ว่าด้วยมูลกรรมฐาน ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง

แปลกแต่จริงปัญญาเห็น สติเห็นวิบากเป็นเหมือนความไม่รู้เหมือนอวิชชาเพราะรู้เมื่อไหร่ก็ไม่เห็นว่ามีอะไรควรต้องรู้เพราะมันจบแต่ทุกคน ณ ที่นี้ยังไม่จบ ครั้นจะทำความดีเฉพาะตนเผื่อให้คนอื่นก็ยังคงข้องแวะกับกิเลส...ความต่างคือคนที่รู้ว่าดีคืออะไรก็จะวิ่งหาสิ่งนั้นและสิ่งดีๆมักไม่วิ่งมาหาคนเสมอ...มันเป็นหน้าที่ของคน...โดยเฉพาะคนที่รู้จักการพิจารณาภาวณาวิปัสสนา

 

การทำความดี หรือ ชั่ว กุศล อกุศล คนทั่วไปก็ต้องทำด้วยกิเลสตัณหามันพาไป มันพาทำ ทำเพราะมีความคาดหวังสิ่งใด สิ่งหนึ่ง เพราะยังละทิฐิความยึดมั่นถือมั่นความมีตน มีของๆตนไม่ได้ ถ้าตนไม่มีแล้ว ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องทำมันเพื่อคาดหวังสิ่งใด แต่ก็ไม่ได้ปล่อยวางในกุศล แต่ทำเพราะเห็นว่ามันสมควรทำเท่านั้น.

 

สองโพสนี้ ดูเผิน เหมือนมี เนื้อหา ประเด็นนำเสนอ. ไม่ต่างกัน

แต่ถ้าพิจารณาลงไป. คุน เก่งเคนนี้ กล่าวเปนสุญญตา มากกว่า
เพราะกล่าวแต่ มรรควิธี

ส่วนอีกคน พูดเน้นไปทางผลจิต. ทำให้ทราบได้ทันทีว่า. ภาวนาไม่เปน
ได้แค่ เปรียบเทียบเอาด้วยตรรกศาสตร์ จึงทำให้พูดอ้างแต่ ผลจิต
ไม่สามารถยกกล่าว. มรรค. ที่เปรเหตุ เปนความเพียร. ใครมีมรรคคน
นั้นย่อมมีผลโดยไม่ต้องอิงอ้าง. แบบโลกๆ

อย่างไรก้ดี ทั้งคู่ ก้ยัง งมด้วยตรรกศาสตร์ อยู่ดี

เช่น เก่งเค้นหนี้ ยกว่า. สิ่งดีๆ จะวิ่งชนคนยกวิปัสสนา. ชาติ ชรา มรณะ ไม่เกิดซะงั้น

 

กรรมฐานห้า. จะเปน. สัมปชัญญะ. แก่ผู้จมความคิด. จมอยู่ในนามธรรม

ผม. ขน. เล็บ. ฟัน. หนัง คือ. สิ่งดีๆ. ที่วิ่งชนคนวิปัสสนา. และไม่วิปัสสนา

ถ้า จมตรรกศาสตร์เกินไป. จมการยกอ้างผล. อย่างโน้น. อย่างนี้

ก็กายยังต้องหิวอยู่นี่ ปวดฉี่อี้เยี่ยวเหนียวไม่เหนียว อยู่นี่

ต้องอาบ ต้องล้าง ต้องถู ดูแลให้อบอุ่น อยู่นี่

รอความตายที่ ไม่รู้ไปเกิดที่ไหนอยู่นี่

กรรมฐานห้า. จะปล่อยไปไหน. ปล่อยแต่ปาก จมความคิด. ยังต้องสะดุ้ง
อันเนื่องมาจาก. ผม ขน. เล็บ ฟัน หนัง. ลองพินาเข้ามา. ตามเจ้าของกระตู้ฮู้ดู

 

[URL="http://palungjit.org/posts/10051420[/URL]