เมื่อผม "ฆ่าตัวตาย"

เรื่องนี้ผ่านมาประมาณ เดือนสองเดือนได้แล้วครับ

เรื่องราวมีอยู่ว่า ผมเองเป็นนักศึกษามหาลัยอยู่ปี ๓ แล้วละครับ

เมื่อต้นปีที่ผ่านมา ผมถูกแฟนที่คบมา ๘ ปีทิ้ง

ผมเศร้าเสียใจมาก เพื่อนคนรอบข้างเป็นกำลังใจให้ผมมาก ๆ เลย

ผมเป็นคนที่ร่างกายอ่อนแอครับ ถ้าเคลียดมาก ๆ จะหายใจไม่สะดวก

เพื่อน ๆ ก็คอยช่วยปฐมพยาบาลผมทุกครั้ง ไม่เคยห่างไปไหน

มันทำให้ผมผ่านช่วงเลวร้ายนั้นไปได้

ช่วงเวลาหลังจากนั้น มีคนเข้ามาหาผมเยอะมาก ๆ

ผมเลือกที่จะอยู่คนเดียว ผมยังไม่พร้อมจริง ๆ

แต่มีคน ๆ หนึ่งที่ผม รับเอาไว้

ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขาชอบผม

ผมเป็นเพื่อนคู่ทำแล็ปกับเขาตั้งแต่ปี ๑

ยอมรับ ว่าผมชอบเขาตั้งแต่แรกเห็น แต่ตอนนั้นเขาชอบคนอื่นอยู่

ผมเองก็มีแฟนแล้ว จึงตัดใจไปครับ

รูมเมทผมเองที่เป็นคนบอกว่าเขาชอบผม

ผมกลัวนะ กลัวมาก กลัวจะต้องเจอเรื่องแบบเดิม

กลัวโดนทำร้ายเหมือนเดิม ผมจะเลิกคุยกับเขาคนนั้น

รูมเมทผมบอกว่า คน ๆ นั้น ไม่ดีจนผมต้องปฏิเสธเขาเลยหรือ

ผมบอกว่าไม่หรอก เขาก็น่ารักดี ผมชอบเขาตั้งแต่ปี ๑ แล้วด้วย

รูมเมทบอกว่าให้ผมลองดู คนเรามันไม่เหมือนกันหรอกนะ

หลังจากนั้นไม่นาน เราก็ตกลงคบกับเป็นแฟนครับ

เขาน่ารักมาก ดูแลเอาใจใส่ผมทุกอย่าง

จนผม รักเธอ ถึงผมจะลือคนเก่าไม่ได้ แต่ผมก็รักเธอ ผมรู้สึกดีเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน

รู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย อยากอยู่ด้วยกันไปนาน ๆ

มีความสุขเสียจน...ไม่คิดว่า วันที่เลวร้ายอีกครั้ง มันจะมาถึง

มันไวเกินไป ตั้งตัวไม่ทัน ผม ไม่อยากเสียเธอไป

เธอบอกเธอลืมคนเก่าไม่ได้ เธอไม่อยากผิดกับผม

เธอบอกว่ามันไม่ซื่อสัตย์กับผม

เหมือนโดนซ้ำเติม ทั้งที่ผม ผ่ายเรื่องร้าย ๆ มาไม่นาน ผมกลับมาโดนทิ้งอีกแล้ว

ทั้งที่ตอนที่เรามีกัน แฟนเก่าผม เขาก็ตามมาง้อขอคืนดี แต่ผมไม่เคยสนใจ

เธอร้องขอให้คิดถึงแต่เธอคนเดียว ผมก็ทำให้เธอ แล้วทำไม เธอถึงทอดทิ้งผมไป

คืนนั้น ผมเมามาย ไม่ได้สติ ผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนสนิทของผม เขามานั่งร้องไห้ บอกรักผม ต่อว่าผมที่ไม่เคยมองเขาเลย

ทำไมต้องมองแต่คนคนนั้น ทั้งที่เธอ รักผมหมดหัวใจ เธอคงคิดว่าผมเมามากจนจำอะไรไม่ได้มั้ง ถึงพูดออกไป

ด้วยความที่ผม ไม่ได้กินข้าวมาสองวัน แล้วเสพสุราไป ผมอ้วกไม่หยุด

พยาบาลที่แสนดี คอยเช็ดอ้วกเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้า นอนข้าง ๆ

ผมเสียใจที่ทำให้เธอเจ็บปวด เสียใจที่โดนทำร้าย เสียใจที่โดนหลอกลวง

ผมตัดสินใจ กินยาคอเฟร์เนลามิน ไปประมาณ ๕๐ เม็ด

ขณะที่ผมกำลังกินยา มีผีสาวจ้องมองผมด้วย ตอนนั้นผมส่างแล้วจริง ๆ

ไม่ได่เมามั่วแน่ ๆ ปกติ ผมก็เห็นผีบ่อย ๆ

ผมไม่สนใจผี กินยาเสร็จ ผมก็นอนลงบนเตียงของผม

ทรมานมาก ขยับตัวไม่ได้ อึดอัด ร้อนมาก หายใจไม่ออก

สติสุดท้ายผมมองไปเห็นรูปใครจะใหญ่เกินกรรม

ผมอธิฐานจิต ขอให้หลวงปู่ดู่ แผ่เมตตาให้ผมด้วยนะ

หลังจากนั้นผมก็หลับฝันไปครับ ผมอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ มีประตูสีขาวใหญ่ ๆ

มีคนที่ผมรู้จักมากมายที่เสียไปแล้วมารอผมที่หน้าประตู แล้วก็มีคนเดินเข้าไปในประตูนั้นด้วย

ผมยืนมองอยู่หน้าประตู ก็มีพระสงฆ์เดินมาคุยกับผม

ผมไม่เห้นหน้าท่านเลย เพราะผมมองแต่พื้นอยู่ ผมไม่กล้าสบตา

ผมทำไม่ดีผมฆ่าตัวตายมา ผมจะกล้ามองพระได้อย่างไร

พระคุณเจ้าถามผมว่า "ใครในที่นี้อยากให้มาที่นี่ มาที่นี่เพื่ออะไร มาหาใคร"

ผมเดินหาคนที่ผมอยากพบอยู่นาน ในกลุ่มคนที่มายืนอยู่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ

ท่านก็ถามว่าคนโน้นใช่ไหมคนนนี้ใช้ไหม ก็ไ่ใช่ซักที

สุดท้ายท่านถามว่า งั้นใครที่อยากพบ

ผมเอ่ยชื่อผู้หญิงคนที่ทิ้งผมไปได้แค่คนเดียว

ท่านก็บอกว่า กลับไปซะ ที่นี่ไม่มีคน ๆ นั้นอยู่

แล้วผมก็ตื่นขึ้นมา มีผมอยู่ในห้องคนเดียว ผมหาโทรศัพท์ไม่เจอ

มีก็แต่โืทรศัพท์ห้องเสีย ๆ อยู่เครื่อง

ผมจำเบอร์ใครไม่ได้ ผมเปิดคอมคิดจะส่งข้อความในเฟสดูแต่ต่อเน็ตก็ไม่ได้

มันจะพร้อมใจมาเสียอะไรวันนี้ โทรศัพย์ก็หายจะทำไงดี

ผมนึกได้ว่ามีประวัติส่วนตัวสำหรับฝึกงานของเพื่อนพิมพ์ไว้อยู่สองคนในเครื่อง

ผมลองโทรดู โทรศัพย์ที่โทรไป ผมได้ยินแต่เสียงเืพื่อน ไม่มีใครได้ยินเสียผมเลย

ผมโทเป็นสิบครั้ง จนเหมือนมีปาฎิหารย์ เพื่อนโทรกลับมาได้ยินเสียงผม

ผมถามว่า เมื่อคืน ผมกินยาไปกี่เม็ด เท่านั้นหล่ะ เพื่อนรีบกลับมาเอาผมไปส่โรงพยาบาลเลย

ล้างท้องทรมานมาก หายใจยังเจ็บเลย นี่คงเป็นกรรมที่ผมฆ่าตัวตายสินะ

พ่อแม่ผม มาหาผม พ่อกับแม่ ไม่ด่าว่าผมซักคำ ให้กำลังใจผมตลอด

บอกว่ารักผมมาก อย่าทำแบบนี้อีก อวยพรให้ผมตั้งใจเรียน เป็นคนดี

ผมเสียใจมาก เสียใจจริง ๆ ถ้าด่าถ้าว่าผม ผมจะไม่เสียใจเลย

หลังจากวันนั้นมา ผมก็ตั้งใจศึกษาธรรมะ ถือศีล สวดมนต์ภาวนาตลอด

เผื่อความดีที่ผมทำจะส่งผลให้ ชีวิตคนที่ผมรัก มีความสุข





ใครที่คิดฆ่าตัวตาย ผมบอกไว้เลยนะครับ ว่ามันทรมานมาก

อยากตายไม่ต้องรีบ เดี๋ยววันหนึ่งมันจะมาหาเราเอง

รักพ่อแม่ รักตัวเอง รักคนที่เรารักมาก ๆ

หวังว่าเรื่องของผมจะช่วยเตือนใจคนที่คิดฆ่าตัวตายได้บ้างนะครับ

 

^-^ ไม่เคยคิดอยากฆ่าตัวตายครับ เพราะถึงตายชาตินี้ ก็ต้องเกิดมาลำบากชาติหน้าอีกเหมือนเดิม เเบบนั้นมันเหนื่อยกว่าอีก สะสมบุญของชาตินี้ไว้ให้มาก เเล้วเอาไปเก็บไว้ในธนาความดี ฝากถึงยอดเมื่อไหร่ ค่อยเบิกออกมาไปนิพพานเมื่อนั้น
เป็นประสบการณ์ที่ดีครับ เพราะไม่งั้นคุณคงได้กินยาตายเเบบนั้นอีกหลายร้อยรอบต่อวัน ในสภาพวิญญาณที่ต้องใช้กรรมอ่านะ
หรือบางคน ผมคิดว่าเค้ายังไม่มีใจอยากละกิเลส เเต่เเต่ยังติดในรูปรสกลิ่นเสียงอยู่ การทำความดีก็ไม่ใช่เรื่องเยหายอะไร เเค่ผู้หญิงคนสองคนทิ้งไป ตั้งใจทำความดีไป มีนางฟ้าเป็นเเสนรอเราอยู่

 

move on.....think good, act good ant the good will come to you.

 

ทําประโยชน์ให้สังคม ก่อนเหอะ

ผู้หญิง ตั้งเยอะ ทิ้งไปก็อาจจะเจอรักใหม่ที่ดีกว่ามันก็เเค่บทเรียนบทนึง

ลูกคนนึงก็เป็นทุกอย่างของพ่อเเม่ ใครฆ่า ตัวตาย ตายไปมันก็เเค่ขี้เเพ้คนนึงละครับ

 

อนุโมทนาสาธุ ที่ท่าน จขท. กลับใจได้ครับ :>

เพราะหากฆ่าตัวตายไป ต้องทนทุกข์อยู่ตรงนั้น จนกว่าจะสิ้นอายุไข เมื่อหมดอายุไขแล้ว ต้องตกนรก ฯลฯ และ กลับมาฆ่าตัวตายอีกไม่รู้เท่าไหร่ เพราะการฆ่าตัวตายเป็นบาปมหันมากครับ

 

ขอบคุณที่มาเล่าประสบการณ์ให้ฟังนะคะ
(เป็นประสบการณ์ที่หาได้ยากยิ่ง)
หลายคนที่อยู่ในภาวะอย่างคุณ คงได้ข้อคิดเตือนใจไม่มากก็น้อย

 

ขอบคุณด้วยคนค่ะ สำหรับเรื่องราว
คิดว่าตอนนี้คุณคงมีสติ และธรรมะคงช่วยคุณแล้ว

อ่านๆไปแล้วคิดนิดนึงนะว่าคุณโชคดีที่นึกถึงพระตอนใกล้ตายได้
ไม่งั้น......

ขออนุโมทนานะจ๊ะ และอย่าทำเช่นนั้นอีก (ไม่ว่าปัญหาจะหนักขนาดไหน)

 

ขอบคุณครับที่มาแชร์ประสบการณ์

 

ความทุกข์ที่ผ่านมามันไม่ได้เสียเปล่าเลย มันทำให้เราได้ศรัทธาที่แน่วแน่มาแทน
เป็นของล้ำค่าที่ไม่น่าเสียดายแม้จะแลกกับอะไรก็ตาม เรื่องที่ผ่านมาแล้วเก็บไว้
เป็นบทเรียน เอามาบอกเตือนตัวเองและคนอื่นที่เหมือนเราได้ ความผิดพลาด
เป็นเรื่องธรรมดาของการเติบโต ถ้ามันไม่ผิดพลาดเลยมันก็ไม่ได้เติบโตเลย คน
ที่เติบโตอยู่ตลอดก็จะพบความผิดพลาดอยู่ตลอด เพราะคนเราเรียนรู้ผ่านความ
ผิดพลาด เหมือนเด็กถ้าไม่ล้มเลยก็เดินไม่เป็นแน่ๆ

 

อนุโมทนาสาธุ อาจารย์เห็นความเปลี่ยนเเปลงของเเดนนี่ นิ่งขึ้นสงบขึ้น
เเละกำลังใจมีมากขึ้น บุญกุศลที่คุณโยมเเดนนี่ทำ ขอให้หนุนส่ง หนุนนำให้พบ
ธรรมอันล้ำเลิศ ในทางพุทธศาสนาเทอญสาธุๆ

 

ไม่มีใครเกิดมาไร้ค่า

แม้แต่คนโง่ที่สุดยังฉลาดในบางเรื่อง
และคนฉลาดที่สุด
ก็ยังโง่ในหลายเรื่อง ..
.. ไม่มีอะไรเสียเวลาไปมากกว่า
การคิดที่จะย้อนกลับไปแก้ไขอดีต
ไม่เคยมีอะไรช้าเกินไป
ที่จะทำใหสิ่งที่ตนฝัน ..
.. คนที่ไม่เคยหิว
ย่อมไม่ซาบซึ้งรสของความอิ่ม
ความสำเร็จที่ผ่านความล้มเหลว
ย่อมหอมหวานกว่าเดิม ..
.. อันตรายที่สุดของชีวิตคนเราคือ การคาดหวัง
อย่ายอมแพ้ ถ้ายังไม่ได้พยายามอย่างเต็มที่
เหตุผลขอคนๆ หนึ่ง อาจไม่ใช่เหตุผลของคน
อีกคนนึง ถ้าคุณไม่ลองก้าว คุณจะไม่มีทางรู้เลยว่า
ทางข้างหน้าเป็นอย่างไร
ปัญหาทุกอย่างล้วนอยู่ที่ตัวเราทั้งสิ้น
ยินดีกับสิ่งที่ได้มา และยอมรับกับสิ่งที่เสียไป
หลังพายุผ่านไป ฟ้าย่อมสดใสเสมอ
มีแต่วันนี้ที่มีค่า ไม่มีวันหน้า วันหลัง ..
.. คนเรา
ไม่ต้องเก่งไปทุกอย่าง
แต่จงสนุกกับงานทุกชิ้น
ที่ได้ทำ ..
หัวใจของการเดินทางไม่ได้อยู่ที่จุดหมาย
หากอยู่ที่ประสบการณ์สองข้างทาง .. ที่เราจะเลือกเดิน
(ดี-เลว) เลือกเอาเอง
พระจิรวัฒน์ ญาณวโร
โทร 0860152130​

 

ขอบคุณพระอาจารย์ครับ

 

ถึงเราจะไม่รู้จักกัน แต่ในฐานะที่เกิดมาอยู่ร่วมโลกเดียวกัน เป็นมนุษย์เหมือนกัน ผมขอเป็นกำลังใจ ขอส่งกำลังใจให้คุณสู้ๆต่อไปครับ สิ่งที่ผ่านมาแล้วปล่อยให้มันผ่านไป อย่าไปคิดถึงมันอีก ตอนนี้ วันนี้และวันต่อๆไปยังรอเราอยู่ ขอให้เราก้าวเดินต่อไปครับ สู้ๆนะครับ

 

ชอบหลาย...

 

คุณเคยจริงจังกับชีวิตมากไปใช่มั้ยล่ะ ทีนี้ก็อย่าจริงจังนักสิ ชีวิตมันก็เป็นแบบนี้แหละ จริงจังกับอะไรมากไม่ค่อยจะได้ แม้เคยรักใครมากวันนึงมันก็อาจมีเรื่องที่ต้องให้จบลง แม้มีชีวิตมั่นคงมันก็อาจจะจบลงแค่ข้ามคืนก็ได้ แม้แต่คนที่ทำดีมาตลอดชีวิตตอนตายตกนรกยังมีเลย และอีกอย่างตอนนี้คุณปฏิบัติธรรมอยู่ใช่มั้ย จงทำไปเรื่อยๆดีแล้ว แต่จงทำใจกลางๆอย่าหักโหมในการปฏิบัติเดี๋ยวอาจจะเป็นโรคทางจิตได้ เหมือนผมแต่ก่อนนี้แหละ เกือบเป็นบ้าไปแร้ว เพราะคลั่งการปฏิบัติมากไป หักโหมเกินไป ดีนะที่รู้ตัวลดมานะลงก่อนไม่งั้นสมาบัติแตกกลายเป็นจิตเภทแน่ (นี่ประสพการณ์ตรงเลยนะเนี่ย จากตัวเอง และคนสนิท)

 

เกิดมายังไม่เคยคิดฆ่าตัวเองเเละคนอื่นให้ตายเลย..
ถ้าไม่สะบายจะรีบไปหาหมอ ตอนเป็นเด็กเคยเลี้ยงควาย
ก็ไม่เคยว่าควายตัวไหนคิดฆ่าตัวตายเลยจริงๆ...บาปนะขอเตือน
เเค่คิดก็บาปมากเลย กว่าจะได้เกิดเป็นคน
(สมัยนี้ วัยรุ่นชอบเเอบไปทำเเท้ง ไม่กลัวบาปหรือไงก็ไม่รู้)

 

เป็นเรื่องราวที่น่าสนใจและมีประโยชน์
นี่โชคดีว่าเป็นยาที่ไม่อันตรายมาก
ถ้าเป็นยาบางอย่างเข้าปากไปแล้วดูดซึมเข้าร่างกาย
เอาออกไม่ได้ แก้ไขก็ไม่ได้ แล้วใช้เวลาหลายวันกว่าจะตาย
ถึงเวลานั้นจะเปลี่ยนใจก็ไม่ได้แล้ว คงทรมาณมาก (ฟังเขาเล่ามา)

 

ขอบคุณข้อความดีๆ ด้วยอีกคนค่ะ
อ่านแล้วก็ต้องคอยเตือนตัวเอง
ขออฐิษฐานจิตให้มีสติ มีปัญญา มีสมาธิ มากๆ ค่ะ สาธุ

 

ไม่รู้จะกดไลฟ์ตรงไหนครับ ชอบมาก
คนที่เคยอ่อนแอกำลังเข้มแข็ง
เอาใจช่วยมากๆครับ สู้ๆ