วิริยาธิกะพิเศษบันทึก

ก็โมทนาสาธุอย่างยิ่งครับ ฝากทุกๆท่าน ช่วยประคับประคองชาติบ้านเมือง ผมเองเตรียมความพร้อม ตั้งใจจะตายตั้งแต่เป็นนักบวชตั้งใจว่าเมื่อออกจากวัดศรีมณีวรรณเข้าป่าเมื่อไรจะไปตายแบบสามเณรน้อยสมัยเชียงแสน แต่ขึันชื่อว่ากฏแห่งกรรมมันต้องเป็นไปตามนั้น ก็ไม่ฝืน เมื่ออยู่มาจนถึงปัจจุบันก็ไม่ประมาท เตรียมความพร้อมในการที่จะกลับมาทุกเรื่องทุกรูปแบบ เต็มอัตรา ก็ฝากภาระทุกท่านไว้ก่อน ชาตินี้ถือว่ามาSurvey มาดูลาดเลา มาส่งพระเดชพระคุณหลวงพ่อขึ้นพักผ่อน เขาไม่ได้ให้มาทำหน้าที่ทหาร เพราะคงจะเห็นนิสัย หากปล่อยให้เป็นทหารมันน้ำหนักพิกัดพอๆกันกับพี่ฮิตเลอร์ เลยให้ไปเลี้ยงควายไถนาเป็นกรรมกรซะ เป็นการดัดนิสัยสันดานให้อารมณ์เยือกเย็นลง

ก็ขอบคุณโชคชะตาที่เป็นไปอย่างที่ผ่านมาหาเรียนที่ใหนไม่ได้จริงๆ

 

ใช่ผมฟังท่านพูดมาหลายครั้ง ท่านพูดดีมาก แล้วก็ทำได้ดีมากด้วย ผลที่มันเกิดการเปลี่ยนแปรงไปในทางที่ดีขึ้นตอนนี้สำหรับผมนี่พอใจมาก ใช้คำว่ามาก งานระบบแบบนี้มันไม่ใช่ง่ายอย่างสั่งโอเลี้ยง

ขั้นตอนการปฏิบัติมันมีระยะเวลาของมัน

กะอีแค่เจียวไข่ มันยังต้องมีขั้นตอนมากมายกว่าจะได้ไข่เจียวหนึ่งจาน เพราะฉะนั้นปัญหาบ้านเมืองมันมาก มันใหญ่ ต้องเกี่ยวข้องสารพัดอย่าง ทีมงานที่ทำอยู่ขณะนี้ หากใจผม ผมให้เวลาเต็มที่ ที่ต้องการ สตางค์จากภาษีของผมและพนักงาน คนในบังคับบัญชาของผม ทุกบาททุกสตางค์เอาไปใช้ ซื้อโอเลี้ยงกาแฟ ไก่ย่างกันได้เลย ส่วนของผม ผมเต็มใจให้ทุกอย่าง เท่าที่ผมมีกำลัง หากใครทำเพื่อชาติบ้านเมืองแบบนี้ ไม่ใช่ฉะเพาะทหาร

นี่หากว่าเป็นรูปบริษัทอย่างผม ผมคงสั่งรถไอ้ติมวอลว์มาเลี้ยงตลอดงานแล้ว กราบขอบคุณ ขอบคุณมากๆอีกครั้ง กราบในความเป็นทหารกล้าสมกับเป็นทหารที่รักษาพระราชบรรลังของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทหารของชาติ ทหารของประชาชน

ผมเชื่อว่าลึกๆของทุกคน คนที่เป็นนักการเมืองนี่แหละ ถามว่าใครบ้างไม่ต้องการแม่ทัพนายกอง ขุนพลซ้ายขวา เสนาบดีที่ซื่อสัตย์จงรักภักดี ทุ่มเทสละความสุขส่วนตัว สละแม้เลือดเนื้อชีวิต ให้กับหน้าที่การงานแบบนี้

นักการเมืองหากว่าทำเพื่อประโยชน์สุขสาธารณะ เพื่อส่วนรวมจริงอย่างที่พูด ผมก็เคารพกราบไหว้ในความดีได้

ผมเองนี่เป็นจ่าฝูงเป็นหัวหน้าคนมาตั้งแต่เด็ก เริ่มเข้าโรงเรียนสองสามวันครูให้เป็นหัวหน้าชั้น ก็ยังมึนๆไม่รู้ว่าหัวหน้ามันคืออะไร มันเข้าใจได้เป็นอย่างดีว่าในครอบครัว ในองค์กรณ์แม้เล็กๆต้องการคนที่มีคุณสมบัติอย่างไร

แม้แต่ในกลุ่มในคณะเราก็ต้องการคนที่ซื่อสัตย์จงรักภักดีช่วยกันสร้างสรรองค์กรณ์ให้เจริญรุ่งเรืองก้าวหน้า

หรือครอบครัวใหน

องค์กรณ์ใหนต้องการคนคดในข้อ งอในกระดูก คิดทรยศหักหลัง เบียดบังผลประโยชน์เอาเข้าตัวเองทันทีที่มีโอกาสก็ว่ามา

หากไม่ต้องการคนของตัวเองให้เป็นแบบนั้น ก็อย่าทำตัวเองให้เป็นเยี่ยงเป็นอย่าง

แล้วหากว่าเราได้เรามีขึ้นมาแล้วเราจะรักษาสิ่งที่หาได้ยากนี้อย่างไร

เอาแบบเสร็จนาฆ่าโคถึก เสร็จศึกฆ่าขุนพลอย่างที่เขาว่ากัน

แต่หากว่าเรามีนาตั้งมาก แล้วปีต่อๆไปเอาอะไรมาช่วยงาน คนไทนิสัยแท้ ตามที่ผมเห็นมา เขาสอนลูกหลานให้เป็นคนกตัญญูรู้คุณ เขาไม่เนรคุณใคร ไทสายพันธุ์แท้เขาเป็นแบบนั้น

 

เรื่องบ้านเมือง คนใจร้อน ก็มีเยอะ ว่าทำไมถึงได้ทำช้า ? เขาหาว่าแก้ช้า . . .

ปัดโธ่เอ๋ย ปัญหามันก่อมากี่ปี ? ถึงเวลาไล่แก้ไขทุกอย่างมันต้องเป็นไปตามขั้นตอน

คนไม่เคยทำงานเป็นระบบ ก็ไม่มีวันเข้าใจว่า หลาย ๆ อย่างมันลัดไม่ได้เลย

นี่ก็มีบ่น เรื่องพลังงาน กันเยอะ น้ำมันแพง แก๊สแพง แล้วใครมันใช้ไม่แพงกันตอนนี้

ถ้าจะแก้ ก็ต้องเป็นไปตามขั้นตอน ตามกฏหมาย ตามระเบียบ

ดู ๆ ไปแล้ว เขาคงจะคิดกันว่า พอยึดอำนาจได้แล้วจะทำอะไรก็ได้ตามพอใจ

ก็อยากจะขอให้ ลองเอาความจริงมาเป็นหลักในการคิดดูกันครับ

เดี๋ยวมาคุยใหม่ครับ

 

คนเราหากว่าเคยทำงานก็จะรู้อย่างที่พี่Amarmyพูด จริงอยู่เมื่อก่อนเราเห็นว่าหลายๆเรื่องไม่น่าจะช้าก็ช้า แต่นั่นมันก็ตอนก่อน

แต่ตอนนี้ในเมื่อทุกคนก็ได้เรียนรู้กันมาแล้ว ว่าสาเหตุมันมาจากอะไร ในเมื่อในตอนนี้เรามีโอกาส มีเวลาที่จะทำอะไรอย่างที่เราอยากจะทำให้มันดีขึ้นก็มาช่วยกันทำเข้าไป มาอย่างคนที่จะช่วยจริงๆ อันนี้มองอย่างคนนอกอย่างผมนี่ตอนนี้มีโอกาสที่จะช่วยกันแล้ว

สำหรับผมและคณะลูกหลานที่ทำกันได้ตอนนี้คือหน้าที่พลเมือง ก็จะทำหน้าที่แค่พลเมืองที่ดีคนหนึ่งเท่านั้น เมื่อเขากำลังทำงานกันอยู่อย่างหนัก อย่างดี ก็ขอเอาใจช่วย เข้าใจในความเหนื่อยยากของคณะที่ทำงาน

แต่ในตอนนี้ผมพูดอย่างคนทำงานพูด คณะที่ทำงานกันอยู่เวลานี้ทำได้เห็นผลอย่างทุกวันนี้ ผมพอใจของผมเป็นอย่างมาก มันไม่ง่ายในการที่จะทำอะไรให้ได้เร็วอย่างใจ แม้จะมีอำนาจเบ็ตเสร็จเด็ดขาดอยู่ในมือ แล้วจะทำอะไรได้อย่างที่ใจต้องการ หรือแม้แต่ให้ทันกับความจำเป็น เรื่องราวต่างๆมันเยอะมาก

แค่ใช้คนไปซื้อโอเลี้ยงหนึ่งถุง หากปั่นจักรยานไปถึงร้านกาแฟ แล้วปรากฏว่ากาแฟยังไม่ได้คั่ว ยังไม่ได้บด น้ำยังไม่ต้มให้ร้อน โอเลี้ยงหนึ่งมันถุงเป็นพิษกับคนที่ไปซื้อทันทีว่าทำไมแค่โอเลี้ยงหนึ่งถุงถึงใช้เวลานาน

การไปซื้อโอเลี้ยงเผลอๆแค่จะไปให้ถึงร้านขายโอเลี้ยงยังไม่มีปัญญาไปถึงเลย หากว่าตลาดมันอยู่ไกล อย่างที่หมู่บ้านผมสมัยเด็ก จักรยานก็ยางรั่ว เดินไปกลับอย่างเร็วก็เกินหนึ่งชั่วโมงขึ้นไปจึงจะได้โอเลี้ยงหนึ่งถุงมาถึงก็ดูดเอาตามใจชอบได้ทันที


สมัยนี้กาแฟแช่อยู่ในตู้เย็นในบ้าน ในที่ทำงาน แทนที่จะเร็ว เวรกรรมหนักเข้าไปอีกต้องกระเด้งลุกไปหยิบกาแฟมาแทะเอง ไม่เดินไปหยิบเอง กาแฟเสือกไม่เดินมาหาเรา รอมันอยู่เจ็ดวันเจ็ดคืนมันก็ไม่มาหาเรา เราต้องไปหามัน

แล้วหากให้แม่บ้านคนทำความสะอาดเขาชงให้ ในเมื่อเขาเป็นคนชง เขาก็ฟัดของเขาให้หมดก่อนซะหนึ่งโถ แถมยังส่องกระจกสำรวจความงามให้เรียบร้อยก่อน แล้วค่อยชงมาให้เรา แล้วหัวหน้าจะเอาไง จะกินหรือไม่กิน หากไม่กินจะได้เอาไปเทให้พี่หมารัปทาน นี่อิฉันก็ทำหน้าที่ของอิฉันแล้ว หากเขาเป็นกันหมดแบบนี้ หัวหน้าจะเอาไง

 

เห็นพี่ PCO ทักชื่อเดิม ก็นึกว่าใช้ของเดิมเถอะชาวบ้านคงชินกับชื่อนี้ไปแล้ว

ถึงจะเปลี่ยนรหัสผ่านยังไม่ได้ก็ใช้ ๆ ไปเถอะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ

 

เห็นด้วยครับ เอาแค่เรื่องทั่ว ๆ ไป ในชีวิตปกติ ยังต้องมีขั้นมีตอน

ตื่นมาตอนเช้า อาบน้ำ ถูฟัน ยังมีขั้นมีตอนได้กว่าจะเสร็จสิ้น

ถ้าเอาแค่พูด แค่คิด แบบนั้นก็เคี้ยวหมากยังง่ายกว่า เวลาลงมือทำสิ เคี้ยวจนปากเปื่อย

ก็ยังไม่แน่ว่าจะเสร็จครบตามเป้าหมายหรือเปล่า

นอกจาก มีขั้น มีตอน แล้วงานทุกอย่างก็ต้องมีอุปสรรคอีก

ซึ่งงานแบบนี้ ไม่ได้ทำคนเดียว คนเดียวทำไม่ได้ ก็จำเป็นต้องเจอะเรื่องของคนยุ่งเข้ามาอีก

ก็ต้องแก้กันไปเป็นตอน ๆ บางเรื่องวางแผนระยะยาวได้ บางเรื่องแก้เฉพาะหน้าเอา


เรื่องงานนี่ พูดกันไปก็ยาว เพราะรายละเอียดเยอะกว่าจะได้ผลของงาน

ก็เอา พระพุทธเจ้าท่านเป็นแบบอย่าง นิคคัยหะ ปัคคัยหะ

ใครดียกย่องตามระเบียบวินัย ไม่ดีลงโทษตามระเบียบวินัย


เรื่องการปกครอง ตามความเห็นผม ไม่ต้องไปเปลี่ยนไปแปลงหรอก

ระบบทุกอย่างก็มาจากคนที่ต้องการให้เป็นไป มันก็แค่ ทฏษฎี

ดีชั่วมันอยู่ที่คน ไม่ใช่อยู่ที่ระบบ ระบบเป็นยังไงก็ตาม

ถ้าลงว่าคนมันดีมันก็เรียบร้อยไปเอง

ต้องลองด้วยตัวเองเสียก่อนว่าตัวเราอยู่ได้มั้ย คิดน่ะมันคิดได้

แต่เวลาทำน่ะทำไปไหวมั้ย ต้องลองด้วยตัวเองเสียก่อน


นี่เรื่องคนในบ้านเรานี่มันแบบนี้ นักทฤษฏี เขาว่าควรจะยังงั้นควรจะยังงี้

เอาเข้าจริง แกก็ทำกันไม่เป็นโล้เป็นพาย สุดท้ายก็ต้องให้คนที่เขาทำได้มาทำ

น้ำใจไทเดิม มาแต่โบราณ ไม่เคยสั่งสอนลูกสอนหลานให้เป็นคนเมา ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข

มีแต่สอนให้รู้จัก เสียสละ เสียสละนี่ก็ไม่ใช่ปากอย่างใจอย่าง ทำกันจริงจัง

คนของไทยเราเดี๋ยวนี้มันแปลก หน้าแกเป็นไทย แต่ทว่าใจแกเป็นทาส

ก็ไม่อยากคิดไปทางว่า พวกนี้เป็นพวกขอมดำเดิมมาเกิด ถึงได้มีน้ำใจหาไทไม่ได้

ใครลืออะไรที่มันเป็นไปในทางที่ทำให้ไทยเสียหาย ก็สนับสนุน

พอลืออะไรที่เป็นประโยชน์ แกทำเป็นมองไม่เห็น เป็นซะแบบนั้น

เรื่อง ถือมงคลตื่นข่าว ขอให้ท่านที่มีน้ำใจไท ระมัดระวังไว้ให้มาก เจ็บแล้วต้องจำ


วันหน้ามาคุยใหม่ครับ

เจริญในธรรมทุกท่าน

 

พอฟังเรื่องกาแฟลุง pco แล้วมำให้นึกถึงเรื่อง remote ทีวี

ผมนะขนาดทีวีมีรีโมท บางทีวางห่างยังขี้เกียจไปหยิบเลย
เราก็จินตนาการว่า ถ้ามีเวทมนตร์จะเสกให้รีโมทมันลอยมาหาเองเลย

แต่อยู่ๆ ก็ฉุกคิดขึ้นว่า จริงๆความต้องการแบบนั้นมันไร้สาระมาก
มันไม่ใช่แก่นแท้ของสัจธรรมธรรมชาติของชีวิตเลย มันมีอารมณ์ความรู้สึกไปแนวๆนี้อ่ะครับ
อีกอย่างมันคงดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลสักเท่าไร ก็แค่เดินไปหยิบไม่เห็นจะตายสักหน่อย
อะไรประมาณนั้นล่ะครับ

เคยเป็นกันมั้ยคับ

 

ก็นั่นสิครับ ขนาดของแค่นี้บางทียังมีอารมณ์ ขี้เกียจ ขึ้นมาเพราะอะไร เพราะมันต้องมีการปฏิบัติ

แล้วงานใหญ่กว่านั้น ก็ต้องมีรายละเอียดเยอะกว่าเดิมหลายเท่า

ก็ลองพิจารณากันในชีวิตปกติเรานี่แหล่ะครับ แล้วเอามาเทียบดู

 

เรื่่องการงานมันต้องมีขั้นมีตอนของมัน ไม่ว่าเราจะขยัน หรือขี้เกียจขึ้นชื่อว่างานแล้วมันต้องทำ แล้วมันก็ต้องมีขั้นตอน วันนี้เราพูดกันถึงเรื่องขั้นตอนการทำงาน เมื่อมีขั้นตอนมันก็ต้องมีระยะเวลา

คนที่อยากได้เร็วๆ ถึงเป็นตาสีตาสาอย่างกับตระกูลผมที่อยู่ชนบท ยากไร้อนาถา แถมพ่อก็เรียนไม่จบ ป.สี่ แม่ไม่จบชั้นมูลคือยังไม่ทันขึ้นป.หนึ่งก็ต้องออกจากโรงเรียนไปรับจ้างเขาทำงาน มัวไปโรงเรียนก็ไม่มีข้าวจะกิน

พวกเราเองก็มีความเร่งด่วนจำเป็นขั้นชีวิตมาตั้งแต่ปู่ยังเป็นวัยรุ่น เมื่อจำเป็นต้องรอมันก็ต้องรอ เพราะอย่างว่าทุกอย่างมันมีระยะเวลาของมัน หิวให้ตายหากข้าวยังหุงไม่สุกจะหลับหูหลับตากินข้าวสาร เข้าไปได้ยังไง

แต่ทั้งพ่อและแม่ผมเห็นท่านมีมารยาทมาก เกรงใจคน ใครจะทำอะไรให้นี่เกรงใจมาก อ่อนน้อมอ่อนโยน รู้ว่าข้าวหุงไม่สุก เขาบอกให้รอก่อน ก็รอก่อน เขารู้ว่ามันต้องใช้เวลา ก็ใช้เวลา พูดกันรู้เรื่องรู้ภาษา ไม่ได้ดิ้นพราดๆ ร้องแรกแหกกระเฌอ จะเอาให้ได้ ทั้งที่ก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้

มันไม่เหมือนอย่างนักวิชาการที่เรียนมามากซะเปล่า คำว่ามารยาท คำว่าเกรงใจใครไม่ค่อยมี เข้าใจว่าตัวเองดีกว่า เก่งกว่า ฉลาดกว่าชาวบ้านเขาตลอดเวลา อยากจะบอกว่าคนแบบนี้ที่ดีแต่พูดทำไม่เป็น ทำไม่ได้ เพราะไม่เคยทำ วาสนาดีอย่างเดียว อันนี้คนที่ถูกฝึกมาแล้วถูกใช้งานหนักอย่างผมดูแล้วมันก็ทะแม่งๆ เพราะไม่ได้วาสนาดีอย่างเขา ที่อยากได้อะไรก็ดิ้นพราดๆ ร้องแงๆเอาแล้วก็ได้ซะด้วย

สมัยเด็กแค่จำความได้ ผมถูกแม่สอนให้ช่วยทำงานบ้าน เพราะทั้งพ่อทั้งแม่ต้องไปทำงานไร่งานนา แต่เช้ามืด แม่หัดผมดังนี้

เอาแค่การหุงข้าวอย่างเดียวก่อน ว่าต้องเตรียมอุปกรณ์การหุงข้าวไว้ซะตั้งแต่ก่อนมืดของวันนี้ เพื่อหุงพรุ่งนี้เช้ามืด ข้าวต้องสุกก่อนที่พระอาทิตย์จะโผล่มันถึงจะเป็นมงคล Procedure Preparation น่ะอย่างนี้

ส่วนประกอบในการหุงข้าว

อันดับแรกตรวจดูถ่านหุงข้าวมีหรือยังใช้ปี๊ปเปล่าเป็นภาชนะใส่ถ่านหุงข้าว
สองเชื้อไฟคือไม้ชิ้นเล็กๆ คือไม้ฟืนที่ติดไฟง่าย ต้องเตรียมหาไว้ให้พร้อม
สามขี้ใต้ สมัยนี้หาไม่ค่อยได้ ใครไม่รู้จักก็ตามใจ
สี่ไฟแช๊คจุดไฟ

ห้า เตาไฟที่ต้องเตรียมเอาขี้เถ้าก่านเดิมออก ซึ่งก็ต้องมีที่ใส่ถ่านเก่าเตรียมไว้ใกลัๆเตา
หก เหล็กคีบถ่าน
เจ็ด หม้อหุงข้าวต้องล้างไว้แล้ว
แปด สารภีตักข้าวกวนข้าวเวลาที่ข้าวเดือด
เก้า ไม้ขัดหม้อข้าว เวลาข้าวสุุกไว้สำหรับขัดฝาหม้อข้าว
สิบ อ่างรองน้ำข้าว
สิบเอ็ด ผ้าสำหรับซับป้องกันความร้อนขณะจับหูหม้อข้าวยกลงจากเตา

นี่แค่อุปกรณ์พื้นฐานที่ต้องจัดหาจัดเตรียม คนชนบทไม่มีไฟฟ้า ไม่มีน้ำประปา สถาพแวดล้อมสั่งสอนให้รู้จักการวางแผนการทำงานมาตั้งแต่จำความได้ ไม่ใช่เขาไม่รู้

การหุงข้าวขั้นตอนของมัน

ต้องรอให้ไฟที่ก่อไว้ในเตาติดดีแล้วรอให้หมดควันก่อนจึงจะตั้งหม้อข้าว
เมื่อน้ำเริ่มร้อนจัดก็คอยเอาสารภีกวนไม่ให้เม็ดข้าวติดกันเป็นก้อน และด้านล่างไหม้ติดก้นหม้อ
เมื่อข้าวเดือดก็ต้องคอยดูเป็นระยะว่าสุกพอที่จะยกลงหรือยัง หากสาวใหนยังดูไม่ออกว่าข้าวสุกพอยกลงหรือไม่ ก็จะตักข้าวเอาไปให้แม่ช่วยดู ช่วยตัดสินใจ

แล้วระหว่างที่รอข้าวเดือดเขาก็ต้องวางแผนในการเตรียมปรุง เตรียมประกอบอาหารประเภทกับข้าว อื่นๆไปพรางๆแก้ว่าง

เรื่องแค่นี้ต้องใช้คนประจำการหนึ่งคน ที่ต้องฝึกฝนอบรมบ่มนิสัยมาเป็นอย่างดี ไม่งั้นหุงข้าว แต่ไม่ซาวข้าวคือไม่ล้างข้าวสารก่อน ใครจะทำไม ก็ในเมื่อทุกคนหลับปุ๋ยบ้าง ไปทำหน้าที่อื่นๆบ้าง ใครจะมารู้ หากน้องนางคิดสกปก นั่งเอาผ้าถุงครอบอาหารครอบหม้อข้าว อย่างที่พวกทำเสน่ยาแฝดทำ พี่ทิดใหนจะรู้

ผัดเต้าเจี้ยวผักบุ้งไม่ต้องล้างผักซะอย่างใครจะทำไม เก็บผักบุ้งข้างส้วมมาก็ได้ จานชามล้างสะอาดบ้างไม่สะอาดบ้าง วางให้ให้หนูมันฉี่ใส่บ้าง แมลงสาปบ้างมันพาลูกมาวิ่งเล่นบนภาชนะจานชาม นี่หากว่าคนที่หุงข้าวทำกับข้าวไม่ซื่อไม่ตรงผลจะเป็นไง นี่แค่หุงข้าว


เพราะฉะนั้นน้องนาง หรือแม้แต่ผม ที่ดันเกิดก่อนเป็นพี่ใหญ่เขา แม่เลยสอนให้หุงข้าว

แล้วแม่ก็สอนให้เป็นคนซื่อสัตย์ตรงไปตรงมาทั้งที่ลับที่แจ้ง ที่ลับหู ลับตา ก็บอกว่ามีผีเรือน ผีบันได ผีสารพัดผีคอยดูคอยเห็น ที่แจ้งก็กลัวว่าชาวบ้านเอาไปนินทาว่าร้าย แล้วจะไม่มีใครเขาเอาไปทำพันธุ์ นี่คนบ้านนอกชนบท กติกามันเยอะมันมาก มีสารพัดสิ่งแวดล้อมที่อบรมบ่มนิสัย

ก็ขอออกตัวซะก่อน การพูดขั้นตอนการทำงานผมจะถือว่าผมย้ำเตือนฉะเพาะกลุ่มหมู่คณะญาติมิตร พรรคพวกเพื่อนฝูงเท่านั้นไม่ใช่หวังว่าใครจะต้องมาเอาเยี่ยงอย่าง ต้องมาทำแบบนี้จึงจะถูกจึงจะดีอันนั้นไม่ใช่ เพียงแต่ว่าคนของผม ผมต้องการให้เขารู้จักว่าอะไรควรอะไรไม่ควร ยึดหลักพระพุทธศาสนาเป็นแนวทาง แค่เสขิยวัตรเจ็ดสิบห้าข้อหากเป็นหญิงก็ดูงาม เป็นชายก็น่าดู

ก็ต่อซะอีกหน่อย น้องนางที่บางคนหมั่นใส้ คุณพี่ทิดPCOนี่จะได้เข้าใจ หากไม่เข้าใจจะไปกล่าวหาว่าแก้วรองๆของผม ไม่มีปัญญาหาสามี หรือไงถึงได้หลับหูหลับตามาต่อท้าย ร่วมขบวนกับแก้วใหญ่ แก้วของผมชุดนี้ เขาผ่านการฝึกฝนอบรมบ่มนิสัย มาจากพ่อแม่ ปู่ย่าตายายของเขามาอย่างดี ในระดับนำคนได้ทั้งนั้น ผ่านการหุงข้าวตักน้ำเป็นกันทุกคน จะเอาหุงแบบใหนก็ได้ หุงด้วย การไม่เช็ดน้ำก็ได้ หุงด้วยไฟฟืนแล้วหม้อข้าวไม่ดำก็ได้ หุงด้วยกระทะใบบัวใหญ่ๆอย่างตามงานวัดสมัยก่อนก็ยังได้ แถมในปัจจุบันไม่ต้องหุงข้าว เดินไปสั่งให้เซเว่น เอาเข้าเว็ปแล้วตัวเองเดินสำรวจเซเว่นก็ยังได้อีก เดี๋ยวจะหาว่าดีแต่ทำเอง ใช้คนอื่นทำแทนไม่เป็น

เดี๋ยวมาต่อครับ

 

({) สวัสดีครับพี่ พี่ซีโอ พี่ๆน้องๆทุกๆท่าน พี่ว่ามาได้ดีทีเดียวมันคล้ายๆกัน ละเอียดละออดี สำหรับพี่กับผม แต่มาเสริมเพิ่มเติมอีกนิด ในสมัยก่อนโน้ ที่บ้านนอก นครปฐม หน้าแล้ง ฝุ่นตลบ บนทางเกวียนทางควาย วัว ฝุ่นสูงแค่ตะตุ่ม ส่วนขี้โคนหน้าฝน ลึกแค่หัวเข้า ถึงตูด ทั้งขี้วัว ขี้ควาย ขยะแขยง ก็ต้องไป กว่าจะไถ ดำหว่านข้าว อีกหลายขั้นตอน แล้วก็ต้องอยู่ที่ฝนฟ้ามันดีหรือเปล่า ดอนก็น้ำไม่มี ลุ่ม น้ำก็ท่วม มันสารพัดที่ไม่ดีมีปัญหา มันยุ่งยากนาพี่


กว่า จะหว่านข้าว หรือปักดำ ต้องใช้ ทั้งไถวัวไถควาย มันผ่านมาแล้ว กว่า จะออกรวง ถึงแก่ ใช้เวลา ถึง ๔-๕ เดือนจึงจะได้เก็บเกี่ยว ไม่เหมือนสมัยนี้ ๓ เดอน หรือ ๓ เดือนกว่าไม่เกิน ๔ เดือน ก็เกี่ยวกันแล้ว แล้วเมื่อก่อน พี่เว๊ย กว่าจะได้หุงข้าว ผมเป็นคนรอง หัวปรี มันทำหน้าที่คนโต ทั้ง ตำข้าว ด้วยสากมือ คู่กับท่านแม่ผม บางที่ ก็ใช้ สากตะลุมพุก ผัสกันลง ตำข้าวแบบข้าวซ้อมมือ กว่าจะเสร็จแต่ละ ครก เล่นเอา เหงื่อไหลไครย้อย ตำใหม่ๆ มือมันก้แตก เป็นแผล ยิ่งถ้าตำไม่เป็นจังหวะ มันจะเจ็บหนัก ถ้ารู้วิธีตำ เป็นจังหวะจะโคน ผ่อนหนักเบา ข้าวจะหกจากครก น้อยมาก กากก็จะมีน้อย แทบไม่ต้องเก็บเลย มันเป็นอย่างนี้นาพี่


แล้วขั้นตอน ที่มาหุงแบบพี่ว่า บางที ไม่มีถ่าน มันใช้ฟืน มันหนักกว่า ใช้ถ่านหุง ผมก็ถูกฝึกมาเหมือนผู้หญิง แต่วิสัยไม่ชอบทำกับข้าวหุงได้ เป็นคนชอบหามากกว่า หาอาหาร กับข้าว ปูปลา กุ้งหอย กบเขียด นี่ถนัดมาก เผาถ่าน หาบถ่านไปขายในเมืองนครปฐม เอาไปแรก เสื้อผ้า แลกของกิน บางที ร้องไห้ เพราะมันหนัก หาบระยะทาง ๑๐ กว่ากิโล หาบเท่าคนโตเท่ากับแม่ กระบุงใหญ่ๆ บางคนเขาสงสาร รับแรกของหรือซื้อ ถ้าเห็นสาวๆ ผมเช็ดน้ำตาไม่แสดงให้เขาเห็นว่าเรา ร้องไห้วัย ๖ ขวบไปจนถึงไม่เกิน ๘ ขวบ ตั้งแต่ยังไม่เข้าโรงเรียนจนเข้าโรงเรียน


ถ้าเล่าละเอียดไม่อาจจบลงได้ ในชีวิตนี้ พ่อผมจบ ป.๔ แม่ผมไม่ได้เรียนหนังสือ แม่ตายตั้งแต่ยังเล็ก พ่อมีเมียใหม่ แม่ผมต้ ระเหเร่ร่อนไปหาศัย เลี้ยงลูกให้พี่ป้าน้ำอา เพื่อแรกข้าวและชีวิต เมื่อเป็นสาว แม่หนีตามพ่อมา ท่านหญ้ากับปู่บอก มันมีมีอะไรติดตัวมาเลย แม่บอกว่า ปู่กับย่ามึงดูถูกแม่ มีแต่นาแปลงน้อยเท่านั้นเอง ฮาๆๆฮ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

สวัสดีครับคุณ บุญทรง และ ทุก ๆ ท่าน

กว่าจะได้ข้าวแต่ละ กำมือ ไม่ใช่ของง่ายจริง ๆ ด้วยนะครับ

ตำเสร็จก็ยังกินไม่ได้ ต้องเอาไปหุงให้สุกอีก ฮ่า ๆ ๆ

นึกถึงที่หลวงพ่อท่านเล่าไว้เลยนะครับ "ทุกข์จากข้าวคำเดียว"

เจริญในธรรมครับ

 

ขออนุโมทนากับดวงจิตที่อุทิศอย่างยิ่งใหญ่ครับ...


เลือดทุกหยดทั้งหมดในกายข้า
ขอสละพลีให้แผ่นดินเกิดกำเนิดมา
ทั้งกายาขออุทิศปกป้ององค์ราชัน
วิญญาณนั้นขอน้อมถวายเพื่อพุทธบูชา

ด้วยพลานุภาพแห่งการน้อมจิตอุทิศนี้
รวมทั้งคุณความดีทั้งหมดที่ข้ามี
มุ่งจิตนี้อธิษฐานเป็นปัจจัยเพื่อพระโพธิญาณ
อนาคตกาลขอได้ตรัสรู้เป็นองค์พระสัมมา

 

นี่แหละพี่ข้าวหนึ่งคำพระเดชพระคุณหลวงพ่อพิจารณาวิปัสนาญาณ เห็นเหตุเห็นผล ท่านก็บรรลุมรรคผลเข้าถึงซึ่งพระนิพพานไปแล้ว


ข้าวหนึ่งคำ ที่เป็นข้าวสุกกว่าจะได้มาไม่ใช่ง่ายๆ ข้าวสารหนึ่งกำมือกว่าจะได้มาก็ไม่ใช่ง่าย หากจะพูดกันตั้งแต่ต้นผมก็เล่าให้ฟังได้ทั้งหมด เพราะเกิดทันได้ช่วยพ่อโค่นต้นไม้ตั้งแต่ต้นเล็กๆไปจนถึงต้นขนาดใหญ่สี่ห้าคนโอบจึงจะรอบ เคยช่วยพ่อ ตัดต้นทองกวาว ที่ใหญ่มากขนาดห้าคนโอบเมื่อมันโค่นแล้วสูงเลยหัวคนยืน พ่อใช้ขวานใหญ่ฟันมันกว่าครึ่งเดือน เมื่อมันโค่นแล้วลำต้นชาวบ้านมาช่วยกันเลื่อยทำไม้แผ่น กิ่งก้านเผาฟืนเป็นถ่านหุงข้าว ต้นนี้ต้นเดียวกว่าจะเสร็จสิ้นขบวนการก็ปีกว่า ขนาดคนที่เผาถ่านก็เผาไป ใครที่เลื่อยไม้ก็เลื่อยไป ส่วนพ่อกับน้าชาย แล้วก็ผมอายุตอนนั้นแค่จะจำความได้ ก็ช่วยกันขุดเอาตอของมันออกเพื่อทำนา แค่ขุดตอผมถามพ่อว่าใช้เวลาเท่าไร พ่อบอกเกินสิบวัน ไม่ได้เอาขึ้นจากดินด้วยซ้ำไป แค่ขุดรอบๆเป็นบ่อลึกแล้วทำเป็นเตาเผาถ่าน

นาผืนนี้สามสิบกว่าไร่ของพ่อใช้เวลา ในการโค่นต้นไม้ แล้วขุดเอาตอขึ้นจากดินหลายปีกว่าเป็นนาได้ตลอดผืน ไม่มีเครื่องจักรกลใดๆแม้แต่ชิ้นเดียวที่จะมาช่วยงานได้เลย

ช่วงนี้เราคุยกันในแง่มุมของการทำงาน ที่ต้องใช้เวลามากบ้างน้อยบ้างในการทำงาน ใครก็อย่ามามั่วว่านั่นมันสมัยก่อนทำอะไรมันก็ยากมันก็ต้องช้าเป็นธรรมดา สมัยนี้เขาไปดาวอังคารกันแล้ว พูดแบบนี้มันก็หลับตาพูดอยู่ดี เพราะกว่าจะไปดาวอังคารได้ในวันนี้ เขาเริ่มคิดเริ่มทำกันมาตั้งแต่พ่อของปู่ยังเป็นเด็กวิ่งเล่นขี่ม้าก้านกล้วย ในวันนี้ถึงได้มียานอวกาศไปที่ใหนๆได้ ก็มาดูเอาว่าใช้เวลาเท่าไร

การเดินทางด้วยสายการบินเอาแค่ภายในประเทศจากหาดใหญ่มากรุงเทพใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงเศษไม่เกินสิบห้านาที

เมื่อวานนี้สดๆร้อน27สค2557 พรรคพวกจากกรุงเทพไปดูงานที่สงขลา เครื่องบินจะออกเที่ยงสามสิบ ต้องบอรดดิ้งไม่เกินเที่ยงวัน ออกจากสงขลาสิบโมง ขับรถจากสงขลาถึงสนามบินหาดใหญ่ไม่เกินสามสิบห้านาที แต่รถติดช่วงเข้าสนามบินชั่วโมงกว่า ถึงอาคารสนามบินเหลือเวลาไม่ถึงห้านาทีจะเที่ยงผมก็ส่งเพื่อนได้แค่ตรงนั้น เพื่อนก็กระหืดกระหอบวิ่งเข้าไปในอาคาร

แล้วอีตอนที่เพื่อนกันไปจากกรุงเทพเขาต้องกระเด้งตื่นตั้งแต่สี่กว่าๆ เพื่อให้ทันเครื่องออกที่สุวรรภูมิเจ็ดโมงเช้า

คนเราเวลาพูดน่ะมันพูดไม่ค่อยจะหมด พูดมันด้านเดียว ส่วนเดียว พูดมันแค่ประโยชน์ตนส่วนเดียวมันถึงได้วุ่นวาย

พูดแต่เดินทางด้วยเครื่องบินใช้เวลาน้อย ไม่พูดเวลารวมทั้งหมด หากมีคนฉลาดแบบนี้มากๆมันก็ปวดหัว

ในส่วนของผม ขอเป็นแบบบ้านๆไทยๆ เอาแบบวิริยาธิกะแถมพิเศษหน่อยหนึ่งเอาไว้โชว์สาว หากจะรู้อะไรขอเป็นแบบรอบรู้ ไม่เอาแบบรู้แค่หิวข้าวก็แค่โทรไปสั่งให้เขาเอามาส่งให้ เขาเอายาพิษอะไรใส่สะสมมาให้บ้างตายไปแล้วก็ยังไม้รู้ ไอ้แบบนี้ไม่เอา

เดี๋ยวค่อยมาตำข้าวต่อกับพี่บุญทรง แล้วจะได้รู้ว่าการตำข้าวเปลือกให้เป็นข้าวสาร ตำข้าวโพดจากฝักโดยไม่ได้มีเครื่องสีข้าว เครื่องสีข้าวโพดมันเป็นไง แล้วหากใครตำข้าว หรือตำข้าวโพด ขุดดิน หวดสวน หวดไร่ข้าวโพด ฝ่ามือแตก พ่อของสาวๆเขาก็หาว่าละอ่อน ไม่น่าให้ลูกสาวเขาคบหาสมาคมด้วย

แม่เจ้าประคุณรุนช่องเอ๊ย วิริยาธิกะนี่มันสาหัสดีมากกว่าจะได้อะไรกับเขา แต่แหมอีตอนที่อานิสงค์มันส่งผล สาวเขาก็พากันเอาน้ำเย็น ผ้าเย็นส่งให้ถึงมือเหมือนกัน ทีอีตอนรับน้ำเย็นจากน้องนางบ้านนา แถมมีขนมตาลอีกหนึ่งจาน หนึ่งถาด กลับมีคนหมั่นใส้ นี่แหละหนาพี่บุญทรง พี่Amarmy เอ ทำไมๆๆ....?



เรื่องตำข้าวตำอย่างไรไม่ให้ฝ่ามือแตก เดี๋ยวจะตำโชว์ให้ดู

 

มันไม่ใช่มีข้าวสุกแล้วจะกินได้ ข้าวเปล่าหนึ่งจานแถมเป็นข้าวเย็นค้างคืน ข้าวสมัยก่อนมันไม่มีนะ ไอ้ข้าวหอมมะลิอย่างทุกวันนี้ ก็ลองกระเดือกลงคอเข้าไปสิ ไอ้ผมเองนี่ลองกระเดือกลงไปแล้วแหมมันได้ไม่กี่คำ ต้องไปหาเอาน้ำเปล่ามาใส่มันลงไป คล้ายๆข้าวต้ม ตักข้าวหนึ่งคำ แล้วก็แทะก้อนเกลือให้มันพอมีรสเค็ม มันค่อยกระเดือกลงไปได้หน่อย เรียกเมนูแบบนี้ว่ากินจานน้ำกับเกลือ คนสมัยนี้จนยังไงก็วาสนาไม่ถึงที่จะได้กินแบบนี้ มันต้องคนมีบุญจริงๆ ถึงจะมีกิน แล้วก็บ่อยมาก กลับจากโรงเรียนมาถึงบ้านเกือบสี่โมงเย็นควานหาข้าวเย็นมาได้ เปิดตู้กับข้าวไม่มีอะไรสักกะอย่าง บางวันเจอน้ำมันหมูเจียวกากหมูเอามาคลุกข้าว ใส่น้ำปลาตราสามห่วงเค็มจนเกลือขึ้นรอบคอขวด โอยมันเจริญอาหาร

ไอ้ผมฟัดข้าวเย็นแช่น้ำแล้วก็แทะก้อนเกลือ เกลือเม็ดๆนี่แหละ แล้วก็นึกถึงพี่ควาย ที่พี่ท่านก็ค่อยๆกระเดือกฟางแห้งแล้วก็ไม่มีโค๊กกลั้วคอ พี่ควายของผมสมัยนั้นป่านฉะนี้ไม่รู้ว่าไปเกิดที่ใหน อีตอนเคี้ยวฟางแทนหญ้าอ่อน คงฝืดคอน่าดูเชียวแหละ ก็ถือโอกาศนี้อุทิศส่วนกุศลทั้งหมดที่บำเพ็ญมาแล้วตั้งแต่ต้นให้ ขอพี่ควายทั้งหลายจงโมทนา ส่วนกุศลนี้ ขอจงพึงได้รับซึ่งประโยชน์ความสุขเช่นเดียวกับข้าพเจ้าจะพึงได้รับ ณ กาลบัดเดี๋ยวนี้เถิด แล้วก็อย่าเผลอไปเกิดเป็นควายอีกนะพี่นะ

สมัยนี้ขนาดข้าวเย็นหน่อยเป็นข้าวหอมมะลิชั้นหนึ่งคัดพิเศษ ผสมกับข้าว เป็นต้มบ้าง แกงบ้าง ที่ทางบ้านกินไม่หมดเอาใส่ภาชนะอย่างดี เอาไปให้ให้คุณน้ำตาล กับคุณน้ำหวาน คุณหมาสองนางที่โรงงาน คุณน้ำหวานหมาหลงนี่ แค่ดมๆเลียๆกินแค่เป็นพิธีเท่านั้น ข้าวที่ผมเอาไปให้หมาแมวที่โรงงาน มันดีกว่าที่ผมเคยกินมาแล้วในสมัยเด็กหลายเท่านัก นี่ก็หมายความว่าแม้แต่หมาสมัยนี้ มันทำท่าว่าทำบุญมาดีกว่าผม แหมชักจะอายๆมันเหมือนกัน

ก็ต้องเอามาคิดทบทวนว่าในอดีตชาติ อีตอนที่ชาวบ้านเขาทำบุญให้ทานกัน ผมมันมัวไปมุดหัวอยู่ซะที่ใหน ถึงได้เกิดมาลำบากยากไร้ถึงเพียงนั้น สำรวจใจตัวเองทีไรมันก็พอใจ ที่จะให้ทานกับเขานี่หว่า อันนี้คุยกับตัวเอง

แล้วไอ้ข้าวเย็นแช่น้ำ กัดก้อนเกลือนี่ แก้วใหญ่ในปัจจุบันนี้ ที่ตอนสมัยเด็กก็กัดมาเหมือนกัน ข้าวคลุกกากหมูน้ำปลาราดๆเข้าไปแก้วของผมแกก็ฟัดมาแล้วเช่นกัน เพียงแต่คนละ พ.ศ.เท่านั้น ความยากลำบากสมัยเด็กแกน้อยกว่าผมนิดหน่อยเท่านั้นเพราะเป็นผู้หญิงจึงมีพ่อแม่พี่ๆดูแลช่วยเหลือ แต่แม้อย่างนั้นก็ต้องเจอหนักๆประสาวิริยาธิกะ

แม้ในวันนี้เราไม่ถึงกับต้องไปแทะก้อนเกลืออีก เราก็ไม่มีวันลืมตัว เห่อเหิมทะเยอทะยานเกินพอดีเป็นอันขาด

รูปประเภทนี้ที่เอามาลงไว้ ที่แม้บางวัน เรามีโอกาสขึ้นไปนั่งกินข้าวบนยอดตึกสูงก็หลายที่ แม้ในกรุงเทพก็หลายแห่ง แม้นั่งกินข้าวกันที่บ้านแทบทุกครั้งเรากินกันไปเราก็พูดถึงความหลังกันไป พวกเราไม่เคยลืม นั่งกินข้าวอยู่นี่ ใจคิดถึงนึกถึงหมู่ญาติที่อยู่ไกล กินอะไรเข้าไปหนึ่งคำ ใจมันก็ห่วงใย ใจมันก็นึกถึงผู้เฒ่าผู้แก่ นึกถึงคนที่เขาลำบากยากไร้ หากไม่ใช่เป็นการรับรองหรือการต้อนรับใคร หรือเป็นการรักษากำลังใจคนข้างเคียง ที่บางครั้งบางคราวก็ต้องพาเขาไปในที่ๆเขาควรจะได้รับ บางวาระบางโอกาสเท่านั้น ลำพังตัวเอง ข้าวเหนียวกับเนื้อเค็มชิ้นเล็กๆก็พอแล้ว เมื่อเวลาเดินทางไปใหนมาใหน ข้าวเหนียวเนื้อเค็มราคาถูก อื่มทนอยู่ได้นาน

นี่การใช้จ่ายสตางค์ของผม

 

ผมรักพี่ และเห็นใจในชีวิตที่ยากลำบาก เป็นกำลังใจให้พี่ครับ
เส้นทางนี้ก็เป็นแบบนี้แหละครับ แล้วแต่ว่าใครจะเจอรูปแบบไหนเท่านั้นเอง
ส่วนตัวผมเองเปรียบเหมือนไข่แดงของไข่ดาวครับ
ไม่มีอะไรเบาเลยครับ

 

ขอขอบคุณมากๆครับในกำลังใจ ช่วงที่ยากลำบากแบบสาหัสมันก็ผ่านมาแล้ว แต่ทุกวันนี้ก็ไม่เบา แม้การงานจะเปลี่ยนไปชนิดที่เกินกว่าความฝัน คุณภาพชีวิตมันพลิกผันดีขึ้น ชนิดที่ทำแบบใหนก็เป็นไปไม่ได้ แต่ในแง่ความเหนื่อยยากไม่มีลดลงเลย

ท่านอื่นๆที่ปรารถนาในพระโพธิญาณมันก็หนักๆกันทั้งนั้นก็เช่นกันครับ ว่าเข้าใจ เห็นใจในความเหนื่อยยากลำบาก ก็เป็นกำลังใจให้ทุกท่านที่เอาจริงนะครับ

 

({) สวัสดีครับพี่ พีซีโอ Armarmy พี่ๆน้องๆทุกๆท่าน การทำงานแบบโบราณ ท่านวางรากฐานกันไว้ดีมาก พี่กับผมหรืออีกหลายๆท่าน คงทั้งเหนื่อยกายใจ หนักเบาต่างกันไป ของพี่กับผมคล้ายคลึงกัน ไม่งั้นคง คงไม่ได้เจอปิ้งปิดปิ มาเล่าให้พี่ๆน้องได้ฟังกันหรอก ครับ ฮ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


ก็เคยอเจอหลายท่าน ทั้งหญิงและชาย ชีวิตไม่มีอะไรเหลือ แล้วแต่เจอ สุดโหดมาแล้ว ทั้งนั้น คุณลองเล่ามาให้ฟังสิ เราฟังดูแล้ว มันเรื่องขี้ประติ๋ว ผมก็เลยเรื่องผมให้ฟังบ้าง ผมบอกบางคน จงมองคนที่เขาเป็นยิ่งกว่าเราหรือทำยิ่งกว่าเรา ฐานะเราต่ำต้อย ก็จงดูที่เขาต่ำกว่าเราสิ ในโลกนี้ไม่มีใคร สมใจอยากสักอย่าง เราอาจทำอะไรไม่ดีเอาไว้ ทั้งในชาตินี้และชาติก่อน ในสมัยเรา มันเหนื่อยจริงๆนะพี่ คนรุ่นนี้ ถึงสาวก จะเป็นพุทธภูมิ บางท่านหรือ หลายๆท่าน ถ้าไม่ใช่ปรมัตแล้วแหละก็ มันไม่เข้าใจ คนในสมัยนั้นหรอกครับ เพราะว่าเจอ มาเยอะพอควรจึงกว่าวเช่นนี้ ผมไม่ได้ดูถูกใคร แต่ประสบการณ์ ที่ผมเจอมา


ผมขอเติม งานในสมัยนั้นอีกนิด ทั้งขุดดิน รับจ้าง ขุดล่องทำสวน ฟันป่าทำไร่ ทำนา ขุดบ่อ ขุดสระ ขุดต้นไม้ แบบพี่ว่า จิปาถะ เครื่องสมัยใหม่ ไม่มีเลย วิดน้ำ เครื่องมือ อย่างดี ก็ระหัดมือ ใช้วิดน้ำ จากบ่อ หรือสระ ใช้เวลาหลายวันจึงแห้ง ใช้ระหัดวิดน้ำ ยังพอว่า ใช้กระป๋อง วิดนี่สิ ทีละกระป๋อง ใช้เชือกผูก ทำเป็นเชือก ๔ เส้น แล้วอยู่คนละฝั่ง ใช้ตักวิดน้ำ ออกจากบ่อ เรียกว่า ลงก็ต้องลงให้พร้อมกัน เมื่อน้ำเต็ม ก็ยกขึ้นให้พร้อมกัน ดึงส่งน้ำขึ้นไปทิ้ง ทำแบบนี้ ใช้เวลาเป็นวันหรือหลายวัน กว่าน้ำจะแห้งจากบ่อ เพื่อเอาปลา หรือกบ มากินกัน ยากที่คนสมัยนี้จะเห็นหรือ ยลโฉมนาพี่ ผมก็ลืมไปเกือบหมดแล้ว วิธีเขาทำกันอย่างไร มัดอย่างไร


แล้วพุทธภูมิ ที่ไม่รู้จัก ในชาตินี้ ในชาติต่อๆไป คงได้ไปเรียนกันแน่นอน ตาบใด ถ้าไม่ละไม่ทิ้ง คำอธิษฐาน ยังไงต้องเจอแน่นอน ได้เรียนแน่ เรื่องงาน แม้จะแก่ จะเข้า โรงกันแล้ว งานก็ยังหนักอยู่แต่ว่า หนักในอีกรูปแบบหนึ่ง บางที่ จะไม่เอาแล้ว ถึงเวลา มันดันทำและรับปากเขาเฉยเลยนาพี่ เมื่อเหตุมันมี ก็ต้องทำ เมื่อทำแล้ว ไม่เสร็จ ก็ทิ้งให้คนอื่นมาต่อ วิสัยของผม อย่างน้อย จะทิ้งให้ใครทำ ต้องทำไว้ ให้ดีพอใช้ได้ หรือเกือบเสร็จ เขาต่อทีหลังจะได้ ทำได้ดี ถึงเขาไม่เห็นคุณค่าของเราก็ตาม ทุกอย่าง ส่วนรวมต้องมาก่อน อื่นใดทั้งหมด ถ้าจะทิ้ง ก็ต้องดู โดยรวมทั้งหมดครับ ถึงจะละทิ้ง

 

({) สวัสดีครับคุณ พี่ๆน้องๆทุกๆท่าน มันเป็นเช่นนั้นจริงๆครับ แบบที่หลวงพ่อว่ามานั่นแหละ แต่ชีวิตจริงมันยิ่งกว่านั้น อยู่วัดหลวงพ่อ ทำไม่ไม่สอนผม มันน้อยใจมากเลย จะเป็นนักเรียนก็ดี หรือคนทั่วไป หลวงพ่อสอน ก็มาเข้าใจ เมื่อท่าน เทศที่ ศาลาพระพินิจนั่นแหละครับ ดูแล้วท่านให้เรียนรู้เองครับ มีทั้ง ตำรา ธรรมมะ ท่านสอนไว้หมดแล้ว เวลาเรา จิตเศร้าหมอง หรือกังวลใจ ท่านมาตรวจงาน หรือ ผ่านมาท่าจะพยักหน้า ให้ หรือ ยิ้มให้ เป็นอันว่า ผมรู้กับท่านเท่านั้น บางที มาถึงก็พูดว่า ไอ้ขี้หมา บางทีก็ เออดีแล้วลูก มีอยูตรั้ง ท่านสั่งให้คนไปบอกบุญทรงหน่อย มีอีกครั้ง ท่านเรียกเข้าหา บอกว่า พ่อต้องการเลี้ยงคนดี คนไม่ดี พ่อไม่ต้องการนะลูก


และครั้งนั้นเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ในโรงเรียน ครูออกไป ๑๐ กว่าคน ไม่เล่านะครับแค่นี้ก่อนครับสวัสดี

 

วันนี้ผมไปช่วยงานวัดท่าซุง(ซอยสายลม กรุงเทพฯ) ช่วยงานแบบกระแตพระโพธิสัตว์ครับ อย่างเต็มกำลัง เต็มความสามารถ
ถวายสังฆทานชุดใหญ่ชุดละหนึ่งพันบาทหนึ่งชุด เลือกพระปางอุ้มบาตรองค์ใหญ่ ๑ องค์
และทำบุญอื่นๆ อีกมากมาย ทาน ศีล ภาวนา ครบ FULL OPTION เต็มพิกัด ครับ
หลวงพี่ท่านเจ้าคุณอนันต์เจ้าอาวาสวัดท่าซุง ท่านยิ้มให้นานมาก และให้ศีลให้พรเยอะครับ มีความสุขกับงานบุญครับ