ทำไมถึงเป็นคนเฉยชา

สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของฉัน หลังจากติดตามอ่านเรื่องราวต่างๆมานานพอสมควร คิดว่าผู้รู้หลายๆคนในนี้อาจจะมีคำตอบให้ดิฉันหายสงสัยได้

ตั้งแต่ยังเด็ก ฉันมีนิสัยไม่สนใจต่อสิ่งเร้าต่างๆรอบตัว ไม่เคยอยากไปเที่ยว ไม่มีสิ่งที่ชอบ ไม่ว่าจะอาหาร การ์ตูน ไม่เหมือนเด็กทั่วๆไป พอเริ่มโตเป็นวัยรุ่น ไม่เคยมีแฟนไม่สนใจใคร ครองพรหมจรรย์มาจนถึงทุกวันนี้ มีคนเข้ามารักมาชอบมากมาย ได้รับแต่ความรัก แต่กลับไม่รู้สึกอะไร เรียนได้อันดับต้นๆเสมอทั้งที่ไม่เคยพยายามตั้งใจ สิ่งที่ใครพูด แทบจะไม่มีอิทธิพลต่อเราเลย ใครก็จูงใจเราไม่ได้ ไม่ชอบเที่ยว ไม่ดื่ม ไม่ชอบดูทีวี ไม่มีคนที่ชอบ ไม่ทำอะไรแบบที่ใครๆเค้าชอบทำกัน ไม่เล่นกระทั่งfacebook, social mediaต่างๆ หรือสนใจเรื่องของคนอื่น พอเราเริ่มโตขึ้น จนปัจจุบันอายุยี่สิบกว่าปี ยิ่งเป็นคนเย็นชา รู้สึกว่าทุกอย่างมันว่างเปล่าไปหมด ชีวิตไม่มีเป้าหมาย ไม่มีสิ่งที่อยากเป็น สนใจ หรือสิ่งที่ทำให้เราอยากได้มากพอ นานเข้าเริ่มมีความรู้สึกไม่ดี รู้สึกมันว่างเปล่าเกินไป เหมือนเรายิ่งมีคำถามกับตัวเองว่าเราใช้ชีวิตไปเพื่ออะไร อยากรู้ว่าเป็นกรรมหรืออะไรที่ทำให้ตัวเราเป็นคนแบบนี้

 

ถ้าผมตอบให้ จขกท.จะเชื่อผมมั้ยอะ เห็นบอกว่าใครชักจูงไม่ได้ และสิ่งที่ใครๆพูดก็ไม่มีอิทธิพลต่อ จขกท. ผมเริ่มชักจะหวั่นๆใจซะแล้วสิ แต่เมื่อได้อ่านแล้ว ผมคิดว่า จขกท.ไม่ใช่คนชอบล้อ ชอบเล่น และค่อนข้างจริงจังกับชีวิตพอสมควร ดังนั้นผมจะขอเอาแต่เนื้อๆเลยแล้วกัน

สิ่งที่ จขกท.ต้องการคือเหตุผลถูกมั้ยครับ???

แน่นอนว่า จขกท.เรียนเก่ง มีความรู้สูง แต่สิ่งที่ได้มาทั้งชีวิตกลับไม่ได้ตอบโจทย์ของ จขกท.เลย เพราะมันเป็นเรื่องของทางโลก มีหลายคนที่คิดและรู้สึกแบบนี้(อย่าคิดมาก) ถ้าเราตายไปแล้วเราสามารถเอาบ้าน รถ เงินในธนาคารติดตัวไปได้ด้วย เราก็ไม่มีอะไรให้สงสัย ถูกมั้ยครับ

ข้อมูลที่ จขกท.เกริ่นนำมาให้ทั้งหมด มันบ่งชี้ไปในทางเดียวเลยก็คือเรื่องของทางธรรม ผมไม่ทราบว่า จขกท.มีอุปนิสัยหรือมีทัศนคติอย่างไร เกี่ยวกับศาสนา บาป บุญ นรก สวรรค์ การพ้นทุกข์ ซึ่งจุดมุ่งหมายของแต่ละคนไม่เหมือนกัน

1.บางคนแสวงหาการพ้นทุกข์ (เจริญวิปัสสนายาวๆ)
2.บางคนอยากไปสวรรค์ (กินเต้าหู้มาทั้งชีวิต ขอกินเนื้อสัตว์สักมื้อก่อนตายได้มั้ย)
3.บางคนต้องการเพียงล้างแค้น (ถึงจะตกนรกก็ยอม)
4.บางคนต้องการเพียงให้ชีวิตผ่านไปวันๆ (ชีวิตหลังความตายจะยังไงก็อีกเรื่อง)

เพราะชีวิตของแต่ละคนไม่เหมือนกัน คนเราไม่ได้เกิดมาแล้วตายจบอวสานในชาติเดียวเหมือนหนังที่น่าเบื่อ จขกท.ต้องรู้ว่าตัวเองมาไกลถึงไหนแล้วในทางธรรม คำตอบที่ จขกท.ต้องการมาทั้งชีวิตจะอยู่ที่นั่น

 

ผมอยากเป็นอย่าง จขกท มากๆ ชีวิตผมแตกต่างจาก จขกท ทุกข้อ จริงๆ พอผมมีธรรมะติดตัวบ้าง พบว่าความสุขที่แท้จริงคืออะไรถึงจะทำไม่ได้ทั้งหมด แต่เราก็ยังพบความสุขและจุดมุ่งหมายบ้างในบางคราว จขกท ลองปฎิบัติดูครับบางทีอาจจะพบคำตอบที่ค้นหาอยู่มาก็ได้ เชื่อไหมผมอฐิษฐานว่า ถ้าเกิดชาติหน้าขอให้มีความรู้สึกเป็นเหมือน จชกท นานหลายปีแล้ว ผมว่าสิ่งที่ จขกท เป็นไม่ใช่เรื่องบังเอิญครับ

 

"ทำไมถึงเป็นคนเฉยชา"

ผมขอลงความเห็นแบบไม่เหมือนคนอื่นก็แล้วกัน เพราะจริตนิสัยของคุณ M'P ก็คล้ายๆนิสัย
ผมเป็นอย่างมาก

ไอ้นิสัยไม่สนโลก ไม่ค่อยสนใจอะไร ชอบอยู่เงียบๆ ไม่ชอบเข้ากับเพื่อนฝูง ไม่ชอบความ
วุ่นวาย ไม่กินเหล้า ไม่ติดเพื่อน ยอมรับในการตัดสินใจของตนเองเป็นหลัก ไม่ชอบอย่างที่
ชาวโลกเขาชอบกัน และอื่นๆที่มีความรู้สึกเหมือนๆกับคุณ M'P อย่างจะก๊อปนิสัยกันมาได้
เลย แต่ก่อนเคยคิดอยู่ว่า เรานี่มันคนแปลกโลกคนขวางโลก ใครบอกว่าอันนั้นดีอันนี้ดี ทำ
อย่างนั้นดีทำอย่างนี้ดี แต่เรากับเห็นว่าสิ่งเหล่านั้นมันคือความทุกข์ทั้งนั้น ผมเลยไม่ยอม
ตามใครอย่างชาวโลกเขาชอบทำกัน แน่นอนละเฟสบุ๊คผมเคยมีแต่ลบทิ้งไปนานแล้ว ชอบ
อย่างเดียวคือ เว็บธรรมะ ยังเข้าอยู่ ทำบุญใส่บาตรนี่ชอบมาก เมื่อก่อนผมขี้เหนียวที่สุด
ผมไม่สงสัยเลยว่าทำไมผมเกิดมาแล้วจน ศีลก็ไม่มี สมาธิก็ไม่รู้จัก ปัญญาทางธรรมไม่ต้อง
ไปพูดถึง แต่เมื่อวันนั้นมาถึงคือวันที่ผมได้มีโอกาสได้ฟังเสียงธรรมของหลวงพ่อฤๅษีลิงดำ
ในเว็บพลังจิตนี้ สมัยนั้นมันยังดอทคอมอยู่เลย ชีวิตนี้ผมก็ค่อยเปลี่ยนไปเรื่อยๆ จะเป็น
เพราะบังเอินหรือเราเคยปรารถนามาทางด้านนี้อยู่แล้วก็ไม่รู้ล่ะ แต่เมื่อได้ยินหลวงพ่อท่าน
นี้ท่านพูดท่านเทศน์เรื่อง บาป บุญ นรก สวรรค์ แหมมันช่างถูกใจเราเสียนี่กระไร แบบว่า
ติดหนึบเลย ฟังธรรมทุกอย่างที่สอนโดยหลวงพ่อฤๅษีลิงดำ เพราะใจเราถูกจริตกับท่าน
จากคนที่ไม่ค่อยสุงสิงกับโลกอยู่แล้ว ตอนนี้ชักหนักเข้าไปอีก หนักอย่างไรล่ะ ก็หนักจนไม่
อยากจะมาเกิดในโลกที่เต็มไปด้วยความทุกข์นี้อีกต่อไปแล้ว โลกนี้มันมีแต่ความทุกข์จริงๆ
มันหาความสุขแม้แต่นิดเดียวไม่ได้เลย ความสุขจริงๆมีที่เดียวเท่านั้น คือพระนิพพานที่ซึ่ง
หมดทุกข์หมดกิเลส หมดสิ้นการเวียนว่ายตายเกิดโดยสิ้นเชิงที่เดียวเท่านั้น

ถ้าจะว่านิสัยแบบคุณ M'P นี่เป็นคนแปลก ผมยิ่งจะแปลกกว่าคุณซะอีก แต่ขอให้คุณ M'P
จงดีใจและภูมิใจเอาไว้ว่า การมีจริตนิสัยที่ไม่ชอบเรื่องของโลกๆอย่างนี้ อาจเป็นบุญบารมี
ของเก่าเราส่งผลมาให้เรา ได้พบกับสิ่งที่ดีๆ ดีในที่นี้ไม่ใช่หมายถึงดีอย่างชาวโลกเขา
ปรารถนากัน แต่ดีไปในทางการพ้นโลก พ้นการเวียนว่ายตายเกิด ก็จงเบื่อต่อไปให้ถึงที่สุด
สักวันถ้าถึงเวลา เราอาจได้พบใครสักคนที่จะนำทางให้เราได้มีทางเดินออกไปจากโลกที่
น่าเบื่อนี้โดยถาวรก็เป็นได้ คนเห็นทุกข์แล้วเท่านั้น จึงจะมีโอกาสออกจากทุกข์ไปได้ ขอ
อนุโมทนาสาธุ ความดีทุกอย่าง เป็นกำลังใจให้ส่วนน้อยของโลกที่อาจเป็นผู้ถูกเลือกมา
แล้ว สักวันเธอจะได้พบแสงสว่างทางออกของชีวิตที่ไม่เหมือนอย่างชาวโลกแน่นอน สาธุ

"จงสร้างความดีบุญญาบารมีเพื่อพระนิพพานกันต่อไป"

 

คำตอบของคำถามนี้ง่ายๆ คือ เพราะวิถีชีวิตของคุณ เช่น ที่อยู่อาศัย การหาเลี้ยงชีพ ค่านิยมครอบครัว สังคมโดยรอบ ฯลฯ

ถามว่าดีหรือไม่ ต้องตอบว่าดี มีโอกาสได้ใช้เวลาส่วนตัว อิสระ มีโอกาสเข้าถึงธรรมแท้โดยง่ายกว่าบุคคลทั่วไป

ใจที่โหยหาใครสักคนนั้นมีอยู่ และแสวงหาไปก็ไม่เจอคนที่ใช่ คนที่เข้ามาส่อเจตนาหลอกลวงชัดเจนเลยจำต้องปฏิเสธ และสุดท้ายถูกเพ่งเล็งจากสังคมรอบตัว ทำให้ยังไม่เลยเถิด หากอยากจะมีใครสักคน คงต้องดูกันนานอายุล่วงเลยไปหลักสาม แต่ถ้าไม่เลือกก็มีได้ทันที แต่จะประสบทุกข์ในระยะยาว

หากไม่รู้จะทำอะไร ให้เลี้ยงชีพแบบพออยู่ ไม่ให้ความสำคัญกับงานมากกว่าสุขภาพ หาเวลาศึกษาธรรม ปฏิบัติธรรม ให้ใจสงบ ตอบแทนคุณบิดามารดาย่ายาย บลั้นปลายก็จะได้ประสบชีวิตที่สุขสบาย ห่างไกลความทุกข์

 

ไปทําสมาธิ สร้างฌานสมาบัติให้ได้ แล้วจะมีความสุขมาก ( แต่ก่อนผมก็เชยฉา แต่พอทําสมาธิแล้ว ได้ความสุขจากสมาธิ คือฌาน นี่ จะสดชื่นทันที ความสุขเงินทอง ผู้หญิงไรพวกนี้ เทียบไม่ติด เท่าสุขจากสมาธิ ) ขอเล่าเสริม ตอนผมได้สุขจากฌานสมาบัติตอนแรก ตัดสินใจทันทีเลยว่าจะบวช ไม่เอาทางโลกแล้ว เพราะ เป้าหมายชีวิตของผมคือ ความสุข เลยอยากจะบวชตลอดชีวิต แต่ไปๆมาๆ พอสมาธิผมตกเลยความสุขนั่นหายไป แต่มั่นใจว่าความสุขจาก เงินทอง กินของอร่อย หรือเรียกอีกอย่าง สุขจากสิ่งรอบตัวข้างนอก นั่น ไม่ได้สุขเท่า สุขจากข้างในจิตของเราเองเลย

 

เกิดมาเพื่อค้นหาคำตอบของคำว่า คุณค่าของการเกิดคุณค่าของชีวิต เพื่อเวลาตายจะได้ตายตาหลับ หมดสิ้นความสงสัยต่อทุกสิ่ง

 

นิสัยโดยรวมที่กล่าวมา เป็นจริตแบบกลุ่มที่มาจาก "พรหมโลก"

เพราะการเป็นพรหมนานๆ มันจะซึมซับและเคยชินกับความนิ่งๆ เฉยๆ ไม่ต้องคิดอะไรมาก

ในพระพุทธศาสนา ถ้ามีพื้นฐานแบบนี้แล้ว แค่เอาจิตมาจับพิจารณาความว่างเปล่านั้น ก็เป็นประโยชน์ได้ง่ายขึ้น

เจริญกรรมฐานได้แล้ว ก็ต้องเอาวิปัสสนาเข้าร่วมด้วย ปัญญาจึงจะเกิดร่วม

หนทางแบบนี้ พระอริยะเจ้าท่านทำกันทุกองค์

เจริยธรรมครับ

 

ชีวิตไม่ได้มีความหมายอะไรเป็นพิเศษหรอก เพราะมันเป็นอนัตตา ไม่มีแก่นสารสาระอะไร ถ้าอยากให้มันมีความหมายเราต้องสร้างมันขึ้นมาเอง คนส่วนใหญ่มักจะเริ่มด้วยการสะสมสิ่งที่ทำให้พอใจ ชอบใจ ไม่ว่าจะเป็นเงิน วัตถุ อำนาจ ชื่อเสียง สังคม ความสำเร็จ ความรู้ ความชำนาญต่างๆ และอยู่เพื่อสะสมสิ่งเหล่านี้ ถ้าอยากให้ความหมายกับชีวิตก็ลองเริ่มจากสิ่งที่ทำให้เราพอใจ ลองหามันให้เจอและใช้มันเป็นเครื่องมือเพื่อสร้างความหมายของชีวิต แต่อย่าให้มันกลายเป็นทั้งหมดของชีวิตและเป็นเครื่องมือของกิเลศเราเอง

 

เพราะคุณเป็นคนไม่สวย คุณเป็นคนไม่มีเสน่ตั้งแต่เล็ก คุณมีปมด้อย คุณจึงเก็บตัว ง่ายๆๆ:'(

 

ถ้าคุณลุกขึ้นมาปฏิวัติตัวเองใหม่ ทำตัวให้สวยให้สดชื่น ก็จะมีคนให้ความสนใจคุณ ตัวคุณเองก็อยากที่จะเข้าสังคม อยากพบปะผู้คนเพราะมีความมั่นใจมากขึ้น

 

ดิฉันก็เคยเป็นค่ะ ปัจจุบันดีกว่าก่อนมากๆ เมื่อก่อน กินยังเบื่อเลย ดิฉันว่าไม่เกี่ยวกะหน้าตานะค่ะ ดิฉันเพิ่งเคยไปสยามตอนแก่ ปัจจุบันก็ยังไม่ดูทีวี ไม่ค่อยชอบมีเพื่อน เล่นเฟซก็เป็นช้ากว่าคนอื่น ไม่มีไลน์

ทำไมคุณถึงถามว่าเป็นกรรมละค่ะ ดิฉันว่ามันสบายดีนะ

 

(k)

555ก็จริงของคุณนะ ไม่ยุ่งกะใครมันก็สบายจริงๆฮะ

 

ขอบคุณ อีปิ ไม่ชอบความวุ่นวาย ชอบอยู่เงียบๆ ไม่เหงาหลอคะ?:boo:

 

ขอบคุณมากค่ะ เคยมีคนทักหลายคนเหมือนกัน ทุกวันนี้ก็พยายามฝึกเจริญปัญญาอยู่

 

ขอบคุณมากค่ะ จริงๆต้องบอกว่า ตั้งแต่เด็กจนโต เราเป็นคนมีความมั่นใจสูงมาตลอด อยู่ในสังคม เพื่อนเยอะ เรื่องหน้าตา ส่วนตัวเราค่อนข้างมั่นใจนะคะ มีโอกาสทำงานด้านบันเทิงหลายครั้ง แต่ก็ยังรู้สึกเบื่อ ยิ่งมีคนมารัก เหมือนตัวเรายิ่งรู้สึกเฉยในเรื่องความรักหรือการเป็นที่สนใจ จนกลายเป็นว่าไม่สนใจอะไรเลย

 

ขอบคุณมากนะคะที่แนะนำหนังสือดีๆ จะลองอ่านดูแน่นอนค่ะ อนุโมทนาด้วยค่ะ

 

ขอบคุณสำหรับคำตอบนะคะ
ส่วนตัวแล้วค่อนข้างสนใจเรื่องทางธรรมนะคะ นั่งสมาธิอยู่บ่อยๆ รู้สึกได้เลยว่าดีจริงๆ สำหรับเรา นั่งแล้วรู้สึกมีเมตตาจิตมากขึ้น พูดจาหรือทำอะไรอ่อนโยนมากขึ้น แต่อีกสิ่งหนึ่งคือ ยิ่งเรานั่งสมาธิมาก ยิ่งเป็นคนเฉยค่ะ มองอะไรก็ว่างเปล่าไปหมด ยิ่งมองคนอื่นด้วยความรู้สึกเฉยชา รู้สึกเหมือนนี่ไม่ใช่ที่ของเรา ทั้งที่ปกติเราเป็นคนค่อนข้างขี้เล่น เข้ากับคนง่ายเข้าสังคมได้ดีมาตลอด แต่เหมือนเราแค่ทำไปตามหน้าที่ ในใจมันเฉยซะจนบางทีตัวเราเองก็หงุดหงิด55

 

เห็นด้วยกับคุณธรรมภัฏครับ อุปนิสัยคล้ายพรหม แต่ว่าความเป็นนั้นมีเฉพาะบุรุษ
แม้ว่าอัตภาพของพรหมนั้นเหมือนไม่มีเพศ ผมเข้าใจว่าเรื่องทางโลกไม่สามารถ
ตอบโจทย์ จขกท.ได้ ฉนั้นให้ศึกษาและปฏิบัติธรรมให้มากๆเข้าหาพระผู้ปฏิบัติดี
ปฏิบัติชอบ อาการแบบนี้ผมก็เคยเป็นอยู่ช่วงระยะเวลาหนึ่ง แต่ผมเป็นแบบเฉยซือบื้ ิ ไม่ใช่คมในฝ ัก แต่เปนทื่อในฝัก อิอิ