นิทาน เรื่อง "พญานาค"

ไปนอนกันหรือยังคะ ยังอยู่ไหมคะ :'( มะอยากเฝ้าบอร์ดคนเดียวนะคะ

 

ยังอยู่ค่ะ

 

พี่แต จะไม่เล่าอะไรหน่อยหรอคะ เรื่องที่พี่แต สัมผัสมาก็ได้คะ

 

เอาไว้ฟังเสียงสดๆดีกว่าไม่ค่ะ

 

เห็นด้วยอย่างยิ่งคะ

 

เรื่องที่จะเล่าก็เกิดกับผมมานานแล้วครับ ถ้าจะเล่าก็คงยาวพอควร เอาที่สำคัญและเป็นตอนๆนะครับ...ตอนที่ 1
เรื่องมีอยู่ว่า แม่ผมเคยเล่าให้ฟังว่าตอนเล็กๆ ยังไม่ถึง 7 ขวบ เวลาผมนอนถ้าวันไหนนอนหงายแล้วมือขวาไปถูกที่หน้าอก จะสะดุ้งตื่นแล้วร้องไห้ทั้งคืน แม่เคยเล่าให้พระท่านฟัง ท่านบอกแม่ผมว่าให้จับผมนอนคว่ำหน้า แม่บอกว่าเวลานอนคว่ำจะหลับสนิทวันไหนเผลอนอนหงายแล้วแม่ไม่ได้ดู ก็จะตื่นแล้วร้องทั้งคืน.
ตอนนั้นยังเด็กก็ยังจำไม่ได้ว่าเพราะอะไร พอเริ่มจำความได้เข้าโรงเรียนแล้วเวลานอนก็จะนอนคว่ำหน้าถ้าเผลอเมื่อไหร่ คือตอนตกใจตื่นจะเห็นว่ามือขวาตัวเองมาวางที่หน้าอก บางคนก็บอกว่าผีอำ ตอนเด็กกลัวมากไม่กล้าอยู่บ้านคนเดียว.
พอช่วงสักประมาณเรียนหนังสือ ป.6 หรือช่วงมัธยม จำได้ไม่แน่ชัดเท่าไหร่ ผมเริ่มสังเกตว่าเวลาผมนอนหลับไปถ้าวันไหนฝันว่าตัวเบาๆสบายๆ สักครู่เหมือนกับตกจากที่สูงแล้วตกใจตื่น จะขยับตัวไม่ได้เรียกใครไม่ได้ตัวแข็งเหมือนที่คนว่าถูกผีอำ แต่ไม่เคยเห็นผี บางครั้งเห็นแม่เดินผ่านไปมาเรียกให้ช่วยแม่ก็ไม่ได้ยิน ผมเล่าให้แม่ฟังแม่บอกว่าถูกผีอำ ยิ่งทำให้ผมกลัวมาก เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับผมมาตลอดก็ประมาณเดือนละ 3-4 ครั้ง..แล้วจะมาเล่าต่อครับ

 

หวัดดีเพื่อนๆ ตื่นนอนกันหรือยัง? วันนี้เรามีนิทานฝันมาเล่านะ

เมื่อเช้าลืมตาตื่นก็ได้ิยินเพลงนี้ดังมากับสายลม...(อะไรมันจะโรแมนติกกันแต่เช้าเนี่ย)

เมื่อดวงใจมีรัก ดั่งเจ้านกโผบิน บินไปไกลแสนไกล
หัวใจฉันก็ลอยลับไป ถึงแดนดินถิ่นใดนะใจ โอ้ดวงใจเจ้าเอ๋ย

เมื่อต่างเราก็รัก จะเกรงกลัวฉันใด ใจเรานั้นแน่นอน
ขอให้เธอมั่นใจรักจริง รักเธอจึงแน่ใจขอวอน ก่อนตัดใจร้างลา

โอ้ใจรักเธอ คิดถึงเธอ เฝ้าครวญหา
โอ้ใจนะเออ ใยละเมอถึงเธอร่ำไป

เมื่อดวงใจมีรัก มอบแด่ใครสักคน หมดทุกห้องหัวใจ
ขอให้เธอมั่นใจรักจริง ฉันจะยอมมอบกายพักพิง แอบแนบอิงนิรันดร์

 

ไม่มีใครอยู่...ถ้างั้นยังไม่เล่าแล้วกัน :boo:

 

ตอนเด็กก็มักฝันว่าตัวเองตกจากที่สูงเหมือนกันค่ะ
แถมร้องไห้เก่งซะด้วย (ยายบอก)...กำลังรอฟัง
ตอนต่อไปอยู่นะคะ

อ้างอิง:
<TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%"><TBODY><TR><TD style="BORDER-BOTTOM: 1px inset; BORDER-LEFT: 1px inset; BORDER-TOP: 1px inset; BORDER-RIGHT: 1px inset" class=alt2>ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ nouk
หวัดดีเพื่อนๆ ตื่นนอนกันหรือยัง? วันนี้เรามีนิทานฝันมาเล่านะ
เมื่อเช้าลืมตาตื่นก็ได้ิยินเพลงนี้ดังมากับสายลม...(อะไรมันจะโรแมนติกกันแต่เช้าเนี่ย)
</TD></TR></TBODY></TABLE>
กำลังรอฟังอยู่นะเจ้าคะ...เสิร์ฟด่วนเลยค่ะ

 

เมื่อคืนหลังจากออกไปจากนิทานแล้ว

ก่อนนอนก็อธิษฐานบอกกล่าวกับแขกผู้มาเยือน (ยังไม่มีใครมาหรอกแต่บอกไว้ก่อน กันเหนียว)

"ชาตินี้ ภพนี้ เราเกิดมาเป็นมนุษย์ เราไม่ใช่พญานาค หากจิตญาณของสมุนาเทวีมีอยู่ที่เรา ให้มารับกลับไปได้ แต่เราไม่ใช่สมุนาเทวี และชาตินี้กายสังขารนี้ เราได้ถวายเป็นพุทธบูชาไปนานแล้ว เหตุเภทภัยต่างๆ ไม่สามารถมากล้ำกรายได้"

ล้มตัวลงนอนไม่ลืมภาวนา "นิมิตตัง ทิสสะวานะตัง"

หลังจากหลับไปแล้ว ก็ไ้ด้เห็นตนเองไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง มีการพูดคุยนานเลยทีเดียว ตื่นมาตอนตีสี่อีกแล้ว พอตื่นปุ๊บเรื่องงานต่างๆ ก็โลดแล่นเข้ามาเีบียดความทรงจำทันที ลืมเรื่องที่พูดคุยอีกแล้วเจ้าค่ะ (มีต่อ)
ู่

 

ไปที่ไหน?...คุยกับใคร...รีบเล่าต่อเลย (ห้ามกั๊กนะ)

 

ลืมบอกไปว่าหลังจากสวดมนต์เสร็จ ก็อธิษฐานขอพบเจอเจ้าชายทุกคืนเลยนะ อยากพบอยากเจอมากๆ เพื่อรับทราบเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับตัวเองในภพพญานาคทั้งหมด และขออโหสิกรรมให้ขาดจากกัน จะได้ไม่เป็นอุปสรรคกับหนทางนิพพานในกาลข้างหน้าต่อไป

หลังจากตื่นมาตอนตีสี่ เพราะรู้สึกร้อนเหมือนเดิม กำลังทบทวน...ก็มีเรื่องอื่นๆ เข้ามาให้คิดอย่างที่บอกไว้ ลืมจนได้ แต่วันนี้เราไม่ยอมต้องรู้ให้ได้

แล้วก็ภาวนา "นิมิตตัง ทิสสะวานะตัง" ต่อจนหลับไปอีกครั้ง ช่วงเวลาสั้นๆ นั้น ก็ได้เห็นตัวเองกำลังทำงานอยู่ ไม่ได้สนใจใคร เดินไปเดินมา และแล้วก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเรา เอากระดาษแ่ผ่นหนึ่งมายื่นให้ เราเอามาดูแล้วก็บอกไปว่าไม่มีสิ่งที่เธอต้องการที่นี่หรอก แต่เธอทำเป็นไม่เข้าใจแล้วก็ทำเป็นพูดภาษาไทยไม่ได้ เหมือนเสแสร้งแกล้งทำให้เรากลายเป็นผู้ผิด.....เราถูกเรียกตัว และแล้วเราก็ได้ประจันหน้ากับชายผู้หนึ่ง สายตาประสานตา...แต่ใจไม่ประสานใจ เราเพ่งมองลงไปในดวงตานั้นอย่างเนิ่นนาน...ส่งทอดความรัก ความซื่อสัตย์และภักดี...รอฟังคำพูดจากปาก

แล้วสิ่งที่ได้ยินได้ฟัง กลายเป็นว่าเราไม่ซื่อสัตย์ ไม่น่าไว้วางใจต่อไป สู้ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ ความสะเืืืทือนใจแล่นถาโถมมาที่เรา....ไม่มีคำพูดใดๆ ออกมาจากปากเราทั้งๆ ที่อยากจะพูด อยากจะอธิบาย แต่ก็พูดไม่ออก...เราปิดเปลือกตาลงเพื่อระงับน้ำตาที่พร้อมจะไหลพร่่างพรู สะอื้นอยู่ในอก แล้วเราก็จากมาทั้งๆ ที่ยังหลับตาอยู่...

พอลืมตาตื่นขึ้นมา เราก็เช็ดน้ำตาที่ค้างอยู่...เราร้องไห้จริงๆ ไม่ใช่ฝัน

จบภาคแรกค่ะ...เราหวังเองว่าจะมีภาคต่อไป

 

วันนี้เป็นวันศุกร์..คืนนี้ฝันต่อ เอาให้เห็นดำเห็นแดงไปเลยน๊ะ
(พรุ่งนี้วันเสาร์ หยุดงานใช่ป่าว ^_^)

 

รอฟัง...ภาคสอง ต่อค่ะ

 

ไม่ได้หยุดค่ะ เพราะว่าหยุดก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน? ไม่รู้จักที่นี่ เราไม่ใช่คนพื้นที่นี้ อยู่ที่ทำงานทุกวัน มีกระทู้นิทานเป็นเพื่อนค่ะ

 

เอ....พี่รั้งอยู่ไหนน๊า...รอฟังนิทานอยู่ค่ะ....

 

นั่นน่ะซิ ยังไม่หลุดสักที...เวลานั่งสมาธิก็ภาวนา ปัญญาหนอๆๆๆๆๆๆ ไปเรื่อยๆ ซิ เมื่อปัญญาเกิด มันจะได้หลุดยังไงล่ะ

 

รู้วิธี "หลุด" แต่ก็ยังไม่อยาก "หลุด" หรือเปล่าหนอ อิอิ

 

น่าจะใช่เนาะ...ก็มันยังเบื่อๆ อยากๆ อยู่ จริงมั้ย

 

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=gRvnSdwtwtA

ทุกครั้งที่ฉันคิดถึงเธอ
ใจมันคอยบอกตัวเองอยู่เสมอ ว่าเธอนั้นเป็นสุขไปแล้ว

ทุกครั้งที่ฉันนั้นเห็นภาพเธอ
วันคืนเก่าๆ ก็กลับมาเสมอ มีแต่เธอที่จะไม่กลับมาแล้ว

ยังมีอีกหลายสิ่ง ที่ฉันยังไม่เคยพูดสักที
และมีอีกหลายอย่าง ที่ไม่เคยทำจนวันนี้

รัก.... รักเธอ ทั้งหมดของหัวใจ
สิ่งเหล่านั้นเก็บไว้ข้างใน เธอได้ยินไหมคนดี

อยากขอ.....ให้ความรู้สึกที่ฉันมี ส่งไปถึงเธอที่แสนดี
ว่าชีวิตนี้ฉันมีเธอดังความฝัน จะพบกัน อีกได้ไหม

หากฉันนั้นรู้ตัว ก็คงไม่มัวเก็บมาจนวันนี้
********************

รู้สึกเลี่ยนมั้ย??? ทนๆ กันหน่อยนะ ก็มันบรรเจิดทำยังไงได้ล่ะ