นิทาน เรื่อง "พญานาค"

อ่านดูข้อความที่เคยบันทึกไว้ข้างใน สมุดเล่มใหญ่สีเทา
อ่านดูเรื่องราวของเรา อ่านทุกคำทุกตอน เหตุการณ์ครั้งก่อนคราวนั้น

ซึ้งในความผูกพัน รักที่เราให้กัน รักที่เราใฝ่ฝันด้วยกันตลอดมา
ซึ้งในคำพูดจา สื่อภาษารักกัน รักคือเธอและฉันและความเข้าใจ

จดจำข้อความขึ้นใจอ่านซ้ำมาซ้ำไป ไม่มีเรื่องใหม่เหมือนเดิม
แต่ใจนั้นอยากเขียนเติมจากเรื่องเดิม ว่าเราอยู่เคียงเช่นเก่าคราวนั้น

ซึ้งในความผูกพัน รักที่เราให้กัน รักที่เราใฝ่ฝันด้วยกันตลอดมา
ซึ้งในคำพูดจา สื่อภาษารักกัน รักที่ให้เธอนั้นไม่มีเปลี่ยนแปลง

ฉันอ่านถึงตอนที่เราต้องจากกันไป เพราะเธอต้องทำตามผู้ใหญ่
เราถูกกีดกันแต่ฉันเข้าใจ ปล่อยเธอจากไป

Solo ซ้ำ

พลิกไปหน้าสุดท้าย ทางซ้ายมือมีข้อความพิเศษ...ตีกรอบเอาไว้
หกคำนั้นอ่านว่าเราจะรักกันจนตาย! ฮึม ฮึม ฮึมๆ...ฮือ ฮือ
หกคำนั้นอ่านว่าเราจะรักกันจนตาย! ฮึม ฮึม ฮึมๆ...ฮือ ฮือ
หกคำนั้นอ่านว่าเราจะรักกันจนตาย! ฮึม ฮึม ฮึมๆ...ฮือ ฮือ....

(u)(cry)pig_cryypity_pig:'(

 

เฮ้อ!...ค่อยโล่งใจหน่อย
ความรู้สึกผิด ที่รู้ว่าทำให้คนอื่นลำบากเพราะเราหายไปละ

ตอนนี้ก็คงได้แต่ร้องเพลง...

"ความรักจ๋า ฉันมาแล้วจ้า อยู่ไหนเล่าจ๊ะ เขยิบมาใกล้ๆ"

 

ร้องตอนนี้ ทันมั้ยเนี่ย???

หมดเวลาแล้ว ไปทำอย่างอื่นดีกว่า

 

เรื่องราวของนราวดี...ทำให้เรานึกถึงคำพูดประโยคหนึ่ง
เมื่อครั้งตื่นนอนใหม่ๆ พร้อมกับน้ำตา (เคยเล่าแล้วในกระทู้นี้)

"ท่านทรยศต่อความเป็นเพื่อนของเรา"

 

ไม่แพ้ก็ชนะ ธรรมดากฎเกณฑ์ เรานั้นเป็นผู้เล่น ยอมรับความเป็นจริง ไม่ต้องการอย่าฝืน

คืนรักเธอกลับไป เจ็บนี้ไม่โทษใคร ในเมื่อฉันเลือกเอง

รู้ว่าต้องตัดใจ ทั้งที่แสนจะทรมาน เขาคือปัจจุบัน ส่วนฉันนั้นเป็นอดีต

กอดฉันให้นาน นานได้ไหม เป็นสิ่งสุดท้ายเพื่ออำลา ไม่รั้งเธอไว้นานหรอกหนา

แค่ทำเป็นรัก ก่อนจากกันไป จะไม่ร้องไห้ ฉันขอสัญญา

กอดฉันให้นาน นานได้ไหม เป็นสิ่งสุดท้ายเพื่ออำลา ไม่รั้งเธอไว้นานหรอกหนา

แค่ทำเป็นรัก ก่อนจากกันไป จะไม่ร้องไห้ ฉันขอสัญญา จะไม่ร้องไห้ให้เห็นน้ำตา

 

จากคนละฟ้า จากคนละแผ่นดิน
กลับมาโบยบิน ข้ามไปสุดฟ้า
จน ได้พบ กัน
อาจเป็นเพียงลม ที่พาเรา พบพาน
ให้เราได้รัก กัน และให้ฉัน
ต้อง ฝืนใจ ลา
อาจเป็นเพราะรัก ที่ผ่านมากับลม
ผ่านมาเชยชม เพียงแผ่วพริ้ว
แล้วมันก็จาง ไป
เก็บความทรงจำ เก็บงำ ใน หัวใจ
อยู่เพียงเดียวดาย ในเมื่อรัก
จากไปพร้อมสาย ลม
เมื่อเป็นความ รัก ที่ไม่อาจ เผยใจ
เก็บมันเอา ไว้ เก็บมันเอา ไว้
ไม่อาจยอม ให้เธอรู้
เมื่อใดที่ลม พัด ให้ผ่านมาหน่อยได้ ไหม
อยากให้คืนวัน ที่ดี เหล่านั้น ได้หวนมา
เมื่อใดที่ลม หวน ที่เธอจะกลับมา หา
เฝ้ารอเวลา ที่ลมแห่งรัก นั้น จะพัดพา
มาอีกครั้ง
เมื่อเป็นความ รัก ที่ไม่อาจ เผยใจ
เก็บมันเอา ไว้ เก็บมันเอา ไว้
ไม่อาจยอม ให้เธอรู้
เมื่อใดที่ลม พัด ให้ผ่านมาหน่อยได้ ไหม
อยากให้คืนวัน ที่ดี เหล่านั้น ได้หวนมา
เมื่อใดที่ลม หวน ที่เธอจะกลับมา หา
เฝ้ารอเวลา ที่ลม แห่งรัก นั้นจะพัดพา
มาอีกครั้ง
มาอีกครั้ง
มาอีกครั้ง
มาอีกครั้ง
ฮู......

​

 

ร้องไห้มากๆ ระวังจะตาปูดนะคะท่านหน่อ ...

 

มิก..จะรวมเล่มวางแผงเมื่อไหร่ดีล่ะ เราจะไปซื้อมาอ่านให้ตาแฉะเลย ชอบอ่ะ

 

เราไม่ชอบตอนจบของหนังเรื่องนี้อ่ะ
จะเขียนใหม่ว่า...ให้เจ้าชายเมืองกาญจน์
มาตามหานราวดีดีกว่า...

หรือไม่...ก็เป็นเจ้าชายจากเมืองกลางหาวดีมั้ย

 

คงไม่ตายใช่มั้ย ถ้าไม่มีเขา
แล้วเราจะมานั่งเศร้าไปทำไม
โลกใช่มีเพียงเขาเราอย่าใส่ใจ
เป็นผู้หญิงไม่มายเรื่องชายมอง

เขาไม่รักช่างเขาเราอย่าไปงอนง้อ
มัวนั่งรอเขานั้นไปทำไม
เขาจะเยาะจะเย้าเราว่าจนปัญญา
แล้วยังไม่มีน้ำยาน่าอายใหม

ไม่มีเขาเรานั้นก็ไม่เป็นไร
ชายมากมีถมไปแทบเดินชน
หากไม่รักเชิญเลยเราอย่าไปสน
เราจะมานั่งจมอยู่ทำไม

 

อือ...น่าจะดีนะ มันต้องจบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง หรือไม่อย่างนั้น ก็ให้ตามกันไปอีกเป็นชาติๆ เหมือนเรื่องพระรถเมรี ดีปล่าวววว

 

เรื่องนี้น่าสนอ่ะ เล่าให้ฟังหน่อยสิ ไอเดียเริ่มบรรเจิดอีกแระ
(ช่วยกันทำมาหากินหน่อยน๊ะ )

 

อ้างอิง:
<TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%"><TBODY><TR><TD style="BORDER-BOTTOM: 1px inset; BORDER-LEFT: 1px inset; BORDER-TOP: 1px inset; BORDER-RIGHT: 1px inset" class=alt2>ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ แหมบศรี
ใช่คะ กำลังลุ้นเลย :'( ของพระธิดายังเศร้าขนาดนี้ แล้วของแหมบจะขนาดไหน :'( เริ่มอยากรู้แล้วสิคะ

</TD></TR></TBODY></TABLE>
น้องแหมบจ๋า...เป็นโจรมุมถ้ำเหนื่อยยังเอ่ย
รีบเผยตัวออกมาเล่านิทานด่วนจร้า...

(ส่วนคืนนี้ ค่อยอ้อนคุณแต อีกสักเรื่องก่อนนอน เป็นการปลอบประโลมใจ)

 

โอ้ย...แมุ่คุณไม่เคยอ่านหนังสือ เรื่อง พระรถเมรี เหรอ ชาตินี้น้องตามๆ พี่มา ชาติหน้าพี่ยาตามน้องไป

ก็พระรถเป็นลูกของนางสิบสองยังไงล่ะ ที่ถูกนางยักษ์สามตา แม่เลี้ยงจับไปขังคุก แล้วก็ควักลูกตา เหลือแต่นางสิบสองที่ถูกควักแค่ลูกตาเดียว...พอคลอดลูกออกมาพี่ทั้งสิบเอ็ดนางก็กินลูกตัวเองหมด เหลือแต่นางสิบสองที่ไม่กิน จนลูกโตแล้วก็ไปยังเมืองยักษ์ เพื่อไปเอาลูกตาของแม่และป้า โดยมีนางเมรี ลูกของนางยักษ์เฝ้าอยู่ มอมเหล้านางเมรี แล้วก็ขโมยดวงตาที่แช่ไว้ในโหล พร้อมกับมะงั่วหาวมะนาวโห่ น่ะ แล้วก็หนีกลับเมือง

นางเมรีส่างเมา ก็ตามมา สุดท้ายก็อกแตกตาย

ชาติต่ิอมา ก็เกิดเป็นอะไรน้า...จำไม่ได้แระ แต่ชาตินี้ พระรถต้องตามนางเมรี

 

ก็ตรงแดงๆ นี่แหละที่น่าสนใจ...ว่าชาติต่อมา...ตามมาเกิดเป็นอะไรกันอ่ะ
ป๊าดดดดด

 

เกิดเป็นมิกกี้ไง แล้วชายคนนั้นเกิดเป็นอะไรดีล่ะ เลือกเอาคนใดคนหนึ่งในกระทู้นี้ดีมั้ย??

ไม่เป็นไร...ยังมีเวลา รอเกิดใหม่ชาติหน้า กับรอความฝันวันต่อไป...

หรือไม่อย่างนั้น ชายผู้นั้นก็ไปเกิดอยู่ต่างแดน แว่นแคว้นอื่น กว่าจะหากันเจอ นางเอกก็แต่งงานไปแล้ว

 

พระสุธน-มโนราห์..งัยล่ะจ๊ะ..แม่นางทั้งสอง..

 

ช่าย...ช่่าย ม้ันติดอยู่ที่ปากนี่แหละ ไม่แน่ใจเลยไม่ตอบค่ะ
คุณครู เล่าให้ฟังหน่อยจิ

 

โห...ได้ทีล่ะรีบเลยนะ คุณนุ๊ก
คุงคูดาว* ขา...นู๋อยากฟังหนอค่ะ

 

อื้อฮือ.! ตัวเอง..เค้าไม่ใช่ครูภาษาศาสตร์นะ..เค้าเป็นครูไสยศาสตร์..ฮ่า ก็ประมาณว่า..มีกินรีที่เป็นพระธิดา ๗ คน. นางน้องนุชสุดท้องชื่อว่า มโนราห์ (โอ้โฮ ! ต้องทำใจ..และตั้งสติมากเลยนะเนี่ยะ..ถ้าแต่งเรื่องใหม่อย่าว่ากันนะ..คุณครูติงผู้มีเมตตาอยู่ก็ดีอ่ะสิ..เล่าได้ถูกต้องแน่เลย..เอ้า..เอาเป็นว่าฟัง พระสุธน-มโนราห์ เวอร์ชั่น..ดาว * เลื่อนลอยละกัน)..ฟังต่อนะ ..(เล่าผิดห้ามขำเด็ดขาด).วันหนึ่ง พี่น้องกินรีทั้ง ๗ ก็ได้มาเล่นน้ำที่สระอโนดาต..อย่างเพลิดเพลินสำราญเบิกบานใจ