สุขบ้างทุกข์บ้างสีสันของชีวิต

อ่านแล้วไม่รู้จะเขียนยังไงครับนึกไม่ออกเลยก็เขียนมาดีแล้วนี้ครับ

 

ยามราตีรมืดมิดปกปิดแสง
โลกไม่แกล้งนิทราฟ้าหลังฝน
เมื่อสว่างทางทั่วไม่มัวมน
คงได้ยลมองเห็นเป็นแน่นอน

 

ใครกันหนอ ผ่านไกล้ ไม่ทายทัก
ใช้รู้จัก บ้างไหม ใยนิ่งเฉย
หรือเพียงคน ผ่านทาง ต่างไม่เคย
คุ้นกันเลย หรือไง ไม่พูดจา

 

ง่ะ แบบนี้เลยอดได้กลอนเพราะๆ ให้จับใจเสียเลยนะ

 

ก็บรรยายมาชะขนาดนั้นแล้วจะเอาอะไรเพิ่มอีกละเดี๋ยวผู้บริโภคจะว่าน้ำเยอะก่วาเนื้อเอาละชิ

 

ขนาดนั้นน่ะขนาดไหน ถ้ามีกลอนมาแทน เราก็ตัดบทบรรยายออกได้ไงล่ะ ผู้บริโภคที่ไหน เก๊าเขียนเอง บริโภคเองนะ แหม นาคเขางาม เราก็ต้องงามให้ตามเขาหน่อยนะซี

 

แหม แอบไปจกทู้เก๊าเรอะ จกแล้วเงียบๆเสียด้วยนะเนี่ย เด๋วจับรวมทู้เสียเลยนี่

 

นั่งทำงานไปด้วยครับ...ไม่รุ้จะเขียนอะไร

 

นั่นแน่ ทำกรอบรูปให้เก๊าเหยอ ฮิฮิ

 

ใช้ครับ

สวัสดีครับ คุณปู สบายดีครับ คุณปู ละครับเป็นยังไงบ้าง

 

อ่า เก๊าล้อเล่นน่ะ ไม่อยากได้อะไรหรอกนะ ที่เราเป็นเพื่อนกัน มันก็ดีอยู่แล้วล่ะ ขอบใจนะจ๊ะ

 

เป็นบทกลอนที่เพราะมาก และกินใจดีมากๆค่ะ

 

ขอบคุณนะครับสำหรับคำชมเขียนให้อ่านบ้างชิครับ

 

“ดอกไม้งามนาม มาณวิกา อีกมหาบุรุษ ทรงศักดา ในวรรณคดี”
ทุ่งหญ้าสีมรกตดูสดใส<O</O
แลกว้างใหญ่มีดอกไม้หลายหลากสี<O</O
กระจายฟุ้งหอมอบอวลทั่วอินทรีย์<O
หนึ่งนารี "มาณวิกา" น่าเชยชม<O
สายลมสดชื่นพัดมาเพียงแผ่วแผ่ว<O</O
พักตร์ผ่องแผ้วพลิ้วกระจาย สยายผม<O</O
ปลายผ้านุ่ม บางเบา เล่นล้อลม<O</O
แม่เอวกลม ร่างบาง สมสตรี<O</O
แต่งองค์ ทรงสไบ สีอุบลชาติ<O</O
งามสะอาด กชพรรณวรรณศรี<O</O
ร้อยรัดบ่วง กกุธภัณฑ์ อัญมณี<O</O
จรลี เยื้องกราย น่าภิรมย์ <O</O
มาณวิกา ทัศนา ทิศเบื้องหน้า<O</O
บุรุษหนึ่งหนาพักตราช่างเหมาะสม<O</O
นัยน์ตาสีสนิมเหล็กลึกล้ำดูคม<O</O
เธอก็จมในภวังค์ห้วงราตรี<O</O
นาสิกท่านเป็นสันตรงดูเข้มแข็ง<O</O
โอษฐ์แดงแดงเฉิดฉันแย้มเยื้อนเต็มที่ <O</O
เกศายาวดำสนิทสมชาตรี<O</O
ดุจราชสีห์ “อาจ อง” คงศักดา<O</O
<O</O
บัวมรกต 18/7/55<O</O
<O</O

 

เพราะจังค่ะคุณบัว เก๊าแต่งแบบนี้ไม่ได้แน่ๆ ฮืออ แล้วเก๊าจะเขียนหนังสือทำไมเนี่ย อยากเอาผู้ชายคนหนึ่งมาให้ชมโฉมแบบนี้บ้าง ได้ไหมจ๊ะ

 

คุณเขียนได้ไพเราะมากๆด้วยเช่นกันค่ะ เป็นความเรียงที่ดีมากๆอยู่แล้ว
ตรงกับจินตนาการที่เราคิดไว้พอดี อารมณ์ที่เจอใครสักคนที่รอมานานแสนนาน
แล้วต่างรู้สึกประทับใจ เหมือนโลกหยุดหมุน ทุกสิ่งหยุดเคลื่อนไหว
นั่นแหละ รักแรกพบ
ชมโฉมผู้ชายหรอคะ มาลองดู จะใส่อารมณ์ในแบบที่คุณเขียนความเรียงมาเลยค่ะ ^___^

 

มานพน้อย ดวงตาสีทองสดกระจ่างดุจดวงดาว ปรางละเอียดสีกุหลาบสดใส โอษฐ์สีชมพูเรื่ออ่อนหวานราวกลีบบุปผาอ่อนเยาว์ วงพักตร์แจ่มใสสะท้อนประกายขาวพร่างเช่นเดียวกับทั้งร่างกายที่สุกสว่างราวราวเพชรประชันแสง เรือนผมสีเงินยวงพลิ้วไสวนุ่มนวลเคล้าเคลียกับแผ่นหลังกว้าง รับกับปีกสีเงินยวงกว้างใหญ่

นี่จ้ะ ขอบคุณนะจ๊ะ มีกำลังใจขึ้นอีกหน่อย ไม่ได้เขียนต่อมาหลายเดือนแล้วค่ะ เนื่องจากยุ่งมาก แต่อยากเขียนให้จบ เพราะคนในเรื่องทุกคนล้วนสำคัญ คนที่รอคอยมาแสนนานคนนั้น คือคนนี้แหละค่ะ ตัวจริงเขาดุและแมนกว่านี้ แต่อยากให้ เขา เป็นแบบนี้

อยากได้อะไรที่มันสวยงาม เหมาะกับความดีของพวกเขาที่มีให้ ความรักและความเข้าใจ ที่มีให้เสมอมา แม้กาลเวลาผ่านเลยมาเนิ่นนาน อยากให้เรื่องนี้ และบทกลอนไพเราะให้พวกเขาได้มีสีสัน โลดแล่นอย่างงดงามในความรู้สึก ทดแทนให้พวกเขา สักส่วนหนึ่งก็ยังดี

 

ชมโฉมผู้ชายยากจังเลยค่ะ ฮ่าๆๆ ไม่ค่อยถนัดเลย
ดวงเนตรหนึ่งกระจ่างดุจดาราฉ<WBR></WBR>าย
พักตร์พร่างพรายกายสมส่วนราวเพช<WBR></WBR>รใส
ปรางละเอียดสีกุหลาบนั้นเยาว์วั<WBR></WBR>ย
โอษฐ์นั้นไซร้ อ่อนหวาน ปานบุปผา
เรือนผมสีเงินยวงพลิ้วปลิวไสว
แผ่นหลังใหญ่รับปีกสีเงินหนา
มานพน้อย รูปงาม ยิ่งกานดา
ทั้งกายาก็กำยำสมชาตรี
บัวมรกต @22/7/55

 

ว้าย อธิบายได้สวยจังค่ะ เปลี่ยนแค่คำไม่กี่คำ ทำไมฟิลด์มันต่างยังงี้เนี่ย แอบอุ๊บอิ๊บไว้อ่าน อิอิ ขอบคุณนะคะ ถ้าคุณบัวเขียนเรื่องเอง ต้องเพราะสุดๆแน่ๆเลย