ทำสมาธิทีไรไม่พ้นจุดนี้สักที

ผมภาวนาพุทโธครับ ภาวนาเรื่อยๆช้าบ้างเร็วบ้าง สักพักก็อึดอัดหายใจไม่ออก มันแน่น จนต้องถอนหายใจเฮือกแล้วค่อยภาวนาต่อ แล้วก็เป็นเหมือนเดิม ผ่านไปไม่ได้เลยครับ พยายามบอกว่าตายเป็นตายแต่จนแล้วจนรอดก็ต้องถอนหายใจอยู่ดี
ปล.ผมใช่แต่คำภาวนา ไม่ได้กำหนดอานาปานสดิ เพราะคิดว่าไม่ถูกกับตัวเอง

 

อานาปานสติ จริงๆคือ พื้นฐานของกรรมฐานทุกกอง นะครับ

แต่ว่า จริตแต่ละคนไม่เหมือนกัน
จะกำหนดหรือไม่กำหนด อยู่ที่จิตแต่ละคนที่บำเพ็ญมาในอดีตครับ ของใครของมัน^^

พื้นแต่ละคนไม่เหมือนกัน บางคนมีพื้นดีอยู่แล้วก็ไม่ต้องไปตั้งต้นเริ่มตั้งแต่ขั้นอนุบาล ก็ย่อมทำสมาธิ กำหนดจิตได้เลย แต่ถ้าพื้นฐานยังไม่มี ยังฟุ้งซ่าน ก็ต้องอาสัย อานาปานสติ ช่วยให้หายฟุ้งซ่าน ช่วยให้มีสติ เป็นเบื้องต้นนะ


ปฏิบัติดีแล้วนะ ตามที่อ่านมา

เพียงแต่ว่า ช่วงจิตละกายหยาบ ไปกายละเอียด อาการจะเป็นอย่างนี้ละ ถ้าผ่านไปได้ จิตก็สงบ รวมลงสมาธิครับ ถ้าผ่านไม่ได้ ส่วนใหญ่ติดตรงนี้ จะพยายามกลับมาหายใจ เมื่อ เผลอ ฟุ้งซ่าน หลุดจากคำภาวนา ไปจับอารมณ์ทางกาย หรือก็คือ สัญญาทางร่างกาย กายหยาบนั้นเองโดยไม่รู้ตัว พอไปจับอาการ เผลอหลุดจากคำภาวนา บริกรรม ไปเสวยอารมณ์ทางหยาบ ก็เลยเป็นอาการแบบนั้นละครับ

วิธีแก้ก็คือ ให้มี สติ ตั้งมั่นอยู่ อยู่กับคำภาวนาให้ชัดๆ ครับ

แล้วอาการทางกายจะเกิดอะไรก็แล้วแต่ ให้สักแต่ว่ารับรู้ แล้วปล่อยวาง ไม่ต้องไปสนใจ มีสติอยู่กับคำบริกรรม ครับ

จะรู้สึกตัวอย่างไรก็แล้วแต่ จะอึดอัด หายใจไม่ออก หรือไม่มีลมหายใจ หรือไม่หายใจ ก็ให้สักแต่ว่ารับรู้ แล้วก็ปล่อยวาง อย่าเอาจิตไปเสวยอารมณ์ทางกายหยาบเหล่านั้นครับ

มันช่วงลมหายใจหยาบ เปลี่ยนไปเป็นลมหายใจละเอียด ก็ต้องทิ้งของหยาบไปจับ สิ่งที่ละเอียดกว่า นั้นก็คือ จิต ผู้รู้ มีสติอยู่กับผู้รู้ อยู่กับคำภาวนา นั้นเองครับ

ผมเล่าคร่าวๆที่จำได้นะ ไว้หาเจอจะเอามาลงให้อีกที ครูบาอาจารย์บอกไว้ว่า ถ้าลมหายใจติดขัด อึดอัด ก่อนจะปฏิบัติกรรมฐานให้ หายใจลึกๆ หายใจให้สุดท้อง ไล่ลมหยาบออกไปให้หมดก่อน จำได้ประมานนี่ละครับ

เดี่ยวพอผ่านตรงนี้ไปได้ เดี่ยวก็เจออาการอื่นๆ อีก มีอีกมากมาย แนะนำว่าให้มีสติ อยู่กับคำภาวนา อยู่กับผู้รู้ อย่าฟุ้งซ่านไปจับสิ่งอื่น หรือ หลุดจากคำภาวนา นะครับ

ถ้ารู้ตัวว่าหลุดจากคำภาวนา ก็ให้กลับมาที่คำภาวนา

รักษาอารมณ์หนึ่ง ก็คือคำภาวนา ไม่ให้มี ไม่มีอารมณ์สอง สาม สี่ อื่นๆเข้ามาให้ได้ครับ

ถ้าผ่านตรงนี้ไปได้ จิตสงบจากนิวรณ์ 5 จิตสงบ สงบลงสมาธิ เข้าสมาธิ ได้คับ ^^

 

พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
วันจันทร์ที่ ๒๙ ธันวาคม ๒๕๔๖​

พวกเรานั่งท่าที่สบาย หายใจเข้า หายใจออกยาว ๆ ทั้ง ๒ – ๓ ครั้ง เพื่อเป็นการระบายลมหยาบออกให้หมด ไม่อย่างนั้น บางคนพอเริ่มภาวนา จะรู้สึกอึดอัด รู้สึกแน่น ทำให้ตกใจ บางทีคนไม่กล้าทำต่อไปเลยก็มี นั่นเป็นอาการที่ลมหายใจเข้า ลมหายใจออกมันหยาบไปนิดหนึ่ง
หายใจเข้า หายใจออกยาว ๆ สัก ๒ – ๓ ครั้ง ระบายลมหยาบให้หมด แล้วค่อยปล่อยลมหายใจให้เป็นไปตามปกติ

 

พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
วันจันทร์ที่ ๒๙ ธันวาคม ๒๕๔๖​

ลมหายใจเข้า ลมหายใจออก เป็นพื้นฐานใหญ่ของกรรมฐานทั้งปวง ถ้าไม่มีลมหายใจเข้าออก สติจะไม่ตั้งมั่นทรงตัว สมาธิจะเกิดได้ยาก ดังนั้น การปฏิบัติในทุกวัน เราทิ้งลมหายใจเข้าออกไม่ได้ หายใจเข้ารู้อยู่ หายใจออกรู้อยู่

 

จะทรงกสิณได้ ต้องไม่ทิ้งลมหายใจเข้าออก

ถาม : อานาปานสติเป็นพื้นฐานกรรมฐาน ถ้าเป็นกสิณจะต้องมีอานาปานสติหรือเปล่าครับ ?

ตอบ : ถ้าไม่มีแล้วคุณจะทรงกสิณได้อย่างไร ? คำภาวนา "ปฐวีกสิณัง อาโปกสิณัง" ทุกอย่าง ต้องควบลมหายใจเข้าออกหมด ถ้าไม่ควบลมหายใจเข้าออก สมาธิจะไม่ทรงตัว ภาพกสิณก็ตั้งมั่นไม่ได้ พูดง่ายๆ ว่ากรรมฐานอะไรก็ตาม ถ้าทิ้งลมหายใจเข้าออกอย่างเก่งก็ทรงตัวได้พักเดียว ถ้าไม่มีตัวสมาธิคอยช่วย การจะเข้าถึงที่สุดของกรรมฐานกองนั้นก็ไม่มี สมาธิจะเกิดได้ด้วยการดูลมหายใจเข้าออกเป็นหลัก

ถาม : ในอานาปานสติ ภายในคืออะไร ภายนอกคืออะไร ?

ตอบ : ภายในคือลมหายใจของเราเอง ภายนอกก็คือร่างกายนี้ หรือถ้ามีปัญญามากพอก็ดูเกินร่างกายนี้ไปที่ร่างกายคนอื่นก็ได้ แต่การที่เราจะไปดูร่างกายคนอื่น ส่วนใหญ่เป็นการส่งจิตออกนอก แล้วฟุ้งซ่านได้ง่าย เขาก็เลยเน้นว่า กายในคือลมหายใจเข้าออกเป็นหลัก แล้วกายภายนอกก็คือกายตัวเอง

ถาม : เป็นกายอย่างอื่นไม่ได้ ?

ตอบ :เป็นกายอย่างอื่นได้ แต่ส่งไกลไปเดี๋ยวคุมไม่อยู่

ถาม : อิริยาบถภายในคืออะไร ภายนอกคืออะไร ?

ตอบ : อิริยาบถภายในก็คือตัวสติที่ควบคุม แล้วภายนอกก็คืออาการเคลื่อนไหวของร่างกาย

สนทนากับพระครูวิลาศกาญจนธรรม (พระอาจารย์เล็ก สุธมฺมปญฺโญ)
ณ บ้านวิริยบารมี ต้นเดือนเมษายน พุทธศักราช ๒๕๕๖

ที่มา : เก็บตกจากบ้านวิริยบารมี ต้นเดือนเมษายน ๒๕๕๖ - หน้า 6 - กระดานสนทนาวัดท่าขนุน

 

นั่งหลับตาเฉยๆ โดยไม่ภาวนา ไม่พิจารณาอะไรเลย ถือว่าเป็นสมาธิ ??​

​

ถาม : ถ้าเราทำสมาธิแล้วเราไม่กำหนดลมหายใจ ไม่กำหนดภาพ ไม่ภาวนา ไม่พิจารณาอะไรเลย จะถือว่าทำสมาธิหรือเปล่า หรือเรียกว่านั่งหลับตาเฉยๆ ?

ตอบ : คงจะนั่งหลับตาเฉยๆ ยกเว้นอย่างเดียวว่า มีความเคยชิน สามารถเข้าฌานระดับใดระดับหนึ่งได้คล่องมาก ถ้าอย่างนั้นเราสามารถจะดิ่งไปสู่ระดับนั้นได้เลย

แต่ถ้าเราไม่มีการกำหนดใดๆ เลย ไม่มีทางที่จะทรงตัวเป็นสมาธิได้ เพราะจิตเราต้องคิดเป็นปกติ ไม่เรื่องใดก็เรื่องหนึ่ง

ถาม : หรือจะย้อนมาปฏิบัติเหมือนเดิม จับลมหายใจเหมือนเดิม ?

ตอบ : ลมหายใจเป็นพื้นฐานของกรรมฐานทุกกองเลย คุณจะทิ้งลมหายใจไม่ได้

ถาม : แล้วถ้านั่งสมาธิไม่เคยเห็นแสงสี ไม่เคยเห็นภาพ ?

ตอบ : ถือว่าโชคดีที่สุดในโลก ไม่อย่างนั้นคุณจะติดอีกเยอะ



สนทนากับพระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เก็บตกบ้านอนุสาวรีย์ ต้นเดือนธันวาคม ๒๕๕๓
​

ที่มา : http://www.watthakhanun.com/webboard...?t=2314&page=2
​

 

ลมหายใจไม่มี
​

ขณะทำสมาธิ จะเกิดอะไรขึ้นก็ช่างมัน ให้สนใจลมหายใจอย่างเดียว

ถาม : เวลาเราทำสมาธิ เกิดนิมิตอะไรขึ้น เราจะทราบได้อย่างไรว่า..?

ตอบ : จะเกิดอะไรขึ้นก็ช่างมัน ให้สนใจลมหายใจของเราอย่างเดียวก็พอ ถ้าลมหายใจไม่มีให้รู้ว่าไม่มี คำภาวนาไม่มีให้รู้ว่าไม่มี นิมิตต่าง ๆ ให้ถือว่าเป็นสิ่งที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป แต่เรายิ่งไม่สนใจภาพก็จะยิ่งชัด จะกวนให้เราสนใจให้ได้

ถาม : แล้วเราจะวางกำลังใจอย่างไรคะ ?

ตอบ : รับรู้ไว้ด้วยความเคารพ แล้วก็กองไว้ตรงนั้นแหละ ยกเว้นว่า เป็นนิมิตที่ตรงกับกองกรรมฐาน เช่น เราใช้พุทธานุสติอยู่ จับภาพพระพุทธรูปเป็นนิมิต เมื่อภาพพระปรากฏก็จับภาพต่อไปเลย ถ้าไม่ตรงกับกองกรรมฐานก็ไม่ต้องไปสนใจ



สนทนากับพระครูวิลาศกาญจนธรรม (พระอาจารย์เล็ก สุธมฺมปญฺโญ)
ณ บ้านวิริยบารมี เดือนธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๕๕


ที่มา : เก็บตกจากบ้านวิริยบารมี ต้นเดือนธันวาคม ๒๕๕๕ - หน้า 3 - กระดานสนทนาวัดท่าขนุน


http://palungjit.org/threads/ขณะทำสมาธิ-จะเกิดอะไรขึ้นก็ช่างมัน-ให้สนใจลมหายใจอย่างเดียว.416332/

 

อาการตกใจเมื่อทำสมาธิ <hr style="color:#998049; background-color:#998049" size="1"> ถาม : เวลาจิตจะสงบต้องสะดุ้ง..?
ตอบ : จริง ๆ แล้วเขาไม่ให้สนใจข้างนอก ให้ใจเราอยู่กับลมหายใจเข้าออกเท่านั้น

อาการสะดุ้ง อาการตกใจ ก็คือการที่เราส่งจิตออกไปที่อื่น พอเกิดอะไรกระทบตา หู จมูก ลิ้น กาย จิตจะรีบวิ่งกลับมาเพื่อที่จะรับรู้อาการนั้น อาการที่จิตวิ่งกลับมาเร็วเกินไป เป็นอาการที่เราเรียกว่า "ตกใจ"

เพราะฉะนั้น ถ้าใจจดจ่ออยู่กับลมหายใจเข้า-ออกไม่ไปไหน ต่อให้ฟ้าผ่าข้างหูก็ไม่ตกใจหรอก แสดงว่าเราส่งใจออกไปโดยไม่รู้ตัว

ส่วนอีกอย่างหนึ่งจะมีอาการหวิวเหมือนกับตกจากที่สูง อาการนั้นจิตเราเริ่มจะเป็นฌานอย่างหยาบแล้ว แต่เกาะไม่ติดพลัดหล่นลงมา เป็นอาการที่เรียกว่า "พลัดจากฌาน" จะวูบเหมือนตกจากที่สูง อันนั้นใกล้จะได้ดีแล้วตั้งหน้าทำใหม่อีกสักพักก็จะเป็นฌานไปเลย


ถาม : ...
ตอบ :ให้เรารับรู้อาการนั้นไว้เฉย ๆ ไม่ต้องไปสนใจว่าเป็นอะไร รู้ว่าเป็นอย่างนั้นก็พอ

ถ้ายังมีลมหายใจเข้า-ออก ให้จับลมหายใจเข้าออก ถ้ายังมีคำภาวนาให้จดจ่ออยู่กับคำภาวนา ถ้าไม่มีลมหายใจ ไม่มีคำภาวนาก็ให้รับรู้ไว้เฉย ๆ ว่าตอนนี้อาการเป็นอย่างนั้น

ถ้าเราไปสนใจมาก ๆ ก็จะไม่ก้าวหน้า แต่ถ้าเรารับรู้ไว้เฉย ๆ แค่รู้ว่าเป็นอะไรก็รับรู้ไว้เท่านั้น ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นและไม่อยากให้หายจากอาการอย่างนั้น เดี๋ยวก็จะก้าวหน้าไปเอง

สนทนากับพระอาจารย์เล็ก สุธมฺมปญฺโญ
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ เดือนมีนาคม พุทธศักราช ๒๕๔๕

http://watthakhanun.com/webboard/showthread.php?t=2477

 

<table id="table1" border="0" cellpadding="3" cellspacing="3" width="100%"><tbody><tr><td style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; font-size: 12pt; font-family: verdana, geneva, lucida, 'lucida grande', arial, helvetica, sans-serif" colspan="2" bgcolor="#F2F2F2" valign="top">

เรื่องเกี่ยวกับกรรมฐาน ( สมาธิ ) เริ่มต้นอ่านได้ที่นี่​

</td> </tr> <tr> <td style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; font-size: 12pt; font-family: verdana, geneva, lucida, 'lucida grande', arial, helvetica, sans-serif" align="left" valign="top"> - ฌาน สมาบัติ
ขณิกสมาธิ, ฌาน, อุปจารสมาธิ, ปฐมฌาน,
นิวรณ์ ๕, ทุติยฌาน, ตติยฌาน (ฌาณ๓),
จตุตถฌาน (ฌาน ๔) รูปฌาน, อรูปฌาน,
สมาบัติ ๘, นิโรธสมาบัติ, เข้าผลสมาบัติ
- นิมิต, -จริต ๖, -อิทธิบาท ๔, -สมาทาน
- กฎการปฏิบัติกรรมฐาน
อธิศีลสิกขา, ระงับนิวรณ์ ๕ ,
เจริญพรหมวิหาร ๔, บารมี ๑๐,
อุปกิเลสของวิปัสสนาญาณ ๑๐</td> <td style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; font-size: 12pt; font-family: verdana, geneva, lucida, 'lucida grande', arial, helvetica, sans-serif" align="left" valign="top"> - วิธีฝึกกรรมฐานด้วยตัวเองแบบง่ายๆ
- เร่งรัดการปฏิบัติ - อริยะบุคคล
- ทางสายเข้าสู่พระนิพพาน
- สังโยชน์ 10 - มหาสติปัฏฐานสูตร
- คู่มือปฏิบัติพระกรรมฐาน
- รวมคำสอนหนังสือหลวงพ่อฤาษีลิงดำ

เสียงพระธรรมเทศนา
- พระกรรมฐาน (เรื่องการทำสมาธิ)
- แนวปฏิบัติเพื่อบรรลุอรหันต์ทั้ง ๔ แบบ</td> </tr> </tbody></table> <table style="border-collapse: collapse" id="AutoNumber15" bgcolor="#F9F9F9" border="0" cellpadding="4" cellspacing="4" width="100%"><tbody><tr> <td colspan="3" height="23" valign="top"> <hr color="#CCCCCC" size="1"></td> </tr> <tr> <td valign="top" width="30%">

อภิญญา เล่ม ๑
การฝึกอภิญญา ตอนที่ ๑
การฝึกอภิญญา ตอนที่ ๒
การฝึกอภิญญา ตอนที่ ๓
หลวงพ่อตอบปัญหา​

</td> <td valign="top" width="30%">

อภิญญา เล่มที่๒
เกณฑ์อภิญญา
หลวงพ่อปูพื้นฐานไว้เพื่อรับอภิญญา
คาถาอภิญญารวม
คาถาสนองกลับไสยศาสตร์​

</td> <td valign="top" width="30%">

พระอภิญญา
อภิญญาปฏิบัติ
หลักสูตรอภิญญา ๖ ตอนที่ ๑
หลักสูตรอภิญญา ๖ ตอนที่ ๒
พระสูตรรื่อง อุมาฑันตี​

</td></tr></tbody></table>

 

ตอนนี้ใจเย็นๆก่อนอย่าพึ่งรีบข้ามขั้นนะครับ..
ลักษณะการหายใจของคุณปัจจุบันนี้เป็นลักษณะ
การหายใจของคนที่เค้าจะต้องพอมีความชำนาญ
ในการเข้าสมาธิมาก่อน หรือมีพื้นฐานสมาธิมาดี
พอสมควร ในระดับที่พอจะเกิดผลในชีวิตประจำวันได้แล้วครับ.
แต่ ณ ปัจจุบันนี้เราควรจะต้องปูพื้นฐานของเราให้ดีก่อนครับด้วยการ
หายใจสบายๆ หายใจเข้าและออกให้ลึกถึงท้องเอาไว้ครับ.
คือหายใจเข้าท้องพอง แล้วหายใจออกท้องยุบ เพื่อปรับ
ระบบลมหายใจของเราให้มันละเอียดขึ้น..แรกๆอาจจะมี
หลงๆบ้างเรื่องปกติไม่ต้องซีเรียสครับ..หายใจแบบ
สบายๆไม่ต้องไปเคร่งนะครับ.พร้อมกับทำความรับรู้ว่ามีลมกระทบ
เข้าออกที่ปลายจมูก(ภาวนาพุทรู้สึกว่ามีลมกระทบปลายจมูก
พร้อมกับค่อยตามลมหายใจถึงท้อง หายใจออกแบบสบายๆ โธรู้สึกว่ามีลม
กระทบปลายจมูกด้านใน
พร้อมกับค่อยๆผ่อนท้องให้ยุบลง)
ก็เพื่อสร้างสติไปในตัว...
ถ้าเราหายใจไปหยุดที่ตรงหน้าอก เราจะเผลอกำหนดจุดสิ้นสุด
ลมหายใจไว้ตรงนี้โดยที่เราไม่รู้ตัวเพราะว่าความเคยชินจากหาย
ใจในชีวิตประจำวันจะทำให้เรารู้สึกอึดอัดได้ครับ..และก็อย่าพึ่งรีบ
กำหนดจิตไปไว้ที่อื่นๆด้วยครับ เช่น ระหว่างคิ้วเดี๋ยวจะพาลทำให้
เราปวดศรีษะ..ในขั้นนี้.ถ้าทำอย่างนี้ได้จนเคยชิน อาการอึดอัด
จะหายไป.และเราจะสามารถเข้าสู่ความสงบได้ เนื่องจากลมหาย
ใจที่มันละเอียดขึ้นได้ของมันเอง โดยที่เราไม่ต้องไปบังคับมันครับ
และถ้าต่อไปถ้าเราไม่มีเวลาเท่าไร เรามาหายใจในลักษณะปัจจุบัน
ที่มีปัญหาอยู่อย่างนี้ถึงจะไม่มีผลกระทบกับร่างกายครับ..
ปล.ประมาณนี้ครับ..

 

ถ้า จขกท หายใจด้วยท้องไม่เป็น ก็แนะนำว่า ให้นอน แล้วหายใจ ครับ ท่านอนหงายนะ ^^

แล้วจำอารมณ์ที่ใช้ท้องหายใจตอนนอนให้ได้

แล้วนำมาใช้การหายใจด้วยท้อง ใช้ท้องหายใจ มาใช้ในชีวิตประจำวัน ยืน เดิน วิ่ง นั่ง ตลอดไปนะ ครับ ^^

ยิ่งหายใจช้ามากเท่าไหร่ ก็ยิ่งดีครับ แนะนำตามนี้

 

นั่นแสดงว่า พุทโธ กำลังไม่พอ

หลายคนถูกสอนให้ ท่อง พุทโธ พทโธ แต่หารู้ไม่ กำลัง ของคำ ไม่เท่ากัน
ระหว่างพระ บริกรรม พุทโธ กับ ปุถุชน บริกรรม พุทโธ ต่างกันลิบลับ เหมือน กรุงเทพ ถึง เยรูซาเลม
พุทโธ นั้น มาจาก สงฆ์ สอน สงฆ์ คนละชั้นกันเลย มาเทียบกับ ปุถุชน ผู้ถือแค่ศึล 5 ศึล 8

ทำไม จึงกำลังไม่พอ? เพราะ สติ ไม่ดำรงอยู่เฉพาะหน้า จริงมะ? ถ้าเป็น พระ ท่องพุทโธ สิ ศึล 227 ข้อ ขึ้นทันที ให้ระมัดระวัง ก็เรามันแค่ ศึล 5 เองงงงง

มาดูเหตุ ที่อึดอัดหายใจไม่ออก
เพราะ มันเกิดปฏิฆะ ภายใน เกิดการต่อต้าน เกิดนิวรณ์ แต่จิตยังไม่ละเอียดพอ ที่จะจับมันได้
ถ้ายังคงต้องการบริกรรม พุทโธ ต่อไปก็ไม่ผิด แต่ทำใจ เพราะใช้เวลานานหน่อย เมื่อมันอึดอัดก็สู้กะมัน คือ ดูมัน ปล่อยมัน จนจบ ทำบ่อยๆ ทำเรื่อยๆ อย่างเดียว เดวจิตจะละเอียดขึ้น จนจับ ได้ว่า อะไรคือตัวปฏิฆะ แต่เราไม่บอกหรอกว่าคือตัวอะไร สิ่งนี้ต้องรู้ด้วยตัวเองเข้าไปเจอด้วยตัวเองเท่านั้น มันจึงจะดับสนิทได้ ถ้าคนอื่นมาบอกละก็อ ถ้าใช่ ก็จะดับสนิท ถ้าไม่ใช่ละก็ เธอเอ๋ยยยยย กลายเป็นสมมติอุปาทาน หาทางออกไม่ได้ ชั่วชีวิตเลย จะบอกห้ายยยยยย เรียกว่า มันโยนความซวยมาให้เลยทีเดียว... วิริยะ อย่างเดียว เข็นเข้าไป เหมือนเข็นครกขึ้นภูเขา แต่สำเร็จนะ

อาณาปาณสติ เป็นสิ่งที่พระพุทธเจ้าสรรเสริญอย่างมาก และเป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอจะเห็นในชีวิตก่อนลาโลก เธอจะสำลักลมหายใจเป็นครั้งสุด อึกคร๊ออออกไปเลย เป็นเรื่องแปลก ที่บอกว่า ไม่ใช่จริตของตนเอง
เราคิดว่า เธอเป็นคนที่มี มานะ (ดื้อรั้น) สูงมาก ใช่มะ?

และอีกอย่าง ผู้ที่ไม่สามารถเข้าสมาธิด้วยวิธีอื่นๆ อันพิศดารแยบยลได้เลย ต้องกลับมา ที่พื้นฐานเบื้องต้น คือ อาณาปาณสติอย่างเดียว ถ้าทำตัวนี้ไม่ได้ ชาตินี้ ไม่มีทาง ทำสมาธิได้ อันเนื่องจาก ทาน และ ศีล ยังไม่เพียงพอ นั่นเอง

ปรับทิฏฐิ เสียใหม่ และ สอบทาน(วิมังสา) ทาน และ ศีล ของ ตนเอง อีกครั้ง

 

ดูเหมือนว่าตั้งใจจะภาวนาอย่างเดียว จนลืมหายใจอันเป็นธรรมชาติ ทำให้อึดอัด และดูเหมือนว่าตั้งใจจะไม่หายใจ จนขาดใจตายไป แต่ทนไม่ได้ แม้ว่าตั้งใจจะให้ตายพร้อมกับภาวนา
คงเข้าใจอะไรผิดๆ เกึ่ยวกับการภาวนา ถ้ายังทำเช่นเดิม แบบเดิม คงตายปล่าว

 

อาการนี้ผมก็เป็น และมีผู้ปฏิบัติอีกหลายท่านก็เป็นเช่นกัน ผมเป็นรุนแรงมากอยู่หลายปีจนทำให้หยุดปฏิบัติไประยะหนึ่ง
ผมทดลองแทบทุกวิธีมาแล้วก็แก้ไม่หาย สุดท้ายมาเพ่งฌานสมาบัติตามแบบของหลวงปู่สาวกโลกอุดรจึงหาย
การเพ่งฌานนั้นคือการเพ่งที่จุดระหว่างลูกนัยตาที่จุดดั้งจมูกหัก ไม่ต้องกำหนดอะไร เพ่งลักษณะพุ่งเข้าจากนอกเข้าใน
จะฟังธรรมหลวงปู่ก็ได้ที่เวปหลวงปู่สาวกโลกอุดร ธรรมท่านอาจฟังยากสักหน่อย
เจริญในธรรมครับ

 

โมทนาสาธุบุญกับคุณ Saber จริงๆครับ.....หลังๆมานี้โพสคำสอนได้ตรง....ผมตามอ่านอย่างเดียว...ไม่ได้ตอบอะไรเพิ่มเติมเลย...เพราะตอบได้ก็ไม่ดีกว่า....

 

ตายเป็นตายของคุณยังไม่ถึงจุด ต้องยอมตายจริงๆดั่งบทอธิฐานความเพียรนั่นแหล่ะ ลองใหม่ถวายเป็นพุทธบูชาเลย มันอยู่ตรงนั้น

 

-0-

บอกตรงๆ ตอบไปเถอะครับ บางเรื่องผมก็ไม่รู้หรอก

แค่อาศัย ฟังมาเยอะ อ่านมาเยอะ รู้อะไรก็ ส่วนใหญ่ผมถาม google เอามาตอบครับ

^^

 

มันไปจดจ่อกับคำภาวนาจนเหมือนจะกลั้นหายใจแน่เลยครับ มันเลยอึดอัด ผมแนะนำว่าเอาอานาปานสติมาจับใว้อีกหลักก็ดีนะครับ อาจจะภาวนาพุทโธ และรู้ลมหายใจไป ก็ได้นะครับ โล่งสบายดีด้วย

 

ผมก็คิดเหมือนคุณป้อมกับ จิตเปโม นะคับ เพ่งคำภาวนามากไป กลั้นใจจดจ่อกับอะไรจนลืมหายใจ ประมาณนั้น

ลองเปลี่ยนมาเอาใจมองลงไปเหนือสะดือ 2 นิ้วแล้วดูท้องพองยุบซิ ผมว่าง่ายกว่า ยังไงเราหายใจมันก็ต้องพองยุบอยู่ตลอดแหละ พองก็บอกว่าพองหนอ ยุบก็บอกว่ายุบหนอ ไม่ต้องเพ่งแรงด้วย

การมองลงไปเหนือสะดือสองนิ้วหลักการไม่ต่างจาก เอามือล้วงไปหลังศรีษะ โดยหลับตานะ เหมือนจะเห็นมือเราไหมคับ แบบว่าภาพเสมือนที่ประกอบขึ้นในจิตอะ เป็นภาพเงามือไม่มีสีสันชัดเจน ชัดได้มากสุดก็สีขาวๆละนะ มองไปที่เหนือสะดือสองนิ้วด้วยหลักการเดียวกันคับ ดูลักษณะการพองยุบของมัน

พอนานเข้าเราจะสังเกตุเห็นว่ามันพอยุบไม่เหมือนกันและผันแปรตามอารมณ์อีกด้วย

ตอนไหนหลุดจากคำภาวนาโดยการดูท้องพองยุบก็กลับมาพิจารณา อายตนะภายในภายนอก ซึ่งเป็นการแยกรูปแยกนาม เช่น ตาเห็นรูปหนอ ไม่เที่ยงหนอ ไม่ยึดมั่นถือมั่นหนอ อนิจจัง ทุกข์ขัง อนัตา. ได้ประโยชน์เยอะคับ ได้ปลงอายตนะหกซึ่งเป็นบ่อเกิดของเวทนา คือความพอใจ ไม่พอใจ ต่ออายตนะ

ทำไปซักพักก็จะเห็นว่า เวทนาที่มีต่ออายตนะ ได้แตกออกเป็นหกอย่าง
คือ ตันหา มานะ ทิฐิ โลภะ โทสะ โมหะ ซึ่งก็เป็นบ่อเกิดแห่งทุข์ของเรานั่นเอง บางที่เรียก อารมณ์ 6 ที่มีเหตุมาจาก อายตนะ

ถ้าปลงอายตนะตั้งแต่ต้นหรือหยุดขั้นตอนใดขั้นตอนหนึ่ง ของอารมณ์หกได้ก็ถือว่าสำเร็จละส่วนหนึ่ง พยามเข้าได้บ้างไม่ได้บ้างเหมือนผมนี่ เฮฮาปาร์ตี้ 55

พอดูยุบพองไปเรื่อยๆ บางทีอาจจะถึงเวลาขึ้นฌานสมาบัติ ช่วงเวลานั้นจะอยู่ในตอนที่เราแยกรูปแยกนามได้ สงบระงับอายตนะได้ วางขันธ์ 5 ได้ อาจจะไม่100 เปอร์เซ็น ตลอดเวลา อาจจะช่วงเวลาหนึ่ง ก็นำพาเราเข้าฌานสมาบัติได้

ก่อนเข้าทางเดินของจิตจะผ่าน สภาวะจิตอุเบกขา ซึ่งคิดว่าคงต้องผ่านกันทุกคนเพราะทำกี่รอบ เริ่มต้นใหม่กี่รอบ หลังจากมัวเมาในโลกแล้ว ก็ต้องผ่านอยู่ดีก่อนขึ้นฌานสมาบัติ บางคนไม่ค่อยดูและพ่อแม่ ทะเลาะกับพ่อแม่ ช่วงสภาวะนี้จะพาคนพวกนี้ไม่เว้นแม้กระทั่งตัวผมเอง เลี้ยวเข้าช่องมหากรุณาธิคุณ คิดถึงบิดามารดา แล้วน้ำตาจะใหลอย่างน่าตกใจ ใหลมาจากข้างในกันเลย พอผ่านบอยๆก็ไม่เป็นละ สงสัยพ่อแม่ยกโทษให้ละ 55

บางคนก็ข้ามไป บางคนเข้ามหากรุณาธิคุณเสร็จจิตก็เดินต่อมาที่เห็นแสงโอภาส แสงเหมือนไฟฉายส่องเข้าตา สว่างๆ บางคนมาแบบมืดๆเพราะลืมสังเกตุก็มี แล้วขึ้นฌานสมาบัติ ทีนี้ก็ขอให้สนุกนะคับ ไล่ไป ปฐม ทุติ ตติ จตุ อากาศา วิญญา อากิญ เนวสัญญา วนไปวนมา แล้วเราก็มัวเมากับโลกต่อ เพราะเราคนบ้านนี่นะ ก็ดับไป ไปตั้งต้นกันใหม่ 55

เข้าปฐมได้ก็ตามตำราเลยครับ...ไม่ยาก แต่รักษาไว้ตลอดยากกว่ามากๆ

 

คนที่เคยทำสมาธิมาก่อนวันเดียวก็อาจขึ้นปฐมได้ ถ้าแยกรูปแยกนามได้ วางอารมณ์ได้ วางขันธ์5 ได้แป๊บๆ แต่ถ้าไม่เข้าข่ายพึ่งเริ่มแยกรูปแยกนามก็ราวๆ อาทิตย์นึง ถ้าอยู่ที่วัดอะนะ อยู่บ้านยาก เรื่องมันเข้าหัวเยอะ...สู้ๆนะคับ มันเป็นเรื่องที่เป็นวิทยาศาสต์ มีความเป็นเหตุเป็นผลมาก ไม่ได้เกิดขึ้นลอยๆ เพียงแต่ต้องเข้าไปดูด้วยตัวเราเอง เหมือนรสชาติที่อร่อยได้แต่บอกว่าอร่อย เปลี้ยวหวานมันเค็มแต่ระดับไหน คนฟังคงไม่ได้เข้าใจเท่ากับต้องชิมเองนั่นละนะ ขอบคุณที่ผ่านมาอ่านนะคับ