เรื่องเด่น มีคนไทยเคยโดนมนุษย์ต่างดาวลักพาตัวไปทำการทดลองด้วยค่ะ(ใครว่ามีแต่ฝรั่ง) Update หน้า 8

การทดลองการกลายพันธุ์ แล้วเป็นยังไง เค้าบอกแค่เพียงว่า

ผิวหนังซีด แต่ดูแล้วไม่เหมือนซีดแบบแช่น้ำ แต่เหมือนสีของผิวหนังเปลี่ยนหปมากกว่า

ผมและขนร่วง การหายใจ เป็นไปอย่างสบาย ผู้ถูกทดลองรู้สึกถึงความสบาย มากกว่า หายใจด้วยอากาศของโลก

มีการตรวจถึงอวัยวะภายในว่ามีการเปลี่ยนแปลงหรือไม่ แต่เค้าไม่ยอมบอกผลการตรวจ

ส่วนหลังการทดลองพวกเค้าก็ถู

 

พวกเค้าถูก ปล่อยให้มีชีวิตอยู่ในห้องทดลอง ท้่ถูกตกแต่งให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวนั้น

100 ปี ไม่นานเกินไปสำหรับพวกเค้า

 

up

 

คุณ แคมปัส ไม่กลับมาเล่าต่อหรอครับ รอฟังอยู่นะครับ

มนุษย์ต่างดาวเคยเตือนคุณว่าต่อไปจะเกิดสงครามนิวเคลียร์เกิดขึ้นมั้ยครับ? และต้องไปหลบที่ไหนดี?

เพราะผมสังหรณ์ใจว่าอีกไม่กี่ปีนี้ (ไม่เกินปี 2562 ) เราจะเจอสงครามนิวเคลียร์ (แต่ประเทศไทยไม่เข้าร่วมสงคราม)

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=Iqfm_DTvGos]พุทธทำนายโดยหลวงพ่อฤาษีลิงดำ ๑ - YouTube[/ame]

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=jdXu9weqLao]พุทธทำนายโดยหลวงพ่อฤาษีลิงดำ ๒ - YouTube[/ame]

 

สงสัยตรงไหนก็ถามมาแล้วกันครับ

 

มนุษย์ต่างดาวเคยเตือนคุณว่าต่อไปจะเกิดสงครามนิวเคลียร์เกิดขึ้นมั้ยครับ? และต้องไปหลบที่ไหนดี?

 

ไม่มีการพูดถึงสงครามนิวเครีย

แต่มีพูดถึง ภัยพิบัติ การเปลี่ยนแปลงทางเศษฐกิจอย่างรุนแรง

การเปลี่ยนแปลง การปกครองอะไรบางอย่าง ที่เกียวกับเศษฐกิจ

แล้วก็อะไรบางอย่างที่ปิดเป็นความลับที่เค้าไม่ยอมบอก แต่เค้ามีการเตรียมการ

อบพยบ คนเอาไว้ และสิ่

 

เรื่องภัยพิบัติ ก็จะมีเรื่อง การเคลื่อนตัวของ วงแหวนแห่งไฟ

ซึ่งมันเริ่มเคลื่อนตัวไปแล้ว ตอน ซึนามิที่ญี่ปุ่น พวกเค้าบอกว่า รอยเลื่อนมีเยอะ

การเคลื่อนตัวเป็นเรื่องปรกติ แต่วงแหวนขนาดใหญ่เช่นวงเหวนแห่ไฟ มันไม่เคลื่อนตัวมานานมากแล้ว

และเค้าเชื่อว่ามันจะเคลื่อนตัวในเร็วนี้ เพราะมันเกิดแรงเครียสสะสมมานาน

การเคลื่อนตัวของรอยเลื่อนขนาดใหญ่ เค่าที่เค้าเคยเห็นมา มันจะไม่หยุดง่ายๆ

พระมันมีพลังอยู่มาก จากเดิมที่รอยต่อมันเชื่อมกันอยู่และมีแรงยึดเกาะกัน

แต่พอมันเริ่มเลื่อน แรงยึดเกาะจะน้อยลง ทำให้มันเลื่อนได้อีก และขยายวงออกไป

็ก็รอดูต่อไปครับ ตอนซึนามิที่ญี่ปุ่น จะมีข่าว ufo ปรากฏหลายลำ แสดงว่าพวกเค้าสนใจเรื่องนี้มาก

ส่วนเรื่องเศษฐกิจ พวกเค้าพูดถึง การแข่งขันทาวการค้า จนถึงขั้นการขายแบบไม่มีกำไร

เป็นการขายเพื่อแย่งชิงความนิยมในตัวสินค้าและบริการ เพื่อต้องการเงินสนับสนุน

เป็นการแข่งขันที่โหดมากเรียกว่าขาดทุนก็ได้ขอให้ขายได้เยอะ เพื่อเงินสนับสนุน

หรือ เงินกู้อะไรประมาณนั้น พวกเค้าถามผมว่า ถ้าไปจนถึงจุดนั้นผมจะสู้ไหวไหม

แต่พวกเค้าบอกว่า แต่ช่วงนั้นผมจะมีเงินพอสมควรแล้ว พวกเค้าแนะนำให้ผมอยู่เฉยๆ

ใช้เงินที่เคยหามาได้ เพราะมันใกล้แล้ว (ใกล้อะไร เค้าไม่ยอมบอก บอกแค่มันใกล้แล้ว)

(ผมคิดเองนะครับ น่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ท่างเศษฐกิจ และการปกครอง ระดับโลก)

 

ขอถามคุณแคมปัสว่า การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ทางเศรษฐกิจและการปกครอง

ใช่การล่มสลายของระบบเงินดอลล่าร์หรือเปล่าครับ (เพราะอเมริกาทุกวันนี้ อยู่ได้เพราะพิมพ์เงินจากกระดาษเปล่าๆ ไม่มีทองคำมาวางประกัน)

เพราะหลายวันมานี้ มีข่าว จีนกับรัสเซีย จับมือกันซื้อขายน้ำมันโดยไม่ใช้เงินสกุลดอลล่าร์

ถ้าหลายประเทศหันมาซื้อขายน้ำมันด้วยเงินสกุลอื่นที่ไม่ใช่ดอลล่าร์

อเมริกา จะกลายเป็นประเทศกระดาษเปล่าๆ ไปในทันที

 

ผมก็ไม่แน่ใจในความหมายเท่าไหร่นะครับ

ประมาณว่า แก้ปัญหาด้วยการร่วมทุนทั้งประเทศ เหมือน ประเทศเป็น บริษัทหนึ่งบริษัท ที่สามารถซื้อหุ้นได้ประมาณนั้นครับ

ผมไม่แน่ใจนะค่ับ ไม่กล้าฟันธง ืต้องดูกันต่อไปครับ

 

หรือ อาจจะหมายถึง รัฐวิสาหกิจขนาดใหญ่ที่ รวบรวมธุระกิจทุกอย่างของประเทศเข้าด้วยกัน

บริหารการเงิน รวมทั้งประเทศ โดยดูความนิยมในตัวสินค้าเป็นหลัก อะไรประมาณนั้นนะครับ

 

โดยผู้ที่ยินยอมนำทรัพท์สินของตนเองเข้าร่วม

จะได้รับการแจกจ่าย สินค้าและบริการ ตามละดับขอวการลงทุนเข้าร่วม

คือ ถ้าคุณใส่เงินเข้าไปเยอะมากๆ ความเป็นอยู่ของคุณ และครอบครับ ก็จะมีความเป็นอยู่ที่ดีแบบไฮโซว อะไรประมาณนั้นครับ ืรอดูกันครับว่าจะมีจริงป่าว

 

มัวแต่เล่าเรื่องอื่นจนลืมตอบคำถาม คงไม่ว่ากันนะครับ

สำหรับเรื่อง ทามไลน์ การถูกกำหนดอนาคต เรื่องนี้ผมก็มีข้อสงสัยเหมือนกันครับ

มันกึ่งๆ จะมีจิ๊กซอว์ตัวอื่นมาประกอบด้วย ทำให้ผมสับสน ว่า อะไรจริง อะไรหลอก

เป็นอีกเรื่อง ที่ผมยังไม่ได้เล่า และยังเป็นสิ่งที่ผมยังไม่กระจ่าง เลยไม่กล้าเล่า

จากที่ผมเคยเล่าว่า ผมเคยถูกทดลอง อัพโหลด และ ดาวโหลดข้อมูลในสมอง

ทำให้ผมสงสัยว่า อะไรเกิดขึ้นจริง และ อะไรเป็นผลจากการ อัพโหลด

การคอนแท็กที่ เล่ามา มีทั้งเหตุการในยาน ที่ต้องตื่นขึ้นมาจากการหลับ

และ การพูดคุย กับบุคคลแปลกหน้า หรือ คุ้นหน้า มายืนคุยด้วย ด้วยเรื่องราวที่คนทั่วไปไม่คุยกัน

เป็นเหตุการที่ตอเนื่องจากเหตุการที่ตื่นอยู่ และไม่มีการตื่นในภายหลัง

เช่น ระหว่างทำงาน ระหว่าง พักกลางวันในวันที่เรียน

ส่วนเรื่องที่ผมยังไม่ได้เล่า เป็นอีกแง่มุมหนึ่ง ที่ไม่ได้เกี่ยวกับมนุษย์ต่างดาว

ในวัยเด็ก ช่วงที่ผมถูกลักพาตัวบ่อยๆ มีคนแปลกหน้าเข้ามาในบ้านผม

มีทั้ง รูปร่างหน้าตาแบบคนไทย และแบบ ผรั่ง(พูดไทย)

เข้ามาสอบถามเรื่องราวต่างๆ และ ทำการทดสอบ สะกดจิตผม

ในขณะที่เค้าเข้ามาในบ้านผม พ่อ แม่ จะไม่อยู่ในบ้าน

จากความขัดแย้งของข้อมูลทั้วหมด และจากข่าวคราวทางการวิทยาศาสตร์ ควอนตั้ม

ทำให่ผมเชื่อว่า โลกนี้อาจเป็นแค่ เมททริก ก็ได้ ที่สร้างร่างกายที่สามารถจับต้องได้

เพื่อให้ พลังงานรูปหนึ่ง ได้ยึดเอาเป็นร่างกาย ผมจะลองเล่าดูนะครับ

เชื่อหรือไม่เชื่อ ขอให้ พิจารณาด้วยปัญญา อะไรจริง อะไรไม่จริง

สิ่งที่จะเล่าต่อไปนี้ผมก็ยังจำแนกไม่ออก ขอให้ใช่วิจารณยานอย่างมาก

 

เรื่องมีอยู่ว่าช่วงที่ผม อายุประมาณ 4-5 ขวบ(ก่อนเข้าโรงเรียน)

ช่วงนั้นผมมักจะพูดถึง มนุษย์ต่างดาว หมอที่รักษาหูให้ผม พูดถึงเทคโนโลยี

พูดถึง เครื่องเดินทางย้อนเวลา เครื่องต้านแรงโน้มถ่วง เครื่องวาป ช่วงนั้น

ระว่างที่ผมเล่นอยู่คนเดียวในบ้าน โดยปรกติ พ่อ แม่ จะไปขายของที่ตลาด

ผมจะอยู่บ้านคนเดียวเป็นส่วนใหญ่ ตลาดอยู่ไม่ไกล เดินผ่านบ้าน 4-5 หลังก็ถึงแล้ว

ช่วงนั้น ผมมักจะเอาของเหลือใช้จากการขายผ้า มาประดิษฐ์ของเล่นเอง

ของที่ผมชอบเล่นที่สุดคือ มอเตอร์ ขดลวดจากหม้อแปลงเก่าของพ่อ ถ่านไฟฉายจากวิทยุของแม่

ผมสามารถทำ มอเตอร์จากกล่องกางเกงใน มีไม้แขนเสื้อ ตะปู ลวดทองแดง และแม่เหล็กจากก้นลำโพง

ผมสามารถทำให้มันหมุนได้จริง ผมดีใจมาก จะเอาไปให้แม่ดู แต่มีชายแปลกหน้า

อายุน่าจะประมาณ พ่อผม แต่แต่งตัวดีกว่าคนแถวนั้น เดินเข้ามาขอดู แล้วก็แย่งเอาไปเลย

ผมร้องไห้ด่า ว่าเค้าซักพัก แล้วก็หาอย่างอื่นเล่น ผมเล่าให้ พ่อ แม่ฟัง เค้าไม่เชื่อ

แล้วก็ หามอเตอร์อันใหม่ให้ผม แล้ว ในวันอื่นที่ไม่ใช่วันนั้น ขณะที่ผมเล่นอยู่ในบ้าน คนเดียว

มีชาย หน้าตาคล้ายผรั่ง แต่ขนาดตัวไม่ใหญ่เท่ากับคนไทยนี่แหละ พูดไทย ผมขาว

เข้ามาถามว่า เธอเคยเจออะไรบ้างนะ ผมก็เล่าให้ฟัง เค้าถามเจาะจงไปที่เรื่อง หมอที่รักษาหูให้ผม

เค้าตรวจร่างกายผมคร่าวๆ เอาไฟฉายส่องตาผม หูผม ให้ผมแลบลิ้น ดูแขน ขา มือผม

แล้วก็ให้ผมนอนบนแปลที่บ้านผมเอง แล้วเค้าก้ถือตลับกลมๆสีเงิน มีโซ่เส้นเล็กๆมาให้ผมมอง

บอกทำตัวตามสบาย มองที่ของนี่ เค้าแกว่งไปแกว่งมา จนผมเริ่มเวียน เค้าก้บอกค่อยๆหลับตา

ผมหลับตา เค้าถาม เห้นอะไรบ้าง

 

ผมก็เล่าเหตุการที่นอนบนเตียงโลหะ เหตุการที่ผมเดินไปรอปๆยาน

พบเห็นเตาปฎิกร เก้าอี้นักบินให้ฟัง ตอนนั้นผม สลึมสลือคล้ายฝัน แต่รู้ตัวว่านอนและเล่าออกมาได้

แล้วผมก็หยุดเล่า เค้าก็ถามว่า มีอะไรอีก มีอะไรอีกไหมเล่าอีก ผมบอกไม่มีแล้ว

เค้าถามว่า จำตอนหัดเดินได้ไหม ผมก็ค่อยๆนึก จำได้ครับ จำตอนหัดคลานได้ไหม

ผมค่อยๆนึก จำได้ครับ จำก่อนหน้านั้นได้ไหม ผมตอน ผมลอยตัวอยู่สบายมากในม่านแดงๆ

เค้าถามมีอะไรอีก แล้วก็มีเรื่องผุดขึ้นมา ผมเห็นตัวเองเป็นเด็กอีกคน เค้าบอกเล่าออกมา ผมก็เล่า

ผมเป็นเด็กอีกคน มีแม่ แต่ไม่เคยเห็น พ่อ เลย แม่เวลาเดินไปไหนจะมีคนเดิรตาม 2-3 คน

แล้วให้คนที่มีอายุใจดีคนหนึ่งเลี้ยงผมเป็นแม่นม แม่ไม่เคยอุ้ม หรือ กอดผมเลย

ผมอยากให้แม่กอด แม่ก็รีปเดินไปพร้อมกับผู้ติดตาม เค้าเอาเสื้อตัวหนึ่งมาให้ผมลองใส่

เป็นเสื้อ ที่ทำด้วยทองคำแขนยาวเลยสอกไปหน่อย เสื้อยาวประมาณเข่า ตัวหนักมาก

ผมถาม เสื้ออะไรทำไมหนักจัง พวกเค้าตอบ เดียวถึงวันต้องใส่ ห้ามบ่นจะถอดออกละต้องทนให้ได้

แม่นม เสนอก็ให้ใสเล่นไปเลยไหมจะได้ชิน แม่ตอบ ไม่ได้จริงๆเค้าไม่ให้ลองด้วยซ้ำ

เอาไปเก็บ วันจริงค่อยใส่ หลังจากนั้นมีการเปลี่ยนตัว แม่นมใหม่ แม่นมคนเดินไปทำอย่างอื่น

แม่นมคนใหม่เป็นวัยรุ่นหน่อย ผมอยากได้แม่นมคนเก่ากลับคืนมา ผมร้องให้ มีผู้ชายคนนึงเข้ามาปลอบผม

ไปหาอะไรเล่นกันดีกว่า ผมบอกผมอยากได้ ไอ้ที่แหลมๆยาวๆอะจะเอาไว้เล่น

เค้าก็เอา มาให้ผม มันเป็นแท่งยาวกลมๆปลายแหลม ยาวประมาณศอก

ผมแอบอยู่ข้างประตู พอแม่นมคนใหม่จะเข้ามา ผมเอาเหล็กแหลมแทงเข้าที่ท้อง

ตอนที่แม่นมคมใหม่ค่อยๆล้มลง ผมเห็น แม่นมคนเก่ากำลังเดินอยู่ ผมเลยเรียก แม่นม

มาหาผมหน่อย ตอนนั้น ทุกคนร้องกรี๊ด ทำท่าตกใจกลัวกันทุกคน แม่นมคนเก่าก็กลัวและไม่ยอมมาหาผม

แล้วแม่ผมก็เดินเข้ามา แล้วพูดว่า ใครเอาของอย่างนี้มาให้มันเล่น เอ้าจัดการเก็บกวาดทีซิ

ผมบอก แม่ๆ ผมอยากได้แม่นมคนเดิม แม่บอก เด็กอย่างนี้ใครจะไปเลี้ยง เค้าก็ต้องไปทำงานของเค้า

ผมร้องไห้ เสียใจที่แม่นม คนเก่ากลัวผม และไม่ยอมเข้าใกล้ แล้วก็อีกเหตุการนึง

เค้าพาผมไปนั่งที่ แคร่สีแดง ที่อยู่ด้านหลังของเวที เค้าให้ผมนั่งรอที่นั่น แม่บอก

นั่งรอตรงนี้นะอยากออกไป พ่อ กำลังว่าความอยู่ ผมรออยู่นาน ก็ไม่มีใครมารับผม

แล้วก็มามีเหตุการ แม่พาผม ไปหาคนคนหนึ่ง นอนอยู่บนเบาะกลางห้อง ใส่หน้ากากสีทอง

ตามตัว มีแผลเต็มตัว มีน้ำเลือดน้ำหนอง แม่บอกให้เข้าไปกลาบ พ่อ ซิ

ผมเดินเข้าไป เนี่ยเหลอ พ่อ ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ทำไมมีแผลเต็มตัวหน้าเกียจ

ผมบอก ไม่ใช่พ่อผม เอาใครมานอนน่าเกลียจที่สุด ผมไม่ยอมเข้าไปกลาบ

แม่พูด ดูขนาดพ่อมัน มันยังทำยังงี้เลย แล้วก็มาอีกเหตุการ เค้าพาผมไปนั่งรอที่

แคร์หลัง เวที ที่เดิมให้ผมรอ รอจนหมหลับไปที่แคร์ มีเสียงคนโหวกเหวก สักพักมี

ผู้ชายเดินเข้ามา 5-6 คน มาจูงมือผมไป ออกไปด้านหน้าเวที ข้าวของกระจัดกระจาย

มีคนนอนเกลื่อน มีผู้ชายอีกคนนึง เดินเข้ามาคุยกับ คนที่เดินมาพาผมออกมา

ปล่อยเด็กเถอะ เด็กไม่ได้รู้เรื่องของผู้ใหญ่เลย คนที่พาผมออกมาบอก

จะปล่อยมันไว้ให้เป็นหอกข้างแคร์เหลอ คนที่เลี้ยงมันมันยัง ฆ่าได้จะเก็บไว้ทำไม

เค้ายื่มมือผม สงให้อีกคนที่มาคุยด้วย เค้าจูงมือผมออกไป ผมถาม จะพาผมไปเที่ยวเหลอ

เค้าตอบ อืม ไม่มีอะไรหรอกเดียวก็เป็นเหมือนเดิมแล้ว ผมก็เดินตามไป

เดินไปถึงลาน มีคนนุ่งผ้าแดง คาดหัวแดง หน้าตาหน้ากลัว2 คน เดินมารับตัวผม

ผมกลัว ไม่ยอมไป คนที่จูงผมไปบอก แบบเดียวก็ไม่มีอะไรแล้ว ผมก็เลยยอมไป

เค้าเอาถุงแดงคลุมหัวผม ผมกลัวถาม คลุมทำไม เค้าตอบ(เพชรฆาต) เป็นพิธี

แปปเดียวเดียวก็ปล่อยแล้ว ผมถาม พิธีที่เคนพูดให่มะ แล้วไหนละ เสื้อทองที่จะให้ผมใส่

แล้วก็มีเสียงตะโกนมาว่า เห็นมะถึงขนาดมีเตรียมเสื้อทองเอาไว้

เพชรฆาตพูดว่า เค้าเปลี่ยนแล้วไม่ต้องใส่เสื้อทอง เอาหัววางบนนี้แปปเดียวเดียวก็เสร็จแล้ว

แล้วก็มีเสียงตะโกนบอกว่า ไม่ต้องมัดเค้าหรอกเค้าไม่ดิ้นหรอก เพชรฆาตบอกว่ากลัวทรมาณ

ผมตกใจ ทรมาณอะไร เพชรฆาตบอก ไม่มีอะไร กลัวจะพลาดแล้วจะทำพิธีนาน ถ้ามัดแบบเดียว

ผมก็บอกงั้นมัดก็ได้จะได้แปปเดียว เค้าเอามือผมอ้อมหลักให้ถือ(น่าจะเป็นดอกบัว)

แล้วก็มัดข้อมือ มีเสียงเพลงปี่ แล้วก้รู้สึกทุกอย่างหยุดนิ่ง อึ้ง อื้อ สักพักแล้วก็ดับไป

 

แล้วคนที่สกดจิตผมก็ปลุกผม ค่อยๆลืมตาๆๆ

มีคนมายืนดูเพิ่มจากเดิม เป็นคนที่เอาของเล่นผมไป คนที่สกตจิตผมบอกว่า

กลัวผมจะไม่ตื่นซะแล้ว คนที่ยืน ก็พูดว่า มันเป็นแค่ความทรงจำ คงไม่ตายตามความทรงจำไปหรอก

จะถามแค่เรื่องที่โดนพาไป กลายเป็น ระรึกชาติ ไปซะงั้น คนที่สกตจิตผมถาม จำอะไรได้ไหม

ผมงง จำไม่ได้ เรื่องที่เล่าเมื้อกี้จำได้ไหม ผมตอบ จำไม่ได้เรื่องอะไรเหลอ

เค้าตอบ จำไม่ได้ก็ดีแล้ว อย่าจำไว้เลย ไม่เป็นประโยชน์กับเธอ

แล้วพวกเค้าก็พากันออกไปจากบ้านผม ปล่อยให้ผมเล่นคนเดียวเหมือนเดิม

หลังจากนั้น มีเรื่องที่ผุดขึ้นมาอีก เป็นเหตุการก่อนเกิด เดียวจะมาเล่าต่อครับ

อย่ารีปด่วนสรุปอะไรนะครับ บางที่อาจจะไม่ใช่ก็ได้ ใช้วิจารณะญาณมากๆ

 

นั่งรออย่างตั้งใจ รีบกลับมาเล่านะคะ (kiss)

 

รอฟังครับ

 

มาต่อกันเลยครับ สิ่งที่ผุดขึ้นมาเพิ่มคือ ผมกลายเป็นเด็กอีกคนนึง

แต่งชุดคลุมยาวสีขาวตัวดูบางๆเบา โปร่งๆ อยู่ในสถานที่ที่เป็นสีขาวทั้งหมด ทั้งด้านล่าง และด้านบน

น่าจะเป็นสวรรค์นะ ไม่รู้สึกถึงขา ไปไหนมาไหน แค่ตามองก็ไปได้ แขนก็ไม่รู้สึกบางที

แต่เมื่อจะหยิบจับอะไร ยกขึ้นมาก็จะมีแขนเลย รู้สึกแค่หน้า กับหน้าอก

ที่นั่น มี ผู้หญิง ผู้ขาย รูปร่างขาวโปร่งบาง การแต่ตัว คล้ายๆกันคือ

ผู้หญิง กึ่งจะเป็นคลุมขาว มีสไบ รวบผมประดับศรีษะไม้ดอกไม้ก็คล้ายชฎา หรือ มงกุฎ แต่ไม่ชัดมันโปร่งบาง

ผู้ชายก็ ท่อนล่างนุ่งขาว สวมสังวาล ไว้หนวดเส้นเล็กๆ(บางคนก็ไม่ไว้หนวด)

 

ในที่นั้น ดูผมจะตัวเล็กกว่าใคร และไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวอะไร ผมเห็นผู้หญิงเล่นอะไรบางอย่างในมือ

ทำท่าเหมือนปล่อยนก เล่นกับนก อะไรประมาณนั้น ผมเลยเข้าไปถามว่า เอาอันนั้นมาจากไหน

เค้าตอบว่า ที่นี่ไม่มีสิ่งของที่เอามาจากไหน อยากได้อะไรก็แค่ยกมือขึ้นมามันก็มีเลย

เธอลองยกมือขึ้นมาสิ ผมยกขึ้นมา ไม่เห็นมีอะไร เค้าบอกลองกำหนดจิตซิให้มันมี

ผมก็คิด ให้มีอะไรในมือ(แต่ไม่ได้คิดว่าเป็นแบบไหน ฮะไรก็ได้ในความคิด) เอะไม่เห็นมี

ทำไมมันไม่มีละ เค้าตอบ ยังกำหนด จิต ไม่พอต้องให้เข้มกว่านี้ ลองทำดูแล้วกันนะ ขอให้ทำได้ไวๆนะ

จะได้มีอะไรทำ ไปละ ผมก้ของทำ เท่าไหร่ก็ไม่มี ก็มันไม่รู้จะให้มีอะไรดีขอเค่ให้มีแค่นั้น

แล้วผมก็เห็น ทั้งผู้ชาย ผู้หญิง เริ่ม หันหน้าไปด้านหนึ่ง แล้วก้ทยอยมุ่งหน้าไป

ผมเลยถาม ไปไหนกัน เค้าตอบ ทุกวัน...(จำไม่ได้) จะต้องไปสักการะ มหาเทพ

ผมก็ไปด้วย มันพุ่งไปถึงเลย เห็นบันไดสูงยาวมาก ทำด้วยก้อนหินสีขาวโปร่งเบา

ที่บรรไดขั้นล่างๆ มีคนๆนึงนั่งอยู่ ตัวใหญ่กว่าคนอื่นนิดหน่อย ร่างกายดูมีเนื้อหนังกว่าทุกคน

ไม่โปร่งบางมาก จมูกกลมโต ตาโตเปลือกตาตงกลางตกลงมา ปากใหญ่หนา แววตา

เศร้าเสียใจ เครียสแค้น น่าสงสาร และ น่ากลัว ในขณะเดียวกัน น้ำตาคลอเบ้าอยู่ตลอดเวลา(น่าจะเป็นยัก)

ผมสนใจคนๆนี้มาก ผมยืนดูอยู่พักนึง ผมถาม ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ เค้าไม่ตอบ ทำตัวหันสายไปมาช้าๆ

คลางฮือๆ เหมือนร้องให้ ปนโกรท ปนขุ่ พอผู้ชายคนอื่นที่ตัวขาวโปร่งบางผ่านมาเป็นกลุ่มๆ

กลุ่มละ 4-5 คน(เหมือนจะคุยกันมาตลอดทาง) มาถึงก็ ตบหัวคนที่นั่งอยู่ แล้วก้ถอนผม

ที่หยิก และมีหลอมแหลม คนที่นั่งอยู่ก็สดุ้ง คนดึงก็พากันหัวเราะ ผมถามทำอะไรนะ ขอทำมั่ง

เค้าก็จับมือผม ตบไปที่หัวคนที่นั่งอยู่ มือผมก้จับที่เส้นผม แล้วพยายามดึง แต่ดึงไม่ออก

คนที่จับมือผมก็ปล่อยมือผม ผมบอก ยังไม่ได้เลย จับมือผมดึงใหม่หน่อย

เค้าก็บอก จะเอาให้ได้ติดมือมาเลยเหลอ ก็ดึงเองเลย จะไปกลัวมันทำไม แล้วก็พากันเดินขึ้นบรรไดไป

ผมก็ยืนมองอยู่พัก พอผมยื่นมือจะเข้าไปดึง เค้าก็หันหน้ามา ถลึงตา ดุหน้ากลัวใส่ผม

ผมก็ถอนมือกลับ แล้วยืนดูต่อ ก้มีกลุ่มผู้ชายเดินมาอีก ผมบอก น้าๆช่วยจับมือผมไปดึงขนเค้าที

เค้าตอบ อยากได้ก้ดึงเองซิ ไปกลัวมันทำไม แล้วก้ยื่นเท้าไปให้คนที่นั่งล้าง แล้วตบหัวคนที่นั่ง

แล้วก้พากันเดินขึ้นบรรไดไป ผมก็ยืนดูต่อ ในใจ จะเอา ผมคนที่นั่งมาให้ได้

ผมก็ยื่นมือเข้าไปอีก เค้าก้หันมาทำตาถลึง คลางฮือๆๆๆๆ ขู่ผมอีก ผมชักหวั่นไหวไม่ปลอดภัย

ก็มีกลุ่มผู้หญิงเดินมา คนนึงเดินเข้าไปที่ด้านหน้าคนที่นั่ง อีกคนก้มลงมาโอบผมไว้

แล้วบอกว่าไปกันเถอะจะอยู่ตรงนี้ทำไม ส่วนคนที่เข้าไปหาคนที่นั่งก้ พูดว่า น่าสงสารจังเลย

ทำไมจะต้องแกล้งกันแบบนี้ด้วย ใจร้ายกันจัง คนที่นั่งก็ดูมีอาการยินดีขึ้นมา แล้วพวกผู้หญิงก็พาผมขึ้นไป