่มันก็ไม่ได้อยากเท่าไหร่มันก็ไม่เป็น ตัวอยาก คือ การไม่รู้จักวางอุเบกขา ตัวรู้ว่าเรามีหน้าที่อย่างไรเราทำให้ดีที่สุด ผลของหน้าที่นั้นจะเป็นอย่างไรช่างมัน นั่นคือตัวอุเบกขา นะ เบรคให้เป็นเบรคขา เบรคแขน เบรคปากเอาไว้ด้ว ไม่อย่างนั้นจะไปทะเลาะกับคนอื่นเขา ถ้าอุเบกขาเป็นทุกอย่างก็ดีหมด ไม่มีการกระทบกระทั่งกับใคร ทุกอย่างเป็นธรรมดาหมด ปกติของโลกมันเป็นอย่างนั้น ไม้ตายท่าสุดท้ายแล้ว อุเบกขา ถ้าเต็มที่มันจะเป็นสังขารุเปกขาญาณ รู้็จักปล่อยวางในการปรุงแต่ง การปรุงแต่งการนึกคิดเพิ่มเติมทุกอย่างไอ้ตัวฟุ้งซ่านขนาดหนักเลย ทุกอย่างถ้าหยุดการปรุงแต่งลงได้มันก็หยุดหมดมันก็ดับหมด ใครเคยตามดูความคิดตัวเองบ้าง หยุดความคิดตัวเองเป็นมั๊ย หยุดเป็นเมื่อไหร่ก็เย็นเมื่อนั้นแหละ จิตสังขารคือตัวปรุงแต่งของใจสำคัญมาก

เกิดมันก็ตรงเนี้ย แก่มันก็ตรงเนี้ย เจ็บมันก็ตรงเนี้ย ตายมันก็ตรงเนี้ย อนิจจังไม่เที่ยงก็เพราะมัน ทุกขังเป็นเพราะมัน อนัตตาก็เป็นเพราะมัน ก็เพราะจิตตัวปรุงแต่งนี้ตัวเดียว หยุดปรุงแต่งเมื่อไหร่พระท่นเรียกว่านิโรธ คือ เข้าถึงความดับ ความร่มเย็น ความสงบอย่างแท้จริง การหยุดมันท่่านเรียกว่า มรรค สาเหตุที่มันปรุงมันแต่งมันทำให้เกิดทุกข์ท่านเรียกว่า สมุทัย ปรุงแต่งมันเมื่อไหร่มันก็เป็นทุกข์ อริยสัจ ๔ มันก็อยู่ตรงนี้นั่นแหละ อยู่ที่จิตตัวเดียว ไม่ได้อยู่ที่อื่นเลย

ดังนั้น ท่านถึงให้ัดูภายใน ดูที่ตัว แก้ที่ตัว ดูที่คนอื่นไม่สำเร็จ แก้ที่คนอื่นไม่สำเร็จ ทุกอย่างเป็นเรื่องของโลก เราไม่สามารถแก้ไขโลกได้ แต่เราแก้ไขตัวเราเองได้ ภาระทุกอย่างถ้าเราแบกโลกไว้มันหนักเหลือเกิน แต่ถ้าเราวางลงตัวเรามันมีภาระอยู่นิดเีดียวเท่านั้น ยิ่งฟังก็ยิ่งง่ายเนาะ ฟังง่ายใช่มั๊ย?

เหลืออีกครึ่งชั่วโมง หรือ...มันพูดมากขนาดนี้เชียวหรือ...ว่าไปเรื่อยเปื่อยนะ ยิ่งอีตอนบรรยายให้ ชาวบ้านเขาฟังยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ วิทยากรต่าง ๆ จะพูดด้วยภาษาราชการ แต่ชาวบ้านฟังไม่รู้เรื่อง ไปถึงก็อุปโภคอยา่งนั้น บริโภคอย่างนี้ กะเหรี่ยงมันฟังรู้เรื่องไหมล่ะ เอออุปโภคบริโภค มันรู้แต่ ออหมี่ออที กินข้าวกินน้ำ อาตมาก็ต้องไปเป็นล่ามแปลไทยเป็นไทยให้เขาฟังอีกทีหนึ่ง ว่าไปว่ามาวิทยากรก็นิมนต์อาจารย์ว่าไปเรื่อย ๆ เลยครับ ตกลงบรรยาย ๖ ชั่วโมง พระว่าไป ๕ ชั่วโมงครึ่ง จริง ๆ ไม่ใช่เขาไม่เก่งนะ เขาเก่งแต่เขาลดระดับตัวเองลงมาไม่เป็น ต้องพูดภาษาชาวบ้านให้ชาวบ้านเขาฟัง นี่อาตมาก็พูดมากจนเกินไปเหมือนกัน ตกลงมีใครเก็บเอาไว้ได้บ้าง เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาหมด นักปฏิบัติที่ดีเมื่อกี้บอกแล้วการจดบันทึกสำคัญมากเป็นการซ้อมอตีตังสญาณด้วย

ขณะเดียวกันก็กันลืม หัวใจนักปราชญ์จำได้มั๊ย สุ จิ ปุ ลิ สุ มาจาก สุตะ แปลว่า ฟัง จิ ก็มาจากจิตติ ปลว่าคิด ปุ ก็มาจากปุจฉา แปลว่าถาม ลิ ก็มาจากลิขิต เขียน ฟัง-คิด-ถาม-เขียน ไอ้เขียนนี่ท่านบอกไว้ว่ากันลืม สุตตะจงฟัง เขาอย่าขี้เกียจ จิตตะคิดให้ละเอียดที่สงสัย ปุจฉาหลงจงถามอย่าเกรงใจ ลิขิตเขียนไว้ได้จะดีเอย เก่งกันทุกคนจำได้หมดเลยไม่มีใครจดสักคนหนึ่ง อย่าเชียวนะไอ้ประเภทพึ่งเทคโนโลยีน่ะ เจ๊งมาเยอะต่อเยอะแล้ว

อาตมาอยู่วัดท่าซุงถือสมุดบันทึกเข้าโบสถ์อยู่องค์เดียว ถึงเวลาก็จดยิก ๆ พี่น้องไอ้ ๔๐ กว่าคนไปพึ่งไอ้เครื่องบันทึกเสียงอยู่ ปรากฏว่าวันนั้นหลวงพ่อพูดเรื่องที่สำคัญที่สุด เครื่องบันทึกเสียงเจ๊ง อีคราวนี้มันทึ้งอาตมาซะเป็นชิ้น ๆ เลย จดอยู่คนเดียว สิ่งที่เราฟัง จะจำได้ก็ต่อเมื่อสิ่งนั้นกระทบใจของเรา ไอ้ตัวกระทบใจก็คือมันตรงกับใจของเรา ตรงกับการปฏิบัติของเราตอนนั้น แต่สิ่งที่เป็นโยชน์มหาศาลสำหรับเราในอนาคตมันจะผ่านเลยไปเฉย ๆ เพราะฉะนั้นจดซะบ้างโดยเฉพาะนักปฏิบัติ หลวงพ่อท่านบอกว่านักปฏิบัติที่ดีกระดาษปากกกาห้ามห่างมือเด็ดขาด ยิ่งเวลากลางคืนที่พระท่านสงเคราะห์ อาตมาพลิกตัวมาได้ มืดก็มืดแล้วเขี่ยนไว้ก่อนอ่านออกอ่านไม่ออกให้มันมีนัยเอาไว้ถึงเวลามันก็นึกได้เอง แต่ถ้าไม่จดรอให้เวลาผ่านไปพักเดียวเท่านั้นแหละ...ลืม มีอยู่วันหนึ่งหลวงพ่อท่านมาตอนเช้ามืด บอกให้ทำอย่างนั้น ๆๆ สั่งมา ๓ ข้อ ไอ้เราโอ๊ย...สบาย ๓๐๐ ข้อยังจำได้เลย ๓ ข้อ แค่นี้หมูมาก ปรากฏว่าพออรุณขึ้น มัเนหลือแค่ข้อเดียว อีก ๒ ข้อ มันหายขาด ชนิดคิดหัวแทบแตกก็เค้นไม่ออก ถ้าจดไว้ก่อนมันมีเค้าอยู่เราก็จะนึกขึ้นมาได้

 

ข่าวสารจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์

ดิฉันขอเล่าสู่ฟังถึงนิมิตครั้งที่ชัดเจนที่สุดตั้งแต่ได้ปฏิบัติมา
(โปรดใช้วิจารณญาณ)

ขณะที่ปฏิบัติหมู่ พุทธลีลามหาปัญญา ร่วมกับกลุ่มนักเรียน รร.หาดใหญ่วิทยาลัย หลังเกิดสึนามิประมาณ 2 วัน (ขอออกตัวก่อน ว่าไม่เก่งเรื่องฌานอะไรเลยค่ะ) ที่พุทธธรรมหาดแก้ว จ.สงขลา

ไม่ใช่ความฝัน แต่ เป้นสิ่งที่เห็นด้วยตาเนื้อ ทุกคนในเหตุการณ์ที่ถูกสะกิดให้สังเกตจะเห็นได้หมด

ดิฉันนั่งกรรมฐานพุทธลีลา-เดินจงกรมดอกบัว ๗ ดอก อธิษฐานปฏิบัติข้ามคืน (แต่แอบหลับไป2-3ชม.)แล้วทำต่อเนื่องถึงกลางวันอีกวันหนึ่ง ถามสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในที่นั้น ว่าน้ำท่วมโลก จะมีดังพุทธทำนาย ศาสนทำนาย และนอสตราดามุส ในช่วงไม่กี่ปีนี้หรือไม่
(ดิฉันมีความเชื่อส่วนตัวว่า กรรมฐานนี้ จะนำตัวเองสู่บุญเก่า-ใหม่ได้เร็ว สิ่งศักดิ์สิทธิ์ มีอิทธิพลสูง ดังปรากฏตนเอง ญาติธรรม และกับเด็กนักเรียน รร.หาดใหญ่วิทยาลัยจำนวนหนึ่งด้วย)

ระหว่างนั้น ก็พูดกับภาพเจ้าแม่กวนอิมว่า "ท่านโปรดทำภาพท่านให้ชัดเจน เป็นขวัญตาให้เด็กนักเรียนเถิดค่ะ" ภาพที่เห็นข้างหน้าเปลี่ยน ผืนน้ำเปลี่ยน สัตว์ทรงของท่านเปลี่ยน

เช่นเดียวกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์พระองค์อื่นๆ

ดิฉัน: สมเด็จพ่อ (พระพุทธเจ้า) เจ้าขา กาลของพระองค์จักเป็นเช่นไร
สมเด็จพ่อปางปรินิพพาน: สรรพสิ่งล้วนเปลี่ยนไปตามกาลลูก ภาพพระพักต์พระองค์ เริ่มหมองดำ มือที่รองพระเศียร โบกมือมาเหมือนโบกมือลา
ดิฉัน-สะกิดน้องมัธยม-เห็นอะไร
น้อง-ท่านโบกมือลา หน้าก็หมองคล้ำ

รูปสาวกสาวิกาในรูป -จากของตาปกติ กลับตาแดง
ดิฉันปลอบพวกเขา - สมเด็จพ่อว่า สรรพสิ่ง ย่อมเปลี่ยนไปตามกาล
เหล่าผู้ชาย คลายตัวจากเศร้าบ้าง
เหล่าสาวิกา-ปลอบเท่าไรไม่หายเศร้า

ในระหว่างคืนนั้น สร้อยที่คล้องคอพระศรีอารย์ ขนาดสูงประมาณ 130-140 ซม. ที่เป็นสีทอง ค่อยๆเปลี่ยนทีสีน้อยๆ ทีละเม็ดๆ สีทองกลายเป็นสีมุก ที่แข็ง ก็นุ่มลง พระพุทธรูปกลับมีแววตา

ดิฉัน (พูดกับพระพุทธรูปในขณะนั้น)-สมเด็จป๋า(พระศรีอารย์) เจ้าคะ น้ำจะท่วมโลกจริงหรือ์
พระองค์-ฮ่าๆๆๆ (รับว่าเช่นนั้น)
ดิฉัน-ธรรมชาติจะโหดร้ายกับคนเพียงนั้นหรือเจ้าคะ
พระองค์-ฮื่อ (หัวเราะต่อ มันก็เป็นไปตามธรรม ตามหน้าที่)
ดิฉัน-ที่เราทำอยู่ ใช่ทางรอดน้ำท่วมโลกหรือคะ
พระองค์-เอ็งก็รู้อยู่แล้ว ยังมาถามอีก ฮ่าๆๆ
ดิฉัน-พระองค์จะมาโปรดต่อเหรอคะ
พระองค์-เอ้อ..


หลวงปู่ทวด เสด็จ จีวรที่ดูแข็ง ดูนิ่มลง เอ็นบนพระพุทธรูปโลหะดูปูดโปน ปากย่น อกย่น ตามธรรมดาผิวหนังคนแก่
ดิฉัน-หลวงปู่เจ้าขา ในท่ามกลางตรงนั้น เวลาที่น้ำท่วมโลกนั้น เหล่าพระโพธิสัตว์..หลวงปู่ สมเด็จท่าน พระโพธิสัตว์กวนอิม และองค์อื่นๆ..จะร่วมกันเสด็จมาโปรดช่วยเหล่ามนุษย์ ที่อยู่ในศีลธรรมทั้ง๕ อย่างสมเด็จโตว่าไว้หรือไม่คะ
หลวงปู่-พยักหน้า พระพุทธรูปสีสุก ถ่ายรูปติดญาณ
ดิฉัน-ในเวลาที่ทุกข์ท่วมท้นเช่นนั้นหรือคะ คนจึงจะเรียกหาธรรมะ ยอมรับและเข้าใจกรรมฐานของเรา ที่ลัดสั้นตรง แต่กลับไม่ถูกใจ เหตุเพียงเพราะขัดกับความรู้สึก
หลวงปู่- พยักหน้า-ตอนนั้น พระโพธิสัตว์จะเข้ามาช่วยกัน คนจะทุกข์มากหลาย คนอิ่มทุกข์แล้ว จึงเปิดใจให้ธรรมะเยียยา

ดิฉัน-หลวงพ่อคะ(อ.กรรมฐาน) วันนี้เราช่างได้รับความเมตตาจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ท่านลงมาโปรดหลายพระองค์จริง
หลวงพ่อ-ท่านมาประชุมรวมกัน พอดีมาประชุมที่นี่ เราอยากรู้อะไรก็ถาม ท่านก็ตอบเรื่องที่เราสงสัย บนกรรมฐานของเรานี้

ประมาณ 3 ปีครึ่งผ่านไป ดิฉันอาจจำคำพูดได้ไม่ครบถ้วนนัก แต่ยังจำภาพต่างๆได้ดี และถ่ายรูปเก็บไว้ด้วย

อีกครั้งค่ะ...โปรดใช้วิจารณญาณ..ดิฉันหาได้มีเจตนามุสา-เพียงต้องการเพ่งประโยชน์ ต้องการส่งสารที่ได้รับมา เพื่อให้ท่านได้เตรียมตัว เตรียมจิต เตรียมองค์วิปัสสนาที่ถนัด ไว้รับมือความโหดร้ายของธรรมชาติ ขอท่านโปรดงดเพ่งโทษด้วยเถิดค่ะ อนุโมทนา

 

หนังสือเกี่ยวกับกรรมฐานข้างต้นค่ะ

มีหนังสือกรรมฐาน ที่กล่าวถึงกรรมฐานข้างต้นแจก
โดยเพื่อนๆสามารถ load หนังสือทั้งเล่มได้ที่

www.gmail.com

แล้วเข้าไปเปิด mail ที ที่อยู่ jaja7lotus@gmail.com

รหัสผ่าน 76543210 ค่ะ

เมลล์บรรจุพุทธลีลามหาปัญญาไว้ (คือเรื่องที่กำลังนำเสนอนี้)
และพุทธลีลามหาสติ (คืออีกเรื่องหนึ่ง ที่ท่าทางการทำเหมือนกัน แต่วิธีทำความรู้สึกต่างกัน)

(คุณจาจาเธอเปิดไว้เป็นเมลล์สาธารณะ สำหรับเพื่อนๆที่ต้องการหนังสือทุกคนค่ะ)

อนุโมทนาค่ะ

 

ขอถามนอกเรื่อง นิดครับ ว่าคำขอบวข แบบธรรมยุต กับ แบบมหานิกาย แบบ ไหนเป็นแบบที่สมัยพุทธกาลใช้ครับ แล้วแตกต่างกันยังไงครับ

 

ขออนุญาตตอบครับ

การบวชสมัยพุทธกาลนั้น ท่านผู้บวช "ส่วนใหญ่ "ได้รับฟังธรรมโดยตรงจากองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า จนบรรลุถึงซึ่งความเป็นพระอริยเจ้าเบื้องสูง คือพระอรหันต์ก่อน

จากนั้นจึงกราบบังคมทูลขอบวชโดยตรงต่อพระพุทธเจ้า

ซึ่งพระองค์ทรงตรัส ว่า "เอหิ ภิกขุ อุปสัมปทา" เธอจงเข้าสู่เพศแห่งภิกษุ เถิด

จากนั้น เครื่องบริขาร อันเป็นทิพย์จึงปรากฏ แล เพศแห่งความเป็นพระอริยสงฆ์ของท่านก้ปรากฏ ณ กาลบัดนั้น

(ท่านเหล่านั้น ล้วนแล้วแต่ได้เคยทำทานถวายผ้าไตรจีวรเอาไว้ในพระพุทธศาสนา)

ส่วนพิธีกรรมในการบวช ยุคปัจจุบันนี้

ความสำคัญอยู่ที่

ความตั้งใจ และเจตนา ว่าบวชเพื่อ "ทำพระนิพพานให้แจ้ง "หรือ"การบวชเพื่อความดี "

พิธีกรรมถูกต้อง ก็จริงหาก วางกำลังใจผิด การบวชก็นับว่าเป็นอันตรายต่อตนเองอย่างยิ่ง ยิ่งเข้ามาทำกรรมในพระพุทธศาสนา ทำลายศรัทธาของมหาชนนั้น มีอเวจี เป็นที่ไปแทนที่จะได้บุญได้กุศล

ดังนั้น การ บวช จะ สายใด พิธีกรรมแบบใด หากเราตั้งใจเป็นลูกพระพุทธเจ้า จิตเข้าถึงซึ่งพระนิพพานแล้ว ก็ล้วนแต่เป็นมหากุศลด้วยกันทั้งสิ้นครับ

ขอได้บวชเอาแก่น คือความดี มีพระนิพพานเป็นที่สุดเป็นสำคัญครับ

 

เนื่องจากขณะนี้ มี พี่ๆน้องๆหลายท่าน ซึ่งได้ปฏิบัติธรรม ได้สอบถามในเรื่องการปฏิบัติ โดยทางโทรศัพท์บ้าง ทางพีเอ็มบ้าง

ซึ่งต้องขออนุญาตนำมาตอบใน กระทู้เพื่อให้เป็นประโยชน์ต่อเพื่อนๆท่านอื่นๆได้เป็นธรรมทานด้วยครับ บางท่าน ขอให้ไม่ออกชื่อ เพื่อไม่ให้เป็นทิษฐิมานะ ความทะนงหลงตน ก็จะไม่ลงชื่อต่อสาธารณะชนครับ และต้องโมทนาบุญในความก้าวหน้าและกำลังใจ ตลอดจนการวางตัว นอบน้อมถ่อมตนของท่านด้วยครับ

 

สำหรับเรื่องแรก

เป็นเรื่องความก้าวหน้าในการปฏิบัติของหลายๆท่านที่ได้ ญาณทัศนะพร้อมกันหลายๆท่านในเวลาไล่เลี่ยกัน

ซึ่งข้อนี้ เป็นเรื่องของการฝึกสมาธิแล้วจิตสงบระงับลงไปจน ปรากฏ อดีตังสญาณ การระลึกชาติได้

เรื่องนี้จำเป็นต้องขอเตือนกันก่อน ว่า

-ก่อนอื่นเมื่อทำได้ก็ขอจงตั้งกำลังใจว่า เป็นเรื่องปกติ ของการปฏิบัติสมาธิ ให้วางกำลังใจให้เป็นอุเบกขา พิจารณาเรื่องราวที่เรารู้เราเห็น ประหนึ่งเรื่องราวของคนอื่น ที่ไม่เกี่ยวกับเรา มองด้วยใจเป็นกลาง อย่าได้ไปปรุงแต่ง จนเกิดการยึดติด กับอดีตเข้าไปอีก

-ให้ใช้วิปัสนาญาณเข้าไปจับ ไปกำกับในทุกเหตุการณ์ที่เราได้รู้ได้เห็นจากญาณทัศนะทั้งหลาย ให้เห็นทุกข์ จนเกิดการเบื่อหน่ายและการปล่อยวางจากการเวียนว่ายตายเกิด ซึ่งข้อนี้เป็นแก่นที่แท้จริง ที่พระท่านทรงมีพุทธประสงค์ เพื่อให้เราเกิดความ ก้าวหน้าในธรรม และเป็นการใช้อภิญญาเพื่อการหลุดพ้นอย่างแท้จริง

เนื่องจากในขณะที่ปรากฏญาณทัศนะนั้น เรา ทรงฌานสี่อยู่เมื่อประกอบกับการเจริญวิปัสนาญาณด้วยแล้ว กำลังในการพิจารณาธรรมจะมีสูงดังนั้นจึงมีอานิสงค์ในการบรรลุธรรมสูงกว่า ดังนั้นขอให้ใช้สิ่งนี้ให้เกิดประโยชน์

-หากเราเองวางกำลังใจ เช่น ทำได้แล้วหลงว่าเราเก่ง เราวิเศษ อันเป็นมานะทิษฐิ กิเลสละเอียด ไม่ช้า ญาณที่ได้ก็จะค่อยๆเสื่อมจนผิดเพี้ยนเฝือไปเป็นผู้พลาดจากความดีในที่สุด ท้ายสุดก็ถูกมารสิงใจ มารคุมจิตไปไม่รู้ตัว

หากเราเอาจิตไปยึดกับนิมิตรในญาณทัศนะ ไปยึด ไปถือ ไปผูก ไปพันกับเรื่องราว บุคคลในอดีตชาติ ก็นับว่าเราไปหาเรื่องทุกทับเท่าทวีคูณ ให้เราเพิ่มทุกข์จากการยึดมั่นถือมั่น เพิ่มจากชาติปัจจุบันแล้ว ยังไปเพิ่มความยึดมั่นถือมั่นกับเรื่องเก่าในอดีตอันสิ้นไปแล้ว จบไปแล้ว เข้าไปอีก เข้าทำนองที่ว่า ยิ่งปฏิบัตฺธรรมแล้วยิ่งเพิ่มทุกข์เข้าไปอีก

จงอย่าลืมว่า "เราปฏิบัติธรรมเพื่อการดับทุกข์" อันเป้น"สัมมาปฏิบัติ"

ดังนั้นการปฏิบัติแล้วเพิ่มความทุกข์ความกังวล จัดเป็น"มิจฉาปฏิบัติ"


สรุปรวมแล้ว เมื่อญาณทัศนะใดบังเกิดขึ้น ไม่ว่า จะเป็นการปรากฏของภาพกรรม ในอดีตก็ดี การระลึกชาติได้ก็ดี ขอให้วางกำลังใจให้ถูกพิจารณา ด้วยจิตอันเป็นอุเบกขา และนำวิปัสนาญาณเข้ามาจับเข้ามาพิจารณาเพื่อให้เกิด การปล่อยวาง จากกาย จากการติดชาติภพ จนที่สุด ก็เพื่อพระนิพพาน มีการดับกิเลสไม่เหลือเชื้อในที่สุด

ขอน้อมอัญเชิญพุทธานุภาพแห่งองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงเมตตาคุ้มครอง จิตของทุกๆท่านตั้งมั่นต่อสัมมาทิษฐิ ทรงพรหมวิหารสี่เป็นปกติ มีวิปัสนาญาณอันพิสุทธิ์ จิตตั้งมั่นในพระนิพพานด้วยเทอญ

 

ส่วนเรื่องต่อมา ก็คือ

ช่วงนี้มีหลายๆท่านที่ พระพุทธเจ้า และครูบาอาจารย์ท่านเมตตามาสอนกรรมฐานในสมาธิจิต

ตรงจุดนี้ ก็ต้องขอให้เราต้องตั้งกำลังใจให้ดี ให้ถูกสมกับที่พระจอมไตรศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านได้ทรงเมตตากับตัวเรา

ท่านเมตตาสั่งสอนก็ จงพิจารณา ไตร่ตรอง ใคร่ครวญ และนำไปประพฤติปฏิบัติ เพื่อความดี มีพระนิพพานเป็นที่สุดเป็นสำคัญ

เมื่อเวลาที่พระท่านคุมนั้น เราเองจะทรงในมหาสติปัฐฐานสี่ เต็มอารมณ์พร้อมทรงฌานอยู่พร้อมๆกัน

ตัวธรรมมานุปัฐสนาสติปัฐฐาน จะปรากฏ ละเอียด แง่มุม ที่เกินกว่าตัวเราเองจะคิดพิจารณาได้ด้วยตนเอง

วิปัสสนาญาณ คือ การพิจารณาธรรมในฌาน จนจิตยอมรับความเป็นจริงในกฏไตรลักษณ์ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป เกิดนิพพิทาญาณ ความเบื่อหน่ายในสังสารวัฏฏ์ จนตั้งจิตมั่นมีพระนิพพานเป็นที่สุด

การคิด ในหัวข้อธรรมจึงมีความแตกต่างจากวิปัสสนาอย่างมากมาย

การคิด เป็นการรู้ ที่สักแต่ว่ารู้ รู้แบบลอยๆ แต่ไม่ฝังลงไปในจิต

วิปัสสนา เป็นการรู้ ด้วยตัวรู้ของ "จิต" ด้วยกำลังของฌาน ที่ทำให้จิตน้อมยอมรับตามความเป็นจริง จนกระทั่ง ความรู้ในธรรมนั้นฝังติดอยู่ในจิตอนุสัย จน ละลาย สำรอก กิเลส ออกไปจากจิต ของเราได้

ด้วยเหตุนี้ สมถะ และวิปัสสนา จึงคู่กัน

ขอกราบโมทนาในความก้าวหน้าในการปฏิบัติธรรมของทุกๆท่าน ที่เข้าถึงซึ่งความดี จนปรากฏผล

มีพระ มีครูบาอาจารย์ท่านเมตตามาสอน ในสมาธิจิต เป็นการยืนยันในธรรมของพระพุทธองค์ ว่าสามารถรู้และสัมผัสได้ด้วยตนเอง

ขอจงรักษาความดี คุณธรรมที่มีเอาไว้ ตราบเท่าเข้าถึงซึ่งพระนิพพานด้วยเทอญ

 

ปกติไม่ค่อยได้เข้ามาหมวดนี้เท่าไหร่นะครับ เพียงแต่เห็นโครงการของคุณ Kananun ที่หวังดีต่อเพื่อนร่วมโลก ก็เลยคิดจะขอแบ่งปันความรู้บ้าง

โดยเฉพาะวันสองวันนี้อยากเข้ามาโพสต์ในกระทู้ที่เกี่ยวกับภัยพิบัติ คิดว่าคงเป็นประโยชน์ไม่มากก็น้อย หากท่านใดทราบสิ่งที่ผมจะบอกดีอยู่แล้ว ก็ขอให้นึกเสียว่าผมนำมะพร้าวห้าวมาขายสวนแล้วกันครับ

คืออย่างนี้ครับ ทุกท่านคงทำบุญไว้เยอะ และคงจะแผ่ส่วนกุศลเป็นกันนะครับ แต่ผมอยากให้แผ่ส่วนกุศลให้จำเพาะเจาะจงลงไปอีกดังนี้ คือ

ขอให้แผ่ส่วนกุศล หรือถวายส่วนกุศลให้เทวดาและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ดูแลรักษาประเทศไทย หรือจะขยายไปเป็นเทวดาและสิ่งศักดิสิทธิ์ที่ดูแลรักษาโลกก็ได้

และอีกข้อหนึ่ง อันนี้เป็นความเชื่อของผมเอง เมื่อมีผู้สร้าง มีผู้ดูแล ก็ต้องมีผู้ทำลาย ดังนั้น

ขอให้แผ่ส่วนกุศล หรือถวายส่วนกุศลให้เทวดาและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่มีหน้าที่ทำลายประเทศไทย หรือจะขยายไปเป็นเทวดาและสิ่งศักดิสิทธิ์ที่มีหน้าที่ทำลายโลกก็ได้ และขอให้ท่านอย่าทำลายหรือก่อให้เกิดอันตรายต่อประเทศไทย ต่อโลกเลย

ในทางโลก การป้องกันภัยพิบัติก็คือ การสร้างสมดุลของสิ่งแวดล้อม และเหตุปัจจัยอื่นๆทางวิทยาศาสตร์ ทางอาวุธ ทางการเมือง การหาสถานที่หลบภัย

ในทางธรรม การป้องกันภัยพิบัติก็คือ การไม่ประมาทต่อความตาย การระลึกถึงสิ่งที่ควรระลึก และการทำความดี โดยเฉพาะการทำความดีของมนุษย์นั้น เป็นสิ่งที่โลกทิพย์ใช้เจรจาต่อรองกับผู้มีหน้าที่ทำลายล้าง เพื่อไม่ให้เกิดภัยพิบัติ หรือเกิดขึ้น แต่ให้มีผลในวงแคบได้ (อันนี้ความเชื่อส่วนตัว)

และเมื่อทำความดีแล้ว ก็ขอแผ่ส่วนกุศลนั้นให้สรรพสัตว์ทั้งหลายและให้กับเทวดารวมทั้งโอปาติกะตามที่ผมกล่าวไว้ข้างต้น

หมายเหตุ จะใช้คำว่า "ถวาย" ส่วนกุศลก็ได้ คำว่า "ถวาย" ใช้กับผู้ที่สูงศักดิ์กว่าเรา คำว่า "อุทิศ" ใช้กับผู้ที่มีฐานะเท่าเทียมกันหรือต่ำกว่า อย่างไรก็ดี คำว่า "แผ่" "ถวาย" หรือ "อุทิศ" เป็นเพียงการเลือกสรรคำ ไม่ใช่เนื้อแท้ของปัตติทานมัย หรือแปลว่า บุญอันสำเร็จด้วยการให้ส่วนบุญ

 

ขอถามท่านผู้รู้ อันยิ่งกว่าค่ะ

ข้อความในกระทู้ 1951 ปฏิบัติแล้วพระพุทธรูปเปลี่ยน ภาพเปลี่ยน มีแสงออกมาจากภาพ ถ้ายภาพติดออร่า เป็นเพราะอะไรคะ อยู่ตรงไหน ของแผนที่การปฏิบัติแล้วคะ

ขอขอบคุณในความกระจ่างค่ะค่ะ

 

ธรรมมะนั้นการตั้งกำลังใจในการปฏิบัติ นั้นเป็นสิ่งสำคัญ

เพื่อความเก่งหรือ เพื่อความหลุดพ้น

การให้ธรรมทานก็เช่นกัน

ปรารถนาให้ผู้อื่นได้เข้าถึงซึ่งความดี หรือ เพื่อให้ผู้อื่นมายกย่องสรรเสริญว่าเราเก่ง

การระลึกถึงคุณครูบาอาจารย์ก็เช่นกัน

เราได้ดีมา เราบอกว่าเรารู้เอง เราเก่งเอง บิดคำสอนเป็น ของเราเอง หรือเรากตัญญูรู้คุณ ยกครูบาอาจารย์โดยเฉพาะพระพุทธเจ้าเอาไว้เหนือเศียรเกล้า

จิตที่พลิกผิดเพียงนิดเดียวเท่านั้น พลาดจากความดีกันมามากแล้ว ชนิด จากฟ้าเป็นเหวเลยทีเดียว

ดังนั้นขอให้ตั้งจิตไว้ในสัมมาทิษฐิ ตั้งกำลังใจเพื่อส่วนรวม เป็นสำคัญ ปรารถนาให้คนอื่นได้ความดี เจริญในธรรมเป็นสำคัญ

 

แผนก็คือ

มีไตรสรณะคมม์เป็นที่พึ่ง ที่อาศัยสูง
สุด

มีสัมมาทิษฐิตั้งมั่น

จับลมสบายเป็นปกติ

ทรงพรหมวิหารสี่ครบถ้วนทุกลมหายใจ

ทรงภาพพระและพระนิพพานเป็นอารมณ์

มีวิปัสสนาญาณกำกับในอายตนะทั้งปวง

และที่สำคัญคือ การวางอุเบกขาใน นิมิตรทั้งปวง และระมัดระวัง มานะทิษฐิ (ตัวเก่ง) ไม่ให้จิตฟูขึ้น จนเป็นอหังการ์

ประคองจิต ให้ ใส สะอาด ชุ่มเย็น ถ่อมตน แต่อบอุ่นและเป็นกัลยาณมิตรต่อทุกคน ทุกดวงจิต

ให้คนก็ดี สัตว์ก็ดี วิญญาน ทั้งหลายก็ดี รู้สึกถึงกระแสแห่งความสงบ เย็นจากจิตของเราได้เป็นปกติ

บางสิ่ง "บางอย่างเราไม่จำเป็นต้องเห็นได้ด้วยตา แต่พึงพิสูจน์สัมผัสได้ด้วยใจ"

อินดิเคเตอร์ที่ดีที่สุดในการปฏิบัติธรรมก็คือ เมื่อไปไหนมาไหน คนก็ดี สัตว์น้อยใหญ่ก็ดี มาเข้าใกล้เรา มาหา เรา มาคลอเคลียเรา เพราะสัมผัสจิตใจที่ดีงามของเราได้ รู้สึกถึงความสงบเย็นของเราได้ นั่นนับว่าพอใช้ได้บ้างไม่เสียแรงที่ปฏิบัติธรรม

 

ดีครับพี่ๆเพื่อน ทุกท่าน เห็นทุกคนก้าวหน้าในธรรมแล้ว รู้สึกดีมากๆเลย ขออนุโมทนากับทุกท่านๆด้วยครับ หากทุกคนมีใจใฝ่ในธรรมสัก 50 เปอร์เซ็นต์ของคนในโลกก็คงจะดี ความเดือดร้อนทั้งหลายคงเบาบางไปมาก ผมเองปฏิบัติธรรมมาก็หลายเดือนแล้ว การทดสอบหลายอย่างก็มีมาก แต่อย่างที่พี่ๆเพื่อนๆบอก คือให้วางเฉยไว้ก่อน อย่าเอาอารมณ์มายึดติดให้เกิดความทุกข์ แค่พิจารณาให้เห็นซึ่งอริยสัจ4 และกฏไตรลักษณ์ เท่านี้ก็โล่งแล้วครับ

 

อนุโมทนาด้วยจ้า(y)